คืนเดียวก็เกินพอ

คืนเดียวก็เกินพอ

ขนหัวลุก

ใบหนาด



พระพิพัฒน์ วรญาโน เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากป่าช้าเก่า

เมื่อวันที่ 13-23 ตุลาคม พ.ศ.2550 โรงเรียนเทคนิคจังหวัดพิจิตร ได้จัดพิธีอุปสมบทหมู่ 108 รูป เพื่อเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงเจริญพระชนมพรรษาครบ 80 พรรษา โดยอุปสมบท 9 วัด วัดละ 12 รูป

หลังจากอุปสมบทเรียบร้อยแล้ว พระภิกษุ 108 รูปได้ไปปฏิบัติธรรม ณ วัดโพธิ์ประทับช้าง อำเภอโพธิ์ประทับช้าง จังหวัดพิจิตร

9 วัดที่ปฏิบัติธรรม ทางวัดได้อบรมนวกภิกษุอย่างเข้มงวดยิ่ง

วันที่ 15 ตุลาคม พระต้นอยากทำสมาธิ จึงได้ไปปักกลดนอนบริเวณป่าช้าเก่าแต่ปรับเป็นสถานที่ร่มรื่น เหมาะสำหรับการปฏิบัติได้เป็นอย่างดี พระต้นก็ทราบว่าบริเวณนั้นเป็นป่าช้าเก่า แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก และมีพระบวชใหม่ด้วยกันไปปักกลดนอนที่นั่นอีก 2 รูป

คืนแรกขึ้น 4 ค่ำ ประมาณ 2 ทุ่ม พระต้นก็เข้ากลดสวดมนต์ ทำสมาธิจนเวลาผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมง...

ทันใดนั้นเอง ท่ามกลางความเงียบสงัด พลันมีเสียงมโหรีดังแว่วมาตามลมจากวิหารเก่า ซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับบริเวณที่พระต้นปักกลดทำสมาธิอยู่นั่นเอง!

เสียงมโหรีโหยหวนเยือกเย็น ดังอยู่ครู่หนึ่งก็ค่อยๆ จางหายไปในความเงียบเชียบ เกิดความสงบสงัดตามเดิม

จู่ๆ ก็มีเสียงต้นไม้ใหญ่ข้างกลดส่งเสียงซูซ่า ราวกับมีใครอุตริขึ้นไปจับเขย่าอย่างรุนแรง...

ต้นตะเคียน 2 ต้น!

พระต้นกำหนดจิตให้รับรู้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังปรากฏขึ้นมา...

ท่ามกลางแสงดาวกระจ่างฟ้า สายลมคร่ำครวญคละเคล้ากับเสียงแมลงกรีดปีกเป็นเพื่อนรัตติกาล สตรีนางหนึ่งแต่งชุดขาวโดดเด่น เห็นได้เลือนราง ก่อนจะชัดเจนขึ้นว่าเป็นสตรีวัยกลางคน เดินออกมาจากต้นตะเคียนนั้น เบื้องหลังของนางคือชายชราผิวดำ ผมขาวโพลน นุ่งโจงกระเบนสีแดง ไม่สวมเสื้อ เดินตามมาช้าๆ

หญิงนั้นเดินมาหาพระต้น ปากเผยอนิดๆ ขณะเสียงถามเยือกเย็น ดังวู่หวิวมาว่า

"ท่านมานอนขวางทางเดินของเราทำไม?"

พระต้นทราบแน่ว่าเป็นดวงวิญญาณที่ยังไม่ได้ไปผุดไปเกิด กำหนดจิตให้เข้มแข็งสมกับเป็นศิษย์ของสมณะโคดม พลางเอ่ยตอบด้วยสุ้มเสียงเป็นปกติ

"อาตมาไม่ทราบมาก่อนว่าเป็นที่นอนของโยม อาตมาต้องขอโทษด้วย...พรุ่งนี้จะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้"

สตรีในชุดขาวกับชายชรามองสบตากัน พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะหันกลับแล้วออกเดินเชื่องช้า ท่ามกลางเสียงสุนัขจากวัดโพธิ์ประทับช้างโก่งคอหอนโหยหวน เหมือนพวกมันได้ประสบกับภาพอันน่าสยดสยองอย่างเหลือประมาณ

ร่างทั้งสองพลันเลือนหายไปแถวต้นตะเคียนนั่นเอง!

