|
|
เธอ...เขา...และรักเรา ตอนที่ 17 พาร์ท 2
หลัง จากนั้น...ทางบริษัท DSP ก็ได้จัดงานเลี้ยงฉลองเล็กๆ ให้กับความสำเร็จของพวกเขาที่คลับแห่งหนึ่ง เมื่ออยู่ที่นั่นฮยอนจุงก็ยังคงพยายามโทรหาฮวางโบอยู่ แต่มันก็ไม่สำเร็จซักที....
“นายไม่ต้องห่วงไปหรอกน่า พี่เขารู้ว่าเรามาเลี้ยงฉลองกันที่นี่ อีกเดี๋ยวพี่เขาก็มาเองนั่นแหละ” ยองแซงพูดปลอบใจฮยอนจุง
“ฉัน แค่เป็นห่วงเพราะไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอรึเปล่า เธอถึงได้หายออกไปจากงานแบบนั้น เฮ้อออ!!~ จริงๆ เลยนะ” ฮยอนจุงพูดออกมาอย่างเซ็งๆ
“พี่ฮะ!!!~ พี่สะใภ้มาแล้ว!!~” เบบี้พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงเมื่อเห็นพี่สะใภ้คนโปรดเดินเข้ามาในงาน
“คุณหายไปอยู่ที่ไหนมานะเนี่ย?” ฮยอนจุงถามเธอทันทีด้วยความเป็นห่วง
“ขอ โทษทีนะ...ฉัน...คือฉันจำเป็นต้องรีบกลับไปที่บ้านแม่นะ เพราะมีเรื่องด่วนบางอย่างเกิดขึ้นกะทันหันจริงๆ” ฮวางโบแก้ตัวอย่างรู้สึกผิด
“คุณรู้รึเปล่าฮะว่าผมอยากให้คุณอยู่ที่นั่นกับผมมากแค่ไหน” ฮยอนจุงบ่นอุบด้วยความน้อยใจ
“ขอ โทษนะ...ขอโทษ...เดี๋ยวฉันจะให้พี่ผู้จัดการเขาอัดตอนที่เธอขึ้นรับรางวัล ใส่แผ่นให้ฉัน และหลังจากนั้นฉันก็จะดูมันซ้ำไปซ้ำมาจนกว่าเธอจะพอเลย ดีมั้ยจ๊ะ?” เธอพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับเขา
“ฮ่าๆๆๆ....” ฮยอนจุงเมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้นก็โกรธเธอไม่ลง จึงได้แต่หัวเราะออกมาอย่างมีความสุขเป็นการกลบเกลื่อน
“พี่สะใภ้ฮะ...พี่ถอยหลังหลบไปหน่อยฮะ เดี๋ยวพวกเราส่งเสียงเชียร์กันซะหน่อย?” คยูจงพูดอย่างตื่นเต้น
“ดีมาก...พวกเด็กๆ ตอนนี้ที่นี่เป็นของพวกนาย เอาเชียร์เลย....” ผู้จัดการของเขาพูดกระตุ้นอีกคน
แล้วฮยอนจุงก็พูดนำ “พวกเรา....”
