Group Blog
 
All Blogs
 
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 7





ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 7



จากตอนที่แล้ว ต้วนเฮ่าเซินพาเหยียนจื้อกุ้ยกลับสำนักมังกรดำ
อาจารย์รองเห็นเฮ่าเซินห่วงใยจื้อกุ้ยมาก จึงคิดใช้นางบีบให้เฮ่าเซินยอมเป็นตัวแทนสำนัก
ร่วมประลองยุทธ์ในงานชุมนุมชาวยุทธ์
อาจารย์รองใช้ลูกไม้อ้างว่าต้วนทีป๋อต้องการให้เฮ่าเซินไล่จื้อกุ้ยไปซะ
ผู้หญิงมาอยู่ในสำนักกังฟูมันไม่สะดวก
แถมเรื่องความรักหญิงชายยังทำให้เฮ่าเซินไม่สนใจเรื่องของสำนักซะอีก

ต้วนเฮ่าเซิน: พ่อเข้าใจผิดใหญ่แล้ว ที่ข้าไม่อยากเข้าร่วมงานชุมนุม
ไม่เกี่ยวอะไรกับผู้้หญิงคนนั้นซักหน่อย





เหยียนจื้อกุ้ยได้ยินที่อาจารย์รองพูดนางจึงคิดจะจากไป
ต้วนเฮ่าเซินไม่ยอม ผู้หญิงตัวคนเดียวจะไปอยู่ไหนได้
เขาตัดสินใจยอมเป็นตัวแทนสำนัก สมใจอาจารย์รองจนได้





โม่หม่าตั้งใจฝึกมวยไทเก๊ก เขาสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวที่นุ่มนวลของแมว
จึงนำมาปรับใช้้้กับกระบวนท่า จนคล่องแคล่ว





ถึงวันชุมนุมชาวยุทธ์ โม่หม่าไม่ยอมพลาด ขอไปร่วมด้วย
ท่าทางของโม่หม่าสะดุดตามุนโหยวหว่อ





ตรงข้ามกันสุดๆ เฮ่าเซินเนี่ยถ้าพ่อไม่บังคับไม่มานั่งง่วงในงานประลองเด็ดๆ
ส่วนโม่หม่า ถึงไม่มีใครชวนก็จะมา




ตัวแทนสำนักกิมเจียงเป็นฝ่ายชนะ
อาจารย์รองกับต้วนทีป๋อรีบส่งสายตากดดันให้ต้วนเฮ่าเซินขึ้นเวที




พระเอกไม่แพ้ตัวประกอบอยู่แล้ว หุหุ





โม่หม่าเห็นแล้วคันไม้คันมือ ขอร่วมประลองด้วย
ตัวนทีป๋อมั่นใจ ถึงโม่ไหม่าจะได้รับการชี้แนะจากอาจารย์ดี
แต่ฝีมือยังไม่ถึงขั้น สู้ตัวนเฮ่าเซินไม่ได้แน่นอน




เหยียนจื้อกุ้ยอยากไปดูตัวนเฮ่าเซินประลองยุทธ
เสี่ยวกวงก็ตามใจนาง




อาจารย์รองและหม่าเฉียง เห็นเฮ่าเซินประลองกับโม่หม่าแล้วไม่เก๊ท
มัวแต่รุกอย่างเดียวระวังพลาดท่าให้โม่หม่า
ไม่รู้อะไรซะแล้ว เฮ่าเซินกำลังหลอกล่อให้โม่หม่าติดกับต่างหากเล่า

ไม่เพียงแต่ด้วนทีป๋อที่ดูออก มุนโหยวหว่อก็ดูออกว่าภายใน 10 กระบวนท่า
โม่หม่าต้องพ่ายแพ้แน่นอน





