Group Blog All Blog
|
โรคเลื่อน(เดินทาง) ป่านนี้ยังไม่ได้กลับบ้านเลย เซ็งจิต (ตอน....ติดต่อทำเรื่องสารพัด เหนื่อยอ่ะ 2)
ตอนที่ ๒..................
เมื่อคืนกว่าจะนอนก็ตี ๔ ครึ่ง เพราะนั่งเม้ากับมาจนตี ๒ เลยเออ ไม่นอนละ เดี๋ยวตี ๓ ก็ต้องตื่นมากินข้าวอีก เลยนั่งเม้ากันไปเรื่อยจน ตี ๓ แถมคุยกันจนไม่ได้อาบน้ำทั้งคู่ ฮ่าๆๆ  เลยต้องมาอาบหลังละหมาด  ตื่นมา ๙ โมงเพื่อจะไปที่ฝ่ายการเงิน ไปถึง ยังไม่ได้รับคำสั่งให้จ่ายเงิน ต้องกลับไปชูเวคเพราะไปตามเรื่องอีก แต่ก็ไม่ได้อะไร กลับไปคอลดียะห์ ไปที่ฝ่ายการเงินอีกรอบ คราวนี้ได้เรื่องขึ้นมานิด เค้าก็เลยแนะนำว่า จะให้โอนเงินส่งไปบัญชีที่เมืองไทยใหม ตอนแรกก็เออ เอางั้นก็ได้ แต่คิดไปคิดมา เลื่อนตั๋วง่ายกว่ามั้ง เพราะต้องโทรไปถามแม่อีกว่าเลขบัญชีอะไร มันหลายเรื่อง แล้วเค้าก็เลยบอกว่า ไปหาที่ฝ่ายทุนอีกทีนึง แล้วของสำเนาของใบสั่งจ่าย มาให้ที่นี่แล้วเค้าจะออกเช็คให้ ไปสายการบินมีเพื่อนต้องไปจองตั๋วอีก ไปหลายที่จนคนขับรถบ่น  กลับถึงหอ หลับเป็นตาย นอนตั้งแต่บ่าง ๒ ถึง ๕ โมงเย็น เอิ๊ก  ทุ่มนึงไปสายการบินอีกรอบ เพราะต้องไปติดต่อเรื่องเลื่อนไฟลท์ โทรไปแล้วแต่ก็ยังต้องไปอีก เฮ้อ......  แต่ตอนที่ไปสายการบินปิดจะเปิดอีกตอนทุ่มกว่าๆ เลยไปกินข้าวร้านอาหารไทยแถวนั้น อิ่มสุดๆ เพราะปกติเวลาละศีลอดจะกินไม่เยอะ แต่ไปกินที่ร้านเค้าให้ข้าเยอะอ่ะ กินไม่หมดก็เสียดายอีก กินเสร็จไปละหมาดที่มัสยิดใกล้ๆแถวนั้น คนน้อยดี ละหมาดเร็ว  แล้วก็ไปทำเรื่องตั๋วให้เสร็จ (ซะที) โทรเรียกให้รถหอมารับ แต่ระหว่างนั้นก็เดินไปจะไปซื้อกาแฟ รถมาพอดี โบกให้รถหยุด ฮ่าๆๆ แท๊กซี่นึกว่าเราเรียกเลยจอด อิอิ ที่ใหนได้เรา ๒ คนกับเพื่อนวิ่งไปขึ้นรถของหอ แต่เราบอกว่ากับคนขับให้รอ เราจะไปซื้อกาแฟก่อน อาบังแกก็รอ พูดถึงคนขับรถ ตั้งแต่อยู่มา คนนี้ดีสุด ฮาแตก ตามใจดี บอกให้ไปใหนก็ไป แถมซื่อๆ ไม่เคยบ่น ไม่เคยโมโหอะไรเลย วันก่อนให้ไปรับที่ห้าง เราฟังบังแกพูดภาษาอาหรับปนบังกลาเทศไม่ค่อยรู้เรื่อง บังแกก็พยามอธิบาย อิอิ กว่าจะเข้าใจ (เค้าจะพูดอาหรับไม่ค่อยชัด พูดปนภาษาเค้า เราเลยงงๆ) ว่าแกจอดรถตรงใหน แทบแย่ชอบชวนคุย แถมบ่นคนคูเวตให้ฟัง อิอิ ถ้าถามเรื่องลูกแก แกจะพูดไม่หยุด ท่าจะคิดถึงลูกแก พอเราบอกว่าเดี๋ยวจะกลับบ้านแล้วนะ ไม่กลับมาแล้วด้วย แกบ่นๆเสียดาย แต่พอบอกว่า เนี่ยเลื่อนตั๋วกลับวันศุกร์ ดีใจซะงั้น บอก good2 ตลกดี เรียนจบตอนซัมเมอร์ก็สนุกดี อยู่กันน้อย ทั้งหอมีเด็ก แค่ ๘ คน อ.คนดูแลเวร/วันละ ๒ คน แม่บ้านอีก ๕ ทั้งที่เวลาปกติ เด็กมีเป็นร้อย เงียบแต่อยู่เหมือนครอบครัวดี แถมขออะไรก็ได้หมด กลับดึกก็ไม่ว่า แต่ขอให้บอก และให้รถไปรับ มีอยู่วัน แม่บ้านอยากไปเที่ยวทะเล ก็ชวนเราไปด้วย ดูแม่บ้านลั้นลามาก เหมือนเด็กจะได้ไปเที่ยว  ถ้าเป็นเทอมปกติ จะขอรถของหอไปนั่นไปนี่ส่วนตัวนอกเหนือจากโปรแกรมหอยากมากถึงไม่ได้เลย แท๊กซี่อย่างเดียวเลย แต่ตอนนี้ จะไปใหนบอกขอรถได้ตลอด อิอิ ดีไม่เปลืองตังค์ ตอนนี้ยิ่งเบี้ยน้อยหอยน้อยอยู่  ชีวิตวุ่นๆของวันนี้ก็มีแค่นี้แหละค่ะ พรุ่งนี้ขอนอนอยู่หอไม่ไปใหนซักวัน(จริงๆก็อยู่หอซะส่วนใหญ่นะ) แต่ออกไปทำธุระแต่ละวัน เหนื่อย เพราะไปหลายที แต่ไม่ได้เรื่องซักที่นี่แหละเหนื่อย  โรคเลื่อน(เดินทาง) ป่านนี้ยังไม่ได้กลับบ้านเลย เซ็งจิต (ตอน....ติดต่อทำเรื่องสารพัด เหนื่อยอ่ะ)
วันนี้ไปทำธุระตั้งแต่เช้า ไปติดต่อเรื่อง pocket money สำหรับคนที่เรียนจบ
ที่คอลดียะห์ ไปถึง ที่ฝ่ายการเงินบอกว่าทางฝ่ายทุน(student affair) ยังไม่ส่งเรื่องมา เค้าก็ออกเช็คให้เราไม่ได้ ก็เลยต้องไปที่ฝ่ายทุนอีกรอบ(ซึ่งอยู่อีกแคมปัสนึง) พอไปถึงเค้าก็บอกว่าเค้าก็ส่งเรื่องไปแล้วนะ เที่ยงมาใหม่ละกันเค้าจะเช็คให้ว่ามันไปถึงใหนแล้ว เซ็ง......ที่จริงเรายื่นเรื่องไปตั้งแต่วันพุธที่แล้ว วันพฤหัสไปเอาใบที่ต้องไปยื่นที่กระทรวงต่างประเทศกับใบที่ต้องไปยื่นที่สายการบินเพื่อออกตั๋ว ทางฝ่ายทุนเค้าก็บอกว่าจะได้วันจันทร์ ก็คือวันนี้เราก็เลยจองตั๋วเดินทางกลับพรุ่งนี้ เมื่อวานก็วุ่นเกือบทั้งวัน เหนื่อยมาก ร้อนๆแถมถือศีลอีก เมื่อวานก็ต้องไปเอา transcript ภาษาอังกฤษ เสร็จแล้วก็ต้องไปยื่นที่กระทรวงต่างประเทศ (ฝ่ายกงศุล) ของคูเวตรับรองวุฒิป.