ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 19
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 19จากตอนที่แล้ว หยงไป่ชุนฆ่าตัวตายไถ่โทษ ซ่งชิงเผาศพบิดา แล้วโปรยเถ้าลงสู่ลำธารซ่งชิงไม่ยอมกลับวัดเต๋ากับโม่หม่าโม่หม่า: ข้ารับปากบิดาเจ้าว่าจะดูแลเจ้าซ่งชิง: ข้ารู้ว่าการตายของพ่อไม่เกี่ยวกับเจ้า แต่ข้าไม่รู้จะเผชิญหน้ากับเจ้าได้ยังไงโม่หม่า: ซ่งชิง เจ้าเคยบอกให้ข้าละทิ้งความเกลียดชัง แล้วเหตุใดเจ้าจึงจะทำไม่ได้ซ่งชิง: ข้าทำไม่ได้ ทำไม่ได้จริงๆ ถ้าตอนนั้น ข้าไม่พาเจ้าไปหาพ่อ พวกเราก็อาจจะออกจากเมืองหลวงกันไปแล้ว พวกเราอาจจะไปยังสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป บางที เมื่อเวลาผ่านไป พ่อจะไม่รู้สึกผิด และสามารถใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุขหรือบางทีข้ากับพ่อ...ตอนนี้ ไม่ว่าอะไรก็ไม่มีวันเป็นไปได้อีกแล้วเหยียนจื้อกุ้ยเห็นโม่หม่ารักมั่นในซ่งชิง นางก็รู้ว่าตัวเองไม่มีหวังยามเศร้าเสียใจคนที่นางนึกถึงกลับเป็นต้วนเฮ่าเซินต้วนเฮ่าเซิน: ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เจ้าก็ยังมีข้าซ่งชิงต้องการหนีหน้าโม่หม่า แต่ก็ไม่จำเป็นต้องออกจากเมืองหลวงนี่ฟงหนินชวนซ่งชิงไปอยู่ที่ร้าน ยังไงก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกันแม้ทุกคนจะต้อนรับอย่างดี แต่ซ่งชิงก็ยังไม่สบายใจไม่รู้ว่าการที่นางยังอยู่ในเมืองหลวง จะทำให้จื้อกุ้ยเข้าใจผิดอีกหรือเปล่าเหยียนฉีเฉียวพาซ่งชิงไปพบจื้อกุ้ย เพื่อเคลียร์ใจกันซ่งชิง: ข้าขอโทษ จื้อกุ้ย ที่ข้าทำไป ไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง ข้าทำเพราะไม่อยากให้โม่หม่ามาล้างแค้นพ่อข้าตอนนี้ พ่อข้าจากไปแล้ว ข้าจะไม่พบหน้าโม่หม่าอีก ข้าจะไม่ทำลายความสัมพันธ์ของพวกเจ้าเหยียนจื้อกุ้ย: เจ้าไม่ได้ทำลายความสัมพันธ์ของเราหรอก โม่หม่าไม่เคยรักข้าเขาอยู่กับข้า เพราะต้องการรับผิดชอบข้าเท่านั้นจริงๆ แล้ว การอยู่กับคนที่ไม่รักเรา มันช่างเจ็บปวดยิ่งนักเจ้าสองคนผ่านอุปสรรคมากมาย เขาก็ยังรักเจ้าไม่เปลี่ยนข้าคงไม่อาจรั้งตัวเขาไว้ได้ซ่งชิง: จื้อกุ้ยเหยียนจื้อกุ้ย: อย่าห่วงเลย ข้าตัดใจจากเขาได้แล้ว ถ้าเจ้าอยากจะอยู่กับพี่สาวข้า ก็อยู่เถอะ ข้าคงรู้สึกดีขึ้นถ้าเจ้าอยู่ข้าหวังว่าเจ้าจะช่วยดูแลพี่สาวข้าให้ด้วยซ่งชิง: ถึงเจ้าไม่เอ่ยปาก ข้าก็จะดูแลฉีเฉียวเองโม่หม่ารู้ว่าซ่งชิงอยู่กับฟงหนินก็สบายใจ ให้เวลาซ่งชิงหน่อย ปล่อยไปซักพัก เรื่องทุกอย่างคงจะดีขึ้นตอนนี้ ต้องสร้างสำนักไทเก๊กซานเยวี่ยให้เจริญรุ่งเรืองก่อน อันดับแรกก็ต้องหาลูกศิษย์เพิ่มฟงหนินจัดโปรโมชั่น สมัครเป็นลูกศิษย์สำนักวันนี้ รับฟรีเกี๊ยวน้ำหนึ่งชามแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ฟงหนินคิดรอบคอบแล้ว อีกหน่อยพอมีศิษย์น้องเยอะๆ จะได้สั่งให้มาอุดหนุนที่ร้านได้ คุ้มจะตายฟงหนินพาลูกศิษย์ใหม่ 3 คนมาคารวะอาจารย์โม่หม่าสอนพื้นฐานไทเก๊กให้กับเหล่าศิษย์แต่ดูแล้ว แต่ละคนยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่เพื่อช่วยให้การสอนง่ายขึ้น โม่หม่าอดหลับอดนอนเขียนตำราไทเก๊กแต่แค่วันแรก โม่หม่าก็ต้องพบกับอุปสรรคซะแล้วลูกศิษย์ใหม่ทั้งสามคน เป็นพวกนักต้มตุ๋น ที่ต้องการเอาชื่อของสำนักมาหลอกขายยาปลอมให้ชาวบ้านโม่หม่าคิดจับตัวมาซักฟอก กลับถูกไฉเหว่ยขัดขวางเมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ ชื่อเสียงสำนักก็พลอยเสียหายไปด้วยหลี่โหย่วหว่อฉวยโอกาสกระตุ้นให้โม่หม่าร่วมแข่งขันชิงตำแหน่งประธานสมาคมเพื่อเรียกความมั่นใจจากชาวบ้านกลับคืนมา และสร้างชื่อเสียงให้กับสำนัก จริงๆ แล้วพวกหลี่โหยวหว่อเป็นคนจ้างพวกต้มตุ๋นทั้งสามคนมาเองไฉเหว่ยกำชับหลี่โหยวหว่ออย่าใจอ่อนกลางคัน ระหว่างหงเหลียงกับโม่หม่า ใครสำคัญกว่ากันหงเหลียงเจอลูกค้าเก่าคิดลวนลามนาง จึงเผลอตบไปทำให้เขาโกรธ คิดลงมือกับนางชิบาซากิ คัทสึฮิโร่ ช่วยหงเหลียงเอาไว้ เขาเกิดตกหลุมรักเธอเข้าจึงทำทีเป็นอาสาพาเธอไปส่งที่บ้านหงเหลียงปฏิเสธคัทสึฮิโร่ เขายังนึกว่าเป็นเพราะเธอเห็นเขาเป็นคนญี่ปุ่นคัทสึฮิโร่ตื่นเต้นที่พบผู้หญิงในฝัน จึงรีบมาบอกเฮ่าเซินแค่เห็นหน้าเฮ่าเซิน เขาก็รู้ว่าเพี่อนรักคนนี้ มีอะไรไม่สบายใจคบกันมาตั้งนาน จะไม่รู้ได้อย่างไรคัทสึฮิโร่: กังวลใจเรื่องจื้อกุ้ยหรือ แต่นางก็กลับมาหาเจ้าแล้วนี่ต้วนเฮ่าเซิน: แต่นางอาจจะเห็นข้าเป็นเพียงที่พักใจคัทสึฮิโร่: แล้วไงล่ะ ที่สำคัญ เจ้าชอบนางไม่ใช่หรือตราบใดที่นางยังมีเจ้าอยู่ในหัวใจ เจ้าก็ยังมีโอกาสชนะใจนางได้ต้วนเฮ่าเซิน: ระยะนี้ เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ข้าไม่รู้ว่า ข้าควรจะทำอย่างไรดีนอกจากเรื่องความรักแล้ว ยังมีเรื่องของสำนักมังกรดำอีกหลังจากมีศิษย์ทิ้งสำนักไปแล้ว ชื่อเสียงสำนักก็ตกต่ำลง ในฐานะ เจ้าสำนัก ข้ากลับทำอะไรไม่ได้เลยคัทสึฮิโร่: ทำไมล่ะ ก็เจ้ากำลังจะเข้าแข่งชิงตำแหน่งประธานสมาคมไม่ใช่หรือหากเจ้าชนะ สำนักมังกรดำ ก็จะกลายเป้นสำนักอันดับหนึ่งในเมืองหลวงต้วนเฮ่าเซิน: ข้าก็คิดเช่นนั้น หากข้าเป็นประธานสมาคม สำนักมังกรดำก็จะกลับมารุ่งเรืองเหมือนก่อน แต่...คัทสึฮิโร่: แต่อะไร เจ้าเกรงว่าจะเอาชนะโม่หม่าไม่ได้หรือต้วนเฮ่าเซิน: ก่อนที่อาจารย์รองจะเสียชีิวต ท่านบอกข้าว่ากังฟูของโม่หม่าก้าวหน้าไปมาก ข้าอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาคัทสึฮิโร่: พูดอย่างนั้นได้ไง เจ้ายังไม่ได้สู้กับเขา อย่าเพิ่งหมดความมั่นใจสิข้าจะช่วยเจ้าฝึกซ้อม เจ้าจะต้องพร้อมที่สุดก่อนการแข่งขันโม่หม่ามาถึงหน้าร้านก็ไม่กล้าเข้า ได้แต่ยืนดูซ่งชิงอยู่ห่างๆฟงหนินเห็นโม่หม่าเข้าจึงชวนเข้าไปในร้าน ซ่งชิงยังไม่ยอมมองหน้าเขาโม่หม่าถูกคนลอบทำร้าย ที่แท้ บิดาของมือสังหารกินยาปลอมที่ลูกศิษย์ของโม่หม่าขายจนกระอักเลือดตาย ลูกชายจึงมาแก้แค้นเขายังซวยไม่พอ มือสังหารคนนั้น ยังเป็นลูกศิษย์สำนักคาราเต้ชิบาซากิอีกด้วยสำนักชิบาซากิจึงออกหน้าเรียกร้องขอความเป็นธรรมบรรดาเจ้าสำนักต่างเรียกร้องให้ขับโม่หม่าออกจากสมาคม และห้ามไม่ให้ร่วมประลองชิงตำแหน่งประธานสมาคมตัวนเฮ่าเซินขอให้โม่หม่าพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจ ด้วยการมอบตัวลูกศิษย์นักต้มตุ๋นออกมาจะเอาที่ไหนมามอบล่ะ หายตัวกันไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้ผู้ว่ายังเข้าข้างโม่หม่า โดยสั่งให้ผู้การฉี จับคนร้ายมาให้ได้ผู้ว่าเตือนโม่หม่าให้ระวังตัว เรื่องนี้น่าจะเป็นแผนการของใครซักคน ไม่น่าจะใช่เรื่องบังเอิญโม่หม่าตามหาตัวนักต้มตุ๋นทั้งสามคนจนพบหลี่โหยวหว่อออกมายอมรับว่าตัวเองเป็นผู้อยู่เบื้องหลังโม่หม่า: ทำไม ท่านทำเช่นนี้หลี่โหยวหว่อ: ที่ข้าทำไปก็เพื่อประโยชน์ของเจ้าโม่หม่า: เหลวไหล ท่านทำลายชื่อเสียงสำนักไทเก๊กซานเยวี่ย จัดฉากหลอกลวงข้านี่หรือทำเพื่อข้าหลี่โหยวหว่อ: ถ้าไม่ทำแบบนี้ เจ้าจะมีความตั้งใจเข้าร่วมแข่งชิงตำแหน่งประธานสมาคมหรือโม่หม่า: เหลวไหลที่สุด ยังไงข้าก็ตั้งใจจะเข้าร่วมประลองอยู่แล้ว ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้หลี่โหยวหว่อ: ข้าต้องการให้เจ้ามีความมุ่งมั่นที่จะเอาชนะ ฟังให้ดี ไม่ว่าเจ้าจะเก่งแค่ไหน ก็ไม่มีใครยอมรับเจ้า หากเจ้าไม่มีชื่อเสียง และดำแหน่งถ้าเจ้าอยากให้ไทเก๊กโด่งดังเป็นที่รู้จัก เจ้าก็ต้องเป็นนายกสมาคมให้ได้โม่หม่า: จะอย่างไร ท่านก็ไม่ควรเล่นลูกไม้สกปรก จนมีคนต้องตายหลี่โหยวหว่อ: เจ้าจะฆ่าข้าเพื่อคืนความเป็นธรรมให้พวกเขางั้นหรือโม่หม่า: เราต่างคนต่างความคิด ต่อไปก็ต่างคนต่างอยู่เถอะไฉเหว่ยไม่พอใจที่แผนการถูกเปิดโปง เขารู้ทันว่าหลี่โหยวหว่อทำไปเพราะไม่อยากตีสองหน้า เล่นละครกับโม่หม่าอีกแล้วถ้าโม่หม่ายอมเข้าร่วมประลองก็แล้วไป ถ้าเกิดผิดพลาดอะไร ระวังตัวไว้เถอะคนของสำนักชิบาซากิไม่พอใจมาก่อเรื่องที่ร้านของฟงหนินแถมยังทำร้ายฉีเฉียวอีกด้วยเพื่อความปลอดภัยของฉีเฉียว ฟงหนินตัดสินใจปิดร้านกลับไปบ้านเกิดชั่วคราวจนกว่าฉีเฉียวจะคอลดลูกปลอดภัยซ่งชิงก็จะกลับไปบ้านเกิดด้วย เหมยฟงหนินห้ามโม่หม่าว่าไม่ต้องไปส่งพวกเขา ก่อนจากไป ซ่งชิงได้ทำอาหารมื้อสุดท้ายให้กับโม่หม่าน่าเสียดายที่คนที่รักกัน กลับไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ต้วนเฮ่าเซินฝีกซ้อมกังฟู แต่ในใจยังกังวลถึงคำพูดของอาจารย์รองที่ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโม่หม่า ทำให้ยิ่งเครียดยิ่งศิษย์ในสำนักมาให้กำลังใจ เขายิ่งคิดไปในทางลบต้วนเฮ่าเซินไม่สบายใจจนกินข้าวปลาไม่ลงเหยียนจื้อกุ้ยอดเป็นห่วยเขาไม่ได้เหยียนจื้อกุ้ย: ท่านเปลี่ยนไปมาก ข้ายังจำได้ว่าตอนเรามาเซี่ยงไฮ้ใหม่ๆท่านไม่อยากจะไปร่วมงานประลองยุทธเลย แต่ตอนนี้..ท่านกลับเอาจริงเอาจังกับมันมากต้วนเฮ่าเซิน: คนเราย่อมเปลี่ยนไปเหยียนจื้อกุ้ย: ท่านใส่ใจในสำนักเยี่ยงนี้ ข้าเชื่อว่าท่านเจ้าสำนักต้วน และอาจารย์รองคงโล่งใจแต่ท่านก็อย่ากดดันตัวเองเกินไปต้วนเฮ่าเซิน: ไม่ต้องห่วงนะเหยียนจื้อกุ้ย: ครั้งก่อนที่เรามาที่นี่ ข้ารู้ว่าท่านมีอะไรจะมอบให้ข้าเสี่ยวกวงเป็นคนบอกข้าเอง ก็แหวนวงนั้นไง ท่านยังจำได้ใช่ไหมถ้าหนนี้ ท่านชิงตำแหน่งนายกสมาคมได้ ข้าจะสวมแหวนของท่าน ดีมั้ยต้วนเฮ่าเซิน: แหวนอะไร เจ้าอย่าไปฟังเสี่ยวกวงพูดไร้สาระเหยียนจื้อกุ้ย: ท่านไม่อยากแต่งงานกับข้าเหรอต้วนเฮ่าเซิน: ไม่ใช่เช่นนั้น แต่ข้าไม่มั่นใจว่าใครจะชนะการประลองครั้งนี้ข้าไม่ต้องการให้ตัวเองไขว้เขว เราไว้พูดเรื่องนี้หลังการประลองเถอะนะเหยียนจื้อกุ้ย: ไหนท่านเคยบอกว่าอยากให้ข้าอยู่เคียงข้างท่านต้วนเฮ่าเซิน: ก็ใช่เหยียนจื้อกุ้ย: ข้ารู้แล้ว ท่านรับไม่ได้ที่ข้าเคยอยู่กับโม่หม่าใช่มั้ย ข้ามันโง่นักคัทสึฮิโร่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เฮ่าเซินรักจื้อกุ้ยขนาดนี้ ทำไมไม่ยอมแต่งกับนางเฮ่าเซินสารภาพเรื่องที่ตัวเองมีอะไรกับจื้อกุ้ย แต่นางคิดว่าเขาเป็นโม่หม่าทำให้เขาคิดว่า ที่นางยอมแต่งกับเขาไม่ใช่เพราะรัก แต่เป็นเพราะต้องการตอบแทนเขา คัทสึฮิโร่: เจ้าคิดมากไปแล้ว นางไม่เอาความสุขทั้งชีวิตมาเพื่อตอบแทนเจ้าหรอกจื้อกุ้ยต้องการใช้ชีวิตคู่กับเจ้า เหตุใดเจ้าจึงทำให้นางต้องผิดหวังโม่หม่าเป็นหนามในใจเจ้า ทางเดียวที่จะถอนหนามนั้นออกได้ คือ เจ้าต้องเอาชนะเขาให้ได้ต้วนเฮ่าเซินใช้การชกมวยใต้ดิน เป็นที่ฝึกซ้อมกังฟูต้วนเฮ่าเซินไปหาโม่หม่าเพื่อท้าสู้อย่างเป็นทางการ
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 18
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 18จากตอนที่แล้ว ซ่งชิงรู้ความจริงว่าบิดาของตนคือศัตรูที่ฆ่าบิดาของโม่หม่าจึงสะเทือนใจจนหมดสติไป เหยียนจื้อกุ้ยเห็นโม่หม่าห่วงใยซ่งชิง ยิ่งไม่พอใจ ไปแล้วจะกลับมาอีกทำไมจื้อกุ้ยอ้างว่าจะเช็ดตัวให้ซ่งชิง เพื่อไล่ให้โม่หม่าออกไปจากห้องจื้อกุ้ยขอร้องให้ซ่งชิงเลิกพัวพันโม่หม่าซะทีคิดจะมาก็มาแบบนี้ เมื่อไหร่โม่หม่าจะลืมนางได้ล่ะซ่งชิงก็ไม่รู้จะทำอย่างไร นั่นก็พ่อ นี่ก็คนรักอาจารย์กวนช่วยชี้ทางสว่างให้ด้วยได้ไหม (ขืนอาจารย์กวนมาจริง มีหวังเผ่นกันป่าราบ 555)ในที่สุด ซ่งชิงตัดสินใจไม่บอกความจริงกับโม่หม่านางบอกกับบิดาว่าจะเกลี้ยกล่อมโม่หม่าให้ไปจากเมืองหลวงด้วยกันต่อไปจะไม่กลับมาที่นี่อีก หากหยงไป่ชุนคิดฆ่าตัดตอนโม่หม่าก็ต้องฆ่านางก่อนพอโม่หม่ารู้ว่าจื้อกุ้ยปล่อยให้ซ่งชิงจากไปก็ไม่พอใจคิดจะไปตามหานาง พอดีกับซ่งชิงกลับมาเหยียนจื้อกุ้ย: อย่าทำอย่างนี้ได้ไหม พอซะทีเถอะซ่งชิง: ข้ามีเรื่องจะพูดกับโม่หม่าตามลำพังโม่หม่า: ซ่งชิง เกิดอะไรขึ้นซ่งชิง: โม่หม่า ถ้าเจ้ารักข้าจริง ก็ไปจากเมืองหลวงพร้อมข้าเถอะอร๊ายยย ทำอย่างนี้เหยียนจื้อกุ้ยรับไม่ได้ ขอตบซะทีเถอะโม่หม่า: เจ้าทำอะไรน่ะเหยียนจื้อกุ้ย: ข้าทำอะไรเหรอ นางสิทำอะไรซ่งชิงเจ้ารับปากข้าว่าจะไปจากโม่หม่า แล้วทำไมเจ้ายังจะกลับมาแย่งเขาไปจากข้าอีกซ่งชิง: ข้าขอโทษจริงๆเหยียนจื้อกุ้ย: ไม่ต้องมาทำตัวน่าสงสารนะ ข้าไม่เห็นใจเจ้าหรอกซ่งชิง: ข้าขอโทษ ยังไงโม่หม่าก็ต้องไปกับข้าเหยียนจื้อกุ้ย: ทำไมเขาต้องไปกับเจ้าเจ้าเป็นอะไรกับเขา มีสิทธิ์อะไรมาพูดอย่างนี้ซ่งชิง: ข้าบอกไม่ได้ว่าเพราะอะไรแต่อยากขอให้เจ้ายอมให้โม่หม่าไปกับข้าเหยียนจื้อกุ้ย: ไม่ ข้าไม่ยอมให้เขาทิ้งข้าไปโม่หม่า เจ้ารับปากจะดูแลรับผิดชอบข้าเจ้าบอกให้นางเลิกยุ่งกับพวกเราซะทีโม่หม่า: ข้าขอโทษ เหยียนจื้อกุ้ย: ข้าไม่ต้องการคำขอโทษเหยียนจื้อกุ้ยเสียใจที่โม่หม่าเลือกที่จะไปกับซ่งชิงนางจึงเตลิดเข้าป่าไปจนพลัดตกเขา และได้พบกับอาจารย์สามที่บาดเจ็บสาหัสก่อนตาย อาจารย์สามต้องการสารภาพบาป จึงเล่าความจริงทั้งหมดให้จื้อกุ้ยฟังซ่งชิงเร่งร้อนจะเดินทางออกจากเมืองหลวงอย่าเสียเวลาไปลาฟงหนินเลย ไว้ค่อยส่งจดหมายมาถึงก็ได้ถ้าเชื่อใจนาง ก็อย่าถาม ไว้นางค่อยอธิบายให้ฟังทีหลังยังไม่ทันออกจากเมือง เหยียนจื้อกุ้ยก็มาขวางไว้นางเปิดโปงว่าที่ซ่งชิงรีบร้อนจะพาโม่หม่าออกจากเมืองเพราะจงใจจะปกปิดความจริงที่บิดานางเป็นฆาตกรสังหารพ่อแม่ของโม่หม่าและยังฆ่าอาจารย์สามหลิวเยี่ยเพื่อปิดปากอีกด้วยไม่เชื่อก็ถามซ่งชิงดู นางรู้ดีแก่ใจโม่หม่า: ซ่งชิง จริงหรือเปล่า ตอบข้ามาสิทำไม ทำไมเจ้าต้องหลอกลวงข้าซ่งชิง: ก็เพราะข้าไม่อยากให้เจ้ากับพ่อข้าฆ่ากันน่ะสิข้าไม่อยากให้ใครคนใดคนหนึ่งต้องเป็นอะไรไปโม่หม่า: เจ้าหลอกลวงข้า ทำไมซ่งชิง: ข้าก็ไม่อยากทำเช่นนี้ ไม่อยากจริงๆโม่หม่า: ข้าไว้ใจเจ้ามากที่สุด แต่เจ้ากลับหลอกลวงข้าเจ้าลืมไปแล้วหรือว่าท่านลุงหลิวฉวนตายยังไงซ่งชิง: ข้าไม่ไดัลืม แต่หยงไป่ชุนเป็นพ่อข้า ข้าก็ไม่อยากทำอย่างนี้ซ่งชิง: ทำไมเจ้าทำแบบนี้เหยียนจื้อกุ้ย: อย่าบอกนะ ว่าที่เจ้าทำไปก็เพื่อโม่หม่าซ่งชิง: ใช่ ช้าทำเพื่อพ่อข้า แต่ที่ทำไปก็เพื่อโม่หม่าด้วยข้าไม่อยากให้เขาตกอยู่ในความแค้นเหมือนเมื่อก่อนเหยียนจื้อกุ้ย: เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงจะมีสิทธิ์ทำเพื่อโม่หม่าข้าคนเดียวเท่านั้นที่เป็นผู้หญิงของเขาซ่งชิง: ทำอย่างนี้แล้ว เจ้าจะได้อะไรเหยียนจื้อกุ้ย: ได้เห็นเขาเกลียดเจ้า ข้าก็พอใจแล้วโม่หม่าหุนหันไปคิดบัญชีกับหยงไป่ชุนที่สำนักมังกรดำต้วนเฮ่าเซินกับหม่าเฉียงไม่อยากเชื่อว่าอาจารย์สามจะเสียชีวิตแล้วเหยียนจื้อกุ้ยตามมาช่วยยืนยันเหยียนจื้อกุ้ยพาศิษย์สำนักมังกรดำไปพบศพอาจารย์สามต้วนเฮ่าเซินจึงออกคำสั่งให้ศิษย์ตามหาตัวอาจารย์รองให้พบและนำกลับมาชำระความที่สำนักโม่หม่าคิดจะตามหาหยงไป่ชุนด้วยตัวเองแต่เมื่อเห็นจื้อกุ้ยตามเขามาจนหกล้มได้รับบาดเจ็บจึงเปลี่ยนใจพานางกลับวัดเต๋าหม่าเฉียงเห็นซ่งชิงมาด้อมๆ มองๆ แถวสำนัก จึงคิดข่มขู่นางให้บอกที่ซ่อนหยงไป่ชุนโธ่ ถ้านางรู้จะมาตามหาที่สำนักมังกรดำทำไมเสี่ยวกวงเกรงหม่าเฉียงจะทำร้ายซ่งชิงจึงรีบเข้าไปบอกต้วนเฮ่าเซินหม่าเฉียงทุเรศมาก รับไม่ได้จะตามหาหยงไป่ชุนก็หาไปสิ ทำไมต้องมาลงมือลงไม้กับผู้หญิงด้วยเก่งแต่กับผู้หญิงนี่หว่า เจอหยงไป่ชุนเข้าก็สู้ไม่ได้ต้วนเฮ่าเซินอยากให้อาจารย์สามกลับไปอธิบายกับศิษย์ในสำนักแต่อาจารย์สามกลับไม่ยอมรั้งอยู่หม่าเฉียงคิดจับตัวอาจารย์สาม แต่เฮ่าเซินขวางไว้หยงไป่ชุนดีใจที่บุตรสาวยังห่วงใยเขา