ก็ยังสนุกอยู่ค่ะ จนทุกวันนี้ก็ยังอยากได้ประตูไปไหนก็ได้อยู่นะเนี๊ย

แต่สงสัยอยู่นิดหน่อยว่าทำไมโดเรม่อนชอบวางของวิเศษทิ้งไว้ในบ้านบ่อยๆ แล้วโนบิตะก็แอบใช้บ่อยๆเหมือนกัน

สำหรับผม ผมว่าอ่านตอนเด็กๆหนุกกว่า โตแล้วจินตนาการมันหายไปครับ

ทำไมถามคำถามได้ตรงใจขนาดนี้ ความสนุกสนานที่ได้รับน้อยลงแน่ค่ะ ไม่เถียง แต่ก็ยังถือว่ามากกว่าที่ได้รับจากการ์ตูนเรื่องอื่นๆ
และสิ่งที่ได้รับเพิ่มขึ้นตามวัยก็คือ คำสอนที่แทรกอยู่ทุกบททุกตอนในเรื่อง (โดยเฉพาะเรื่องยาว) ที่มักจะพูดถึงเริ่องสิ่งแวดล้อม อย่างตอนที่โดเรมอนไปดาวต่างๆ แล้วก็มีสงครามอวกาศ ทุกทีที่เกิดนั้น จะเกิดเพราะมีดาวอื่นๆที่สิ่งแวดล้อมเป็นพิษต้องการจะแย่งชิงดาวที่สวยงาม พูดถึงเรื่องโทษของความมักใหญ่ใฝ่สูง ของผู้ที่ต้องการจะครองโลก แล้วสุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้เพราะความรัก ความเสียสละของพวกโดเรมอน
แน่นอนค่ะที่ขาดไม่ได้เลย คือ เรื่องนี้เนี่ย เน้นที่สุดคือเรื่องความมีน้ำใจ ความรักระหว่างเพื่อนฝูง ความเสียสละ เป็นสิ่งที่หายากมากๆในโลกที่เป็นจริง
สรุปคืออ่านทีไรก็รู้สึกได้ถึงความรักที่อยู่รอบๆตัวค่ะ อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ

ก็สนุกดีครับ ชอบ

ก็ยังอ่านสนุกอยู่นะ..เว้นตอนพิเศษ โดยเฉพาตอนหลังๆ ที่ผู้ช่วยของ อ.ฟูจิโมโตะ เขียนต่อ หลังจา อ.ตายไปแล้ว มันเดินตามโครงสูตรสำเร็จมากไป จนดูจืดไปเลย ไม่เหมือนภาคเก่าๆ ที่มีประเด็นทางสังคม สิ่งแวดล้อม รวมถึงมุมมอง พล็อตที่เกินคาด แทรกอยู่เสมอ

ก็สนุกค่ะ
แต่พอโตขึ้นแล้วจะได้คิดเห็นในประเด็นต่าง ๆ มากกว่าตอนเด็ก
ตอนเด็กนี่อ่านเอามันส์เอาสนุกอย่างเดียว
พอโตขึ้นถึงได้คิดตอนกลับมาอ่านอีกครั้งว่า
เออ...นี่มันสอนเรื่องนี้ เรื่องนู้น ฯลฯ

โดเรมอนเป็นการ์ตูนที่สะอาด ไม่มีพิษมีภัยมากเท่าการ์ตูนรบราฆ่าฟันกันสมัยนี้อ่ะค่ะ

ตอนเด็กๆดูสนุกอย่างเดียวคับ
พอได้มาดูตอนนี้ กลับได้ปรัชญาแนวคิดมากมาย

ก็ยังชอบอยู่นะ ถ้าเป็นไปได้ล่ะอยากได้ประตูวิเศษ ไทม์เมชชีน และก็ผ้าคลุมสารพันนึกนะ(โดยเฉพาะตอนนึกให้มีอาหารออกมาล่ะ จะได้ไม่ต้องทำกับข้าว) ตอนนี้คนวาดๆไม่สวยถูกใจเลย เลยเบาดู แต่กำลังสะสมฉบับเก่าล่ะ เกือบครบแล้วด้วย

