บ้านตุ๊กตา...ดวงตะวัน

ปกหลัง...ศิรัณย์: นักเขียนนิยายพาฝันที่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมบ้านกับยักษ์--เพื่อนรักซึ่งเป็นนักเขียนสารคดีเช้าวันหนึ่งเขาพบหญิงสาวความจำเสื่อมนอนอยู่ในโรงรถ หล่อนจำอะไรไม่ได้เลยทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงกระเป๋าเสื้อผ้า เงินหนึ่งหมื่นบาท และตุ๊กตาหนึ่งตัวหลังพยายามถามไถ่และหว่านล้อมให้ไปจากบ้านของเขาไม่เป็นผลสำเร็จ ศิรัณย์ใจอ่อนยอมให้หล่อนอยู่ร่วมบ้านด้วยสองวันเขาเรียกหล่อนว่า...ตุ๊กตา

ยุกติ : ชายหนุ่มมองเห็นปัญหาที่จะตามมาหากรับหญิงสาวความจำเสื่อมให้อยู่ร่วมบ้านด้วยไม่ว่าจะกี่วันก็ตามแต่เขาก็ใจไม่แข็งพอที่จะไล่หล่อนออกไปทว่าการมีหญิงสาวอีกคนมาอยู่ร่วมบ้านด้วยก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยชีวิตในซอยทองคำสิบเอ็ดมีเรื่องชวนปวดหัวมากพออยู่แล้ว ทั้งอาม่าจอมสอดรู้สอดเห็นเพื่อนบ้านเห็นแก่ตัว แม่บ้านสุดเนี้ยบยังจะเรื่องราวของสาวข้างบ้านที่เพื่อนของเขาหลงรักและไหนจะงานสารคดีที่เขาจะเขียนส่งประกวดอีกล่ะ

ตุ๊กตา : สิ่งเดียวที่หญิงสาวจำได้คือบางข้อความในหนังสือนิยายของศิรัณย์ “การพบกันครั้งแรกของคนสองคนอาจเป็นความบังเอิญการพบกันครั้งต่อมาอาจเป็นเรื่องของโชคชะตาหรือคนบนฟ้าส่งสัญญาณบางอย่างบอกเราให้เราลงมือทำอะไรสักอย่างเพื่อที่จะได้พบเจอใครคนนั้นอีกเป็นครั้งที่สาม ที่สี่...ได้พบ ได้รัก และได้อยู่ด้วยกันไปตลอดกาล”

อ่านจบ...ได้มาจากงานหนังสือเมื่อสองปีที่แล้วพร้อมๆกับลายเซ็นคุณดวงตะวันตรงปกในว่า “ระวังยักษ์กัดนะคะ...”พอได้มาแล้วก็เก็บสะสมเข้ากองดองน๊านนานซะจนครบสองปี คาดว่ากำลังได้ที่พอหยิบขึ้นมาอ่านแล้วอยากจะร้องด่าตัวเองที่พลาดเก็บไว้ซะนาน 555

ชายหนุ่มนักเขียนสองคนที่ต้องรับเอาหญิงสาวแปลกหน้าที่ความจำเสื่อมเข้ามาอยู่อาศัยด้วยมันเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย สามคน หนึ่งหมาแก่ที่จะอาศัยอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุขรัน...นักเขียนนิยายรัก ที่ดูจะน่าคบหาด้วยมากที่สุด อ่อนโยน สุภาพ และใจดี ยักษ์...นักเขียนสารคดีที่มองทุกอย่างด้วยความจริง(สีเทาค่อนไปทางมืด)ปากร้าย แม้จะไม่อ่อนโยนเท่ารันแต่ก็ไม่ได้ใจดำเท่าไหร่นักหรอก ตุ๊กตา...หญิงสาวความจำเสื่อมที่มีที่มาที่ไปชวนให้สงสัย และนิสัยที่บางครั้งเข้ากันได้ดีกับยักษ์ สามารถลุยได้แต่ก็ดูคุณหนูนิดๆ

เป็นเรื่องที่อ่านเพลิน สนุก หลุดขำเป็นระยะกับมุกของตัวละคร โดยเฉพาะยักษ์กะตุ๊กตา...อย่างตอนแรกเจอกันที่ตุ๊กตามานอนอยู่ที่โรงรถในบ้าน...ยักษ์ก็พูดว่า...

“จริงๆ อาจมีคนพายายตุ๊กตุ่นเข้ามาในซอยนี้กะจะเอาไปทิ้งไว้ที่บ้านร้างท้ายซอยแต่ยายตุ๊กตุ่นฟื้นขึ้นมาเสียก่อนเลยคลานดุ๊กดิ๊กมาอยู่บ้านเราก็ได้นะรัน”...เอ่อ...พอจะเห็นภาพมั้ยคะว่านางเอกเหมือนอะไรยังๆ เท่านั้นไม่พอ ยังตอกย้ำต่อ...”จะไปยากอะไร เดี๋ยวเราก็เอาใส่กล่องแล้วไปโยนทิ้งไว้ตามเดิม”...สาบานนะว่าที่พูดถึงน่ะ คน!!!

แม้แต่มุกที่ในนิยายจะใช้บ่อยๆคือการข้ามภพข้ามชาติ...ยักษ์ก็จินตนาการบรรเจิด จนคิดว่าถ้ามีใครเขียนนิยายให้นางเอกข้ามภพด้วยสิ่งนี้คงฮากระจายแน่ๆ...”สารภาพมาซะดีๆเถอะว่า เธอโผล่ออกมาจากชักโครก”

นอกจากนี้ยังมีตัวละครอีกมากมายที่น่าสนใจอย่างอาม่า ที่ชอบสอดส่องบ้านรันเป็นประจำหรือแม่บ้านอีเว้นท์กลอยใจที่มุกเธอฮาใช่เล่นหรือแม้แต่หนูอึ๋มหมาแก่ที่ไม่ต้องทำไรมาก แค่มีในฉากด้วยก็ทำเอาฮาแล้ว...สรุปว่าเรื่องนี้อ่านเพลินขำๆ สนุกดีค่ะ