คนที่ซวยก็คือตัวลูกน้อย

ไม่รู้ใครจะรู้สึกเหมือนเรามั้ย สำหรับคนที่มีครอบครัวแล้ว มีลูก เวลาอ่านข่าวคนดังหย่าร้างกัน มีปัญหาครอบครัวทีไร คู่ที่มีลูกแล้ว เราจะรู้สึกหดหู่ใจทุกครั้ง สงสารเด็ก สงสารลูกของเขา พาลให้นึกไปถึงเพลงเก่าๆ ของคาราบาว ที่ร้องว่า "คนที่ซวยก็คือตัวลูกน้อย"

ไม่ใช่แค่ข่าวคนดังหรอก แม้แต่กระทู้ที่มีคนมาเล่าเรื่องการเลิกรา การหย่าร้าง ก็อดนึกไปถึงเด็กไม่ได้ อย่างกระทู้ของแม่บ้านต่างแดนท่านหนึ่ง ที่มาเล่าเรื่องสามีไปมีผู้หญิงคนใหม่ เราอ่านไปก็น้ำตาซึม เห็นใจฝ่ายหญิง แต่เศร้าจับใจเมื่อนึกถึงลูกของเขา

เรื่องแบบนี้คงไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นในครอบครัว เราคงไปบอกไม่ได้ว่าควรอดทน ประคับประคองชีวิตคู่ อยู่เพื่อลูก เพราะชีวิตแต่ละคน ไม่เหมือนกัน ความคิดไม่เหมือนกัน แต่สิ่งหนึ่งที่เราอยากให้ทั้งสามี ภรรยา หยุดคิดสักนิดว่า เมื่อเราร่วมกันสร้างครอบครัวแล้ว เป็นพ่อเป็นแม่ของลูกแล้ว จะทำอะไร ตัดสินใจอะไร ดำเนินชีวิตอย่างไร ควรนึกถึงลูกบ้าง นึกถึงจิตใจเด็กๆ บ้าง

สำหรับเด็กนั้น สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด ไม่ใช่เสื้อผ้าราคาแพง หรือของเล่นวิเศษเลิศหรูอลังการ ไม่ใช่พี่เลี้ยงที่แสนดีพะเน้าพะนอเอาใจ แต่เป็นความรัก ความเอาใจใส่ ความอบอุ่นที่ได้รับจากพ่อและแม่

เราคิดอย่างนี้ จากที่เราเลี้ยงลูกของเราเอง เราไม่คิดว่าลูกเราจะต่างจากเด็กทั่วไปเท่าไรนะ ช่วงเวลาที่เราเห็นว่าลูกมีความสุขที่สุด คือเวลาที่เราสามคนพ่อแม่ลูกไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่ใช่แค่ไปเที่ยว แม้แค่ไปเดินเล่น ไปสนามเด็กเล่น ไปไขตู้ไปรษณีย์ หรือไปซื้อของ เวลาที่สองคนจูงมือลูกคนละข้าง ลูกจะแหงนหน้ามองพ่อที มองแม่ที ยิ้มอย่างมีความสุข ปากก็พูดคุยเจื้อยแจ้ว เรารับรู้ความรู้สึกของลูกได้

พ่อแม่บางคู่ ให้เหตุผลของการหย่าว่า ไม่มีเวลาให้กัน เราสงสัยจังว่า แล้วมีเวลาให้ลูกกันบ้างมั้ย ทำไมสนใจแต่ทำงานหาเงิน จริงอยู่ที่เงินเป็นปัจจัยสำคัญในการดำเนินชีวิต แต่ก็ไม่ควรงกๆ หาเงิน จนไม่มีเวลาให้ครอบครัว เพราะท้ายสุดแล้ว ไม่ว่าคุณจะได้เงินมามากเท่าไร แต่มันไม่ได้สร้างความสุขทางใจให้กับครอบครัว เงินทองมากมายนั้นมันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะมันไม่ได้นำความสุขที่แท้มาให้กับคุณ

ครอบครัวของเราไม่ได้ร่ำรวย เป็นชนชั้นกลางที่หาเงินได้พอใช้ และต้องกินอยู่ใช้จ่ายอย่างประหยัด ซึ่งคงมีรายได้มากกว่านี้ ถ้าเราออกไปหางานประจำที่ทำงานแบบเต็มเวลา 5 วัน/สัปดาห์เป็นอย่างน้อย แล้วก็ส่งลูกไปเดย์แคร์ซะ แต่...เราไม่ทำ เพราะเราอยากอยู่กับลูก อยากดูการเติบโตของลูก อยากให้ความรัก ความอบอุ่นกับลูกมากที่สุด เรารู้ว่าลูกก็ไม่อยากอยู่เดย์แคร์ เขาอยากอยู่กับคนที่รักเขา คนที่เขาวางใจ และรู้สึกอุ่นใจและปลอดภัยมากที่สุด สำหรับเรา เงินที่อาจหาได้เพิ่มขึ้นมันไม่คุ้มกับเวลาที่จะได้อยู่กับลูกเลย

แต่ก็อีกนั่นละ แต่ละครอบครัวต่างกัน มีความจำเป็นไม่เหมือนกัน บางคนต้องออกไปทำงานกันตัวเป็นเกลียวทั้งพ่อและแม่ แต่ต้องทำงานหนักแค่ไหน ก็ขอให้อย่าลืมลูก เด็กๆ เข้าใจว่าพ่อแม่ต้องทำงานหาเลี้ยงชีพ หากเมื่อไรมีเวลาว่างแม้จะมีเพียงน้อยนิด ก็แบ่งปันให้ลูกบ้าง ให้เขารู้ว่าพ่อแม่รักเขา และอย่าลืมเติมความรักระหว่างพ่อแม่ด้วย ตราบใดที่พ่อแม่รักกัน ความสุขที่เกิดจากความรักนั้นมันแผ่มาถึงลูกด้วย เพราะลูกรับความรู้สึกนั้นได้ อย่าคิดว่าเขายังเด็กมากไม่รู้เรื่อง เขารับรู้ เพียงแต่เขาไม่พูดออกมาเท่านั้นเอง

เขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อย...ไม่เป็นบทความเท่าไร แค่อยากเขียนความรู้สึกของคนเป็นแม่ และเป็นภรรยาคนหนึ่งเท่านั้นเอง

Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2551		4 comments
Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2551 14:12:38 น.
Counter : 1077 Pageviews.
Share Tweet