การเดินทางเป็นเส้นวงกลมของเรา และ ฒ ผู้เฒ่า  ภาพยนตร์แอนิเมชั่นเรื่องThe Lion King มีเพลงประกอบเพราะๆหลายเพลง หนึ่งในนั้นคือเพลง Circle of Life แต่งโดยเซอร์เอลตัน จอห์น กล่าวถึงชีวิตคนเราที่วนเวียนเป็นวัฏจักร พี่ชายคนหนึ่งของฉันเคยถามทีเล่นทีจริงว่า รู้ไหม ทำไมคนแก่ถึงขี้ลืม ฉันตอบทะเล้นแบบกำปั้นทุบดินว่า เพราะคนแก่เบื่อจะจำ แต่ในความเป็นจริง ทั้งคนถามและคนตอบต่างรู้ดีว่าเพราะธรรมชาติมีเหตุผลของมัน หากตอบแบบหลักกายภาพ ชีวภาพ นักวิทยาศาสตร์คงบอกว่านั่นคือการเสื่อมถอยของสังขารตามอายุขัย แต่ถ้ามองอีกแง่ การที่คนสูงอายุหลงลืม อาจเป็นการดีกว่าเพราะพวกเขาจะได้ไม่ต้องทุกข์กับอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคตมากนัก ราวกับว่าความทรงจำมากมายที่เกิดขึ้นในชีวิตกลายเป็นภาพเลือนสีซีดจาง ฉันและพ่ออายุต่างกันถึง 50 ปี ช่องว่างระหว่างวัยที่ถ่างกว้างทำให้การปรับความคิดเข้าหากันยากอย่างยิ่ง แต่ถ้ามองอีกแง่ มันก็เป็นผลดีให้ฉันเข้าอกเข้าใจคนสูงวัยเป็นอย่างดี โดยอาศัยพ่อเป็นกรณีศึกษาใกล้ตัว เมื่อถึงคราวสูงวัย อะไรต่อมิอะไรดูเชื่องช้า และความสามารถในการหลงลืมดูจะแย่งพื้นที่ความสามารถในการจำเข้าไปทีละน้อย เวลาฉันอยู่บ้าน มักได้ยินพ่อบ่นเรื่องขี้หลงขี้ลืมของตัวเอง เช่น เห็นพ่อหยิบพจนานุกรมขึ้นมา แล้วก็เงยหน้าถามฉันว่า เอ๊ะ เมื่อกี้พ่ออยากจะค้นคำว่าอะไร และฉันมักชินกับเสียงร้องเรียกจากพ่อให้ช่วยหาแว่นตา ขวดยา หรือหนังสือบางเล่มที่พ่อจำไม่ได้ว่าเผลอวางไว้ที่ไหน ถ้าพ่อเรียกขณะฉันว่าง ฉันก็สามารถเป็นศูนย์รับแจ้งและติดตามของหายประจำตัวให้พ่อได้ทันที แต่ถ้ากำลังยุ่งกับธุระบางอย่างในบ้านซึ่งบ้างครั้งแสนคับขัน เช่น กำลังผจญภัยอยู่กับการครัวหน้าเตา จะปิดเตาก็เสียจังหวะ จะทิ้งเตาไว้ของในกระทะก็อาจไหม้ หากอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ บางทีภาวะหงุดหงิดจะพุ่งขึ้นมาวูบใหญ่ พลางคิดในใจว่า หายอีกแล้ว... แต่ทุกครั้งที่เกิดภาวะขุ่นใจที่ว่า ฉันจะรู้สึกผิดทุกครั้ง ฉันนึกถึงวันข้างหน้าของตัวเองเมื่อถึงวัยเดียวกับพ่อ ฉันรู้ดีว่าอาการหลงลืมที่พ่อเป็น จะตกทอดมาสู่ฉันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน เผลอๆฉันอาจร้องเรียกให้ลูกหลานช่วยหาของ หรือบ่นโน่นนี่ตามประสาบ่อยยิ่งกว่าที่พ่อเป็นก็ได้ เดี๋ยวนี้ฉันจึงพัฒนาตัวเองให้เป็นศูนย์รับแจ้งและติดตามของหายประจำตัวให้พ่ออย่างมีประสิทธิภาพขึ้น และใส่ใจในการบริการมากขึ้น ฉันพบว่าการทำอะไรด้วยความเต็มใจทำให้เราหลงลืมความหงุดหงิดหรือสักแต่ว่าทำไปอย่างน่าประหลาด สำหรับคนที่ยังไม่แก่ แต่กำลังจะแก่ในวันข้างหน้าอย่างเราๆ ธรรมชาติยังไม่ได้ปรับสังขารให้เราพ่ายต่อการหลงลืม แต่บ่อยครั้งเรากลับหลงลืมอะไรบางอย่าง ... ฉันไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่เข้าใจความเป็นผู้ใหญ่อะไรดีนัก แต่ก็ดีใจที่อย่างน้อยฉันยังไม่หลงลืมผู้ใหญ่ในบ้านอีกคนที่รอฉันอยู่ที่บ้าน เหมือนสำนวนที่พ่อพูดบ่อยๆว่า พ่อเอาใจไปแขวนรอลูกสาวอยู๋ที่หน้าประตูบ้าน... ชีวิตคนเราเหมือนเส้นวงกลม ซึ่งเส้นรอบวงของแต่ละคนก็ไม่ได้ยาวมากนัก ฉันรู้ดีแล้วว่ามันดีแค่ไหนที่ฉันยังได้ยินเสียงเรียกของพ่ออยู่ในบ้าน ...
ขอบคุณสำหรับข้อคิดดี ๆ ค่ะ
 โดย: The Best of Me
 วันที่: 17 กรกฎาคม 2552 เวลา:16:10:08 น.คิดถึงพ่อ...
โดย: psyche IP: 124.121.245.151 วันที่: 17 กรกฎาคม 2552 เวลา:18:10:56 น.
สวัสดีจ้ะรักแรกคลิก
อ่านแล้วชื่นใจจริงๆ รู้สึกว่าคุณรักแรกคลิกจะเป็นผู้เข้าใจคนสูงวัยได้ดี มีความกตัญญูเป็นเลิศ และที่สำคัญช่างคิดช่างเล่าได้น่าประทับใจจริงๆ เอ....ผมลืมอะไรน้า....ว่าจะ....เขียนอะไร....ลืมไปแล้ว ช่วยหาให้ทีเถอะ !  โดย: พ่อพเยีย
วันที่: 17 กรกฎาคม 2552 เวลา:20:18:13 น.เรื่องที่คุณพ่อขี้ลืมนี้ เราก็เป็นแบบเดียวกันนะ :) ถือว่าสำหรับคนวัยแปดสิบนี้ยังไม่น่ากังวลมาก(หรือเปล่า)
เคยมีคนบอกว่าถ้าฝึกเจริญสติไว้ แก่ตัวก็จะไม่หลงลืมง่าย รวมทั้งเมื่อเวลาตายไปก็จะตายไปกับสติ เลยไม่ไปอบายจ้ะ ถ้าจำไม่ผิด คุณพ่อชอบอ่านหนังสือใช่ไหม ให้เราส่งหนังสือไปให้ดีมั้ย จะฝากเพื่อนดีๆคนนึงส่งไปให้จ้ะ ชื่นใจจังที่มีลูกสาวน่ารักและกตัญญูกับพ่อแบบนี้ น่าภูมิใจมากๆ เราเป็นประเภทม้าดีดกระโหลกมาแต่เล็ก เลี้ยงสัตว์ขึ้นมาทีก็ต้องปวดหัวเหมือนสมัยพ่อแม่ปวดหัวกับเรา เราเลยไม่อยากมีลูกเลย เดี๋ยวกรรมตามสนอง ฮิๆ ขอรักษากายใจให้ดีก่อนจะได้รับมือได้ถ้าเกิดมีลูกขึ้นมาจริงๆ โดย: แม่แอมเบอร์ IP: 122.133.116.219 วันที่: 19 กรกฎาคม 2552 เวลา:10:11:35 น.
คุณเป็นลูกสาวที่น่ารัก อ่อนโยน ถ่ายทอดออกมาได้น่าอ่านและมองด้วยความเข้าใจ ดีใจนะที่ได้รู้จักคุณ และขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดี ๆ ให้อ่านเสมอ และทำให้เราคิดถึงพ่อเรามากกกก..ในวันนี้ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ โดย: ภูเพยีย
วันที่: 19 กรกฎาคม 2552 เวลา:11:08:05 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [