คำบอกเล่า ของแมลงชีปะขาว

คำพ่อเล่า กับหนังสือโลกของแมลงที่เคยอ่านตอนเด็กๆ บอกเล่าตรงกันว่าแมลงชีปะขาวเป็นสิ่งมีชีวิตที่วงจรชีวิตสั้นที่สุด คืออายุไม่เกิน 1 - 2 วัน

ฉันไม่เคยเกิดเป็นแมลงชีปะขาว หรือถ้าเคยก็จำอะไรเกี่ยวกับชีวิตแสนสั้นชาตินั้นไม่ได้เลย จึงไม่รู้ว่าแมลงที่ว่ารู้สึกอย่างไรที่เกิดมาไม่ทันไรก็ได้ตาย โดยไม่ทันได้เข้าอนุบาล โดยไม่ทันได้หางานทำ โดยไม่ทันได้รู้จัก การแก่ การเจ็บ ฯลฯ

สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาฉันทราบว่าคนคนหนึ่งที่ฉันรู้จักดี ไปทบทวนกิจกรรมที่คนธรรมดาไปห่อตัวด้วยชุดขาว และที่คนธรรมดากลุ่มนั้นไม่ได้อยู่ในโรงเจ หรืออยู่ระหว่างเทศกาลกินเจ

เธอว่า เธอไปเป็นแมลงชีปะขาว...

เธอเล่าว่า มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆของการอยู่กับตัวเองด้วยปัจจัยสี่พื้นฐานที่เรียบง่ายที่สุด
ชีวิตที่ไม่มีโทรศัพท์มือถือ
ไม่มีนาฬิกา
ไม่มีเครื่องสำอาง
ไม่มีกระจกส่องหน้า
ไม่มีอาหารมิ้อเย็น


จำนวนนับของชีวิตแมลงชีปะขาวที่เธอเรียนรู้และกำหนดเป็นวิชานับเลขอย่างง่ายๆ มีตัวเลขอยู่ไม่กี่ตัว

1 คือ จุดกำหนดลมหายใจเข้าออก
2 คือ จำนวนขาที่เดินสลับกันไปช้าๆ
3 คือ จำนวนครั้งที่ก้มลงหน้าพระพุทธรูป
4 คือ เวลาลุกจากที่นอน เมื่อเข็มสั้นเดินทางไปหยุดที่เลขนั้น

ชีวิตแบบแมลงชีปะขาว ไม่มีเสียงพูดคุย มีแต่เสียงสนทนาข้างใน รู้ได้ข้างใน จากการเดินทางข้างใน

เป็นการเดินทางเชื่องช้า ผ่านสถานีเมื่อย สถานีหิว สถานีง่วง สถานีผ่องแผ้ว สถานีสาธุยินดี

เธอจำไม่ได้ว่าตอนตีตั๋วครั้งแรก จะไปลงสถานีไหน หรือบางทีเธออาจขึ้นโดยสารโดยไม่มีตั๋ว เอาแต่ตัวมาเฉยๆ โดยบอกเจ้าหน้าที่สถานีต้นทางว่า จะไปหาสติ...

อารมณ์ต่างๆที่แวะเวียนเข้ามาทักทายระหว่างทางก็หลากหลาย บ้างปิติ บ้างมานะ และบ้างชูใจ

ตกกลางคืน เธอได้ยินเสียงหมาหอนหลายครั้ง เป็นเสียงหมาหอนจริงๆที่ไม่มีการทำซาวด์ เอฟเฟค

อาจารย์ที่เป็นหัวหน้าแมลงชีปะขาวบอกว่า ช่วงที่มีกิจกรรมรวมตัวของกลุ่มชีปะขาว มักเป็นแบบนี้ สิ่งที่มองไม่เห็นมักเดินทางมาเพื่อขอรับส่วนบุญจากพวกเรา

ส่วนบุญแบ่งกันได้ แล้วส่วนบาปล่ะ ขอขายทอดตลาดที่ไหน จะมีใครรับซื้อไหม

การอยู่ในสถานที่ที่เขาเรียกว่าวัด แล้วมีเสียงหมาหอนเป็นเพลงกล่อมนอน ที่ไม่ได้ออกมาจากลำโพงทีวี หรือลำโพงวิทยุ ก็ดูจะเปิดหูเปิดตาให้เธอได้ตื่นตู ตื่นตา และตื่นเต้นระทึกใจไปพร้อมกัน

ระหว่างที่นอนกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่นั้น รู้สึกคล้ายใครมาสะกิดที่แขน พอลืมตาขึ้นมา มีเงาตะคุ่มอยู่ข้างหน้า

" ไม่มีผ้าห่มเหรอ เอานี่ไปสิ " เงาตรงหน้าบอก ยื่นผ้าห่มให้

"ขอบคุณค่ะ ไม่เป็นไร ไม่หนาวค่ะ"เธอส่ายศีรษะปฏิเสธ โล่งใจลึกๆที่เงาข้างหน้าเป็นคน....

