เธอ เขา และ รัก เรา ตอนที่ 9 พารท์ 2

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****



ภายในรถของฮยอนจุง

“แม่ของผม...ท่านโทรมาหาผมนะฮะ... ท่านอยากให้เราแวะไปทานข้าวกับท่าน” ฮยอนจุงพูดทันทีเมื่อเห็นว่าบรรยากาศในรถมันเงียบสนิท

“อ้อ...เข้าใจแล้วจ๊ะ...งั้นเธอแวะส่งฉันลงที่ห้างตรงนั้นก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะเรียกรถแท็กซี่ต่อจากที่นั่นเอง” ฮวางโบพูดตอบเขา

“นี่คุณจะไม่ไปกับผมหรือฮะ? ผมรู้นะฮะว่าวันนี้คุณก็ไม่มีงานที่จะต้องไปทำต่อเหมือนกัน” ฮยอนจุงหันไปพูดเสียงดังใส่เธออย่างหงุดหงิด

“เอ่อ...ฉันมีนะ...แต่มันเป็นนัดน่ะ...เอ่อ...ฉันนัดกับเพื่อนเอาไว้” ฮวางโบตอบเขาอย่างตะกุกตะกัก เพราะเธอกำลังคิดหาข้ออ้างที่จะได้ไม่ต้องไปเขา

“เพื่อนอะไร...แบบไหน...แล้วเป็นใครกันฮะ? ทำไมมันถึงได้สำคัญนัก...สำคัญกว่าการที่คุณจะไปกินข้าวกับแม่สามีของคุณอีกงั้นหรือฮะ?” ฮยอนจุงยิ่งพูดเสียงดังใส่เธออย่างหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก

<นี่หรือว่า...ไอ้คนที่เธอจะไปหา...มันจะเป็นไอ้ผู้ชายที่ชื่อ ‘บอมซัน’ กันนะ?> ฮยอนจุงเริ่มคิดในแง่ร้ายกับตัวเอง และเขาก็รู้สึกหึงเธอขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อคิดว่ามันจะเป็นจริงแบบนั้น

“ก็นั่นมันถือเป็นการรวมญาติของครอบครัวเธอเลยไม่ใช่หรือ...ฉันว่ามันคงจะดูไม่ค่อยดีนัก และฉันเองก็คงจะรู้สึกอึดอัดใจด้วยถ้าฉันต้องไปที่นั่นพร้อมกับเธอ” ฮวางโบตอบเขาอย่างลำบากใจ

“งั้นผมจะโทรไปยกเลิกนัดทานข้าวกับท่าน เพราะผมไม่อยากทิ้งคุณให้อยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้” ฮยอนจุงแกล้งพูดประชดเธออย่างหัวเสีย

“ไม่นะ...ฮยอนจุงอย่าทำแบบนั้นนะ...ฉันจะ...” ฮวางโบรีบพูดห้ามเขาอย่างลุกลี้ลุกล้น เพราะเธอไม่อยากทำให้เขาต้องเป็นฝ่ายผิดนัดกับแม่ของตัวเอง แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ โทรศัพท์ของฮยอนจุงก็ดังขึ้นซะก่อน และฮวางโบก็เห็นด้วยว่าที่หน้าจอมือถือของเขามันกำลังขึ้นชื่อว่าใครเป็นคนโทรมา...มันเป็น ‘ยองบิน’ นั่นเอง

ฮยอนจุงเหลือบมองฮวางโบทันที...และลังเลอยู่ซักพักก่อนที่จะตัดสินใจกดรับสายนั้น ในขณะที่ฮวางโบได้แต่หันหน้าหนีและมองออกไปนอกหน้าต่าง...ทำเป็นไม่รับรู้ว่าใครเป็นคนโทรมาหาเขา แต่หลังจากที่เขาวางสายเรียบร้อย...เขาก็หันหน้าไปมองเธอและรู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที...เพราะเขาไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอธิบายเรื่องนี้กับเธอยังไง...

“เอ่อ...ยองบินเขาโทรมานะฮะ...เธอรู้ข่าวจากยองแซงว่าเรามีมินิคอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่นนะฮะ เขาก็เลยโทรมาให้กำลังใจพวกเราให้ทำงานให้ดีที่สุด เอ่อ...มันไม่มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ นะฮะ” เขาพยายามอธิบายกับเธอเพื่อให้เธอสบายใจ โดยที่ไม่รู้ตัวเองเลยว่าทำไมเขาจะต้องอธิบายเรื่องพวกนี้ให้เธอฟังด้วย

แต่ฮวางโบกลับยังนิ่งเงียบ จนฮยอนจุงรู้สึกผิดหวังขึ้นมาหน่อยๆ เมื่อเห็นท่าทีของภรรยาของตัวเองไม่มีการตอบสนองอะไรกลับมาบ้างเลย และตอนนั่นเองมือถือของฮวางโบก็ดังขึ้นมา....

“โอ๊ะ!~ คุณแม่...เอ่อ...สวัสดีค่ะ” ฮวางโบพูดขึ้นทันทีด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าปลายสายที่โทรมาหาเธอนั้นเป็นใคร

“ว่าไงจ๊ะ..ลูกสะใภ้...โทรศัพท์ของฮยอนจุงเขาเป็นอะไรก็ไม่รู้...สงสัยจะสายไม่ว่าง...แม่ก็เลยตัดสินใจโทรมาหาหนูแทน เขาอยู่กับหนูรึเปล่าจ๊ะ” แม่ของฮยอนจุงทักทายและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“อ้อ...เขาเพิ่งวางสายจากเพื่อนของเขาเมื่อกี้นี้เองค่ะ เดี๋ยวหนุจะส่งโทรศัพท์ให้คุณแม่พูดกับเขานะค่ะ” ฮวางโบตอบอย่างมีมารยาท และเธอก็รู้สึกแปลกๆ ที่ได้คุยกับแม่ของเขาแบบนี้ เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกที่ได้เธอกับแม่ของเขาได้คุยกันหลังจากที่ได้ทักทายและพูดคุยกันในงานแต่งงานในวันนั้น

“ไม่จ๊ะ...ไม่เป็นไร...แม่แค่โทรมาเช็คดูว่าพวกหนูสองคนจะมาทานข้าวกับแม่ที่บ้านตอนไหน? แม่ยังไม่เคยเจอหน้าหนูเลยนะหลังจากที่เสร็จจากงานแต่งงานนั้นแล้ว พอแม่ถามถึงหนูทีไร...ฮยอนจุงเขาก็ได้แต่บอกว่าทั้งหนูและเขาต่างก็ยุ่งด้วยกันทั้งคู่ เลยไม่มีเวลามาทานข้าวกับแม่พร้อมกันได้นะ” แม่ของฮยอนจุงพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“เอ่อ..คือ...ตอนนี้เราก็กำลังอยู่ระหว่างทางที่จะไปบ้านคุณแม่นะค่ะ แล้วเดี๋ยวเราค่อยพบกันที่นั่นนะค่ะ” ฮวางโบพูดกับแม่ของเขา...เพราะเธอไม่อาจปฏิเสธคำพูดที่ดูเหมือนจะเป็นการขอร้องของแม่ของเขาได้

ในใจของฮยอนจุงตอนนี้กำลังรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก...หลังจากที่ได้ยินเธอบอกกับแม่ของเขาว่าเธอจะไปที่บ้านพร้อมกับเขาด้วย

---------------------------------------------------------

ที่บ้านแม่ของฮยอนจุง

หลังจากพวกเขาทานอาหารร่วมกันเรียบร้อย...ฮวางโบก็มายืนช่วยแม่ของเขาล้านจานอยู่ในครัว

“จริงๆ เลยนะ...ทำไมเจ้าลูกคนนี้...เขาไม่ยอมแม่เลย...เรื่องที่หนูประสบอุบัติเหตุ นี่โชคดีนะที่หนูไม่เป็นอะไรมาก มีแค่แผลถลอกนิดหน่อยเท่านั้น” แม่ของฮยอนจุงบ่นลูกชายของตัวเองให้ฮวางโบฟัง

“หนูห้ามเขาไม่ให้บอกคุณแม่เองล่ะคะ เพราะมันเป็นแค่อุบัติเหตุเล็กน้อย” ฮวางโบตอบแม่ของเขา...แต่ในใจเธอกลับคิดและตอบกับตัวเองในสิ่งที่ตรงกันข้าม <ทำไมเขาต้องวุ่นวายเอาเรื่องนี้มาบอกคุณแม่ด้วยล่ะคะ ในเมื่อตัวเขาเองยังไม่เคยเป็นห่วงหนูเลยด้วยซ้ำ>

“พรุ่งนี้...ฮยอนจุงเขาจะต้องเดินทางไปญี่ปุ่นแล้วใช่ไหมจ๊ะ...ถ้าหนูเหงาล่ะก็...หนูมาพักอยู่กับแม่ที่นี่จนกว่าเขาจะกลับมาก็ได้นะจ๊ะ” แม่ของเขาพูดกับเธอ

“อ๋อ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่...เพราะหนูเองช่วงนั้นก็คงมีงานยุ่งๆ เหมือนกัน” ฮวางโบปฏิเสธแม่ของเขาไปอย่างเกรงใจ และเธอก็คิดว่าเธอคงรู้สึกอึดอัดใจแน่ๆ ถ้าต้องมาอยู่ที่บ้านแม่ของเขาจริงๆ <อีกอย่างถึงมีหรือไม่มีเขาอยู่...ฉันก็รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวอยู่แล้วนี่ เพราะฉะนั้นมันจะแปลกอะไรถ้าฉันต้องอยู่คนเดียวในบ้านหลังนั้น...ตอนช่วงที่เขาไปทำงานที่ญี่ปุ่นนะ> เธอคิดกับตัวเอง

“เฮ้อ!~ จริงๆ เลยนะ...เธอสองคนเนี่ย...พวกเธอมัวแต่ยุ่งๆ กับงานกันอยู่แบบนี้ แล้วเมื่อไหร่พวกเธอสองคนจะมีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์กันจริงๆ ซะทีล่ะ?” แม่ของเขาเปรยออกมาอย่างเซ็งๆ

“หา...คุณแม่ว่าอะไรนะค่ะ?” ฮวางโบถามแม่ของเขาด้วยความตกใจ

“ทำไมล่ะ...ทำไมเธอต้องแปลกใจขนาดนั้นด้วย? สมัยก่อนตอนที่ฉันอายุเท่าๆ กับเธอ ฉันก็มีลูกปาเข้าไปตั้ง 2 คนแล้วนะ แล้วตัวเธอเองตอนนี้ก็แต่งงานมาเกือบจะ 2 อยู่แล้ว เมื่อไหร่จะมีข่าวดีให้ทุกคนเขาได้ชื่นใจกันซักทีล่ะ?” แม่ของเขายิงคำถามอย่างตรงประเด็นใส่เธอทันที

ฮวางโบถึงกับอึ้งทำอะไรไม่ถูก...เธอเขินจนแดงหน้าเป็นไปหมดเมื่อได้ยินคำถามนี้จากปากแม่ของฮยอนจุง

<ลูกงั้นหรือ? มันจะเป็นไปได้ยังไงค่ะ ก็ในเมื่อนี่มันเป็นเรื่องหลอกลวง...มันหลอกลวงทั้งหมด อีก 2 ปี หนูก็ต้องหย่ากับลูกชายของคุณแม่แล้ว และหนูขอโทษจริงๆ นะคะ ที่เราสองคนต้องปิดบังเรื่องนี้กับคุณแม่> ฮวางโบได้แต่ตอบคำถามแม่ของฮยอนจุงอยู่ในใจ และกล้าสบตากับแม่ของเค้าตรงๆ

ในขณะที่ฮยอนจุงก็เดินเข้าไปในครัว และพูดขัดจังหวะแม่ของเขาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว...เพื่อไม่ให้ฮวางโบต้องรู้สึกอึดอัดและอายไปมากกว่านี้

“โธ่....แม่ฮะ ก็พวกเรายังอยากทำงานกันอยู่นี่ฮะ...เรายังไม่คิดถึงเรื่องนั้นกันหรอกฮะ” ฮยอนจุงพูดกับแม่ของเขา

“แกก็พูดได้สิ ก็แกยังหนุ่มยังแน่นอยู่นี่ แต่เฮจุง...ภรรยาของแก เขาออกจะดูบอบบางซะขนาดนี้ แถมยังไม่สาวๆ แล้วอีกด้วย แล้วแกจะต้องให้เขารอไปถึงเมื่อไหร่...ฮ้าห์” แม่ของพูดอย่างเอือมระอา กับความคิดของลูกชายตัวเอง

“แม่ฮะ!~” ฮยอนจุงร้องครางออกมาทันที เพราะเขาก็เริ่มรู้สึกจะอายกับคำพูดของแม่ตัวเองขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน

“เอ่อ...แม่ขอโทษนะจ๊ะ...แม่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึงหนูแบบนั้นเลยจริงๆ” แม่ของเขาหันไปพูดกับเธอด้วยความรู้สึกระอายใจ

“คุณแม่คะ ไม่เป็นไรหรอกคะ ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่คะ เพราะฉะนั้น...คุณแม่ไม่ต้องมาขอโทษหนูก็ได้ แล้วก็...หนูกับฮยอนจุง...เราสองคนวางแผนสำหรับเรื่องนี้เอาไว้แล้ว และจะไม่ทำให้คุณแม่ต้องผิดหวังอย่างแน่นอนค่ะ” ฮวางโบพูดกับแม่ของฮยอนจุง...เพื่อให้เธอสบายใจ

หลังจากนั้นฮยอนจุงกับฮวางโบก็ขอตัวลากลับบ้าน...หลังจากที่วันนี้พวกเขาสองคนได้ใช้เวลากว่าครึ่งค่อนวันกับครอบครัวของเขาอย่างมีความสุข

---------------------------------------------------------

ภายในรถของฮยอนจุง

“ฮ่าๆๆ...คุณหมายความอย่างที่คุณพูดจริงๆ รึเปล่า...ไอ้ที่คุณบอกว่าคุณจะไม่ทำให้แม่ของผมผิดหวังนะ? คุณจะยอมมีลูกกับผมจริงๆ หรือฮะ...” เขาถามเธออย่างมีความหวัง ในขณะที่หัวเราะออกมาไม่หยุด หัวใจของเขาตอนนี้มันกำลังพองโตและอัดแน่นไปด้วยความสุขและความดีใจอย่างบอกไม่ถูก

“ใช่...แต่ถูกครึ่งเดียวนะ เพราะแม่ของเธอ...ท่านจะต้องได้อุ้มหลานสมใจท่านแน่ๆ แต่...หลังจาก 2 ปีนี้นะ...หลังจาก 2 ปีที่เราต้องทนอยู่ด้วยกันจนครบสัญญาและหย่ากันในที่สุด...แล้วหลังจากนั้นเธอก็จะได้แต่งงานกับคนที่เธอรัก และเริ่มต้นสร้างชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์จริงๆ ด้วยกัน และก็มีหลานน่ารักๆ ออกมาให้ท่านอุ้มอย่างแน่นอน” ฮวางโบพูดกับเขาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แต่ในใจเธอกลับรู้สึกเจ็บปวดเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา

คำพูดของฮวางโบที่พูดออกมามันเหมือนมีดที่กรีดลึกลงไปในใจของเขา มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก เพราะดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มรักเธอและคิดว่าเธอเป็นภรรยาของเขาจริงๆ หลังจากที่ก่อนหน้านี้เขาได้ใช้เวลาร่วมกับเธอ...กับครอบครัวของเขา...ได้พูดคุย...หัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข...มันยิ่งทำให้เขารู้สึกแบบนี้ขึ้นมาจริงๆ

“อ้อ...ฮะ...ผมรู้อยู่แล้วว่ายังไงเรื่องนี้มันก็เป็นไปไม่ได้...ผมแค่แหย่คุณเล่นเท่านั้นแหละฮะ” ฮยอนจุงพูดกระแทกเสียงใส่เธออย่างหงุดหงิด

แล้วหลังจากนั้นพวกเขาต่างฝ่ายต่างก็นิ่งเงียบไม่พูดไม่จากกันอีกเลยราวๆ 10 นาที

<ฉันควรจะถามเธอดีไหมนะ...เกี่ยวกับเรื่องไอ้ผู้ชายที่ชื่อ ‘บอมซัน’ นั่นน่ะ?> ฮยอนจุงถามกับตัวเองในใจ และคำถามนี้มันก็ติดอยู่ในหัวเขาของเขามาตั้งแต่เมื่อคืนนั้นแล้ว

“ผู้ชายที่ชื่อ ‘บอมซัน’ คนนั้นเขาเป็นใครหรือฮะ?” สุดท้ายเขาก็เอ่ยปากถามเธอ เพราะเขาคิดว่าถ้าวันนี้เขาไม่ถามเธอ เขาคงต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ

“เมื่อกี้...เธอพูดว่าอะไรน่ะ?” ฮวางโบถามเขาซ้ำอีกครั้ง

“เฮ้อ!~ ผมถามว่าผู้ชายที่ชื่อ ‘บอมซัน’ คนนั้นเขาเป็นใครกันหรือฮะ? แล้วทำไมคุณถึงไปอยู่กับเขาได้...ตอนที่คุณเกิดอุบัติเหตุนั่นนะ?” ฮยอนจุงถามเธออย่างหงุดหงิด...สงสัย...และปนหึงหวงขึ้นมาด้วย

“เขาเป็นเพื่อนเก่าของฉันเอง” ฮวางโบตอบเขาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

“เพื่อนเก่าของคุณงั้นหรือฮะ? นี่คุณกำลังพยายามโกหกผมอยู่รึเปล่าฮะ? คุณลืมไปแล้วหรือไงว่าคุณพูดอะไรกับผมตอนที่คุณเมานะ? และไอ้ผู้ชายคนนี้ใช่ไหมฮะ...ที่เป็นสาเหตุที่ทำให้คุณดื่มเหล้าจนเมามายซะขนาดนั้นในวันนั้นนะ?” ฮยอนจุงเริ่มใช้เสียงตะคอกใส่เธอด้วยความโมโหและหงุดหงิด เพราะเขารู้ว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นไม่มีทางเป็นเพื่อนเก่าธรรมดาๆ ของเธอแน่ และเธอก็กำลังโกหกเขาอยู่อย่างเห็นได้ชัด

“เมื่อคืนฉันพยายามจะอธิบายเรื่องนี้ให้เธอฟังแล้ว แต่เธอเป็นคนทำลายโอกาสนั้น และตอนนี้ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจำเป็นอะไรที่จะต้องมานั่งอธิบายให้เธอฟังอีก” ฮวางโบตอบเขาอย่างเย็นชา...เธอโกรธ..น้อยใจ...และเสียใจจริงๆ ที่วันนั้นเธออุตส่าห์รวบรวมความกล้าไปหาเขาเพื่อไปอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง แต่เขากลับไม่ฟังแถมยังชวนเธอทะเลาะอีก และที่สำคัญ...เมื่อเธอไปที่นั่น เธอกลับต้องมาเห็นภาพบาดตาบาดใจของคนที่ขึ้นว่าเป็น ‘สามี’ พูดคุยกับแฟนเก่าแถมยังมองตากันละห้อยอีก....

“เมื่อคืนผมไม่ได้ตั้งใจจะโกรธและพาลใส่คุณมากมายขนาดนั้นเลยนะฮะ แต่จะมีผู้ชายซักกี่คนที่จะไม่โกรธ หลังจากที่ได้ยินภรรยาของตัวเองพูดถึงผู้ชายอื่นต่อหน้าแบบนั้นนะ?” ฮยอนจุงอธิบายกับเธออย่างหงุดหงิด

“แล้วทำไมเธอต้องมาโกรธฉันด้วยล่ะ? พวกเราต่างฝ่ายต่างก็มีสิทธิ์ที่จะเก็บเรื่องส่วนตัวของตัวเองเอาไว้ไม่ใช่รึไง เหมือนอย่างที่เธอก็มีสิทธิ์ที่จะเก็บเรื่องของเด็กผู้หญิงที่ชื่อ ‘ยองบิน’ เอาไว้ไงล่ะ” ฮวางโบเริ่มตะคอกใส่กลับบ้างด้วยความน้อยใจ

“ทำไมคุณต้องลากยองบินเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยล่ะ? ผมบอกคุณไปแล้วไงฮะว่าตอนนี้เราสองคนเป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้น” ฮยอนจุงพูดอธิบายกับอย่างหัวเสีย

“ฮยอนจุง...เธอไม่จำเป็นต้องมาอธิบายอะไรให้ฉันฟังทั้งนั้น...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงคนนั้น...หรือเรื่องอะไรก็ตาม เพราะตอนนี้เรามีหน้าที่แค่รักษาระดับความสัมพันธ์ของเราเอาไว้แบบนี้ และรอจนกว่ามันจะครบ 2 ปี หลังจากนั้นเราจะได้แยกทางใครทางมันเพื่อไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในแบบของเราเอง...ในแบบที่เราต้องการยังไงล่ะ....” ฮวางโบชักเสียงสูงพูดประชดเขาอย่างเหลืออด และเธอก็กำลังเจ็บปวดเมื่อได้ยินเขาพูดปกป้องผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าเธอแบบนี้

“งั้นการที่ผมต้องไปทำงานที่ญี่ปุ่น 1 อาทิตย์...นี่ก็คงเป็นสิ่งที่คุณต้องการสินะ...และคุณก็คงอยากให้เรื่องทุกอย่างมันจบก่อนที่ผมจะไปด้วยใช่ไหมฮะ?” ฮยอนจุงถามเธอเสียงเข้ม แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความโกรธ...น้อยใจ...เสียใจปนเปกันไปหมด และถ้าตอนนี้เขาไม่ได้มุ่งความสนใจไปที่การขับรถแล้วล่ะก็...เขาคงต้องระเบิดอารมณ์ความรู้สึกพวกนี้ออกมาใส่เธอแน่ๆ...

“ใช่...มันก็น่าจะเป็นอย่างงั้น” ฮวางโบตอบเขาเสียงเรียบ

“งั้นก็ดี...ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” เขาพูดประชดเธอด้วยความโกรธ และเขาไม่ชอบใจเลยที่เธอคิดแบบนั้น และท่าทีของเธอที่แสดงออก...ถึงความเย็นชานั่นอีก มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเลย แต่เขาก็รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นความจริงและถูกต้องทุกอย่าง...พวกเขาแค่ต้องแกล้งเล่นละครตบตาต่อหน้าคนอื่นๆ และคนรอบๆ ตัวของเขาพวกเขาเท่านั้น...โดยที่พวกเขาไม่จำเป็นต้องห่วงหรือกังวลเรื่องของอีกฝ่ายเลย...แต่ทำไมตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าเขาทำแบบนั้นไม่ได้...เขาไม่สามารถที่ละสายตาจากเธอ...ไม่สามารถหยุดที่ห่วงหรือกังวลเรื่องของเธอได้เลยจริงๆ

และหลังจากที่พวกเขากลับมาถึงบ้านแล้ว...ฮวางโบก็เดินตรงเข้าห้องนอนของเธอทันทีโดยไม่สนใจหรือหันกลับมามองฮยอนจุงเลยซักนิด และก็เริ่มเตรียมสคริปต่างๆ สำหรับงานที่จะต้องทำในวันพรุ่งนี้....ส่วนฮยอนจุงเมื่อเห็นเธอเดินเข้าห้องไปโดยไม่สนใจเขา เขาก็ได้แต่ยืนหงุดหงิดกับตัวเอง และเริ่มจัดกระเป๋าของเขาสำหรับที่จะใช้เดินทางไปญี่ปุ่นพรุ่งนี้เช่นกัน....

