CHEER...กับปั๊ม ปิดท้าย AF5

ไม่รู้จะใช้ชื่อบล็อกว่าอะไรดี จะใช้มันตรงๆก็เกรงใจผู้มีอุปการคุณที่อุตส่าห์ปันเนื้อที่มาไว้ให้ระบายอารมณ์
คำพ้องเสียงกับภาษาไทยคำนี้ ที่พอตัดไม้เอกออก ทำไมความหมายมันดี๊ดี...ก็ไม่รู้สินะ

อยากขอแนะนำตัวเองนิดหน่อย
ในห้องเรียลที่พันทิป กระทู้ที่เราตั้งส่วนมากจะเป็นกระทู้ที่เพื่อนเขาเรียกกันว่า “กระทู้ถอดคำ”
คือแกะคำพูดที่นักล่าฝันพูด แล้วมาใส่ความคิดเห็น หรือหยอกเย้านิดๆพอสนุก
ก็ตั้งกระทู้แบบนี้มาตั้งแต่ซีซั่นที่สามแล้วค่ะ จากซีซั่นแรกที่ตอบกระทู้น้อยมาก ซีซั่นสองเขียนตอบพอสังเขป
ซีซั่นสี่นี่ตั้งกระทู้อย่างเยอะ ก็เป็นกระทู้ถอดคำเกี่ยวกับนัทต้อล
ที่เราชอบตั้งกระทู้แบบนี้ก็เพราะ เวลาได้ยินคำพูดอะไรก็ตามที่สะดุดใจ สมองเราจะแล่นปื๊ด นึกตามเป็นขบวนรถไฟ
กับคำพูดพี่นัท ...ไม่ว่าจะเมื่อไร ที่นัทพูด สิ่งหนึ่งที่นึกตามเสมอคือ โหย...ทำไมพูดดีจังวะ ประทับใจว่ะ
กับต้อล...จะต่างไปนิด คือฟังต้อลพูดอะไรออกมาจะอ้าปากค้างประมาณอึ้ง จะเฮ้ย!!! แล้วก็จะนั่งหัวเราะแบบหยุดไม่อยู่
เด็กสองคนนี้เป็นแรงบันดาลใจให้ยอมใช้เวลามานั่งฟังแล้วนั่งแกะคำพูด ที่ขอบอกว่ามันกินทั้งเวลาทั้งแรงงานอย่างโข

แต่พอมาซีซั่นห้า ก็มีเด็กหลายคนที่พูดดี แต่ไม่รู้ทำไมมันไม่มีแรงบันดาลใจเลยสักครั้งที่จะกลับมาฟังซ้ำอีกครั้ง
แถมในห้องเรียลปีนี้ ขอบอกความรู้สึก เปิดฤดูกาลมาสักพักเข้าไปทีมีความรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก
ไม่ได้เกลียด ไม่ได้ไม่เข้าใจ แค่กลัวที่จะไปมีส่วนร่วม

ถ้าถามถึงความแรง ซีซั่นสี่ สำหรับเราแล้วห้องเรียลแรงกว่านี้ มันแรงแบบกรวดในรองเท้า
ซีซั่นห้านี้ ความหยาบในจิตใจคนมันแสดงออกผ่านตัวหนังสือมากเสียจนที่พอเราเข้าไปอ่านเจอถึงกับผงะ
มันเกิดปรากฎการณ์กุ้มรุมเหยียบกระทืบเด็กให้แทบตายคาฝ่าเท้า
ไม่ใช่ว่าแค่ปั๊มที่โดนอย่างหนักมาตั้งแต่เริ่มแรกนะ แต่เด็กแทบทุกคนแค่หลุดคำพูดหรือการกระทำที่ไม่ว่าเล็กน้อยแค่ไหนที่เกิดขัดใจใครสักคน
มันจะเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ภาพ “แร้งรุมทึ้งซากศพ” ลอยให้เห็นตามมาทันที
มันทำให้เกิดความรู้สึกว่า เด็กที่หลุดออกไปได้เร็วแค่ไหน ถือว่าทำบุญข้ามชาติมาเยอะ
ส่วนเด็กที่ยังหลงเหลืออยู่ ก็ตรงกันข้ามล่ะ

สำหรับเราแล้ว การด่าระบายความเกลียดชังของหลายๆล็อคอินเรารับได้ รับได้จริงๆนะ
ก็คนมันเกลียดน่ะ จะให้หันมาชมมันก็ผิดวิสัยความเป็นคนไปสักหน่อย ด่าก็คือด่า ก็เท่านั้น
จะแรงมากแรงน้อยก็ตามแต่วุฒิภาวะทางอารมณ์ของแต่ละคน

แต่ที่รับไม่ได้เลยก็คือ คนที่ใช้คำพูดสวยหรูแต่ในคำพูดนั้นแฝงความเกลียดชังอย่างรุนแรง
ลากเหตุผลร้อยแปดเหมือนจะชมแต่สรุปปิดท้ายคือหลอกด่าเด็กนี่หว่า
แถมเป็นการหลอกด่าแบบแฝงความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง
มันจึงเป็นความเห็นที่อ่านตามมาจนจบแล้วรู้สึกเหมือนโดนตีเข้าแสกหน้า ทำเอาเศร้าจนแทบคลานออกจากกระทู้นั้นแบบออกซิเจนมาเลี้ยงสมองไม่พอ
คนประเภทนี้เราเรียกว่า พวกปากปราศรัย น้ำใจเชือดคอ
เป็นคนประเภทที่เขาเดินมาทางซ้าย เราต้องหลีกไปทางขวา เขาเข้ามาข้างหน้า เราขอเผ่นแหน่บมุดออกด้านหลัง
ชาตินี้ทั้งชาติขออย่าได้เสวนากันเลย
(แล้วขอภาวนา ซีซั่นไหนๆก็ตามอย่าได้มาเชียร์เด็กคนเดียวกันเลย...ได้โปรดเถอะ)

คนประเภทนี้ ในชีวิตจริงอ่านยาก
แต่ในโลกไซเบอร์ ที่สื่อสารผ่านทางตัวหนังสือ ถือว่าไม่ยากเลยที่จะรู้
ตัวหนังสือฆ่าคน ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนเอามาใช้กับแค่เด็กคนหนึ่งที่เอาตัวตนมาแลกความฝันให้เห็นตัวตนผ่านจอทีวี
แค่เด็กจริงๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรเลวร้ายมากกว่านิสัยใจคอที่ต้องขัดเกลาอย่างรุนแรง
แต่กับมีคนใช้ตัวหนังสือแฝงเร้นความอาฆาตมาดร้าย เพื่อฆ่าเด็กให้ตายคาตัวหนังสือ

...........และในความเลวร้ายนั้น มันก็ทำให้เราหยิบฉวยหาข้อดีจากมันมาได้
มันทำให้เรามองเห็นว่า เด็กคนที่ถูกกลุ้มรุมด่าอย่างสาดเสียเทเสีย
อย่างน้อยมันก็แสดงออกมาอย่างตรงไปตรงมา
อย่างน้อยมันก็รู้ตัวในทุกการกระทำผิด ทุกคำพูดสั่วๆที่พ่นออกมา
อย่างน้อยมันก็ไม่ตีสองหน้า
อย่างน้อยมันก็ไม่ยกตัวเองสูงส่ง แต่กระทำตัวต่ำยิ่งกว่าอย่างคนที่หลอกด่าเด็กอยู่ข้างนอก
มันทำให้เราปลงว่า เด็กคนนั้นมันก็ยังดีกว่าอีกหลายต่อหลายคนที่ตามด่ามันล่ะวะ
เพราะมันเปิดเผยพอที่ทำให้เห็นความชั่วในตัวจนทำให้คนตามเกลียดชังมันได้
ในขณะที่บางคนกลับมองไม่เห็นความชั่วร้ายในตัวเอง แต่กลับมองเห็นและทำเป็นยอมรับไม่ได้กับความเลวทรามของคนแปลกหน้าที่ไม่เคยมากระทำใดๆโดยตรงกับตนเอง

.........สะดุ้งไหมคะ การถูกด่าโดยคนแปลกหน้ามันจะเป็นแบบนี้ล่ะ
เจ็บแสบและไม่เข้าใจ แต่ทำให้เสียใจและเจ็บปวดลึกยาวนาน



เราเคยตอบกระทู้พี่ขาล มีประโยคหนึ่งที่เราตอบไปคือ
ตัวหนังสือสำหรับเราแล้วมันมีคุณค่าในตัวมันเองสูงเกินกว่าที่จะไว้ใช้ทำร้าย ทำลายใคร
...เราไม่ได้พูดให้ตัวเองดูดีหรืออะไร แค่เป็นความรู้สึกจริงๆจากใจก็เท่านั้น
เพราะตัวหนังสือที่ใส่อารมณ์รุนแรงลงไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งการตอบกระทู้ มันไม่ต่างอะไรกับการระบายความรู้สึก
มันจะเป็นตัวหนังสือที่จะทิ้งรอยบาดลึกความรู้สึกไปอีกยาวนานเกินกว่าความผิดที่เด็กได้กระทำ
คนตอบก็แค่ตอบแล้วก็จากไป มีเหลือแค่ความสะใจ แต่คนอ่านนี่สิที่จะรับไปเต็มๆ
ความสุขที่หาไม่ได้จากตัวหนังสือ สำหรับเราแล้ว....มันเป็นเรื่องน่าเศร้าจนเกินไป



ก่อนปิดซีซั่นนี้ มีอยู่แค่ครั้งเดียวที่เราเกิดความรู้สึกว่าอยากตั้งกระทู้ถอดคำ
คือจากคลาสครูรักวันพฤหัสสุดท้ายที่ให้เด็กๆออกมาพูดเรื่องว่าถ้าได้เป็นห้าคนสุดท้ายจะรู้สึกอย่างไร
........ขอออกตัวนิดนะ อยากให้ได้รับรู้ความรู้สึกก่อนจะหาว่าเราอวยเด็ก
ซีซั่นนี้มีน้องๆหลายคนที่พูดดี แต่ไม่จับใจ เราฟังเสร็จก็จบ.....
แต่มีเด็กอยู่สองคนตั้งแต่คลาสวันแรกๆเลยที่ได้ออกมาพูดความรู้สึกที่ทำให้เราประทับใจ หรือ ทึ่ง ได้
นั่นคือ แต็บและปั๊ม

กับแต็บ ด้วยท่าทางกวนๆ แต่คำพูดกับเป็นผู้หลักผู้ใหญ่เกินตัว
และที่สำคัญคือ เป็นเด็กที่เข้าใจชีวิต มองโลกในแบบที่โลกมันเป็นจริงๆ
...เจ๋งว่ะน้อง เรารู้สึกอย่างนี้ตบท้ายทุกครั้งที่ฟังคำพูดเป็นการเป็นงานจากแต็บ

กับปั๊ม อย่างที่บอกเรามองเห็นความเป็นเด็กมากๆของปั๊ม เข้าใจเป็นอย่างดีกับการเติบโตมาเป็นเด็กผู้ชายในครอบครัวคนจีน
ทำให้เราไม่เคยคาดหวังว่าเด็กคนนี้จะมีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากมายอะไรอยู่แล้ว
แต่ทุกครั้งที่ปั๊มพูด ตั้งแต่แรกๆแล้ว ปั๊มจะพูดสั้นๆแต่ได้ใจความ พูดตรงๆ ไม่เบี่ยงประเด็นหนี ไม่เคยตอบแล้วทำให้เรารู้สึกว่าไอ้เด็กคนนี้มันประดิษฐ์คำพูดนี่หว่า
พูดแล้วเราจะเข้าใจว่า ก็...นะ ไอ้เด็กคนนี้มันก็เป็นของมันอย่างนี้
แล้วความรู้สึกที่ตามมาคือ ใช้ได้...ก็ไม่เลวนี่หว่า



ย้อนกลับมาที่คลาสครูรัก
ไม่ขอถอดคำล่ะ(....หมดใจ) เอาประเด็นหลักๆที่ครูรักพูดถึงปั๊มที่เราเห็นด้วยแบบไม่มีข้อโต้แย้ง
ครูรักพูดถึงปั๊มก่อนที่จะให้ปั๊มบอกความรู้สึกตัวเอง

“ครูก็ไม่เคยเห็นปั๊มโกหกเลยว่ะ....สักครั้ง”

...........เป็นประโยคที่พอเราฟังจบแล้ว เราถึงกับบอกกับตัวเองว่า
ในที่สุดเราก็ได้รับคำตอบให้กับตัวเราเองแล้วว่า ทำไมเราถึงยังทนที่จะให้ความเข้าใจเด็กที่ก่อเรื่องความวุ่นวายไม่รู้จักหยุดจักหย่อนคนนี้มาตลอด
ในซีซั่นที่ผ่านๆมา มีเด็กหลายคนที่เราเบือนหน้าหนี ทั้งที่เด็กนั้นได้คำชมมากมายแต่ก็ไม่สามารถทำให้เราเปิดหัวใจยอมรับได้เลย


แต่กับปั๊ม ขอยืนยันเราไม่ใช่แฟนคลับ ไม่แม้แต่จะให้ความสนใจมาตั้งแต่แรก
แต่ปั๊มก็ทำให้เรากลับมาคอยเอาใจช่วย คอยลุ้น คอยมองหาผ่านจอทีวีได้ตลอดสามเดือน
ทั้งๆที่นิสัยแบบนี้ของมันถ้าได้รู้จักกันในชีวิตจริงคงมีการเคลียร์ตัวตัวไปหลายหน
แต่ถ้าถามว่าเราพร้อมจะมีเพื่อนเป็นปั๊มไหม ตอบแบบไม่ต้องคิดเลย...เราพร้อมนะ
เรามั่นใจเลยล่ะว่า ปั๊มมันจะเป็นเพื่อนรักเราด้วยซ้ำ มันจะเป็นเพื่อนที่กอดคอไปด้วยกันทุกที่
และแน่ใจด้วยว่าเวลาที่เราร้องเรียก มันจะมาหาโดยไม่ต้องถามสักคำว่าทำไม
(ยกเว้นตอนที่มันต้องอยู่กับสาวนะ....เอิ้กกกกก)

