ตราบใดที่ยังหัวเราะ และยังร้องไห้ ก็จงอิ่มใจว่า ชีวิตยังคงอยู่...

ใช่แล้ว,
-ชีวิต,
ไฉนมิตรเจ้าจะรู้จัก
ในเมื่อมันผ่านไปไม่เคยทัก
ไม่เคยชวนปักหลักร่ำเมรัย
ไม่เคยคบหามิตรสหาย
ไม่เคยเดียวดาย ว้าเหว่ หวั่นไหว
ไม่เคยเปิดห้องหับต้อนรับใคร
ไม่เคยจ่ายหัวใจให้ชีวิต

-จริงอยู่,
บทเรียนรู้ชีวิตแพง
กว่าจะแจ้งความจริง สิ่งถูกผิด
รู้ซึ้งถึงศัตรูและหมู่มิตร
รู้คิด รู้ค่า ราคาคน

แต่ไฉนชีวิตไร้ชีวา
มีเพื่อนมิตรรอท่าทุกแห่งหน
เพียงรู้จักจับจ่ายหัวใจตน
ดั้นด้นเสาะหาคุณค่านั้น

บทนี้ชอบสามท่อนแรก ไม่ชอบท่อนจบ ที่นึกได้นี่ก็เพี้ยนไปจากที่ตีพิมพ์ในขลุ่ยหญ้า งานในชุดนี้ กระจัดกระจายไม่มีเอกภาพ เพราะเขียนในห้วงยามของการร่อนเร่พเนจรไปในสายธารสีน้ำเงิน ฝากให้อ่านเพลิน ๆ จ้ะ คนเลวที่แสนดี

"นานเหลือเกินที่เราจากกัน
หยุดอยู่ตรงนั้นฉันขอร้องไห้
ขอร้องให้สากับความอาลัย
วันนี้เธอได้..นำฝันของฉันกลับมา"

ยินดีที่เห็นความเคลื่อนไหวของพี่ปอนค่ะ..เพราะรู้สึกเหมือนจากกันไปนาน..ทั้งๆที่ความจริงไม่เคยพบกัน ..แต่คล้ายผูกพันอยู่ใกล้ ใกล้

ขอต้อนรับการกลับมาค่ะ

จะแวะมาเยี่ยมบ้านนี้บ่อยๆ ค่ะ



ปล.คงจำกันได้นะคะ

แวะมาทักทายครับ รู้สึกเหมือนห่างเหินเนิ่นนานระหว่างกัน หลังจากอ่านชูมานจบเมื่อสิบกว่าปีก่อน ก็ไม่ได้พบปะกันกับพี่ปอนอีกเลย โห..เกินไป ช่วงปี35-36 ได้ฟังเพลงของพี่ปอนสองชุด บทกวีในเสียงเพลง ปกเทปขาว-ดำ เข้มขลังอลังการมากครับ จากนั้นก็เงียบหายไปเลย คือผมเงียบหายจากการติดตามพี่ปอน
กระทั่งวันหนึ่งวันนี้ เดินทางพลัดหลงเข้ามาในโลกไอที ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆว่าจะสามารถพบพี่ได้ที่นี่
มีเรื่องราวมากมายอยากเล่าให้ฟัง แต่ช้าก่อน..คราวหน้าค่อยว่ากันนะครับ

ป้าแอ๊ดครับ
ดีใจจังที่ได้เจอกัน ยิ่งกว่าจำได้ครับ
วันหลังจะให้ตัดเชิ้ตมาชารี(ดีไหม) แอบไปเยี่ยมมาแล้ววว

ไข สังเกต
หมายเหตุสังนิด ไข-กันข้อง ว่าตอนนี้อยู่บ้านนอก ไม่สะดวกคุย (แอบมายื้อคอมชาวบ้านเขา)
นะครับ

ก็ขอบคุณทุกท่านที่มาเยี่ยม

ชื่นชมจริง ๆ เลยค่ะ พี่ปอนเป็นผู้ชายที่เก่งมาก ๆ ค่ะ
ภาพตอนเบบี๋ก็น่ารักมากค่ะ เด็ก ๆ สมัยแต่ก่อนโน้นเขามักจะมีพระห้อยคอกันหลายคน สมัยที่ยีนส์เด็ก ๆ พ่อก็โกนผมจุกให้เหมือนเด็กโบราณเลยค่ะ แล้วพ่อก็เอาอะไรไม่รู้เหลือง ๆ มาแปะไว้ที่บนหัวด้วยค่ะ ...ไม่รู้ภาษาไทยเขาเรียกอะไร เพราะรู้แต่ภาษาเขมรค่ะ

เห็นภาพของพี่ปอนตอนเด็กๆ แล้วคิดถึงบรรยากาศเมื่อ 20 กว่าปีที่ผ่านมาค่ะ คิดถึงชีวิตความเป็นเด็กของตัวเอง นึกถึงรอยยิ้มเวลาที่พ่ออยากจะดุยีนส์ แต่ท่านก็ไม่กล้าดุค่ะ ...เพราะพ่อสงสารลูกค่ะ แต่ก็โชคดีเพราะยีนส์เชื่อฟังพ่อค่ะ วีถีชีวิตสาวบ้านนาคนนี้ ไม่มีวันลืมวันเก่า ๆ แน่นอนค่ะ

