ตอนที่ 12 พาร์ท 2

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย

ปล. เนื้อหาที่แปลอาจถูกปรับแต่งเพื่อความเหมาะสมและใส่อารมณ์ความรู้สึกของตัว ละครนั้นๆ ลงไปด้วยเพื่อเพิ่มความบันเทิง หากผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยด้วยนะค่ะ****


ที่งานแถลงข่าว

พวกหนุ่มๆ ทั้ง 5 คนพร้อมกับผู้จัดการของพวกเขา และประธานลีได้มาถึงที่งานแถลงข่าวและเดินขึ้นไปนั่งเรียงแถวอยู่บนเวทีต่อหน้านักข่าวที่กำลังรอสัมภาษณ์ฮยอนจุงอยู่ที่บริเวณด้านหน้าเวทีนั้น หลังจากนั้นประธานลีก็กล่าวเปิดงาน...

“ก่อนอื่นผมต้องขอขอบคุณทุกท่านที่เสียสละเวลาอันมีค่าเพื่อมาที่นี่ในวันนี้ และผมเองก็คงต้องขอบอกพวกคุณไว้ก่อนเลยว่า...พวกเราใช้เวลาในการตัดสินใจและเตรียมงานแถลงข่าวในครั้งนี้ถึง 2 วัน เพื่อจะได้ชี้แจงเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายต่างๆ ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในเวลานี้ เพราะฉะนั้นตอนนี้ขอเชิญทุกท่านถามคำถามมาได้เลยครับ เรายินดีจะตอบคำถามของพวกคุณทุกคนเท่าที่เราจะสามารถตอบได้ครับ” ประธานลีกล่าว

หลังจากพวกนักข่าวที่อยู่ที่นั่นทั้งหมดก็เริ่มยกมือขึ้นเพื่อถามคำถามกับพวกเขา

“เชิญคุณผู้หญิงเสื้อชมพูที่นั่งอยู่ตรงนั่นถามคำถามได้เลยครับ” ผู้จัดการของพวกเขาพูดขณะที่ชี้มือไปที่นักข่าวผู้หญิงคนนั้น

“เอ่อ...ขอบคุณค่ะ...งั้นฉันขอถามเลยนะค่ะ...คุณฮยอนจุงค่ะ โปรดบอกพวกเราหน่อยได้ไหมค่ะ ว่าผู้หญิงที่เดินออกจากอพาร์ทเมนท์พร้อมกับคุณคืนนั้น เขาเป็นใครกันค่ะ?” นักข่าวคนนั้นถามฮยอนจุง

“เธอเป็นเพื่อนสนิทของผมกับพวกน้องๆ ในวง SS501 นะครับ” ฮยอนจุงตอบคำถามนักข่าวคนนั้นอย่างตรงไปตรงมา

“แล้ว...ขอโทษนะค่ะ...ฉันอยากทราบว่าเธอไปทำอะไรที่นั่น...ที่บ้านของคุณ...ในเวลาแบบนั้นค่ะ?” นักข่าวคนนั้นจี้คำถามใส่เขาต่อ

“เอ่อ...ขอโทษนะครับ แต่ผมคิดว่านี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขานะครับ งั้นคนต่อไป...คุณผู้ชายที่นั่งอยู่งตรงนั้นนะครับ เชิญถามคำถามต่อไปได้เลย” ผู้จัดการของเขาพูดขัดขึ้นและกำลังพยายามเบี่ยงเบนประเด็นไม่ให้พวกนักข่าวพวกนั้นจี้คำถามใส่ฮยอนจุงในเรื่องนี้อีก

“คุณคิมฮยอนจุงครับ...คุณกับคุณฮวางโบเพิ่งจะแต่งงานกันมาได้แค่ 3 เดือน ก็มีข่าวแบบนี้ออกมาซะแล้ว...แล้วนี่มันจะมีผลกระทบต่อชีวิตการแต่งงานของพวกคุณรึเปล่าครับ?” นักข่าวผู้ชายคนนั้นถามเขา