มาตรฐานความดีของเด็กที่จะดึงให้เราให้ใจได้ก็ไม่ได้สูงเลิศเลออะไรอยู่แล้ว
(โดนจิกกัดบ่อยจะตายว่า...คิวน่ะมันคนไม่มีมาตรฐาน.......เหยยยยยย)
แถมจะว่าไป มาตรฐานของแต่ละคนมันก็ไม่เท่ากัน ขืนเอามาวัดเทียบมีหวังมองหน้ากันไม่ติดเปล่าๆ


ในคลาสวันนั้น หลากหลายประโยคของครูรักที่เราชื่นชอบ
ประโยคหนึ่งในนั้นที่ทำให้เราถึงกับหัวเราะออกมาและพยักหน้างึกงักตามตอนได้ยินครูรักพูดสวนออกไป
เมื่อปั๊มมันบอกว่าคนที่เก่งกว่าต้องทยอยออกไปแทนตัวเองที่เก่งไม่เท่าเขาและมาอยู่หนึ่งในห้าก็แปลกแล้ว
“อันนี้ก็เป็นความทุกข์อันนึงที่เราต้องเจอ”

เมื่อครูรักพูดปิดท้ายที่
“ไม่ผิดหวังในตัวปั๊มแล้ว เคย..เคยผิดหวัง” และ “ปั๊มมีความเป็นลูกผู้ชาย”

ก็ทำให้เรารับรู้ เด็กผู้ชายที่ก่อปัญหามาตลอดได้การยอมรับจากครูที่หัวใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นครูแล้ว

...ตลอดมาที่ได้รู้จักครูรักในบทบาทครูบ้านAF
มีอยู่แค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่เรารู้สึกว่า ครูรักถอดใจที่จะให้ใจเด็กคนหนึ่ง
ก็คือช่วงเวลาต่อเนื่องที่ปั๊มมันนอยด์จนออกปากว่า พอแล้ว ไม่ไหวแล้ว พร้อมทั้งก่อเรื่องทับซ้อนมากมาย
เราเห็นความถอดใจของครูรักที่ทำให้เราถึงกับใจหาย
ใจหายเพราะเราเชื่อมั่นเสมอมาว่า ครูรักสามารถมองหาดอกไม้ในตัวเด็กออกมาได้ไม่ว่าจากเด็กคนไหนก็ตาม
(ถึงแม้ว่าเรารู้ดีว่าครูรักมองหาได้ง๊ายง่ายจนเกินไปจากเด็กผู้หญิงก็ตาม ฮ่าฮ่าฮ่า แซวครู...บาปกรรม บาปกรรม)
และเพราะเรารู้สึกว่า ปั๊มมันไม่น่าจะเลวร้ายจนขนาดที่ครูรักต้องหมดใจกับมัน
และเพราะเรารู้อะไรลึกๆบางอย่างที่ทำให้เข้าใจได้ในการกระทำมากมายของปั๊ม
ครูรักทำให้เราถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อหลุดปากบางประโยคที่ทำให้เราถึงกับกำหมัด
ในที่สุดครูรักก็ได้รู้ความจริงบางอย่างที่ซ่อนอยู่สักที


เราอยากให้ปั๊มสำนึกได้จริงๆ ว่าทุกการกระทำที่ไม่คิดหน้าคิดหลังของมัน ทุกคำพูดที่โพล่งออกมาไม่นึกถึงใจคนอื่น มันทำร้ายใครหลายต่อหลายคน
นอกเหนือจากโจทก์ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่ตัวมันเองตั้งป้อมขึ้นมาเองแล้ว
แต่ที่ร้ายกว่าคือ มันทำร้ายความรู้สึกของอีกมากมายหลายคนที่มอบความรักให้มันโดยไม่มีเงื่อนไข
รักจนยอมอดทนที่จะเผชิญและตกอยู่ในพายุการด่าทอที่โถมกระหน่ำมาตลอดเวลาที่มันอยู่ในบ้าน จากการกระทำโง่ๆหลายต่อหลายครั้งของตัวปั๊มเอง
รักแค่เพราะ ปั๊มเป็นปั๊ม


