คำอธิษฐานที่ใครบนนั้นคงได้ยิน ตอน 1 - 1- ช่วงชีวิต 4 ปีในมหาวิทยาลัยของฉัน มีบุคคลน่าจดจำมากมาย หนึ่งในนั้นคือเพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่งที่จุดประกายแรงดาลใจบางอย่างให้กับฉันอย่างมาก และประกายนั้นยังโชติช่วงมาจนถึงปัจจุบัน ![]() ภาคการศึกษาที่ฉันเข้าเรียน มีเพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่งเป็นผู้พิการทางสายตา ฉันยังจำวันแรกที่พบเขาได้ดี วันนั้นนักศึกษาปี 1 ทยอยเข้าเรียนวิชาปรัชญาเบื้องต้น ซึ่งเป็นวิชาบังคับของเด็กปีหนึ่งทุกคน เรานั่งเก้าอี้ติดกัน จึงได้ทักทายและแนะนำตัวสั้นๆ เขามีชื่อจริง แต่ดูเขาจะพึงใจให้เพื่อนๆเรียกเขาด้วยชื่อเล่นมากกว่า พวกเราเรียกเขาว่า โบ... ฉันไม่คิดว่าการสนทนาเพียงสองประโยคระหว่างเพื่อนแปลกหน้าจะสร้างรอยหยักของการจดจำในสมองได้สักกี่มากน้อย แต่ฉันต้องทึ่งจัด เมื่อวันหนึ่ง ฉันพบเขาในคณะโดยบังเอิญและทักทายเขาสั้นๆ เขาหันกลับมาและทักทายฉันตอบพร้อมเรียกชื่อเล่นของฉันอย่างแม่นยำ หลังจากวันนั้น ในห้องเรียนวิชาปรัชญาฯ เรามักนั่งเก้าอี้ติดกันเสมอ ฉันพบว่าการเรียนหนังสือใกล้เพื่อนผู้พิการทางสายตา เป็นประสบการณ์อันมีค่าอย่างหนึ่งในชีวิต - 2- เวลาเรียนหนังสือ โบมักมีอุปกรณ์การเรียนอลังการ ชนิดที่ตามหาซื้อในร้านขายเครื่องเขียนทั่วย่านนั้นคงไม่มีขาย หรือแม้แต่จะไปถามหาที่ร้านระดับตำนานอย่าง จีฉ่อย** ก็คงต้องใช้เวลาเสาะหาสินค้าราวสองสามวัน ( **จีฉ่อยคือร้านโชห่วยร้านหนึ่งที่ประกาศเจตนารมย์ของร้านว่า สามารถจัดหาสินค้าให้ลูกค้าได้ทุกอย่างในโลกนี้ ตั้งแต่เครื่องเขียนเบสิก เครื่องมือแพทย์ โจ๊กสามย่าน ไปจนถึงเปียโนเป็นหลังๆ จีฉ่อยก็ไม่เคยทำให้ใครผิดหวังมาแล้ว) ![]() ขณะที่ตำราเรียนของพวกเรามีขนาดหนึ่งร้อยหน้า ความหนาของหนังสืออักษรเบรลล์ที่โบใช้ต้องเพิ่มเข้าไปอีกเท่าตัว ถ้าเปรียบกับพิซซ่า ตำราธรรมดาคงเป็นแบบแป้งขอบบาง ขณะที่ของโบต้องเป็นแบบขอบหนาเพิ่มชีสและไส้กรอกคอมโบทรงเครื่อง นอกจากนี้โบยังมีเครื่องจดเลกเชอร์ที่ไม่เหมือนใคร เพราะนอกจากดูจะจดสนุก จดเพลินแล้ว ยังมีเสียงด้วย... ![]() อุปกรณ์จดเลกเชอร์พิเศษนี้ มีชื่อเรียกว่า Braille Slate วิธีการคือโบจะสอดกระดาษเข้าไประหว่างแผ่นของเครื่องนี้ และใช้หมุดกดเป็นตัวอักษรเรียงต่อๆกันไป เวลาจะอ่านก็จะพลิกหน้ากระดาษ และเอานิ้วสัมผัสรอยนูนที่ทำไว้ เวลาเรียนหนังสือ นอกจากจะมีเสียงอาจารย์สอนหน้าห้องแล้ว ในห้องเรียนของเรา ยังมีเสียงจดเลกเชอร์สุดเท่ดังเป็นจังหวะจะโคน .. กึ๊ก กึ๊ก กึ๊ก ..จากเก้าอี้ที่โบนั่งด้วย ฉันเคยขอให้โบเขียนชื่อ นามสกุลฉันด้วยอุปกรณ์นี้ให้หน่อย ฉันอยากเก็บไว้ดูเล่น โบหัวเราะและบอกว่าไม่เคยมีใครมาขออะไรแปลกประหลาดอย่างนี้มาก่อน ฉันอ่านอักษรเบรลล์ไม่ออก แต่รอยนูนบนกระดาษที่เรียงต่อกันเป็นชื่อฉัน ช่างสวยงามอัศจรรย์ จนต้องยกให้เป็นของที่ระลึกจากเพื่อนชิ้นประวัติศาสตร์ชิ้นหนึ่ง ที่หยิบขึ้นมาดูทีไรเป็นต้องยิ้ม และหวนนึกถึง กึ๊กเก่าของฉัน ( กึ๊ก แผลงมาจากคำว่า กิ๊ก ใช้เรียก เพื่อนที่รู้สึกต่อกันอย่างเพื่อนแท้ๆ และมีความทรงจำแสนดีร่วมกัน- อ้างอิงจาก พจนานุกรรม รักแรกคลิก) ![]() กลุ่มเพื่อนในคณะมักขอแรงให้พวกเราช่วยมาอ่านหนังสือเป็น'ตำราเสียง' ให้โบ เพื่อให้โบเรียนทัน และไม่ต้องเสียเวลาไปแปลงตำราเป็นอักษรเบรลล์ซึ่งจะกินเวลามาก ฉันจึงได้รู้ว่าในโลกของผู้พิการทางสายตา 'หนังสือเสียง' เป็นยิ่งกว่าเพื่อน เพราะในบางสถานะ มันเป็นขุมปัญญาทางเลือก ที่มีค่าสำหรับพวกเขาอีกด้วย ความฝันลมๆแล้งๆในอดีตของฉันคือ อยากเป็นนักเขียน พอรู้ว่าลมๆแล้งๆที่ปัดเป่าฝันเล่นนั้น เกิดจะเป็นจริงขึ้นมา ฉันก็ฝันซ้อนฝันต่อว่า อยากให้หนังสือที่ฉันเขียน ได้ผลิตเป็น 'หนังสือเสียง' เผื่อว่ามันจะเป็น 'ยาแก้เหงาทางเลือก' ให้ผู้พิการทางสายตา และยังเผื่อแผ่ขยายวงไปถึงผู้สูงอายุที่สายตาเริ่มมีปัญหา หรือแม่แต่กลุ่มคนที่อ่านหนังสือไม่ออกอีกด้วย ลมเป็นพลังงานที่มองไม่เห็น ยิ่ง ลมๆแล้งๆ ในความฝันยิ่งไร้ตัวตนเข้าไปใหญ่ แต่บางคนก็ยินดีต่ออายุให้ความฝันอย่างไม่ย่อท้อ เพราะรู้ดีว่า แม้มองไม่เห็น แต่ลมมีพลัง ... (อ่านต่อตอนจบในเอนทรี่ถัดไป สัปดาห์หน้านะคะ : ) จีฉ่อย เจ๋งโคด
โดย: 1 IP: 183.89.84.47 วันที่: 30 เมษายน 2553 เวลา:18:54:34 น.
สวัสดียามเช้าครับ
มาเชียร์ให้คุณสิริพันธุ์ทำ "กล้องส่องทางใจ" เป็นหนังสือเสียงครับ.... ชอบบล็อกนี้ครับ อ่านแล้วรื่นรมย์ อ่านแล้วน่ารัก อยากไปจีฉ่อย 555 อยากสั่งน้ำยาที่สาดแล้วทำให้คนรักกัน ไม่ทะเลากัน 555 ผมเคยซื้อหนังสือสอนภาษามือมาเล่มนึงครับ แต่เสียดายที่ไม่มุ่งมั่นพอที่จะเรียน ผมเคยอยากเข้าไปนั่งคุยกับคนหูหนวกน่ะครับ ![]() ![]() โดย: กะว่าก๋า
![]() ![]() อยากจองตั๋วไปดวงจันทร์คะ อยู่เมืองไทยร้อนกายร้อยใจคะ แนะนำร้านจี่ฉ่อยให้มั๊งนะคะ 555
แวะมาชวนไปให้กำลังใจ"สาว 22 กับโรคนางเอก (ลูคิเมีย) ไปส่งกำลังใจให้น้องนุชกันนะคะ โดย: cengorn
![]() อ่านแล้วทำให้รู้สึกว่าเขามีความพยายามในการทำทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการใช้ชีวิต การเรียนหนังสื่อที่มากกว่าคนทั่ว ๆ หลายเท่าตัวเชียวค่ะ
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้รู้สึกเป็นกำลังใจกับตัวเองเวลาท้อแท้ค่ะ โดย: รัชชี่ (รัชชี่
![]() นับสอง.....ฮ่าๆ
(อ่านบลอกคุณรักฯไม่อยากเม้นท์ทุกที เพราะเหมือนอ่านหนังสือ ที่นักเขียนเขียนน่ะ อ่านจบแล้วก็ไม่ต้องออกความเห็นอะไรทำนองนั้น....) อ่านอย่างอิน เพราะ... จุ๊ๆๆ เราเองเพิ่งเคยเห็นอักษรเบลล์ตัวจริงค่ะ เมื่อไม่กี่วันนี่เองค่ะ และเหลือเชื่อ เราให้เค้าเขียนชื่อ นามสกุลให้เหมือนคุณรักฯด้วยค่ะ55 โดย: ยิปซีสีน้ำเงิน IP: 124.121.50.195 วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:20:00:49 น.
