BlogGang.com : : อุคจ๋านาจาไทยแลนด์ : เธอ เขา และ รัก เรา

เธอ เขา และ รัก เรา - ตอนที่ 9 พาร์ท 1

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****

แปลโดยน้องแป๋ว บ้าน We love SSangchu Couple & SS501

“ว้าว!~ ตัวจริงคุณสวยจังเลยนะค่ะ” ยองบินพูดชมพร้อมกับส่งยิ้มให้ฮวางโบทันที...ที่เธอเห็นตัวจริงของเธอใกล้ๆ

“เอ่อ...ยองบิน...นี่ภรรยา...ของฉันเอง” ฮยอนจุงพูดแนะนำเธอกับยองบิน

“อ้อ...ค่ะ มันแน่นอนอยู่แล้ว...ฉันจะไม่รู้จักคุณฮวางโบได้ยังไงว่าเธอเป็นใคร แล้ววันนี้ฉันก็ดีใจจริงๆ นะค่ะที่ได้พบคุณ แต่ว่า...ตอนนี้ฉันคงต้องขอตัวกลับก่อนนะค่ะ...ก่อนที่ รปภ. มาไล่ฉันจริงๆ” ยองบินพูดพร้อบกับส่งรอยยิ้มสดใสให้กับเธอ

“งั้นเดี๋ยวฉันจะออกไปส่งเธอเอง” ฮยอนจุงพูดกับยองบิน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...ภรรยาของพี่...เธออุตส่าห์มาหาพี่ถึงที่นี่ พี่ควรจะอยู่เป็นเพื่อนเธอมากกว่านะค่ะ” ยองบินพูด และหลังจากนั้นเธอก็ขอตัวกลับ...และเดินออกไปจากที่นั้นทันที

“ทำไมคุณถึงมาที่นี่โดยไม่บอกผมซักคำ และทำไมคุณต้องไปหลบอยู่หลังเสานั้นด้วย?” ฮยอนจุงถามอย่างหัวเสียและหงุดหงิด

“ไม่นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปหลบอยู่ตรงเสานั้นซะหน่อย...ฉัน..เฮ้อ~..ช่างมันเถอะ....แล้ววันนี้...เอ่อ...เธอทำงานของเธอเสร็จหมดหรือยัง เราพอจะมีเวลาคุยกันเป็นการส่วนตัวบ้างไหม?” ฮวางโบถามเขาด้วยความอึดอัดใจ

“ผมยังมีงานที่ต้องพูดคุยหาข้อสรุปกันต่อ แล้วมีคุณมีอะไรจะพูดกับผมล่ะ?” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงที่ดูเย็นชา

“เอ่อ...เราจำเป็นต้องพูดกันที่นี่ด้วยหรือ?” เธอถามเขาอย่างหนักใจ

“ทำไมล่ะ...ทำไมเราจะพูดกันตรงไม่ได้? เรามีอะไรที่เป็นความลับนักเหรอ” เขาถามเธอเสียงห้วน และยิ่งดูเย็นชาเขาไปอีก

แต่ในเวลานั่นเอง พวกน้องๆ ของเขาที่เข้าไปเก็บของข้างในจนเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว และกำลังจะเตรียมตัวกลับบ้านพักก็เดินออกมาเห็นเขากับเธออยู่ด้วยกันพอดี

“พี่สะใภ้ฮะ!~ พี่เป็นไรมากไหมฮะ? พี่ยังเจ็บอยู่เปล่าฮะ?” เบบี้ถามเธอชุดด้วยความเป็นห่วง

“พี่สะใภ้ของนายเขาไม่เป็นอะไรมากหรอก เมื่อคืน...หลังจากเกิดอุบัติเหตุเขายังออกไปดื่มต่อได้เลย” ฮยอนจุงตอบเบบี้แทนเธอแบบประชดประชัน

“อ้าว..ทำไมเป็นงั้นละฮะ?” เบบี้ยังถามต่อด้วยความสงสัย

“ก็พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ นี่จ๊ะ แค่มีแผลถลอกที่หน้าผากนิดหน่อยเท่านั้นเอง” เธอตอบเบบี้น้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่ตากลับจ้องเขม็งไปที่ฮยอนจุงด้วยความโกรธ

“พี่สะใภ้ฮะ...วันนี้พี่จะไปที่บ้านพักของพวกเราด้วยกันไหมฮะ?” คยูจงถามอย่างมีความหวัง

“ไม่ล่ะ...เธอจะไม่ไปกับพวกนายหรอก เพราะวันนี้พวกเรามีแผนที่จะกลับบ้านด้วยกัน...แล้วเอาไว้พบกันพรุ่งนี้นะเด็กๆ” ฮยอนจุงพูดกับน้องๆ ของเขาเสร็จ ก็หันไปคว้าข้อมือของเธอและดึงเธอไปกับเขาทันที

“นี่!...ฮยอนจุง...เธอปล่อยมือฉันก่อนได้ไหม? ฉันเจ็บนะ” เธอพูดกับเขา ขณะที่พยายามกระชากข้อมือเธอ

ฮยอนจุงเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาเผลอใช้ความรุนแรงกับเธอไป...เขาจึงปล่อยข้อมือเธอให้เป็นอิสระ

และในระหว่างทางที่พวกเขากลับบ้าน ฮยอนจุงพยายามมุ่งความสนใจของตัวเองไปที่การขับรถเพื่อไม่ให้ตัวเองเกิดความคิดวอกแวกขึ้นมา....พวกเขาสองคนใช้เวลาอยู่รถด้วยความเงียบกันไปตลอดทาง สุดท้าย...พวกเขาก็กลับมาถึงบ้าน....และมันช่างเป็นการเดินที่แสนยาวนานจริงๆ...นานซะจนพวกเขาคิดว่ามันเป็นการเดินทางที่ใช้เวลาทั้งชีวิตของพวกเขาเลยกว่าว่าได้....

---------------------------------------------------------

เมื่อเขามาถึงบ้าน...ฮยอนจุงก็เดินตรงไปที่ครัวทันทีเพื่อหาน้ำดื่ม “คุณอยากดื่มน้ำมั่งมั้ยฮะ?” หรือว่าคุณอยากจะดื่มเหล้าอีกซักขวดก็ได้นะฮะ? ฮยอนจุงถามเธอแกมประชด

“ฮยอนจุง...คือว่า...เรื่องเมื่อคืนนั้นนะ...ฉัน.......” ฮวางโบพยายามเย็นใจพูดกับเขา

“อ๋อ...เรื่องที่คุณออกโรงพยาบาลแล้วไปเมาต่อข้างนอกนั้นหรือฮะ” เขาพูดอย่างหงุดหงิด

“เอ่อ...ความจริงแล้ว...มันเป็นเพราะ....” ฮวางโบเริ่มรู้สึกลำบากใจที่จะพูดต่อ

“มันเป็นเพราะอะไรล่ะฮะ?!....ผมว่ามันเป็นเพราะคุณจงใจจะออกไปยั่วยวนผู้ชายข้างนอกบ้านต่างหากคุณได้ไปที่นั่น...ใช่ไหมฮะ? นี่คุณออกไปดื่ม...ข้างนอกทุกครั้งเลยหรือไง....ตอนที่ผมไม่กลับบ้านนะ?” เขาถามเธออย่างหัวเสียและเริ่มรู้สึกหึงเธอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“ฮยอนจุง!....นี่มันจะมากไปแล้วนะ! ใช่...ฉันออกไปดื่ม...ไปปาร์ตี้..ไปสนุกข้างนอกทุกคืน...และฉันก็ชอบที่สุดที่ตัวเองตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชายอื่นเมื่ออยู่ข้างนอกนั้น...แล้วเพราะอย่างนี้....ทำไมฉันถึงต้องอยากกลับมาที่นี่ด้วยล่ะ!...ที่นี่มันมีแต่ความเยือกเย็นและว่างเปล่า และฉันก็ไม่เคยรู้สึกว่าที่นี่มันเป็นบ้านของฉันเลยซักนิด” ฮวางโบพูดประชดเขาเสียงดังด้วยความโกรธและน้อยใจ

“นี่คุณรู้ตัวไหมว่าคุณพูดอะไรออกมา? คุณอย่าลืมสิว่าตอนนี้คุณแต่งงานกับผม...กับคิมฮยอนจุงแล้วนะ! แล้วอีกอย่าง...คุณพูดมันออกมาหน้าตาเฉยได้ยังไง...ว่าคุณรักผู้ชายอื่นต่อหน้าผมแบบนั้น!” เขาพูดอย่างหัวเสียและยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นที่เธอพูดประชดเขาแบบนั้น

“ก็แล้วทีเธอล่ะ...เธอยังพูดกับผู้หญิงอื่นได้เลย...ว่าเธอรู้สึกเสียใจแค่ไหนที่ไม่สามารถสานสัมพันธ์กับเขาต่อไปได้นะ! และคำพูดพวกนี้...เธอก็พูดมันต่อหน้าฉันที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของเธอเหมือนกัน” เธอพูดย้อนเขากลับไปด้วยความโมโห

“เอ่อ...ยองบินกับผม...เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม...และ....” ฮยอนจุงอธิบายออกมาอย่างตะกุกตะกัก

“และก็..เป็นแฟนเก่าของเธอด้วยใช่ไหมล่ะ?!” ฮยอนจุงพูดขัดขึ้นอย่างรู้ทัน

“ใช่...เธอเป็นแฟนเก่าของผม...และที่สำคัญ...ในสถานการณ์แบบนี้...ผมกับเธอก็ยิ่งไม่มีทางกลับมาคืนดีกันได้ด้วย เพราะฉะนั้น...ได้โปรด...อย่าดึงเธอมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้” เขาพูดกับฮวางโบอย่างดุดัน

“งั้นเธอก็ยังรักเขาอยู่สินะ!....เพราะถ้าหากไม่มีสถานการณ์แบบนี้...เธอคงมีโอกาสกลับไปคืนดีเขา! ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ...ฮยอนจุง?” ฮวางโบพูดออกมาด้วยความน้อยใจ

“เฮจุง...คุณอย่าพยายามหาทางเปลี่ยนเรื่องจะดีกว่า ใช่...เมื่อก่อนผมเคยรักเธอ..แต่นั้น...มันเป็นอดีตไปแล้ว” ฮยอนจุงพูดตัดบท

“งั้น...ฉันว่าเราก็ควรหยุดพูดเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน...เราสองคนไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับกันและกัน เพราะฉะนั้น...ฉันก็ไม่เห็นว่ามันมีความจำเป็นอะไรที่ฉันต้องอธิบายเรื่องนั้นกับเธอ และก็ใช่...ในทางเอกสารและต่อหน้าคนอื่นๆ ฉันอาจจะเป็นภรรยาของเธอ และเราสองคนก็เป็นคู่แต่งงานที่แสนจะมีความสุข แต่...สิ่งที่ฉันต้องการมากกว่านั้น...ก็คือ...ฉันอยากมีใครซักคนที่คอยอยู่เคียงข้างฉันในตอนที่ฉันไม่สบาย...ตอนที่ฉันรู้สึกเจ็บปวด...และเธอสามารถอยู่ที่นั้นเพื่อคอยปลอบโยนและปลอบใจฉันในช่วงเวลาแบบนั้นได้ แต่เธอไม่...ฮยอนจุง...เธอไม่เคยทำแบบนั้นให้ฉันเลย....เมื่อคืนฉันอยากเห็นหน้าเธอมากที่สุด...แต่...เธอกลับหายไปอยู่ที่ไหนมา?” ฮวางโบพูดด้วยเสียงสะอื้น และพยายามกลั้นน้ำตาของเธอเอาไว้

“ตอนนั้นผมอยู่ที่ห้องอัดเสียง...เลยรับโทรศัพท์จากคุณไม่ได้...แต่ผมก็อุตส่าห์รีบมาหาคุณที่นี่ทันที...ทันทีที่รู้ข่าวว่าคุณประสบอุบัติเหตุและแม่ของคุณก็พาคุณกลับมาส่งที่บ้านของเราแล้ว แต่...คุณกลับหนีออกไปปาร์ตี้ข้างนอกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น! และอีกอย่างคุณก็น่าจะรู้ตัวแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือ...ว่าการแต่งงานครั้งนี้..เราสองคนไม่ได้มีข้อผูกมัดใดๆ ต่อกันจริงๆซะหน่อยนี้” ฮยอนจุงพูดประชดกลับเธออย่างหัวเสีย

“ใช่...ฉันรู้ดี...ฉันรู้ดีอยู่เต็มอก และฉันก็เกลียดตัวเองตอนนี้มากๆ ด้วย...เกลียดตัวเองที่หวังอะไรลมๆ แร้งๆ จากผู้ชายอย่างเธอมากเกินไป” เธอพูดเสียงสั่นเครือ...และเริ่มควบคุมน้ำตาของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ เธอจึงรีบไปคว้ากระเป๋าสะพายของเธอแล้วเดินตรงไปที่ประตูบ้านทันที

“นั่นคุณจะไปไหนฮะ” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงทันที เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินจากเขาไป

“ก็ที่นี่มันบ้านของเธอ....แต่มันไม่ใช่บ้านของฉัน ฉันก็จะกลับไปอยู่บ้านแม่ของฉันนะสิ” เธอพูดใส่หน้าเขาด้วยเสียงที่สั่นเครืออีกครั้ง

“เฮจุง....” เขาเรียกชื่อเธอออกมา...และกำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังให้ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด

“อ้อ...แล้วทีหลัง...อย่าเรียกมาฉันด้วยชื่อจริงของฉันแบบนี้อีกนะ” ฮวางโบกลับมาพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เข้าใจ...ผมเข้าใจแล้วครับ...แต่อย่างน้อยคุณก็น่าให้ผมไปส่งคุณที่บ้านคุณแม่นะฮะ” เขาพูดอย่างอ่อนใจ และรู้สึกผิดหวังที่เธอไม่ยอมให้เขาเรียกเธอแบบนั้นอีก

ฮวางโบไม่ตอบเขา...แต่เดินออกจากห้องไปดื้อๆ และปิดประตูเสียงดังใส่หน้าเขาแทน

“นี่คุณ...อ้าห์~~ให้ตายซิ...ฉันไม่รู้จะจัดการกับเธอยังไงดีแล้ว!” เขาบ่นกับตัวเองทันที เมื่อเห็นท่าทีที่เธอแสดงออกมา

และในตอนนั้นเอง โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น.....

“ฮยอนจุงหรือ...นี่ฉันเองนะ...ฉันมีเรื่องต้องบอกนาย...เกี่ยวกับเรื่องอุบัติเหตุของเมียนายนะ...” ผู้จัดการของเขาพูดอย่างร้อนรน

“หา...เมื่อกี้พี่ว่า...เกี่ยวกับเรื่องอะไรนะฮะ?” เขาถามผู้จัดการของเขาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“คือทางตำรวจนะ...เขากำลังสงสัยว่าจะมีคนตั้งใจทำให้เธอเกิดอุบัติเหตุนะ...เพราะพวกเขาลองตรวจสอบที่รถของคุณฮวางโบดู...ปรากฏว่าที่ล้อรถด้านซ้ายเหมือนมีคนจงใจปล่อยลมยาง...และนั่นอาจเป็นสาเหตุทำให้เธอเกิดอุบัติเหตุนะ...ฮยอนจุง”

“พี่อะไรน่ะ? แล้ว...แล้วใครเป็นคนทำฮะ?” เขาถามด้วยความตกใจ

“ทางตำรวจเอง...ก็ยังไม่รู้ตัวคนร้ายเหมือนกัน พวกเขาเลยอยากสอบปากคำพวกเรา...เผื่อจะได้เบาแสอะไรเพิ่มเติมนะ เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้ตอน 9 โมงเช้าเราจึงจำเป็นต้องไปที่สถานีตำรวจ ฉันกับพวกน้องๆ จะไปเจอนายที่นั่นเลยนะ ส่วนนายก็ช่วยพาเมียของนายไปที่สถานีตำรวจพร้อมกับนายด้วยก็แล้วกัน” ผู้จัดการของเขาพูด

“โอ้ว์!~ ไม่นะ ตอนนี้เฮจุงกำลังอยู่ข้างนอกคนเดียวนี่!” เขาร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ และรู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ฮยอนจุงรีบวิ่งออกจากห้องเขาไปทันที และเขาก็สามารถคว้าตัวฮวางโบเอาไว้ได้ทันเวลา...ก่อนที่เธอจะเดินออกจากประตูทางเข้าหลักของอพาร์ทเมนท์ของเขาไป และเขาก็ไม่ได้รู้สึกวิตกกังวลเลยแม้แต่นิดเดียว...ว่าเธอจะขัดขืนหรือต่อต้านเขาหรือไม่ เพราะตอนนี้เขาเพียงแค่ต้องการพาเธอกลับไปที่ห้องของเขาให้เร็วที่สุด เพื่อที่เธอจะได้ปลอดภัย และเขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเธอไปมากกว่านี้

ในขณะที่อีกมุมหนึ่ง....ก็ใครคนบางคนกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่อย่างเงียบๆ อยู่ที่ด้านนอกประตูทางเข้าหลักของอพาร์ทเมนท์ของพวกเขา และใครคนนั้นก็กำลังถือขวดน้ำกรดเอาไว้ในมือด้วย แต่หลังจากที่คนๆ นั้นเห็น...ฮยอนจุงกำลังพยายามดึงฮวางโบกลับเข้าไปข้างในอพาร์ทเมนท์พร้อมกับเขา...คนๆ นั้นก็ถึงกับหัวเสียจนเคว้งขวดน้ำกรดที่อยู่ในมือทิ้งลงไปที่พื้นจนมันแตกละเอียดไม่มีชิ้นดี ก่อนที่จะเดินจากไปอย่างช้าๆ......

“นี่!....ฮยอนจุง...เธอยังต้องการอะไรจากฉันอีก?” ฮวางโบถามเขา...ในขณะที่เขาพยายามลากเธอเข้าไปในบ้าน

“คุณมองหน้าผมสิฮะ....ผมขอโทษที่ผมตะคอกใส่หน้าคุณเมื่อกี้นี้....และ...เอ่อ...คืนนี้...ขอให้ผมได้อยู่ข้างๆ คุณได้ไหมฮะ?” ฮยอนจุงขอร้องเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและดูเว้าวอนเป็นที่สุด

“ทำไมล่ะ...ทำไมเธอถึงมาขออะไรฉันแบบนี้? ในเมื่อเวลาที่ฉันต้องการเธอ...แต่เธอ...กลับไม่รู้ไปอยู่ไหน แต่ทำไมเวลาที่ฉันต้องการจะอยู่คนเดียว...แบบวันนี้...เธอกลับมาขอร้องให้ฉันอยู่กับเธอ นี่เธอกำลังเล่นตลกอะไรกับฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย?” ฮวางโบพูดกับเขาด้วยความน้อยใจ และไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองที่ได้ยินเขาพูดออกมาแบบนั้น

“ตอนนี้ผมว่า...เราน่าจะหยุดทะเลาะกันดีกว่านะฮะ แล้วก็...แผลหน้าผากของคุณเป็นยังไงบ้างฮะ?...มานี่สิฮะ...ขอผมดูหน่อย” ฮยอนจุงพูดกับเธออย่างอ่อนโยน....ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้วว่าเธอจะแสดงท่าทียังไงใส่เขา...จะงอนเขา...จะพูดจาประชดประชันใส่เขา หรือจะทำอะไรก็ช่าง เพราะขอแค่ให้เธออยู่กับเขาแบบนี้และเขารู้ว่าเธอปลอดภัย...แค่นั้นเขาก็พอใจและมีความสุขมากแล้ว

หลังจากนั้นฮยอนจุงก็เดินเข้าไปใกล้ๆ เธอ แล้วค่อยๆ เอามือทั้งสองข้างจับไหล่ของเธอเอาไว้ หลังจากเขาก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เธอและใช้หน้าผากของเขาปัดผมที่ปกหน้าผากของเธอออก...แต่แล้ว...ฮวางโบกับชะงักและสะบัดตัวออกจากมือของเขา และก้าวถอยหลังหนีเขาออกมา

“ได้โปรด...ฮยอนจุง...ฉันไม่ได้ต้องการความห่วงใยจอมปลอมแบบนี้จากเธอ” ฮวางโบพูดด้วยเสียงสั่นเครืออย่างหวาดระแวง...และหลังจากนั้นก็เดินเข้าห้องนอนไปและปิดประตูเสียงดังใส่หน้าเขา แต่...เมื่อเธออยู่ภายในห้องนอนเพียงลำพัง...เธอกลับรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะเมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอเมื่อกี้นี้

แต่ในขณะที่ด้านนอก...ฮยอนจุง...กับทำได้แต่ตะโกนออกมาว่า “นี่..คุณ!~” ....เขาทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ เมื่อเห็นท่าทีของเธอที่แสดงออกมาต่อหน้าเขา...และเขาก็รู้สึกเสียหน้าเอามากๆ ที่พยายามแสดงความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอออกมา...แต่เธอกลับปฏิเสธที่จะยอมรับมัน....

แล้วคืนนั้น...ทั้งฮยอนจุงและฮวางโบก็ไม่มีใครสามารถข่มตาหลับลงได้ พวกเขาทั้งคู่ต่างกังวลใจถึงกันและกัน....หลังจากที่รู้ว่าทั้งเขาและเธอต่างฝ่ายต่างก็มีใครบางคนซ่อนอยู่ลึกๆ...ในจิตใจ...ของพวกเขาทั้งคู่อยู่ก่อนแล้ว

โดยเฉพาะ...ฮยอนจุง...เขามีเรื่องต้องคอยให้คิดมากมาย...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความปลอดภัยของเธอที่เขากำลังเป็นห่วงอยู่ในขณะนี้ หลังจากที่เขารู้ว่ามีใครบางคนพยายามจ้องจะทำลายเธอ และยังเรื่องที่เขารู้ว่า...เขาไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับเธอ...และไม่ใช่คนที่เธออยากจะคอยดูแลและเอาใจใส่....นั่นยิ่งทำให้เขากลุ้มใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่เรื่องที่สำคัญที่สุดที่ทำให้ต้องคิดมาก...คือการที่เขารู้ว่า...เธอมีผู้ชายที่เธอรักอยู่ภายในใจของเธออยู่แล้ว....มันยิ่งทำให้เขากลุ้มใจ...หงุดหงิด...และโกรธจนแทบอยากจะฆ่าไอ้หมอนั่นให้มันรู้แล้วรู้รอด.......

“อ้าห์!~~ ไอ้ผู้ชายที่ชื่อบอมซัน..คนนั่นมันเป็นใครกันน่ะ? ฉันคิดจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้...ฉันน่าจะควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองให้มากกว่านี้ และฟังคำอธิบายจากเธอ...จะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัวอยู่อย่างนี้...โอ้ย!~...ปวดหัวชะมัด” ฮยอนจุงบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิด และอารมณ์เสียไม่หายเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา

---------------------------------------------------------

เช้าวันต่อมา...ฮยอนจุงก็ขับรถพาฮวางโบไปที่สถานีตำรวจตามผู้จัดการของเขาบอก

“นี่!~ ฮยอนจุง...เธอพาฉันมาที่ไหนกันเนี่ย?” ฮวางโบถามเขาด้วยความสงสัยขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่า...เขาขับรถพาเธอมาที่สถานีตำรวจและแทนที่จะเป็นสถานี MBC ที่เธอต้องไปอัดรายการ

“ก็สถานีตำรวจไงฮะ เราจำเป็นต้องมาที่นี่เพราะเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับคุณวันนั้น โอ้ว์!~ ไม่...ผมไม่น่าเผลอดพูดเรื่องอุบัติเหตุนั่นกับคุณเลย...ขอโทษฮะ...ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” ฮยอนจุงพูดกับเธอ และรู้สึกไม่สบายใจหลังจากที่เผลอพูดเรื่องอุบัติเหตุที่มีคนจงใจทำให้เกิดขึ้นกับเธอ

“เมื่อกี้...เธอพูดว่ายังไงนะ ฮยอนจุง?” ฮวางโบถามเขาด้วยความตกใจ

ที่สถานีตำรวจ

ฮยอนจุงและน้องๆ ของเขาในวง SS501 พร้อมด้วยผู้จัดการของพวกเขาได้ให้ปากคำกับตำรวจเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเมื่อถึงคราวที่ฮวางโบต้องให้ปากคำ...ฮยอนจุงก็เข้าไปนั่งและเป็นกำลังใจเธออยู่ข้างๆ เธอด้วย

“คุณฮวางโบครับ...ตอนนั้นคุณได้สังเกตรึเปล่าครับว่ามีใครน่าสงสัยบ้างรึเปล่า ตอนที่คุณอยู่ที่ลาดจอดรถนั่นนะครับ?” คุณตำรวจถามเธอเสียงเครียด

“ไม่ค่ะ...ฉันไม่ทันได้สังเกตอะไรเลย เพราะรู้สึกว่าตอนนั้นฉันมาถึงที่นั่นมันก็สายมากแล้ว..ฉันเลยรีบออกจากที่นั่นทันทีเพื่อไปพบเพื่อนของฉันนะค่ะ” ฮวางโบพูด ขณะนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้น

“งั้นมันก็สอดคล้องกับคำให้การณ์ของคุณบอมซันที่เป็นพยานในเหตุการณ์นะสิครับ เพราะเขาบอกว่าตอนที่คุณขับรถออกมาจากที่นั่น...รถของคุณก็เสียหลักในทันทีก่อนที่จะพุ่งชนต้นไม้ข้างทาง ตอนแรกที่เราไม่ได้สงสัยหรือคิดจะตรวจสอบรถของคุณหรอกนะครับ เพราะว่าตอนผู้จัดการของคุณขับรถของคุณไปส่งที่อพาร์ทเมนท์...รถคันนั้นมันก็ยังอยู่ในสภาพดีอยู่ และเราก็ตรวจสอบกล้องวงจรปิดที่อยู่ในลาดจอดรถที่อพาร์ทเมนท์ของคุณ...ก็ไม่พบอะไร...หรือแม้แต่ผู้สงสัยเลย เราถึงเริ่มมาสังเกตและสงสัยว่าคนร้ายน่าจะตามคุณไปและลงมือตอนที่คุณอยู่ที่ร้านกาแฟนั่นมากกว่า” ตำรวจอธิบายถึงข้อสันนิษฐานทั้งหมด

<นี่แสดงว่า...คืนนั้นเธอไปพบไอ้หมอนั่นมางั้นหรือ?> ฮยอนจุงตั้งคำถามกับตัวเองด้วยความสงสัย และเริ่มหงุดหงิดเมื่อได้ยินชื่อของผู้ชายคนนั้น

“เอ่อ...แล้วอีกเรื่องนะครับ...ทำไมคุณถึงไม่ยอมบอกทางตำรวจมีจดหมายส่งไปข่มขู่คุณด้วย?” คุณตำรวจถามเธอ

“อะไรนะค่ะ...จดหมายข่มขู่งั้นหรือค่ะ?” ฮวางโบถามกลับอย่างสงสัย

“เอ่อ...เธอไม่รู้เรื่องนี่หรอกครับ...เพราะผมตอนแรกผมตั้งใจจะไม่บอกเธอ...ผมไม่อยากทำให้เธอกลัวนะครับ” ฮยอนจุงพูดอธิบาย

“แล้วก็จากข้อมูลที่เราได้รับมา...ตอนนี้เรากำลังไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ของทางซุปเปอร์มาร์เก็ตนั่น...ที่คุณไปซื้อของเมื่อหลายวันก่อน...เพื่อให้ช่วยกันตรวจสอบกล้องวงจรปิดดูว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นในวันนั้นบ้างรึเปล่า และ...เราคงปฏิเสธไม่ได้ว่า...นี่อาจจะเป็นฝีมือของกลุ่มแอนตี้แฟนของคุณ แล้วเราจะแจ้งให้พวกคุณทราบทันที...ถ้าเรามีข้อมูลอะไรใหม่ๆ และก็...ในขณะเดียวกันทางเราขอแนะนำให้คุณฮวางโบพยายามดูแลตัวเองให้มากกว่านี้ และพยายามสังเกตสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวคุณ เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเองด้วยนะครับ” คุณตำรวจพูดกับเธอ