เหยียนจื้อกุ้ยเห็นโม่หม่าสู้กับต้วนเฮ่าเซิน รู้สึกหวาดกลัวจนกรีดร้องออกมา
ต้วนเฮ่าเซินเป็นห่วงจื้อกุ้ย จึงเผลอตัวพลาดท่าโดนหมัดโม่หม่าตกเวที





เฮ่าเซินเห็นจื้อกุ้ยวิ่งหนีไป จึงไล่ตามนาง โดยไม่สนการประลอง
เล่นเอาต้วนทีป๋อฉุนขาด ส่วนมุนโหยวหว่อก็หมดอารมณ์จะดูต่อ





ด้วยความกลัวทำให้จื้อกุ้ยกลับมามีเสียงเหมือนเดิม
เฮ่าเซินยังหลงเข้าใจผิดว่านางห่วงใยเขา หารู้ไม่ว่าเป็นเพราะโม่หม่า
สำหรับแขาแพ้ชนะไม่สำคัญ เห็นจื้อกุ้ยพูดได้
เฮ่าเซินดีใจยิ่งกว่าชนะการประลองอีก





เห็นผู้หญิงสำคัญกว่าการประลอง ทำให้สำนักต้องอับอาย
ใครๆ จะนึกว่าสำนักมังกรดำมีแต่คนขี้ขลาดน่ะสิ
อาจารย์รองพยายามแก้ตัวแทนเฮ่าเซิน งานนี้ต้องไล่จื้อกุ้ยไปสถานเดียว




ต้วนเฮ่าเซินกลับมาขอโทษบิดา

ต้วนทีป๋อ: ยังมีหน้ากลับมาอีกหรือ
เหยียนจื้อกุ้ย: ท่านลุงคะ อย่าโทษเฮ่าเซินเลย
ข้าผิดเอง ข้าจะไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้
ต้วนเฮ่าเซิน: เจ้ายังจำอะไรไม่ได้ จะไปไหนได้
เหยียนจื้อกุ้ย: ถึงข้าจะไม่มีที่ไป แต่ข้าก็ละอายเกินกว่าจะอยู่ที่นี่
ต้วนเฮ่าเซิน: เจ้าไม่ผิดซักหน่อย ข้าผิดเอง
เหยียนจื้อกุ้ย: ข้าอยู่ต่อไป ก็อาจสร้างความเดือดร้อนให้ท่านอีก
ต้วนทีป๋อ: พอแล้ว พอแล้ว ข้าไม่เคยพูดว่าจะไล่เจ้าไปซักหน่อย
ผู้ฝึกกังฟูต้องมีจิตใจกว้างขวาง ข้าไม่เชื่อว่าสำนักเราจะดูแลผู้หญิงซักคนไม่ไหว





ต้วนทีป๋อ: เจ้าไม่มีใครคอยดูแล หากเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า
ข้าคงไม่สบายใจ เสี่ยวกวง พานางกลับห้อง





เฮ่าเซินโล่งอก อย่างน้อยพ่อก็ไม่ไล่จื้อกุ้ยไป
จะทำโทษยังไงก็เต็มใจรับโทษทุกอย่าง

ต้วนทีป๋อ: โตแล้วยังไม่รู้จักอะไรก่อนหลัง
ทำผิดแล้วมาขอโทษทีหลังมันใช้ไม่ได้
โลกภายนอกมันไม่ง่ายดาย หากเจ้าทำผิดพลาด อาจต้องชดใช้ด้วยชีวิต
ต้วนเฮ่าเซิน: เอ่อ ผิดนิดผิดหน่อย พ่อคงไม่ฆ่าข้าหรอกมั้ง (เออ เอ้า ทำเป็นเล่นเข้าไป)
ต้วนทีป๋อ: ยังมาทำหน้าทะเล้นอีก ออกไปฝีกยืนท่าม้าเลยไป
หากข้าไม่สั่ง ห้ามกินห้ามดื่มอะไรทั้งนั้น
ดูซิว่าถึงเวลานั้น เจ้ายังจะยิ้มออกอยู่อีกมั้ย





มุนโหยวหว่อขอประลองฝีมือเล่นโกะ และวิชาไทเก๊กของอาจารย์กวน
แต่ก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปครึ่งกระบวนท่า






อาจารย์กวนให้โม่หม่าส่งแขก
มุนโหยวหว่อไม่รู้ตัวเลยว่ายุจนได้เรื่อง
ดันไปบอกโม่หม่าว่าที่จริงต้วนเฮ่าเซินจะเอาชนะโม่หม่าได้อยู่แล้ว
โม่หม่ายิ่งเป็นพวกไม่ยอมแพ้อยู่




มุนโหยวหว่อเป็นพี่น้องร่วมสาบานของไฉเหว่ย
ไฉเหว่ยเห็นเขาในงานประลองจึงติดตามมาถึงวัดเต๋า

ที่แท้ไฉเหว่ยเคยช่วยชีวิต มุนโหยวหว่อและช่วยส่งเสริมให้เขาได้ฝึกกังฟู
ไม่คาดว่ามุนโหยวหว่อจะหลงใหลในวิชาจนมุ่งหวังจะเป็นสุดยอดยุทธ
ไม่รู้จะฝึกไปทำไม ใช่ว่าเป็นสุดยอดยุทธแล้วจะสู้ปืนในมือได้
ไฉเหว่ยทวงสัญญา 5 ปี ที่มุนโหยวหว่อรับปากจะกลับมาช่วยเขาสร้างอาณาจักร

ยังไงไฉเหว่ยก็ไม่พอใจที่จะเป็นแค่ผู้บัญชาการตำรวจ
เขาจึงคิดจะอาศัยรองผู้ว่าฉีเจียงไต่เต้าขึ้นไปอีก




เหยียนจื้อกุ้ย: ขอโทษด้วย ข้าทำให้ท่านต้องถูกลงโทษ
ตัวนเฮ่าเซิน: ไม่ต้องขอโทษหรอก ข้ากำลังนึกว่าตัวเองเล่นเกมนั่งบนเอากาศอยู่
รางวัลที่ข้าจะได้รับ ก็อย่างเช่น มีใครซักคนห่วงใยข้า
เหยียนจื้อกุ้ย: ขนาดถูกห้ามดื่มน้ำ ท่านก็ยังยิ้มออกอยู่อีก
ไหนๆ ก็ไม่มีใครเห็น ท่านจิบน้ำซะหน่อยสิ
ต้วนเฮ่าเซิน: ไม่เอาหรอก ข้าเต็มใจยอมรับการลงโทษนี้เอง
ข้าจะไม่ขี้โกง แอบฝ่าฝืนคำสั่ง
เหยียนจื้อกุ้ย: ซื่อสัตย์มันก็ดีอยู่หรอก




ตัวนเฮ่าเซิน: เจ้าทำอะไรเนี่ย
เหยียนจื้อกุ้ย: ก็ท่านถูกห้ามดื่มน้ำ แต่ไม่ได้ห้ามน้ำไหลเข้าปากท่านนี่
แบบนี้ ถือว่าไม่ผิดใช่มั้ย
ต้วนเฮ่าเซิน: นี่เป็นครั้งแรกที่ข้ารู้สึกว่า น้ำเปล่าก็มีรสหวานชื่นใจ
ขอบใจเจ้ามาก
เหยียนจื้อกุ้ย: ข้าควรเป็นฝ่ายขอบคุณที่ท่านคอยดูแลข้ามากกว่า
ตัวนเฮ่าเซิน: ผู้ชายก็ต้องมีหน้าที่คอยดูแลผู้หญิงอยู่แล้ว
เห็นแก่น้ำชามนี้ ข้าจะช่วยเจ้าฟื้นความจำให้ได้





จื้อกุ้ยไปเซี่ยงไฮ้ตั้งนานไม่ส่งข่าวคราวมา ฉีเฉียวอดเป็นห่วงไม่ได้
ไฉเหว่ยยังคอยมารังควานอยู่บ่อยๆ ยังไงเขาก็ไม่เชื่อว่าจื้อกุ้ยจะไปไหนไกล




ต้วนเฮ่าเซินพาจื้อกุ้ยออกมาเดินเล่นเผ่ือนางจะจำอะไรได้บ้าง
ระหว่างที่เขาไปซื้อน้ำให้จื้อกุ้ย ฉีเฉียวก็พบนางเข้า
จื้อกุ้ยจำฉีเฉียวไม่ได้





ไหนบอกว่าจื้อกุ้ยไม่อยู่ไง หลอกกันแบบนี้ ต้องจับตัวไปสั่งสอนให้เข็ด
ดีนะที่ต้วนเฮ่าเซินกลับมาทันเวลา





กล้ามารังแกคนของสำนักมังกรดำเชียวหรือ




โทษทีลงมือหนักไปหน่อย เห็นฉุดคร่าผู้หญิงกลางถนน นึกว่าโจรซะอีก

ไฉเหว่ย: เหยียนจื้อกุ้ยเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ของรองผู้ว่าฉี
เมื่อข้าพบนาง ก็จำเป็นต้องทำตามหน้าที่
นำตัวนางกลับไปตระกูลฉี เพื่อแต่งงานตามพันธะสัญญา




ฉีเฉียวกลัวน้องสาวจะเดือดร้อน รีบปฏิเสธว่าจำคนผิด

ไฉเหว่ย: คุณชายต้วนอย่ายุ่งเรื่องนี้จะดีกว่า
ต้วนเฮ่าเซิน: ไม่ยุ่งได้ไง นางเป็นญาติผู้น้องของข้า เป็นคนของสำนักมังกรดำ
ไฉเหว่ย: นางเป็นญาติท่านจริงหรือ
ด้วนเฮ่าเซิน: ข้ารับนางมาจากเซี่ยงไฮ้ ใครกล้ารังแกนาง
ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับสำนักมังกรดำ




ฉีเฉียวโล่งใจที่ไฉเหว่ยยอมล่าถอย ส่วนจื้อกุ้ยก็นึกว่าที่เฮ่าเซินพูดเป็นเรื่องจริง

เหยียนจื้อกุ้ย: ทำไมท่านไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้
ต้วนเฮ่าเซิน: เอ่อ ก็ข้าอยากให้เจ้านึกออกเอง (แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ เจ็บสีข้างมั้ยนั่น)





ฉีเฉียวโกหกไปแล้วก็ได้แต่ปากแข็ง
ยืนยันว่าจื้อกุ้ยไม่ใช่น้องสาวเธอซึ่งหนีการแต่งงานไปกวางเจา
นางเห็นเฮ่าเซินห่วงใยจื้อกุ้ยมาก ก็รู้สึกเบาใจ
อย่างน้อยไฉเหว่ยก็เกรงใจสำนักมังกรดำ คงไม่กล้าตามไปรังควาน





เฮ่าเซินช่วยทายาที่แขนจื้อกุ้ย

เหยียนจื้อกุ้ย: พี่เฮ่าเซิน ข้าเป็นญาติผู้น้องท่าน ท่านต้องรู้สิว่าครอบครัวข้าอยู่ไหน
ทำไมพี่ไม่พาข้ากลับบ้านล่ะคะ
ต้วนเฮ่าเซิน: ตั้งแต่ครอบครัวเจ้าไปจากเมืองหลวง พวกเราก็ไม่ได้ติดต่อกัน
ข้าไม่รู้หรอกว่าครอบครัวเจ้าอยู่ที่ไหน
เหยียนจื้อกุ้ย: อ้อ งั้น ข้าชื่ออะไร
ต้วนเฮ่าเซิน: เอ่อ ซือจิน




ต้วนเฮ่าเซิน: ไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะดูแลปกป้องเจ้าเอง
เหยียนจื้อกุ้ย: พี่เฮ่าเซิน ถ้าไม่มีท่าน ข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

จื้อกุ้ยได้กลิ่นยานวดแล้วนึกถึงตอนที่นางได้รับบาดเจ็บ
มีชายคนหนึ่งนำยามาให้ แต่นางกลับนึกหน้าเขาไม่ออก





ต้วนเฮ่าเซินออกตระเวนซื้อสมุนไพรให้กับจื้อกุ้ย
เผื่อนางได้กลิ่นแล้วจะนึกอะไรออกอีก
กลับเจอกับโม่หม่า ซึ่งยังคาใจการประลองหนที่แล้ว
โม่หม่าขอท้าประลองอีก ไม่มีปัญหา เฮ่าเซินไม่ซีเรียส อยากสู้ก็ได้ ชิลชิล
เที่ยงพบกันที่ป่าไผ่




ไม่ต้องห่วงน่า สู้กันครั้งที่แล้ว เฮ่าเซินก็อ่านทางมวยโม่หม่าออกหมด




หม่าเฉียงรู้เรื่องเฮ่าเซินนัดประลองกับโม่หม่าแล้วไม่พอใจ
เขาคิดว่ายังไงเฮ่าเซินก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้
ขืนปล่อยให้ไปสู้ มีแต่จะขายหน้าสำนักเปล่าๆ




อาจารย์กวนสอนโม่หม่าฝึกไทเก๊ก โดยพลังอ่อนหยุ่นรับไข่ไม่ให้แตก
โม่หม่าไม่เชื่อว่าจะทำได้ อาจารย์กวนต้องทำให้ดู

ซ่งชิงช่วยปาไข่จนหมดตะกร้าแล้วโม่หม่าก็ยังทำไม่ได้





ซ่งชิงเป็นห่วงกลัวโม่หม่าจะแพ้ให้กับเฮ่าเซิน จึงไปขอเคล็ดลับจากอาจารย์กวน

กวนซานเยวี่ย: คนที่คิดแต่จะเอาชนะอย่างโม่หม่า ข้าเห็นมาไม่น้อย
คนเหล่านี้จะเที่ยวท้าประลองไปวันๆ ถึงชนะ มือก็เปื้อนเลือดผู้อื่น
ทั้งชีวิตวนเวียนอยู่กับการแก้แค้น
ซ่งชิง: งั้นทำไมท่านยังฝึกกังฟู แถมสอนให้กับโม่หม่าอีกด้วย
กวนซานเยวี่ย: ที่ข้าทำก็ตั้งใจจะใช้ไทเก๊ก สอนจริยะนักสู้ให้กับโม่หม่าต่างหาก
นี่จึงเป็นสิ่งที่พ่อของโม่หม่ายึดมั่นมาตลอดชีวิต




หม่าเฉียงพาศิษย์น้องมาดักรอโม่หม่า
เพื่อขัดขวางไม่ให้โม่หม่าไปตามนัด




เฮ่าเซินไปรอโม่หม่าตามนัด รอเท่าไหร่โม่หม่าก็ไม่มาซะที




โม่หม่านึกว่าต้วนเฮ่าเซินไม่กล้าสู้กับเขา
เป็นถึงสำนักใหญ่กลับมีพฤติกรรมเช่นนี้
โม่หม่าเลือดขึ้นหน้า บุกไปถึงสำนักมังกรดำเพื่อตามหาเฮ่าเซิน





สุดท้ายกลับได้พบกับต้วนทีป๋อ
ต้วนทีป๋อเห็นโม่หม่าแล้วคิดถึงตัวเอง ที่เคยคิดว่าตัวนั้นเก่งกว่าชาวบ้าน
จนได้มาพบกับกวนซานเยวี่ยจึงรู้ว่าเหนือฟังยังมีฟ้า

