|
|
เธอ...เขา...และรักเรา ตอนที่ 19
ที่โรงพยาบาล
“บอมซัน!!~ เธอเป็นยังไงบ้าง?” ฮวางโบถามถึงอาการภรรยาของบอมซันทันทีด้วยความเป็นห่วง
“โอ๊ะ!!~ ฮวางโบ...ตอนนี้เธอยังอยู่ในห้องผ่าตัดอยู่เลย โธ่เอ๊ย...ให้ตายซิ!!~ ฉันแปลกใจจริงๆ ว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นกับเธอได้ยังไง...มันไม่ควรเกิดขึ้นกับเธอเลยจริงๆ นะ” บอมซันระบายความอัดอั้นตันใจออกมา
“อย่าห่วงเลย...บอมซัน...เธอจะต้องไม่เป็นไร” ฮวางโบพยายามพูดปลอบใจเขา
“ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น อ้อ..แล้วอีกเรื่องหนึ่ง...อะไรที่ทำให้เธอมาถึงที่นี่ได้ล่ะ...ฮวางโบ?” บอมซันถามเธออย่างสงสัย
“อ้าว...ก็เธอเป็นคนบอกฉันทางโทรศัพท์เองไม่ใช่หรือว่าภรรยาของเธอประสบอุบัติเหตุนะ ดังนั้นฉันก็เลยรีบมาที่นี่เพื่อมาดูว่าเธอเป็นยังไงบ้างไงล่ะ” ฮวางโบตอบ
“เฮ้ออ~ ฉันเกรงใจเธอจริงๆ นะ และก็คุณฮยอนจุง...ขอบคุณมากนะครับที่คุณก็อุตส่าห์มาที่นี่ด้วย” บอมซัมพูดด้วยความซาบซึ้งใจ
“หา?...เอ่อออ...อย่าพูดอย่างนั้นเลยฮะ” ฮยอนจุงตอบกลับบอมซัม
หลังจากนั้น...ฮยอนจุงก็ดึงตัวฮวางโบไปอีกด้านหนึ่ง แล้วพูดว่า....
“ที่คุณบอกว่าต้องการให้ผมไปที่ที่หนึ่งกับคุณ มันคือที่นี่หรือฮะที่คุณอยากให้ผมมานะ?” ฮยอนจุงถามเธออย่างสงสัยปนหงุดหงิด
“ไม่นะ...ไม่ใช่...ฮยอนจุง...ก่อนหน้านี้ฉันอยากให้เธอไปพบกับภรรยาของบอมซันต่างหากล่ะ” ฮวางโบตอบเขา
“ไปพบภรรยาของเขา...พบทำไมหรือฮะ?” ฮยอนจุงยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก
“เพราะภรรยาของบอมซันเธอยืนยันว่าเด็กผู้หญิงที่เธอเจอที่หน้าสถานี MBC เป็น ‘ยองบิน’ นะซิ” ฮวางโบตอบเขาไปตามตรง
“อะไรนะฮะ?” ฮยอนจุงถามเธอซ้ำด้วยความตกใจ
“ใช่...มันเป็น ‘ยองบิน’ เธอนั่นแหละที่เป็นคนยุให้ภรรยาของบอมซันทำเรื่องแบบนั้น!!~ และตอนนี้ที่ภรรยาของบอมซันต้องเข้าโรงพยาบาล มันก็ทำให้ฉันกลัวที่จะคิด แต่...ฉันแน่ใจว่ามันเป็นฝีมือของ ‘ยองบิน’ อีกนั่นแหละที่อยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุบ้าๆ ที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้!!!~” ฮวางโบพูดอย่างหวาดระแวง
“ฮเยจุง!! ระวังคำพูดของคุณหน่อยฮะ!!! อาจมีคนมาได้ยินคุณพูดเข้าก็ได้นะฮะ และเรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องร้ายแรงมากด้วย!!” ฮยอนจุงพยายามจะพูดเตือนเธอ
“ไม่เพียงเท่านั้นนะ...ฮยอนจุง ตอนนี้ฉันเริ่มคิดว่าเธออาจเป็นคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกิดขึ้นกับฉันทั้งหมดก็ได้ ทั้งเรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ของฉัน และบางทีอาจรวมถึงอุบัติเหตุในซุปเปอร์มาร์เก็ตนั่นด้วย และตอนนี้....” ฮวางโบยังคงพูดสิ่งที่เธอสันนิษฐานต่อไปด้วยไม่ฟังคำทัดทานจากฮยอนจุง
“ฮเยจุงฮะ...นี่มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ คนร้ายถูกจับได้แล้วนะฮะ แล้วทำไมคุณถึงยังพูดจาอะไรที่มันไม่สมเหตุสมผลแบบนี้อยู่อีกล่ะฮะ? และผมก็เคยบอกคุณไปแล้วไม่ใช่หรือฮะ...ว่าตอนนี้ยองบินเธออยู่ที่ลอนดอน แล้วเธอจะมาทำอะไรแบบนี้ที่นี่ได้ยังไงกันล่ะฮะ?” ฮยอนจุงพยายามอธิบายให้ฮวางโบเข้าใจ
“ไม่ว่าจะยังไง...เธอก็ยังไม่ยอมเชื่อฉันอยู่ดีใช่มั้ย...ฮยอนจุง?” ฮวางโบพูดออกมาด้วยความน้อยใจ
“มัน...เอ่อ...มันไม่ใช่อย่างนั้นฮะ...แต่...คุณมีหลักฐานมายืนยันเรื่องนี้รึเปล่าล่ะฮะ?” ฮยอนจุงพูดกับเธอได้ไม่เต็มปากเต็มคำ
“ฉันต้องมีซิ...และยองบินก็ไม่อยากให้เธอรู้เรื่องนี้ด้วย เพราะงั้นเธอถึงได้ตัดสินใจฆ่าภรรยาของบอมซันไงล่ะ!” ฮวางโบตอบกลับเขาไปทันทีอย่างไม่ยอมแพ้
“แล้วถ้าหากตอนนี้คุณไปหาตำรวจ คุณคิดว่าพวกเขาจะเชื่อที่คุณพูดหรือฮะ?” ฮยอนจุงพยายามพูดเตือนเธออีกครั้ง
“มันไม่สำคัญหรอก เพราะที่สำคัญที่สุดมันมีอยู่แค่คนเดียวก็คือ...เธอนั่นแหละ มันอยู่ที่เธอว่าเธอเชื่อที่ฉันพูดรึเปล่า?” ฮวางโบถามเขาอย่างน้อยใจ
“เอ่อ...คือ...ผม.......” ฮยอนจุงถึงกลับพูดไม่ออกเมื่อเจอคำถามนี้
“ฉันว่าฉันรู้คำตอบของเธอแล้วล่ะ” ฮวางโบพูดออกมาด้วยความน้อยใจอีกครั้ง
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะฮะ...ฮเยจุง แต่...นี่ไม่ใช่เรื่องที่เราจะเอามาทำให้ความสัมพันธ์ของเรามันตึงเครียดเพิ่มขึ้นหรอกนะฮะ”
และในตอนนั่นเอง...ฮวางโบก็เห็นแสงไฟในห้องผ่าตัดมันดับลง และหมอก็กำลังเดินออกมาจากห้องนั้น เธอจึงรีบวิ่งไปหาบอมซันที่กำลังยืนรออยู่หน้าห้องผ่าตัดด้วยความร้อนใจทันที....
“เราได้ทำการผ่าตัดเอาเลือดที่คลั่งอยู่ในสมองของเธอออกให้แล้วนะครับ แต่เธอยังอยู่ในอาคารโคม่า เพราะฉะนั้นคืนนี้ก็ถือว่าเป็นคืนที่อันตรายมากสำหรับเธอน่ะครับ.....” คุณหมอพยายามอธิบายให้บอมซันเข้าใจ
“แล้วนี่เธอจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ล่ะครับ?” บอมซันถามหมออย่างร้อนรน
“ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ เพราะในบางกรณี คนไข้ก็จะฟื้นขึ้นมาภายในไม่กี่วันเท่านั้น แต่ในบางกรณีคนไข้ก็อาจเสียชีวิตระหว่างที่อยู่ในอาการโคม่าก็ได้ ผมเสียใจจริงๆ แต่เราก็ได้พยายามช่วยชีวิตเธอเอาไว้อย่างดีที่สุดแล้วนะครับ” คุณหมอพยายามพูดปลอบใจเขาด้วยความเห็นใจ
ส่วนบอมซันก็ถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเหมือนคนหมดอะไรตายอยากทันที และพยายามเอามือปิดหน้าตัวเองเอาไว้ขณะที่กำลังร้องให้สะอึกสะอื้น....
“อย่าห่วงเลย...บอมซัน...ภรรยาของเธอเขาต้องไม่เป็นไร และเธอก็ควรจะเข้มแข็งเอาไว้ด้วยนะ” ฮวางโบพยายามพูดให้กำลังใจบอมซัน
หลังจากนั้น....ฮยอนจุงและฮวางโบก็อออจากโรงพยาบาล เพราะทางโรงพยาบาลอนุญาตให้มีเฉพาะญาติคนไข้เท่านั้นที่สามารถอยู่ในไอซียูกับคนไข้ได้....
“ฮเยจุง...อยากให้ผมไปส่งคุณกลับบ้านก่อนมั้ยฮะ?” ฮยอนจุงถามเธอ
“ไม่ต้องหรอก เพราะเธอควรจะกลับไปหาพวกน้องๆ ได้แล้ว พวกเขากำลังรอเธออยู่นะ” ฮวางโบพูดอย่างเฉยชา
“ฮเยจุง...พรุ่งนี้เช้าเรามีนัดประชุดกันที่บริษัทนะฮะ พวกเขาอยากให้เราก้าวต่อไปในตลาดเพลงของญี่ปุ่น เพราะฉะนั้นพวกเราจะต้องไปอยู่ที่ญี่ปุ่นประมาณ 1 เดือนนะฮะ” ฮยอนจุงพูด
“อะไรนะ? 1 เดือนงั้นหรือ?” ฮวางโบถามเขากลับด้วยความตกใจ
“ใช่ฮะ และผมก็อยากให้คุณไปกับผมด้วย เพราะทางบริษัทมีแผนจะเปิดอัลบั้มใหม่ของคุณที่ญี่ปุ่นเป็นครั้งแรกเอาไว้ด้วย เพราะฉะนั้นเราไปด้วยกันเถอะนะฮะ” ฮยอนจุงขอร้องเธอ
“ฮยอนจุง...ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันคงไปกับเธอไม่ได้หรอก...เพราะฉัน....” ฮวางโบพยายามพูดอะไรบางอย่างกับเขา
“มันเป็นเพราะเรื่องยองบินอีกรึเปล่าฮะ? ฮเยจุง...เดี๋ยวนี้คุณเป็นอะไรไปฮะ? แต่ก่อนคุณเป็นคนมีเหตุผลเสมอ แต่ทำไมตอนนี้คุณถึง....” ฮยอนจุงพูดขัดคอเธอด้วยความไม่เข้าใจ
“ฮยอนจุง...ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอเชื่อฉันหรอกนะ แต่อย่างน้อยเธอก็ควรเป็นกำลังใจให้ฉันในสิ่งที่ฉันกำลังจะทำซิ และถ้าหากยองบินเป็นคนร้ายขึ้นมาจริงๆ ฉันก็อยากจะทำให้แน่ใจว่าเธอจะถูกดำเนินคดีตามกฎหมายตามที่เธอสมควรได้รับเช่นกัน” ฮวางโบพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความผิดหวังในตัวเขา
“ฮเยจุง...ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว เพราะมันกำลังจะทำให้ผมเป็นบ้าอยู่แล้ว และผมก็หวังจริงๆ นะฮะว่าคุณจะทบทวนเรื่องไปญี่ปุ่นกับผมใหม่อีกครั้ง เพราะผมไม่อยากให้คุณอยู่ห่างจากผมแม้แต่วินาทีเดียวจริงๆ” ฮยอนจุงพูดตัดบทและพยายามของร้องเธอให้ไปกับเขาอีกครั้ง
------------------------------------------------------------------------
กลับมาที่ห้องซ้อมของ SS501
“เฮย์...ทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ยฮยอนจุง?” ยองแซงถามเขาด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ล่ะ...ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้น ฉันไม่รู้จริงๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอเพิ่งจะ....เฮ้ออออ~...ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังงั้นกับเธอดีแล้ว ว่าแต่ยองแซง...นายแน่ใจนะว่ายองบินยังอยู่ที่ลอนดอนนะ?” ฮยอนจุงถามยองแซงอย่างกลุ้มใจ
“ฉัน...เอ่อ...ทำไมอยู่ดีๆ นายก็ถามฉันแบบนั้นล่ะ? แต่เธอน่าจะยังอยู่ที่นั่นนะ และฉันไม่ก็เห็นว่ามันจะมีเหตุผลอะไรที่ยองบินจะต้องมาโกหกฉันด้วย” ยองแซงตอบฮยอนจุงไปตามความจริงที่เขาได้รับรู้
“ฮเยจุง...เธอ...เธอบอกว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นฝีมือของยองบินนะซิ ฉันเลยไม่รู้จะเชื่อเธอดีรึเปล่า?” ฮยอนจุงบอกกับยองแซงอย่างกลัดกลุ้มใจ
“แล้วนายรักพี่ฮวางโบรึเปล่าล่ะ?” ยองแซงถามกลับ
“ฉัน...ฉันรักเธอและรักเธอมากด้วย” ฮยอนจุงตอบโดยไม่ลังเลใจเลยซักนิด
“และยิ่งไปกว่านั้น...ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่จริงก็ตาม แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือนายต้องคอยยืนอยู่ข้างเธอและเชื่อมั่นในตัวเธอซิถึงจะถูก” ยองแซงพยายามเตือนสติและให้กำลังใจกับเขา
<บางทีนะ...ยองแซงนายอาจจะพูดถูก ใช่...ฉันรักเธอ...แต่...ฉันไม่เคยยืนอยู่เคียงข้างเธอในการติดสินใจของเธอเลยซักครั้ง> ฮยอนจุงคิดกับตัวเองขณะที่ทบทวนสิ่งที่ยองแซงพูด....
------------------------------------------------------------------------
เช้าวันต่อมา...ฮวางโบก็ได้รับข้อความจาก DSP ที่ขอให้เธอไปพบกับประธานลี....
ในห้องทำงานของประธานลี
“คุณฮวางโบครับ...บริษัทของเราได้รับข้อเสนอเกี่ยวกับอัลบั้มใหม่ของคุณที่กำลังจะออก คือทางเราพบว่าแฟนเพลงของคุณในญี่ปุ่นได้ให้การตอบรับคุณเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นทางเราเลยต้องการเปิดตัวอัลบั้มใหม่อัลบั้มแรกของคุณกับทาง DSP ในประเทศญี่ปุ่นก่อนเป็นที่แรก ไม่ทราบว่าคุณคิดยังไงครับ?” ประธานลีถามเธอ
“เอ่อ...ความจริงแล้ว...ก่อนหน้านี้ฉันก็ตั้งใจจะโทรหาคุณ และต้องการปรึกษาคุณเกี่ยวกับเรื่องอัลบั้มใหม่ของฉันเหมือนกันค่ะ” ฮวางโบพูด
“โอ้...งั้นหรือครับ....ผมเข้าใจแล้ว...งั้นผมขอฟังความคิดเห็นของคุณหน่อยได้มั้ยครับ” ประธานลีพูดอย่างอ่อนโยน
“ก่อนอื่นฉันต้องขอขอบคุณสำหรับความตั้งใจดีของทางบริษัทที่ต้องการเปิดตลาดเพลงใหม่ให้กับฉัน แต่ว่าตอนนี้....ฉันต้องการให้คุณดึงเรื่องนี้เอาไว้ก่อนได้มั้ยค่ะ...” ฮวางโบพูดกับประธานลีอย่างเกรงใจ
“อ้าว..ทำไมล่ะครับ?” ประธานลีถามเธออย่างสงสัย
“เพราะมีบางเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่าที่ฉันต้องการจัดการกับมันให้เรียบร้อยซะก่อนตอนนี้ และ....” ฮวางโบตั้งใจจะบอกอะไรบางอย่างกับประธานลี แต่ถูกเขาพูดขัดจังหวะขึ้นมาซะก่อน....