“ไม่มีแน่นอนครับ เพราะพวกเราทั้งคู่ต่างก็เชื่อใจกัน และผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรที่ถือเป็นการนอกใจเธอเลยซักครั้ง” ฮยอนจุงตอบคำถามนักข่าวกลับไปด้วยความจริงใจ

“คนต่อไปครับ” ผู้จัดการของเขาพูดขัดขึ้นมาอีกครั้ง....ก่อนที่นักข่าวคนนั้นจะถามอะไรที่เจาะลึกลงไปมากกว่านี้อีก

“แล้วคุณทำยังไงค่ะให้ภรรยาของคุณเชื่อใจคุณ..ว่าคุณไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการนอกใจเธอ? คุณอธิบายกับเธอยังไงค่ะ เรื่องผู้หญิงคนนั้นที่ปรากฏตัวอยู่ที่อพาร์ทเมนท์ของคุณในเวลาแบบนั้นนะค่ะ? คุณคิมฮยอนจุง....พวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างก็อยากรู้คำตอบจากปากของคุณจริงๆ นะค่ะ ว่าคุณนอกใจเธอหรือไม่ได้นอกใจเธอกันแน่ระหว่างที่เธอไม่ได้อยู่กับคุณแบบนี้นะค่ะ?” นักข่าวผู้หญิงอีกคนยิงคำถามใส่เขาด้วยท่าทีหงุดหงิดและกำลังรู้สึกโมโหแทนฮวางโบ

“เอ่อ...คุณครับ...ได้โปรดใจเย็นๆ ก่อนนะครับ” ผู้จัดการของเขาพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมสถานการณ์

และจองมินที่นั่งอยู่เฉยๆ มานานก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ ฮยอนจุง “พี่ฮะ...ผมว่านักข่าวคนนั้นต้องแฟนพันธุ์แท้ของพี่สะใภ้แน่ๆ เลยฮะ เพราะดูเหมือนเธอจะโมโหกับเรื่องนี้มากจริงๆ” จองมินกระซิบบอกเขาที่ข้างหู

“ผมไม่ต้องพยายามทำอะไรเพื่อให้เธอเชื่อใจผมหรอกครับ...เพราะผมไม่ได้ทำอะไรที่....” ฮยอนจุงตอบคำถามของนักข่าวคนนั้นทันที ก่อนที่เขาจะถูกใครบางคนพูดขัดจังหวะขึ้นมา...

“เขาไม่ได้นอกใจฉันหรอกค่ะ” ฮวางโบพูดขึ้นมาจากด้านหลังเวที

“เฮ...เฮจุง” ฮยอนจุงอุทานเรียกชื่อเธอออกมาด้วยความตกใจทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเธอดังมาจากด้านหลัง

และในตอนนั่นเอง...ฮวางโบก็เดินออกมาจากด้านหลังเวที ฮยอนจุงกับพวกน้องๆ รวมถึงพวกนักข่าวทุกคนต่างพากันตกใจที่ได้เห็นเธออยู่ที่นี่ด้วย และหลังจากนั้นนักข่าวทุกคนต่างก็ตะโกนถามคำถามมากมายกับเธอจนดูวุ่นวายไปหมด

“คุณฮวางโบนี่คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?” นักข่าวคนหนึ่งที่อยู่ในงานถามเธอ

“แล้วที่คุณกลับมา...มันเป็นเพราะเรื่องนี้รึเปล่าค่ะ? แล้วคุณรู้ได้ยังไงค่ะว่าเขาไม่ได้นอกใจคุณ?” นักข่าวอีกคนก็ถามเธอเช่นกัน

“เอ่อ...แล้วคุณรู้สึกยังไงบ้างครับเมื่อคุณเห็นข่าวสามีของคุณที่กำลังนอกใจคุณตอนที่คุณไม่อยู่แบบนี้” นักข่าวอีกคนที่อยู่ในงานก็ถามเธอต่อ