โม่หม่า: ท่านยังแพ้ให้กับอาจารย์ข้า ลูกชายท่านก็ต้องแพ้ให้กับข้าด้วย (โห เหตุผลดีมากกก)
ต้วนทีป๋อ: เจ้าคิดผิดแล้ว เจ้าน่ะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฮ่าเซินหรอก
โม่หม่า: ใครแพ้ ใครชนะ ไม่ได้อยู่ที่ท่าน

โม่หม่าไม่พอใจลงมือกับต้วนทีป๋อ ไม่เจียมตัวเอาซะเลย
คิดไม่ถึง ระหว่างการต่อสู้ ด้วนทีป๋อเกิดโรคหัวใจกำเริบ










Create Date : 06 พฤษภาคม 2552
Last Update : 6 มิถุนายน 2553 10:01:02 น. 4 comments
Counter : 1560 Pageviews.

 
กรี๊ดๆ เฮ่าเซิน แม่ยกมาเอง

น่ารักจริงๆ เลย


โดย: midori IP: 124.122.155.63 วันที่: 15 พฤษภาคม 2552 เวลา:22:08:15 น.  

 
เฮ่าเซินโดนความรักพาไปซะแล้ว เกือบชนะอยู่แล้วเชียวหนอ


โดย: O-yohyo วันที่: 16 พฤษภาคม 2552 เวลา:16:48:26 น.  

 
ตอนนี้น้ำเปล่ายังหวานได้เลยเนอะเฮ่าเซิน


พี่เพลงขอบคุณสำหรับคลิปเปิดตัวเฮ่าเซินด้วยนะคะ เท่ห์มากจริงๆ คะ

ส่วนคลิปไวโอลินนี่ฟงฟงสีได้ดูสมจริงสมจังกว่าน้องหูเยอะเลยคะ เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้รางวัล



โดย: cipher IP: 58.8.147.196 วันที่: 16 พฤษภาคม 2552 เวลา:22:50:06 น.  

 
กรี๊ดดดด ตอนเฮ่าเซินเล่นสงกรานต์ น่ารักจริงๆเลยค่า ปากหวาน โรแมนติกมากเลยด้วย

อ่านประโยคนี้

เหยียนจื้อกุ้ย: ทำไมท่านไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้
ต้วนเฮ่าเซิน: เอ่อ ก็ข้าอยากให้เจ้านึกออกเอง

ข้าน้อยถึงกับฮาแตก เรื่องนี้มันหนังตลกเหรอเนี่ย คนนึงก็ทำไปได้ อีกคนก็เชื่อไปด้ายเนอะ
ถ้าเจ้เป็นญาติเค้าจริง เค้าจะขับไสไล่ส่งอย่างตอนแรกๆเรอะ เชื่อเข้าข้างตัวเองมาก

แต่ฟังเรียก พี่เฮ่าเซินๆ แล้วมันจั๊กจี้หัวใจเนอะ



จื้อกุ้ยได้กลิ่นยานวดแล้วนึกถึงตอนที่นางได้รับบาดเจ็บ
มีชายคนหนึ่งนำยามาให้ แต่นางกลับนึกหน้าเขาไม่ออก
>>> ต้องนึกไม่ออกอยู่แล้ว ยาแก้ฟกช้ำ กับยาสมานแผล กลิ่นจะเหมือนกันได้ไงล่ะเจ๊


เฮ่าเซินก็เท่ห์ตลอด ส่วนโมหม่าของเราก็เลอะเทอะได้ใจมาก โดนไข่เน่าไปบ้างรึเปล่านั่น


โดย: แมวเก้าแต้ม (แมวเก้าแต้ม ) วันที่: 18 พฤษภาคม 2552 เวลา:0:09:01 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

magarita30
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add magarita30's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.