“เพราะคุณกำลังท้องอยู่ใช่มั้ยครับ?” ประธานลีพูดขัดขึ้นอย่างรู้ทัน
“อะ...อะไรนะค่ะ? ทำไม...คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกันค่ะ?” ฮวางโบถามเขากลับด้วยความตกใจ
“ก็หมอสูติฯ ที่คุณไปพบ เธอเป็นเพื่อนสนิทกับครอบครัวของผมนะซิครับ และภรรยาของผมเองก็เคยฝากท้องกับเธอ และลูกชายของผมทั้ง 2 คนก็ได้เธอเนี่ยแหละที่เป็นคนช่วยทำคลอดให้นะครับ” ประธานลีอธิบายกับเธอ
“เอ่อ...ฉันไม่ได้เจตนาจะปิดบังเรื่องกับคุณและทางบริษัทหรอกนะค่ะ” ฮวางโบพูดอย่างรู้สึกผิด
“ฮยอนจุงเขาเป็นพ่อของเด็กในท้องคุณใช่มั้ยครับ?” ประธานลียิงคำถามใส่เธอตรงๆ
“................................” ฮวางโบไม่ตอบแต่พยักหน้าเป็นการตอบรับแทน
“โอ๊ะ!!~...นี่มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกกดดันมากขึ้นไปอีก นี่คุณสองคนตกหลุมรักกันขึ้นมาจริงๆ งั้นหรือครับเนี่ย?” ประธานลีถามอย่างเครียดจัด
“เอ่อ...แล้วท่านประธานค่ะ...ฮยอนจุงเขายังไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นได้โปรดช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้ความลับก่อนนะค่ะ ฉันยังไม่อยากให้เขารู้” ฮวางโบขอร้องประธานลี
“อ้าว...ทำไมล่ะครับ? หรือว่า...คุณไม่อยากเก็บเด็กคนนี้เอาไว้งั้นหรือครับ?” ประธานลีถามเธอด้วยความสงสัย
“ไม่ค่ะ..ไม่ใช่อย่างนั้นอย่างแน่นอน ฉันต้องการเก็บลูกคนนี้ของเราเอาไว้ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไรมากแค่ไหนก็ตาม” ฮวางโบตอบกลับประธานลีทันทีโดยไม่ลังเลใจเลยซักนิด
“ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไรมากแค่ไหนงั้นหรือครับ? คุณลืมเรื่องสัญญาที่คุณเซ็นเอาไว้กับเราแล้วหรือครับ? ถ้าหากคุณทั้งสองคน คนใดคนหนึ่งเกิดตกหลุกรักกันขึ้นมาจริงๆ หรือเกิดตัดสินใจอยากจะยกเลิกการแต่งงานครั้งนี้ มันจะถูกคิดว่าเป็นการผิดสัญญานะครับ และผมก็แน่ใจว่าคุณทราบดีถึงผลที่จะเกิดขึ้นตามมาถ้าหากคุณทำผิดสัญญานั้นล่ะก็ และตอนนี้ถ้าคุณยังจะเลื่อนการเปิดตัวอัลบั้มใหม่ของคุณออกไปช้ากว่ากำหนดอีก แล้วใครจะเป็นคนแบกรับค่าเสียหายที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ล่ะครับ?” ประธานลีพูดกับเธออย่างจริงจัง
“ค่ะ...ฉันทราบเรื่องนี้เป็นอย่างดี และฉันก็ได้บอกกับตัวเองอย่างชัดเจนมาตั้งแต่แรกแล้วว่า ยังไงฉันก็จะเก็บลูกคนนี้ของเราเอาไว้ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไรมากแค่ไหนก็ตาม...” ฮวางโบยังคงยืนกรานอย่างหนักแน่น
ประธานลีได้แต่ถอนหายใจออกมาและนั่งเอาหลังพิงกับพนักเก้าอี้ของเขา ขณะที่มองใบหน้าของหญิงสาวที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นที่กำลังอยู่ต่อหน้าเขาอย่างชื่นชม...
หลังจากนั้น...ฮวางโบก็เดินออกจากออฟฟิศของประธานลี แล้วเธอก็เจอเข้ากับฮยอนจุงที่กำลังยืนรอเธออยู่ที่หน้าลิฟท์ของล็อบบี้นั่นเอง
“นี่เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?” ฮวางโบถามเขาขึ้นมาทันที
“แล้วคุณมาคุยเรื่องอะไรกับท่านประธานล่ะฮะ? หรือว่าจะเป็นเรื่องที่คุณจะไปญี่ปุ่นกับผมใช่รึเปล่า?” ฮยอนจุงถามเธอกลับอย่างมีความหวัง
“ใช่...และฉันก็ปฏิเสธข้อเสนอนั้นไปแล้ว” ฮวางโบตอบ
“อะไรนะฮะ? ฮเยจุง...นี่คุณกำลังคิดอะไรของคุณอยู่กันแน่ฮะ?” ฮยอนจุงถามเธออย่างผิดหวังสุดๆ
แต่ก่อนที่เธอจะตอบ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นมาซะก่อน และก็เป็นโบรัมนั่นเองที่โทรหาเธอ
“นี่เธอพูดว่าอะไรน่ะ?” ฮวางโบถามปลายสายด้วยความตกใจ
หลังจากนั่น...ฮวางโบก็ถึงกับปล่อยโทรศัพท์มือถือของเธอให้ล่วงลงพื้นโดยไม่ตั้งใจ และยืนนิ่งไม่ไหวติงเพราะความช็อคที่เกิดจากเรื่องที่โบรัมกำลังบอกเธอนั่นเอง....
“ฮเยจุง..คุณเป็นไรไปฮะ? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ?” ฮยอนจุงรีบถามเธอทันทีด้วยความเป็นห่วงหลังจากที่เห็นอาการของเธอแล้ว
“ข่าว....ข่าว....” ฮวางโบที่กำลังตกใจพูดออกมาได้แค่นั้น
“ข่าวอะไรฮะ?” เขาถามเธอด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง
“ภรรยาของบอมซันเธอเสียแล้วเมื่อเช้านี้เอง...ฉัน...” ฮวางโบพูดด้วยเสียงสั่นเครือเพราะความตกใจและเสียใจ
“ใจเย็นๆ ก่อนนะฮะ...ฮเยจุง” ฮยอนจุงพยายามปลอบเธอเมื่อเห็นว่าเธอกำลังช็อค
และฮยอนจุงก็ถึงกับต้องดึงฮวางโบเข้ามากอดเมื่อเห็นเธอกำลังจะล้มทั้งยืนเพราะข่าวนั้น เขากอดเธอเอาไว้แน่นและพยายามปลอบใจเธอ
------------------------------------------------------------------------
หลังจากนั้น...ฮยอนจุงก็พาฮวางโบกลับมาทีอพาร์ทเมนท์ของพวกเขา
“นี่ฮะ...ดื่มชาซะหน่อยนะคุณจะได้ใจเย็นขึ้น” เขาพูดอย่างอ่อนโยนพร้อมกับส่งถ้วยชาให้เธอ
“มันเป็นเพราะฉัน...ฮยอนจุง...มันเป็นเพราะฉัน ฉันเป็นคนฆ่าเธอทางอ้อม” ฮวางโบพูดด้วยเสียงสั่นเครืออีกครั้งเพราะความเสียใจ
“อย่าพูดแบบนั้นซิฮะ มันเป็นอุบัติเหตุนะ ทำไมคุณต้องโทษตัวเองด้วยล่ะ?” ฮยอนจุงพยายามพูดปลอบใจเธอ
“ไม่...มันไม่ใช่อุบัติเหตุ!” ฮวางโบรีบยืนกรานปฏิเสธทันที
“ฮเยจุง...นี่คุณกำลังจะเริ่มพูดเรื่องนั้นอีกแล้วใช่มั้ยฮะเนี่ย” ฮยอนจุงถามเธออย่างอ่อนใจ
“ฮยอนจุง...ฉัน.....” ฮวางโบเรียกชื่อเขาและกำลังจะพูดต่อ
“โอเคฮะ...โอเค...ผมเชื่อคุณก็ได้” ฮยอนจุงพูดตัดบทเพราะไม่อยากทะเลาะเรื่องเดิมๆ กับเธออีกแล้ว
“จริงหรือ?” ฮวางโบถามเขาด้วยความไม่แน่ใจ
แต่ลึกๆ ในใจของฮวางโบ เธอรู้ดีว่าฮยอนจุงยังคงสงสัยเรื่องข้อสรุปที่เธอมีต่อยองบินอยู่ดีนั่นแหละ <ไม่...ฉันต้องหาหลักฐานมาพิสูจน์เรื่องของยองบินให้ได้ และฉันจะไม่มีทางปล่อยให้เธอมาทำร้ายฮยอนจุงหรือลูกของเราเป็นอันขาด ไม่เชื่อก็คอยดู> ฮวางโบคิดกับตัวเองอย่างแน่วแน่
------------------------------------------------------------------------
และนี่ก็เป็นเวลาเกือบ 2 สัปดาห์แล้วที่ฮวางโบย้ายกลับมาอยู่บ้านของพวกเขา แต่เธอแทบจะไม่พูดอะไรกับฮยอนจุงเลย สาเหตุมันก็เป็นเพราะว่าเธอรู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องของยองบินนั่นเอง...เธอรู้ว่ายองบินเป็นคนฆ่าภรรยาของบอมซันแน่ๆ...แต่เธอแกล้งทำเป็นเหมือนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น และก็เพราะเธอรักฮยอนจุงอีกนั่นแหละ....มันถึงได้ทำให้เธอเจ็บปวดเป็นเท่าตัวเมื่อรู้ว่าคนใกล้ชิดเพียงคนเดียวของเธอไม่เชื่อใจเธอแบบนี้ หรือบางทีมันอาจจะเป็นเพราะเธอกำลังตั้งท้องอยู่ก็ได้ เธอถึงได้รู้สึกว่าฮอร์โมนในร่างกายของตัวเองมันเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากมาย...มากซะจนทุกครั้งที่พวกเขาทั้งคู่พูดคุยกันมันก็มักจะจบลงด้วยการทะเลาะเพราะอารมณ์ที่ปรวนแปรของเธอนั่นเอง