ซ่งชิงขอร้องให้บิดาไปจากเมืองหลวงพร้อมนางหยงไป่ชุน: แล้วโม่หม่าล่ะ ถ้าไม่มีเรื่องนี้ เจ้ากับโม่หม่าต้องเป็นคู่ที่เหมาะสมกันให้โม่หม่าล้างแค้นกับพ่อเถอะ แล้วพวกเจ้าจะได้อยู่ด้วยกันซ่งชิง: ไม่ ข้าไม่อยากให้ท่านตาย พวกเราไปจากเมืองหลวงทิ้งบุญคุณความแค้นไว้ข้างหลังเถอะหม่าเฉียงไม่พอใจที่ต้วนเฮ่าเซินไม่ยอมรับปากฆ่าหยงไป่ชุนเพื่อล้างแค้นให้กับหลิวเยี่ยทำตัวไม่สมเป็นเจ้าสำนักเอาซะเลยเมื่อสำนักมังกรดำไม่เหมือนก่อน จะอยู่ไปทำไมหม่าเฉียงลาออกจากสำนัก พร้อมพาศิษย์น้องบางส่วนแยกตัวไปหลี่โหยวหว่อรู้เรื่องจากเหยียนจื้อกุ้ย เขาฉวยโอกาสนี้ยุให้โม่หม่าล้างแค้นหยงไป่ชุนคิดจะหาตัวหยงไป่ชุนไม่ยาก ยังไงหยงไป่ชุนก็ไม่ทิ้งลูกสาวแน่อย่างนี้ ก็เท่ากับหลอกใช้ซ่งชิงน่ะสิหลังจากหม่าเฉียงจากไป ต้วนเฮ่าเซินก็เอาแต่นั่งซึมไม่ยอมกินข้าวปลาจนเสี่ยวกวงเป็นห่วงต้วนเฮ่าเซิน: สมัยข้าเป็นเด็ก พ่อเคยเล่าตำนานกลุ่มดวงดาว 4 กลุ่มมังกรดำ เสือขาว เต่าดำ หงส์แดง ให้ข้าฟังพ่อบอกว่าที่ผู้ก่อตั้งสำนัก ได้ตั้งชื่อสำนักว่ามังกรดำเพราะดวงดาว 7 ดวงที่รวมกันเป็นกลุ่มดาวมังกรดำไม่เคยแยกจากกันท่านจึงหวังว่าศิษย์ร่วมสำนักจะเป็นนำ้หนึ่งใจเดียวกันคิดไม่ถึงว่า สำนักต้องมาแตกแยกในรุ่นของข้าเสี่ยวกวง: ศิษย์พี่ใหญ่ทำไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบท่านอย่าเพิ่งร้อนใจไปเลยต้วนเฮ่าเซิน: ข้าอยากอยู่ตามลำพังซ่งชิง: ข้าขอโทษ ทั้งเจ้าและพ่อล้วนมีความสำคัญต่อข้าข้าไม่อยากให้ใครเป็นอะไรไปตอนแรกที่ข้ารู้ว่าพ่อเป็นคนฆ่าพ่อแม่เจ้า และท่านลุงหลิวฉวน ข้าก็โกรธเขามาก แต่เป็นใครก็คงไม่อยากให้เกิดเรื่องร้ายกับพ่อแม่บังเกิดเกล้า ข้าก็เช่นกันข้าไม่อยากให้เจ้าจมอยู่ในความเกลียดชังเหมือนเมื่อก่อนข้าขอร้องล่ะ โม่หม่า ยกโทษให้พ่อข้าด้วย ปล่อยเขาไปเถอะหลายปีมานี้ เขาก็รู้สึกสำนึกผิดอยู่แล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจฆ่าพ่อแม่เจ้า โปรดยกโทษให้เขานะโม่หม่า: เจ้าอยากให้ข้าให้อภัยเขางั้นหรือซ่งชิง: โม่หม่า พ่อข้าตัดสินใจถอนตัวแล้ว โปรดให้โอกาสท่านได้ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบพวกเราจะไปจากเมืองหลวง และจะไม่กลับมาอีกโม่หม่า: ตอนแรกที่ข้ารู้ว่าพ่อเจ้าฆ่าพ่อแม่ข้า ข้าคิดแต่จะแก้แค้นแต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่อาจารย์กับเจ้าทำเพื่อข้ามากมายข้าก็สงบใจลงได้ ที่สำคัญ ยังไงเขาก็เป็นพ่อของเจ้าซ่งชิง: แปลว่าเจ้าให้อภัยพ่อข้าแล้วใช่มั้ยซ่งชิงดีใจที่โม่หม่ายอมให้อภัยบิดาโม่หม่าขอไปส่งพวกนางออกจากเมืองดูสีหน้าของโม่หม่าแล้ว หยงไป่ชุนไม่เชื่อว่าจะมาดีแต่คนอย่างหยงไป่ชุนไม่งอมืองอเท้าให้มาล้างแค้นได้ง่ายๆการต่อสู้ครั้งนี้ โม่หม่าเป็นฝ่ายชนะ แต่เขาก็ไม่ได้คิดเอาชีวิตหยงไป่ชุนที่จริงโม่หม่าคิดตก ปล่อยวางได้แต่แรก คิดถึงอาจารย์ที่ยอมสละชีิวิตเพื่อให้เขาได้รู้ว่า ความแค้นไม่ให้อะไรโม่หม่าจึงยอมปล่อยวาง ทำให้กังฟูเขาก้าวรุดหน้าจนเอาชนะหยงไป่ชุนได้ด้วยคำว่าปล่อยวางนี้เอง ทำให้หยงไป่ชุนเกิดสำนึกที่จะรับผิดชอบในการกระทำที่ผ่านมาของตนเขาไม่อยากหนีไปตลอดชีวิตมีโม่หม่าคอยดูแลซ่งชิง หยงไป่ชุนก็วางใจหยงไป่ชุนนัดหม่าเฉียงไปพบที่สุสานต้วนทีป๋อบุญคุณอาจารย์มีมากมาย ทำไมหม่าเฉียงถึงคิดจะทิ้งสำนักไปได้หรือจะต้องให้หยงไป่ชุนตายก่อน จึงจะยอมกลับเข้าสำนักหม่าเฉียงไม่สน จะแก้แค้นลูกเดียวเห็นหน้าต้วนเฮ่าเซิน ก็คิดไปว่าจะมารวมหัวกันกับหยงไป่ชุนไปโน่นหยงไป่ชุนยอมคุกเข่าสารภาพผิด ให้ต้วนเฮ่าเซินตัดสินลงโทษเมื่อตายไปแล้ว ก็ไม่ต้องทำสุสาน หรือตั้งป้ายให้แค่ขอให้โปรยเถ้าธุลีบนยอดเขานี้ก็พอต้วนเฮ่าเซินทั้งรักและเคารพอาจารย์รองเหมือนบิดาบังเกิดเกล้า จะให้ทำใจฆ่าอาจารย์รองนับเป็นเรื่องยากอ่อนแอ เหยาะแหยะอย่างนี้ จะไปแข่งชิงตำแหน่งนายกสมาคมกับโม่หม่าได้ยังไงอย่าหลงคิดว่าโม่หม่าจะเหมือนเดิม วันนี้ โม่หม่าเอาชนะหยงไป่ชุนได้แล้ว ต้วนเฮ่าเซินยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหยงไป่ชุนลงมือกับต้วนเฮ่าเซิน เพื่อกระตุ้นให้เขารู้ตัวว่าโม่หม่ามีฝีมือรุดหน้าไปแค่ไหนแล้วต้วนเฮ่าเซิน: ข้าสู้โม่หม่าไม่ได้จริงๆ หรือ อาจารย์รองหยงไป่ชุน: เฮ่าเซิน เฮ่าเซิน สวรรค์ช่างดีต่อข้านักนอกจากจะให้ข้าได้พบหน้าลูกสาว ยังให้คนที่ข้ารักดุจลูกชายมาส่งข้าอีกด้วยในเมื่อเฮ่าเซินไม่ยอมลงมือ หยงไป่ชุนจึงฆ่าตัวตายเอง
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 17