ยีนส์หลงรักบทกลอนที่พี่เขียนมากค่ะ มันดูมีชีวิตเหมือนถูกถ่ายทอดออกมาสด ๆ ค่ะ ไว้เรียนไม่หนักยีนส์จะหาเวลามาเขียนกลอนบ้างค่ะ แล้วจะแวะมาดูผลงานของพี่บ่อยๆ เรื่อย ๆ ค่ะ


ยีนส์ขอให้พี่ปอนมีความสุขมาก ๆ นะค่ะ

อ่านเงียบๆ
พี่เก่งค่ะ

ยังเป็นเจ้าชายพเนจรที่มีความสุข ในการเดินทาง...

ให้พี่ปอนสุขภาพแข็งแกร่ง คร๊าบบบป๋ม

ตั้งใจเข้ามาอ่าน
รู้สึกชื่นชมในผลงานของ"คุณพิบูลย์ศักดิ์ ละครพล"

yawaiam
ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน
ว่างก็แวะมานะครับ ยินดีต้อนรับ

แวะเข้ามาทักทายและสวัสดีค่ะ

ดีใจจังที่เจอพี่ปอนในนี้ เมื่อวันก่อนเพิ่งคุยเรื่องตอนที่เจอพี่ปอนที่งานที่นึง (ขอโทษด้วยคะ จำชื่องานไม่ได้แล้ว) ให้เพื่อนฟังว่าดีใจที่เจอพี่ที่งาน สงสัยเดี๋ยวต้องไปเล่าให้เพื่อนฟังอีกแล้วว่าเจอพี่ในนี้ ช่วงนี้อากาศไม่ค่อยดี พี่ปอนดูแลสุขภาพด้วยนะคะ

ผมมีโอกาสดีที่ค้นเจอหนังสือเก่าเก็บเรื่อง ถนนสีแดง ของคูณปอนโดยบังเอิญ เมื่อหลาย ปีที่ผ่านมา รู้สึกรักงานเขียนของคุณมากๆและ อิ่มใจเมื่อรู้ว่าคุณสุขสบายดีครับ

ได้เทปหนึ่งม้วนชื่อชุด มาชารีที่คิดถึง มาเมื่อปี2535
มีแต่เพลงเพราะๆ จึงได้รู้จักพี่ปอน ชอบมากๆ
จนนำชื่อ มาชารี มาตั้งชื่อลูกสาวที่เกิดเมื่อปี 2542

เมื่อตอนอยู่มัธยมผูกคอซอง..กระทั่งเข้ามหาวิทยาลัย จำได้ว่าตามอ่านหนังสือของเขาแทบทุกเล่ม..และก็ยังมีหนังสือของเขา 2 เล่มวางอยู่บนโต๊ะ..เพราะไปขุดเจอมาจากแผงหนังสือเก่าที่ท่าพระจันทร์...
ฉันคิดว่าฉันรู้จักเขาดีทางตัวอักษร..ไม่คิดว่าจะได้เจอเขา
ในนี้...ชอบหนังสือทุกเล่มที่เขาเขียน ชอบฟังเพลงที่เขาร้อง
เขาเป็นแบบฉบับของผู้ชายในฝัน..กระทั่งวันนี้ก็ยังมีชื่อเขาในใจอยู่

ตามมาจากบล็อคคุณโดมค่ะ...

ขอบคุณครับทุกท่าน
ทั้งที่ผ่านทางมา ผ่านตา
และผ่านทางมาผ่านใจ
ขอโทษถ้ามิได้ตอบถ้อยทั่วถึง

เข้าใจว่าเข้าใจ

รักและคิดถึงครับ

สวัสดีค่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย ที่ได้พบคุณอีกบนโลกไซเบอร์
เสียดายเหลือเกิน ที่จดหมายหอมๆที่คุณเขียนด้วยลายมือ
มันหายไปตอนย้ายบ้าน..ชีวิตหลังจากที่ห่างจากการติดต่อคุณไป มันก็พัดเหวี่ยงไปตามกระแสโลก..ทุกครั้งที่ชีวิตหมุนติ้ว..แต่ยังนึกถึงกลิ่นหอมของกระดาษ และถ้อยคำที่ีทำให้พอจะเข้าใจชีวิตมากขึ้น..ที่คุณบอกว่า พ่อแม่รักลูกทุกคน วันหนึ่งเมื่อเราโตได้เป็นพ่อแม่คน วันนั้นเราจะรู้เอง..ความรักที่ยิ่งใหญ่แสนสาหัสอยู่ตรงนั้น...โลกของผู้ใหญ่มันช่างสาหัสเสียจริง

ด้วยความนับถือและคิดถึงเสมอ

ช่วยย่อเรื่องวัยฝันวันเยาว์ให้หน่อยได้ไหมครับ?

ขอบคุณค่ะ...............................