ส่วนฮยอนจุงเองก็รู้สึกและสัมผัสได้ถึงความสัมพันธ์ที่ห่างเหินของพวกเขา บวกกับตารางงานใหม่ของวง SS501 ด้วยที่ทำให้เขาเกิดอาการเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียสะสมนั่นเอง และตอนนี้...เขาก็กำลังคิดเลยไปอีกว่าจะมีอะไรที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับเธอเปลี่ยนแปลงไปอีกรึเปล่าถ้าเขาต้องห่างจากเธอไปตั้ง 1 เดือนแบบนี้
และวันนี้...หลังจากที่ฮยอนจุงทำงานตามตารางที่ยุ่งเหยิงของเขาเสร็จเรียบร้อย เขาก็รีบขับรถมุ่งหน้ากลับบ้านในทันที โดยหวังว่าภรรยาสุดที่รักของเขาจะยังไม่นอนหลับไปซะก่อน แต่เมื่อเขามาถึง...ฮวางโบก็นอนหลับสนิทไปซะแล้ว...
“ฮเยจุงฮะ...พรุ่งนี้ผมต้องไปญี่ปุ่นแล้วนะ และผมหวังว่าคุณจะเปลี่ยนใจไปกับผมนะฮะ หรืออย่างน้อยก็ไปส่งผมที่สนามบินก่อนผมจะออกเดินทางก็ยังดี...” ฮยอนจุงกระซิบที่ข้างหูของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะช่วยดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เธออย่างอ่อนโยน
เช้าวันต่อมา...ฮวางโบก็ออกจากบ้านไปก่อนที่เขาจะตื่น และเมื่อฮยอนจุงตื่นขึ้นมาเขาพบกระดาษโน้ตใบเล็กๆ ใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะอาหารของพวกเขา...
“ฮยอนจุง...หลายอาทิตย์ที่ผ่านมามันช่างเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากสำหรับเราทั้งคู่จริงๆ รอฉันที่สนามบินนะ ฉันมีข่าวดี 2 เรื่องที่จะบอกกับเธอจ๊ะ
จาก....ฮเยจุง”
------------------------------------------------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป (ตอนที่ 20)
ตัวอย่างบางช่วงบางตอน
“เจ้าตัวเล็กของแม่ ถ้าวันนี้ไม่เรื่องอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น แม่จะบอกกับพ่อของลูกเกี่ยวกับลูกนะ แล้วเราจะไปญี่ปุ่นกับพ่อด้วยกันนะจ๊ะ”
“ฉันยินดีจะทำทุกอย่าง ขอแค่ให้ได้อยู่กับฮยอนจุงและลูกของเราก็พอ”
“โอ๊ะ!! ไม่นะ...มันไม่ได้เป็นแบบนี้นี่ค่ะตอนที่ฉันเซ็นชื่อลงไปในสัญญาตอนแรก”
“เอ่อ..แต่นี่มันมากเกินไปที่ฉันจะรับนะค่ะ..
“นั่นพี่สะใภ้นี่!!!”
“ฮยอนจุง........”
“ฮเยจุง!!!!~”
| Create Date : 21 สิงหาคม 2553 |
| Last Update : 21 สิงหาคม 2553 20:55:50 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 530 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: prongpawin IP: 183.89.105.116 วันที่: 22 สิงหาคม 2553 เวลา:9:38:35 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
อิจุงไม่เชื่อใจโบเลย..อยากต่อยอิจุงมั๊ก
น้องแป๋วสู้ๆจ้าthank you จ้า