ตรี คนก็เยอะ ที่ฮาคือ...เพื่อนที่ไปด้วยกันบอกว่า เธอ....ระวังหวัดด้วย คนเยอะปิดจมูกด้วย เราก็บ้าจี้ตามเพื่อน เออ.....ตรูปิดด้วยก็ได้วะ กร๊ากกก ตอนแรกไปถามยาม พี่ท่านก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง บอกว่าต้องไปกดแสตมป์เสียค่าธรรมเนียมใบละ ๕ เคดี  จ๊ากกกนักเรียนไม่เสียค้าบบบเพ่ มีใบจากมหาลัยค้าบบบ ถ้าให้เสียมีหวังจนกรอบแน่ตรู มีตั้งสามชุด ชุดละ๔ใบ เอิ๊กกก  (หมายเหตุ ๑ เคดีเท่ากับ ๑๑๖ บาทค่ะ คูณเอาละกัน) แล้วไปกัน ๘ คน เรียกว่า จนท.ที่ต้องปั้ม โดยเฉพาะจนท.ที่มีอำนาจเซ็น เซ็นกันมือหงิก แถมแอบทำหน้าเหนื่อยอีก พอบอกว่า มีคนละ ๓ ชุดคนเซ็นร้อง ห๊า....พอพี่แกปั๊มเสร็จ มีทำท่าโล่งใจด้วยนะ แหม........  เสร็จจากกระทรวงต่างประทศ ต้องไปสถานทูตอีก ก็รับรองวุฒินั่นแหละ ก็รอให้จนท.ทำเรื่องให้ พอดีพี่ติ๊ก(ท่านเลขาเอก) เดินลงมาทักพอดี พี่เค้าเลยชวนไปพบท่านทูตคนใหม่ (แต่เราจะกลับพอดี) ก็คุยกับท่านนานเหมือนกัน ท่านก็ชวนให้ไปสมัครสอบที่กระทรวงต่างประเทศ ก็อยากอยู่ แต่ตอนนี้คงไม่ทันแล้ว เพราะเค้าปิดรับสมัครวันที่เรากลับพอดี อีกอย่างไปสอบคงตก เพราะไม่มีเวลาเตรียมตัวอะไรเลยหนังสือหนังหาไม่ได้อ่าน อิอิ ที่จริงมีคนชวนให้ไปสมัครสอบแบบนี้หลายทีแล้ว เคยมีอ.เค้าเคยเป็นลูกศิษย์พ่อ เค้าทำงานอยู่ในรัฐสภา ก็ชวนๆอยู่ กระทรวงตปท. ก็เคยมีคนชวน แต่ตอนนั้นไม่ได้สนใจมากมาย ตอนนี้อยากหาอะไรแปลกใหม่ลองทำดู ก็เลยคิดว่าอยากลองสมัครได้ไม่ได้ไม่เป็นไร  แต่ยังไงก็ต้องช่วยที่บ้านทำงานด้วยแหละ แม่ทำงานไม่ใหว ตอนเย็นเห็นอาหารหอแล้วกินไม่ค่อยลง มันเบื่อ เลยเดินไปกินแมคกับมา นั่งดูคนเล่นโบว์ลิ่ง แล้วเลยไปละหมาดที่มัสยิดอิรอกีเลย อยู่มาตั้งนานไม่เคยมาละหมาดที่นี่เลย ชอบเงียบดี คนน้อยมีสมาธิดี ละหมาดเสร็จเดินไปซุปเปอร์มาเก็ต(เล็กๆ)แถวๆนั้น เพราะตาพี่นิส (คนไรชื่อเล่นเหมือนกันกะเรา เอิ๊ก เรียกพี่นิสเหมือนเรียกตัวเอง) อยากกินลูกอม เจอในเอ็มวันก่อน บอกอยากกินขนม ซื้อมาให้หน่อย พอถามว่าขนมอะไร ดันบอกไม่รู้ ไอ้นัสมันซื้อไปให้กิน อ๊าววววว แล้วหนูจะรู้ได้ไงง่ะพี่นิสสสสสสสสสส สุดท้าย....ดีนะที่นัสออนพอดี เลยถามถึงรู้ เฮ้อ..... แซวพี่แกว่า จะแต่งงานแล้วมานั่งแชทกับสาวๆเดี๋ยวว่าที่เค้าว่าหรอก ดั๊นนนบอกว่า ก่อนแต่งต้องรีบตักตวง  ของเมื่อวานเอาแค่นี้ก่อน มีตอนต่อ คริๆๆ  เรียนจบแล้ว.....๙ปีกับการเรียนในประเทศนี้ ดีใจและเศร้าในเวลาเดียวกัน
วันนี้ไปดูเกรดตัวสุดท้ายมา ลุ้นมากกกก ตอนเดินไปดูที่ห้องดร.ใจเต้นระรัว ฮ่าๆ
ตื่นเต้นจนดูห้องผิด ฮ่าๆๆ เอ๋อได้อีกอ่ะคนเรา ก็ว่าทำไมไม่มีเลขเราฟระ พอดูอีกที อ้าว....คนละวิชาคนละดร.นี่หว่า ดร.อยู่ห้องถัดไป กร๊ากกกก ตึกตักๆๆ................. อ๊ากกกกกกก ได้เกรดดีกว่าที่คิดไว้เยอะเลย เพราะตอนที่ทำข้อสอบรู้สึกว่าทำได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่ ข้อสอบมี ๓ ข้อ เลือก ๒ ข้อ ๕๐ คะแนน ข้อละ ๒๕ กดดันพอสมควรเลยค่ะ ข้อแรก....โอเคไม่ค่อยมีปัญหาเขียนๆๆไป ข้อสอง.....เครียดเลย เพราะข้อมูลในหัวมีไม่พอกับคำถามที่เค้าถาม เรียกว่าด้นสดเอาเท่าที่พอจำได้ แต่ในส่วนของคำถามที่เราตอบได้ก็ใส่เต็มที่ แต่ก็รู้สึกว่ามันไม่ค่อยเต็มที่เท่าไหร่ มันยังมีอะไรที่ขาดๆ แต่นึกไม่ออก ช่างเหอะ ขี้เกียจนึกต่อแล้ว แถมดร.บอกว่า ในส่วนของแรงผลักดันทีทำให้เกิดเหตุการณ์นี้มี ๑๘ ข้อ !!! เอ่อ....เท่าที่จำได้อ่านมาหนูไม่เห็นมันจะมีเป็นข้อๆเลยนะคะดร.ขา เอาไงดีเนี่ย ๓ ข้อฉันยังเหนื่อยเลยนับประสาอะไรกับ ๑๘ ข้อ เอาหละ....เขียนเท่าที่เขียนได้ละกันจะกี่ข้อก็ช่างเหอะ ต่อมา...ข้อกล่าวหาพร้อมคำตอบโต้ในข้อกล่าวหา อยากจะกรี๊ด นั้นน่ะ เกือบทั้งบทเลยนะคะดร. ขา ก็เขียนใป๊ ส่งข้อสอบพร้อมความรู้สึก.....จะรอดมั้ยวะเนี่ยยยย กลับถึงหอ.......อุศนีย์เพื่อนร้ากกกกกกกกก แกแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลย (สอบด้วยกันแต่เพื่อนออกมาก่อนนานละ) ชั้นจะออกไปข้างนอกกกกกก ไปใหนก็ได้  และแล้วเราก็ไปเดิน Marina Mall ไม่ได้ไปนานไปเดินเสียตังค์แก้เซ็ง กร๊ากกกกกกกกก ได้คาร์ดิแกนมาคนละตัว หุๆๆ แพงที่สุดที่เคยซื้อละ ตอนแรกกะจะซื้อของ Breshka แต่พอไปดูที่ H&M ถูกกว่าเลยซื้อ แต่ก็ยังแพงอ่ะ ไม่เป็นไร(ปลอบใจตัวเอง) เราชอบบบบ แล้วก็ไปกิน Teriyaki ร้านนี้ไม่ได้กินมานานนนมากแล้ว สั่งมาจานเดียวพอ จะเยอะไปใหน อาบัง(อินเดีย) ผัดมันมากข้าวกระเด็นเลย สรุปออกตั้งแต่เช้า ๑๐ โมงกลับหอ เกือบ ๕ โมงเย็น นึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้ ม๊ากับป๊าต้องไปอยู่ซาอุตั้งเดือนกว่า ม๊าสั่งว่าสอบเสร็จให้โทรไปด้วย เลยโทรคุยกันพักใหญ่....แต่นึกไม่ออกว่าจะให้ม๊าซื้ออะไรกลับมาฝากดี แอบงอนเล็กน้อยไปไม่รอ อยากไปมากกก อยากไปอยู่มักกะห์ตอนรอมฎอน ป๊าเลยบอกว่าเดี๋ยวกลับบ้านจะพาไปเที่ยว คริๆๆ เมื่อวานน้องๆที่เหลือเดินทางกลับบ้าน ช่วยยกกระเป๋าไปยกกระเป๋ามา ปรากฏทำ HDD หายเซ็งเลยอ่ะเสียดายข้อมูลเสียดายรูปและสูตรอาหารที่เซฟๆไว้ ปีนี้ของพวกเมมโมรี่ต่างๆหายเกลี้ยง ตั้งแต่ flash drive หายไป ๒ อัน ทั้ง๔กิ๊กทั้ง๑กิ๊ก หายหมด นี่ฮาร์ดดิสก์ยังมาหายได้อีก เฮ้อ...... ก็เป็นความผิดตัวเองด้วยที่ขี้ลืม และไม่วางให้ดีเลยหาย ตอนนี้ก็ถือว่าเรียนจบแล้วเหลือแต่รอ certificate แล้วก็ทำเรื่องเกี่ยวกับยกเลิกวีซ่าต่างๆก็กลับบ้านได้แล้ว คิดว่าไม่น่าจะเกินวันที่ ๕ นะ (เมื่อเช้าโทรไปเม้ากะเพื่อน เพื่อนบอก ๕ตุลาหรอแก จะให้ฉันอยู่รอแกไง กลับบ้านคราวนี้เป็นการกลับอย่างถาวรจริงๆค่ะ ๙ ปีที่อยู่ประเทศนี้มา ฟังดูเหมือนนานแต่รู้สึกว่ามันผ่านไปเร็วจังเลยค่ะ เราจะได้กลับมาประเทศนี้อีกใหมนะ คิดแล้วก็ใจหายนะคะ จะว่าไปก็รู้สึกผูกพันธ์กับที่นี่เหมือนกันค่ะ เรียกว่าเรามาโตที่นี่เลยแหละ มาตั้งแต่เด็ก ที่นี่หล่อหลอมความคิดอะไรหลายอย่างแก่เรามากมาย หลายครั้งที่เรานึกในใจว่า...... เราจะไม่เห็นอะไรแบบนี้แล้วนะ เราจะได้กลับมาที่นี่อีกใหม เราจะได้เจอเพื่อนๆที่เคยอยู่ที่นี่ด้วยกันใหม และอีกมากมาย ปล. วันนี้เราแก่ขึ้นอีกปีแหละ หุๆๆ แต่ไม่เห็นมีชื่อเราอยู่หน้าบล็อกแกงค์เลย อย่างว่าอ่ะนะ คนมันตกสำรวจ หุๆๆ ใช่ซี้ๆๆๆ ชั้นมันไม่ดัง (กรุณานึกนึกหน้าพี่โน๊ตอุดมตอนพูดคำนี้ในเดี่ยว ๗ ขาเม้าท์ต่างคณะ....รู้สึกอย่างไรกับคนที่ชอบเม้าท์ในห้องเรียน
วันนี้ขาเม้าท์ต่างคณะทำเราไมเกรนขึ้นปรี๊ด...ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นมานาน
วันนี้เป็นอะไรมีเหตุจูงใจให้ไมเกรนขึ้นตั้งแต่เช้าค่ะ เริ่มแรก......เข้าเรียนวิชาประวัติศาสตร์คูเวต ตั้งแต่ย่างก้าวเข้าไปในห้องเรียน โอ้ว.....ใครฟระ ใครมันไปตกบ่อน้ำหอมมาเนี่ย....ฉุนมากกก แล้วเป็นคนที่อยู่กับกลิ่นฉุนๆของน้ำหอมไม่ค่อยได้ เวียนหัว ปวดหัว แพ้กลิ่นบางตัวด้วย ขนาดเดินเข้ามานั่งข้างในกลิ่นยังตามมาหลอกหลอนได้อีก อืม....ห้องก็เล็กนะ เห็นใจนิดนึงนะ ต่อมา...เรียนเสร็จต้องไปทำธุระที่ Dean and registration นั่งรถไป เอาอีกแล้ว น้ำหอมอีกแล้ว วันนี้ชั้นเจอแต่คนตกบ่อน้ำหอมแฮะ บอกว่าอาบคงไม่พอ เพราะมันฉุนมาก กลิ่นแรงจนเราเริ่มเวียนหัว แต่ก็ทนๆไป คนก็เยอะ ชั่วโมงเร่งด่วน กว่าจะถึงอีกแคมปัสนึง เฮ้อ..... รีบกลับมาเข้าเรียน.....เรียนเสร็จต้องรีบไปซื้อหนังสือที่คณะ Art เดี๋ยวปิด สั่งเอาไว้แล้ว หนังสือก็แพงงงง เทอมนี้หนังสือแพงๆทั้งนั้นเลยวุ้ย ดีที่เค้าลดให้ อิอิ ซื้อบ่อยจำหน้าได้ กลับมาหอ หิวมากกกกกกก ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า กินข้าวก่อน กินๆๆ อ้าวเฮ้ย...จะบ่ายแล้ว มีเรียนบ่าย เดี๋ยวสาย เข้าเรียน.....เหวย.....ดร.เข้าแล้ว แต่ดีที่เพิ่งจะเข้า โอเคเนียนๆเดินไปนั่ง แต่ไม่กล้านั่งหน้ามาก เพราะสายแล้ว แต่............ ซวยยยยยยยยยย เพราะดันเลือกนั่งกับเจ๊ต่างคณะ โอ้ยยยยยยย ชีจะเม้าอะไรกันนักหนา เวลาเรียนนะคะคุณน้อง(เพราะเป็นวิชาเด็กปี ๑ เราแก่ไปเรียนอยู่กะเค้า) คุยกันเสียงไม่ค่อยเลยนะคะคุณน้องขา แหม...มีคีย์สูงต่ำเหมือนแงหวี่อยู่ข้างหู รำคาญมากกกกกกกก ไอ้อาการปวดหัวที่มีอยู่แล้ว เริ่ม ตุ๊บๆขึ้นมาอีกละ แล้ววันนี้ดร.ก็พูดเรื่องที่เราฟังมาไม่รู้กี่รอบ แต่ก็พยามฟังเพราะไม่งั้นมีหลับแน่ ทำใจให้จดจ่อกับดร.มากที่สุด แต่ก็ยังมีแมงหวี่ มาวี่ๆๆๆๆข้างหูได้อีก โอ้ย.....มองก็หลายหน มองแบบนิ่งๆก็แล้ว มองแบบดุๆก็แล้ว จ้องกลับอีก ไม่มีความรู้สึกเล้ยยยยยย กระแอม ก็ยังไม่หยุด เคาะโต๊ะ ชีก็ยังอีก ไม่รู้จะมีเรื่องอะไรมาเม้าท์กันได้นักหนา เป็นการเรียนที่ใช้ความอดทนสูงมากก เพราะอดทนยัย ๒ เจ๊นี่ และต้องอดทนกับอาการปวดหัวที่กำลังจะเป็นไมเกรในไม่ช้า พอเลิกเรียน เดินกลับหอ ได้เรื่องเลย ไมเกรนขึ้นเลย ตุ๊บๆๆๆๆ ร้าวมาถึงคอ ถึงห้องคว้ายาพารามากินด่วน แล้วนอนเลย วันนี้เป็นวันปลุกไมเกรจริงๆ เฮ้อ...... ช็อปกระจายยยย
ช่วงนี้อยู่ในการสอบแต่ก็ยังเอาตัวเองไปช็อปซะกระจายได้นะคนเรา อิอิ
สองวันก่อนหลัวสอบเสร็จเพื่อนชวนไปเดินห้างเพราะเค้าจะกลับบ้าน เราก็เออไปก็ได้เงินเดือนเพิ่งออก แล้วอีกหลายวันกว่าจะสอบ ตอนแรกก็กะไปหาอะไรกิน กับเดินเล่น แต่พอไปถึงเท่านั้นแหละ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แดงเถือกทั้งห้าง เพราะมันเซลๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ๗๐ เปอร์เซนต์ โอ้ยนึกถึงเดี่ยวที่พี่โน๊สพูดเลยค่ะ alert มาก แบบอยู่ในร้านเดียวเป็นชั่วโมง เดินใน H&M นี่บ้าไปแล้วววว ลองตัวนั้น เลือกตัวนี้ เสื้อบางตัวลดเหลือตัวละร้อยมั่ง บางตัวก็ไม่ถึง นั่นก็อยากได้นี่ก็อยาก เข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น ก็ของมันถูกอ่ะ บางตัวลดจาก ๓๐๐๐ เหลือ ๗๐๐ เสื้อโค๊ทผ้าวูลเหลือตัวละไม่ถึงพัน ถูกมากกกก แต่ก็ไม่ได้ซื้อหรอกค่ะ ทุกตัวที่ซื้อราคาไม่เกิน ๓๐๐ ค่ะ ห้างนี้เป็นเหมือนพารากอนบ้านเราอ่ะค่ะ (ที่นี่มันก็มีแต่ห้างแนวนี้อ่ะ แพงๆ) เวลาปกติแพงหูดับตับไหม้ แต่ถ้าลดนะคะ ใจละลาย เพราะลดเยอะมากๆ ได้เสื้อยี่ห้อดีๆถูกๆเยอะเลย แล้วแถมเครื่องสำอางก็ถูกกว่าบ้านเราเยอะเหมือนกันค่ะ แต่ยี่ห้อที่บ้านเราถูกที่นี่จะแพงงง เช่นเมบาลีน ที่นี่แพงเกิ๊น เบ็ดเสร็จหมดไปเกือบ ๓๐ เคดี (๓๐๐๐กว่าบาท) แต่ได้เสื้อมาเพียบ ๑๐ ตัวได้ค่ะ รวมครีมของบอดีช็อปกับน้ำหอมด้วยนะคะ ลดครึ่งราคา หุๆๆ วันนั้นเป็นวันที่เสียการควบคุมสติอย่างรุนแรง ตาลุกวาวตลอดเวลาฮ่าๆๆ แล้ววันนี้ก็จะไปอีกไปซื้อรองเท้า อิอิ เพราะเพื่อนมันไปทีหลังไปซื้อมา รองเท้าบู๊ทหนังจากเป็นพันเหลือ ๔๐๐ กว่า ถูกซะ วันนั้นเดินกันตั้งแต่ ๓ โมงเย็นถึง ๓ ทุ่มถ้าไม่ติดที่ซินเดอเรลล่าต้องกลับหอก่อน ๓ ทุ่มครึ่ง เป็นได้ช็อปอยู่อย่างนั้นน่ะ อิอิ คิดแล้วก็นิสัยผู้หญิงจริงๆ(อันนี้แหละที่เป็นหญิงสุดละในตัว) เวลาอยู่บ้านถ้าไปกับพี่ชายบางทีก็จะบอกให้ไปเดินที่อื่นก่อนแล้วนัดเจอ แต่บางทีพี่เค้าก็เดินตามเราเลยใช้ให้ถือของซะเลย อิอิ จนมีน้าๆบางคนบอกว่าผู้ชายบ้านนี้มีหน้าที่ทำตาคำสั่งแม่และน้อง กร๊ากกกกกก แต่ถ้าอยู่เมืองไทยจะไม่ค่อยช็อปนะ นานๆที เพราะมันไม่ค่อยลด หรือลดแล้วเราไม่รู้หว่า....คือถ้าของแพงมาก ไม่ซื้อเสียดายเงิน เก็บไว้ดีกว่า เสื้อผ้ามียี่ห้อแพงถ้าไม่เซลเยอะๆ ก็ไม่ซื้อเด็ดๆ มันแพ๊งงงงง ของแบรนด์เนม ก็ไม่่ค่อยซื้อหรอกค่ะ ถ้าไม่ลดเยอะๆ และราคาต้องไม่เกิน ๓๐๐๐ เสียดายเงินน่ะ เดินประตูน้ำ ตลาดนัดหมู่บ้านสัมมากร(ถ้าใครไปเดินจะรู้ว่ามันมีของตั้งแต่ถูกสุดๆไปจนถึงโคตะระแพง) ห้างสรรพสินค้าต่าง ไม่ยึดติดว่าต้องมียี่ห้อ ถูกใจ ถูกตังในกระเป๋าก็ซื้อค่ะ พอเพียงไม่เดือดร้อนใคร เวลาเห็นคนเค้าซื้อของแพงๆพวกกระเป๋าหลุยส์อะไรแบบนี้ ก็เข้าใจว่าเป็นความชอบความสุขของเค้า แต่ถ้ากับตัวเรามันแพงไปอ่ะค่ะ เสียดายเงิน มือถือของเรานี่ ราคาไม่ถึงหมื่นถูกๆเอง เพราะไม่ใด้ใช้อะไรมาก ไม่ค่อยมีคนโทรเข้าอยู่ละ โทรออกก็ไม่ค่อย ถ้าไม่มีธุระ แมสเซจก็ขี้เกียจพิม นานจะส่งซะที เลยไม่ซื้อแพงๆ ใช้ทีให้พังไปข้างนึง ขี้เกียจเปลี่ยน เปลี่ยนทีต้องดูรุ่นนั้นรุ่นนี้ เบื่อเวลาดูหาซื้อมือถือถูกใจนี่แหละ ซื้อมาแล้วเลยขี้เกียจเปลี่ยน เครื่องที่ใช้อยู่นี่รักมากค่ะ เพราะมันเคยแช่อยู่ในน้ำแล้วไม่พัง ทำน้ำหกในกระเป๋าไม่รู้ตัว เพราะกระเป๋าข้างในเป็นพลาสติก เลยไม่รู้ว่าน้ำหก พอจะหยิบของในกระเป๋าเท่านั้นแหละ โอ้ย...หมดกัน ต้องเอาทุกอย่างในกระเป๋ามาตาก ฮ่าๆๆ แม้กระทั่งเงิน สารพัดบัตร ฮ่าๆๆ มือถือตายไป ๒ วัน กะว่าต้องซื้อใหม่ละมั้ง แต่อีกวันนึงลองเปิดดู เฮ้ย..มันดันเปิดได้ โชคดีไป ใช้มาถึงทุกวันนี้จะ ๓ ปีละ อุ้ย....ลืมว่าต้องไปข้างนอก ไปก่อนนะคะ เพื่อนมาตามถึงห้องละ |
เจ้าหญิงแห่งMK
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ครูตัวไม่เล็กเท่าไหร่ สอนอยู่ในโรงเรียนมัธยมไม่เล็กแห่งหนึ่ง ขอเป็นฟันเฟืองเล็กๆที่เคลื่อนให้นักเรียนของครูมีอนาคตที่ดีเป็นเด็กดี แค่นี้ก็พอใจแล้ว Friends Blog
|