“ค่ะ...ฉันเข้าใจแล้วค่ะ...แล้วก็ขอบคุณมากนะค่ะที่ช่วยสืบเรื่องนี้ให้” ฮวางโบพูดกับคุณตำรวจ

เมื่อฮวางโบกับฮยอนจุงเสร็จจากการให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็ออกจากห้องสอบปากคำเพื่อไปหาพวกน้องๆ ของเขาที่กำลังรออยู่ที่ห้องพิเศษที่ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจได้จัดเตรียมไว้ให้กับพวกเขา

“เราต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ อย่าให้นักข่าวพวกนั้นรู้เป็นอันขาด อ้อ...แล้วก็...ฮยอนจุงพรุ่งนี้เราต้องบินไปญี่ปุ่นแล้วนะ นายเตรียมตัวแล้วหรือยัง” ผู้จัดการของพวกเขาพูดขึ้น...ขณะที่เดินออกจากสถานีตำรวจ

“คุณไปกับพวกเรานะฮะ...เพราะผมไม่อยากทิ้งคุณไว้ที่นี่คนเดียว” ฮยอนจุงหันไปพูดขอร้องเธอ

“อะไรนะ? ฉันว่าเรื่องนั้นมันไม่จำเป็นหรอก...ฉันดูแลตัวเองได้น่าาาา...ฮยอนจุง” ฮวางโบพูดกับเขา

“ทำไมฮะ...ทำไมคุณจะเชื่อฟังผมซักครั้งหนึ่งไม่ได้เลยหรือฮะ?”ฮยอนจุงพูดอย่างหงุดหงิด

ฮวางโบไม่สนใจจะตอบคำถามของเขา แต่กลับหันหน้าหนีเขาไปพูดกับผู้จัดการของแทน

“เอ่อ...ฉันมีเรื่องอยากจะปรึกษาคุณซักหน่อย...พรุ่งนี้ฉันจะไปพบคุณที่บริษัทก่อนพวกคุณจะออกเดินทางกันได้ไหมค่ะ?” ฮวางโบถามผู้จัดการของเขา

“โอ้...ได้แน่นอนครับ” ผู้จัดการของเขาตอบเธอในทันที

“พี่สะใภ้ฮะ...ทำไมพี่ถึงไม่ฟังที่พี่เขาพูดบ้างล่ะฮะ พี่ไปญี่ปุ่นกับพวกเราเถอะนะฮะ?” คยูจงพูดจาออดอ้อนเธอ

“ไม่ล่ะจ๊ะ...ขอบใจนะจ๊ะที่เป็นห่วงพี่ แต่พี่คิดว่านั่นไม่ใช่ทางเลือกที่ดีซักเท่าไหร่” ฮวางโบพูดกับคยูจงอย่างอ่อนโยน และเธอรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของพวกเขาที่คอยเป็นห่วงแบบนี้

“งั้นก็ไปกันเถอะ เพราะฉันไม่คิดว่านี่จะเป็นวิธีที่ฉลาดซักเท่าไหร่...ที่พวกเราจะยืนอยู่แถวนี้นานๆ นะ และก็...คนแถวนี้เริ่มจะสังเกตเห็นพวกเขาแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปส่งพวกนายทั้งหมดกลับไปที่บ้านพัก เพราะวันนี้พวกนายไม่มีตารางงานที่จะต้องไปทำ ฮยอนจุง...แล้วนายล่ะจะไปกับพวกเราไหม?” ผู้จัดการของพวกเขาถาม

“อ้อ...ไม่ฮะ...เพราะผมมีแผนของผมอยู่แล้ว...ผมมีแผนที่จะต้องไปที่ที่หนึ่งก่อน เอาไว้เราค่อยเจอกันพรุ่งนี้เลยแล้วกันนะฮะ”

---------------------------------------------------------

โปรดติดตามตอนต่อไป (ตอนที่ 9 พาร์ท 2)

ตัวอย่างบางช่วงบางตอน

“เพื่อนอะไร...แบบไหน...แล้วเป็นใครกันฮะ? ทำไมมันถึงได้สำคัญนัก...สำคัญกว่าการที่คุณจะไปกินข้าวกับแม่สามีของคุณอีกงั้นหรือฮะ?”

“งั้นผมจะโทรไปยกเลิกนัดทานข้าวกับท่าน เพราะผมไม่อยากทิ้งคุณให้อยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้”

“เฮ้อ!~ จริงๆ เลยนะ...พวกเธอสองคนเนี่ย...พวกเธอมัวแต่ยุ่งๆ กับงานกันอยู่แบบนี้ แล้วเมื่อไหร่พวกเธอสองคนจะมีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์กันจริงๆ ซะทีล่ะ?”

