เพื่อย้ำเตือนความทรงจำ
เราเลิกกันแล้ว
12 ปีที่อยู่ร่วมกันมาจะว่านานก็นาน จะว่าสั้นก็สั้น
เหมือนกับหลับฝันไปหนึ่งตื่น
ไม่สิ เหมือนกับเวลาที่เคยเป็นนิรันดร์แล้วกลับสิ้นสุดลงต่างหาก
แต่ไม่ว่าจะเหมือนอะไร สุดท้ายผมก็หนีความเป็นจริงไม่พ้น
เราเลิกกันแล้ว
ทำไมนะ ทั้ง ๆ ที่เราเคยรักกันมาก สัญญาว่าจะแก่เฒ่าผมขาวไปด้วยกัน
ทั้งที่ความรักของผมที่มีต่อเธอยังคงล้นพ้นใจอยู่เช่นเดิม
แล้วทำไมเราถึงได้จบสิ้นกันได้ล่ะ
ผมสงสัย
ผมพยายามโทรติดต่อเธอครั้งไม่ถ้วน เธอปิดสายทิ้งทุกครั้ง
ผมสืบเสาะหาหอพักใหม่ของเธอ ดั้นด้นไปหาจนถึงที่
พอไปถึง ผมคร่ำครวญหวลไห้ อ้อนวอนขอให้เธอกลับมาคืนดี
แต่เธอก็ไม่ยอมออกมาพบหน้าผม
ผมตามไปดักรอเธอถึงที่ทำงาน
ส่งสายตาวิงวอน เรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
แต่เธอกลับไม่นำพา ไม่แม้แต่จะหันหน้ามามอง
ไม่สนใจผม ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกัน
ทำราวกับว่าผมไม่มีตัวตน
ผมสะท้อนใจจึงวิ่งไปคว้าข้อมือของเธอ
เธอหันกลับมา สะบัดมือผมทิ้ง
" อย่ามาทำแบบนี้อีก เราจบกันแล้ว ! "
" ไม่ต้องมาอีกนะ "
เธอพูดอย่างสิ้นเยื่อขาดใย คงไม่ต้องการเห็นผมอีก
คงไม่ต้องการให้ผมเข้ามาอยู่ความทรงจำของเธออีกต่อไป
แต่เธอยังคงอยู่ในความทรงจำของผม
บนถนนที่เคยจูงมือกันเดิน บนโซฟาที่เคยนั่งคู่กัน
ในอัลบั้มรูป ในห้วงคำนึง
เธอยังคงวนเวียนไปมาอยู่
แต่สำหรับเธอ ตัวตนของผมถูกกำลังจะถูกลบไปความทรงจำนั้น
เป็นไปได้หรอก 12 ปีที่ผ่านมา เราสร้างความทรงจำร่วมกันมากมาย
ไม่มีทางที่เธอจะลบมันไปได้ทั้งหมดหรอก
ถึงเธอจะบอกปัดปฏิเสธ ไม่ขอร่วมทางกับผมอีก
ไม่ใส่ใจผม ทำเหมือนไม่รู้จักผม
แต่ผมก็เชื่อเหลือเกินว่า ไม่มีทางที่เธอจะลบความทรงจำออกได้ทั้งหมด
มันต้องมีหลงตกค้างอยู่ที่ในที่หนึ่งแน่นอน
เธอต้องเก็บงำไว้ เพื่อรอให้เวลาถับถมจนมันจมหายไป
และตัดขาดจากผมไปตลอดกาล
ผมไม่ยอมหรอก อย่างน้อยถึงเราจะเลิกกัน
ผมก็อยากให้เธอจดจำเรื่องดี ๆ ที่เราทำร่วมกันมา
เพื่อเตือนให้รู้ว่า ครั้งหนึ่งเราเคยมีตัวตนและอยู่ร่วมกันบนโลกใบนี้
ตอนนี้ผมกำลังพยายามเปิดกล่องเก็บความทรงจำของเธอ
มันทุลักทุเลมากที่ต้องใช้เลื่อยตัดเหล็กมาเลื่อยกล่องใบนี้
จับก็ไม่ถนัด แถมยังลื่นเพราะมีเลือดไหลซึมมาออกเรื่อย ๆ
ใช้เวลาอยู่นาน จนเลือดเริ่มแห้งกรัง
แต่ในที่สุดผมก็สามารถเปิดกล่องเก็บความทรงจำได้สำเร็จ
ข้างในกล่องมีแค่ก้อนเนื้อสีชมพูที่เต็มไปด้วยรอยหยัก
ผมชะงักงัน มองมันด้วยด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก
ความรู้สึกมากมายก่อตัวขึ้นมา แต่ในที่สุดก็ทำใจได้
ผมวางรูปถ่ายคู่ของเราสองลงบนก้อนเนื้อนั้น
ก่อนจะนำมาฝาที่ถูกเปิดออกมาปิดลงคืน
" ถึงเราจะเลิกกัน ผมก็อยากให้คุณจดจำช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน "
พูดจบ ผมก็บรรจงจูบเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันหลังเดินจากเธอ
หวังว่าภาพถ่ายใบนั้นจะช่วยให้เธอระลึกถึงความทรงจำที่เราเคยมีร่วมกัน
อยู่ในกล่องเก็บความทรงจำของเธอตลอดไป
| Create Date : 25 กันยายน 2552 |
| Last Update : 25 กันยายน 2552 10:55:57 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 602 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: _/\\_ IP: 60.49.83.245 วันที่: 25 กันยายน 2552 เวลา:12:46:18 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
จูบแล้วเลื่อยกะโหลก?