Group Blog |
บังอิญเจอกิ๊กเก่า เลยทำให้นึกถึงเรื่องเก่าๆ
วันนี้ช่วงบ่ายว่างเยอะบวกอยากกินขนมเลยดินออกมานอกโรงเรียน
นอกโรงเรียนจะมีพ่อค้าแม่ค้ามาขายของ ขายขนมเยอะแยะค่ะ ละแวกโรงเรียนมีโรงเรียนติดกัน 3 โรง แต่ที่อยู่ในบริเวณไกล้กันจริงๆมีโรงเรียนเรา(มัธยม)และโรงเรียนอนุบาล-ประถม เข้าเรื่อง......เราก็เดินดูขนมไปเรื่อย แล้วก็มาสะดุดตากับหนุ่มคนนึง เอ๊ะ.....หลังคุ้นๆ พอหันมา นั่นไงล่ะ กิ๊กเก่าเราเอง ฮ่าๆๆๆ เราไปแอบกิ๊กกะเค้า เค้าไม่ได้มากิ๊กอะไรร้อกกกก จริงๆไม่ได้ชอบอะไรมากมายหรอกค่ะ ออกแนวถูกใจที่มันเป็นคนตรงถึงขั้นขวานผ่าซาก เล่าถึงตาคนนี้ซะหน่อย......... ตอนแรกที่เจอ เจอในห้องเรียนเนี่ยแหละ เราก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ต่างคนต่างมีเพื่อนร่วมกลุ่มตัวเอง ทีนี้พอเรียนๆไป เวลาอ.ถามอะไรนายคนนี้มักจะตอบ และตอบด้วยเสียงดังฟังชัด แถมบางคำตอบทำเอาคนที่เรียนด้วยทั้งอึ้งทั้งฮาว่าไอ้นี่มันกล้าเว้ย ครั้งแรกที่เริ่มสนใจคือ....เรานั่งหน้า แล้วอ.ถามอะไรจำไม่ได้ละ จากนั้นมีเสียงตอบมา เสียงดังฟังชัดมาก ก็หันสิ ใครฟระ หันไปเจอก็ยังเฉยๆนะ แต่ตาคนนี้ตอบอะไรฮาๆได้ทุกช.ม. และเรียนกันมาตั้งนานไม่เคยคุยด้วยเลย แต่มีวันนึงสอบอังกฤษ เราเสร็จเร็วเลยออกมานั่งรอเพื่อน เค้าก็ออกมาเหมืนอนกัน ตอนนั้นมีแต่เราที่เดินไปเดินมาอยู่หน้าตึก เพราะเย็นมากแล้ว อยู่ๆเค้าก็เดินมาถามว่า ข้อนี้ๆตอบอะไร อันนี้ถูกป่ะ เราก็ตอบไป เค้าก็บอกว่า อืม..ผมก็ตอบแบบนั้นแหละ ขอบคุณมากนะ หลังจากนั้นเวลาเค้าตอบอะไรอ.เราก็จะฟังแล้วก็ขำๆ ฮีฮาจริงๆนะ แต่ตอนนี้ลืมไปแล้วว่า คำตอบฮาๆตอนนั้นมีอะไรบ้าง มันนานแล้วอ่ะ วันนี้ตอนที่เจอ....เห็นเค้าอยู่กับเด็กคนนึง ก็เอ๊ะ..คุ้นๆนะ เลยเดินไปใกล้ๆ อ้าว....นายน่ะเอง แถมเด็กคนนั้นคือลูกชายเค้า  ต๊ายยยยย มีลูกแล้วหรอ ชั้นยังไม่ได้แต่งเลยแกร๊ ฮ่าๆๆๆ ลูกอยู่อนุบาลละ คุยด้วยนิดหน่อย เราต้องกลับเข้าโรงเรียนเพราะจะเลิกเรียนแล้วต้องไปสแตนบายในห้องวิชาการ พูดถึงฝ่ายวิชาการที่เราประจำอยู่..... พอนักเรียนถามว่าอ.อยู่ห้องไหน พอบอกห้องวิชาการ โต๊ะอ.อยู่ข้างหลังอ. ...(รองผอ.) มีแต่เด็กร้อง ห๊า.... พอถามว่าทำไมล่ะ ห้องนั้นน่ากลัวสุดละ ฮ่าๆๆ หัวหน้าเดี๊ยนใจดีจะตาย แต่ต้องรู้ใจรู้ว่าอะไรควรถามเมื่อไหร่ ควรพูดอะไร และทำตามคำสั่งได้ เวลารับคำสั่ง จะมาแบบห้วนๆสั้นๆ ส่งมาเป็นแผ่นๆ โพสต์อิท โน๊ต เขียนเฉพาะสาระสำคัญ แต่ให้เราร่างคำสั่ง (แต่งคำสั่งกันองเลย) บันทึกการประชุม (บางทีบันทึกสด ส่งกันเดี๋ยวนั้นเลย) จดหมายเวียน (พิมพ์บ่อยสุด แต่งจนชิน) วิเคราะห์นักเรียน (จะโดนถามแบบไม่ให้ตั้งตัว) ตารางนู่นนี่สารพัด (ชั้นอยากได้เธอดีไซน์มา) และอีกมากมาย และบางที....ชั้นหิว เราไปกินข้าวกัน ฮ่าๆๆๆ เจ้านายเราเป็นผู้หญิงนะคะ เจ้านายใจดีค่ะ อายุมากแล้ว ส่วนมากคนจะกลัว เราก็กลัวและเกรงนะ แต่เราจะเฮฮากับเจ้านายตลอด มองข้ามๆความดุของท่านไป ตั้งแต่ทำงานมา รองผอ.คนนี้เป็นเจ้านายที่เรารักมากเลยอ่ะ คงประมาณถูกชะตากันมั้ง คุยด้วยได้ตั้งแต่เรื่องไม้จิ้มฟันยันสังคมโลก ศาสนา ปรัชญา ความคิด สงคราม ผู้นำต่างๆ วิทย์ เวลาเหลือกันสองคนในห้องนี่คุยกันได้ทุกเรื่องทำงานไปเม้าท์ไปเรื่อย แถมชอบดูซีรีย์ญี่ปุ่น-ฝรั่งเรื่องเดียวกันอีก บอสชอบให้เล่าตอนจบ ฮ่าๆๆ บอสซีเรียสเรื่องเวลาทำงานมากกกกกก ไม่มีทางที่จะให้นร.เสียผลประโยชน์ เคยลืมขึ้นสอน เพราะมัวแต่นั่งพิมพ์งานตามคำสั่งอยู่ ผลคือ....บอสหัวเราะ แต่เรานี่หันไปมองหน้าบอสแบบ ตายแน่กรู รีบขอโทษใหญ่ แต่บอสขำและบอกว่า ไปแจ้งนร.หน่อยละกันว่าสั่งงานอะไรบ้าง โอย.....นึกว่าจะได้ตายคาห้องซะแล้ว แต่วันนี้ลองเลียบๆเคียงถามบอสว่า ถ้าจะลาไปเชียงใหม่จะเป็นไรมั้ยคะ แค่สองวัน เจอบอสเบรกเอี๊ยดดดดดด ไม่ให้ไป ฮ่าๆๆๆ อดไปตามระเบียบ  Sleepless Society นอนไม่หลับอัพบล็อก ว่าด้วยเรื่องละคร ความรัก และการแต่งงาน
นานแล้วที่ไม่ได้อัพบล็อกเลยค่ะ ไม่ว่างบ้าง ขี้เกียจบ้าง ลืมๆเลือนๆไปบ้าง
แต่นานๆก็คิดถึงบล็อก พื้นที่เล็กๆที่ให้เราได้เขียนนั่นนี่ เวื่นเว้อบ้างแต่พองาม นอนไม่หลับค่ะ ช่วงนี้ปิดเทอมก็นอนดึก อยากไปทำงานจะแย่แล้ว คนเป็นครูอย่างเรายิ่งหยุดเยอะงานยิ่งงอก ไม่รู้จะเจองานอะไรบ้างเนี่ย แถมตอนนี้หัวไม่แล่นเลย หยุดนานไปมั้งเขียนแผนการสอนไม่ออก นั่งมองแล้วมองอีก คิดกิจกรรมไม่ออก ยังหาวิธีหลอกเด็กเจ๋งๆถูกใจไม่ได้ ฮ่าๆๆ ที่นอนไม่หลับวันนี้จริงๆก็เพราะช่วงนี้ติดละครค่ะ ติดมันอยู่เรื่องเดียวน่ะแหละ เกมร้ายเกมรักไงคะ จริงๆช่วงศุกร์-อาทิตย์นี่ติดยาวมาตั้งแต่รอยมาร เรียกว่าติดงอมแงมเลย เรื่องนี้ดูเพราะณเดชน์-ญาญ่าก่อนเลย ชอบน้องๆอยู่แล้ว ไม่ผิดหวังเล่นดีจริงๆ แต่รู้สึกว่าณเดชน์จะอินเนอร์แรงทะลุตามาก ไอ้สายตาที่เวลาอ่านนิยายเค้าบอกว่าแทบจะกลืนกินนี่ หุๆ ได้ประจักษ์แก่สายตาก็เพราะณเดชน์แหละ ฮ่าๆๆ (อันนี้นักเขียนท่านหนึ่งยืนยันมา) ดูเรื่องนี้แล้วนั่งดูกระทู้ในเฉลิมไทยเมามันกันเลย กระทู้เยอะมาก เราก็เข้ามันซะทุกกระทู้ ถึงแม้จะมีกระแสเอียนๆน้องอยู่ แต่เราเฉยๆนะคงเพราะเป็นเรื่องที่เราสนใจและชอบด้วย แต่ก็เห็นใจคนที่เค้าไม่ชอบนะ เข้าใจเพราะเราก็เคยเป็นช่วง จ๊ะ คันหู แอนนี่ ช่วงนั้นเลิกเข้าเฉลิมไทยพักนึงเลย และจากละครที่มันมีฉากกุ๊กกิ๊ก น่ารักๆ คนเล่่นก็นะ เล่นได้น่าอิจฉาเกิ๊น ขอยืมคำพูดจากล็อกอิน next station - Asoke "รู้สึกผิดเหมือนเราแอบดูคนเค้าจีบกัน"  มันใช่เลยและก็เลยมานั่งนึกกับตัวเอง ฮ่าๆๆ ชีวิตนี้ชั้นจะได้เจอแบบนี้นมั้ยวะ อ่ะนะเสพเอาจากละครก็แล้วกัน ท่องไว้ว่า "พระเอกในนิยายกับผู้ชายในชีวิตจริงน่ะ มันคนละคนกัน" เพราะนึกภาพแควนเดี๊ยนไม่ออกว่า ฮีจะกุ๊กกิ๊กยังไงฟระ ฮ่าๆๆ ช่างเถอะ....ฮีเป็นคนดีก็หยวนๆกันไปละ  พักนี้ชีวิตขาดความหวานเลยต้องมาสรรหาจากสิ่งรอบตัว ละคร นิยาย อะไรเรื่อยเปื่อย เพื่อนๆหลายคนนำหน้ามีข่าวดีกัน ยินดีด้วยกับเพื่อนๆค่ะ แต่ทำมั้ยทำไม พวกหร่อนจะแต่งแต่ต้องมาย้อนถามชั้นวะคะ ว่าชั้นจะแต่งเมื่อไหร่ เมื่อไหร่เมื่อนั้นแหละ  คำถามพวกนี้โดนถามมาซะเบื่อ เบื่อจนชา แต่บางทีมันก็จี๊ดเหมือนกันนะ อารมณ์ประมาณ จะถามอะไรนักหนาเนี่ย ชั้นไม่ใช่ดารา ไม่ต้องมานั่งอัพเดทเรื่องส่วนตัว ถ้าชั้นไม่สมัครใจจะอัพ โดนถามตั้งแต่ญาติพี่น้อง ยันเพื่อน เพื่อนร่วมงาน และคนอื่นที่เราไม่รู้จัก ส่วนเรากับคู่กรณี เลิกถามกันเองมานานละ ความรู้สึกเราคือ เออ....เมื่อไหร่เมื่อนั้นแหละ มันยังมีหลายอย่างที่มันยังไม่พร้อมอ่ะ พูดไปบางคนก็ไม่เข้าใจ บางทีนอกจากถามแล้วมีคอมเมนต์ต่อท้ายให้นอยด์เป็นกระษัย เช่น อายุเยอะแล้วนะ (เอ๊ะ....ดิฉันยังไม่ถึงสามสิบเยอะแล้วหรอ อันนี้เคืองเหมือนว่าเราแก่) รออะไรอีกล่ะ (เอ่อ...ทำไมต้องบอกล่ะ มีอะไรให้รอเยอะแยะ) อยู่ห่างกันไม่เป็นไรหรอ (ไม่เห็นมีไรนี่) และอีกหลายคำถามที่ เอิ่ม...ช่างบั่นทอนความรู้สึก ไม่อยากจำ คนเรามีเวลาของตัวเอง ถ้ายังไม่ถึงมันก็ยังไม่ถึง อะไรที่เป็นของเราไม่ว่าใครจะขัดขวางแค่ไหน ก็ต้องเป็นของเรา แต่ถ้าอะไรที่ไม่ใช่ ต่อให้ไขว่คว้าแค่ไหน ก็เหมือนคว้าลมคว้าอากาศ ไม่มีวันได้ สำหรับเรา คำพูดคนอื่นอาจจะทำให้เบื่อ หรือเซ็งบ้าง แต่เราเฉยๆนะ ช่างคนพูดเวลาเราทุกข์คนเหล่านั้นส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ร่วมทุกข์กับเรา เวลาสุขเค้าก็ไม่ได้มารับรู้ แค่อยากอัพเดทชีวตคนอื่นบ้างเท่านั้น ถ้าไม่ได้อยู่อารมณ์แย่ๆอยู่ หรือเจอคำถามที่มันแรงๆบั่นทอนความรู้สึกมากๆ ก็จะตอบเรื่อยๆ ไม่เหวี่ยง ไม่วีน ตอบตามจริง แต่ถ้าโหมดย่ำแย่อยู่ ก็จะตัดบทสั้นๆ ไม่ทราบค่ะ มีข่าวเมื่อไหร่จะบอกละกันนะคะ ล่าสุดส่งกระเป๋ามาให้ที่ฮาคือ....ฮีไปบอกคนขายว่า จะซื้อให้ผู้หญิงที่ลักษณะเหมือนคุณ เราเลยถามว่า แล้วเค้าเป็นไง ฮีตอบว่า.....เค้าก็ขาวๆ อวบๆ  มันน่าทุบนัก ตอบตรงไปมั้ยยะเลยได้กระเป๋าสีแดงแรงมากกกกมา ฮ่าๆๆ แต่เทสฮีเรื่องซื้อของโออยู่ เท่าที่ซื้อๆมาชอบหมดนะ ไม่เคยถามว่าจะเอาอะไร อยู่ๆก็ซื้อให้ กร๊ากกกกก แต่อึ้งทุกครั้งที่ได้ ชอบเป็นของที่คาดไม่ค่อยถึง ฮ่าๆๆ ที่ว่าคาดไม่ถึงนี่ คือเค้าไม่เคยถามแต่มักจะได้ของที่เราชอบอยู่ มีอันนึงที่อึ้งไม่คิดว่าเค้าจะซื้อให้คือ น้ำหอม Chanel No.5 เราไม่ค่อยใช้น้ำหอมถึงใช้ก็ใช้กลิ่นอ่อนมากๆ เพราะเราแพ้กลิ่นน้ำหอมหลายกลิ่น อันนี้ฉีดทีจะเวียนๆงงๆ เลยไม่ค่อยใช้ อืม....ดึกมากละ คงถึงเวลาไปนอนได้ซักที จริงๆที่อัพบล็อกนี่เพราะละครแท้ๆ ฮ่าๆ ไม่ใช่อะไรค่ะ......ดูแล้วอิจฉา  ใครคนนึงที่รักและเคียงข้างฉันเสมอ
แต่ก็ไปเจอแผ่นดีวีดีแผ่นนึง ไม่รู้ว่าอะไรดลใจใหฉันหยิบมันขึ้นมา จากนั้นฉันกลับมาที่ห้องเพื่อที่จะเปิดมันดู ตั้งแต่นั้นมันก็ทำให้ฉันไม่อาจละสายตาจากมันไปได้เลย เรืองราวความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูก อันที่จริงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในละครเรื่องนั้นอาจไม่ใช่เรื่องใหม่ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในทุกครอบครัว เรื่องราวความขัดแย้งระหว่างแม่-ลูก ความรู้สึกรำคาญของลูกที่แม่เข้ามาวุ่นวาย เจ้ากี้เจ้าการกับชีวิต และความรู้สึกที่ว่า ลูก ไม่ว่ายังไงก็ยังเป็นเด็กในสายตาของแม่เสมอ ความรัก ความห่วงใยที่มีให้มาก เท่าที่แม่คนนึงจะมีให้ลูกได้ แม่ที่ให้ลูกได้แม้แต่ชีวิต เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น อาจจะตรงกับชีวิตของใครหลายคน ช่องว่างระหว่างวัย ที่ทำให้สองฝ่ายไม่เข้าใจกัน แตเมื่อใดที่มีใครสักคนมาสะกิดก็นึกขึ้นมาได้ครั้งนึง มนุษย์เรานี่แปลกเนอะ เมื่อใดที่อยู่ในวังวนของอะไรซักอย่าง จะมองอะไรไม่เห็น แม้แต่ความปรารถนาดีของคนที่รักเรามากที่สุด ทั้งๆที่คนๆนั้นเป็นคนที่เราต้องแคร์มากที่สุด แต่เรากลับหลงลืม และมองว่า นั่นคือความจุ้นจ้าน วุ่นวายที่เข้ามาในชีวิต ทั้งที่ความจริงนั่นคือความห่วงใย แม้ว่าบางครั้งการแสดงออกของคนเป็นแม่นั้น อาจไม่ใช่รูปแบบทีคนเป็นลูกอยากจะเห็นสักเท่าไหร่ ตัวเอกของเรื่อง โชคดีที่ได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีที่สุดจวบจนวาระสุดท้ายของผู้เป็แม่ จะมีใครสักี่คนที่ได้มีโอกาสแบบนี้ หลายคน........ กว่าจะรู้ตัวทุกอย่างก็สายเกิน ตัวละคนหลักของเรื่อง แน่นอน.. ต้องเป็นแม่ และ ลูกชาย แม่.....ที่ลูกคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ลูกชาย......เมื่อวัยเยาว์ แม่คือทุกสิ่ง แต่เมื่อโตขึ้น หลายครั้งที่เขากลับหลงลืม และทำเหมือนว่า แม่นั้นคือส่วนเกินของชีวิต แม่...ที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนทำงานหนักเพียงเพื่อให้ลูกได้สุขสบาย แม่...ไม่ว่าลูกจะพูดอย่างไร ก็ยังยิ้มได้เสมอ แม้ว่าภายในนั้นจะเจ็บปวดเพียงใด แม่...ที่พร้อมให้อภัยลูกเสมอ แม่...ที่จวบจนวาระสุดท้ายก็ยังห่วงว่า ต่อไปลูกจะอยู่อย่างไร แม่...ที่ภูมิใจกับความสำเร็จทุกย่างก้าวของลูก แม่...ที่ไม่เคยปริปากบ่น ทั้งที่ความจริงแม่แสนเหนื่อยแค่ใหน แม่...ที่ไม่ได้เป็แค่แมของลูก แต่เป็นแม่ของใครหลายๆคน คนที่ใจดีกับทุกคน "เพื่อนของลูก ก็คือลูกแม่เหมือนกัน" แม่...ที่รัก อย่างไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน ลูก...รักนะ แต่บางครั้งก็แสดงออกไม่ถูกวิธีไปบ้าง ลูก...ที่ในชีวิตมีแค่แม่เพียงคนเดียว โลกของฉันคือแม่ ลูก...ที่ใช้เวลาช่วงท้ายๆของชีวิตแม่ เพื่อให้แมมีความสุขที่สุด ลูก...ที่บางครั้งอาจก้าวร้าวไปบ้าง แต่ก็ยังสำนึกผิด ดูเรื่องนี้แล้ว อาจเพราะว่าเราอยู่ห่างจากแม่ใกลนับพันๆไมล์ เลยทำให้เราอินกับละคร เราเข้าใจทั้งแม่ และตัวลูกชาย บางครั้งเราเองก็เป็นอย่างที่ มาคุง เป็นเหมือนัน แม่ที่บางครั้งก็ห่วงเรามากเหลือเกิน จนเราอาจคิดไปว่า จะห่วงอะไรนักหนา แต่แม่ชอบพูดกับเราเสมอว่า "ไม่เป็นแม่ไม่รู้หรอกว่า ลูกคือดวงใจ และดวงใจที่หลุดลอยไปน่ะเป็นยังไง" มีครั้งนึง มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นกับเรา วินาทีแรกที่แม่เห็นเราแม่กอดเราแล้วพูดว่า "ถ้าน้อง...เป็นอะไรไปแม่จะอยู่ยังไง" เหตุการณ์นั้นเป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกว่า แม่ห่วงเราแค่ใหน ก่อนเดินทางแม่จะชอบกอดเราแล้วพูดว่า "จะจากแม่แล้วน๊าาา มาให้แม่กอดหน่อย" ตอนเราจัดของ แม่จะชอบมานั่งดู เพาะเราห้ามแม่แพคของ จัดของให้ เดี๋ยวคิดถึง) แล้วจะพูดว่า เอานั่นไปด้วยนะ เอานี่ไปด้วย อย่าลืมนั่นล่ะ นี่ล่ะ แล้วเอานั่นใส่ไปรึยัง สารพัดจะเตือน พอเราลืมจริง ก็ต้องพูดว่า เห็นมั้ยแม่บอกแล้ว เรามักจะลืมและมองข้ามความหวังดีที่แม่มีให้ เรากลับมองความรักของแม่เป็นความวุ่นวายที่เข้ามาในชีวิต แต่แม่ ไม่ว่าลูกจะเป็นอย่างไร ก็ยังเป็นลูกเสมอ ทำดีกับแม่และรักแม่ให้มากๆก่อนที่เราจะไม่มีโอกาสได้ทำ รักและคิดถึงแม่ค่ะ ลูก... ยังไม่เปิดให้ชมค่ะ
บล็อกนี้เปิดเอาไว้ก่อน แต่ยังไม่ได้เขียนอะไรลงไป ตอนนี้ยังไม่ว่างค่ะ คงต้องรอให้กลับถึงเมืองไทยก่อน แล้วก็ต้องรอดูตารางการสอนของโรงเรียนก่อนค่ะ
|
เจ้าหญิงแห่งMK
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ครูตัวไม่เล็กเท่าไหร่ สอนอยู่ในโรงเรียนมัธยมไม่เล็กแห่งหนึ่ง ขอเป็นฟันเฟืองเล็กๆที่เคลื่อนให้นักเรียนของครูมีอนาคตที่ดีเป็นเด็กดี แค่นี้ก็พอใจแล้ว Friends Blog
|
