ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 10
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 10จากตอนที่แล้ว โม่หม่าบอกจื้อกุ้ยเรื่องครอบครัวของเธอทำให้จื้อกุ้ยเสียใจมาก ซ่งชิงพยายามปลอบเธอว่า เธอไม่ได้ตัวคนเดียวเธอยังมีฉีเฉียวเป็นพี่สาวอีกคนหนึ่งจื้อกุ้ยรู้สึกสับสนในใจ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นซือจินหรือจื้อกุ้ยกันแน่แล้วทำไมทุกครั้งที่เธอเห็นโม่หม่า เธอจะรู้สึกหวาดหวั่นคิดไปคิดมา เลยพลาดตกเนินเขา ศีรษะไปกระแทกต้นไม้จื้อกุ้ยจึงจำเรื่องราวในอดีตได้โม่หม่ารู้ตัวว่าสู้อาจารย์กวนไม่ได้ จึงคิดใช้พิษงูวางยาจะให้รออีกสิบปี ยี่สิบปีมันนานเกินไป ทำแบบนี้ ไม่ได้นะ คิดว่าพ่อจะภูมิใจหรือซ่งชิง: ไม่ได้นะ ทำอย่างนี้ไม่ได้อาจารย์กวนเป็นปรมาจารย์ ท่านต้องดูออกแน่โม่หม่า: ข้าไม่สน ข้าจะล้างแค้นให้ได้ซ่งชิง: ถ้าเจ้าตาย จะล้างแค้นได้ยังไงโม่หม่า ฟังข้านะ ข้าอยู่ที่นี่เพื่อเจ้า ข้ากลับไปบ้านเหมยไม่ได้แล้วหากเจ้าเป็นอะไรไป ข้าก็ไม่เหลือใคร ให้เวลาตัวเองบ้าง ไม่ว่านานแค่ไหน ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าข้าจะช่วยเจ้าเองคนเขากำลังซาบซึ้งกัน จื้อกุ้ยก็มาเห็นเข้าพอดีเฮ้อ ไม่รู้จะนึกออกไปทำไม ถ้ารู้แล้วต้องเสียใจแบบนี้เฮ่าเซินกับเสี่ยวกวงออกตามหาจื้อกุ้ย ยิ่งใกล้มืด เฮ่าเซินก็ยิ่งร้อนใจจนมาพบจื้อกุ้ยอยู่ในป่าไผ่ จึงหายกังวลต้วนเฮ่าเซิน: ซือจิน ข้ากลัวเหลือเกินว่าจะหาเจ้าไม่เจอข้ากลัวว่าจะไม่ได้พบเจ้าอีกเหยียนจื้อกุ้ย: พี่เฮ่าเซินต้วนเฮ่าเซิน: เด็กโง่ ไม่เป็นไรแล้วนะเหยียนจื้อกุ้ย: ข้านึกว่าข้าจะไม่ได้กลับไปสำนักมังกรดำอีกแล้วต้วนเฮ่าเซิน: ข้าจะต้องพาเจ้ากลับไปอยู่แล้วเหยียนจื้อกุ้ย: ทำไม อาจารย์รองต้องไล่ข้าด้วยท่านบอกว่าข้าเป็นตัวถ่วงของพี่ ข้าเป็นตัวถ่วงของพี่หรือเปล่าต้วนเฮ่าเซิน: ไม่ต้องห่วง ตราบใดพี่ยังอยู่ จะมีใครไล่เจ้าได้หมั่นไส้พี่เฮ่าเซิน เห็นน้ำตาสาวเข้าหน่อยก็กลับไปต่อว่าอาจารย์รองทันทีแต่กลับโดนอาจารย์รองชิงต่อว่าซะก่อน อยู่ดีๆ ทิ้งการชุมนุมเจ้าสำนักไปดื้อๆ ไม่รับผิดชอบซะเลยต้วนเฮ่าเซิน: ก็อย่างที่ท่านพูดแหละ คนเราต้องมีความรับผิดชอบข้าถึงไม่ยอมให้ท่านไล่ซือจินไปจากสำนักเราซือจินความจำเสื่อม นางอยู่เมืองหลวงตัวคนเดียว ทำแบบนี้จะไม่ใจไม้ใส้ระกำไปหน่อยหรือถ้าแค่ผู้หญิงคนเดียวยังดูแลไม่ได้ คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องดูแลสำนักแล้วมั้งหยงไป่ซุน: ถ้าไม่กระทบสำนักล่ะก็ ต่อให้เจ้าดูแลผู้หญิงเป็นร้อย ข้าก็ไม่ว่านี่เจ้าเรียกข้าเป็นอาจารย์รอง หรือจะไม่ให้ข้าสนใจต้วนเฮ่าเซิน: ซือจินไม่เกี่ยวหยงไป่ซุน: เจ้าออกจากที่ประชุมกลางคัน ยังว่านางไม่เกี่ยวอีกทำอย่างนี้ เจ้าสำนักทั้งหลายจะไว้ใจเลือกเจ้าเป็นประธานหอการค้าได้หรือตัวนเฮ่าเซิน: ก็ถ้าท่านไม่ไล่ซือจินไป ข้าก็คงไม่ต้องทิ้งการประชุมหยงไป่ซุน: ข้าทำไปก็เพื่อเจ้า เพื่อสำนักมังกรดำข้าอาบน้ำร้อนมาก่อน ย่อมรู้ดีกว่าเจ้า ขืนปล่อยให้ผู้หญิงไม่รู้หัวนอนปลายเท้าอยู่ด้วยไม่ช้าก็เร็วต้องเกิดเรื่องแน่ต้วนเฮ่าเซิน; ซือจินไม่มีวันเป็นตัวถ่วงหรอก นางมีแต่จะเป็นกำลังใจให้กับข้าถ้าไม่ได้นางให้กำลังใจ ข้าคงไม่รับตำแหน่งเจ้าสำนักแทนพ่อหรอกหยงไป่ซุน: เห็นมั้ย เพื่อผุ้หญิงคนนี้ แม้แต่อาจารย์รอง เจ้าก็ไม่ฟังต้วนเฮ่าเซิน: ข้านับถือท่านเสมอ ข้ารู้ว่าท่านทำทุกอย่างเพื่อข้าข้าหวังว่าท่านจะให้เกียรติข้าบ้าง อย่ายุ่งเรื่องนี้อีกเลยหยงไป่ซุน: หากเจ้านับถือข้าจริง ก็ไล่ผู้หญิงคนนั้นไปซะต้วนเฮ่าเซิน: ท่านอยากให้ข้าเป็นเจ้าสำนัก ท่านก็ต้องให้ฟังข้าในฐานะเจ้าสำนักด้วยหยงไป่ซุน: อ้อ เดี่ยวนี้ เอาฐานะเจ้าสำนักมาขู่ข้าแล้วหรือต้วนเฮ่าเซิน: อาจารย์รอง ข้าจะตั้งใจสืบทอดสำนัก ไม่ให้เสียชื่อท่านพ่อส่วนเรื่องซือจิน ข้าก็ไม่ไล่นางไป ขืนใครรู้ว่าสำนักมังกรดำดูแลผู้หญิงคนเดียวยังไม่ได้ จะเสื่อมเสียชื่อเสียงสำนักเปล่าๆหยงไป่ซุน: ก็ดี อยากทำอะไรก็ทำ เกิดเรื่องขึ้นมาอย่าหาว่าข้าไม่เตือนล่ะเห็นโม่หม่าเริ่มถลำลึก ซ่งชิงก็อยากให้เลิกแผนการนี้เสียขืนบอกตอนนี้ โม่หม่าคงไม่อาจถอนตัวจากความเกลียดชังไปตลอดชีวิตอาจารย์กวนตัดสินใจพาโม่หม่าขึ้นไปฝึกวิชาบนเขาและจะเปิดช่องให้โม่หม่ามีโอกาสลงมือสังหาร เพื่อบีบให้เขาเลือกทางเดินอาจารยน์กวนมั่นใจว่า สายสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์จะทำให้โม่หม่าเลือกทางที่ถูกต้องสมกับเป็นโม่หม่า ขึ้นเขาหลายวัน ก็ไม่เตรียมเสบียงมา กะมาล่าสัตว์หากินเอาดาบหน้าอาจารย์กวนแบ่งเสบียงให้โม่หม่า ทำให้เขานึกถึงสมัยเด็กศิษย์อาจารย์แบ่งปันกันกิน โม่หม่าไม่อยากรับน้ำใจฆาตกรฆ่าบิดา จึงแกล้งทำเป็นไม่หิว ถึงเวลาฝีกต่อสู้ จำไว้ว่ากำลังมาจากกล้มเนื้อภายนอกพลังมาจากภายใน หากทำจิตให้ว่าง จะสามารถควบคุมทุกการเคลื่อนไหวรวดเร็วดุจสายฟ้า ลื่นไหลดุจสายน้ำการต่อสู้อย่างจริงจัง จึงจะช่วยให้โม่หม่าจับเคล็ดวิชาได้ขอให้ระวังการจู่โจมจากอาจารย์ให้ดี เพราะอาจารย์จะไม่ออมมือเด็ดขาดโม่หม่าไม่สามารถหลบการจู่โจมของอาจารย์ได้มองด้วยตาก็อย่างนี้แหละ ไม่อาจมองเห็นมุมอับสายตาได้หรอกโม่หม่าลองใช้ใจมอง ก็รับรู้การเคลื่อนไหวของอาจารย์กวนจนสามารถเป็นฝ่ายจู่โจมอาจารย์ แต่การเคลื่อนไหวที่โจ่งแจ้ง ทำให้อาจารย์รับมือได้ทัน เหนื่อยนักก็พักหน่อย ไม่กินอะไรเลย จะเอาอะไรมาสู้อาจารย์ได้หากมัวแต่มองใบไม้ มีหรือจะเห็นต้นไม้ยืนตระหง่านตรงหน้าหากไม่ยอมปล่อยวาง คงไม่อาจก้าวไปอีกขั้นจื้อกุ้ยคิดถึงฉีเฉียว จึงไปหานางที่โรงเตี๊ยมยังไงก็มีพี่สาวกับเขาอยู่คนเดียวสองวันที่แล้ว เธอยังเป็นซือจินลูกพี่ลูกน้องของเจ้าสำนักมังกรดำซึ่งห่วงใยดูแลเธอทุกอย่าง แม้เธอจำอะไรไม่ได้ ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลตอนนี้ เธอจำทุกอย่างได้แล้ว เธอไม่ใช่ซือจินอีกต่อไปเหยียนจื้อกุ้ย: แม้ข้าจะอยากเป็นซือจินเพียงไรแต่มีแต่เหยียนจื้อกุ้ยที่มีท่านเป็นพี่สาวเหยียนฉีเฉียว: ไม่ว่าเจ้าจะเป็นซือจินหรือจื้อกุ้ยเจ้าก็เป็นน้องสาวข้าเสมอ ที่ข้าทำเป็นไม่รู้จักเจ้าเพราะอยากให้เจ้าปลอดภัยจากไฉเหว่ย มีเพียงสำนักมังกรดำที่ปกป้องเจ้าได้ที่สำคัญ ข้าบอกได้เลยว่าต้วนเฮ่าเซินห่วงใยเจ้ามากอยู่กับเขา เจ้าจะมีความสุขถ้าเจ้าชอบเขา ก็ควรถนอมวันเวลานี้ไว้ ลืมเรื่องในอดีตซะอีกอย่างข้าได้ยินว่าบุตรชายของฉีเฉียงจะกลับมารักษาตัวที่เมืองหลวงหากไฉเหว่ยรู้ว่าเจ้ากลับมา จะต้องจับเจ้าไปบังคับให้แต่งงานเป็นแน่เจ้าก็เป็นซือจินต่อไปเถอะต้วนเฮ่าเซินให้เสี่ยวกวงสืบประวัติเหยียนจื้อกุ้ยเขาสงสัยว่าซือจินจะเสียความทรงจำหลังเหตุการณ์ที่พ่อแม่และน้องชายถูกฆ่าตายแต่เพื่อปกป้องนางจากฉีเฉียงและไฉเหว่ย จึงต้องปกปิดชาติกำเนิดนางไว้ ให้นางเป็นซือจินต่อไปเสี่ยวกวงเป็นเพื่อนจื้อกุ้ยไปเที่ยวตลาด คล้อยหลังหน่อยเดียว ไฉเหว่ยก็จับตัวนางไปเสียแล้วดูดิ๊ เฮ่าเซินอุตส่าห์ย้ำแล้วย้ำอีก ให้ดูแลนางให้ดีจื้อกุ้ยจะปฏิเสธว่านางไม่ใช่เหยียนจื้อกุ้ยยังไง ไฉเหว่ยก็ไม่สนใจ ถึงไม่ใช่ ถ้าข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกไปแล้ว จะทำอะไรได้ไฉเหว่ยจับจื้อกุ้ยขังในห้องคุณชายฉีเสี่ยวกวงรีบรุดไปตามเฮ่าเซิน อาจารย์สามคัดค้านไม่ยอมให้เฮ่าเซินยกพวกไปทวงคนคืนจากรองนายกเทศมนตรีงานนี้ หม่าเฉียงขอเข้าข้างเฮ่าเซิน มีอย่างที่ไหน เป็นถึงรองนายกเทศมนตรีกลับกล้าใช้คนมาฉุดคร่าหญิงสาวกลางตลาด กลางวันแสกๆความจริง คุณชายฉีก็ไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งที่บิดาทำจื้อกุ้ยรู้สึกโล่งอกที่เรื่องไม่เลวร้ายอย่างที่กลัวเฮ่าเซินยกพวกมาทวงคน ฉีเฉียงปฏิเสธไม่เคยเห็นนางก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าไฉเหว่ยฉุดจื้อกุ้ยมา ยังกล้าปฏิเสธหน้าด้านๆ อีกเสี่ยวกวงไม่พอใจ แอบขว้างรองเท้าใส่หน้าไฉเหว่ย จนเกือบเกิดการปะทะกัน โชคดี คุณชายฉีพาจื้อกุ้ยออกมาทันเวลาคุณชายฉีขอประกาศให้ชัดไปเลยว่า เธอไม่ใช่เหยียนจื้อกุ้ยคู่หมั้นของเขาแถมยังประกาศยกเลิกพันธะหมั้นหมายระหว่างเขาจับเหยียนจื้อกุ้ยอีกด้วยลูกชายว่ายังไง พ่อก็ว่ายังงั้น ตามใจลูกแล้วกันเหยียนจื้อกุ้ย: พี่เฮ่าเซิน ข้าขอโทษ ข้าก่อเรื่องให้ท่านเดือดร้อนอีกแล้วต้วนเฮ่าเซิน: เจ้าไม่ผิดซักหน่อย ข้าสิรับปากจะดูแล ปกป้องเจ้าแต่กลับปล่อยให้เจ้าต้องเผชิญกับเรื่องเช่นนั้น ข้าต้องเป็นฝ่ายขอโทษเจ้ามากกว่าเหยียนจื้อกุ้ย: หน้าตาข้าคงคล้ายกับเหยียนจื้อกุ้ยมากสินะ พวกเขาถึงได้เข้าใจผิดอยู่เรื่อยต้วนเฮ่าเซิน: แล้วถ้าเจ้าเป็นเหยียนจื้อกุ้ยล่ะ เจ้าจะยอมแต่งงานกับคุณชายฉีหรือไม่เหยียนจื้อกุ้ย: ถ้าข้าเป็นเหยียนจื้อกุ้ย ข้ายอมตายซะดีกว่าต้วนเฮ่าเซิน: ตายหรือเหยียนจื้อกุ้ย: ใช่ ข้าไม่ยอมแต่งงานกับคนที่ข้าไม่ได้รักหรอกอีกอย่าง ตระกูลฉีก็แค่ต้องการผู้หญิงไว้คลอดลูกชายเท่านั้นเองเช่นนี้ เหยียนจื้อกุ้ยก็น่าสงสารออก ข้าหวังว่าตระกูลฉีจะไม่มีวันหานางเจอต้วนเฮ่าเซิน: ดีที่เจ้าไม่ใช่เหยียนจื้อกุ้ย เจ้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้าจะไม่มีใครกล้ารังแกเจ้าเหยียนจื้อกุ้ย: ข้ารู้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะอยู่เคียงข้างข้า พี่เฮ่าเซินโม่หม่ายังไม่ยอมแพ้ หาทางลอบทำร้ายอาจารย์กวนยิ่งลงมือหนัก ก็ยิ่งส่งผลให้ตัวเองเจ็บหนัก คนเราต้องมีทางถอยให้คนอื่นบ้างอาจารย์กวนรักษาอาการบอบช้ำให้โม่หม่าจนหมดแรงสลบไปเปิดโอกาสให้โม่หม่าลงมือ
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 9
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 9จากตอนที่แล้ว ต้วนเฮ่าเซินกับหม่าเฉียงตกลงประลองยุทธ์เลือกเจ้าสำนักหลังจากประมือกันพักใหญ่ อาจารย์รองหยงไป่ชุนเกรงเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงจึงรีบส่งสายตาให้หม่าเฉียงล้มมวยซะ รับปากแล้วห้ามเปลี่ยนใจเมื่อหม่าเฉียงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ บรรดาศิษย์ร่วมสำนักก็ยอมรับต้วนเฮ่าเซินอาจารย์รองดีใจที่ผลักดันเฮ่าเซินเป็นเจ้าสำนักได้สำเร็จเรื่องของสำนักมังกรดำกลายเป็นข่าวลือไปทั่วเมืองหลวงลือกันไปผิดๆ ถูกๆ บ้างก็บอกว่าโม่หม่าฆ่าตั่วนทีป๋อ บ้างก็บอกว่าทั้งคู่สู้เสมอ ต้วนทีป๋อได้รับบาดเจ็บเสียชีวิตหลังจากการต่อสู้แถมยังเม้าท์ว่าพฤติกรรมของต้วนเฮ่าเซิน ที่มีผู้หญิงติดสอยห้อยตามทำให้ศิษย์ร่วมสำนักไม่ให้ความยำเกรง คงเป็นเจ้าสำนักไม่ได้นาน ว่าไปนั่นฉีเฉียวรู้เข้าก็เป็นห่วงจื้อกุ้ย ฟงหนินจึงอาสาช่วยสืบความเป็นอยู่ของนางให้ฟงหนินเดินตามจื้อกุ้ย จนนางสงสัย เขาจึงทำทีเป็นถามทางไปเหลาฉีฟงหนินถามไปถามมา เริ่มซักไซ้เรื่องส่วนตัว จื้อกุ้ยระแวงว่าเขาต้องรู้จักนางมาก่อนแน่ไม่งั้นจะห่วงใยถามไถ่ซะขนาดนี้หรือต้วนเฮ่าเซินเห็นจื้อกุ้ยยื้อยุดฟงหนิน กลับคิดว่าเขาทำร้ายเธอจึงตรงเข้าไปผลักฟงหนิน ทำให้หยกที่ห้อยคอร่วงหล่นหยกนี้คุ้นตาหยงไป่ชุนมาก ไปขโมยมาจากไหนสารภาพมาซะดีๆที่ฉุนเฉียวซะขนาดนี้ เพราะหยงไป่ชุนจำได้ว่าเป็นหยกที่ตนมอบให้ลูกสาวก่อนจากกันเมื่อสอบถามเหมยฟงหนิน จึงได้รู้ว่าเขาได้รับหยกมาจากมารดาแต่มารดาจะได้หยกมาจากไหนนั้นฟงหนินไม่รู้ เฮ่าเซินคืนหยกให้กับฟงหนินไปฉีเฉียวได้รู้ว่าน้องสาวสบายดีก็โล่งใจ แหม ให้ไปถามข่าวคราวจื้อกุ้ยแค่เนี้ย เล่นหายไปครึ่งค่อนวันงานที่เหลายิ่งยุ่งๆ อยู่ กลับมาก็รีบไปล้างจานซะฟงหนินงอนที่ฉีเฉียวห่วงแต่น้องสาวกับร้าน ไม่ได้ห่วงใยที่เขาได้รับบาดเจ็บกลับมาเลยงานเงินไม่ยอมทำ อ้างว่าจะไปเยี่ยมโม่หม่าซะอีกทิ้งเมียให้ทำงานดูแลร้านอยู่คนเดียว มันใช้ได้มั้ยเนี่ยงอนฉีเฉียว ก็มาอ้อนขอให้ซ่งชิงช่วยทำอาหารให้กินอาหารที่ฉีเฉียวทำก็ไม่ใช่ว่าแย่อะไร แต่กินไม่อร่อย เพราะนางชอบบ่นนั่น โน่น นี่ตลอดเวลาซ่งชิงก็ตามใจ เข้าไปทำหมั่นโถวให้เพิ่มอาจารย์กวนเห็นแขนฟงหนินเป็นรอยช้ำ จึงซักจนรู้เรื่องฟงหนินถูกหยงไป่ชุนทำร้ายตกลงหยกนี้ฟงหนินได้มาจากไหน อาจารย์กวนก็ชักอยากรู้มารดาฟงหนินให้หยกนี้แก่เขา เพื่อมอบให้ซ่งชิงในวันแต่งงานฟงหนินฉวยโอกาสฝากหยกให้กับอาจารย์กวนไปมอบให้ซ่งชิงอาจารย์กวนสงสัยว่าซ่งชิงจะเป็นบุตรสาวของหยงไป่ชุนจึงเดินทางไปหามารดาของฟงหนินถึงหมู่บ้านป้าเหมยดีใจที่ได้รู้ว่าฟงหนินเปิดเหลาขายติ่มซำที่เมืองหลวงนางยังนึกว่าซ่งชิงอยู่ช่วยฟงหนินที่ร้าน อาจารย์กวนได้แต่ตอบเลี่ยงๆ ไปในอดีต ลุงกับป้าของซ่งชิงเป็นเพื่อนบ้านของป้าเหมยช่วงสงคราม ทั้งคู่ต้องการเดินทางเข้าเมืองหลวงกลับพบดิถล่มเสียชีวิต ทิ้งซ่งชิงไว้ตามลำพังป้าเหมยรับซ่งชิงมาเลี้ยงดู โดยตั้งใจให้นางแต่งงานกับฟงหนินนางเก็บหยกของซ่งชิงไว้แทนของหมั้นอาจารย์กวนรู้ดีว่าซ่งชิงเป็นคนที่โม่หม่ามีใจผูกพันหากเขารู้ว่าหยงไป่ชุนเป็นคนฆ่าพ่อแม่ เขาต้องไม่ยอมละเว้นหยงไป่ชุนแน่เพื่อไม่ให้คนรุ่นหลังต้องปวดร้าวเพราะความแค้นคนรุ่นก่อนถึงเวลาที่ต้องยุติความแค้นลงซะโม่หม่าจับหมาที่มาขโมยกินไก่ได้ คิดจะฆ่ามากิน (อันนี้ไม่ได้อำนะ คนจีนเขากินหมากันอ่ะค่ะ)แต่พอซ่งชิงขอร้อง ก็ยอมปล่อยไป อาจารย์กวนยิ่งมั่นใจว่ามีเพียงซ่งชิงเท่านั้นที่จะกล่อมเกลาจิตใจโม่หม่าได้อาจารย์กวนคืนหยกให้กับซ่งชิง พร้อมกับขอร้องให้ช่วยเหลือ ตอนนี้โม่หม่ามีแต่ความแค้นในใจ ส่งผลให้ฝีกวิชาเท่าไหร่ก็ไม่คืบหน้าต้องเล่นไม้โหด หลอกโม่หม่าว่าอาจารย์กวนนี่แหละเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของโม่หม่าโม่หม่าจะได้มีแรงฮึด ฝึกวิชาทั้งหมดจากอาจารย์กวน เพื่อล้างแค้นอาจารย์กวนยังเชื่อมั่นว่า สายสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์ และความรักที่โม่หม่ามีต่อซ่งชิงจะช่วยให้โม่หม่าละทิ้งความแค้นได้หลิวฉวนทำตามแผน แสร้งทำเป็นเมาแล้วเกือบพลั้งปากเรื่องฆาตกรออกมาสร้างความสงสัยให้กับโม่หม่าวันรุ่งขึ้น ซ่งชิงมาตามตัวโม่หม่า โดยอ้างว่านางแอบเห็นอาจารย์กวนกับหลิวฉวนต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายทั้งคู่รีบรุดไปดู เห็นอาจารย์กวนกำลังทิ้งศพหลิวฉวนโม่หม่าหลงเชื่อสนิทใจว่าอาจารย์กวนเป็นฆาตกรโม่หม่าเจ็บใจศัตรูอยู่ตรงหน้ากลับล้างแค้นไม่ได้เข้าทางซ่งชิง นางเสนอให้เขาเรียรรู้วิขากังฟูของอาจารย์กวนให้หมดทำเช่นนี้ จึงจะมีโอกาสแก้แค้นได้จะฝึกไทเก๊กขั้นแรกต้องทำใจให้สงบ ลืมเลือนตัวตนทำให้ตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของสภาพแวดล้อมโม่หม่าตั้งใจฝึกปรือ จนแม้สัตว์ป่าก็ยังคิดว่าเขาเป็นก้อนหินป้าเหมยคิดถึงฟงหนิน จึงเดินทางเข้ามาเมืองหลวงมาถึงก็ทะเลาะกับฉีเฉียวซะแล้วเนี่ยนะ เมียคนขยันของฟงหนิน ทีป้าได้ยินลูกค้าชมหนักชมหนาไม่เข้าตาป้าเอาซะเลย แล้วซ่งชิงหายไปไหนเนี่ยไอ้ลูกโง่เอ๊ย ปล่อยซ่งชิงไปเพราะพลาดไปมีอะไรผู้หญิงคนนี้เนี่ยนะผู้ชายไม่เห็นต้องมีเมียเดียวเลย คนรวยๆ เขายังมีเมียตั้งสี่ป้าไม่เกี่ยงมีลูกสะใภ้เยอะหรอก ตราบใดที่ไม่ต้องเสียเงินแต่งเข้าบ้านอาจารย์กวนสอนให้โม่หม่าใช้จิตใจควบคุมพลังแต่โม่หม่ายังมีจิตใจที่สับสน ทำให้พลังสับสน การออกหมัดก็พลอยสับสนไปด้วยแล้วจะสู้อาจารย์ได้ยังไง ฮึเห็นหน้าอาจารย์กวนทีไร ใจก็คอยคิดว่าเป็นฆาตกรฆ่าพ่อแล้วจะให้สงบจิตใจได้อย่างไร ซ่งชิงแนะให้โม่หม่าลืมความเกลียดชังไปซะหากยังทำไม่ได้ ก็ให้คิดว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่อาจารย์กวนแต่เป็นคนที่เขาเคารพนับถือ อย่างเช่นพ่อของเขาโม่หม่าลองทำตาม ก็สามารถก้าวหน้าไปอีกขั้นอาจารย์กวนดีใจที่แผนการเริ่มเป็นผลขั้นตอนต่อไปจะยากลำบากยิ่งขึ้นไปกว่านี้แต่เชื่อว่ามีอาจารย์กวนกับซ่งชิงคอยช่วยเหลือโม่หม่าจะต้องผ่านไปได้แน่ป้าเหมยพาฟงหนินมาขอร้องให้ซ่งชิงกลับไปแต่ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญของโม่หม่า ซ่งชิงไม่ยอมทิ้งเขาไปแน่ป้าเหมยชักฉุน ตอนซ่งชิงเดือดร้อน ป่วยไข้ ใครล่ะคอยดูแลห่วงใยทำมามาตอบแทนกันแบบนี้ซ่งชิงยอมใจแข็ง ขอตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีอื่นเหล่าเจ้าสำนักประชุมเครียดเลือกสรรประธานสมาคม Hua Wan คนใหม่ต้วนเฮ่าเซินก็ฟังๆ ไปอย่างนั้น พอเสี่ยวกวงมาแจ้งว่าหยงไป่ชุนไม่รู้พาซือจินไปไหน ก็ร้อนใจรีบออกไปตามก็น่าให้ชาวบ้านเขาเม้าท์ล่ะนะแบบนี้หยงไป่ชุนเล็งเห็นว่าปล่อยให้ซือจินอยู่ข้างกายเฮ่าเซินต่อไปคงไม่ดีเดี๋ยวเฮ่าเซินจะเสียอนาคตซะเปล่าๆ จึงให้เงินไล่นางไปแถมยังเอาไปทิ้งซะกลางป่ากลางเขา กะว่าให้หาทางกลับกันไม่เจอเลยใช่มั้ยเนี่ยจื้อกุ้ยหาทางออกจากป่า กลับไปเจอโม่หม่าเข้าจื้อกุ้ยเห็นงูแล้วตกใจ จึงลื่นตกเขาจนไหล่หลุด โม่หม่าพากลับไปรักษาที่วัดเต๋า จื้อกุ้ยเห็นโม่หม่าแล้วเริ่มนึกบางเหตุการณ์ออก โม่หม่ก็ไม่ละเอียดอ่อนซะเลย พอรู้ว่าเธอสูญเสียความจำดันโพล่งออกไปเรื่องพ่อแม่น้องชายเธอถูกฆ่าตาย จื้อกุ้ยเสียใจรับไม่ได้ หรือว่าในโลกนี้ นางจะต้องเหลือตัวคนเดียวไร้ญาติขาดมิตร ไร้ที่พึ่งพา
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 8