พระบวชใหม่สำรวมจิตจะออกจากสมาธิ แต่ต้องเกิดอาการสะดุ้งใจเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังแว่วเข้ามา...เป็นเสียงหัวเราะของเด็กอายุราว 4-5 ขวบเท่านั้นเอง ไม่รู้ว่ามาจากแห่งหนใดกันแน่?

ฉับพลันนั้น เด็กชายไว้จุกก็ปรากฏร่างมายืนจับกลด ชะโงกหน้าเข้ามาหาพลางร้องว่า...พระนี่หว่า!

ขาดเสียงก็หัวเราะร่า ออกวิ่งเล่นรอบกลดด้วยอาการคึกคะนองตามประสาเด็ก แถมยังกระตุกกลดทั้งหน้าและหลังเล่นด้วยความซุกซน ท่ามกลางสายลมที่คร่ำครวญหวีดหวิวมาจากต้นตะเคียนทั้งสองต้น...

พระต้นรู้สึกว่าจิตของตนบังเกิดอาการระส่ำระสายแล้ว ผีเด็กก็ยังวิ่งวนเวียนไปมาไม่หยุดหย่อน...ทั้งวิ่งรอบกลดทั้งกระตุกกลดเล่นไม่หยุดหย่อน

เสียงฝีเท้าคึ่กๆ กับเสียงหัวเราะแหลมเล็กบาดลึกลงไปถึงหัวใจของคนที่ได้ยินอย่างช่วยไม่ได้เลย!

พระบวชใหม่จิตใจยังไม่เข้มแข็งพอที่จะต้อนรับเหตุการณ์เขย่าขวัญ ถึงกับเหงื่อแตกซิกเต็มหน้าผาก หัวใจเต้นอึกทึกครึกโครมแทบจะกระทบโพรงอก ปากคอแห้งผากราวกับผุยผงก็ปานกัน

เสียงวิ่งและเสียงหัวเราะแสนจะสะท้านสะเทือนใจนัก!

พระต้นพยายามสวดมนต์ตามแต่จะนึกออก ขอโทษขอโพยอยู่ในใจว่าไม่เคยล่วงรู้มาก่อนเลย พรุ่งนี้จะทำบุญกรวดน้ำไปให้...แต่ผีเด็กก็ยังไม่ยอมไปไหน คงวิ่งรอบกลดและส่งเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานเต็มประดา...

กาลเวลาช่างผ่านไปเชื่องช้าเหลือเกิน...เหงื่อจากหน้าผากพระต้นไหลย้อยมาท่วมเปลือกตาและสันแก้ม ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความเหน็บหนาว จิตใจสะทกสะท้านหวั่นไหวไม่หยุดหย่อน

เวลาผ่านไปชั่วโมงเศษ เสียงวิ่งและเสียงหัวเราะจึงค่อยๆ เบาบางลงจนเงียบหายไปในที่สุด

คืนนั้นพระต้นนอนไม่หลับเลย...วันรุ่งขึ้นก็ไม่กล้าไปปักกลดนอนที่บริเวณป่าช้าเก่าอีก จนถึงวันที่ 23 ตุลาคมก็เกิดอาพาธ ปรารภกับพระบวชใหม่ด้วยกันว่า สึกแล้วจะให้โยมพ่อพาไปหาหมอ...คืนเดียวก็เข็ดหลาบไปตลอดชีวิตแล้ว!

//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEF4TURJMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdNaTB3TVE9PQ==

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2551 Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2551 20:07:57 น. Counter : 685 Pageviews.		0 comments
Share Tweet