“ทำไมล่ะ...ทำไมเธอต้องแปลกใจขนาดนั้นด้วย? สมัยก่อนตอนที่ฉันอายุเท่าๆ กับเธอ ฉันก็มีลูกปาเข้าไปตั้ง 2 คนแล้วนะ แล้วตัวเธอเองตอนนี้ก็แต่งงานมาเกือบจะ 2 อยู่แล้ว เมื่อไหร่จะมีข่าวดีให้ทุกคนเขาได้ชื่นใจกันซักทีล่ะ?”

“หนูกับฮยอนจุง...เราสองคนวางแผนสำหรับเรื่องนี้เอาไว้แล้ว และจะไม่ทำให้คุณแม่ต้องผิดหวังอย่างแน่นอนค่ะ”

“ฮ่าๆๆ...คุณหมายความอย่างที่คุณพูดจริงๆ รึเปล่า...ไอ้ที่คุณบอกว่าคุณจะไม่ทำให้แม่ของผมผิดหวังนะ? คุณจะยอมมีลูกกับผมจริงๆ หรือฮะ...”

“ใช่...แต่ถูกครึ่งเดียวนะ”

Create Date : 15 กรกฎาคม 2553

Last Update : 15 กรกฎาคม 2553 15:54:34 น.

12 comments

Counter : 602 Pageviews.

ชอบอ่ะ สนุกดี แนวชอบมากมาย มาเปงกำลังจัยจ้า

โดย: ยาย(นาจา) (นักรักจัยโยเย

) วันที่: 15 กรกฎาคม 2553 เวลา:16:02:17 น.

ยาวมากมายอ่ะ

ลุ้นสุดตัว อย่าให้โบเป็นอะไรไปเลย แต่น่าจะยอมให้จุงดูแลหน่อยนะเนี่ย หุหุ

โดย: แพร (PaB_KaP

) วันที่: 15 กรกฎาคม 2553 เวลา:16:08:08 น.

ชอบค่ะ ยาวอ่านได้เต็มที่เลย
จุงก็เป็นห่วงโบเหมือนกันนะเนี่ย แต่โบนี่ไม่ยอมรับความห่วงใยเลยอ่ะ

โดย: pim_bk IP: 58.8.28.188 วันที่: 15 กรกฎาคม 2553 เวลา:16:30:33 น.

แล้วตอนต้นๆๆ อยู่ไหนอ่ะคะ เอ๋หาไม่เจอ อยากอ่านมากมาย

โดย: เดินบนทางสายกลาง

วันที่: 15 กรกฎาคม 2553 เวลา:16:47:25 น.

สวัสดียามเย็นจ้าา ทานข้าวให้อร่อยนะคะ ^^

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว

วันที่: 15 กรกฎาคม 2553 เวลา:18:04:27 น.

ตอนนี้ลุ้นจังเลย ลุ้นทุกเรื่อง มีทั้งแฟนเก่า โดนทำร้าย เข้าใจผิดกัน...

แล้วเมื่อไหร่จะหวานซักทีล่ะ แต่อ่านแล้วสนุกดี ชอบมากๆค่ะ

ขอบคุณค่ะแป๋ว สำหรับฟิคสนุกๆ น่าติดตามมากๆ จะรออ่านตอนต่อไปนะ เป็นกำลังใจให้ตลอดไปจ้ะ

โดย: Jai > FC.Joongbo IP: 110.49.193.229 วันที่: 15 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:20:33 น.

อ่านไปก็คอยลุ้นไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น ชอบจังเลย ^^

ขอบคุณนะคะน้องแป๋ว ^^

โดย: สิงโตหัวโต

วันที่: 16 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:41:09 น.

มาขอบคุณค่า ยังไม่ได้อ่านตอนแรกอ่านตอนที่ 9 ก่อนเลย ฟิคยาวจริงๆขอบคุณหลายๆครั้งเลยค่าคุณแป๋ว ลึกลับซับซ้อนดรามาได้อีก ชอบๆๆๆๆ

โดย: มินมิน IP: 125.27.52.13 วันที่: 16 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:43:17 น.

สนุกมากเลยค่ะแป๋ว เนื้อเรื่องตื่นเต้น จุงเริ่มเป็นห่วงโบมากขึ้นแล้ว

โดย: เจเจ IP: 124.122.251.32 วันที่: 16 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:52:03 น.

เมื่อไหร่ใจจะตรงกันสักทีน๊า

โดย: น้อยหน่า IP: 180.180.146.105 วันที่: 17 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:30:10 น.

ตามมาให้กำลังใจค่ะ ฟิคสนุกมากคะ เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเรื่อยๆ ขอบคุณมากคะ คุณแป๋ว ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ

โดย: lamlert (lamlert29

) วันที่: 17 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:13:54 น.

สนุกค่ะ..ลุ้นตัวโก่ง...เลย...

ขอบคุณค่ะ..

โดย: rakjung IP: 58.8.106.41 วันที่: 19 กรกฎาคม 2553 เวลา:14:47:25 น.