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 17เหมยฟงหนินโกรธที่โม่หม่าทำให้ซ่งชิงต้องผิดหวังซ้ำสองมาถึงไม่พูดพร่ำทำเพลง ขอชกก่อน แล้วค่อยด่าซ้ำทีหลังเฮ้อ แต่พูดไปตัวเองก็เป็นฝ่ายผิดกับซ่งชิงก่อน จะมาว่าคนอื่นก็ยังไงอยู่เรื่องระหว่างหญิงชาย บางทีก็ห้ามยากโม่หม่าได้รู้ว่าซ่งชิงกลับไปอยู่กับบิดา ก็โล่งใจ อย่างน้อยนางก็มีคนคอยดูแลเมื่อหลี่โหยวหว่อแยกซ่งชิงออกจากโม่หม่าได้สำเร็จไฉเหว่ยก็ไถ่ตัวหงเหลียงให้ แถมซื้อบ้านให้ทั้งคู่ด้วยโม่หม่าฝึกหลบหลีกโดยใช้ประสาทหูแทนประสาทตาแต่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้ คงฝึกให้สำเร็จไม่ได้ง่ายๆซ่งชิงไม่อยู่ซะคน หลี่โหยวหว่อก็สามารถกล่อมให้โม่หม่าเข้าร่วมการประลองชิงตำแหน่งผู้นำสมาคม Hua Meng ได้ตอนแรกบรรดาเจ้าสำนักต่างคัดค้านที่โม่หม่าจะเข้าร่วมการประลองด้วยวัยวุฒิ และคุณวุฒิ โม่หม่าจะมาเทียบอะไรกับเจ้าสำนักอาวุโสทั้งหลายได้แต่นอกจากหลี่โหยวหว่อจะช่วยสนับสนุนแล้วต้วนเฮ่าเซินยังเห็นด้วย โม่หม่าคนเดียวจะส่งผลอะไรกับการประลองถึงยังไงก็ต้องแพ้ให้ตัวเองอยู่ดีเจ้าสำนักอื่นๆ ฟังแล้วกลัวเสียหน้า เดี๋ยวจะหาว่าที่ไม่ให้โม่หม่าเข้ารร่วมเพราะกลัวแพ้จึงยอมหยวนๆ กันไปคัทสึฮิโร่มาดักรอโม่หม่าที่หน้าสมาคมเพื่อขอท้าสู้เฮ่าเซินอยากจะห้าม แต่หยงไป่ชุนทัดทานไว้ยังไงคัทสึฮิโร่ ก็ท้าสู้ในนามสำนักชิบาซากิ คนนอกไม่ควรยุ่งเกี่ยวไม่หม่าก็ไม่ได้อยากจะสู้ด้วยหรอกแต่หลี่โหยวหว่ออ้างว่าขืนไม่สู้ ก็เท่ากับยอมรับว่าไทเก๊กสู้คาราเต้ไม่ได้น่ะสิต่อหน้าเจ้าสำนักทั้งหลาย โม่หม่าจะยอมได้ยังไงผลก็ออกมาอย่างที่รู้ๆ กัน คัทสึฮิโร่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้อาจารย์สามอารมณ์เสีย เคยบอกแล้วใช่ไหมไม่ให้ส่งเสริมโม่หม่าเข้าร่วมสมาคมเห็นมั้ย เป็นเรื่องจนได้ ถ้าโม่หม่าได้เป็นผู้นำสมาคมจริง จะเอาหน้าที่ไหนไปบอกอดีตเจ้าสำนักที่ล่วงลับไปแล้วล่ะหยงไป่ชุน: เจ้าไม่มั่นใจเฮ่าเซินเลยนะอาจารย์สาม: ไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจ แต่ดูวันนี้สิ โม่หม่าเอาชนะชิบาซากิ คัทสึฮิโร่อย่างสบายๆแค่ไม่นาน วิชากังฟูของเขาก็ก้าวหน้าไปมาก จะเอาชนะเขาไม่ใช่เรื่องง่ายหยงไป่ชุน: เฮ่าเซินก็ใช่จะไร้ฝีมืออาจารย์สาม: แต่ถ้าพี่รองเชื่อข้าตั้งแต่แรก ข้าก็คงไม่ต้องมาห่วงแบบนี้ข้ารู้ ท่านอยากจะทำเพื่อลูกสาว แต่โม่หม่าแค่หลอกใช้ลูกสาวท่าน สุดท้ายก็ทอดทิ้งนางหยงไป่ชุน: ถ้าโม่หม่าขวางทางสำนักมังกรดำ ข้าจะต้องจัดการเขาแน่ส่วนเรื่องของลูกสาวข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องใส่ใจอาจารย์สาม: เดี๋ยวนี้ ลูกสาวท่านสำคัญที่สุด อย่างอื่นท่านก็ไม่สนใจแล้วนี่หยงไป่ชุนเห็นบุตรสาวดูหงอยเหงาก็ให้เป็นห่วงอย่าเข้าใจผิดคิดว่าโม่หม่าหันไปมุ่งมั่นชิงตำแหน่งนายกสมาคมก็หมายความว่าลืมซ่งชิงแล้วซ่งชิง: ข้าหวังให้เขาลืมข้าให้ได้ จะได้ดีกับทุกฝ่ายหยงไป่ชุน: เจ้ารู้ไหม อะไรที่ลืมยากที่สุด ก็สิ่งที่เจ้าอยากลืมมากที่สุดอย่างไรล่ะยิ่งอยากลืมเท่าไหร่ ยิ่งลืมยากเท่านั้น เจ้ากับโม่หม่าต่างตกที่นั่งเดียวกันซ่งชิง: พ่อไม่เข้าใจ มันไม่ใช่อย่างที่ท่านคิดหยงไป่ชุน: ทำไมพ่อจะไม่เข้าใจ เจ้าคิดถึงแม่นางเหยียนใช่มั้ยล่ะเจ้าอาจจะคิดว่าเจ้าได้ทำในสิ่งที่ดีที่สุดแล้วแต่กลับทำให้ต้องเสียใจกันทั้งสามคน มันเพื่ออะไรทำไมไม่ย่อมให้เสียใจคนเดียว แล้วอีกสองคนมีความสุขล่ะซ่งชิง: ถ้าความสุขของข้า อยู่บนความทุกข์ของคนอื่นสู้ข้าไม่มีความสุขซะยังดีกว่าหยงไป่ชุน: ซ่งชิง โม่หม่ารักเจ้า เจ้าก็รักเขา ต่อให้มีแม่นางเหยียนแล้วจะเป็นไรซ่งชิง: มาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าจะลืมเขาให้ได้แล้วซักวัน ซันวัน โม่หม่าจะลืมข้าเองเหยียนจื้อกุ้ยตั้งใจทำกับข้าว ซักผ้า เพื่อหวังชนะใจโม่หม่าอะไรที่ซ่งชิงทำได้ นางก็ทำได้เช่นกันนางต้องเจ็บใจเมื่อเห็นเสื้อฝึกกังฟูที่ซ่งชิงตัดให้กับโม่หม่าขนาดขาดแล้วขาดอีกโม่หม่าก็ยังไม่ยอมทิ้ง มันหมายความว่าอย่างไรโม่หม่าฉุนที่เหยียนจื้อกุ้ยแอบทิ้งเสื้อกังฟูตัวโปรดอะไรกันล่ะคนก็จากไปแล้ว จะยังอาลัยอาวรณ์อยู่ทำไมเห็นน้ำตานางแล้วโม่หม่าก็ใจอ่อนเหยียนจื้อกุ้ย: ซ่งชิงจากไปแล้ว นางจะไม่กลับมาอีกเจ้ายังจะเก็บเสื้อไว้ทำไมหรือว่าข้ายังเทียบกับเสื้อขาดๆ ตัวนั้นไม่ได้รู้มั้ยว่าเจ้าทำร้ายจิตใจข้าแค่ไหนโม่หม่า: ข้าขอโทษต้วนเฮ่าเซินจับได้ว่าอาไข่ศิษย์ในสำนักแอบไปดูกังฟูใต้ดินแถมยังพนันขันต่อจนเสียเงินเสียทอง มาไถเงินเสี่ยวกวงอีกแบบนี้ ต้องลงโทษให้ฝึกวิชาซะให้เข็ดมาเอะใจตรงที่มีนักคาราเต้เข้าร่วมการต่อสู้ด้วยด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ต้วนเฮ่าเซินปกปิดฐานะเข้าไปดูการประลองกังฟูใต้ดินนักมวยนอกจากจะใส่หน้ากากแล้ว ยังล่ามโซ่ไว้ด้วยกันการต่อสู้รุนแรง โหดเหี้ยม จนนักคาราเต้ทำหน้ากากหลุดจึงเห็นว่าเป็นคัทสึฮิโร่อย่างที่สังหรณ์ใจจริงๆต้วนเฮ่าเซินจับได้ว่าคู่ต่อสู้ของคัทสึฮิโร่เล่นโกงแต่คัทสึฮิโร่ยังไม่ยอมเลิกรา ก็เล่นเอาสำนักเป็นเดิมพัน จะแพ้ไม่ได้เด็ดขาดเจ้ามือไม่พอใจที่เฮ่าเซินมาก่อกวนเฮ่าเซินยอมเปิดเผยฐานะตนเอง เพื่อขอสู้แทนคัทสึฮิโร่แน่นอนว่าเฮ่าเซินเป็นฝ่ายชนะที่จริงแล้ว เพื่อเอาชนะโม่หม่าให้ได้ คัทสึฮิโร่จึงใช้การต่อสู้ที่ไร้กติกานี้มาผลักดันให้ตัวเองเก่งขึ้นก็รู้ว่ารักเพื่อน แต่เรื่องโม่หม่า ปล่อยให้เฮ่าเซินจัดการเองดีกว่าอาไข่ปากโป้งเรื่องเฮ่าเซินเปิดเผยฐานะเจ้าสำนักมังกรดำแถมยังใช้ฐานะในการต่อสู้กังฟูใต้ดินให้อาจารย์สาม กับ หม่าเฉียงรู้เล่นเอาพวกเขาโกรธจนหูกระดิก ทำเสื่อมเสียชื่อเสียงสำนักแบบนี้ รับไม่ได้คนเราต้องรู้ลำดับความสำคัญสิ ทำไมเอาเชื่อเสียงสำนัก ไปแลกกับคนญี่ปุ่นหยงไป่ชุนรีบตัดบทเรียกเฮ่าเซินมาคุยตามลำพังทำไมชะล่าใจอย่างนี้ ทำให้หม่าเฉียงมีช่องที่จะโจมตีได้ต้วนเฮ่าเซิน: หรือจะปล่อยให้คัทสึฮิโร่ตายคาเวทีล่ะหยงไป่ชุน: ที่หม่าเฉียงพูดก็มีส่วนถูก ช่วยเพื่อนก็เป็นเรื่องหนึ่งแต่เจ้าไม่ควรเปิดเผยฐานะของตัวเองออกไปต้วนเฮ่าเซิน: ข้าไม่มีทางเลือกหยงไป่ชุน: ถ้าเจ้าคิดให้รอบคอบ ย่อมมีทางออกที่ดีกว่านี้แน่หมู่นี้ เจ้าไม่เป็นตัวของตัวเองเลยดูอย่างเมื่อครู่สิ เจ้าเป็นถึงเจ้าสำนัก จะไปทุ่มเถียงกับหม่าเฉียงทำไมจิตใจเจ้าไม่อยู่กับตัว เป็นเพราะแม่นางเหยียนจากไปใช่มั้ยที่นางจากเจ้าไป ทำร้ายจิตใจเจ้าแต่เจ้าจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้ สำนักมังกรดำขึ้นอยู่กับเจ้านะต้วนเฮ่าเซิน: อาจารย์รองวางใจ จข้าจะไม่ปล่อยให้เกิดเรือ่งเช่นนี้อีกเอาเถอะ แล้วก็แล้วกันไป เรื่องสำคัญกว่าคือการชิงตำแหน่งนายกสมาคม Hua Mengต้วนเฮ่าเซินรับปากว่าจะเอาชนะคู่ต้อสู้ให้ได้ในที่สุดก็มีผู้พบศพหลิวฉวนโม่หม่ายังนึกว่าท่านอาหลิวกลับไปอยู่บ้านนอกแล้วซะอีกวันที่หลิวฉวนกลับบ้านเป็นวันเดียวกับที่ซ่งชิงถูกลักพาตัวหรือว่าจะเป็นฝึมือคนชุดดำที่ต้องการคัมภีร์ไร้เทียมทานมาถึงขั้นนี้แล้ว ทำไมยังไม่ยอมกำจัดโม่หม่าอีกลงมือก่อนย่อมได้เปรียบ หรือเห็นเป็นคนที่ลูกสาวรักเลยไม่กล้าลงมือหยงไป่ชุนยืนยันว่ายังไม่ถึงเวลา หากเกิดเรื่องตอนนี้ คนจะเพ่งเล็งเปล่าๆซ่งชิงมาไหว้หลิวฉวน เหยียนจื้อกุ้ยก็หวาดระแวง อยากให้นางรีบกลับไปเร็วๆส่วนโม่หม่าก็ไม่อยากให้นางรีบกลับ ขอตามไปส่งก็ยังดีอาจารย์สามฉวยโอกาสตอนที่โม่่หม่ามัวแต่สนใจซ่งชิงซัดมีดบินลอบทำร้ายโม่หม่ารับมีดไว้ได้ แถมซัดกลับ ทำให้อาจารย์สามได้รับบาดเจ็บโม่หม่าเกรงคนร้ายจะกลับมาลักพาตัวซ่งชิงไปเพื่อข่มขู่เขาอีกซ่งชิง: ตอนนี้ คนที่สำคัญที่สุดของเจ้า คือ จื้อกุ้ย ถ้าเขาจะลักพาตัว ก็คงจะลักพาตัวจื้อกุ้ย ไม่ใช่ข้าเจ้าต้องดูแล ปกป้องนางให้ดี นางรอเจ้าอยู่ เจ้ากลับไปหานางเถอะระหว่างกินข้าวเย็นร่วมโต๊ะกันเสี่ยวกวงซุ่มซ่ามทำน้ำชาหกใส่อาจารย์สามทำให้ซ่งชิงเห็นบาดแผลที่แขนของเขา นางจึงรู้ทันทีว่าอาจารย์สามคือค้นร้ายซ่งชิงรีบขึ้นเขาไปเตือนโม่หม่าแต่อาจารย์สามตามนางมา เมื่อถึงที่เปลี่ยวก็คิดกำจัดนางซะซ่งชิงยังเข้าใจว่าอาจารย์สามเป็นคนฆ่าหลิวฉวนเขาเปิดเผยว่าความจริงเป็นหยงไป่ชุนต่างหากพ่อแม่โม่หม่า หยงไป่ชุนกับเขาก็เป็นคนทำร้ายจนพวกเขาต้องตายเมื่อรู้ความลับทุกอย่างแล้ว ก็อย่าคิดว่าจะหนีรอดโชคดี หยงไป่ชุนผิดสังเกตตั้งแต่แรก จึงมาช่วยลูกสาวไว้ทันอาจารย์สามไม่ยอมรามือ จะฆ่าซ่งชิงให้ได้เพื่อช่วยลูกสาว หยงไป่ชุนจึงพลั้งมือทำร้ายอาจารย์สามตกหน้าผาซ่งชิงรับไม่ได้ที่มีพ่อเป็นฆาตกรหยงไป่ขุน: ลูกเอ๋ย พ่อก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ซ่งชิง: ทำไม ทำไมต้องให้ข้ามารู้เรื่องคอนนี้ด้วยหยงไป่ขุน: เมื่อก่อนพ่อทุ่มเททุกอย่างเพื่อสำนักมังกรดำแม้พ่อแม่โม่หม่าจะไม่ตายด้วยมือพ่อ แต่พ่อก็เป็นคนทรยศพวกเขาพ่อไม่นึกว่าเรื่องนี้จะกลับมาหลอกหลอนซ่งชิง: สำนักมังกรดำ เอะอะก็สำนักมังกรดำเพื่อสำนัก ท่านฆ่าคนไปเท่าไหร่แล้วหยงไป่ชุน: ซ่งชิง คนในยุทธภพ ไม่เป็นตัวของตัวเองซ่งชิง: ข้าไม่ใช่คนในยุทธภพ ไม่ต้องลากข้าไปเกี่ยวด้วยได้ไหมหยงไป่ชุน: พ่อแค่อยากชดเชยให้เจ้าซ่งชิง: ชดเชยเหรอ ไม่ว่าจะทำอะไร ท่านก็เป็นฆาตกรอยู่ดีหยงไป่ชุน: งั้นพวกเราก็ไปจากที่นี่ แล้วลืมเรื่องนี้ให้หมดซ่งชิง: ข้าจะลืมได้ยังไง ท่านเพิ่งฆ่าคนตายไปนะหยงไป่ชุน: พ่อฆ่าหลิวเยี่ย เพื่อปกป้องเจ้าซ่งชิง: ท่านฆ่าได้ทุกคนอยู่แล้วนี่ งั้นก็ฆ่าข้าอีกคนเลยสิถ้าท่านไม่ฆ่าข้า ข้าจะเปิดเผยความจริงให้ทุกคนได้รู้หยงไป่ชุน: ซ่งชิง ถึงเจ้าไม่เห็นข้าเป็นพ่อ ข้าก็เห็นเจ้าเป็นลูกพ่อจะฆ่าลูกได้ยังไงหยงไป่ชุน: พ่อรู้ว่าเจ้าคงไม่ให้อภัยพ่อไม่ว่าพ่อจะทำอย่างไร คงไม่อาจชดเชยเรื่องที่ผ่านมาได้มีเพียงความตายเท่านั้นซ่งชิง: คนที่จะฆ่าท่าน ไม่ใช่ข้าซ่งชิงสับสนในใจ จนเดินใจลอยไปถึงวัดเต๋าโม่หม่าเห็นนางเข้า ไม่ทันจะพูดจา นางก็หมดสติไป
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 16
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 16เหยียนจื้อกุ้ยตามโม่หม่าไปเซี่ยงไฮ้เธอทำเป็นเนียนว่าไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆ ก็รู้สึกเหมือนโม่หม่าอยู่ในอันตราย ร้อนใจจนต้องรีบตามมา ตามหาอยู่หลายโรงแรม ในที่สุดก็เจอโม่หม่าเข้าใจว่าจื้อกุ้ยจำเรื่องเขาจะโดนประหารได้ เลยเชื่อสนิทแต่นี่สิน่างงกว่า ต้วนเฮ่าเซินตามมาเซี่ยงไฮ้ยังไงทันรถไฟมาเซี่ยงไฮ้ไม่น่าจะมีวันละหลายรอบได้เลยจื้อกุ้ยเกรงจะเกิดเรื่อง จึงขอให้โม่หม่ากับหลี่โหยวหว่อไปรอที่ร้านก่อนเฮ่าเซินไม่เข้าใจ ทำไมจื้อกุ้ยมาอยู่กับโม่หม่าได้แบบนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่องต้วนเฮ่าเซิน: ทำไมจะมาเซี่ยงไฮ้ ถึงไม่บอกข้าแถมมากับโม่หม่าอีกเหยียนจื้อกุ้ย: ความจริง ข้ารู้จักโม่หม่าก่อนที่ข้าจะความจำเสื่อมต้วนเฮ่าเซิน: แล้วไงเหยียนจื้อกุ้ย: พี่จำได้ไหม ทุกครั้งที่ข้าเห็นโม่หม่า ข้าจะเกิดความรู้สึกที่ยากจะบรรยายต้วนเฮ่าเซิน: เจ้าชอบโม่หม่าหรือเหยียนจื้อกุ้ย: เขาเคยช่วยชีวิตข้า เขาเป็นผู้มีพระคุณของข้าต้วนเฮ่าเซิน: ข้าก็เคยช่วยชีวิตเจ้าเหยียนจื้อกุ้ย: ข้ารู้ พี่ไม่เพียงช่วยชีวิตข้า ยังดีต่อข้า คอยดูแลข้า ข้าซาบซึ้งและขอบคุณพี่มาก แต่ความรู้สึกมันต่างกันกับโม่หม่า ขนาดข้าความจำเสื่อม จำตัวเองไม่ได้ จำเขาไม่ได้ แต่ข้าจำความรู้สึกนี้ได้ต้วนเฮ่าเซิน: แต่เจ้าไม่รู้สึกเช่นนั้นกับข้าเหยียนจื้อกุ้ย: ข้าขอโทษ ข้าไม่ตั้งใจทำร้ายจิตใจพี่ข้าเคยคิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้ จนข้าได้พบกับโม่หม่าข้าจึงรู้ว่าระหว่างเราไม่ใช่ความรักต้วนเฮ่าเซิน: เจ้าแค่จำอดีตได้นิดๆ หน่อยๆ จะรู้ได้ยังไงว่าส่ิงที่เจ้านึกได้นั้นถูกต้อง เจ้าอาจจะรู้จักโม่หม่า แต่ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะชอบเขาเหยียนจื้อกุ้ย: ข้ารู้ว่าข้ารักใครต้วนเฮ่าเซิน: เจ้ายังจำตัวเองไม่ได้เลย จะมั่นใจได้ยังไงขอเวลาข้าหน่อย ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าคนที่เจ้ารักแท้จริงคือใครเหยียนจื้อกุ้ย: พี่ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าไม่คู่ควรกับพี่หรอกข้าหลอกพี่ ข้าจำได้ทุกอย่างแล้วข้าคือเหยียนจื้อกุ้ย ไม่ใช่ญาติผู้น้องของพี่เหยียนจื้อกุ้ย: ข้าจำได้แล้วว่าข้ารักโม่หม่าขอโทษที่ข้าปิดบังความจริง เพราะข้าอยากลืมอดีต และตั้งต้นชีวิตใหม่แต่ข้ารู้แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ ข้าคือข้า จะเป็นคนอื่นได้อย่างไรข้ารักโม่หม่าก่อนที่ข้าจะได้รู้จักพี่เมื่อก่อนข้ารักเขา วันนี้ข้ายังคงรักเขา และจะรักเขาตลอดไปต้วนเฮ่าเซิน: ไม่ต้องพูดอีกแล้ว(แค่นี้ยังทำร้ายจิตใจกันไม่พออีกรึไง ฮี )โม่หม่าสงสัยว่าต้วนเฮ่าเซินมาเซี่ยงไฮ้ทำไมจื้อกุ้ยบ่ยเบี่ยงว่า เฮ่าเซินเป็นเจ้าสำนักมังกรดำแล้ว จึงต้องมาลาออกจากโรงเรียนหลี่โหยวหว่อไม่อยากให้เรื่องเฮ่าเซินมาทำให้เสียแผนจึงหันไปพูดเรื่องปรมาจารย์ไทเก๊กแทนเสียดายอุตส่าห์มาหากลับไม่ได้เจอ (ก็จะเจอได้ยังไง กุเรื่องขึ้นมาทั้งเพ)เขาชวนโม่หม่ากับจื้อกุ้ยดื่มเหล้า ตามแผนมอมให้เมาต้วนเฮ่าเซินนึกถึงช่วงเวลาดีๆ ที่ทั้งคู่มีร่วมกันแล้วรู้สึกว่าตัวเองยังมีความหวัง จึงคิดจะไปหาจื้อกุ้ยที่โรงแรมหลี่โหยวหว่อประคองโม่หม่าจะจื้อกุ้ยให้มานอนเตียงเดียวกันกะว่ายังไงงานนี้ก็ต้องสำเร็จตามแผนแน่พ้นคืนนี้ ซ่งชิงก็ต้องกระเด็นไปพ้นทางโม่หม่าเกิดอยากจะอาเจียนขึ้นมาจึงออกจากห้อง แต่เดินไปได้ไม่ไกล ก็เมาหมดสภาพอยู่ตรงชานบันไดต้วนเฮ่าเซินกำลังตามหาจือกุ้ย จึงเห็นประตูห้องเปิดอยู่ต้วนเฮ่าเซินปลุกจื้อกุ้ยให้ตื่น ด้วยความเมานางเห็นเขาเป็นโม่หม่าเหยียนจื้อกุ้ย: โม่หม่าต้วนเฮ่าเซิน: นี่ข้าเองเหยียนจื้อกุ้ย: ข้ารู้ว่าเป็นเจ้า โม่หม่า รู้มั้ยว่าตั้งแต่พบเจ้าครั้งแรก ข้าก็รู้ว่าเจ้าคือคนที่ใช่ไม่ว่าเจ้าจะทำกับข้ายังไง ต่อให้ใจเจ้าไม่เคยมีข้าต่อให้ใจเจ้ามีแต่ซ่งชิง ข้าก็ยังรักเจ้า เจ้าคนเดียวเท่านั้นเจ้าเป็นชายคนเดียวที่ข้ารัก โม่หม่า ข้ารักเจ้า ข้ารักเจ้าจริงๆจื้อกุ้ยนะ ยิ่งพูดย่ิงทำให้เฮ่าเซินเสียใจแล้วยังมาจูบเฮ่าเซินก่อนอีกทีนี้ ก็เลยเลยเถิดกันไปใหญ่เฮ่าเซินรู้สึกผิด ไม่กล้าเผชิญหน้านาง จึงรีบร้อนจากไปที่ไหนได้ โดนหลี่โหยวหว่อเห็นเข้าโดยไม่รู้ตัวถึงจะผิดแผนไปนิดหน่อย แต่หลี่โหยวหว่อก็ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือเขาพาโม่หม่ากลับไปนอนที่เตียงต้วนเฮ่าเซินเสียใจที่ล่วงเกินจื้อกุ้ยไปทั้งๆ ที่รู้ว่านางไม่ได้รักเขาเลยตอนฟ้าสาง จื้อกุ้ยตื่นขึ้นมาเห็นโม่หม่านอนร่วมเตียงกับนางจึงเข้าใจผิดคิดว่าคนที่นางมีสัมพันธ์ด้วยเมื่อคืนคือโม่หม่าด้วยความเขินอาย นางจึงรีบออกจากห้องไปก่อนที่เขาจะตื่นเหยียนจื้อกุ้ย: เจ้าจะกลับไปที่วัดเต๋าหรือโม่หม่า: ใช่สิ ไม่งั้นเจ้าจะให้ข้าไปไหนล่ะเหยียนจื้อกุ้ย: งั้น ข้าย้ายไปอยู่กับเจ้าได้มั้ยโม่หม่า: อะไรนะ เจ้าจะย้ายไปอยู่กับข้า ไหนเจ้าบอกว่าคนสำนักมังกรดำดีกับเจ้าไงเหยียนจื้อกุ้ย: เจ้าจะให้ข้าอยู่ที่นั่นไปชั่วชีวิตหรือโม่หม่า: ก็แล้วแต่เจ้าสิ ข้าจะไปเก็บของล่ะจื้อกุ้ยไม่เข้าใจว่าทำไมโม่หม่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลี่โหยวหว่อปลอบใจนางว่าโม่หม่าคงไม่รู้จะสู้หน้านางยังไงอีกอย่างระหว่างพวกนางยังมีมือที่สามอยู่หากนางอยากได้ความสุขก็ต้องรู้จักช่วงชิงจื้อกุ้ยตัดสินใจทิ้งทุกอย่างที่สำนักมังกรดำนางจึงยอมรับกับหยงไป่ชุนว่านางคือเหยียนจื้อกุ้ยไม่ใช่ซือจินมีอะไร สองคนก็ค่อยๆ คุยกันแล้วกันเหยียนจื้อกุ้ย: ข้าคิดว่าที่เซี่ยงไฮ้ ข้าพูดชัดเจนแล้วต้วนเฮ่าเซิน: ทำไมเจ้าถึงใส่ชุดนี้ล่ะ นี่มันชุดที่เจ้าใส่วันแรกที่เราเจอกันที่เซี่ยงไฮ้นี่เหยียนจื้อกุ้ย: ชุดนี้ เป็นชุดเดียวที่เป็นของข้าต้วนเฮ่าเซิน: หมายความว่า ทุกอย่างที่ข้าให้เจ้าเจ้าจะไม่เอาติดตัวไปด้วย ใช่มั้ยเหยียนจื้อกุ้ย: พี่เฮ่าเซิน ข้าขอโทษต้วนเฮ่าเซิน: ข้ารู้ว่าในใจเจ้า ข้าเทียบโม่หม่าไม่ได้แต่ข้าไม่รู้เลยว่า แม้เพียงเสี้ยวหนึ่งของใจ เจ้าก็ให้ข้าไม่ได้(พี่เฮ่าเซินคะ ถ้าไม่ติดว่าพี่กำลังเศร้าสุดๆอยากจะบอกว่าพี่น้ำเน่ามากค่ะ จื้อกุ้ยเขาชอบแบบเถื่อนๆ น่ะแบบนี้คงไม่โดนใจเธอ)ต้วนเฮ่าเซิน: ถ้าเจ้าไม่ต้องการก็ทิ้งมันไปให้หมดเหยียนจื้อกุ้ย: อย่าทำอย่างนี้ต้วนเฮ่าเซิน: เจ้าหลอกใช้ข้า ตอนเจ้าไม่มีที่ไป เจ้าก็เห็นข้าเป็นเครื่องช่วยชีวิตแต่พอเจ้าพบคนที่เจ้ารัก เจ้าก็พร้อมจะทิ้งข้า ทิ้งที่นี่ไปอย่างไม่ไยดีโดนแทงใจดำเข้าหน่อย จื้อกุ้ยก็ลืมตัวตบหน้าเฮ่าเซินต้วนเฮ่าเซิน: ไปซะ จะไปไหนก็ไปก่อนจื้อกุ้ยจะออกจากสำนักไปต้วนเฮ่าเซินก็ให้เสียวกวงนำรองเท้าที่เขาเคยซื้อให้มาให้กับนางจื้อกุ้ยรับรองเท้าไปด้วยความเสียใจความจริงคนที่ส่งจดหมายบอกเฮ่าเซินว่าจื้อกุ้ยไปเซี่ยงไฮ้ ก็คือฉีเฉียวเองอุตส่าห์นึกว่าถ้าเฮ่าเซินตามไป จื้อกุ้ยจะใจอ่อน เห็นความดีของเขาไม่นึกว่าเรื่องจะจบลงแบบนี้เหยียนจื้อกุ้ย: ยิ่งเฮ่าเซินดีกับข้า ข้ายิ่งรู้สึกผิด ยิ่งเขาช่วยข้า ข้ายิ่งรู้วึกเป็นหนี่บุญคุณเขาเหยียนฉีเฉียว: แค่นั้นหรือ เจ้าแค่รู้สึกผิด กับเป็นหนี้บุญคุณเขาเท่านั้นเหยียนจื้อกุ้ย: ยังไงก็ตาม ข้าตัดสินใจไปแล้วข้าจะไม่ทำร้ายจิตใจเขาอีกฉีเฉียวซักไซ้จนรู้ว่าจื้อกุ้ยกับโม่หม่ามีความสัมพันธ์กันเกินเพื่อนแล้วจะมาทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไง เป็นลูกผู้ชายก็ต้องรับผิดชอบสิฉีเฉียวพาจื้อกุ้ยไปทวงความเป็นธรรมโม่หม่าปฏิเสธ ก็คนไม่ได้ทำ จะให้รับได้อย่างไรคราวนี้ ซ่งชิงไม่เชื่อโม่หม่า แถมยังตบหน้าเขาอีกด้วยผู้หญิงเขาไม่เอาเรื่องเกียรติของตัวเองมาล้อเล่นหรอกน่าเป็นลูกผู้ชายทำอะไรลงไป ก็ต้องรับผิดชอบสิไม่รู้ว่าใครควรต้องปลอบใครกันแน่เหยียนจื้อกุ้ย: ซ่งชิง ข้าขอโทษ ข้ารู้ว่าเจ้ารักกับโม่หม่า แต่ข้าหลอกตัวเองไม่ได้ตั้งแต่เขาช่วยข้าจากสนามรบวันนั้น ข้าก็รักแขาแล้วเขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ข้าพึ่งพาได้ ตอนไปเซี่ยงไฮ้ด้วยกันเขาก็ดีต่อข้ามากข้ารู้ว่าข้าผิดต่อเจ้า แต่ความรักต้องมีแค่สองคน หากมีคนที่สาม ย่อมไม่มีใครมีความสุข ใช่มั้ยซ่งชิง: ใช้ เจ้าพูดถูก ดีกว่าจะให้เจ็บปวดทั้งสามคน ยังไงเจ้าก็เป็นคนของโม่หม่าแล้ว เขาต้องรับผิดชอบเจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะเป็นฝ่ายไปเองเหยียนจื้อกุ้ย: เจ้าจะไปจากโม่หม่าจริงหรือซ่งชิง: นี่เป็นทางออกทางเดียว ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะอยู่กินกันอย่างมีความสุขตลอดไปเหยียนจื้อกุ้ย: ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณอุตส่าห์หวังว่าหลี่โหยวหว่อจะช่วยเป็นพยานให้ได้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกลายเป็นว่าหลี่โหยวหว่อกลับย้นยันว่าคืนนั้นเห็นโม่หม่ากับจื้อกุ้ยเข้าห้องไปด้วยกันจริงๆซ่งชิงบอกว่าไปเป็นไป นางเก็บข้าวของโดยไม่ลังเล โม่หม่า: เจ้าจะไปไหนซ่งขิง: จื้อกุ้ยอยู่ในอารามโม่หม่า: ข้าถามถึงเจ้า ไม่ได้ถามถึงนางซักหน่อยซ่งชิง: เมื่อจื้อกุ้ยอยู่นี่ ข้าก็ควรต้องไปโม่หม่า: ซ่งชิง อย่าไปเลยซ่งชิง: ถ้าช้าไม่ไป เจ้าจะทำยังไงกับจื้อกุ้ย เจ้าคิดจะปัดความรับผิดชอบหรือเราต่างเป็นเด็กกำพร้า เรารู้รสชาติของการถูกทอดทิ้งดีเจ้าควรเข้าใจความรู้สึกของจื้อกุ้ย และไม่ควรทอดทิ้งนางซ่งขิง: ปล่อยข้าไปเถอะโม่หม่ามีเหตุผลหน่อย ระหว่างเราเป็นไปไม่ได้อีกแล้วโม่หม่า: ให้เวลาข้า ข้าต้องหาทางออกได้แน่ซ่งชิง: ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว เจ้านึกว่าข้าอยากไปนักหรือไงโม่หม่า: ซ่งชิง อย่าไปเลยซ่งชิง: โม่หม่า ข้าขอร้อง อย่าทำให้ข้าตัดใจยากไปกว่านี้อีกเลยหยงไป่ชุนรู้ข่าวซ่งชิงออกจากอารามเต๋า จึงมารับนางไปอยู่ด้วยยังไงเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ คนอื่นต่อให้ใกล้ชิดกันแค่ไหน พอแยกกันแล้วก็เป็นคนอื่นพ่อลูกสิตัดกันไม่ขาดโม่หม่าเห็นอาหารที่จื้อกุ้ยทำ ก็ยิ่งคิดถึงซ่งชิงแต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ได้แต่ทำใจยอมรับความจริงคนจากไปแล้ว แต่ต้วนเฮ่าเซินยังทำใจไม่ได้เมื่อหยงไป่ชุนขอให้ซ่งชิงมาพักในห้องเดิมของจื้อกุ้ยเฮ่าเซินก็อนุญาต พ่อลูกได้อยุ่พร้อมหน้านับเป็นเรื่องดีเพียงแต่ ไม่รู้ว่าจื้อกุ้ยจะกลับมาหรือไม่ ยังไงก็ช่วยเก็บข้าวของของนางไว้ในห้องเก็บของก็แล้วกันคัทสึฮิโร่ไม่พอใจโม่หม่าอย่างแรง ทำยังกับโดนแย่งแฟนซะเองต้องเป็นเพราะโม่หม่าไม่พอใจที่แพ้ให้กับเฮ่าเซินแน่ๆถึงได้วางแผนต่ำๆ มาชิงจื้อกุ้ยไป ถ้าเฮ่าเซินยังมัวทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ละก็เดี๋ยวเพื่อนจะไปจัดการโม่หม่าให้เองเอ่อม ว่างมากก็กินเหล้าเป็นเพื่อนก็พอ โอเคป่ะพี่เฮ่าเซินเค้าแมนพอ เรื่องแค่นี้ทำใจได้สรุปว่าสี่คน ไม่มีใครมีความสุขทั้งนั้นแหละเพราะหล่อนคนเดียวยัยจื้อกุ้ยเอ๊ยยยย
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [