คิดถึงวันเวลาแสนงาม
เมื่อได้เห็น ได้ยินชื่อวัยฝันวันเยาว์ หุบเขาแสงตะวัน ชูมาน นกสีน้ำเงิน บ้านไร่ปลายแคว และอื่นๆ อีกรวมทั้งขอความรักบ้างได้ไหม เมื่อตอนเรียนอยู่ที่เชียงใหม่ เราและเพื่อนสนิทช่วยกันลุ้นให้ภาควิชาจัดฉายภาพยนต์เรื่องนี้เพื่อหารายได้เข้าภาค แล้วก็สำเร็จผล
เรามีตัวหนังสือของพิบูลศักดิ์ ละครพล เป็นมิตรที่แนบเนาอยู่ในใจเรื่อยมา ตัวหนังสือของเขาเป็นแรงผลักดันชีวิตในวัยหนุ่มสาว เป็นเสมือนกงล้อที่นำพาให้เราเลี้ยวมาพบความหมายและความงดงามของชีวิต ยังคงติดตามผลงานของพี่ปอนอยู่เสมอค่ะ

กรี๊ด พี่ปอนด์..

ผู้ชายที่โรแมนติกที่สุดเหนือกาลเวลา

เมื่อก่อนไม่เคยรู้จักนักเขียนท่านนี้เลย
พอหลังๆทำออกมาใหม่เยอะเริ่มจำชื่อได้
ก็กลับไปเจอที่ชั้นที่บ้าน .. อ้าว เราก็มีหนังสือเขาหลายเล่มนี่นา แหะๆ

ขอบคุณ-บอนหวาน,เมืองปาย. โปรดทำให้ฉันหยุดหัวเราะ
นามจอน่ารักทั้งสามคนเลย นี่กะจะให้ไปคุยกันยาว ๆที่กระดานสนทนา แต่เห็นเวลาผ่าน สามท่านก็ยังไม่ยอมรับคำเชิญ ก็ออกมาต้อนรับด้วยเต็มใจที่นี่

บอนหวาน ทำอาหารอร่อยนะ จบมานานยังเอ่ย ฟังน้ำเสียง และนามหนังสือที่เอ่ย น่าจะเรียนภาษาไทย เคยได้ยินข่าวว่ามีน้องๆนำหนังเรื่องนี้ไปฉาย ตอนนั้นเราอยู่เชียงใหม่ (ประมาณ ๓๗-๔๐) ยังอาย-อาย เขิน-เขิน
อย่างไรก็ปรีติ ที่หนังสือเรามีส่วนให้ชีวิตบอนหวานเบิกบานงดงาม

เมืองปาย ไปอยู่ที่หุบเขาแต่เมื่อไหร่ หรือโยกย้ายมาเมืองใหญ่แล้ว ขอบคุณคำชม อยู่เหนือกาลเวลาได้ก็ดีสิ โดยเฉพาะงานเขียน ทุกวันนี้ที่กลุ้มใจอยู่ก็คือหวาดหวั่นว่า เวลาจะย่ำผ่านงานเราไป ยังไม่ได้เขียนอะไรที่"ใช่เลย"
รู้สึกอย่างนี้จริงใจ ไม่ได้แสร้งถ่อมตัว...

โปรดทำให้ฉันหยุด????
หนังสือที่พบอยู่บนชั้น
หัวเราะร่า
หรือน้ำตาริน (เพราะยังไม่มีคนอ่าน) ล่ะ

แวะเข้ามาเยี่ยมอีกครั้งค่ะ
บอนหวาน มาเรียนที่สถาบันราชภัฏเชียงใหม่ปี 2534 - 2538 ค่ะ
เรียนอยู่ภาควิชาเคมี
มีความสุขและลุ่มหลงในความเป็นเชียงใหม่
ยังคงคิดถึง นานครั้งถึงได้มีโอกาสขึ้นมาเยี่ยมเยือนเพื่อนพ้องที่นี่
หนังสือของพี่ปอน เป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่มากในความรู้สึก
ถึงตอนนี้ก็ยังชอบและชื่นชมอยู่นะคะ
มีหนังสือของพี่ปอนหลายเล่มมาก
หลายๆ คนว่าเราเป็นคนช่างคิด ช่างฝัน โรแมนติก
มันมีที่มาจากหนังสือของพี่ปอน และกลิ่นไอของความเป็นเชียงใหม่ที่ได้รับมาตลอดเวลา 4 ปีน่ะแหละค่ะ

ตอนนี้มังคุดที่สวนกำลังสุก
เงาะ ทุเรียนก็เช่นกันค่ะ
ว่างๆ มาเที่ยวจันทบุรีบ้างนะคะ

บอนหวาน
ขอบคุณครับ
แทนหนังสือหลายเล่มที่อ่าน
แทนดอยสุเทพและสายหมอกดอกเหมย

ได้ยินว่ามังคุด ทุเรียน ก็อยากไปแล้ว ของโปรด
ขอบคุณนะที่ชวน
ยังไม่เห็นทางเลยว่าจะไปไหนได้ตอนนี้
เรียนเคมีช่วยลองแยกแยะหน่อยสิ
ความเศร้านี้มีส่วนผสมของอะไรบ้าง

สวัสดีค่ะคุณปอน (ขออนุญาตเรียกตามคนอื่นนะคะ)

ได้มีโอกาสอ่าน "วัยฝันวันเยาว์" เมือนานมากๆแล้วค่ะ ตั้งแต่สมัยอยู่มอชอปีหนึ่งได้มั้งค่ะ สิบกว่าปีแล้วล่ะค่ะ จำได้ว่าเป็นหนังสือเล่มแรกๆ ที่เปิดโลกแห่งการอ่านของดิชั้น และยังจำได้ว่าอ่านจบแล้วจะมีความรู้สึกใจอุ่นๆ อย่างบอกไม่ถูก จนจำชื่อผู้เขียนได้ไม่ลืมเลยล่ะค่ะ "พิบูลศักดิ์ ละครพล" จนชื่อนี้ก็ได้มีงานเขียนออกมาอีกหลายต่อหลายเล่ม แต่ยังไม่มีโอกาสได้อ่านทั้งหมดทุกเล่มหรอกนะคะ แต่สัญญาว่ากลับไปเมืองไทยปีหน้าจะตามอ่านให้ครบเลยล่ะค่ะ

สวัสดีครับคุณสตอร์เบอรี่
จดหมายได้รับแล้วนะครับ
ผมยินดีเต้มใจ ถ้าจะมีส่วนทำประโยชน์
ให้กับแผ่นดินถิ่นเกิด

ว่าแต่ว่า เป็นการเชิญล่วงหน้า นานจัง หุ หุ คิวผมไม่แน่นเอี้ยด จนต้องจองคิวกันล่วงหน้าถึง สองปีหรอกครับ....

แต่ก็ขอบคุณครับที่ให้เกียรติและเชื่อมั่น
วัยฝันวันเยาว์ ฉากอยู่ที่แม่ใจ พะเยา เชียงราย
สมัยนั้นยังไม่มี ม.นเรศวร ถนนสายนั้นยังเป็นดินลูกรังอยุ่เลย ลาดยางมะตอยแค่ช่วงตัวอำเภอ เราปั่นจักรยานไปอ.งาว ต้นไม้สองข้างทาง ใส่เสื้อสีฝุ่นแดง ใบไม้แห้งร่วงปลิววิ่ววู่ จำได้ติดตาตรึงใจ
กว่าจะผ่านช่วงแม่กาไปได้ หัวเราก็แดงเป็นเด็กฝรั่ง
(อ่านตอนบานเช้าในวัยฝันวันเยาว์ อาจจะได้กลิ่นฝุ่นน้อยไปหน่อย..)

ข้าคือฯ
ทุ่งหญ้าสีน้ำเงิน
ขอความรักบ้างได้ไหม
ชูมาน
ดินแดนแห่งการให้อภัยฯ

เหล่านี้คือที่อยู่ในครอบครอง ณ ขณะนี้ค่ะ
เล่มอื่นอยากได้มาก แต่หายากแล้ว

น้าปอนนี่แหล่ะ ทำให้เราไปหาหนังสือ ของ อัลแบร์ การ์มูร์ อ่าน
จนช่วงหนึ่งของชีวิตที่ตกระกำลำบากอยู่แดนไกล ได้หนังสือ "คนนอก" ช่วยชีวิตไว้ให้หายฟุ้งซ่าน

ขอบคุณน้าปอน ที่ช่วยให้รู้จัก
แดนนี่ ปิลอง ปาลโบ้ จีซัสมาเรีย
เหล่าพายซาโน่ แห่งตอร์ตีญ่าแฟล็ต
คือมิตรภาพ...ที่น่ารัก..และน่าจดจำ
กับความเป็นเพื่อน ในทุกลมหายใจ

ขอบคุณทุกท่าน
ที่เขียนมาบอกความในใจ
ดีจัง ชื่นใจในวันเหี่ยวๆนี้