“SS501...” เขาและพวกน้องๆ พูดออกมาพร้อมกันเสียงดังฟังชัด หลังจากนั้นก็หัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุขกับค่ำคืนที่แทบจะเรียกได้ว่า เป็นความสำเร็จของพวกเขาจริงๆ
“เอ...ไม่ซิ...ไม่ใช่...มันต้องเป็น SS601 ต่างหาก เพราะตอนนี้เรามีพี่สะใภ้อยู่กับเราที่นี่ด้วยนี่น่า” เบบี้พูดติดตลกขัดขึ้นมา
หลังจากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน
-------------------------------------------------------------
และเมื่อพวกเขากลับมาถึงอพาร์ทเมนท์ของพวกเขา
“โยโบ (ที่รัก) นี่รางวัลสำหรับคุณฮะ” ฮยอนจุงพูดพร้อมกับยื่นรางวัลในมือให้กับฮวางโบ
“ทำไมล่ะ? มันเป็นรางวัลจากความสำเร็จของเธอนะ” ฮวางโบพูดพร้อมกับรับมันไว้
“มัน เป็นความสำเร็จที่เกิดขึ้นเพราะคุณ เพราะฉะนั้นผมถึงอยากมอบมันให้กับคุณไงฮะ” ฮยอนจุงพูดอย่างจริงจัง พร้อมกับส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเธอ
“ว้าว!!~ จริงๆ หรือจ๊ะ” ฮวางโบตอบรับอย่างเขินๆ
หลัง จากนั้น...ฮวางโบก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเองเพื่อที่จะเตรียมตัวอาบ น้ำ....แต่....ปรากฏว่าเมื่อเธอเข้าไปเธอกลับพบว่าข้าวของของเธอไม่ได้อยู่ ในห้องนอนนั้นแล้ว....และฮยอนจุงที่เดินตามเข้ามาและยืนอยู่ข้างๆ เธอก็พูดขึ้นว่า....
“คุณยังจะอยู่ที่ห้องนี้อีกหรือฮะ? นี่เรายังไม่สมควรอยู่ห้องเดียวกันนับจากวันนี้เป็นต้นไปอีกหรือฮะ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนปนเจ้าเล่ห์แต่ก็ดูจริงจังในเวลาเดียวกัน
“นี่แสดงว่า..เธอเป็นคนย้ายข้าวของฉันไปงั้นหรือ?” ฮวางโบถามเขาอย่างสงสัยและเขินอาย
“ใช่ฮะ และก็...ตอนนี้ผมก็กำลังจะย้ายตัวคุณไปด้วย” เขาพูดและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา
หลัง จากนั้นฮยอนจุงก็ช้อนตัวฮวางโบขึ้นและอุ้มเธอไปยังห้องนอนของเขาซึ่งตอนนี้ มันได้กลายเป็นห้องนอนของพวกเขาสองคนอย่างเป็นทางการไปเรียบร้อยแล้ว...
เช้าวันต่อมา...ฮวางโบยังคงนอนหลับไหลอย่างสบายในขณะที่ฮยอนจุงต้องตื่นออกไปถ่ายโฆษณาของเขาแต่ตอนเช้า
และฮยอนจุงก็ถูกรปภ.เรียกให้หยุดหลังจากที่ลงมาด้านล่างอพาร์ทเมนท์แล้ว
“คุณฮยอนจุงครับ มีคนมาส่งสิ่งนี้ให้คุณที่นี่เมื่อคืนนี้ครับ” รปภ.คนนั้นพูด
“โอ้...ขอบคุณครับ แล้วคนที่ส่งได้บอกชื่อของเขาเอาไว้มั้ยครับ?” ฮยอนจุงถามหลังจากที่รับของนั้นมาแล้ว
“ไม่ครับ...เขาไม่ได้บอก” รปภ.คนนั้นตอบ
ฮยอน จุงนำซองเอกสารนั้นไปไว้ที่เบาะหลังรถของเขาโดยที่ยังไม่ได้เปิดดู หลังจากนั้นเขารีบไปยังสถานที่ถ่ายทำโฆษณาและขอให้ช่างแต่งหน้าช่วยแต่งหน้า ทำผมให้กับเขาและเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวถ่ายแบบทันที และกว่าจะเสร็จงานทั้งหมดมันก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว เขาจึงรีบเก็บสัมภาระของเขาเพื่อกลับบ้านทันทีเพราะคืนนี้ฮวางโบได้เชิญพวก น้องๆ ของเขามาทานข้าวเย็นด้วยกันที่บ้านนั่นเอง
และในตอนที่ฮยอนจุ งเตรียมตัวจะออกรถ...เขาก็นึกถึงซองเอกสารนั้นขึ้นมาได้ เขาหยิบมันมาเปิดออกดูแต่มันไม่มีอะไรนอกจากรูปสองสามใบเท่านั้น ไม่มีอะไรเป็นสิ่งประกอบมากับมัน ไม่แม้แต่โน้ตข้อความซักใบก็ยังไม่มี
หลังจากนั้น...เมื่อฮยอนจุงก็กลับมาถึงบ้าน...เขาก็ได้พบพวกน้องๆ ของเขาที่รออยู่ที่บ้านานของพวกเขาเรียบร้อยแล้ว
“อ้าว...พี่...กลับมาแล้วหรือฮะ...การถ่ายแบบวันนี้เป็นยังไงบ้างฮะ?” คยูจงถามเขาทันที
“พี่สะใภ้ของนายอยู่ที่ไหน?” ฮยอนจุงถามคยูจงเสียงเข้ม
“อ๋อ...พี่สะใภ้เขาอยู่ในครัวฮะ ว่าแต่พี่เป็นอะไรรึเปล่าฮะ?” คยูจงตอบและถามเขาอย่างสงสัยหลังจากเห็นอาการของฮยอนจุงดูไม่ค่อยดีเลย
หลังจากนั้น...ฮยอนจุงก็รีบเดินตรงเข้าไปในครัวราวกับลมพายุพัดผ่านอย่างรุนแรงทันที
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นฮะเนี่ย? ทำไมดูเหมือนพี่เขาอารมณ์ไม่ค่อยดีเลย” เบบี้ถามเขาอย่างสงสัยหลังจากเห็นอาการของฮยอนจุงเช่นกัน
-------------------------------------------------------------
ในห้องครัว
“ฮเยจุง!!!!~” ฮยอนจุงตะโกนเรียเธอเสียงเข้ม
“โอ๊ะ...เธอกลับมาแล้วหรือ อาหารเย็นใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ ทำไมเธอไม่ออกไป....” ฮวางโบตอบกลับเขาอย่างตกใจ
“เมื่อคืนคุณไปไหนมากันแน่ฮะ?” เขายังตะโกนถามเธอเสียงดังด้วยท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
“หา...อะไรน่ะ? แล้วทำไมเธอต้องพูดเสียงดังด้วย? พวกน้องๆ ก็อยู่ที่นี่ด้วยนะ เบาๆ หน่อยซิ” ฮวางโบพูดกับเขาอย่างใจเย็น
“แค่ตอบผมมา...เมื่อคืนคุณไปที่ไหนมาฮะ?” เขายังคงถามเธอซ้ำเสียงดังอีกครั้งด้วยท่าทางไม่พอใจ
พวกน้องๆ ของเขาเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากในครัวจึงรีบพากันไปดูที่นั่นว่ามันเกิดอะไรขึ้น....
“ฮยอนจุง...นายหยุดตะโกนเสียงดังได้แล้ว นายกำลังทำให้พี่เขากลัวนะรู้ตัวมั้ย” ยองแซงพยายามเตือนสติฮยอนจุง
“พวกนายทั้งหมดออกไปจากที่นี่ได้แล้ว...เดี๋ยวนี้เลยนะ” ฮยอนจุงยังคงไม่หยุดโวยวายเสียงดัง
“ฮยอน จุง...นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ฉันเคยบอกเธอไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นที่บ้านแม่ของ ฉัน ดังนั้นฉันถึงต้องรีบไปที่นั่นกะทันแบบนั้นไง?” ฮวางโบเริ่มพูดเสียงดังใส่เขาอย่างหงุดหงิดเช่นกัน
“แล้วมันเกิดอะไร ขึ้นที่บ้านคุณแม่ล่ะฮะ? เมื่อกี้ผมโทรไปหาคุณแม่แล้ว ท่านบอกผมว่าเมื่อคืนคุณไม่ได้กลับไปที่บ้านของท่านและก็ไม่มีเรื่องอะไร เกิดขึ้นด้วย” ฮยอนจุงพูดกับเธอด้วยความโมโหและพยายามไล่ต้อนเอาความจริงจากเธอ
“เอ่อ...ฉัน...ฉัน....” ฮวางโบถึงกับพูดแก้ตัวอะไรไม่ออกเมื่อถูกจับได้
“คุณยังอยากจะหาเรื่องอะไรมาโกหกผมอีกมั้ยฮะ?” ฮยอนจุงพูดเสียงเข้มใส่เธอด้วยความโมโหหนักขึ้น
“พี่ฮะ...ใจเย็นๆ...สงบสติอารมณ์แล้วค่อยพูดค่อยจากับพี่สะใภ้ดีกว่ามั้ยฮะ” จองมินพยายามพูดไกล่เกลี่ยเพื่อแก้ไขสถานการณ์
“ลอง ดูนี่ด้วยตัวเองซะก่อนเถอะ แล้วถ้าพวกนายเป็นฉันยังจะใจเย็นอยู่ได้มั้ย” ฮยอนจุงพูดอย่างโมโหจนเลือดขึ้นหน้าขณะที่โยนรูปที่ซ่อนเอาไว้ลงบนโต๊ะกลาง ห้องครัว
“คุณเลือกที่จะพบกับไอ้หมอนั่นแล้วยังมีหน้ามาโกหกผมอีก” ฮยอนจุงพูดกับเธอด้วยความโกรธและน้อยใจ
“ไม่นะ...ฮยอนจุง...มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดนะ...ฉัน....” ฮวางโบพยายามอธิบายเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง
“น้องสะใภ้...ผู้ชายในรูปนี้เป็นใครกันฮะ” ยองแซงถามเธอหลังจากที่ได้เห็นรูปนั้นแล้ว
“ฉัน.... คือฉันตั้งใจจะบอกให้เธอรู้ทันทีที่ฉันรู้เบื้องหลังของเรื่องทั้งหมดที่ เกิดขึ้นแล้ว แต่...วันนั้นฉันได้รับโทรศัพท์จากยองบิน เธอมีเรื่องด่วนบางอย่างที่จำเป็นต้องให้ฉันช่วย และเธอก็ขอร้องให้ฉันออกไปพบเธอที่ร้านกาแฟนั่น” ฮวางโบพยายามอธิบายความจริงให้ฮยอนจุงฟัง
“คุณว่าอะไรน่ะ? ยองบินงั้นหรือ? และสุดท้ายเรื่องมันมาจบที่ยองบินได้ยังไงกันฮะ?” ฮยอนจุงพูดอย่างโกรธๆ และไม่ยอมรับฟังความจริงอะไรจากเธอทั้งนั้น
“ฉัน ไม่รู้...ฉันไม่รู้จริงๆ นะ...แต่ตอนที่ฉันไปถึงที่ร้านกาแฟนั่น...บอมซันก็อยู่ที่นั่นเรียบร้อยแล้ว เขาเองก็รับโทรศัทพ์จากคนแปลกหน้าบอกว่าภรรยาของเขากำลังตกอยู่ในอันตรายให้ เขารีบไปที่นั่นทันทีเหมือนกัน” ฮวางโบพยายามอธิบายต่อ
“ฮเยจุง..เหตุผลของคุณมันตลกสิ้นดีรู้ตัวมั้ยฮะ?” ฮยอนจุงตะโกนเสียงดังใส่เธอ และยังไม่ยอมเชื่อที่เธอพูด
“ฮยอน จุง....แต่มันเป็นเรื่องจริงนะ และฉันก็อยากหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นให้ได้ซะก่อน...ก่อนที่ ฉันจะบอกเธอให้ชัดเจนนะ” ฮวางโบยังพยายามพูดอย่างใจเย็น
“คุณว่ายอง บินโทรหาคุณงั้นหรือฮะ แล้วเธอใช้เบอร์อะไรโทรหาคุณล่ะ...ทำไมคุณไม่โทรกลับไปหาเธออีกครั้ง และเรียกเธอออกมาเผชิญหน้ากันเลยล่ะ?” เขาพูดเสียงเข้มด้วยความโมโหและก็ยังไม่ยอมเชื่อเธอออยู่ดี
“ฉันพยายามแล้วนะ แต่เบอร์ที่เธอใช้โทรมาหาฉันมันถูกยกเลิกไปแล้ว” ฮวางโบพยายามอธิบายกับเขาอย่างใจเย็นอีกครั้ง
“งั้น ยองแซง...ไหนนายลองบอกฉันหน่อยซิว่าตอนนี้ยองบินเธอกลับมาเกาหลีแล้วงั้น หรือ?” ฮยอนจุงหันไปถามยองแซงเพื่อหาพยานยืนยันความคิดของตัวเอง
“เอ่อ...ฉันเพิ่งโทรคุยกับเธอเมื่อ 2 วันก่อนนี่เอง และเธอก็ยังอยู่ที่ลอนดอนนะตอนที่ฉันโทรหานะ” ยองแซงพูดความจริงที่เขาได้รับรู้มา
“ฮยอน จุง...ฉันไม่รู้จริงๆ นะว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากที่ฉันรู้ว่าฉันโดนหลอก ฉันก็รีบออกจากร้านกาแฟนั่นและตรงไปหาเธอที่คลับทันทีเลยนะ” ฮวางโบพูดกับเขาอย่างจริงจัง
“ฮเยจุง..หยุดลากยองบินเข้ามาเกี่ยว ข้องกับเรื่องนี้ซะที ผมบอกคุณไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าเรื่องระหว่างผมกับเธอมันจบไปตั้งนาน แล้ว...แล้วนี่...ทำไมเธอถึงยังถูกลากเข้าเกี่ยวข้องกับเรื่องแบบนี้อีก ล่ะ?” ฮยอนจุงพูดกับเธออย่างหัวเสีย เพราะกำลังโกรธเธออยู่จนไม่ยอมรับฟังความจริงอะไรจากปากฮวางโบทั้งนั้น
“ฉันรู้...ว่าสิ่งที่ฉันพูดมันอาจฟังดูเหมือนเรื่องไร้สาระ...แต่...เธอต้องเชื่อฉันนะ...ฮยอนจุง” ฮวางโบพยายามขอร้องให้เขาเชื่อใจเธอ
“ให้ เชื่อยังไงล่ะฮะ? ไหนคุณลองบอกผมหน่อยซิว่าจะให้ผมเชื่อใจคุณยังไง...คุณทิ้งผมไปให้อยู่คน เดียวในงานนั่นและออกไปพบกับผู้ชายอื่นแบบนั้นเนี่ยนะ...นี่โชคดีแค่ไหนแล้ว ที่รูปพวกนี้ถูกส่งมาให้ผมไม่ใช่พวกนักข่าวนะ” ฮยอนจุงพูดอย่างเสียความรู้สึก
“แล้วไง...ถึงรูปพวกนี้จะถูกส่งไปให้ หนังสือพิมพ์...ฉันก็ไม่เห็นว่ามีอะไรจะต้องปิดบังเลยนี่” ฮวางโบเริ่มพูดด้วยความโมโหขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน
“คุณก็รู้ไม่ใช่ หรือฮะ...ว่าพวกนักข่าวพวกนั้นนะน่ากลัวแค่ไหน และยิ่งผู้ชายที่อยู่ในรูปเป็นแฟนเก่าของคุณด้วยแล้ว คุณลองคิดดูซิฮะว่าพวกนักข่าวพวกนั้นจะเขียนข่าวออกมาว่ายังไงบ้างล่ะ?” ฮยอนจุงพูดเสียงเข้มอย่างหงุดหงิดสุดๆ
“ฮยอนจุง...ฉันจะไม่พูดถึง เรื่องนี้อีกแล้วนะ แต่สิ่งที่ฉันสามารถบอกเธอได้ตอนนี้ก็คือ...ยองบิน...เธอน่าสงสัยที่ สุด...และฉัน..........” ฮวางโบพยายามระงับสติอารมณ์พูดกับเขาด้วยเหตุผลอีกครั้ง
“หยุดใส่ ร้ายยองบินซะทีเถอะฮะ ผมรู้จักยองบินมานาน เธอไม่ใช่คนที่ทำอะไรแบบนั้นได้หรอกฮะ และคุณรู้อะไรมั้ยฮะว่ารางวัลนั้นน่ะมันสำคัญสำหรับผมมากแค่ไหน และตอนนั้นผมก็อยากให้คุณอยู่ร่วมแบ่งปันความสุขกับผมมากที่สุด เลย............” ฮยอนจุงพูดกับเธออย่างผิดหวัง เสียความรู้สึก และน้อยใจในตัวเธออย่างบอกไม่ถูก
“งั้นฉันคงไม่มีความสำคัญกับเธอเลย ซินะ? เธอถึงได้เลือกเชื่อใจยองบินมากกว่าฉันแบบนี้?” ฮวางโบพูดขัดจังหวะเขาขึ้นมาด้วยความน้อยใจและผิดหวังในตัวเขาเช่นกัน
“ผม.....” ฮยอนจุงถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้น
“วัน นั้นเธอบอกฉันว่าเธอเลิกรักเขาแล้ว...และฉันก็เชื่อเธอด้วยหัวใจทั้งหมดที่ มีฉันมี...ฉันไม่เคยคิดสงสัยในคำพูดของเธอเลยซักครั้ง แต่...ฮยอนจุง...เธอสามารถพูดแบบเดียวกันกับฉันได้รึเปล่าเมื่อเธอเจอแบบนี้ ด้วยตัวเธอเองน่ะ? เพียงแค่รูปไม่กี่ใบก็สามารถพิสูจน์ความเชื่อใจของเธอที่มีต่อฉันได้แล้วว่า มันมีมากแค่ไหน....” ฮวางโบพูดด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและกำลังเสียใจสุดๆ ที่คนที่เธอรักไม่ยอมเชื่อใจเธอเลย
“น้องสะใภ้...ฮยอนจุงเขาไม่ได้ตั้งใจจะหมายถึงอะไรแบบนั้นหรอกนะ เขาเพียงแต่.....” ยองแซงพยายามพูดไกล่เกลี่ยให้สถานการณ์ดีขึ้น
“ฉัน ขอโทษนะเด็กๆ แต่ฉันคิดว่าอาหารเย็นวันนี้มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ ขอโทษจริงๆ นะ” ฮวางโบพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือขณะที่ถอดผ้ากันเปื้อนของเธอและเดินออกจาก บ้านไป...
“ฮเยจุงฮะ!!!~~” ฮยอนจุงพยายามตะโกนเรียกเธอด้วยความตกใจและรู้สึกผิด
“ให้ตายซิ!!! นี่พี่ยังยืนบื้อทำอะไรอยู่ตรงนี้ฮะ รีบๆ ตามพี่สะใภ้ไปซิ” จองมินพูดเตือนสติและออกคำสั่งให้ฮยอนจุงตามไปง้อเธอ
หลังจากนั้น...ฮยอนจุงก็รีบวิ่งตามเธอออกจากบ้านไปและคว้าตัวเธอเอาไว้ได้ทันตรงหน้าประตูทางเข้าหลักอพาร์ทเมนท์ของพวกเขานั่นเอง
“ฮเยจุง...ผมขอโทษนะฮะ...เมื่อกี้ผมโมโหมากเกินไปหน่อย” ฮยอนจุงรีบพูดง้อเธอทันทีหลังจากที่คว้าตัวเธอเอาไว้ได้
“ฮยอน จุง...ตอนที่ฉันเปิดใจของฉันให้กับเธอ ฉันคิดว่าเธอคงรู้สึกแบบเดียวกับฉันเหมือนกัน แต่วันนี้...ฉันได้รู้ความจริงแล้วว่าทั้งหมดฉันคิดไปเองฝ่ายเดียว...เพราะ เธอไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นกับฉันเลยซักนิด” ฮวางโบพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือราวกับคนจะร้องไห้เพราะความผิดหวังและน้อยใจ
“ไม่ นะฮะ...ฮเยจุง...ตอนนั้น...ตอนที่ผมเห็นรูปพวกนั้นเข้าผมก็แค่ควบคุมอารมณ์ ของตัวเองไว้ไม่อยู่ และผมก็โกรธจนแทบบ้าเพราะผม....” ฮยอนจุงพยายามพูดแก้ตัวกับเธอเพื่อให้เธอเข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ทำอะไรแบบ นั้นลงไป
“ทำไมล่ะ...เธอมีเหตุผลอะไรที่จะต้องโกรธด้วย? หลังจากทีเกิดเรื่องเมื่อกี้นี้แล้ว...ฉันไม่คิดว่าตัวฉันจะมีความหมายอะไร กับเธอซักเท่าไหร่หรอกนะ...จริงมั้ย...ฮยอนจุง” ฮวางโบพูดประชดเขาด้วยความน้อยใจและผิดหวังในตัวเขาสุดๆ
“นั่นมันไม่จริงเลยนะฮะ คุณมีความหมายกับผมมากเสมอ” ฮยอนจุงพยายามพูดง้อเธออย่างสุดความสามารถ
“งั้น หรือ...ฮยอนจุง? แต่ขอโทษนะ...ฉันไม่เห็นจะรู้สึกแบบนั้นเลยซักนิด และก็...ดูเหมือนว่าเราสองคนต่างลืมจุดเริ่มต้นของพวกเราไปแล้วนะ และตอนนี้มันก็ถึงเวลาซะทีที่พวกเราจะกลับไปจุดยืนอยู่ที่จุดเดิมของพวกเรา แล้วหลังนั้นอีก 2 ปี เมื่อสัญญาของพวกเราสิ้นสุดลง...พวกเราก็จะได้แยกทางใครทางมันไม่ต้องมายุ่ง เกี่ยวกันอีกซะที” ฮวางโบพูดกับเขาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แต่ในใจเธอกลับรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
“ฮเยจุง!!~~” ฮยอนจุงได้แต่เรียกชื่อเธอออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเช่นกัน
แล้วหลังจากนั้น...ฮวางโบก็เดินจากไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีกเลย และไม่...แม้แต่จะหันกลับมามองหน้าฮยอนจุงด้วยซ้ำ
-------------------------------------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป (ตอนที่ 18)
ตัวอย่างบางช่วงบางตอน
“เอ่อ...ฮเยจุงคุณโอเคนะฮะ? วันนี้ผมว่าคุณดูเหนื่อยๆ ยังไงไม่รู้”
“อ้อ~ เข้าใจแล้วฮะ...ผมเข้าใจแล้ว...ผมควรจะขับรถไปเงียบๆ มากกว่าใช่ไหมฮะ”
“ให้ผมไปส่งคุณนะฮะ”
“ไม่ต้อง...ฉันจะกลับกับรถของพี่ผู้จัดการ”
“ได้...งั้นก็ได้...ถ้านั่นเป็นความต้องการของคุณ ผมก็จะบังคับใจตัวเองให้ทำอย่างที่คุณต้องการ...พอใจมั้ยฮะ”
“โอ๊ะ...ไม่นะ...ฮวางโบ นี่เธอไม่สบายนิ”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก...โบรัม...เดี๋ยวฉันกินยาซักหน่อยก็หายแล้ว”
“ฮัลโหล...บอมซันหรือ? ตอนนี้ภรรยาของเธออยู่กับเธอรึเปล่า ฉันขอพูดกับเธอหน่อยได้มั้ย”
“บอมซัน...มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ?”
หมายเหตุ ขออภัยนะคะ แหะแหะ ลงขาดไป 1 ตอน
| Create Date : 20 สิงหาคม 2553 |
| Last Update : 20 สิงหาคม 2553 6:31:40 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 574 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: AE IP: 110.168.96.241 วันที่: 22 สิงหาคม 2553 เวลา:12:25:27 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [