ลูกผมเห็น...?
ลูกผมเห็น...?
ด้วยภาวะเศรษกิจอันบีบคั้นหัวใจอย่างทุกวันนี้ ผมกับภรรยาจึงพยักหน้าให้กันอย่างเป็นอันเข้าใจว่าลูกสาวคนแรกของเรานี้หมดปัญญาจะเอาไว้กับอกเป็นแน่แล้ว ต้องหอบไปให้ปู้ย่าที่ต่างจังหวัดชุบเลี้ยงไปพลางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ส่วนเราก็ปากกัดตีนถีบเร่งรีบหาเงินกันตัวเป็นเกลียว เพื่อส่งเสียค่าน้ำค่านม เมื่อใครมีเวลาว่าง ค่อยปลีกตัวไปเยี่ยม พอให้หายคิดถึง
เราสองเทียวขึ้นล่องระหว่างบ้านพ่อแม่กับกรุงเทพเป็นว่าเล่น เรื่องเหนื่อยหรือท้อเลิกพูดถึง เพราะความคิดถึงลูก มีเพียงระยะนี้เท่านั้นที่เริ่มห่างหน่อย เพราะลูกโตพอที่จะช่วยตัวเองได้บ้าง อายุเข้าไปสี่ขวบแล้ว
บ้านพ่อแม่ผมที่ต่างจังหวัดเป็นบ้านสวน หลังบ้านมีคลอง เด็กๆแถวนั้นชอบไปเล่นน้ำเสมอ แต่เมื่อเดือนก่อนมีเรื่องสะเทือนใจเกิดขึ้น เด็กข้างบ้านรุ่นราวคราวเดียวกับลูกสาวผม แถมเป็นเพื่อนเล่นที่ติดกันกลม จมน้ำตาย! แม่ของเด็กร้องไห้ไม่หยุดอยู่หลายวัน ส่วนลูกสาวผมแม้จะยังเด็ก แต่ก็ดูซึมเซาลงไปถนัด แถมไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนก่อนอยู่เป็นเดือน จนใจคอผมไม่ค่อยดีไปด้วย
เมื่อเช้าแม่โทรมาหาเล่าเรื่องลูกสาววัยสี่ขวบของผมให้ฟัง เล่าเอาผมใจหายวูบ! แม่เล่าให้ฟังว่า เมื่อวานตอนเย็น พอเพลามือจากการสาระวนทำขนมเตรียมไว้ขายตอนเช้า ก็ได้เววลาที่จะเอาลูกสาวผมอาบน้ำ แต่แม่มองหาลูกผมไม่เจอ ถามเด็กลูกมือสองคนที่นั่งอยู่ด้วยก็ไม่มีใครเห็น แม่เกิดเอะใจขึ้นจึงรีบลุกออกเดินไปทางหลังบ้าน แล้วภาพที่เห็นก็ทำเอาแม่ใจหาย ลูกสาวตัวน้อยวัยสี่ขวบของผมกำลังเดินลงไปในคลอง
"เกด" แม่ผมร้องเรียกเสียงลั่น พร้อมวิ่งเข้าไปคว้าตัวแกไว้ "เกด ลงไปทำไมลูก" แม่ถามทั้งยังตกใจไม่หาย
ลูกสาวผมมองหน้าย่าของแกและบอกไปตามซื่อ "เอ๋ เรียก เกด" (เอ๋ คือเด็กผู้หญิงเพื่อนแก ที่จมน้ำตายไปเมื่อเดือนก่อน)
แม่ใจหายวูบหนาวเยือกไปทั้งร่าง "เอ๋ อยู่ไหน?" ถามด้วยเสียงเริ่มสั่น
"อยู่ในน้ำ" ลูกสาวผมบอกพร้อมชี้มือไปกลางลำคลอง
แม่มองกราดฝ่าบรรยากาศที่เริ่มสลัวของยามเย็นไปทั่วลำน้ำ ตอนนี้แม่ขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง รีบอุ้มลูกสาวผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าบ้าน ทั้งใจที่สั่นระทึก
แม่บอกว่า ต่อไปจะไม่ปล่อยลูกสาวผมให้อยู่หลังบ้านเพียงลำพังอีกแล้ว ผมถามแม่ไปว่า เล่าเรื่องนี้ให้น้าชื่นฟังหรือยัง (น้าชื่น คือแม่ของเด็กเอ๋) แม่บอกว่าไม่ได้เล่า กลัวพวกเขาจะคิดมากกันไปเปล่าๆ
ว่าไปแล้ว มันเป็นเรื่องที่แปลกและเรื่องทำนองไม่ใช่จะเกิดขึ้นกับลูกสาวผมเป็นครั้งแรก หลายเดือนก่อนเมื่อผมพาลูกมาอยู่กรุงเทพ ตอนแกปิดเทอม(อนุบาล) ผมเช่าห้องแถวไม่เก่าๆราคาไม่แพงนัก เพราะอยู่ในซอยลึก บริเวณโดยรอบทั่วๆไปยังพอมีสวนมีต้นไม้หนาตา เหมือนบ้านที่ต่างจังหวัดของผม ทำให้ผมรู้สึกค้นชินไม่อึดอัด
คืนหนึ่ง...ผมอยู่บ้านกับลูกสองคน เพราะภรรยาผมไปทำงานกะกลางคืน หลังจากอาบน้ำกินข้างปิดประตูหน้าต่างเรียบร้อยหมด ผมก็มานอนเอกเขนกดูทีวีอยู่ที่เตียง ส่วนลูกสาวก็ขลุกอยู่ที่กองของเล่น โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ ผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที เพราะมีมือมาสะกิดที่ขาพร้อมเสียงเรียก
"ป๋า ... ป๋า" ผมลืมตาเห็นลูกสาวยืนสะกิดขา
"อะไรลูก" ผมงัวเงียถามแก
"ใครไม่รู้มานั่งอยู่ตรงนี้" ลูกสาวผมว่า พร้อมชี้ไปที่ปลายเตียงผม
จากความงัวเงีย กลายเป็นงงงัน ก่อนจะดีดตัวขึ้นมาด้วยใจสั่นระทึก
"ใครลูก" ผมคว้าตัวลูกสาวเข้ามาชิด และถามอย่างหวาดๆ
"ผู้หญิง" ลูกสาวผมบอก ใบหน้าไม่ได้แสดงอาการตกใจใดๆ ซึ่งผิดกับผมซึ่งหัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว
"ผู้หญิงที่ไหน" ผมรีบถามแก
"ไม่รู้...ไม่เห็นแล้ว" แกว่าซื่อๆ
ผมมองไปรอบห้องด้วยใจเต้นไม่เป็นส่ำ สองมือกอดลูกสาวแน่น ขณะนาฬิกาแขวนบอกเวลาห้าทุ่มกว่า
รุ่งเช้า พอภรรยาผมกลับมา ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง เธอบอกว่าลูกคงจะเห็นจริง เพราะเด็กขนาดแกไม่น่าจะรู้จักการโกหก และผมก็เชื่อว่าลูกสาวผมไม่ได้โกหก แต่ที่ผมสงสัยก็คือ "แล้วแกเห็นอะไรล่ะ?"
ก่อนแม่จะวางสาย แม่ถามผมว่าพาลูกสาวผมไปหาพระที่วัดเพื่อรดน้ำมนต์สักหน่อยดีไหม ผมบอกว่าตามใจแม่ ก็ดีเหมือนกัน ส่วนผมก็จะทำบุญให้เด็กคนนั้นด้วย
โดย วิทยานิพนธ์
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
