คำอธิษฐานที่ใครบนนั้นคงได้ยิน ตอน 1

- 1-
ช่วงชีวิต 4 ปีในมหาวิทยาลัยของฉัน มีบุคคลน่าจดจำมากมาย หนึ่งในนั้นคือเพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่งที่จุดประกายแรงดาลใจบางอย่างให้กับฉันอย่างมาก และประกายนั้นยังโชติช่วงมาจนถึงปัจจุบัน



ภาคการศึกษาที่ฉันเข้าเรียน มีเพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่งเป็นผู้พิการทางสายตา ฉันยังจำวันแรกที่พบเขาได้ดี

วันนั้นนักศึกษาปี 1 ทยอยเข้าเรียนวิชาปรัชญาเบื้องต้น ซึ่งเป็นวิชาบังคับของเด็กปีหนึ่งทุกคน เรานั่งเก้าอี้ติดกัน จึงได้ทักทายและแนะนำตัวสั้นๆ เขามีชื่อจริง แต่ดูเขาจะพึงใจให้เพื่อนๆเรียกเขาด้วยชื่อเล่นมากกว่า
พวกเราเรียกเขาว่า โบ...

ฉันไม่คิดว่าการสนทนาเพียงสองประโยคระหว่างเพื่อนแปลกหน้าจะสร้างรอยหยักของการจดจำในสมองได้สักกี่มากน้อย

แต่ฉันต้องทึ่งจัด เมื่อวันหนึ่ง ฉันพบเขาในคณะโดยบังเอิญและทักทายเขาสั้นๆ เขาหันกลับมาและทักทายฉันตอบพร้อมเรียกชื่อเล่นของฉันอย่างแม่นยำ

หลังจากวันนั้น ในห้องเรียนวิชาปรัชญาฯ เรามักนั่งเก้าอี้ติดกันเสมอ

ฉันพบว่าการเรียนหนังสือใกล้เพื่อนผู้พิการทางสายตา เป็นประสบการณ์อันมีค่าอย่างหนึ่งในชีวิต

- 2-

เวลาเรียนหนังสือ โบมักมีอุปกรณ์การเรียนอลังการ ชนิดที่ตามหาซื้อในร้านขายเครื่องเขียนทั่วย่านนั้นคงไม่มีขาย หรือแม้แต่จะไปถามหาที่ร้านระดับตำนานอย่าง จีฉ่อย** ก็คงต้องใช้เวลาเสาะหาสินค้าราวสองสามวัน

( **จีฉ่อยคือร้านโชห่วยร้านหนึ่งที่ประกาศเจตนารมย์ของร้านว่า สามารถจัดหาสินค้าให้ลูกค้าได้ทุกอย่างในโลกนี้ ตั้งแต่เครื่องเขียนเบสิก เครื่องมือแพทย์ โจ๊กสามย่าน ไปจนถึงเปียโนเป็นหลังๆ จีฉ่อยก็ไม่เคยทำให้ใครผิดหวังมาแล้ว)



ขณะที่ตำราเรียนของพวกเรามีขนาดหนึ่งร้อยหน้า ความหนาของหนังสืออักษรเบรลล์ที่โบใช้ต้องเพิ่มเข้าไปอีกเท่าตัว ถ้าเปรียบกับพิซซ่า ตำราธรรมดาคงเป็นแบบแป้งขอบบาง ขณะที่ของโบต้องเป็นแบบขอบหนาเพิ่มชีสและไส้กรอกคอมโบทรงเครื่อง


นอกจากนี้โบยังมีเครื่องจดเลกเชอร์ที่ไม่เหมือนใคร เพราะนอกจากดูจะจดสนุก จดเพลินแล้ว ยังมีเสียงด้วย...



อุปกรณ์จดเลกเชอร์พิเศษนี้ มีชื่อเรียกว่า Braille Slate วิธีการคือโบจะสอดกระดาษเข้าไประหว่างแผ่นของเครื่องนี้ และใช้หมุดกดเป็นตัวอักษรเรียงต่อๆกันไป เวลาจะอ่านก็จะพลิกหน้ากระดาษ และเอานิ้วสัมผัสรอยนูนที่ทำไว้

เวลาเรียนหนังสือ นอกจากจะมีเสียงอาจารย์สอนหน้าห้องแล้ว ในห้องเรียนของเรา ยังมีเสียงจดเลกเชอร์สุดเท่ดังเป็นจังหวะจะโคน .. กึ๊ก กึ๊ก กึ๊ก ..จากเก้าอี้ที่โบนั่งด้วย

ฉันเคยขอให้โบเขียนชื่อ นามสกุลฉันด้วยอุปกรณ์นี้ให้หน่อย ฉันอยากเก็บไว้ดูเล่น โบหัวเราะและบอกว่าไม่เคยมีใครมาขออะไรแปลกประหลาดอย่างนี้มาก่อน

ฉันอ่านอักษรเบรลล์ไม่ออก แต่รอยนูนบนกระดาษที่เรียงต่อกันเป็นชื่อฉัน ช่างสวยงามอัศจรรย์ จนต้องยกให้เป็นของที่ระลึกจากเพื่อนชิ้นประวัติศาสตร์ชิ้นหนึ่ง ที่หยิบขึ้นมาดูทีไรเป็นต้องยิ้ม และหวนนึกถึง กึ๊กเก่าของฉัน

( กึ๊ก แผลงมาจากคำว่า กิ๊ก ใช้เรียก เพื่อนที่รู้สึกต่อกันอย่างเพื่อนแท้ๆ และมีความทรงจำแสนดีร่วมกัน- อ้างอิงจาก พจนานุกรรม รักแรกคลิก)



กลุ่มเพื่อนในคณะมักขอแรงให้พวกเราช่วยมาอ่านหนังสือเป็น'ตำราเสียง' ให้โบ เพื่อให้โบเรียนทัน และไม่ต้องเสียเวลาไปแปลงตำราเป็นอักษรเบรลล์ซึ่งจะกินเวลามาก

ฉันจึงได้รู้ว่าในโลกของผู้พิการทางสายตา 'หนังสือเสียง' เป็นยิ่งกว่าเพื่อน เพราะในบางสถานะ มันเป็นขุมปัญญาทางเลือก ที่มีค่าสำหรับพวกเขาอีกด้วย

ความฝันลมๆแล้งๆในอดีตของฉันคือ อยากเป็นนักเขียน

พอรู้ว่าลมๆแล้งๆที่ปัดเป่าฝันเล่นนั้น เกิดจะเป็นจริงขึ้นมา ฉันก็ฝันซ้อนฝันต่อว่า อยากให้หนังสือที่ฉันเขียน ได้ผลิตเป็น 'หนังสือเสียง'

เผื่อว่ามันจะเป็น 'ยาแก้เหงาทางเลือก' ให้ผู้พิการทางสายตา และยังเผื่อแผ่ขยายวงไปถึงผู้สูงอายุที่สายตาเริ่มมีปัญหา หรือแม่แต่กลุ่มคนที่อ่านหนังสือไม่ออกอีกด้วย

ลมเป็นพลังงานที่มองไม่เห็น
ยิ่ง ลมๆแล้งๆ ในความฝันยิ่งไร้ตัวตนเข้าไปใหญ่
แต่บางคนก็ยินดีต่ออายุให้ความฝันอย่างไม่ย่อท้อ

เพราะรู้ดีว่า แม้มองไม่เห็น แต่ลมมีพลัง ...

(อ่านต่อตอนจบในเอนทรี่ถัดไป สัปดาห์หน้านะคะ : )

Create Date : 30 เมษายน 2553 Last Update : 4 พฤษภาคม 2553 9:31:42 น. Counter : 2343 Pageviews.		15 comments
Share Tweet

	เลเซอร์ขนรักแร้ โดยเจนทัลแย็ก (Gentle YAG) Emmy Journey พากิน พาเที่ยว (5 พ.ค. 2564 16:19:23 น.)		ซัมเมอร์นี้ฉันต้องรอด : WFH เลี้ยงต้นไม้วนไป The Kop Civil (2 พ.ค. 2564 11:36:06 น.)
	ผู้ว่าราชการจังหวัดชัยนาท ลงพื้นที่โรงพยาบาลสรรพยาเพื่อเตรียมความพร้อมโรงพยาบาลสนาม จากเพื่อนถึงเพื่อน (2 พ.ค. 2564 19:44:31 น.)		I have a fire going. โอพีย์ (2 พ.ค. 2564 09:40:53 น.)