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 8จากตอนที่แล้ว โม่หม่าไปอาละวาดถึงสำนักมังกรดำและได้ประมือกับต้วนทีป๋อ ระหว่างการต่อสู้ ต้วนทีป๋อหัวใจวายเสียชีวิตกระทันหันอาจารย์รอง อาจารย์สาม และต้วนเฮ่าเซินกลับมาถึงสำนักไล่เลี่ยกันพบเหล่าศิษย์ถูกโม่หม่าทำร้าย เจ้าสำนักก็มาเสียชีวิตทุกคนจึงเข้าใจผิดคิดว่าโม่หม่าเป็นฆาตกรเลือดต้องล้างด้วยเลือด โม่หม่าต้องตายถูกรุมขนาดนี้ โม่หม่าคนเดียวจะสู้ยังไงไหว แถมตอนนี้ แต่ละคนก็ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังคำอธิบาย เผ่นก่อนดีกว่าสำนักมังกรดำไล่ตามโม่หม่าไปถึงป่าไผ่โม่หม่าสู้ไม่ไหว เกือบตายแล้วงานนี้โชคดีของโม่หม่าที่อาจารย์กวนมาทัน จึงช่วยศิษย์รักไว้ได้อาจารย์กวนประมือกับอาจารย์รอง แล้วรู้สึกว่าวิทยายุทธของเขาเหมือนนักฆ่าชุดดำที่หลิวฉวนเคยเล่าให้ฟังใจเย็นๆ กันก่อนได้มั้ย ชันสูตรสาเหตุการตายของเจ้าสำนักต้วนก่อนหากโม่หม่าผิดจริงก็ยินดีให้จับตัวไปลงโทษเฮ่าเซินไม่ยอม จะเสียเวลาทำไมไฉเหว่ยนำกำลังตำรวจมาขัดขวาง หากเกิดการฆาตกรรมจริงก็เป็นหน้าที่ของกรมตำรวจต้องดูแล จะมาตั้งศาลเตี้ยกันเองไม่ได้พลเมืองดีควรเคารพกฎหมายสิอาจารย์รองตัดสินใจให้ตำรวจรับหน้าที่สืบสวนคดีอาจารย์กวนก็ยอมให้โม่หม่าโดนจับไปขังคุก ยังดีกว่าถูกยำบาทาศิษย์สำนักมังกรดำ รอฟังผลการชันสูตรที่หน้ากองบัญชาการตำรวจซ่งชิงได้ข่าวโม่หม่าถูกจับ จึงรีบมาฟังข่าว แค่รู้ว่าซ่งชิงเป็นเพื่อนกับโม่หม่า หม่าเฉียงก็ไม่พอใจ ดีที่อาจารย์สามคอยห้ามปรามไว้ อย่าทำให้เสียชื่อสำนักผลการขันสูตรออกมาว่าต้วนทีป๋อหัวใจวายตัวนเฮ่าเซินไม่อยากเชื่อ พ่อสุขภาพดีออกจะตาย ไม่เห็นเคยมีอาการเจ็บป่วยต้วนเฮ่าเซิน: ฝีมือกังฟูพ่อ คนธรรมดาเอาชนะไม่ได้ข้ายังไม่เคยชนะพ่อซักครั้ง แล้วพ่อจะมาป่วยตายได้ยังไงกวนซานเยวี่ย: เจ้าพูดถูกแล้ว เจ้าสำนักต้วนเป็นยอดยุทธ์ ไม่มีทางแพ้คนฝีมือธรรมดาเจ้าเคยประมือกับโม่หม่ามาแล้ว เจ้าคิดว่าฝีมืออย่างเขามีปัญญาฆ่าเจ้าสำนักต้วนหรือกวนซานเยวี่ยคาดว่าเจ้าสำนักต้วนน่าจะเสียชีวิตเพราะโหมฝึกกังฟูมากเกินไปอาจารย์รองก็ยืนยันว่า ระยะหลังนี้ ตัวนทีป๋อฝีกวิชาบ่อยขึ้นหม่าเฉียงไม่ยอมรับผลชันสูตร ดึงดันจะฆ่าโม่หม่าให้ได้ผู้ว่าจั๊วะเตือนสติ หม่าเฉียงยังไม่ยอมฟังมีอาจารย์สามคนเดียวที่รั้งเขาไว้ได้ผิดแล้วต้องยอมรับผิด ต้วนเฮ่าเซินยอมขอโทษที่เข้าใจผิดโม่หม่าทำให้หม่าเฉียงไม่พอใจ คิดว่าเฮ่าเซินอ่อนแอเกินไปดูซิ ยอดฝีมืออย่างต้วนทีป๋อยังต้องมาตายเพราะมัวแต่คิดฝีกวิชาเพื่อเป็นที่หนึ่งโม่หม่าน่าจะจำไว้เป็นบทเรียน จะได้ไม่เจริญรอยตามสอนไปก็เท่านั้น เหมือนสีซอให้ควายฟังโม่หม่าคิดแต่เสียดายที่เจ้าสำนักต้วนตายเร็วไปไม่อย่างนั้น รอให้โม่หม่าฝึกวิชาเก่งกว่านี้ จะได้ไปท้าสู้อีกเฮ้อ อาจารย์กวนได้แต่กลุ้มใจ ดูท่าลูกศิษย์คนนี้คงต้องขัดเกลากันอีกนานอาจารย์กวนสงสัยว่าหยงไป่ซุนผู้เป็นอาจารย์รองและพ่อบ้านของสำนักมังกรดำจะเกี่ยวพันกับการตายของบิดามารดาโม่หม่าสำนักมังกรดำกำลังจัดเตรียมงานศพตัวนทีป๋ออาจารย์รองเห็นหม่าเฉียงทำตัวเหมือนเป็นเจ้าสำนักคอยสั่งการต่างๆ นานาก็ไม่พอใจจะทำอะไรก็ควรจะถามต้วนเฮ่าเซินก่อนถึงจะถูกแม้เฮ่าเซินยังไม่ได้รับตำแหน่งเจ้าสำนัก แต่ก็เป็นบุตรชายคนเดียวของต้วนทีป๋ออาจารย์สามไม่เห็นด้วย สำนักมังกรดำ ไม่เคยมีธรรมเนียมสืบทอดเจ้าสำนักจากบิดาสู่บุตรตอนเจ้าสำนักยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่เคยพูดว่าจะให้เฮ่าเซินสืบทอดซ้ำยังพูดบ่อยๆ ว่าจะมอบตำแหน่งให้กับผู้มืฝีมือหม่าเฉียงเป็นศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์น้องก็ต้องให้ความสำคัญเป็นธรรมดาอาจารย์รองกับอาจารย์สามถกเถียงกันจนต้วนเฮ่าเซินโกรธต้วนเฮ่าเซิน: หยุดเถียงกันซะที พ่อข้าเพิ่งตายพวกท่านก็ทะเลาะแย่งขิงตำแหน่งเจ้าสำนักกันแล้วศิษย์น้องอาข่ายเข้าข้างศิษย์พี่ใหญ่หม่าเฉียงหาว่าเฮ่าเซินดีแต่ก้มหัวให้คนอื่น ไม่เหมาะสมเป็นเจ้าสำนักแต่พอเฮ่าเซินเอาเรื่องก็ไม่กล้าจริง ศิษย์พี่ใหญ่ต้องช่วยไกล่เกลียตัวนเฮ่าเซิน: ข้ารู้ว่าพ่อตั้งความหวังในตัวข้าไว้มากข้าไม่อยากทำให้พ่อต้องผิดหวัง แต่ข้าก็ทำให้เขาผิดหวังจนได้ข้าเป็นลูกชายคนเดียวชองพ่อ พ่ออยากให้ข้าสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักมังกรดำข้าคิดว่ายังมีเวลาที่จะพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่า ข้ามีความสามารถข้านึกว่าข้ายังมีเวลาอีกมาก เหยียนจื้อกุ้ย: เฮ่าเซินต้วนเฮ่าเซิน: มันสายเกินไปแล้ว ไม่ว่าข้าจะทำอะไร มันสายเกินไปจริงๆ ข้าไม่อาจทำอะไรให้พ่อได้อีกตอนพ่อตาย เขาก็ยังนึกว่าข้าเป็นลูกที่ไม่เอาถ่านเขายังคงเป็นห่วงข้าเหยียนจื้อกุ้ย: มันไม่สายเกินไปหรอก ถ้าท่านตั้งใจที่จะทำ ไม่สายต้้วนเฮ่าเซิน: แต่ตอนนี้ ถึงข้าทำอะไร พ่อก็ไม่เห็นเหยียนจื้อกุ้ย: พ่อท่านอยากให้ท่านประสบความสำเร็จในชีวิตไม่ใช่เพื่อให้เขาเห็น หากการจากไปของเขาทำให้ท่านละทิ้งตัวเองพ่อท่านจะผิดหวังแค่ไหนต้วนเฮ่าเซิน: ข้าทำให้พ่อผิดหวังมามากแล้ว ข้าจะไม่ทำให้เขาต้องผิดหวังอีกเหยียนจื้อกุ้ย: ใช่แล้ว ถึงพ่อท่านจะไม่อยู่แล้ว แต่สิ่งที่ท่านทำ เขาต้องรับรู้เพราะเขาจะอยู่ในใจของท่านเสมอ ต้วนเฮ่าเซิน: ข้ารู้แล้วว่าข้าควรจะทำอย่างไรต่อไปรู้นะว่าเสียใจ แต่ไม่ควรระเบิดอารมณ์ต่อหน้าศิษย์ในสำนักต่อไปจะต้องหัดควบคุมอารมณ์บ้าง หยงไป่ซุนเอง ก่อนจะเข้าสำนักมังกรดำ ก็เคยมีบุตรสาวคนหนึ่ง ตอนฮูหยินป่วยตาย เขาต้องการสร้างชื่อเสียง จึงฝากลูกสาวให้พี่ชายดูแลต่อมาเกิดแผ่นดินถล่ม ทั้งครอบครัวสูญหาย คาดว่าคงเสียชีวิตกันหมดแล้วแม้จะไม่ได้ทำหน้าที่พ่อที่ดี