เป็นบทความที่ดีมาก ๆ ที่ทุก ๆ ท่านน่าจะได้อ่าน

น่าสงสารเด็กไทยนะคะ

ในฐานะคนที่เคยเป็นนักเรียนหนึ่งในห้องเรียนซึ่งมีเพื่อนร่วมห้องถึง 50 คน เราสามารถทำอะไรได้บ้างเพื่อให้เด็กรุ่นใหม่ได้ประสบการณ์และความรู้ที่ดีกว่านี้

สวัสดีค่ะ
จั่วหัวเรื่องได้น่าสนใจ พออ่านลงไปแล้ว.. เห็นอะไรในนั้นบ้างไหม

..เรามิได้หลับหูหลับตาต่อต้านทั้งหมดหรือเห็นด้วยทั้งหมดในมุมมองบางอย่างที่แสดงมา ในหลายๆประเด็นที่กล่าวอ้างถึงนั่น มีเหตุผลและก็จริง แต่ยังมีอีกบางอย่างที่อยากจะ..แลกเปลี่ยนทัศนะ จนถึงถกเถียง (ก็ว่าได้) –ขอไปทีละย่อหน้าเลยแล้วกัน--

++การเสนอมุมมองผ่านประสบการณ์ตรงส่วนบุคคล เป็นสิ่งที่น่าสนใจ และก็ไม่แปลกที่โดยปกติของคนเรานั้น มักมีความสามารถพิเศษในการหาข้อผิดพลาดของสิ่งต่างๆ ได้อย่างดีและไว แต่หากประสบการณ์อันเป็นที่มาของมุมมองหนึ่งๆของบุคคลหนึ่งๆ ไม่สามารถนำมาสรุปเป็นผลหรือภาพรวมของบางสิ่งบางอย่างได้ดีหรือน่าเชื่อถือ เสมอไป

++”I taught in a private bi-lingual school, so had many less problems than exist in government schools.”
ปัญหาของ รร ที่มีการเรียนการสอนมากกว่าหนึ่งภาษา (บทแปลใช้ว่า พหุภาษา – พหุ หรือ multi - มากกว่าหนึ่ง หากใช้ในแง่นั้น คงได้ เพราะ bi- แปลว่า สองนั้น ก็มากกว่าหนึ่ง ในนัยยะหนึ่ง) คงมิใช่ไม่มี หากไม่ลงลึกอย่างมีนัยสำคัญหรือปล่าว จริงอยู่เด็กที่เรียนในระบบการเรียนการสอนแบบ bi-lingual นั้น เด็กส่วนใหญ่นั้นสามารถพูดสื่อสารภาษาต่างประเทศ (อังกฤษ) ได้ดี คล่อง หรือมากกว่าเด็กที่เรียนใน รร ที่มิได้ทำการเรียนการสอนดังกล่าว ย้ำ—เรากำลังพูดถึงทักษะด้านการพูด-ฟัง มากกว่าทักษะด้านการอ่านและเขียน ซึ่งเป็นทักษะที่ต้องใช้ความสามารถหลายๆด้านที่สูงขึ้นมาประกอบกันเพื่อนำมาสื่อสารออกมาในรูปประโยคที่สื่อสารได้เข้าใจและถูกต้องตรงตามหลักภาษาได้ในระดับหนึ่ง (ภาษาไทยก็เช่นเดียวกัน) ตรงนี้ก็ต้องยอมรับว่าแม้แต่ชาวต่างชาติที่เป็นเจ้าของภาษา ที่พูดได้ในภาษาพ่อแม่ของตน แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่สื่อสารด้วยการเขียนหรือสามารถอ่านหนังสือได้ออก (แม้อัตราการอ่านออกเขียนได้จะต่ำก็ตาม)

++”Teachers are told to pass students, even though they've failed, and a blind eye is turned to serious problems like plagiarizing.”
ตรงนี้ ครูได้รับการบอกกล่าวให้ทำเช่นนั้น—ก็..คงมีอยู่จริง และคงมีหลายเหตุปัจจัยชักใยโยงใยกันไปหมด เพราะความเน่าเฟะบางอย่างมันก็เริ่มมาจากสิ่งที่เรามองว่ามันเล็กน้อยนั่นแหละ ส่วนประเด็น-ลอกการบ้าน- เข้าใจว่า น่าจะกินความไปมากกว่าและลึกกว่าเพียงแค่ ลอกการบ้าน plagerism = การแอบอ้างเอาผลงานผู้อื่นที่มิใช่ของตัว (ที่ทำ คิด ประดิษฐ์ เขียน สรรค์สร้าง ฯลฯ ขึ้นมาเอง) มาเป็นของตัว (ไม่กล่าวในแง่ พุทธศาสนา ตรงนี้นะ) ตรงนี้—ช่วยกันได้ แม้ผู้เขียนบทความวิจารณ์นั่น เมื่อนำมาตีแผ่ เผยแพร่ แลกเปลี่ยนแล้ว ในเมื่อท่านทรงสถานะของความเป็น “ครู” หน้าที่คือ แนะนำ บอกกล่าวในสิ่งที่ถูกให้กับเด็ก นร การนำสิ่งใดของใครมา ยอมเสียเวลาสักนิด บอกถึงที่มาของบทความ ผลงาน ชิ้นงานหนึ่งๆนั้น – ให้ความเคารพ ให้เครดิตของผู้ที่เค้าคิดค้น เขียนผลงานต่างๆ – อย่าเอานิสัยมักง่ายมาใช้ เอาดีเข้าตัว – นิสัยนี้มีกันหมด นิสัยเอาดีเข้าตัว -- ไม่เกี่ยวกับ รร แต่เราสามารถฝึกได้

บทลงโทษ อาจนำมาใช้ ตักเตือน ไม่ให้คะแนน พักการเรียน ไม่มีสิทธิ์เรียนต่อ เพราะเข้าข่ายลักขโมย นี่มันระดับการศึกษา สังคม รร ยังริทำได้ ประสาอะไรจะไม่เกิดพอมาบริหารประเทศชาติ

ต้องฝึก ไม่ว่า หัวดำ หัวทอง หัวน้ำตาล ฯลฯ เมื่อท่านมาทำหน้าที่”ครู” แล้ว อย่าด่าอย่างเดียว สอนฝึกในสิ่งที่ถูกให้เด็กด้วย ให้เด้กเค้ารับรู้ รับทราบในสิ่งที่ถูกต้อง จะซึมซับไปได้แค่ไหนก็อยู่ที่ทั้งเด็ก และผู้ใหญ่รอบข้าง ที่ทำตัวเป็นแม่แบบที่ดีให้เค้าเห็นแค่ไหนด้วย

.
.
มีโอกาสและเวลา จะมาต่อ

ขอบคุณค่ะ

มาย ..

บทความนี้เขียนไว้ตั้งแต่ 2008 คือ 5 ปีที่แล้ว .. ความเห็นเกิดจากมุมมองแบบตะวันตกต่อสังคมไทยเท่าที่เขาเห็นซ่งก็เป็นเพียงส่วนที่เขาสัมผัสเท่านั้น ..

มันมีเรื่องของค่านิยมเชิงรูปธรรมและนามธรรมปะปนอยู่ในวิถีชีวิตคนซึ่งคนต่างชาติจำนวนมากเข้าใจไม่ได้หรอก

แต่เราสามารถเข้าใจได้ไม่ยากว่า โรงเรียนพหุภาษา นั้นคงมีปรากฎในสังคมเมืองเท่านั้น หมายถึง กทม. และจังหวัดใหญ่ที่เป็นอำเภอเมือง .. ซึ่งเป็นกลุ่มก้อนของคนไทยที่มีโอกาสทางการศึกษามากกว่าชนบทท้องถิ่น ..

และแม้แต่ในส่วนเมือง เด็กไทยยังเป็นแบบที่ว่า .. ยิ่งไม่ต้องพูดถึงท้องถิ่นชนบท

แต่เรารู้อยู่ว่า การศึกษามิได้หมายถึงภาษาอังกฤษเพียงอย่างเดียว .. ผลสัมฤทธิ์ด้านอื่นล่ะ ใน ranking ระดับโลกเป็นอย่างไร .. แย่ ดี เพียงไหน

ระบบการทดสอบความรู้ความเข้าใจในสิ่งที่เรียนมาช่วงระยะหนึ่งๆ นั่นต่างหากที่ควรเปลี่ยนแปลง .. หากจุดนี้ยังไม่เน้นให้คิดอย่างเป็นระบบ อย่างเป็นขั้นตอน อย่างกอปรด้วยเหตุผล .. ด้วยการแสดงออกมาให้ถึงที่สุดของความเข้าใจ .. เพื่อมาสู่คำตอบ

แต่กลับรักษา maintain ไว้ซึ่งระบบการทดสอบความรู้ ความเข้าใจด้วย ระบบการวงกลมเลือกคำตอบสำเร็จรูป ที่เดาได้ มั่วได้ ลอกง่าย .. มันป่วยการกับสิ่งที่เขาพูด critical thinking

และด้วยการเปลี่ยนแปลงวิธีทดสอบนี้ ครูไทยอาจต้องทำงานมากขึ้น ..

