ทักทายนะจ่ะ อิอิ

อา... จะบอกว่าเขาก็เป็นล่ะ หนังสือหลายเล่มที่เมื่อก่อนอ่านได้ ปัจจุบันอ่านไม่ได้นี่... แต่ไอ้ที่เป็นในทางตรงกันข้ามมันไม่ค่อยมีนี่สิ... - -"

จะยังไงก็ชอบตัวอักษรของคุณเคียวนุ~

งานที่ต้องขยับไม้ขยับมือมันเพลินดีค่ะพี่เคียว ช่วยผ่อนคลายได้ดีเลยนะ เพราะมันจะมีจังหวะของมันแล้วเราก็ไม่ต้องคิดอะไรแค่เดินไปตามจังหวะเท่านั้นเอง บางทีหนูก็คว้ากระดาษกับปากกาใกล้มือมาวาดอะไรก็ไม่รู้ลงไปเหมือนกัน เส้นขยุกขยิกมันก็งอกเงยของมันไปเรื่อย ๆ แต่พอวางปากกาแล้วก็รู้สึกดีนะคะ ถึงภาพมันจะเบี้ยว ๆ เอาไปใช้ทำยาอะไรไม่ได้ก็เถอะ 555 อย่างนี้มันจะเรียกวาดเพื่อวาดได้ไหมนะ

หนูเคยอ่านหรือฟังจากที่ไหนซักที่นี่แหละที่เขาว่าเราจะจดจ่อเป็นสมาธิง่ายกว่าเมื่อขยับทำอะไร การเดินจงกรมที่เราจดจ่อกับการเคลื่อนไหวจึงเกิดสมาธิง่ายกว่าการนั่งสมาธิที่มีเพียงความนิ่ง แต่สมาธิอย่างที่เราจดจ่อกับการทำอะไรซักอย่างก็ยังต่างจากสมาธิที่เกิดความความนิ่งอยู่ หนูเลยสรุปเอาเองว่าที่เขามักจะเดินจงกรมก่อนไปนั่งสมาธินี่ก็เพราะต้องการสร้างสมาธิขึ้นมาในระดับหนึ่งก่อนแล้วจึงประคองมันไปสู่อีกระดับหนึ่งเวลานั่งสมาธิน่ะค่ะ

ไม่เคยนั่งสมาธิแบบกำหนดลมหายใจได้เลยอะ หาลมหายใจไม่เจอ

วันก่อนเจอสอนนั่งสมาธิแบบหลวงปู่เทียน ที่ขยับแขนเป็นจังหวะแทน กำลังคิดว่าจะลองดู (แต่ที่จริงที่นั่งไม่สำเร็จอาจจะเพราะมีความฟุ้งเป็นอาจินต์ - -')

เดินเพื่อเดิน เราเข้าใจว่าไม่มีความคิดเกี่ยวกับการเดินนะครับ เพียงแค่รู้สึกถึงแต่ละก้าว

แต่เวลาข้ามถนน เราต้องหยุดคิดนิดนึง (คิดเรื่องข้ามถนน) ไม่งั้นอาจโดนรถชนนะครับ^^

ส่วนการเขียนมันเกี่ยวเนื่องกับความคิดโดยตรง เราเลยมองว่าการ "เขียนเพื่อเขียน" นี่ยากมากๆ้ เลย