คำพูดดีๆที่ปั๊มได้พูดในคลาสครูรัก ถึงความไม่เหมาะสมของตัวเองในตำแหน่งเดอะวินเนอร์ของซีซั่นที่ห้า
พูดแบบซื่อๆที่ว่าคนดูเขารู้ว่าอะไรเป็นอะไร (ที่ช่างไม่รู้เลยว่าข้างนอกเขาฟาดฟันเรื่องตำแหน่งกันขนาดไหน)
พูดแบบเข้าใจหัวใจรายการนี้ว่า คนเป็นแชมป์ต้องดีพร้อมในทุกๆด้าน
พูดแบบรู้ตัวเองว่าการได้เป็นแชมป์จะเป็นการทำร้ายปั๊มมากกว่า
คำพูดที่บอกว่ารู้ตัวว่าตัวเองไม่ดีพอ จะปรับปรุงแก้ไข ให้เป็นคนที่ดีขึ้น


คำพูดดีๆที่ออกมาจากปากปั๊ม สร้างความประทับใจมากมายให้เกิดขึ้น
แต่ทำไม................เพียงแค่ผ่านมาอีกหนึ่งวัน
วันที่ทุกอย่างควรจะจบตามครรลองที่ควรจะเป็น
ควรจบด้วยรอยยิ้มและความรู้สึกใจหายที่ทุกอย่างก็จะเหลือเป็นแค่ความทรงจำสีจางๆ

กลับถูกทำลายด้วยคำพูดเพียงคำเดียวของเด็กที่เราอยากตะโกนใส่หน้ากลับไปว่า รู้จักโตสักที
หยุดสักทีกับการทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่
หัดมีสปิริตให้มากกว่านี้ให้สมกับการเป็นนักกีฬามาตลอดทั้งชีวิต

ถ้าถามเราว่าเรารับได้ไหมที่ปั๊มหลุดคำพูดนั้นออกมา
เราก็ยังรับได้อยู่ดี ไม่ใช่เพราะเข้าข้างหรืออะไร
แต่เพราะเราอยู่ในสังคม เติบโตมาในกลุ่มเพื่อนฝูงที่ก็ไม่มีใครคอยระวังคำพูดอยู่แล้ว
คำผรุสสวาท คำสบถติดปากพวกนี้มันมากับอารมณ์ มันติดปากเสียจนหาความหมายจริงจังในคำนั้นไม่ได้
เราถึงไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องร้ายแรงใหญ่โตอะไร

แต่...ปั๊มทำให้เราผิดหวัง ผิดหวังจริงๆ
ผิดหวังตรงที่................
ทุกคำพูดที่ปั๊มได้พูดออกมาก่อนหน้านั้นว่า ปั๊มจะทำตัวให้ดีขึ้น เป็นคนดีให้มากกว่าที่ผ่านมา
และจากทุกคำสอนของบรรดาเทรนเนอร์ที่คอยพร่ำเตือน
ที่เรานึกไปเอาเองว่ามันควรจะมีติดอยู่ในอีคิวที่มีอยู่น้อยนิดของปั๊มมาได้บ้างแล้ว
ถึงปั๊มยังไม่ได้ทำให้เราเห็น ซึ่งก็พอยอมรับได้ว่า คนเราต้องใช้เวลาในการปรับปรุงตัวเอง
ยิ่งเรื่องนิสัยใจคอติดตัวที่จะเรียกแบบหยาบๆก็คือ ติดเป็นสันดาน มันต้องใช้เวลามากกว่าสามเดือนที่ได้มาถูกปรับตบในบ้าน
แต่ปั๊มมันดันกลับทำตัวในทางตรงข้ามอย่างสิ้นเชิงที่ได้พูดออกมา
ยังเป็นเด็ก ยังนอยด์กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง จนเกือบทำลายบรรยากาศแห่งความสุขที่มันควรจะเป็น
ทุกคำพูดที่ปั๊มตอบรับกับทุกคำสั่งสอน ปั๊มทำให้เราชักไม่แน่ใจว่า หรือมันเป็นแค่การรับคำส่งๆให้พ้นตัวไปเท่านั้นแต่ไม่เคยคิดที่จะน้อมกลับเอามาใช้จริงๆ
.......นี่ต่างหากที่ทำให้ความผิดหวังมันพุ่งมาตีแสกหน้า ด้วยคำฆ่าตัวเองตายคำนั้น

และถ้าปั๊มมันแสดงอาการมากกว่านี้ จนทำให้คลาสแอ็คติ้งไม่สามารถดำเนินต่อตามธรรมเนียมปฏิบัติของมัน
ไม่ร่วมมือในการแสดงจนทำให้เพื่อนๆไม่สามารถทำงานร่วมกันได้
เราคงถึงขั้นโกรธไปจนหมดใจ ไม่แม้แต่อยากหยิบเรื่องนี้มาให้เปลืองเวลา เปลืองตัวหนังสือ
ก็ยังดีที่มันยังรู้จักหยุด ยังรู้จักที่จะควบคุมตัวเอง จนทำให้คลาสแอคติ้งจบได้เท่าที่มันจะเป็นไปได้


แต่ความผิดหวัง มันก็ยังคงอยู่
และคงต้องรออีกไม่รู้จะนานแค่ไหนที่รอยแห่งความผิดหวังนั้นจะจางหายไป
จนทำให้เรากลับมามองปั๊มด้วยความเอ็นดูได้เหมือนเดิม


มีคำพูดที่ว่า “ถ้าไม่คาดหวัง ก็จะไม่ผิดหวัง”
เรานึกย้อนถามกับตัวเองหลังจากนั้น
ปั๊มทำตัวให้เราตั้งความหวังในตัวมันมาตั้งแต่เมื่อไร
ทั้งๆที่ตั้งแต่ต้น เราไม่เคยมองปั๊มเกินกว่าตัวตนจริงๆของปั๊ม เรารู้จักปั๊มที่เป็นปั๊ม
ปั๊มที่มีความเป็นเด็กไม่รู้จักโต ปั๊มที่เป็นเด็กที่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์ต่ำกว่าอายุ
เพราะฉะนั้นตลอดเวลาที่ปั๊มก่อเรื่อง เราถึงไม่เคยผิดหวัง แถมยังคอยปลอบใจเหล่าบรรดาแฟนคลับที่อินเหลือเกินของมันเสมอมา

...................นี่คือความเข้าใจที่เราจะมอบให้ตัวเอง(หรือเอาไว้ปลอบใจตัวเองดี)
คงเพราะเราได้เฝ้ามองการเจริญเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาบ้างของปั๊มตามระยะเวลาในบ้านAF
เรามองเห็นความเป็นเด็กดีพอในตัวเด็กคนนี้ ที่ไม่เลวร้ายเกินกว่าจะรับไหว
เห็นความจริงใจมากมายที่พร้อมจะมอบให้กับเพื่อนที่มันเปิดใจให้
เป็นเด็กที่พร้อมจะรับการขัดเกลาและยอมรับการอบรมสั่งสอนได้แม้จะห่ามมากมายตามประสาผู้ชาย
เราเห็นการเริ่มรู้จักจัดการทางความคิดของเด็กคนหนึ่งแม้ว่าจะช้าเกินไป และน้อยเกินกว่าที่มันควรจะเป็น
นี่ล่ะ...ทำให้เราเริ่มมอบความคาดหวังในทางที่ดีให้กับเด็กคนนี้

เรามองปั๊มในแง่ดีจนเกินไปหรือเปล่า
คืนนั้น...หลังจากที่ปั๊มมันแผลงฤทธิ์ปิดท้ายซีซั่น
เราเฝ้าถามตัวเองมาตลอด



และความคิดนี้ยังวิ่งวนอยู่ในสมองตลอดระยะเวลาคอนเสิร์ตครั้งสุดท้าย
โชว์ที่ปั๊มแสดง คำพูดที่ปั๊มเอ่ยออกมา มันควรที่จะทำให้เราอินมากมาย ควรโล่งอกดีใจแทนว่า
ในที่สุดปั๊มก็ทำได้
ในที่สุดปั๊มก็มีวันนี้จนได้ แม้ไม่ดีเลิศเลอตามมาตรฐานที่รุ่นพี่บางคนในรอบห้าคนสุดท้ายเคยทำมา
แต่ก็ดีที่สุดเท่าที่ต้นทุนแสนต่ำที่ติดตัวปั๊มมาก่อนเข้าบ้าน
แล้วมาทำได้ขนาดนี้มันก็ทำให้เป็นเรื่องมหัศจรรย์ของAF จริงตามคำของพี่ไก่ สุธี
มันควรจบสวยกว่านี้จริงๆ


แต่ในที่สุดความเป็นตัวตนของปั๊ม มันก็ทำให้เรายิ้มออกมาได้อีกครั้ง
ช่วงเวลาประกาศผล
ปั๊มที่คาดหวังกับตำแหน่งที่ห้าจนออกนอกหน้ามาตลอด
หน้าเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด ปากเม้มแน่นสะกดอารมณ์ เมื่อพี่กี๋ พี่ชายที่มันรักที่สุดกลับคว้าตำแหน่งนี้ไป
กระสับกระส่ายเมื่อสาวเสียงดี มาตรฐานสูงอย่างกู๊ดต้องมาได้แค่ที่สี่
เหลือสามคนยืนเกาะกลุ่มกัน
ปั๊มแสดงออกถึงความใจเสียผ่านสีหน้าชัดเจนเฉกเช่นที่มันเคยเป็นเสมอมา
หน้าเหยเกบ่งบอกความในใจ ริมฝีปากเม้มแน่นแบบที่ชอบทำเสมอเวลามีเรื่องอะไรในใจ
มีหวังว่าคำพูดที่ครูรักพูดว่า แฟนคลับยิ่งโหวตกระหน่ำให้ปั๊มคงวิ่งวนสร้างความสยองขวัญในสมอง
มันคงกลัวจนใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ตากลมๆฉายความรู้สึกนี้ออกมาแบบปิดไม่มีเม้ม
เพราะฉะนั้นในวินาทีที่อาต้อยประกาศว่ามันได้ที่สาม หรือคือรองอันดับสอง
ปั๊มมันถึงดีใจปนโล่งใจจนออกนอกหน้า
พอๆกับตัวเราเองล่ะ เราโล่งใจมากมายกับตำแหน่งที่มันได้รับ
โล่งใจที่มันไม่ต้องรับคมหอกคมดาบที่พร้อมจะฟาดฟันใส่ถ้ามันเกิดต้องรับเผือกร้อนชิ้นนั้นมาจริงๆ
พร้อมกับตลกตัวเอง ที่เราก็ได้รับคำตอบอีกครั้ง จริงๆแล้วเราก็ยังเป็นห่วงเด็กห่วยๆคนนี้อยู่ดี



และเมื่อตุ๊กตาแหนมป้าย่นสีทองตกใส่มือนัททิว น้องชายที่เป็นทั้งเพื่อนและไอด้อลกลายๆในสายตาของปั๊ม
ความดีใจจากรอยยิ้มที่ฉายเต็มหน้า อาการกระโดดเข้าไปกอดจนตัวลอย พร้อมกู่ร้องอย่างดีใจจนหน้าหงาย
และมือป้อมๆของปั๊มที่เอื้อมเข้าไปโน้มคอเดอะวินเนอร์แสดงความดีใจแบบที่มันชอบทำกับคนที่มันเอ็นดู



นี่คือปั๊มที่เรารู้จักตลอดสามเดือนจริงๆ
ตามดูปั๊มพร้อมความรู้สึกแบบนั่งรถไฟเหาะมาตลอดจนวินาทีสุดท้ายของซีซั่น
ปั๊มเป็นนักล่าฝันคนเดียวเลยตั้งแต่ดูมาตลอดทั้งห้าซีซั่น ที่ทำให้เรารู้สึกว่าวันนี้เราเกลียดมัน แต่พอมาอีกวันก็ทำให้เราสามารถกลับมารักมันได้อีกครั้ง
เราคงไม่ได้ดูเด็กคนนี้ผิดไป .............เรายังเชื่อมั่น

และขอยอมรับ
ปั๊มจะเป็นเด็กที่เราจะจดจำได้เสมอไม่ว่าระยะเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเมื่อนึกย้อนเวลากลับมายังรายการนี้

ถ้าขออะไรจากปั๊มได้
อยากขอแค่ให้ปั๊มปลีกเวลาไปเรียนร้องเพลง เรียนรู้จักดนตรี เพิ่มทักษะความเป็นคนดนตรีให้มีติดตัว
แล้วขอ.....ขอฟังเพลงที่ปั๊มร้องอีกครั้ง
ถือเป็นการช่วยออกแรงแห่งความพยายามลบรอยความผิดหวังให้หายเกลี้ยงไปจากใจ
เพราะเราน่ะกลายเป็นหนึ่งในเด็กคอลเล็กชั่นของพี่คิวแบบไม่รู้ตัวเองแล้วนะปั๊ม



ซีซั่นที่ห้าจบลงแล้ว
แล้วเราก็โดนกุ้มรุมแซวว่า..ไหนว่าเด็กของคิวต้องเป็นคนดนตรี และอย่างน้อยต้องร้องเพลงดีไง
ทำเอาต้องกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่พร้อมหัวเราะเอาตัวรอด ขอความเห็นใจ
ก็นะ...อย่างต้อลก็เกินมาตรฐานไปอย่างสูง มาเจอเอาปั๊มที่ตกมาตรฐานอย่างแรง
ก็พอหักกลบลบหนี้ได้บ้างนะจ๊ะพี่จ๋า ....แก้ตัวแบบน้ำใสแจ๋วเลยตู

จากนั้นเลยโดนซ้ำอีกดอก หัวเราะพร้อมชี้หน้าแบบรู้ทันใส่หน้าว่า
อ้าว!ไหนว่าไม่ใช่แฟนคลับปั๊มไง ออกตัวอย่าแรงมาตลอดไม่ใช่เหรอ
ขอแก้ตัว....ปั๊มน่ะเป็นเด็กคิวต่างหาก แต่คิวไม่ใช่เด็กปั๊มนะ.....กร๊ากกกกกก
ไม่ใช่จริง จริงนะ
เพราะไม่มีทางถูกมัดมือชกสนับสนุนผลงานที่ถูกดันออกมาไม่ว่าจะต่ำกว่ามาตรฐานแค่ไหน
แบบที่เราจำใจซื้อบางผลงานของเด็กทุกรุ่นที่ผ่านมา เพียงแค่เพื่อเป็นการสนับสนุนเด็กเท่านั้น

ผลงานของเด็กรุ่นห้า ถ้าไม่เจ๋งพอจะไม่มีทางดึงเงินออกจากกระเป๋าได้
สุดทนกับการถูกมองเป็นควายในคอกที่พร้อมถูกสนตะพายเต็มกลืนแล้ว

ขอคุยเรื่องความเกลียดชังส่งท้าย
เราเข้าใจและยอมรับได้เรื่องความเกลียดชัง
เพราะคนเรายังมีเลือดเนื้อ มีความรู้สึก มีหัวใจที่เต้นตุ้บตั้บบ่งบอกถึงความมีชีวิต

แต่เราไม่เข้าใจการจัดการกับความเกลียดชังของใครบางคน
สำหรับเรา ถ้าเราเกลียดใคร สิ่งที่เราทำคือ คนคนนั้นจะไร้ตัวตนในชีวิตเรา
คนคนนั้นจะไม่มีความหมายอะไรเลยในชีวิตเรา ไม่ว่าเขาจะทำอะไรขึ้นมาก็ตาม
เราจะไม่แตะต้อง ไม่แม้แต่ชายตามอง เวลาในชีวิตมีค่ามากกว่านั้น
แต่กับหลายคนที่เราประสบมาทั้งในชีวิตจริงและโลกจำลอง
ยิ่งเกลียดเท่าไร ยิ่งอยากรู้เรื่องราวเขามากขึ้น ทุกทุกเรื่อง ทุกการกระทำ เอามาใส่ใจจนทำร้าย ทำลายตัวเอง
จนในที่สุดก็ต้องหาวิธีทำร้าย ทำลายคนที่ตนเองเกลียดชัง
และนั่นมันคือ การก้าวเข้าสู่โลกแห่งความพยาบาท อาฆาตมาดร้าย
ซึ่งมันคือโลกที่น่ากลัวจนถึงขั้นสยดสยองสำหรับเรา

เราอาจให้ความเข้าใจได้ในบางส่วนถ้า
ถ้าคนที่เกิดความความรู้สึกพยาบาท อาฆาตมาดร้ายเป็นคนรับผลกระทบจากการกระทำใดๆนั้นโดยตรง
แต่เราไม่อาจเข้าใจถึงยอมรับได้เลยถ้า
นำเอาความอาฆาตพยาบาทสาดใส่บุคคลที่ไม่ได้กระทำการอะไรแม้สักนิดโดยตรงกับตัวคนที่เกิดความรู้สึกนั้น
เป็นเพียงแค่คนที่อยู่ในฐานะบุคลที่สาม ที่สี่ หรือไม่เกี่ยวข้องอะไรเลยด้วยซ้ำ
แต่ทำไมถึงยอมให้ความรู้สึกชั่วร้ายแบบนั้นให้เข้ามาเกาะกุมจิตใจ
มันบ่งบอกให้เห็นส่วนลึกในใจคุณ ว่าคุณจะพาตัวเองก้าวไปสู่โลกแบบไหน
และโลกแบบนั้น ถามจริงเถอะว่าทำไมยอมปล่อยตัวเองก้าวเข้าไป
รักตัวเองให้มากกว่านั้นเถอะ
ถ้าคุณยอมที่จะรักตัวเองมากพอ
คุณจะมีความรู้สึกที่อยากมอบคำว่า “อภัย เห็นใจ” ใครสักคนขึ้นมา
และขอบอกว่า
ความทุรนทุรายที่เกาะกุมในจิตใจมันจะเบาบาง
จนทำให้คำว่า “ความสุข” ยอมเดินทางไปกับการดำเนินชีวิตของตัวของคุณเอง

Create Date : 04 สิงหาคม 2551		8 comments
Last Update : 5 สิงหาคม 2551 11:40:54 น.
Counter : 588 Pageviews.
Share Tweet