วัดต่อไปที่เจ้าของบล็อกจะพาไปเที่ยวชมเป็นวัดโบราณ  เก่าแก่ สร้างมาพร้อมๆกับนครหริภุญไชยครับ วัดนี้มีชื่อเสียงมากๆ เซียนพระหรือคนที่อยู่ในวงการพระจะรู้จักวัดนี้ดี ..... ขนาดเจ้าของบล็อกไม่ได้อยู่ในวงการพระ(แต่คุณพ่อผู่ล่วงลับไปแล้วของเจ้าของบล็อกชอบสะสมพระ) ได้ยินชื่อวันนี้พร้อมกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำวัดแล้วยังร้องอ๋อ ...ยาวๆ เพราะเคยได้ยินชื่อมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กๆ เวลาคุณพ่อเอ่ยถึงชื่อวันนี้อยู่บ่อยๆ

วัดมหาวันวนาราม ลำพูน

การเดินทางมาวัดมหาวันวนาราม ก็มาไม่ยากครับ เริ่มต้นจาก “แยกดอยติ” เลี้ยวขวาเข้าตัวเมืองลำพูน ตรงเข้ามาจนสุดถนนข้ามสะพานข้ามแม่น้ำกวงแล้วเลี้ยวซ้าย ขับรถเลียบมาตามคูเมืองเรื่อยๆ ผ่านอนุสาวรีย์พระนางจามเทวีทางด้านขวามือ ผ่านตลาดหนองดอกทางด้านขวามือ แล้วไปเลี้ยวซ้ายตรงซุ้มประตูใหญ่ๆที่มีซากกำแพงเมืองเก่า พอข้ามคูเมืองตรงไปวัดมหาวันวนารามอยู่ทางด้านขวามือเลยครับ ประตูสีขาวๆครับ

วัดมหาวันวนาราม หรือที่เรียกกันสั้นๆว่าวัดมหาวันเป็นวัดเก่าที่พระนางจามเทวีสร้างขึ้นพร้อมๆกับการสร้างนครหริภุญไชย ประมาณ พ.ศ. 1200 นอกคูเมือง ตรงข้ามกับประตูมหาวัน เพื่อเป็นที่จำพรรษาสำหรับสมณะชีพราหมณ์ที่อาราธนามาตั้งแต่เมืองละโว้ ตามตำนานกล่าวไว้ว่าพระนางจามเทวีเดินทางมาสร้างเมืองใหญ่ที่นครหริภุญไชยได้นำเอาพระพุทธรูปสำคัญมาด้วย 2 องค์ คือพระเสตังคมณี หรือ พระแก้วขาว และ พระพุทธสิกขิ หรือ พระศิลาดำ

ในสมัยพญาเม็งรายตีเมืองนครหริภุญไชยได้ ได้นำพระเสตังคมณี หรือ พระแก้วขาว กลับไปเมืองเชียงใหม่ด้วย (แต่จากรายการคลายฉงน อาจารย์แพน เผ่าทอง ทองเจือ กล่าวไว้ว่าพญาเม็งรายมาตีนครหริภุญไชยเพื่อเอาเมืองไว้เป็นที่ประทับ แล้วจึงย้ายไปสร้างเวียงกุมกาม และนครเชียงใหม่เป็นลำดับ แสดงว่าพญาเม็งรายคงนำพระเสตังคมณี หรือ พระแก้วขาว ติดตัวไปด้วยเมื่อตอนย้ายเมือง) ปัจจุบันนี้ พระเสตังคมณี หรือ พระแก้วขาว ประดิษฐานอยู่ในวิหารพระแก้วขาว ด้านข้างพระวิหารหลวงวัดเชียงมั่น จังหวัดเชียงใหม่

ทีนี้เรากลับมาคุยกันเรื่องวัดมหาวันต่อนะครับ เมื่อสร้างพระนางจามเทวีนครหริภุญไชยแล้วเสร็จก็ทำการสถาปนาวัดทั้ง4 มุมเมืองเพื่อเป็นพุทธปราการ วัดมหาวันก็เป็นหนึ่งในสี่พุทธปราการด้านทิศตะวันตกมีชื่อเก่าตามคัมภีร์และจารึกโบราณว่า “มหาวนาราม” (การสร้างวัดเพื่อเป็นพุทธปราการเจ้าของบล็อกได้เคยให้ความเห็น(แบบเดาเอา) ในบล็อก “วัดต้นแก้ว” ไปแล้วว่าเป็นกุศลโลบายในการป้องกันเมือง การสร้างวัดในสมัยโบราณเมื่อกษัตริย์สร้างวัดเสร็จแล้วจะมีการพระราชทาน“คน” เพื่ออุปปัตถากรับใช้วัด แล้วไม่ได้พระราชทานแค่คนสองคนนะครับพระราชทานกันเป็นหมู่บ้านเลย ก็เลยกลายเป็นชุมชนที่อยู่รอบๆวัดมีประโยชน์ในการป้องกันเมืองด้วย)

พระพุทธสิกขีปฎิมากร หรือ พระศิลาดำ ประดิษฐานอยู่หน้าพระประธานในพระวิหาร เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัย นั่งขัดสมาธิเพชร (นั่งขัดขาไขว้กันทั้งสองข้าง ไม่ได้นั่งขาขวาทับขาซ้ายหรือซ้ายทับขวาธรรมดา) ชายสังฆาติสั้น หน้าตักกว้าง 18 นิ้ว สูง 34 นิ้ว ด้านหลังมีลวดลายใบโพธิ์ทั้งรอบองค์พระสองข้าง ศิลปะปาละ บางตำราก็บอกว่าเป็นศิลปศรีวิชัย – ลพบุรี ซึ่งเป็นรูปแบบเฉพาะของสกุลช่างหริภุญไชย

พระพุทธสิกขีปฎิมากร หรือ พระศิลาดำ นี่เองที่เป็นที่รู้จักกันในวงการพระเครื่อง เพราะเป็นแม่พิมพ์ในการพิมพ์พระรอดลำพูนกันมานานแสนนานตั้งแต่สมัยพระนางจามเทวีแล้วครับ (วงการพระเรียกว่า “แม่พระรอด) ตามตำนานเล่ากันว่านครหริภุญไชยมีความเจริญรุ่งเรือง อุดมสมบูรณ์มากและที่สำคัญมีผู้ปกครองเป็นหญิงที่มีพระสิริโฉมงดงามมาก เจ้าเมืองไกล –ใกล้ก็อยากได้นครหริภุญไชยไว้ครอบครองจึงมีการสู้รบกันอยู่เนืองๆ ประชาชนในนครหริภุญไชยก็เสียขวัญยามที่บ้านเมืองเกิดศึกสงคราม พระวาสุเทพฤาษีและพระสุกทันตฤาษีจึงได้ร่วมกันสร้างพระเครื่องคือ พระรอด – พระคงเอาไว้บรรจุในเจดีย์ทั้งสี่มุมเมืองและแจกจ่ายให้กับราษฎรเพื่อเป็นการบำรุงขวัญกำลังใจแก่ชาวเมืองโดยใช้พระพุทธสิกขิม หรือ พระศิลาดำ เป็นต้นแบบ พระรอดที่ได้จากการสร้างพระในครั้งนั้นก็นำไปบรรจุไว้ในเจดีย์วัดมหาวนาราม

ต่อมาวัดมหาวนารามได้ถูกทอดทิ้ง รกร้าง พระเจดีย์ที่บรรจุพระรอดได้พังทลายลงมา พระรอดที่ถูกบรรจุอยู่ในเจดีย์ก็กระจัดกระจายลงมาพร้อมกับเศษอิฐ เศษหิน ระหว่างปี พ.ศ. 2431 – 2438 เจ้าหลวงเหมพินธุไพจิตร ได้ทำการปฎิสังขรณ์เจดีย์วัดมหาวันขึ้นมาใหญ่ พบพระรอดเป็นจำนวนมากกระจายกระจายอยู่ทั่วไปในบริเวณวัด จึงได้นำบรรจุกลับเข้าไปในเจดีย์ และมีการขุดพบพระรอดในบริเวณวัดและใกล้เคียงอยู่เสมอมา พุทธคุณของพระรอดนี้จะช่วยให้รอดจากอุบัติเหตุหรือภยันตรายต่างๆนาๆจึงเรียกกันทั่วไปว่า “พระรอด” (บางตำราก็ว่าเรียกตามชื่อพระฤาษีนารอดซึ่งเป็นผู้สร้างพระพรอด)

พระวิหารก่ออิฐถือปูนทั้งหลังศิลปะแบบล้านนา หน้าบันแกะเป็นลายพรรณพฤกษา ตรงกลางเป็นรูปช้างเอราวัณ (หมายถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ที่อยู่ของพระอินทร์) รามบันไดทำเป็นรูปมกรคายนาคสามเศียร บนหลังคาพระวิหารทำเป็นรูปปราสาทเฟื้องอันเป็นความเชื่อของทางล้านนาว่าหมายถึงเขาพระสุเมรู ภายในมีจิตรกรรมฝาผนัง (ยุคใหม่) เป็นเรื่องราวพุทธประวัติ ส่วนพระประธานประจำพระวิหารเคยอ่านเจอจากเวบอะไรจำไม่ได้แล้ว(กลับไปค้นอีกทีก็ไม่เจอ) เป็นพระพุทธรูปเก่าแก่อายุร้อยกว่าปีเช่นกันครับ

พระเจดีย์ประธานของวัดมหาวันอยู่ด้านหลังพระวิหาร เป็นพระเจดีย์ที่ได้มีการปฎิสังขรณ์ในสมัยเจ้าหลวงเหมพินธุไพจิตร เป็นศิลปะล้านนา ทรงระฆังคว่ำ ฐานย่อมุม ลักษณะคลับคล้ายคลับคลากับพระธาตุหริภุญไชย ปิดทองจังโก้ทั้งองค์ ปลายยอดมีฉัตรห้าชั้น เป็นเจดีย์ขนาดย่อมๆ ไม่ใหญ่มากครับ แต่มีมุมบังคับให้ถ่ายรูปได้ไม่กี่มุมเท่านั้น

ถ้ามีโอกาสมาเที่ยวจังหวัดลำพูนก็อย่าลืมมากราบไหว้พระศิลาดำนะครับ สมัยนี้การได้ครอบครองพระรอดลำพูนเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้แล้วเพราะทางวัดได้หยุดการค้นหา พระรอดที่มีอยู่ก็ราคานับสิบล้านบาท การได้มากราบไหว้ก็ถือได้ว่าพุทธคุณของทานจะคุ้มครองเราไปได้เหมือนกันครับ

Chubby Lawyer Tour ........................ เที่ยวไป ........ ตามใจฉัน