หยงไปซุ่นก็ไม่เคยเสียใจเพราะได้ช่วยเจ้าสำนักต้วนสร้างสำนักมังกรดำให้เป็นสำนักอันดับหนึ่งในเมืองหลวงถ้าอยากประสบความสำเร็จ ก็ต้องยอมเสียสละบางครั้งเพื่อประโยชน์ของสำนัก ก็ต้องละทิ้งความรู้สึกส่วนตัวไปซะพูดมาตั้งเยอะ เฮ่าเซินเข้าใจมั้ยเนี่ยอาจารย์กวนให้โม่หม่าฝึกวิชาด้วยการแขวนไว้บนต้นไม้ซ่งเขิงเห็นโม่หม่าทรมานแล้วใจอ่อน ปล่อยเขาลงมา แต่ด้วยน้ำหนักตัวของโม่หม่า ซ่งชิงยึดเชือกไว้ไม่ไหว จึงล้มทับเขาอิอิ คนเค้าไม่ตั้งใจน้า แค่ทายา ยังไม่รู้จักหนักเบา แล้วจะเข้าใจไทเก๊กได้ยังไงโม่หม่าเห็นซ่งชิงไม่เป็นไรมาก จึงขอให้นางแขวนเขาบนต้นไม้อีกโม่หม่าเห็นดักแด้กลายเป็นผีเสื้อ เกิดความรู้สึกผ่อนคลายทำให้ร่างกายไม่แข็งขืน ไม่ฝืนอีกต่อไปเมื่อรู้เคล็ดลับการผ่อนคลายแล้ว โม่หม่าก็ขอให้ซ่งชิงปล่อยเขาลงมากลับมาลองขว้างรับไข่กันอีกครั้ง คราวนี้ โม่หม่ารับไข่ได้โดยไม่แตกต่อไปเป็นช่วงโชว์รำมวยของโม่หม่า ประกอบเพลงที่เพราะสุดๆงานศพต้วนทีป๋อ ทั้งผู้ว่า และเจ้าสำนักต่างให้เกียรติมาร่วมงานหม่าเฉียงร้องไห้ยังก้บงานศพพ่อตัวเองเจ้าสำนักต่่างๆ เห็นผูัว่าให้ความสำคัญกับหยงไป่ซุนมากกว่าต้วนเฮ่าเซินชักสงสัยว่าใครจะเป็นเจ้าสำนักคนต่อไป หยงไป่ซุนฉวยโอกาสให้ต้วนเฮ่าเซินสัญญาต่อเจ้าสำนักทั้งหลายศิษย์พี่ศิษย์น้อง และต้วนทีไป๋ ว่าจะสืบทอดปณิธานของบิดานำพาสำนักมังกรดำให้แข็งแกร่ง และรุ่งเรืองสืบไปเปิดโอกาสให้ขนาดนี้แล้ว ถ้าเฮ่าเซินยังไม่รู้ตัวอีก ก็อย่าเป็นมันเลยเจ้าสำนักหยงไป่ซุนโล่งใจที่เห็นเฮ่าเซินให้คำมั่นต่อหน้าหลุมศพบิดาเท่ากับเป็นการประกาศเจตนารมย์ว่าจะสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักหากอาจารย์สามยังคิดขัดขวางอีก ก็คงจะยากหน่อยล่ะอาจารย์สามไม่พอใจที่อาจารย์รองมัดมือชกทั้งที่อดีตเจ้าสำนักเคยบอกว่าผู้สืบทอดเจ้าสำนักให้ดูกันที่ฝีมือหม่าเฉียงทำเพื่อสำนักมาหลายปี ส่วนเฮ่าเซินดีแต่เล่นสนุกไปวันๆหยงไป่ซุน: ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่เรื่องความสามารถด้านกังฟูหม่าเฉียงก็เทียบเฮ่าเซินไม่ได้หม่าเฉียง: ข้ามั่นใจว่า ข้าไม่มีทางแพ้เฮ่าเซินแน่อาจารย์สาม: งั้นเรามาจัดประลองยุทธ์กัน ใครชนะก็ได้เป็นเจ้าสำนักทั้งหม่าเฉียงและต้วนเฮ่าเซินต่างเห็นด้วยให้ผู้ชนะได้เป็นเจ้าสำนัก จะได้ไม่มีใครมาโต้แย้งอีกหยงไป่ซุนรีบมาล้อบบี้หม่าเฉียงให้ยอมสละให้เฮ่าเซินเป็นเจ้าสำนักไปก่อนมาแย่งชิงตำแหน่งเจ้าสำนักตอนนี้ คนอื่นจะหาว่าหม่าเฉียงไม่รู้จักบุญคุณอดีตเจ้าสำนักให้ต้วนเฮ่าเซินดูแลสำนักซักพัก ค่อยยกให้หม่าเฉียงสืบทอดไม่เพียงแต่ช่วยให้อดีตเจ้าสำนักได้สมหวัง ยังจะไม่มีคนครหาอีกด้วยถ้าเห็นแก่สำนัก ก็ขอให้สู้แพ้เฮ่าเซินในวันพรุ่งนี้หม่าเฉียงโดนอาจารย์รองกล่อมจนยอมรับปากใกล้ถีงเวลาประลองยุทธ์ เฮ่าเซินยังไม่มา อาจารย์รองล่ะอ่อนใจก็มัวแต่จุ๊กจิ๊กกับผู้หญิงอยู่ได้การต่อสู้กำลังเข้มข้น ใครจะได้เป็นเจ้าสำนักคนใหม่โปรดติดตามตอนต่อไป
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 7
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 7จากตอนที่แล้ว ต้วนเฮ่าเซินพาเหยียนจื้อกุ้ยกลับสำนักมังกรดำอาจารย์รองเห็นเฮ่าเซินห่วงใยจื้อกุ้ยมาก จึงคิดใช้นางบีบให้เฮ่าเซินยอมเป็นตัวแทนสำนักร่วมประลองยุทธ์ในงานชุมนุมชาวยุทธ์อาจารย์รองใช้ลูกไม้อ้างว่าต้วนทีป๋อต้องการให้เฮ่าเซินไล่จื้อกุ้ยไปซะผู้หญิงมาอยู่ในสำนักกังฟูมันไม่สะดวก แถมเรื่องความรักหญิงชายยังทำให้เฮ่าเซินไม่สนใจเรื่องของสำนักซะอีกต้วนเฮ่าเซิน: พ่อเข้าใจผิดใหญ่แล้ว ที่ข้าไม่อยากเข้าร่วมงานชุมนุมไม่เกี่ยวอะไรกับผู้้หญิงคนนั้นซักหน่อยเหยียนจื้อกุ้ยได้ยินที่อาจารย์รองพูดนางจึงคิดจะจากไปต้วนเฮ่าเซินไม่ยอม ผู้หญิงตัวคนเดียวจะไปอยู่ไหนได้เขาตัดสินใจยอมเป็นตัวแทนสำนัก สมใจอาจารย์รองจนได้โม่หม่าตั้งใจฝึกมวยไทเก๊ก เขาสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวที่นุ่มนวลของแมวจึงนำมาปรับใช้้้กับกระบวนท่า จนคล่องแคล่วถึงวันชุมนุมชาวยุทธ์ โม่หม่าไม่ยอมพลาด ขอไปร่วมด้วยท่าทางของโม่หม่าสะดุดตามุนโหยวหว่อตรงข้ามกันสุดๆ เฮ่าเซินเนี่ยถ้าพ่อไม่บังคับไม่มานั่งง่วงในงานประลองเด็ดๆส่วนโม่หม่า ถึงไม่มีใครชวนก็จะมา ตัวแทนสำนักกิมเจียงเป็นฝ่ายชนะ อาจารย์รองกับต้วนทีป๋อรีบส่งสายตากดดันให้ต้วนเฮ่าเซินขึ้นเวทีพระเอกไม่แพ้ตัวประกอบอยู่แล้ว หุหุโม่หม่าเห็นแล้วคันไม้คันมือ ขอร่วมประลองด้วยตัวนทีป๋อมั่นใจ ถึงโม่ไหม่าจะได้รับการชี้แนะจากอาจารย์ดีแต่ฝีมือยังไม่ถึงขั้น สู้ตัวนเฮ่าเซินไม่ได้แน่นอนเหยียนจื้อกุ้ยอยากไปดูตัวนเฮ่าเซินประลองยุทธเสี่ยวกวงก็ตามใจนางอาจารย์รองและหม่าเฉียง เห็นเฮ่าเซินประลองกับโม่หม่าแล้วไม่เก๊ทมัวแต่รุกอย่างเดียวระวังพลาดท่าให้โม่หม่าไม่รู้อะไรซะแล้ว เฮ่าเซินกำลังหลอกล่อให้โม่หม่าติดกับต่างหากเล่า ไม่เพียงแต่ด้วนทีป๋อที่ดูออก มุนโหยวหว่อก็ดูออกว่าภายใน 10 กระบวนท่า โม่หม่าต้องพ่ายแพ้แน่นอนเหยียนจื้อกุ้ยเห็นโม่หม่าสู้กับต้วนเฮ่าเซิน รู้สึกหวาดกลัวจนกรีดร้องออกมาต้วนเฮ่าเซินเป็นห่วงจื้อกุ้ย จึงเผลอตัวพลาดท่าโดนหมัดโม่หม่าตกเวทีเฮ่าเซินเห็นจื้อกุ้ยวิ่งหนีไป จึงไล่ตามนาง โดยไม่สนการประลองเล่นเอาต้วนทีป๋อฉุนขาด ส่วนมุนโหยวหว่อก็หมดอารมณ์จะดูต่อด้วยความกลัวทำให้จื้อกุ้ยกลับมามีเสียงเหมือนเดิมเฮ่าเซินยังหลงเข้าใจผิดว่านางห่วงใยเขา หารู้ไม่ว่าเป็นเพราะโม่หม่าสำหรับแขาแพ้ชนะไม่สำคัญ เห็นจื้อกุ้ยพูดได้ เฮ่าเซินดีใจยิ่งกว่าชนะการประลองอีกเห็นผู้หญิงสำคัญกว่าการประลอง ทำให้สำนักต้องอับอายใครๆ จะนึกว่าสำนักมังกรดำมีแต่คนขี้ขลาดน่ะสิอาจารย์รองพยายามแก้ตัวแทนเฮ่าเซิน งานนี้ต้องไล่จื้อกุ้ยไปสถานเดียวต้วนเฮ่าเซินกลับมาขอโทษบิดาต้วนทีป๋อ: ยังมีหน้ากลับมาอีกหรือเหยียนจื้อกุ้ย: ท่านลุงคะ อย่าโทษเฮ่าเซินเลยข้าผิดเอง ข้าจะไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ต้วนเฮ่าเซิน: เจ้ายังจำอะไรไม่ได้ จะไปไหนได้เหยียนจื้อกุ้ย: ถึงข้าจะไม่มีที่ไป แต่ข้าก็ละอายเกินกว่าจะอยู่ที่นี่ต้วนเฮ่าเซิน: เจ้าไม่ผิดซักหน่อย ข้าผิดเองเหยียนจื้อกุ้ย: ข้าอยู่ต่อไป ก็อาจสร้างความเดือดร้อนให้ท่านอีกต้วนทีป๋อ: พอแล้ว พอแล้ว ข้าไม่เคยพูดว่าจะไล่เจ้าไปซักหน่อยผู้ฝึกกังฟูต้องมีจิตใจกว้างขวาง ข้าไม่เชื่อว่าสำนักเราจะดูแลผู้หญิงซักคนไม่ไหวต้วนทีป๋อ: เจ้าไม่มีใครคอยดูแล หากเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าข้าคงไม่สบายใจ เสี่ยวกวง พานางกลับห้องเฮ่าเซินโล่งอก อย่างน้อยพ่อก็ไม่ไล่จื้อกุ้ยไปจะทำโทษยังไงก็เต็มใจรับโทษทุกอย่างต้วนทีป๋อ: โตแล้วยังไม่รู้จักอะไรก่อนหลังทำผิดแล้วมาขอโทษทีหลังมันใช้ไม่ได้โลกภายนอกมันไม่ง่ายดาย หากเจ้าทำผิดพลาด อาจต้องชดใช้ด้วยชีวิตต้วนเฮ่าเซิน: เอ่อ ผิดนิดผิดหน่อย พ่อคงไม่ฆ่าข้าหรอกมั้ง (เออ เอ้า ทำเป็นเล่นเข้าไป)ต้วนทีป๋อ: ยังมาทำหน้าทะเล้นอีก ออกไปฝีกยืนท่าม้าเลยไปหากข้าไม่สั่ง ห้ามกินห้ามดื่มอะไรทั้งนั้นดูซิว่าถึงเวลานั้น เจ้ายังจะยิ้มออกอยู่อีกมั้ยมุนโหยวหว่อขอประลองฝีมือเล่นโกะ และวิชาไทเก๊กของอาจารย์กวนแต่ก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปครึ่งกระบวนท่าอาจารย์กวนให้โม่หม่าส่งแขกมุนโหยวหว่อไม่รู้ตัวเลยว่ายุจนได้เรื่อง ดันไปบอกโม่หม่าว่าที่จริงต้วนเฮ่าเซินจะเอาชนะโม่หม่าได้อยู่แล้วโม่หม่ายิ่งเป็นพวกไม่ยอมแพ้อยู่มุนโหยวหว่อเป็นพี่น้องร่วมสาบานของไฉเหว่ยไฉเหว่ยเห็นเขาในงานประลองจึงติดตามมาถึงวัดเต๋าที่แท้ไฉเหว่ยเคยช่วยชีวิต มุนโหยวหว่อและช่วยส่งเสริมให้เขาได้ฝึกกังฟูไม่คาดว่ามุนโหยวหว่อจะหลงใหลในวิชาจนมุ่งหวังจะเป็นสุดยอดยุทธไม่รู้จะฝึกไปทำไม ใช่ว่าเป็นสุดยอดยุทธแล้วจะสู้ปืนในมือได้ไฉเหว่ยทวงสัญญา 5 ปี ที่มุนโหยวหว่อรับปากจะกลับมาช่วยเขาสร้างอาณาจักรยังไงไฉเหว่ยก็ไม่พอใจที่จะเป็นแค่ผู้บัญชาการตำรวจเขาจึงคิดจะอาศัยรองผู้ว่าฉีเจียงไต่เต้าขึ้นไปอีกเหยียนจื้อกุ้ย: ขอโทษด้วย ข้าทำให้ท่านต้องถูกลงโทษตัวนเฮ่าเซิน: ไม่ต้องขอโทษหรอก ข้ากำลังนึกว่าตัวเองเล่นเกมนั่งบนเอากาศอยู่รางวัลที่ข้าจะได้รับ ก็อย่างเช่น มีใครซักคนห่วงใยข้าเหยียนจื้อกุ้ย: ขนาดถูกห้ามดื่มน้ำ ท่านก็ยังยิ้มออกอยู่อีกไหนๆ ก็ไม่มีใครเห็น ท่านจิบน้ำซะหน่อยสิต้วนเฮ่าเซิน: ไม่เอาหรอก ข้าเต็มใจยอมรับการลงโทษนี้เองข้าจะไม่ขี้โกง แอบฝ่าฝืนคำสั่งเหยียนจื้อกุ้ย: ซื่อสัตย์มันก็ดีอยู่หรอก ตัวนเฮ่าเซิน: เจ้าทำอะไรเนี่ยเหยียนจื้อกุ้ย: ก็ท่านถูกห้ามดื่มน้ำ แต่ไม่ได้ห้ามน้ำไหลเข้าปากท่านนี่แบบนี้ ถือว่าไม่ผิดใช่มั้ยต้วนเฮ่าเซิน: นี่เป็นครั้งแรกที่ข้ารู้สึกว่า น้ำเปล่าก็มีรสหวานชื่นใจขอบใจเจ้ามากเหยียนจื้อกุ้ย: ข้าควรเป็นฝ่ายขอบคุณที่ท่านคอยดูแลข้ามากกว่าตัวนเฮ่าเซิน: ผู้ชายก็ต้องมีหน้าที่คอยดูแลผู้หญิงอยู่แล้วเห็นแก่น้ำชามนี้ ข้าจะช่วยเจ้าฟื้นความจำให้ได้จื้อกุ้ยไปเซี่ยงไฮ้ตั้งนานไม่ส่งข่าวคราวมา ฉีเฉียวอดเป็นห่วงไม่ได้ไฉเหว่ยยังคอยมารังควานอยู่บ่อยๆ ยังไงเขาก็ไม่เชื่อว่าจื้อกุ้ยจะไปไหนไกลต้วนเฮ่าเซินพาจื้อกุ้ยออกมาเดินเล่นเผ่ือนางจะจำอะไรได้บ้างระหว่างที่เขาไปซื้อน้ำให้จื้อกุ้ย ฉีเฉียวก็พบนางเข้าจื้อกุ้ยจำฉีเฉียวไม่ได้ไหนบอกว่าจื้อกุ้ยไม่อยู่ไง หลอกกันแบบนี้ ต้องจับตัวไปสั่งสอนให้เข็ดดีนะที่ต้วนเฮ่าเซินกลับมาทันเวลากล้ามารังแกคนของสำนักมังกรดำเชียวหรือโทษทีลงมือหนักไปหน่อย เห็นฉุดคร่าผู้หญิงกลางถนน นึกว่าโจรซะอีกไฉเหว่ย: เหยียนจื้อกุ้ยเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ของรองผู้ว่าฉีเมื่อข้าพบนาง ก็จำเป็นต้องทำตามหน้าที่ นำตัวนางกลับไปตระกูลฉี เพื่อแต่งงานตามพันธะสัญญาฉีเฉียวกลัวน้องสาวจะเดือดร้อน รีบปฏิเสธว่าจำคนผิดไฉเหว่ย: คุณชายต้วนอย่ายุ่งเรื่องนี้จะดีกว่าต้วนเฮ่าเซิน: ไม่ยุ่งได้ไง นางเป็นญาติผู้น้องของข้า เป็นคนของสำนักมังกรดำไฉเหว่ย: นางเป็นญาติท่านจริงหรือด้วนเฮ่าเซิน: ข้ารับนางมาจากเซี่ยงไฮ้ ใครกล้ารังแกนางก็เท่ากับเป็นศัตรูกับสำนักมังกรดำฉีเฉียวโล่งใจที่ไฉเหว่ยยอมล่าถอย ส่วนจื้อกุ้ยก็นึกว่าที่เฮ่าเซินพูดเป็นเรื่องจริงเหยียนจื้อกุ้ย: ทำไมท่านไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้ต้วนเฮ่าเซิน: เอ่อ ก็ข้าอยากให้เจ้านึกออกเอง (แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ เจ็บสีข้างมั้ยนั่น)ฉีเฉียวโกหกไปแล้วก็ได้แต่ปากแข็ง ยืนยันว่าจื้อกุ้ยไม่ใช่น้องสาวเธอซึ่งหนีการแต่งงานไปกวางเจานางเห็นเฮ่าเซินห่วงใยจื้อกุ้ยมาก ก็รู้สึกเบาใจอย่างน้อยไฉเหว่ยก็เกรงใจสำนักมังกรดำ คงไม่กล้าตามไปรังควานเฮ่าเซินช่วยทายาที่แขนจื้อกุ้ยเหยียนจื้อกุ้ย: พี่เฮ่าเซิน ข้าเป็นญาติผู้น้องท่าน ท่านต้องรู้สิว่าครอบครัวข้าอยู่ไหนทำไมพี่ไม่พาข้ากลับบ้านล่ะคะต้วนเฮ่าเซิน: ตั้งแต่ครอบครัวเจ้าไปจากเมืองหลวง พวกเราก็ไม่ได้ติดต่อกันข้าไม่รู้หรอกว่าครอบครัวเจ้าอยู่ที่ไหน เหยียนจื้อกุ้ย: อ้อ งั้น ข้าชื่ออะไรต้วนเฮ่าเซิน: เอ่อ ซือจินต้วนเฮ่าเซิน: ไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะดูแลปกป้องเจ้าเองเหยียนจื้อกุ้ย: พี่เฮ่าเซิน ถ้าไม่มีท่าน ข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจื้อกุ้ยได้กลิ่นยานวดแล้วนึกถึงตอนที่นางได้รับบาดเจ็บมีชายคนหนึ่งนำยามาให้ แต่นางกลับนึกหน้าเขาไม่ออกต้วนเฮ่าเซินออกตระเวนซื้อสมุนไพรให้กับจื้อกุ้ย เผื่อนางได้กลิ่นแล้วจะนึกอะไรออกอีกกลับเจอกับโม่หม่า ซึ่งยังคาใจการประลองหนที่แล้วโม่หม่าขอท้าประลองอีก ไม่มีปัญหา เฮ่าเซินไม่ซีเรียส อยากสู้ก็ได้ ชิลชิลเที่ยงพบกันที่ป่าไผ่ไม่ต้องห่วงน่า สู้กันครั้งที่แล้ว เฮ่าเซินก็อ่านทางมวยโม่หม่าออกหมดหม่าเฉียงรู้เรื่องเฮ่าเซินนัดประลองกับโม่หม่าแล้วไม่พอใจเขาคิดว่ายังไงเฮ่าเซินก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ขืนปล่อยให้ไปสู้ มีแต่จะขายหน้าสำนักเปล่าๆอาจารย์กวนสอนโม่หม่าฝึกไทเก๊ก โดยพลังอ่อนหยุ่นรับไข่ไม่ให้แตกโม่หม่าไม่เชื่อว่าจะทำได้ อาจารย์กวนต้องทำให้ดูซ่งชิงช่วยปาไข่จนหมดตะกร้าแล้วโม่หม่าก็ยังทำไม่ได้ซ่งชิงเป็นห่วงกลัวโม่หม่าจะแพ้ให้กับเฮ่าเซิน จึงไปขอเคล็ดลับจากอาจารย์กวนกวนซานเยวี่ย: คนที่คิดแต่จะเอาชนะอย่างโม่หม่า ข้าเห็นมาไม่น้อยคนเหล่านี้จะเที่ยวท้าประลองไปวันๆ ถึงชนะ มือก็เปื้อนเลือดผู้อื่นทั้งชีวิตวนเวียนอยู่กับการแก้แค้นซ่งชิง: งั้นทำไมท่านยังฝึกกังฟู แถมสอนให้กับโม่หม่าอีกด้วยกวนซานเยวี่ย: ที่ข้าทำก็ตั้งใจจะใช้ไทเก๊ก สอนจริยะนักสู้ให้กับโม่หม่าต่างหากนี่จึงเป็นสิ่งที่พ่อของโม่หม่ายึดมั่นมาตลอดชีวิตหม่าเฉียงพาศิษย์น้องมาดักรอโม่หม่าเพื่อขัดขวางไม่ให้โม่หม่าไปตามนัดเฮ่าเซินไปรอโม่หม่าตามนัด รอเท่าไหร่โม่หม่าก็ไม่มาซะทีโม่หม่านึกว่าต้วนเฮ่าเซินไม่กล้าสู้กับเขาเป็นถึงสำนักใหญ่กลับมีพฤติกรรมเช่นนี้ โม่หม่าเลือดขึ้นหน้า บุกไปถึงสำนักมังกรดำเพื่อตามหาเฮ่าเซินสุดท้ายกลับได้พบกับต้วนทีป๋อ ต้วนทีป๋อเห็นโม่หม่าแล้วคิดถึงตัวเอง ที่เคยคิดว่าตัวนั้นเก่งกว่าชาวบ้านจนได้มาพบกับกวนซานเยวี่ยจึงรู้ว่าเหนือฟังยังมีฟ้า โม่หม่า: ท่านยังแพ้ให้กับอาจารย์ข้า ลูกชายท่านก็ต้องแพ้ให้กับข้าด้วย (โห เหตุผลดีมากกก)ต้วนทีป๋อ: เจ้าคิดผิดแล้ว เจ้าน่ะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฮ่าเซินหรอกโม่หม่า: ใครแพ้ ใครชนะ ไม่ได้อยู่ที่ท่านโม่หม่าไม่พอใจลงมือกับต้วนทีป๋อ ไม่เจียมตัวเอาซะเลยคิดไม่ถึง ระหว่างการต่อสู้ ด้วนทีป๋อเกิดโรคหัวใจกำเริบ
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 6
ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 6จากตอนที่แล้ว โม่หม่าได้พบกับหลิวฉวนลูกน้องเก่าบิดาจึงรบเร้าให้อาจารย์กวนเล่าประวัติของตนให้ฟังอาจารย์กวนพบกับโม่ชิ บิดาของโม่หม่าในกองพลไร้้้เทียมทานซึ่งเป็นหน่วยงานของราชวงศ์ชิงที่ก่อตังขึนเปลือกนอกเป็นหน่วยงานที่รวมผู้มีวิทยายุทธ์เป็นเลิศมาสอนกังฟูให้เด็กๆ ชาวแมนจูแต่มีภารกิจลับรวบรวมสุดยอดวิชาเพื่อป้องกันไม่ให้ชาวฮั่นก่อกบฎล้มล้างราชวงศ์ชิงที่อาจารย์กวนเข้าร่วมกองพลนี้ เพราะคลั่งไคล้ในวิทยายุทธ์วิทยายุทธของแต่ละสำนักล้วนมีจุดอ่อนจุดแข็งแตกต่างกันยากจะบอกว่าสำนักไหนยอดเยี่ยมกว่า ขึนอยู่กับจริยะอันสูงส่งของจอมยุทธ์ นายพลโม่ชิมีอุดมการณ์ที่จะรวบรวมเคล็ดวิชาของทุกสำนักไว้ในคัมภีร์ยุทธไร้เทียมทาน เพื่อสืบทอดแก่คนรุ่นหลังต่อมาโม่ชิถูกศัตรูสังหารเพื่อชิงคัมภีร์ยุทธไร้้เทียมทานอาจารย์กวนจึงเปลี่ยนชื่อ ถอนตัวจากยุทธภพและพาโม่หม่าไปซ่อนตัวยังป่าเขาโม่หม่าต้องการแก้แค้นแทนบิดา แต่อาจารย์กวนก็ไม่รู้ว่าใครเป็นฆาตกรซ้ำคนร้ายยังมีวิทยายุทธ์ล้ำลึก หากโม่หม่ายังไม่สำเร็จยุทธ์ก็อย่าเพิ่งคิดเรื่องแก้แค้นเลยไม่นึกเลยว่าจะมีโอกาสพบหน้าหลิวฉวนสหายเก่าหลิวฉวนรู้สึกผิดที่ไม่อาจรักษาคัมภีร์ไร้เทียมทานไว้ได้ตอนนั้น พระราชวังถูกเผา เหตุการณ์วุ่นวายหลิวฉวนมีหน้าที่ต้องขนย้ายพระราชสมบัติ จึงทำให้คัมภีร์ถูกเผาทำลายไปหลิวฉวนได้ประมือกับคนร้ายที่สังหารโม่ชิและจดจำได้ว่าคนร้ายคนหนึ่งมีวิชาหมัดที่ร้ายกาจและรวดเร็วอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอาจารย์กวนไม่อยากให้โม่หม่าหมกมุ่นกับการล้างแค้นจึงขอให้หลิวฉวนอย่าบอกรายละเอียดเรื่องคนร้ายให้โม่หม่ารู้้ต่อหน้าโม่หม่า หลิวฉวนจึงทำเป็นไม่รู้้เรื่องคนร้ายโม่หม่าโกรธตัวเองที่หลงเข้าใจพ่อแม่ผิดมาหลายปีคิดว่าพ่อแม่ทอดทิ้งไม่ต้้องการเขาซ่งชิงอยากจะช่วยปลอบใจ ก็ไม่เป็นผลพลังความแค้นกลับทำให้โม่หม่ามุ่งมั่นฝึกนวดแป้งจนสำเร็จอาจารย์กวนเห็นสภาพโม่หม่าแล้ว จึงขอให้ซ่งชิงอยู่ต่ออย่าเพิ่งตามซือไท่ไปตอนนี้เลยรัฐบาลจัดชุมนุมชาวยุทธ โดยขอให้ทุกสำนักส่งตัวแทนเข้าร่วมอาจารย์สามในฐานะครูฝึกของสำนักมังกรดำ เสนอให้หม่าเฉียงเป็นตัวแทนแต่อาจารย์สองไม่เห็นด้วย น่าจะส่งเฮ่าเซินมากกว่าอาจารย์สาม: เฮ่าเซินไปเรียนที่เซี่ยงไฮ้ตั้งนาน ฝีมือเป็นยังไงก็ไม่รู้ ป่านนี้สนิมจับแล้วมั้ง อีกอย่างถ้าเฮ่าเซินกลับมาแล้วได้เป็นตัวแทนเลยเกรงว่าศิษย์ร่วมสำนักคนอื่นๆ จะไม่ยอมรับต้วนทีป๋อ: เจ้าลูกคนนี้ ไม่เคยตั้งใจฝึกวิชาจริงจัง พอได้้ไปเรียนที่เซี่ยงไฮ้ ก็ไม่ยอมกลับบ้านท่าเดียวอาจารย์รอง: คนหนุ่มก็ต้องรู้จักโลกภายนอก ต่อไปจะเป็นประโยชน์กับสำนักตัวนทีป๋อ: ก็เพราะเจ้าเนี่ยแหละ ตามใจเฮ่าเซินจนเคยตัวถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าจะยอมให้้เฮ่าเซินไปเรียนที่เซี่ยงไฮ้หรือดูซิ ตอนแรกบอกว่าจะไปเรียนหมอ อยู่ดีๆ ก็หันไปเรียนดนตรีซะนี่อาจารย์สาม: ข้้าก็ไม่เข้าใจว่าดนตรีตะวันตก จะเป็นประโยชน์กับสำนักเราได้อย่างไรตัวนทีป๋อ: พอก้าวเท้าออกจากบ้านไป พ่อเชื้อมันยังไม่สนใจ มีหรือมันจะสนใจเรื่องสำนัก ต่อให้เก่งแค่ไหน หากไม่กลับมา ก็ไม่มีประโยชน์อาจารย์รอง: เรื่องนันปล่อยเป็นหน้าที่ข้าเองเหยียนจื้อกุ้ยหนีมาอยู่เซี่ยงไฮ้ วันวันเอาแต่กินเหล้าเมายาเสียอกเสียใจที่โม่หม่าไม่รับรัก จนค้างค่าเช่าห้องเป็นอาทิตย์จื้อกุ้ยเมาทะเลาะกับเถ้าแก่โรงเตี๊ยม ถูกผลักจนศีรษะกระแทกเคาน์เตอร์เถ้าแก่เห็นเธอสลบไป จึงให้้เสี่ยวเอ้อแบกไปทิ้ง (เอากันดื้อๆ อย่างนี้เลยนะ)แค่เปิดตัวเฮ่าเซิน แม่ยกก็กรี๊ดสลบ เอ่อม เตะลูกขนไก่เนี่ย มันเท่ได้้้้้ปานนี้เลยเหรอเฮ่าเซินเตะลูกขนไก่แรงไปหน่อย เลยบังเอิญเจอจื้อกุ้ยสลบอยู่ในพงหญ้าจื้้้้อกุ้ยฟื้นขึ้นมากลับไม่มีเสียง เฮ่าเซินจึงพาไปส่งโรงพยาบาลหมอตรวจร่างกายจื้อกุ้ยแล้ว สมองไม่ได้รับกระทบกระเทือนมากถึงขนาดจะทำให้ความจำเสื่อมได้คงเป็นเรื่องของจิตใจมากกว่า หมอได้ช่วยติดต่อสังคมสงเคราะห์ให้้มารับจื้อกุ้ยในวันพรุ่งนี้อาจารย์รองใช้ลูกไม้ให้ศิษย์น้องมาหลอกเฮ่าเซินว่าพ่อป่วยแต่เห็นหน้าเฮ่าเซินก็รู้ทันแล้วคัตสึฮิโร่กับจอร์จช่วยกันเกลี้ยกล่อมเฮ่าเซินให้กลับบ้านเอาล่ะ ขืนไม่กลับ คราวหน้าอาจารย์รองมีหวังบอกให้ไปงานศพพ่อแน่ กลับก็กลับจือกุ้ยแอบได้ยินนางพยาบาลคุยกันว่าจะส่งเธอไปสังคมสงเคราะห์เธอรู้สึกหวาดกลัวจึงหนีออกจากโรงพยาบาลกลางดึกจื้อกุ้ยหนีไปนอนข้างถนน กลับถูกอันธพาลลวนลามเฮ่าเซินเข้ามาช่วยเธอไว้ อันธพาลกระจอกจะมาสู้้ทายาทเจ้าสำนักมังกรดำได้ยังไงออกมาจากโรงพยาบาลได้้งัยเนี่ย ดูซิ รองเท้าก็ไม่ใส่จะต้องรีบไปขี้นรถไฟซะด้วยสิ กลับโรงพยาบาลไปคนเดียวแล้วกันนะยังจะตามมาอีก เผลอหน่อยเดียวก็เกือบถูกรถชนแล้วเห็นมั้ยความจำเสื่อมแถมพูดไม่ได้ ไม่มีคนดูแลจะทำยังไงเฮ่าเซินตัดสินใจพาจือกุ้ยกลับเมืองหลวงด้วยแต่ก่อนอื่นต้องพาไปซื้อรองเท้าใหม่อาจารย์รองน้า จะโกหกทั้งทีก็ไม่เนียนเอาซะเลยตั้งแต่เฮ่าเซินเดินได้เนี่ย ต้วนทีป๋อเคยล้มป่วยกับเขาที่ไหนอาจารย์รองชักกลุ้มใจ ต้วนเฮ่าเซินดันไม่กลับมาคนเดียวเอาผู้หญิงที่ไหนมาด้วยเนี่ย ระวังเหอะ ต้วนทีป๋อจะไม่พอใจอ้าวก็ไหนพ่อสอนบ่อยๆ ให้ช่วยเหลือคนนี่ก็อุตส่าห์ทำตามคำสอนของพ่อแล้วไงล่ะหม่าเฉียงเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของสำนักมังกรดำ เข้าสำนักมาตั้งแต่สิบขวบทั้งสำนัก หม่าเฉียงฝีมือดีที่สุด ตอนนี้ยังผ่านด่านการฝีกหนึ่งต่อสิบได้อีกอาจารย์สามขอให้ต้วนทีป๋อกำหนดให้หม่าเฉียงเป็นตัวแทนสำนักต้วนทีป๋อยังไม่ทันตัดสินใจ ต้้้วนเฮ่าเซินก็มาถึงเผลอตัวดีใจไปหน่อย ต้องเก๊กไม่พอใจไว้ เดี๋ยวเฮ่าเซินจะได้ใจต้้วนทีป๋อ: ยังจำพ่อคนนี้ได้อีกหรือ ข้ายังเกือบลืมไปแล้วว่ามีลูกชายต้วนทีป๋อกำลังงอนลูกชาย ถ้าอาจารย์รองไม่ตามกลับมา คงไม่กลับสินะตอนแรกบอกจะไปปีเดียว นี่สามปีผ่านไปก็แล้ว อีกไม่นานก็จะห้าปีต้วนเฮ่าเซิน: สมัยนี้ คนเราต้องมีวิชาความรู้ติดตัว ต้วนทีป๋อ: ความรู้ทางด้านดนตรีเนี่ยนะ หรือเจ้าคิดว่าต่อไปเกิดสำนักปิดตัวลงจะให้้ศิษย์น้้องเจ้าหันไปเอาดีทางร้องเพลงแทนต้วนเฮ่าเซิน: ขงจื๊อยังว่า ดนตรีเป็นหนึ่งในศิลปศาสตร์หกแขนง จึงไม่ควรมองข้ามต้วนทีป๋อ: แปลว่าพ่อควรจะชมเจ้าสินะต้้วนทีป๋อฉวยโอกาสทดสอบฝีมือลูกชายเห็นฝีมือไม่ตก ค่อยโล่งอก หายโกรธไปได้อาจารย์รองได้ทีเสนอให้ส่งตัวนเฮ่าเซินเป็นตัวแทนสำนักแม้ว่าเรื่องฝีมือหม่าเฉียงกับตัวนเฮ่าเซินจะสูสีแต่เรื่องหน้าตาบุคลิก หม่าเฉียงเทียบต้วนเฮ่าเซินไม่ได้ (อ่ะแหม อาจารย์รองช่างไม่เข้าข้างเฮ่าเซินเล้ยยยยย)ต้วนเฮ่าเซิน: ไม่เอาหรอก ชุมนุมแลกเปลี่ยนวิชาอะไรกันเห็นทุกสำนักจ้องจะเอาชนะกันให้ได้้้้้ ไม่เห็นสนุกตรงไหนตัวนทีป๋อ: เจ้าเห็นงานชุมนุมเป็นเรื่องสนุกหรือไงนี่เป็นหน้าตาของสำนักเราเชียวนะเถียงกันยังไม่ทันเสร็จ ศิษย์น้องก็รายงานว่าสาวเท้าเปล่าหายตัวไปเฮ่าเซินร้อนใจจนตัวนทีป๋อสงสัยว่าสาวเท้าเปล่าคนนั้นเป็นใครเฮ่าเซินพบจื้อกุ้ยสีไวโอลินอยู่ในห้อง จึงคิดลองสีไวโอลินให้เธอฟังเผื่อจะนึกอะไรออก(แม่ยกว่าเฮ่าเซินมาถูกทางแล้วล่ะ ระหว่างฝีกกังฟูให้สาวดูกับสีไวโอลินให้ฟังเนี่ย อย่างหลังกินขาดค่ะ)ต้วนเฮ่าเซิน: รู้สึกยังไงบ้างเหยียนจื้อกุ้ย: (เขียนคำว่า "รัก")ต้วนเฮ่าเซิน: ใช่แล้ว เพลงนี้เป็นเพลงรัก ข้าไม่รู้ว่าทำไมถึงเลือกเรียนดนตรี ตอนนี้ ข้ารู้แล้วเพื่อเล่นให้คนที่รู้จักชื่นชมได้ฟัง(มาเล่นให้้้้้แม่ยกฟังมั่งก็ได้จ้า)วงกลมคืนพื้นฐานของกระบวนท่าไทเก๊กหากพุ่งหมัดออกเป็นเส้นตรง อาจถูกคู่ต่อสู้หักแขนได้ง่ายหากงอหมัดก็ยิ่งอันตราย คู่ต่อสู้จะเข้าประชิดตัวได้ง่ายเช่นกันโม่หม่าเริ่มเข้าใจการวาดแขนแบบไทเก๊กอาจารย์กวนให้โม่หม่าใส่ชุดในการตัดฟืนเพื่อฝีกให้คุ้นเคยกับกระบวนท่าที่ถูกต้องหากวาดกระบวนท่าผิด ก็จะถูกเข็มแทงต้วนทีป๋อฝีกวิชาแล้้วรู้สึกขัดๆ ที่หน้าอก แต่คิดว่าไม่เป็นไรอาจารย์รองเสนอให้้วางตัวผู้สืบทอดสำนักหม่าเฉียงเป็นศิษย์ที่มีความโดดเด่น หากให้สืบทอดย่อมนำพาสำนักได้อย่างดีแต่ถ้าจะยกระดับสำนักให้้ก้าวไปไกลกว่าเดิม มีแต่เฮ่าเซินที่ทำได้เฮ่าเซินมีทั้งวิสัยทัศน์และจิตใจเปิดกว้างอย่างที่หม่าเฉียงไม่มีอะไร อะไรก็ดีหรอก แต่นิสัยไม่รู้จักโตเนี่ยสิ นึกจะพาผู้หญิงมาบ้าน ก็ไม่บอกกล่าวเล่าสิบใครทีเรื่องของคนอื่นล่ะชอบช่วยเหลือ ทีเรื่องของสำนักไม่เห็นสนใจเอาน่า เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอาจารย์รองเกลี้ยกล่อมเองรับรองว่าเฮ่าเซินต้องยอมเป็นตัวแทนเข้าร่วมงานชุมนุมแน่เฮ่าเซินรับปากจื้อกุ้ยจะช่วยเธอฟื้นความทรงจำอาจารย์รองเห็นเฮ่าเซินห่วงใยจื้้อกุ้ยเช่นนี้ จึงคิดใช้้้เป็นประโยชน์อาจารย์รอง: จะให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่นานแค่ไหนตัวนเฮ่าเซิน: ก็จนกว่าเธอจะหาครอบครัวพบอาจารย์รอง: รู้หรือเปล่าว่าพ่อเจ้าน่ะ อยากให้ไล่ผู้หญิงคนนั้นไปซะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [