การศึกษาไทย ณ วันนี้

...............เมื่อนักเรียนเป็นหนูทดลอง ความผยองของผู้ใหญ่เป็นสิทธิขาด อคติทั้งปวงกลายเป็นความอาฆาตที่จะจดจารลงเป็นการเขียนครั้งเลวร้ายที่สุดในชีวิตห้วงอายุ ๑๕ ที่ผ่านมา แม้ว่าจักมิใช่รุ่นผู้ถูกทารุณ

...............ความศิวิไลซ์หรืออารยะอันวิลาสของชาติอื่นมีบทบาทมหึมามหาศาลต่อวิถีชีวิตินทรีย์รุ่นดรุณทั้งหลาย การศึกษาขั้นอุดมศึกษาที่สำคัญต่อผู้เยาว์นั้นกลายกระดานหมากฝึกซ้อมวิทยายุทธ์ของผู้มีวัยวุฒิ หมากจำนวนกว่าแสนตัวถูกวางไว้เพื่อรอคอยการดำเนินจากเจ้ากระดานเพียงไม่กี่ร้อยคน ผู้มากประสบการณ์ทั้งมวลยึดติดลุ่มหลงกับแสงสีแห่งความอารยะของต่างบ้านต่างเมือง วิธีเดินหมากถูกปรับเปลี่ยนจากเดิม ตัวหมากจึงต้องเดินอย่างวิถีทางใหม่ หากแต่ตัวหมากนั้นเป็นสิ่งไร้ชีวิต ส่วนกระดานชีวิตจริงคือสิ่งมีชีวิตมีจิตใจ

...............วิธีการสอบเข้าสถาบันอุดมศึกษามีการปรับเปลี่ยนมากมายหลายรูปแบบทฤษฎี โดยแบ่งสันปันส่วนคะแนนต่างๆเป็นคะแนนเรียนส่วนตัวในโรงเรียน คะแนนการทดสอบกลาง ฯลฯ วิธีการที่เรียกว่า “เอ็นทรานซ์” ถือว่าเป็นวิธีการที่นักเรียนทุกคนทุกรุ่นพึงพอใจที่สุด แม้ว่าจะไม่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดก็ตาม

...............แต่แล้วผู้ใหญ่ผู้ทรงคุณวุฒิ วัยวุฒิ ที่สูงกว่าผู้เยาว์ กลับหลงใหลเห็นของนอกดีงามกว่า เลยคัดลอกรูปแบบการทดสอบเข้าใหม่เรียกว่า “แอดมิดชัน” โดยมีสัดส่วนการใช้คะแนนที่ไม่ต้องใจและไม่ยุติธรรมอย่างยิ่งต่อนักเรียน แม้นว่าเด็กจะเรียกร้องขอการปรับเปลี่ยนให้เข้าสู่ระบบเดิม ผู้ใหญ่ก็ไม่รับฟังและให้การรับรองว่าระบบนี้ดี ระบบนี้เยี่ยม ระบบนี้ไม่มีปัญหา ระบบนี้ไม่ยุ่งยาก ระบบนี้นี่แหละที่ตรงที่สุดแล้วสำหรับการศึกษาไทย คำถามจึงเกิดขึ้นในใจว่า ตามวิถีทางของระบอบประชาธิปไตยต้องรับฟังความเห็นส่วนใหญ่มิใช่หรือ แล้วเหตุใดจึงนำเสียงข้างน้อยถึงน้อยที่สุดมาเป็นเสียงที่ดังกว่า ก็เพราะเสียงส่วนใหญ่เป็นผู้ใหญ่ที่เข้าสื่อง่ายกว่าเด็กใช่หรือไม่? คำสุภาษิตแต่ครั้งบุราณมาเคยมีไว้ว่า ปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่ แล้วเหตุใดเล่า พวกท่านผู้ทรงวัยวุฒิทั้งหลายถึงปลูกเรือนตามใจผู้ปลูก แล้วคนในเรือนนั้นจักเป็นสุขได้อย่างไร

...............ผลออกมา ณ ปัจจุบันกาลนี้ คือ ความล้มเหลวที่เลวร้ายรุนแรงทรมานยังผลอันแสนสาหัสฉกาจฉกรรจ์โกลาหลอลหม่านอย่างยวดยิ่ง มันยิ่งกว่าข้อสอบรั่ว ข้อสอบไหล ลูกคนใหญ่คนโตแล้วได้ที่เรียนดีๆเสียอีก เด็กทุกคนจึงรวมตัวกันออกมาอีกครั้ง จุดประสงค์หลักเพียงเพื่อคำๆเดียวของผู้ใหญ่ หากผู้ใหญ่เลี่ยงคำที่เด็กๆต้องการออกไปว่า เรายอมรับความผิดพลาด มันเป็นปัญหาทางเทคนิค ระบบไม่เป็นไร คำพวกนี้เด็กทราบแล้ว แต่เด็กอยากฟังคำของผู้ใหญ่ว่า ขอโทษ แค่นั้นแหละ

...............ปัญหาหลักอีกประการคือ ความเป็นมาตรฐานของการให้เกรด วิธีการแก้ปัญหาอย่างหนึ่งที่อยากเสนอคือ ถ้าสอบกลางภาคและปลายภาคในวิชาหลักที่ทุกโรงเรียนต้องเรียนควรมีข้อสอบกลางและสับเปลี่ยนคณาจารย์จากโรงเรียน ก. ไปโรงเรียน ข. และโรงเรียน ข. ไปโรงเรียน ค. มาตรฐานทั้งหลายก็พอจะดูดีขึ้นแม้นว่ามันจะไม่สมบูรณ์ที่สุดก็ตาม

...............มีข้อความบางข้อความบอกว่า เวลาพูดคิดถึงความเป็นครูอาจารย์บ้าง เราก็ขอย้อนว่า เวลาครูอาจารย์พูดอะไรก็ขอให้นึกถึงความเป็นศิษย์บ้างสิ เพราะบางคนที่เข้ามาทำงานในวงวารศึกษาไทยเห็นเงินเดือนดีกว่าอนาคตเยาวชนของชาติ

...............และปัญหาต่อไปในอนาคตคือ เด็กรุ่นต่อๆไปชีวิตของพวกเขาจะเป็นเช่นไร ที่รู้ๆผมจะไปสมัครรามคำแหงไว้ก่อนเลย แล้วต่อไปคำว่า “สมองไหล” จะมีมากขึ้น เด็กจะไม่อยู่แล้ว ณ เมืองไทย

Create Date : 12 เมษายน 2549		4 comments
Last Update : 12 เมษายน 2549 0:31:09 น.
Counter : 701 Pageviews.
Share Tweet