เช้าวันต่อมา...หลังจากที่ฮยอนจุงลืมตาขึ้น...เขาก็พบว่าฮวางโบออกจากบ้านไปทำงานเรียบร้อยแล้ว...แต่ถึงอย่างงั้น เขาก็ยังสามารถที่จะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข... เมื่อพบว่าเธอได้ทิ้งของขวัญพร้อมกับกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ แผ่นหนึ่งไว้ให้เขา โดยเธอวางมันไว้เป็นอย่างดีข้างๆ กระเป๋าเดินทางของเขานั่นเอง และในกระดาษโน้ตแผ่นนั้นมันก็มีข้อความว่า.....

“ฮยอนจุง...ของข้างในกล่องมันเป็นน้ำหอมอะโลมาเธอราพีนะ มันจะช่วยทำให้เธอผ่อนคลาย และอาจจะทำให้เธอนอนหลับง่ายขึ้นด้วย แล้วก็...ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะ เมื่อเธอไปถึงที่ญี่ปุ่นแล้ว
จาก...เฮจุง”

---------------------------------------------------------

ที่สนามบิน

“พี่ฮะ...พี่สะใภ้ไม่ยอมไปกับพวกเราจริงๆ หรือฮะ? แล้วยังงี้เธอจะปลอดภัยหรือฮะ?” จองมินถามฮยอนจุงด้วยความเป็นห่วง

“ฉันบอกพี่จุนจินกับพี่แอนดี้เอาไว้แล้ว...พวกเขารับปากว่าจะช่วยดูแลเธอให้...ตอนที่ฉันไปญี่ปุ่นนะ” ฮยอนจุงตอบจองมินอย่างเซ็งๆ

หลังจากที่พวกเขาเช็คอินกันเรียบร้อยแล้ว ฮยอนจุงก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับไปมองทางด้านหลังของเขา โดยหวังว่าเมื่อเขาหันกลับไปเขาจะพบเธอมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขา...แต่เมื่อเขาหันกลับไปจริงๆ เขากลับพบเพียงความว่างเปล่า <เฮ้อ!~ ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย...ทำไมถึงชอบหวังอะไรลมๆ แร้งๆ อยู่เรื่อย> เขาคิดกับตัวเองก่อนที่จะเดินต่อไป

“เดี๋ยวฮะ...นั่นมันพี่สะใภ้นี่...เธออยู่ตรงนั้นไงฮะ?” คยูจงพูดขึ้นพร้อมกับยกมือชี้ไปทางที่เขาเห็นเธอเมื่อกี้นี้

“ไม่ใช่หรอกน่า....ยังไงฉันก็ไม่เชื่อว่าเธอจะมาที่นี่” เขาพูดกับคยูจงอย่างผิดหวัง...เพราะเมื่อเขาหันไปดูตามที่คยูจงบอก...เขากลับมองไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ

“นี่พี่สองคนทะเลาะอะไรกันรึเปล่าฮะ? เพราะเมื่อวานนี้ดูเหมือนว่าพี่สะใภ้เขาจะทำตัวเย็นชาใส่พี่นะฮะ” คยูจงถามเขาอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอก...เราแค่มีเรื่องเถียงกันนิดหน่อยนะ เดี๋ยวเอาไว้ฉันค่อยโทรเคลียร์กับเธอหลังจากที่เราไปถึงที่ญี่ปุ่นแล้วก็ได้” ฮยอนจุงพูดกับคยูจง

“นี่!~ เร็วเข้า...ตอนนี้เราต้องไปกันได้แล้ว” ผู้จัดการของพวกเขาตะโกนเรียกพวกเขาเสียงดัง

หลังจากนั้นพวกเขาโบกมือให้กับแฟนคลับที่มายืนออรอส่งพวกเขาอยู่ที่สนามบิน

---------------------------------------------------------

บนเครื่องบิน

“ฮยอนจุง...นายไม่ต้องห่วงคุณฮวางโบเขาหรอกน่า?” ผู้จัดการของเขาพูดขึ้นหลังจากที่สังเกตเห็นสีหน้าที่เป็นกังวลฮยอนจุง

“พี่ฮะ...ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไงกันฮะ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอเพราะพวกแอนตี้แฟนพวกนั้นจริงๆ แล้วล่ะก็ ผมคงต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ๆ” ฮยอนจุงตอบผู้จัดการของเขา <ไม่ใช่แค่รู้สึกผิดหรอก แต่ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองเลยถ้ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ> เขาคิดและตอบคำถามตัวเองในใจ

“ก็นั่นแหละ...ฉันถึงบอกนายว่าไม่ต้องห่วงเธอให้มากนักก็ได้ เพราะตอนนี้เธอเองก็ไม่ได้อยู่ที่เกาหลี” ผู้จัดการของเขาเผลอหลุดปากพูดออกมาอย่างรำคาญ เมื่อเห็นท่าทีของฮยอนจุงที่ยังคอยห่วงเธอไม่ยอมหยุด

“หา...เมื่อกี้..พี่พูดว่าอะไรนะฮะ?” ฮยอนจุงถามอย่างแปลกใจ

“อ้าห์!~ ความจริง...เธอต้องการให้ฉันบอกเรื่องนี้กับนายตอนที่พวกเราเดินทางไปถึงที่ญี่ปุ่นแล้วเท่านั้น แต่...ฉันคิดว่ามันไม่น่าจะแตกต่างกันซักเท่าไหร่ ถ้าฉันจะบอกนายตอนนี้ เพราะฉะนั้นนายเลิกห่วงได้แล้วน่า เพราะเธอเพิ่งตอบรับคำเชิญจากเครื่องสำอางค์ยี่ห้อหนึ่ง ที่ต้องการให้เธอไปฝึกอบรมเรื่องการแต่งหน้าที่ฮ่องกงเป็นเวลา 3 อาทิตย์ แล้วหลังจากเธอก็จะกลายเป็นแบรนท์แอมบัสซิเดอร์ของเครื่องสำอางค์ยี่ห้อนั้นเป็นเวลา 1 ปี แล้วก็ทางบริษัท DSP ก็ได้ตรวจสอบสัญญาและจัดการเรื่องทุกอย่างให้เธอเรียบร้อยแล้วเมื่อเช้านี้

“เอ่อ..พี่ว่าอะไรนะ? ตั้ง 3 อาทิตย์เลยหรือฮะ? แล้วเธอจะไม่เมื่อไหร่ฮะ?” ฮยอนจุงถามผู้จัดการของเขาต่อเป็นชุดด้วยความสงสัย

“อ้อ...เธอน่าจะขึ้นเครื่องไปฮ่องกงคืนนี้มั่ง” ผู้จัดการของเขาตอบ

“คืนนี้งั้นหรือฮะ?” ฮยอนจุงอุทานออกด้วยความตกใจ <งั้นก็แสดงว่าไอ้ที่คยูจงมันเห็นเมื่อกี้นี้ ก็อาจจะเป็นเธอจริงๆ นะสิ เธอแอบมาส่งฉันงั้นหรือ> เขาคิดกับตัวเองแล้วก็เผลอยิ้มกว้างออกมา

---------------------------------------------------------

โปรดติดตามต่อไป (ตอนที่ 10 พาร์ท 1)

ตัวอย่างบางช่วงบางตอน
“ชีวิตของผมหรือฮะ? หลังจากแต่งงานแล้วชีวิตของผมมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เพราะผมไม่ต้องอยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว ทุกๆ วันหลังจากที่ผมทำงานเสร็จ ผมก็รู้ว่ามีใครบางคนกำลังรอผมอยู่บ้าน เพราะฉะนั้นผมจะต้องตั้งใจทำงานให้มากขึ้นและดูแลตัวเองให้ดีเพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วง...”
“เฮ้อ~!....จริงๆ เลยยยย....ทั้งที่พวกเขาก็คุยกันคนละภาษาแต่ทำไมเธอถึงได้ดูมีความสุขขนาดนี้นะ?”
“ฮึๆๆ...ฉันรู้สึกว่าจะมีคนขี้หึงอยู่แถวนี้นะ...
“ใคร...ใครว่าฉันหึง? ฉันไม่ได้หึงซักหน่อย...”

Create Date : 17 กรกฎาคม 2553		14 comments
Last Update : 17 กรกฎาคม 2553 20:11:01 น.
Counter : 557 Pageviews.
Share Tweet