ชายผู้ตะโกนเรียกเทเรซ่า

แปลจาก "A Man Who Shouted Teresa" ของ Italo Calvino

โดย Isariya C.

ผมเดินพ้นจากบาทวิถี ก้าวถอยหลังไปสัก 2-3 ก้าว มองขึ้นไปจากกลางถนนไปยังเบื้องบน แล้วยกสองมือป้องปากให้เป็นเหมือนโทรโข่ง ตะโกนขึ้นไปยังชั้นบนของตัวตึก "เทเรซ่า"

เงามืดของผมต้องแสงจันทร์ ลงไปกองรวมอยู่ตรงปลายเท้า ตะคุ่มดำ แลดูน่าสะพรึงกลัว

มีคนเดินผ่านมา ผมตะโกนเรียกอีกครั้ง "เทเรซ่า"ชายผู้นั้นก็เดินเข้ามาหา แล้วพูดว่า "ถ้าคุณไม่ตะโกนให้ดังกว่านี้ เธอคงไม่ได้ยินหรอก มาลองเรียกเธอด้วยกันเถอะ นับ1 ถึง 3 แล้วตะโกนขึ้นพร้อมกันเลยนะ" เขาออกเสียงนับ 1 2 3 แล้วเราทั้งคู่ก็ตะโกน "เทเรซาาาา"

มีกลุ่มคนที่เป็นเพื่อนกันอีกกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา คงจะกลับมาจากโรงละครหรือไม่ก็มาจากร้านกาแฟ พอพวกเขาเห็นเราตะโกนเรียกอยู่ ก็เอ่ยขึ้นว่า "มา พวกเราจะช่วยนายเรียกด้วย" แล้วพวกเขาก็มาร่วมวงกับเราตรงกลางถนน ชายคนแรกนับ 1 2 3 แล้วทุกคนก็ตะโกน "เท..เร..ซา..!"

แล้วก็มีคนอื่นผ่านมาและเข้ามาร่วมวงกับเราอีก 15 นาทีต่อมาพวกเราก็รวมกันเป็นกลุ่มใหญ่ประมาณเกือบ 20 คน ซึ่งก็จะมีคนใหม่ๆเข้ามาเพิ่มอยู่ตลอดเวลา การที่จะทำให้พวกเราส่งเสียงเรียกให้ชัดเจน โดยออกเสียงอย่างพร้อมเพรียงกันนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มักจะมีคนที่ตะโกนเรียกก่อนที่จะนับถึง 3 บ้าง หรือบางคนก็ออกเสียงยาวเกินไปบ้าง แต่ในตอนท้ายเราก็จัดการให้มีประสิทธิภาพพอควร โดยเราตกลงกันว่า คำว่า "เท" ควรจะออกเสียงต่ำ และยาว "เร" ขึ้นเสียงสูงแล้วลากยาว ส่วน"ซ่า" ก็ลงต่ำและสั้น มันดูเยี่ยมมากเลย แต่ก็แค่มีโต้คารมกันบ้างเวลาที่มีใครออกเสียงแตกแถว

เรากำลังจะเริ่มออกเสียงได้เข้าที่เข้าทางแล้ว พลันชายหน้าตกกระ โพล่งถามขึ้นมาว่า "คุณแน่ใจหรือว่าเธออยู่บ้าน"

"ไม่" ผมตอบ

"แย่จัง" อีกคนหนึ่งพูด "คุณคงลืมกุญแจ ใช่ไหม๊"

"ปกติแล้ว" ผมบอก "ผมก็มีกุญแจของผม" "แล้ว.."พวกเขาถาม "ทำไมคุณไม่ขึ้นไปล่ะ"

"อ๋อ ผมไม่ได้พักอยู่ที่นี่" ผมตอบ " ผมพักอยู่อีกฟากหนึ่งของเมือง" "เอ่อ..ผมขออนุญาตสอดรู้สักหน่อยนะ" ชายหน้าตกกระถามอย่างระมัดระวัง "ถ้าอย่างนั้นใครพักอยู่ที่นี่ล่ะ"

"ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน" ผมตอบ

ผู้คนเริ่มออกอาการเซ็งไปเล็กน้อย "ไหนลองช่วยอธิบายหน่อยสิ" ใครคนหนึ่งถามเสียงลอดไรฟัน "ทำไมนายถึงมายืนตะโกนเรียก เทเรซ่าอยู่ตรงนี้"

"ผมมาคิดดูแล้ว" ผมเอ่ย "เราจะเรียกชื่ออื่นก็ได้ หรือจะลองไปเรียกที่อื่นบ้างก็ได้ ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่เลยนี่นา"

คนอื่นๆก็เริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์

"ผมหวังว่าคุณคงไม่เล่นกลลวงอะไรกับพวกเรานะ" ชายหน้ากระถามด้วยความสงสัย

"อะไรนะ" ผมร้องขึ้นมาอย่างขุ่นเคือง แล้วหันไปหาคนอื่นๆ เพื่อเรียกศรัทธาไม่มีใครพูดอะไรเลยนั่นแสดงว่าพวกเขาไม่รับลูกกับผมเลย

เป็นช่วงเวลาที่น่าอับอายขายหน้าเหลือเกิน

"เอาอย่างนี้" ใครคนหนึ่งพูดขึ้นมาเรียบๆ "ทำไมเราไม่เรียกเทเรซ่า กันอีกสักครั้งหนึ่งเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นก็กลับบ้าน"

ดังนั้น เราจึงตะโกนเรียกกันอีกครั้ง "1 2 3 เทเรซา" แต่ก็ไม่เต็มเสียงนัก จากนั้นผู้คนต่างพากันแยกย้ายกลับบ้าน กลุ่มหนึ่งไปทาง อีกกลุ่มไปอีกทาง

ผมเดินบ่ายหน้าไปทางจัตุรัสแล้วนะ ตอนที่ผมว่าได้ยินเสียงใครคนหนึ่งยังคงตะโกนเรียก "เท..เร..ซ่า"

ต้องมีสักคนหนึ่งที่ยังคงตะโกนเรียกอยู่ คนที่ยังดื้อดึง

--------------------------------
เกี่ยวกับผู้เขียน

Italo Cavilno (1923-1985) เป็นนักเขียนชาวอิตาเลี่ยน เกิดที่ประเทศคิวบา แต่เติบโตใน ซาน เรโม ประเทศอิตาลี ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เขาเข้าร่วมขบวนการใต้ดินต่อต้านลัทธินาซีในอิตาลี นิยายที่เป็นผลพวงมาจากประสบการณ์ครั้งนั้นได้รับการตีพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษในชื่อว่า The Path to the Nest of Spiders ซึ่งเป็นนิยายเล่มแรกและได้รับความนิยมในอย่างกว้างขวาง โดยเฉพาะItalian Folktales ติดอันดับเป็นนิยายขายดีในอเมริกา และ Invisible Cities เป็นหนังสือที่นักศึกษาอเมริกันในทศวรรษที่ 71 ต่างพากันกล่าวถึง เขาได้รับการยอมรับว่าเป็นนักเขียนนวนิยายที่ยอดเยี่ยมที่สุดคนหนึ่ง ในวรรณกรรมสมัยใหม่ของอิตาลี ผลงานของเขาได้รับการแปลเป็นภาษาอังกฤษเกือบทุกเล่ม นอกจากเขียนนวนิยายแล้ว เขายังเป็นนักวิจารณ์คนสำคัญของอิตาลี และได้รับเชิญไปแสดงปาฐกถาในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในอเมริกาเป็นประจำ ผลงานแนววิจารณ์ที่สำคัญ เช่น The Uses of Literature , Why Read the Classics?

หมายเหตุ: เรื่องแปลเรื่องนี้เคยได้รับการตีพิมพ์ในกรุงเทพธุรกิจ จุดประกายวรรณกรรม เมื่อปี 2001 (จำฉบับ กับเดือนไม่ได้ค่ะ ก๊อปปี้เก็บไว้ที่บ้านเมืองไทย)

Create Date : 11 พฤศจิกายน 2548		4 comments
Last Update : 11 พฤศจิกายน 2548 7:09:03 น.
Counter : 1050 Pageviews.
Share Tweet