" เอาไปเถอะ พื่เหลืออยู่ผืนนึง" แล้วเงานั้น ก็หันไปง่วนกับการปลอบลูกสาวตัวเล็กที่เดินทางมาปฏิบัติธรรมด้วย

ความสงัดปกคุลม เวลายาวนานเหมือนไม่มีรุ่งเช้า ประกอบกับความกระวนกระวายใจของเธอจากการที่ช่วงหัวค่ำดื่มน้ำมากไปหน่อย ทำให้การนอนพักผ่อนไม่เป็นสุขนัก

เธอนึกถึงระยะทางจากจุดที่นอนไปถึงห้องน้ำ เธอถอนใจเบาๆพร้อมได้ยินเสียงพูดในใจ

มืดหนอ หมาหอนหนอ ทนไหวหนอ

เวลายาวนานเหมือนไม่มีรุ่งเช้าเพิ่มความยาวอีกหลายเท่า หลังจากนั้น

ปวดหนอ นิ่วหนอ ไปหนอ ลุกหนอ

เธอกลั้นใจลุกขึ้นฝ่าความมืดและเสียงหมาหอนเป็นระยะ ไปถึงห้องน้ำจนได้

จินตนาการนั้นดี แต่ควรใช้ให้ถูกที่ถูกทาง ...เธอคิด

ขากลับเธอเดินผ่านจุดใกล้ที่นอนของเธอ เงาที่ลุกขึ้นยื่นผ้าห่มให้เธอเมื่อครู่ใหญ่ มีเงาเล็กๆนอนคุดคู้ใต้ผ้าห่มอยู๋ข้างๆด้วย

แต่เงาของหญิงคนเดียวกับคนที่ยื่นผ้าห่มผืนนั้นให้เธอ นอนกอดอกโดยไม่มีผ้าห่มอยู่บนตัว

เธอตัวชา และนึก ...ความรักของแม่เป็นสากล แม้แต่กับใครสักคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนก็ตาม...

คำบอกเล่าของเธอเงียบหายไประยะหนึ่ง ฉันอดใจไม่ได้จึงถามออกไป

แล้วไงต่อ - - ฉันถาม

ในที่สุด ก็มีรุ่งเช้า - - เธอตอบ

แล้ว... - - ฉันถามซ้ำ หวังให้เธอเติมประโยคให้สมบูรณ์

พอรุ่งเช้า เลยเข้าใจว่าอ้อ ชั่วข้ามวัน ข้ามคืนมันสั้นแค่นี้เอง
แมลงชีปะขาวมีชิวิตพริบเดียว มันเลยรู้จักแต่เล่นไฟ แล้วก็ตกลงมาตาย เพราะมันไม่รู้ว่าไฟมันร้อน บางทีถ้าวงจรชีวิตมันยาวกว่านี้ มันอาจเรียนรู้อะไรจากแสงไฟของคืนนี้ แล้วพรุ่งนี้มันก็จะได้ไม่ไปเล่นไฟอีก - - เธอพูดช้า ไม่มีหนอลงท้าย แต่ฉันรู้สึกคล้ายว่าเธอทอดเสียงเป็นจังหวะราวกับกำลังพูดจงกรม

ฉันหมายถึงเธอทำยังไงต่อกับผ้าห่มต่างหาก - - ฉันแย้ง

วงจรชีวิตแมลงชีปะขาวก็เหมือนอารมณ์ เกิดขึ้นวิบเดียว แล้วก็ดับไป เกิดๆดับๆทั้งวันทั้งคืน จะว่าไป วงจรชีวิตของอารมณ์สั้นกว่าแมลงชีปะขาวอีกนะ - - เสียงเธอเบาลงทุกที

แต่ในหนังสือโลกของแมลงบอกว่า... - -

ฉันพูดไม่ทันจบก็ชะงักเมื่อเห็นแสงไฟวาบมาตรงหน้าสั้นๆ เหมือนแสงจากรถยนต์ที่เปิดไฟสูง

เธอคนที่ฉันคุยด้วยหายไปพร้อมแสงนั้น พอปรับสายตาเข้ากับความมืดได้


ฉันเห็นเหมือนมีวัตถุเล็กๆ ปีกบางใสบินขึ้นไปในอากาศ ค่อยๆลดขนาดเล็กลง กระทั่งลับหายไปในความมืด

Create Date : 10 สิงหาคม 2552 Last Update : 10 สิงหาคม 2552 13:26:48 น. Counter : 3280 Pageviews.		11 comments
Share Tweet

	我不爱你 Wǒ bù ài nǐ ฉันไม่ได้รักเธอ Kavanich96 (29 เม.ย. 2564 16:48:22 น.)		📢 แบบนี้ 📢 โอน่าจอมซ่าส์ (3 พ.ค. 2564 20:21:38 น.)
	妒忌 Dùjì ความหึงหวง Kavanich96 (20 เม.ย. 2564 03:58:18 น.)		🥤☕ ยิ้มขำๆสุดสัปดาห์ 🥤☕ โอน่าจอมซ่าส์ (13 มี.ค. 2564 19:53:33 น.)