“โอ้โห...มีคำถามมากมายถามมาพร้อมกันแบบนี้ แล้วฉันจะตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะค่ะ ก่อนอื่น...ฉันคงต้องขอขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงฉัน และการที่ฉันต้องมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อจะตอบข้อสงสัยทั้งหมดของพวกคุณให้ชัดเจนเช่นกัน และฉันก็คิดว่าเรื่องที่พวกคุณสนใจกันมากที่สุดคงมีอยู่เรื่องเดียว ค่ะ...สามีของฉันเขาไม่ได้นอกใจหรือทำอะไรที่ผิดต่อฉันหรอกค่ะ เพราะในคืนนั้นฉันเองก็อยู่ที่อพาร์ทเมนท์กับพวกเขาด้วย” ฮวางโบตอบคำถามพรางยิ้มให้นักข่าวเหมือนเป็นปกติ

“โอ๊ะ...จริงหรือเนี่ย” , “นี่เป็นเรื่องจริงหรือครับ” , “มันจะเป็นยังงั้นได้ยังกันค่ะ?” มีคำถามมากมายเกิดขึ้นทันทีหลังจากที่เธอพูดจบ และดูเหมือนว่าจะมีนักข่าวหลายคนดูจะผิดหวังเมื่อได้ยินแบบนั้นเอามากๆ เพราะถ้ามันเป็นเรื่องจริงอย่างที่เธอบอก พวกเขาก็จะไม่มีอะไรเขียนข่าวต่อไปอีกนะสิ

“แต่...คุณฮวางโบครับ...ตอนนี้คุณน่าจะอยู่ที่ฮ่องกงไม่ใช่หรือครับ แล้วทำไม...เอ่อ...คุณถึงไปอยู่ที่นั้นพร้อมกับพวกเขาได้ล่ะครับ?” นักข่าวคนหนึ่งถามเธอด้วยความสงสัย

“ก็เพราะโปรแกรมการฝึกอบรมการแต่งหน้าของฉันมันเสร็จเร็วกว่ากำหนดที่วางไว้นะสิค่ะ เพราะฉะนั้นฉันก็เลยมีโอกาสได้เดินทางกลับเกาหลีเร็วกว่ากำหนดที่วางไว้ตั้งแต่เมื่อ 3 วันที่แล้วยังไงล่ะค่ะ” ฮวางโบตอบข้อสงสัยของนักข่าวคนนั้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะบังคับให้มันเป็นปกติที่สุด

“แล้วทำไมคุณถึงไม่ออกมาชี้แจงให้มันเร็วกว่านี้ล่ะค่ะ?” นักข่าวอีกคนก็ถามเธออย่างไม่หายสงสัย

“ก็เพราะ...พวกเราอยู่ในวงการนี้นะสิค่ะ เราถึงได้มีโอกาสที่จะถูกเขียนข่าวถึงในทางเสียๆ หายๆ อยู่บ่อยๆ และตัวฉันเองก็รู้ความจริงทั้งหมดนั่นดีอยู่แล้ว ฉันเลยคิดว่ามันไม่จำเป็นที่จะต้องออกมาอธิบายอะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ก็ได้ แต่หลายวันผ่านไป...ฉันก็ยังเห็นว่าข่าวนี้ยังถูกนำเสนอออกมาไม่หยุดหย่อน และมันก็ไม่มีมูลความจริงเลยซักนิด แถมยังดูจะรุนแรงมากขึ้นไปอีกด้วย ฉันเลยคิดว่ามันเริ่มจะไม่ยุติธรรมกับสามีของฉันที่จะต้องมาเจอข่าวแบบนี้ เพราะฉะนั้นฉันเลยคิดว่ามันถึงเวลาซะทีที่ฉันจะต้องออกมาพูดความจริงถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นให้มันชัดเจนไปเลย พวกคุณจะได้ไม่ต้องเขียนข่าวเสียๆ หายๆ ถึงสามีของฉันอีก” ฮวางโบพยายามควบคุมตัวเองและแต่งเรื่องเพื่อช่วยคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธออย่างดีที่สุด ทั้งๆ ที่ในใจเธอตอนนี้กำลังรู้สึกเจ็บปวดกับข่าวที่เกิดขึ้นมากที่สุด

“เอ่อ...คุณฮวางโบครับ...” นักข่าวอีกคนยกมือขึ้นเพื่อจะถามเธออีก

“ขอโทษนะครับ แต่ผมว่าการแถลงข่าวคงต้องจบลงเพียงเท่านี้ ขอบคุณทุกคนนะครับที่มาที่นี่ในวันนี้” ผู้จัดการของพูด ก่อนจะยืนขึ้นโค้งคำนับให้พวกสื่อมวลชน และพากันเดินลงจากเวที โดยที่ฮยอนจุงจับมือของฮวางโบไว้และเดินเคียงข้างกันออกไป

“เอ่อ...ขอบคุณนะฮะ...” ฮยอนจุงพูดกับเธออย่างตื้นตันใจ ขณะที่เดินจูงมือกันลงจากเวที

“.........................” แต่ฮวางโบได้แต่นิ่งไม่พูดอะไรเลย

และทันทีที่พวกเขาเดินพ้นออกมาจากสายตาของพวกนักข่าว ฮวางโบก็สะบัดมือของเธอออกจากฮยอนจุงทันที

“เฮจุงงงง...” เขาเรียกชื่อเธอออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่จะหันไปมองหน้าของเธอ

และภายในรถตู้หลังจากที่พวกเขาขึ้นรถกันมาเรียบร้อยแล้ว น้องๆ ของเขาต่างก็พากันนั่งเงียบเพราะรับรู้ได้ถึงบรรยากาศอันตึงเครียดที่เกิดขึ้นระหว่างพี่ชายและพี่สะใภ้ของพวกเขานั่นเอง

--------------------------------------------------------

ที่ห้องทำงานของประธานลี

“คุณฮวางโบ...ผมขอบคุณคุณมากนะที่คุณยอมเดินทางกลับมาเพื่องานแถลงข่าวในครั้งนี้ ผมไม่อยากคิดเลยจริงๆ ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ถ้าหากว่าคุณเดินทางกลับมาไม่ทัน” ประธานลีพูดกับเธออย่างโล่งอก

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกค่ะ เพราะมันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว” ฮวางโบพูดประธานลีอย่างเฉยชา

“แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับ ผมถือว่าครั้งนี้ผมติดหนี้บุญคุณคุณ” ประธานลีพูดกับเธออย่างจริงใจ

--------------------------------------------------------

ย้อนเหตุการณ์กลับไปในช่วงที่ฮวางโบพูดคุยประธานลีทางโทรศัพท์

“เอ่อ...สวัสดีครับ คุณฮวางโบ” ประธานลีกล่าวทักทายเธอก่อน

“โอ๊ะ~ สวัสดีค่ะ ท่านประธานีลี” ฮวางโบทักทายเขากลับไปด้วยความแปลกใจ

“เอ่อ....คุณฮวางโบ...คุณเห็นข่าวเกี่ยวกับฮยอนจุงแล้วหรือยังครับ” ประธานลีเปิดประเด็นถามเธอทันที

“แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะค่ะ” ฮวางโบถามเขากลับอย่างรู้ทัน

“เอ่อ...ผมรู้ว่านี้อาจจะเป็นการขอร้องคุณมากเกินไปหน่อย แต่ผมอยากขอร้องให้คุณช่วยกลับมาเกาหลีก่อนได้ไหมครับ? เพื่อมาช่วยฮยอนจุงเขาชี้แจงเรื่องนี้” ประธานลีกล่าวขอร้องเธออย่างตรงไปตรงมา

“คุณว่าอะไรนะค่ะ?” ฮวางโบถามเขาซ้ำอีกครั้งด้วยความตกใจ

“คือว่า...ภาพคู่รักของคุณกับฮยอนจุงที่ทางเราสร้างขึ้นมา มันกำลังได้รับความนิยมอย่างมาก และมากกว่าที่เราได้คาดการณ์เอาไว้ซะอีก ดังนั้นนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้พวกกลุ่มสิทธิสตรีต่างๆ ออกมาโจมตีฮยอนจุง เพราะพวกเขาต้องการเข้าข้างคุณ และเรื่องนี้มันก็กำลังทำให้ฮยอนจุงกับพวกน้องๆ ของเขาถูกต่อว่าอย่างรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเรายังไม่รีบแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เพราะฉะนั้นผมก็เลย......” ประธานลีอธิบายเหตุผลต่างๆ ให้เธอฟัง

“เพราะฉะนั้นคุณก็เลย...อะไรค่ะ...เฮ้อ...แล้วคุณอยากให้ฉันอะไรบ้างล่ะค่ะ?” สุดท้ายเธอก็พูดถึงสิ่งที่เขาต้องการแทนตัวเขาเองอย่างเซ็งๆ

“ก็แค่กลับมาปรากฏตัวในงานแถลงข่าวนะครับ แล้วคุณก็ไม่ต้องห่วงเรื่องทางนั้นนะครับ เพราะผมได้พูดกับผู้บริหารของบริษัทเครื่องสำอางค์นั้นเอาไว้แล้ว....เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทของผมเอง...เขาเลยยอมให้คุณหยุดการฝึกอบรมไว้แค่นั้นและเดินทางกลับเกาหลีได้ทันที” ประธานลีกพูดกับเธออย่างกระตือรือร้นมากขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอน่าจะยอมช่วยเขาแล้ว

“แล้วคุณคิดว่าการปรากฏตัวของฉันจะช่วยแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้จริงๆ หรือค่ะ?” ฮวางโบถามเขาอย่างสงสัย

“ได้แน่นอนครับ ผมมั่นใจ 100% เลย และอีกอย่าง...มันเป็นเพราะผมและบริษัทของผมลงทุนกับพวกเขาเอาไว้มาก เพราะฉะนั้นผมจะไม่มีทางยอมให้เรื่องนี้มาทำลายพวกเขาอย่างเด็ดขาด เว้นแต่ว่า...คุณอยากจะทำลายฮยอนจุงซะเอง” ประธานลีกล่าวกับเธอ

“ไม่ค่ะ...ไม่...ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลยนะค่ะ” ฮวางโบรีบปฏิเสธออกมาทันทีด้วยความร้อนรน

“ขอบคุณมากครับ และผมก็หวังว่าจะได้พบคุณในงานแถลงข่าววันนั้นนะครับ” ประธานลีพูดกับเธอเป็นการส่งท้าย ก่อนที่จะวางสายไป

และนี้คือตอบจบของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น

--------------------------------------------------------

ที่หน้าห้องทำงานของประธานลี

ฮยอนจุงกำลังยืนรอฮวางโบอยู่ที่หน้าห้องทำงานนั้นอย่างใจจดใจจ่อ

“เฮจุง...คุณคุยกับท่านประธานเสร็จแล้วใช่ไหมฮะ?” เขาถามเธอทันที เมื่อเห็นเธอเดินออกมาจากห้องทำงานของประธานของเขา

“..............................” แต่ฮวางโบกลับไม่ตอบคำถามเขา

และในตอนนั้นเองประธานลีก็เดินตามเธอออกมา

“ฮยอนจุง...ภรรยาของนาย เธอเพิ่งบินกลับมาจากฮ่องกง เพราะฉะนั้นนายช่วยพาเธอกลับไปพักผ่อนที่บ้านทีนะ ใช้รถของที่บริษัทเราก็ได้ เพราะวันนี้นายไม่ได้ขับรถของนายมากนิ” ประธานของเขาพูด

“ครับ...ผมเข้าใจแล้วครับ” ฮยอนจุงรับคำของประธานลีอย่างเต็มใจ

“แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไร เพราะฉะนั้นฉันกลับบ้านเองได้ เธอไม่ต้องไปส่งฉันหรอก” ฮวางโบหันไปพูดกับฮยอนจุงด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“คุณฮวางโบครับ ให้เขาไปส่งคุณเถอะและก็เปิดโอกาสให้เขาได้อธิบายความจริงให้คุณฟังด้วยนะครับ ถือว่าผมขอร้องคุณก็แล้วกัน” ประธานลีพยายามขอร้องเธอแทนฮยอนจุง

--------------------------------------------------------

ภายในรถของบริษัทที่ฮยอนจุงขับไปส่งฮวางโบ

“ทำไมคุณถึงกลับมาก่อนกำหนดล่ะฮะ?” ฮยอนจุงเอ่ยปากถามเธอ หลังจากที่ทั้งคู่นั่งเงียบกันอยู่นาน

“.............................” ฮวางโบไม่ตอบ และได้แต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จากับเขาซักคำ เหมือนกับว่าตอนนี้เธอเห็นเขาเป็นแค่อากาศที่ไม่มีตัวตนสำหรับเธอ ในขณะที่ฮยอนจุงเองก็ใกล้จะเป็นบ้าเต็มทีอยู่แล้ว เพราะเมื่อเขาพยายามถามเธอ หรือชวนเธอคุยมากเท่าไหร่เธอก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเขาเลยซักนิด และมันทำให้เขาหงุดหงิดจนไม่รู้จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดยังไงfu

“เฮจุง...เรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะฮะ...คุณช่วยฟังผมอธิบายหน่อยได้ไหมฮะ....ผม.......” สุดท้ายฮยอนจุงก็อดทนรอให้เธอเป็นฝ่ายถามเขาไม่ไหว จนต้องเป็นฝ่ายเริ่มอธิบายเรื่องนี้กับเธอเอง

“ฉันไม่อยากฟังคำอธิบายอะไรจากเธอทั้งนั้น และได้โปรดอย่ามายุ่งกับฉันได้ไหม...” ฮวางโบเอ่ยปากพูดออกมาอย่างเย็นชา หลังจากที่ทนฟังเขาพูดเรื่องนี้อยู่นาน

“นี่คุณ...คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไงฮะ? คุณคิดว่าผมนอกใจคุณจริงๆ งั้นหรือฮะ?” ฮยอนจุงพูดออกมาอย่างท้อแท้และรู้สึกผิดหวังที่เธอไม่ยอมเชื่อใจเขาเลย...

“ฮึมมม....ฮยอนจุง...มันไม่สำคัญหรอกถ้าเธอจะทำแบบนั้นจริงๆ” ฮวางโบพูดกับเขาอย่างเฉยชา และทำเหมือนว่าเธอไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย

“งั้น...คุณก็คิดว่าผมนอกใจคุณจริงๆ ใช่ไหมฮะ? ผมไม่ได้ทำนะ เฮจุง....คุณเชื่อใจผมสิ” ฮยอนจุงพยายามอธิบายกับเธออย่างร้อนรน และยิ่งดูกระวนกระวายมากขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของเธอที่ไม่ใส่เขาเลยแบบนี้

และสุดท้ายฮยอนจุงก็ไม่สามารถควบคุมสมาธิของตัวเองให้อยู่ที่การขับรถได้ เพราะตลอดเวลาในการเดินทาง ฮวางโบเล่นเอานิ่งเงียบไม่พูดไม่จากับเขาซักคำ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจหักรถจอดเข้าข้างทาง

“เฮจุง...คุณมองหน้าผมสิฮะ...ใช่....คืนนั้นผมอยู่กับยองบิน และคุณก็รู้ใช่ไหมฮะว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับยองบิน....ผมว่าคุณน่ารู้ว่าทำไมผมกับเธอถึงคบกันต่อไม่ได้ เพราะเรื่องทั้งหมดมันเคยถูกเขียนเป็นข่าวมาแล้วสมัยที่ผมเดบิวท์ใหม่ๆ ดังนั้นมันจะแปลกอะไรถ้าผมจะยังมีเยื่อใยกับเธออยู่บ้าง...จริงไหมล่ะฮะ?” ฮยอนจุงเริ่มพูดกระชากเสียงใส่เธอ ขณะที่พยายามอธิบายเรื่องต่างๆ ให้เธอฟังอย่างหงุดหงิด

“ฮึๆๆ เพราะเรื่องที่ว่าเธอสองคนใช้นามสกุลเดียวกันนั่นน่ะนะ? ฮ่าๆๆ มันน่าขำสิ้นดี เพราะนี่อาจเป็นเรื่องหลอกลวงอีกเรื่องหนึ่ง ที่ทางบริษัทของเธอวางแผนเอาไว้หลอกลวงบรรดาแฟนคลับของเธอให้เห็นใจเธออีกก็ได้” ฮวางโบถึงกับหัวเราะเยาะกับเหตุผลของเขาและพยายามพูดจาถากถางเขาอย่างเจ็บแสบด้วยความโมโห

“นี่คุณ...มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ...คุณลองไปถามเจ้าพวกนั่นมันดูก็ได้ว่าเรื่องนี้มันเป็นความจริงรึเปล่า...” ฮยอนจุงเริ่มตะคอกเสียงดังใส่เธอด้วยความโมโหเช่นกัน

“ฮึๆๆ ฉันคิดว่าฉันไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนั้นหรอก และพูดกันตรงๆ เลยนะฮยอนจุง ยิ่งฉันฟังคำอธิบายจากปากของเธอมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สับสนว่าตอนนี้ฉันควรอยู่ในฐานะอะไรของเธอดี...ในฐานะภรรยาของเธอ เพื่อนของเธอ หรือแค่เพื่อนร่วมงานของเธอกันแน่ ไม่ใช่สิ...ไม่ใช่...เพราะฉันไม่ได้อยู่ในฐานะอะไรแบบนั้นเลยซักอย่างเดียว” ฮวางโบตะคอกใส่เขาด้วยเสียงที่สั่นเครือ เพราะตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่าความอดทนของเธอมันใกล้จะหมดลงแล้ว และเริ่มจะรับกับเรื่องนี้ไม่ไว้อีกแล้วด้วย

“เฮจุง...ได้โปรด...อย่าพูดแบบนั้นได้ไหมฮะ” เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง หลังจากที่รู้ตัวว่าเขาเองเป็นฝ่ายผิดที่ไม่เคยทำให้เธอมั่นใจเลยซักครั้งว่าเธออยู่ในฐานะภรรยาของเขามาตั้งนานแล้ว

“และฉันขอบอกเธอไว้ก่อนเลยนะว่า...ทีหลังอย่ามาเรียกฉันว่า ‘เฮจุง’ อีก....ฉันจะลงตรงนี้แหล่ะ” ฮวางโบตะคอกใส่หน้าเขาด้วยเสียงที่สั่นเครือมากขึ้นไปอีก และพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้สุดความสามารถไม่ให้มันไหลออกมาต่อหน้าเขา

หลังจากนั้นฮวางโบก็เปิดประตูรถและกำลังจะก้าวเท้าออกไป แต่ฮยอนจุงกลับคว้าข้อมือเธอเอาไว้ซะก่อน

“นั่นคุณกำลังจะไปไหนฮะ?” ฮยอนจุงถามเธอทันทีด้วยความตกใจ

ฮวางโบไม่ยอมตอบคำถามของเขา เธอสะบัดมือตัวเองออกจากเขาอย่างแรง และก้าวลงจากรถพร้อมกับปิดประตูเสียงดังใส่หน้าเขาทันที ฮยอนจุงเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งตามเธอไป และคว้าข้อมือเธอเอาไว้ได้อีกครั้งก่อนจะพูดว่า...

“เฮจุง...หยุดนะ...ผมบอกว่าผมจะไปส่งคุณที่บ้าน ไม่ได้ยินหรือไง” ฮยอนจุงกระชากเสียงใส่เธอด้วยความหงุดหงิน ในขณะที่ยังจับข้อมือเธอเอาไว้แน่น

“ฮยอนจุง...ได้โปรด...ฉันอยากอยู่คนเดียว” เธอพูดกับเขาด้วยเสียงที่สั่นเครือราวกับคนกำลังจะร้องไห้

และนั่นเองที่ทำให้ฮยอนจุงต้องปล่อยมือเธออย่างช่วยไม่ได้ หลังจากที่ได้ยินเสียงที่สั่นเครือของเธอ และเห็นว่าดวงตาอันกลมโตคู่นั่นของเธอที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดมากมาย เริ่มมีน้ำตาคลอออกมา....

ส่วนฮวางโบก็รีบเดินออกมาจากเขาทันทีที่เขาปล่อยมือของเธอ และน้ำตาก็เริ่มไหลพลั่งพรูออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างของเธออย่างช่วยไม่ได้เช่นกัน

และนี่ก็ถือเป็นครั้งแรกที่เธอร้องไห้เพราะผู้ชายที่ชื่อว่า....‘คิมฮยอนจุง’...ผู้ชายคนที่เริ่มเข้ามามีบทบาทต่อเธอในฐานะสามีคนสำคัญของเธอเอง...และก็เป็น...ผู้ชายคนที่ทำให้เธอตกหลุมรักโดยที่ไม่รู้ตัวอีกด้วย....

“เฮจุง...หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ เธอสัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วไม่ใช่หรือไงว่าเธอจะต้องมีความสุขให้ได้ แล้วมันก็แค่สองปีเองนะ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปแล้ว” ฮวางโบกระซิบบอกกับตัวเองในใจอย่างแผ่วเบา

--------------------------------------------------------

โปรดติดตามตอนต่อไป (ตอนที่ 13 พาร์ท 1)

ตัวอย่างบางช่วงบางตอน
“โบรัม...นี่เธอจะพูดอะไรกับฉันกันแน่”
“นี่เธอกำลังตกหลุมรักเขาเข้าแล้วจริงๆ ใช่ไหม...เฮจุง?”
“ฉันคิดไว้อยู่แล้วเชียว ว่ายังไงเรื่องนี้มันก็ต้องเกิดขึ้นเข้าซักวัน แล้วตอนนี้เธอจะทำยังไงต่อไปล่ะ เฮจุง?”
“จริงๆ เลยนะเธอนี่ เธอรู้ตัวรึเปล่าว่าเธอกำลังเล่นอยู่กับไฟนะตอนนี้”
“นี่ฮยอนจุง...เธอไม่ต้องโอบเอวฉันแน่นขนาดนี้ก็ได้...ฉันหายใจไม่ออกนะ”
“ก็ช่างภาพเขาอยากได้แบบนี้นี่ฮะ”
“นี่คุณอึดอัดมากขนาดนั้นเลยหรือฮะ? ถ้าคุณอึดอัดมากขนาดนั้นล่ะก็ เราขอร้องให้ช่างภาพเขาเปลี่ยนคอนเซ็ปใหม่ไปเลยดีไหมฮะ”
“ไม่นะ...ไม่...ฉันจะลองพยายามดูอีกครั้งก็แล้วกัน”

Create Date : 25 กรกฎาคม 2553		4 comments
Last Update : 25 กรกฎาคม 2553 20:25:46 น.
Counter : 461 Pageviews.
Share Tweet