มนตร์ธารา...มาภา

ปกหลัง...ความทุกข์ใดในโลกใบนี้หากไม่อยู่ที่เราก็อยู่ที่คนอื่นเธอจึงเลือกกอดความทุกข์ไว้เองเพื่อให้คนที่เธอรัก...มีความสุขเสมอ

ศิรา อัครจินดา หญิงสาวผู้เกิดมามีพร้อมทุกอย่างทว่าหัวใจไร้เดียวสาของเธอกลับมอบไว้ให้แด่ชายหนุ่มต้องห้ามแต่ถึงกระนั้นความรักของเธอก็ไม่เคยทำร้ายใครเพราะเธอไม่ปรารถนาจะครอบครองเขาแม้โชคชะตาจะขีดเขียนให้เธอมีสิทธิ์ทำอย่าง นั้นแล้วศิราควรทำอย่างไรเมื่อวันหนึ่งเธอต้องเลือกระกว่าลมหายใจของคนที่เธอรักกับความสุขตลอดชีวิตของคนที่รักเธอ

ชวดล ศิริวัฒนาวัลลภ สถาปนิกหนุ่มผู้เติบโตอยู่ภายใต้เงามืดของอดีตความรักคือสิ่งเดียวเท่านั้นที่เขาไม่เคยสัมผัสถึงแม้สองมือจะดึงรั้งไขว่คว้าให้ได้มาอย่างไรก็ตาม

มนตร์ธาราคือความอ่อนโยนของความรักอีกรูปแบบหนึ่งไม่มีความโหดร้าย ไม่มีความริษยามีความเคว้งคว้างของผู้คนที่หาความสุขไม่พบหัวใจเท่านั้นที่จะนำทางและโอบกอดคืนวันอันเหน็บหนาว ให้กลายเป็นอบอุ่นชั่วกาลนาน

อ่านจบ...เป็นอะไรที่คิดนานมากว่าจะเขียนรีวิวยังไงดีถึงจะสื่อความรู้สึกที่เรามีต่อตัวละครต่อเนื้อหาในเรื่องนี้ได้อย่างครบถ้วนและเป็นกลางที่สุด

เพราะคนที่เธอรัก...เป็นคู่หมั้นของพี่สาวเพียงคนเดียวของเธอและเขาเองก็ไม่พยายามหักห้ามใจที่จะไม่ก่อความสัมพันธ์นั้นขึ้นปรบมือข้างเดียวไม่ดัง...แต่ถ้าทั้งสองฝ่ายต่างร่วมกันช่วยกันมันก็เกิดเสียงดังขึ้นจนได้ แต่เพราะกลัวว่าพี่สาวจะเจ็บปวดและเขาเองก็ตัดสินใจได้ไม่เด็ดขาดพอ เธอเลยเลือกที่จะเดินจากไป...

บอกเลยว่า...อ่านบทแรกๆแล้วเกือบจะวางหลายทีด้วยไม่ถูกจริตอย่างแรงกับการกระทำของทั้งคู่ เลยเกิดอคติขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ค่ะแบบว่า...รู้ทั้งรู้ว่ามันผิด ยังไม่เคลียร์ ทำไมไม่รู้จักหักห้ามจิตใจกันบ้างแม้ว่าจะยากแต่ถ้าเราตั้งใจจริงมันน่าจะทำได้สิน่า...หรือไม่ก็ควรจะเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยซะก่อนสิเพราะคนอ่านอ่านด้วยความคิดแบบนี้มาตลอดเลยทำให้เวลาที่ถึงฉากหวานๆของพระนาง(ตอนช่วงต้นเรื่อง)แอบเบ้ปากเล็กๆขมวดคิ้วหน่อยๆไม่ได้...แต่ถ้าฉากหวานๆซ่อนขมมาถึงเมื่อไหร่คนอ่านก็รู้สึกว่า...นี่ไงล่ะ ผลของการกระทำ จะมีความสุขก็สุขได้ไม่เต็มที่...ยิ่งการกระทำของพระเอกหลายอย่างในตอนต้น อดที่จะเกลียดไม่ได้...ผู้ชายอะไรทำไมไร้ความรับผิดชอบแบบนี้...นี่เป็นความคิดตอนอ่านเรื่องนี้ช่วงแรกค่ะ