โอ้ โทษทีค่ะ สะกดเบลล์ ไปด้ายยย แหะๆ
โดย: ยิปซีฯ IP: 124.121.50.195 วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:20:10:33 น.
สวัสดียามเช้าครับ
ช่วงนี้พู่กันเดียวเป็นพระเอกที่บล้อกผมนะครับ อิอิอิ ![]() โดย: กะว่าก๋า
![]() ![]() คุณ Beachbum
เรื่องที่คุณเจอ น่าประทับใจจัง คนพิการมักมีความสามารถในการจดจำได้ดีกว่าคนทั่วไป เพื่อชดเชยสิ่งที่ขาด คุณ 1 / คุณ cengorn สักวัน เราจะไปหาประวัติจีฉ่อย ร้านคลาสสิกร้านหนึ่งของสามย่านและอาจจะของไทย แล้วเอามาเล่าให้ฟังในบลอกนะคะ เดี๋ยวจะแวะไปอ่านโรคนางเอกที่บลอกคุณ ตามคำเชิญ : ) คุณกะว่าก๋า เราสื่อสารภาษามือได้นิดหน่อย เพราะเราไปทำบุญที่รร.คนหูหนวกบ่อย เราเลยไปหัดเรียนจากครูที่นั่นเพื่อคุยกับเด็กๆค่ะ วันหลังจะเล่าให้ฟังเหมือนกัน คนพิการทางหูก็น่ารักมากนะคะ คุณรัชชี่ เห็นด้วยค่ะ เรื่องของพวกเขา เป้นกำลังใจให้พวกเราที่ครบ 32 จริงๆ คุณยิปซีสีน้ำเงิน เตรียมนับ 3 ไว้ได้เลย เดี๋ยวจัดให้ค่ะ ฮิฮิ โดย: Love At First Click
![]() มาช้าอีกแล้ว ชอบ ฝันสอนฝัน ซ้อนกันไปเรื่อยๆเป็นชั้นๆ ฝันดีนะคะ คืนนี้
![]() โดย: AccessError
![]() นำคำขอบคุณจากน้องนุชมาฝากให้ใน blog นะคะและขอขอบคุณสำหรับน้ำใจงามๆของพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ อีกครั้งนะคะ
![]() โดย: cengorn
![]() |
บทความทั้งหมด
|
แถมหลายๆคนเค้ายังมีความสามารถ มากกว่าคนที่มีสุขภาพดี อวัยวะครบถ้วนอีกตังหาก
ยังจำได้ไปอังกฤษคราวที่แล้ว เราสับสนเรื่อง เปลี่ยนขบวนรถไฟ ไปยังจุดหมายที่ต้องการ
เราถามผู้โดยสารหลายๆคน ที่เดินทางบนรถไฟขบวนนั้น หลายๆคนใช้บริการไปกลับจากบ้านและที่ทำงานทุกวัน แต่ทุกคนกลับส่ายหน้า ไม่แน่ใจ ไม่รู้
แล้วจู่ๆก็มีเสียงดังมาจากพื้นรถไฟ บอกเส้นทางให้กับเราค่ะ
พอมองไป ก็เป็นชายสายตาพิการคนหนึ่งกับสุนัขนำทาง
เขานั่งบนพื้นของขบวนรถไฟ .. สายตาที่มองไม่เห็น แต่เค้ากลับรู้รายละเอียดเส้นทาง และแนะนำเราได้เป็นอย่างดีเลย
เราอึ้งมากๆ ผู้โดยสารคนอื่นๆ ก็อึ้งตามๆกัน