และหากลองประเมินกันดูในบริบทที่แวดล้อมรอบตัวอยู่ .. ไหวไหม กับ บุคคลที่เป็นอยู่ กับ ระบบที่เป็นอยู่ ?

กำลังพูดกับสายผู้บริหาร หรือ สายผู้สอน นะนี่ .. ?

งั้นขอกล่าวในประเด็นครูต่างชาติที่มาสอนในเมืองไทยก็แล้วกัน ว่า--

Being a teacher is not an easy task. To be a good teacher who can not only disseminate knowledge to students but also inspire and encourage them to be able to think critically is even harder. Please do not underestimate the Thai students and do not take advantage over them. You, foreign teachers, must have faced many problems (such as bad English, lack of critical thinking skill, plagiarism, etc.). That's why you're here. The Thai students need you to help polish or boost up the skills/knowledge they haven't possessed.

Do always realize that you are here because of that fact that you are believed to be able to teach them accurate and practical English as well as giving them the hands-on experience in communication with native speakers/foreigners and in learning with experts in any particular subjects. Do what you'are expected to do and paid for. We respect you for you have value in yourself. Do not ruin the value in you.

As a teacher, no matter how much you're tired of your students' lacking appropriate or required skills, it's still your duty to keep on encouraging your students to work better and harder.

แล้วที่สำคัญ คนไทย เด็กไทยก็อย่าโง่ที่จะให้ใครมาเอาเปรียบเพียงแค่เพราะนั้นเป็นเจ้าของภาษา เพราะไม่กล้าสื่อสาร -- ไม่ได้ให้ไม่เคารพครูบาอาจารย์ แต่ให้รู้จักรู้ และปกป้องสิทธิประโยชน์ในการเรียนที่พวกคุณที่เป็น นร ควรได้จากการเียค่าเล่าเรียนไป
For the Thai students, you should dare to communicate with foreigners and let them know what you're expecting from them. I'm not saying that you should not pay respect to your teachers. Rather, you'd learn to defend for your own right if you find that you're taken advantage by your foreign teachers.

การเรียนรู้ภาษาต่างชาติ วัฒนธรรมต่างชาติ รู้จักนำเอาส่วนดีของเค้ามาปรับใช้ ครูชาวต่างชาติที่นำเข้ามานั้น นับได้ว่าเป็นฑูตทางวัฒนธรรมได้ในระดับหนึ่ง ก็ควรระมัดระวังในการสื่อสารทั้งทางวัจนภาษาและอวัจนภาษาที่เด็กไทยสังเกตและเรียนรู้จากท่านอยู่
Learning any foreign or second language is also an exchange of cultures. Be tactful to apply the good points of other foreign cultures. Having been considered as ambassadors in cultural exhange, foreign teachers should be mindful of both verbal and non-verbal communication for the Thai students are observing and learning from you all.

กระบวนการนี้เราคงไม่ได้เห็นในเวลาอันสั้น หรือเร็วๆนี้หรอก คงเป็นสิบๆปี แต่ค่อยๆปรับ ปลูกฝัง เริ่มไป แล้วเด้กไทยก็จะสามารถทำโครงงานวิจัยได้ รู้จักคิดเองได้ (ที่จริงปัจจุบันก็มีแล้ว แต่ในอัตราต่ำมาก และระบบการเรียนการสอน การประเมินยังไม่เอื้อให้ทำ) รู้จักค้นคว้า เรียบเรียง อ้างอิงแหล่งที่มา ฯลฯ อย่างผลงานวิจัยที่ จขบ นำมาลงก่อนหน้านี้

เราคงจะได้เห็นเด็ก นร ที่มานำคำแปลบทนิราศนรินทร์ รู้จักอ้างอิงแหล่งที่มา ในการลอกแล้วนำไปส่งครู ประหนึ่งตนอ่านเอง เข้าใจเอง แล้วแปลเอง

ที่จริงประเด็นนี้ น่าสนใจนะ ว่า--ครูจะทำอย่างไรให้วิชานี้น่าสนใจสำหรับเด็ก :))

ขอบคุณมากและยินดีที่ได้ฟัง คห แลกเปลี่ยน ค่ะ

ปล มาย -- ไม่ได้ไปนึกถึง mine เลย นึกแต่ mind จิตใจหรือระวัง น่ะ

อะไรไม่สมควร ลบได้เลยค่ะ -- จบตรงนี้เลยแล้วกัน

.. ผลสัมฤทธิ์ด้านอื่นล่ะ ใน ranking ระดับโลกเป็นอย่างไร .. แย่ ดี เพียงไหน

ระบบการทดสอบความรู้ความเข้าใจในสิ่งที่เรียนมาช่วงระยะหนึ่งๆ นั่นต่างหากที่ควรเปลี่ยนแปลง .. หากจุดนี้ยังไม่เน้นให้คิดอย่างเป็นระบบ อย่างเป็นขั้นตอน อย่างกอปรด้วยเหตุผล .. ด้วยการแสดงออกมาให้ถึงที่สุดของความเข้าใจ .. เพื่อมาสู่คำตอบ

แต่กลับรักษา maintain ไว้ซึ่งระบบการทดสอบความรู้ ความเข้าใจด้วย ระบบการวงกลมเลือกคำตอบสำเร็จรูป ที่เดาได้ มั่วได้ ลอกง่าย .. มันป่วยการกับสิ่งที่เขาพูด critical thinking

และด้วยการเปลี่ยนแปลงวิธีทดสอบนี้ ครูไทยอาจต้องทำงานมากขึ้น ..

และหากลองประเมินกันดูในบริบทที่แวดล้อมรอบตัวอยู่ .. ไหวไหม กับ บุคคลที่เป็นอยู่ กับ ระบบที่เป็นอยู่ ?

v
v
ที่จริงก็เห็นคำตอบอยู่นะคะ ว่าไหวไหม ในระยะอันใกล้ หรือ ระยะกลาง มองไม่เห็นทาง แต่ก็ต้องปรับ ทำต่อไปๆๆ

ครู เป็นงานที่ไม่ค่อยมีใครอยากทำ ไม่ว่าจะสายบริหารหรือผู้สอน

ยาวอ่ะ-- เหนื่อย

สวัสดีค่ะ

ทำไมเหนื่อยง่ายจัง ..
สงสัยไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย .. ต้องดูแลสุขภาพนะขอรับคุณครูดวงใจ

ที่จริงผมเองก็เรียนภาษาไทยแค่มัธยมต้นเท่านั้น แล้วไปเรียนทางช่าง .. เพียงแต่อ่านหนังสือมามาก ซึ่งส่วนใหญ่เป็น ศาสนาและการเมือง ทำให้คุ้นเคยพอสมควรกับภาษาของนักวิชาการ

ยังแปลกใจว่าทำไมเด็กสมัยนี้ถึงแปลร้อยกรองเองไม่ได้เลย .. ภาษาไทยยุคปัจจุบันสอนกันในห้องเรียนอ่อนด้อยมากเลยหรืออย่างไร ?

แล้วทำไมถึงมาเป็นครู .. เล่าให้ฟังได้ไหม ?

//treedd.blogspot.com/2011_07_01_archive.html

Here is another perspective I’d like to share. Capitalism, which I think is one of the roots of all chronic problems Thailand is facing, has been accused of trying to ‘dominate the world’. It has long been intruded into every single organism of all the systems in Thailand, and the Thai educational system is no exception. More specifically, people who are appointed to be in charge of the said system have inevitably been lured and manipulated by either the parties or the systems with higher influencing power. Every unit of the educational system has to try every way to survive. In this regard, competition is stimulated. However, it is a two-sided coin. Fiercer competition can bring about either higher quality and fruitful outcome or lower quality outcome with superficial knowledge and development.

Problems are resting on the fact that people are more likely to be dependent upon personality than basic character. In other word, people are more prone to put weight or to give value to presentation, appearance, or communication skill while ignoring or giving less importance on the basic goodness or characters such as integrity, self-discipline, faithfulness, loyalty, etc. This is perhaps because it is more time-consuming for those who apply the latter approach to gain benefits. Hence, it seems to gain popularity, second to the personality approach. This is also true for every field, including education and/or personal interaction. It’s thus unarguably seen that the personality approach is widely acceptable among those in higher hierarchy in business as well as in political environment.