พอมากลางๆเรื่อง...เมื่อนางเอกเธอเลือกเดินจากไป...เริ่มสงสัยในความคิดของตัวละครและพยายามที่จะเข้าใจว่าทำไมพ่อนางเอกถึงทำแบบนี้ทำไมพระเอกต้องทำอย่างนั้นทำไมนางเอกต้องเป็นแบบนี้...ไม่มีตัวละครไหนที่ไม่มีความซับซ้อนการกระทำต่างๆทั้งในอดีตและปัจจุบันกำลังค่อยๆเปิดเผยที่มาที่ไปทีละนิดๆช่วงนี้ให้ความรู้สึกว่าเห็นใจทุกตัวละคร นางเอกเป็นอะไรที่น่าสงสารมากแต่อดชื่นชมนางไม่ได้ที่เข้มแข็ง เด็ดเดี่ยวต่างจากบุคลิกภายนอกโดยสิ้นเชิง ส่วนพระเอก...เริ่มมีปมให้คนอ่านสนใจให้ความเห็นใจเล็กๆ และเห็นถึงความน่ารักที่ซุกซ่อนอยู่ การดำเนินเรื่องเป็นไปอย่างที่คนอ่านของเรียกว่าอึมครึมคือทุกตัวละครเลือกแล้วที่จะเป็นแบบนี้ เลยพยายามมีความสุขกับมันแต่...ก็ไม่ได้เต็มที่ มีมุมเล็กๆที่ให้พื้นที่ความสุข และก็มีมุมเหงา มุมเศร้าและอีกหลากหลายความรู้สึกที่สื่อออกมา

ช่วงท้าย...แม้บางเรื่องจะคลี่คลายไปได้บ้างแต่ก็ยังมีปมอีกหลายปมให้คนอ่านตามเก็บ ตามเสพ ตามอ่านยันหน้าสุดท้ายดราม่าที่ไม่ได้มีแค่ความรักของพระนางเท่านั้นแต่ทุกตัวละครล้วนแล้วแต่มีปมในใจกันทุกคน มีเรื่องราวให้ติดตามมีเหตุและผลที่แสดงออกมา และเพราะการติดตามอ่านอย่างเอาจริงเอาจังสุดท้ายก็เฉลย...ออกมาได้หมดจด เข้าใจถึงการกระทำของตัวละครละตอบคำถามที่ตั้งไว้ในใจตั้งแต่แรกได้แล้วว่าทำไม ทำไม และทำไม

เอาง่ายๆเลยค่ะว่า...ชื่นชอบการดำเนินเรื่องการสร้างมิติให้กับตัวละครให้ชวนติดตาม ด้วยการสร้างความกระอักกระอ่วนความกังขากับการกระทำให้กับคนอ่าน (ได้ผลดีซะด้วย)เพราะบางทีชีวิตคนเราก็เป็นสีเทาๆแบบนี้แหละค่ะบางสิ่งที่เราคิดว่าไม่เดือดร้อนใครหรือนี่คือความสุขของฉันใครจะทำไม...มันอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องนักและทำให้คนอื่นเสียเวลา เสียความรู้สึก หรือเจ็บปวดไปการกระทำของเราก็ได้เลยทำให้สุดท้ายคนอ่านก็ยอมรับกับเหตุและผลที่คนเขียนได้สื่อออกมายอมรับว่า...หากเกิดมีสถานการณ์แบบนี้ขึ้นมาจริงๆ คงมีใครที่คิดแบบนี้บ้างกระทำแบบนี้บ้างแน่นอน คนเราคิดได้หลายมุมหลายแง่แล้วแต่ว่าเราจะเลือกให้เป็นไปในทางไหน...แต่ที่แน่ๆเลยคือ...ถ้าเป็นคนอ่านจะไม่เลือกวิธีนี้ค่ะ...เลยเป็นที่มาของการรีวิวที่แสนยากกกกกกกยอมรับได้กับวิธีการของตัวละครแต่ไม่เห็นด้วยอย่างแรงค่ะ 

เป็นนิยายที่อยากแนะนำเลยค่ะ ถ้าใครอยากอ่านไปแล้วทะเลาะถกเถียงกับตัวเองไป เลือกเล่มนี้เลยค่ะ แล้วจะค้นพบว่า...นิยายที่แม้ตัวละครจะไม่ได้น่ากรี๊ดหรือถูกใจเราไปซะหมดก็มีดีและอ่านได้สนุกน่าติดตาม...ตัวละครไม่มากแต่เรื่องยากกันทุกคนค่ะ...