ตอนเด็ก โอย ติดหนึบหนับ
ตอนโต (เริ่มแก่) ก็หนุกอยู่ แต่ ก็หาว...จนได้
ฤาวันวานในวานวันจะผันผ่าน พร้อมแย่งจินตนาการอันใสสดลดหายไปสิ้นแล้วหนอ

กลับมาเถิด จินตนาการของฉัน

หนุกดีคับ แต่ต้องอ่านที่อาจารย์เป็นคนเขียนเองนะ ส่วนที่สตูดิโอเขียนขึ้นมาใหม่อันนั้นผมไม่ปลื้มเลย

ความฝัน ความหวัง จินตนาการ
วิทยาศาสตร์ ประวัติศาสตร์
อ่านทีไร ก็ยังได้รับรู้เรื่องราวพวกนี้เหมือนเดิมค่ะ
เห็นด้วย กับคห. ด้านบน ตั้งแต่ studio วาด ก็ไม่อ่านอีกเลยค่ะ นิสัยตัวละครก็เปลี่ยน ลายเส้นก็ห่วย แถมโครงเรื่องก็เดิมๆ บางทียังก็อบเอาตัวละครจากเรื่องอื่นๆ ของ อ. มาใช้อีกต่างหาก

ถ้าเทียบก้บสมัยเด็กๆๆๆ ประถม อารมณ์แบบสนุกสุดขีดขั้ว แต่ก็ยังมีเสน่ห์อยู่มากค่ะ
และเนื้อหาโดนใจเหลือเกิน แฝงข้อคิดปรัชญา และมุกก็ร่วมสมัยนะคะเป็นมุกแบบมีกึ๋น ทีเดียวค่ะ

และมิตรภาพ ความรักระหว่างเพื่อนก็น่ารักเสมอค่ะ

ยังรักโดเรม่อน ต่อไป

แล้วแต่ละตอน อิงความจริงทั้งนั้น
ได้ทั้งความรู้ ความสนุกสนาน

อย่างเช่นตอน ไปทุ่งหญ้าสวันนา น่ะ
จำชื่อตอนไม่ได้ที่เป็นเมืองสนัข มีแล้วหุ่นยนต์ใหญ่ๆ
เชื่อไหมเราทำข้อสอบได้เพราะโดเรม่อนพูดถึง ความรู้รอบตัวด้วย
แล้วยังมีเรื่องตอน เมืองไดโนเสาร์ใต้ดินอีก ก็พูดถึงดาวหางชนโลก ไม่ได้แต่งมั่วๆน้า
ประทับใจจัง

ถ้าเป็นไปได้อยากได้โดเรมอนพร้อมกับกระเป๋าเลยค่ะแล้วเรารู้ด้วยนะของวิเศษโดราเอมอนมีมากกว่า900ชิ้นค่ะใครสนมาคุยกันในMสิคะMเราเดี๋ยวบอกvava_barbie@hotmail.com

เราว่าก็สนุกเหมือนเดิม

ความรู้สึกไม่เคยเปลี่ยนเลยครับ อยากให้โดราเอม่อนอยู่กะพวกเราตลอดไป

อืมไงดีอ่ามานก้หนุกนะ


แต่มานก้ไม่เหมือนมะก่อนอ่า


ถ้าเทียบกะเรื่องอื่นๆแบบพวกเซเลอมูนเงี้ย


ตอนนี้ดูละมีไม่มีความสนุกเลยอ่า

ผมชอบโดราเอมอนคนละแบบกับตอนเด็ก

ตอนเด็กมันคือจินตนาการล้วนๆที่โลดแล่นไปพร้อมกับการอ่าน

ตอนนี้ผมมองว่าโดราเอม่อนคือการ์ตูนที่ผมไว้วางใจให้ลูกดูครับ

กลับมาอ่านหลายๆตอนแล้วซึ้งมากครับตอนโต
ตอนเด็กยังไม่ละเอียดอ่อนเท่าตอนโต