ผีวัดร้าง
ผีวัดร้าง

ขนหัวลุก

ใบหนาด



"นายอ๊อด" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากริมฝั่งสะแกกรัง

ผมเป็นคนจังหวัดอุทัยธานี เมืองโบราณที่มีประวัติศาสตร์หลายร้อยปี หลายๆ คนเชื่อว่าเคยเป็นที่อยู่อาศัยของมนุษย์ก่อนประวัติศาสตร์ด้วยซ้ำ ชาวบ้านขุดได้อาวุธสมัยหิน เช่น ดาบ ขวาน อยู่บ่อยๆ ไหนจะเครื่องประดับอย่างสร้อยและกำไล อายุกือบพันปีได้ละมั้ง?

ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าจะมีผีดุขนาดไหน!

สมัยเด็กๆ ผมยังเคยเห็นวัดร้างและเจดีย์หักอยู่ริมแม่น้ำสะแกกรัง ซากวัดผุพังที่ซุกตัวอยู่ได้ซุ้มไม้ดกหนา พวกผมเข้าไปวิ่งเล่นกันมั่ง เล่นซ่อนแอบมั่ง มองเห็นซากโบสถ์กับศาลาวัดที่มีอิฐหักๆ กองเกลื่อนกลาด บางครั้งก็เห็นเงาใครเดินผ่านวับๆ แวมๆ ในบรรยากาศเยือกเย็นวังเวงใจบอกไม่ถูก

ไอ้จุก-เพื่อนผมคนหนึ่งมันเล่าว่าเคยเห็นพระแก่ๆ ยืนมองมาจากซุ้มไผ่ตายซากที่ข้างคูแห้งๆ ด้วย! เอ๊ะ...ที่นั่นเป็นวัดร้างแท้ๆ แล้วจะมีพระอยู่ได้ยังไงล่ะ? นอกจาก...

พอดีหลวงตากวักมือเรียกยิ้มๆ ยอดไม้สะบัดกราวตามสายลม ไอ้จุกขยี้ตามองแต่ไม่เห็นพระรูปนั้นเสียแล้ว คล้ายกับท่านหายตัวได้ยังงั้นแหละ เอ้า!

วิ่งซีครับ...ไอ้จุกเล่าว่ามันวิ่งหนีชนิดปอดอ้าไปตามตลิ่งสูงๆ ตอนหน้าแล้ง ขนาดอยากจะร้องโหวกโหวยยังร้องไม่ออก พอดีเจอลุงที่แบกคันเบ็ด หิ้วข้องปลาผ่านมาพอดี ไอ้จุกเลยวิ่งเข้าไปหา...เพิ่งจะร้องไห้ออกมาตอนนั้นเอง

พอรู้เรื่องลุงก็ดุใหญ่ บอกว่าทีหน้าทีหลังอย่าอุตริไปเล่นที่วัดร้างนั่นอีกเป็นอันขาด ผีดุ! มีคนโดนหลอกกระเจิงมาหลายคนแล้ว

ไม่ช้าพวกเราเด็กๆ ก็ลืมเรื่องนี้ ชวนกันไปวิ่งเล่นซุกซนตามเคย!

ที่วัดร้างนั่นมีดงตะขบดกหนา ถ้าใครเคยเป็นเด็กบ้านนอกอย่างผมจะรู้ดีว่าลูกตะขบสุกๆ มันหวานอร่อยแค่ไหน ใกล้ๆ กันก็มีดงมะขามเทศดกสะพรั่ง ตามกิ่งก้านออกฝักระย้าเชียวครับ ถ้าไม่มีใครไปสอยมากิน ฝักมันก็ปริออกเห็นเนื้อแดงๆ ตอนนี้แหละออกรสชาติหวานๆ มันๆ อร่อยอย่าบอกใครเชียว

พวกเราไม่ค่อยกลัวผีกันเท่าไหร่ ไม่งั้นไม่กล้าเข้าไปเล่นในวัดร้างหรอกครับ ภูตผีก็เห็นจะมาหลอกหลอนเด็กๆ ผมมาคิดตอนหลังว่า พวกผีที่สิงสู่อยู่ในวัดร้างมาหลายสิบปี หรือเป็นร้อยๆ น่ะคงจะเหงาเอาการเหมือนกัน

เด็กๆ เข้าไปยิ่งเล่นครืนๆ ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างสนุกสนานตามประสาเด็กๆ อาจจะทำให้ผีหายเหงาก็เป็นได้

เผลอๆ ก็อยากออกมาเล่นกับเด็กๆ มั่งน่ะซี!

วันนั้นตรงกับวันเสาร์ พวกเราหยุดเรียนจึงออกจากบ้านไปเล่นเฮๆ กันริมแม่น้ำสะแกกรัง ที่โล่งทำให้ลมหนาวพัดตึง หนาวสะท้านไปตามๆ กัน เพื่อนผม 3 คนเชื่อไอ้ชา ไอ้เข กับไอ้หวิง บอกกล่าวกันว่าหลบลมหนาวเข้าไปเล่นแถววัดร้างดีกว่า มะขามเทศเต็มต้นกำลังสุกอร่ามพอดี

ว่าอะไรว่าตามกันซีน่า...ไม้ช้าพวกเราก็ไปเล่นกันที่นั่น...อ้อ! ไม่ได้เข้าไปในเขตวัดที่มีโบสถ์พังๆ กับศาลาการเปรียญโย้เย้ เสาไม้ 2 ต้น ตรงโคนก่ออิฐแตกหัก ทรุดลงมาข้างหนึ่งจนเอียงกระเท่เร่...แต่เราพากันไปที่ดงตะขบกับดงมะขามเทศต่างหากล่ะ

จู่ๆ ไอ้เขก็ตั้งปัญหาขึ้นว่า...ป่าช้าวัดนี้อยู่ที่ไหน?

สาบานได้ว่าไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน แถมไม่รู้อีกต่างหาก ไอ้หวิงร้องด่า ...อยากรู้ไปหาหอกอะไรวะ? สงสัยจะอยู่แถวดงตะขบนี่ละมั้ง? ไอ้ชาเสริมขึ้นว่า...คงจริงแฮะ เพราะตะขบมันอยู่เหนือหลุมศพจึงดกชะมัดเตี่ย!

เราหัวเราะกันเป็นเรื่องสนุก จัดการหยิบไม้ไผ่ที่พาดกิ่งตะขบไปสอยมะขามเทศกัน...ไม่มีใครรู้หรอกครับว่าไม้ไผ่นั่นมาจากไหน แถมไม่สนใจอีกต่างหาก

อากาศตอนบ่ายแก่ๆ มืดครึ้มเหมือนใกล้ค่ำ เพราะมีเมฆหนาทึบบดบังแสงแดดจนหมดสิ้น ความเยือกเย็นก็เพิ่มขึ้นทุกที ลมพัดฮือมาตามยอดไม้เกิดเสียงซู่ซ่า...กอไผ่ตายซากก็เสียดสีกันจนเกิดเสียงออดแอด ชวนให้วังเวงใจสิ้นดี

พวกเรากำลังแหงนหน้ามองมะขามเทศฝักโตๆ แตกปริจนเห็นเนื้อชมพูอมแดง...นึกถึงรสชาติหวานมันในปากเราแล้วก็ต้องกลืนน้ำลาย

ไอ้เขกับไอ้ชาช่วยกันสอย ไอ้หวิงกับผมช่วยกันเก็บฝักที่ร่วงปุๆ หยิบมาปอกเปลือกยัดใส่ปากทันที...ไม่มีใครห้ามหวงหรอกครับ เพราะมันดกชนิดกินเท่าไหร่ก็ไม่มีวันหมด

"กิ่งนี้โว้ย..." เสียงไอ้เขร้อง แหงนหน้าส่งไม้สอยเหยงๆ ไอ้ชาก็ร้อง "กิ่งนี้ๆ" เหมือนกัน...ตามด้วยเสียงไอ้เขดังลั่น "ส่งมาซีวะ! เออ...ส่งมาหลายๆ พวงเลย!"

ไอ้หวิงกับผมเอะใจ แหงนหน้าขึ้นมองมั่ง เห็นเด็กชายคนหนึ่งนั่งยองๆ อยู่บนกิ่งไม้ พลางยื่นฝักมะขามเทศเสียบไม้สอย...ไม่ได้ทำตะกร้อไว้แบบไม้สอยมะม่วงนี่ครับ...เสียงไอ้เขร้องเร่งฟังแล้วน่าขนลุกขนพอง

"เสียบหลายๆ พวงซีวะไอ้หวิง...ไอ้อ๊อด!"

"กูอยู่นี่!" ไอ้หวิงกับผมร้องขึ้นพร้อมๆ กัน ไอ้เขกับไอ้ชาหันขวับมามอง ทำตาเหลือกก่อนจะหันไปเงยหน้า...เราเห็นเด็กชายไว้จุกก้มลงมอง ยิ้มแป้นเห็นฟันขาวเต็มปาก แต่นัยน์ตาแดงก่ำเหมือนนกกะปูด...ไอ้เขกับไอ้ชาผงะหน้า ร้องจ๊าก ไม้ไผ่หลุดจากมือบัดดล

"ผีหลอก...ผีหลอกโว้ย!!"

ไม่รู้ใครตะโกนแสบแก้วหู วิ่งชนกันจนล้มลุกคลุกคลาน...เสียงหัวเราะแหบโหยดังไล่หลังเล่นเอาเร่งสปีดกันไม่คิดชีวิต...นอกจากจะไม่ย่างกรายไปที่วัดร้าง ผมยังเลิกกินตะขบกับมะขามเทศมาถึงทุกวันนี้เลยครับ!

//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEEwTURJMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdNaTB3TkE9PQ==



Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2551
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2551 19:56:57 น.
Counter : 759 Pageviews.

0 comments
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

iamZEON
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [?]



ยินดีต้อนรับทุกท่านนะครับ ^^/

ข่าวสารการ์ตูนญี่ปุ่น
กับเกี่ยวข้องอย่างภาพยนตร์-เพลง
รายชื่อการ์ตูนออกใหม่-งานหนังสือ
เรื่องทั่วๆไปทั้งในและนอกประเทศก็มีบ้าง
New Comments
Group Blog
All Blog
MY VIP Friend