มันมาบ่นอีกแล้วครับท่านผู้อ่าน วันนี้ถูกเรียกมาทำงานฉุกเฉิน เพราะมีคนลาป่วย มาถึงก็ถูกส่งไปประจำที่โต๊ะ Help Desk / Internet and Computer Station เริ่มมาก็ทำท่าว่าจะดี เหมือนจะเป็นวันง่ายๆอีกวัน ยังไม่มีลูกค้าคนไหนวีนว่างั้นเถอะ ขนาดคนที่โดนบล็อคเข้าเน็ตไม่ได้ เพราะยังค้างค่าปรับหนังสือ ยังไม่วีนใส่เลย เคยมีคนโมโหแล้วสบถใส่มาแล้วค่ะ เวรกรรมของบรรณารักษ์ จริงๆ
สักพัีกหนึ่งระหว่างที่บรรณารักษ์ปอม กำลังนั่งกังวล ลูกค้าชายท่านเดิมก็เดินมาจะสแกนการ์ดอีก เรามองอยู่เห็นทีแรกเหมือนว่ามันยังเจ๊งอยู่ ทีนี้เขาสแกนอีกทีมันดันกลับมาใช้ได้เหมือนเก่า เราก็ประหลาดใจ เลยถามเขาไปว่า มันทำงานแล้วเหรอ ถามอย่างสุภาพ ธรรมดาๆนะไม่ทราบว่าพี่แกไม่แหล่กรังแตนมาจากไหน หันมาบอกด้วยเสียงเครียดๆว่า I can do it. I don't need your help. เออ...เราก็เข้าใจว่า อังกฤษสำเนียงไทยนิดๆของเรานี่ มันทำให้เขาเข้าใจผิดมั้ง เลยถามอีกว่า Does it works already? เขา (เรียกมันซะดีมั้ย) หันมาพูดเสียงเขียวว่า I know how to use it. You don't have to tell me. ไรว๊าพี่ หนูไม่ได้ mess ไรกะพี่เลยนะ ถามดีๆแท้ๆ ก็เลยพูดใหม่ว่า I just want to know if the machine is working. พูดช้าๆชัดๆเลยนะ พี่ท่านกลับบอกว่า I am Black but I am not lazy. I know how to do it. You don't have to tell me what to do. เฮ้อ...เวรกรรมของตรู กลายเป็นบรรณารักษ์เหยียดผิวไปซะแล้ว ทั้งๆที่ไม่ได้พูดไรไม่ดีสักคำ ก็เลยได้แต่ส่ายหน้าค่ะ ปล่อยพี่แกไปเถอะ วันไหนมีปัญหาอย่ามาถามนะ จะไม่ช่วยซะให้เข็ด อุ๊ย พูดไปงั้นแหละคะ ถ้าเขามาถามก็ต้องช่วยอยู่ดี แต่ท่าทางจะไม่ถามหรอก เห็นมาใช้คอมพ์หลายครั้งแล้ว ไม่เคยถามสักที
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [