ถนนสายนี้...มีตะพาบ

โจทย์โดย - น้องสา (Sawnoy)

อาณาจักรแห่งใหม่...ในใจคุณเอง

....

.............

มีน กุสุมา เขียนคำ

.....

.......................

หลายๆครั้งที่สารินมักสะดุ้งตกใจกับคำพูด
และพฤติกรรมบางอย่างของเธอเอง
ว่าคล้ายๆพฤติกรรมบางอย่างของใครบางคนในครอบครัว
และเธอมักจ่อมจมกับปัญหาที่ไร้สาระและหาความสุขไม่ได้
ไม่ได้อย่างใจนั่นคือนิยามของเธอ




"ชีวิตแกนี่มันบัดซบจริงๆเล้ย"


สารินเงยหน้ามองผู้พูดแล้วอมยิ้ม


"พี่ไม่ต้องพูดตรงขนาดนั้นก็ได้"


เธอก้มหน้าก้มตาตะไบเล็บ แต่ก็ใช้ความคิดไปด้วย



"พี่จะบอกให้นะสาริน เรื่องที่เล่ามาทั้งหมดนั่น
ดูเหมือนว่ามันจะเป็นแง่ลบทั้งหมดเลยนะ
ทำไมไม่ลองมองในแง่บวกบ้างล่ะ"



สารินจับตะไบกำไว้แน่น
เจ้าของเท้าเตรียมจะหดหนี นึกในใจว่าไม่น่าพูดเวลานี้เล้ย



"ลองสาธิตหน่อยสิคะพี่ว่าต้องมองยังไง"



ผู้พูดกำลังชั่งใจว่าจะพูดต่อไปยังไงดี
แต่เห็นท่าทีที่สารินนิ่งฟังอย่างตั้งใจ ถึงยังไงก็คงต้องพูดออกไปตรงๆ
โดยลืมไปแล้วว่าเท้าอีกข้างของตัวเอง
ยังนอนแช่อยู่ในกะละมังน้ำ


"เฮ้ยๆเท้าช้านกำลังจะเปื่อยแล้ว"



สารินกล่าวขอโทษ ยกเท้าออกจากน้ำฉวยผ้าขนหนูมาซับ
หัวเราะเบาๆเร่งเร้าให้พูดต่อ



"เขาส่งทั้งค่าบ้านส่งทั้งค่ารถ ไหนจะจ่ายค่าเทอมลูกๆ
ช่วยค่ากับข้าว จ่ายค่าน้ำค่าไฟ จิปาถะที่สาธยายมาทั้งหมด
นั่นยังไม่เพียงพอที่จะเห็นความดีของเขาสักนิดเลยเหรอ
น้อยใจแต่ว่าเขารับเงินเดือนเท่าไหร่ไม่เคยบอกให้รู้
แต่ที่รู้ๆเขาจ่ายอะไรตะอะไร
ประเมินแบบคร่าวๆแทบไม่เหลือไว้ใช้ส่วนตัว
แล้วที่บอกว่าเขากู้เงินก็ไม่เคยแบ่งให้ เขาอาจกู้มาเพื่อไว้
บำรุงดูแลรถยนต์ก็ได้ รถมือสอง ยางล้อเอย
ช่วงล่างเอย น้ำมันเครื่อง แอร์ ท่อไอเสีย โช๊คอัพ
เคยรู้บ้างไหมเวลาที่เขาเอารถไปเข้าอู่ต้องเสียอะไรบ้าง"


สารินส่ายหน้าผมกระจาย


"เขาจัดการทุกอย่างโดยไม่ให้เราต้องรำคาญใจ
เคยรู้บ้างไหมล่ะเนี่ย ดีเท่าไหร่ได้นั่งเป็นคุณนายอย่างเดียว
ไม่เคยต้องรับรู้เรื่องค่าซ่อมค่าน้ำมันเติมรถ
ที่พุ่งกระฉูดขึ้นทุกวันๆ"


"ไม่รู้เลยค่ะพี่เขาไม่เคยบอก"



"บอกแล้วไง ไม่บอกแล้วไง จะช่วยจ่ายให้อย่างนั้นเรอะ

ผู้ชายเหลือศักดิ์ศรีไว้ให้เขาบ้างก็ดี

ไม่ใช่จะใช้อะไรแต่ละทีต้องแบมือขอ

พฤติกรรมนั้นสงวนไว้ให้เขาทำกับแม่ของเขาแต่เพียงผู้เดียวเถอะ

หากว่าเขาพอใจจะมีแม่อีกคน นั่นต้องให้เขายินยอมเอง ฮา ฮา

แต่พี่ว่ามันน่าเซ็งนะ ยกเงินเดือนให้หมด

แต่สุดท้าย เห็นท่านชายส่วนใหญ่ก็ดึงกลับไปหมด บางทีติดลบ

แต่คุณภรรยาส่วนใหญ่เวลาคุยกัน จะยกยอปอปั้น

แต่เรื่องที่ยกให้ แต่ที่ถอนคืนไป หุบปากสนิท จริงป่ะ"



สารินนิ่งฟัง มือกำลังละเลงสีไปบนเล็บ
โดยไม่ถามสักคำว่าฉันชอบสีอะไร



"ลองไปคิดดูดีดีนะมองเห็นความดีของเขาบ้าง
อย่าเล็งไปแต่เรื่องที่เขาตั้งวงก๊งเหล้าแต่อย่างเดียว
เรื่องฟุ่มเฟือยเรื่องเดียวที่เขาทำก็คือเรื่องนี้เรื่องเดียวไม่ใช่เหรอ
และเขาก็ไม่ได้เมาหัวราน้ำสักหน่อย
คล้ายๆกับที่พวกเราก็มีเรื่องฟุ่มเฟือยเหมือนกัน

เรื่องซื้อเสื้อผ้า กระเป๋า ร้องเท้า เครื่องสำอางค์
พี่เองซื้อหนังสือซะเต็มบ้านจนอ่านไม่ทัน
บางคนก็ซื้อต้นไม้จนหาที่ปลูกไม่ได้
บางคนซื้อเฟอร์นิเจอร์สุมจนเต็มบ้านไปหมด
เรียกว่าแต่ละคนก็มีเรื่องที่ชอบไม่เหมือนกัน"



สารินยังอดค้านไม่ได้
หยิบยกแต่แง่ลบของสามีอยู่ร่ำไป


"เขาสอบเลื่อนยศเป็นนายทหารชั้นสัญญาบัตรได้
นี่คงเป็นข้อยืนยันว่าเขาไม่ใช่คนเสเพลเหลวไหลสักเท่าไหร่
หากว่ายังหลงคิดแต่เรื่องร้ายๆจมอยู่แต่ความทุกข์ที่ไร้สาระ
อย่างนี้พี่หรือใครๆคงช่วยอะไรเธอไม่ได้แล้วแหละสาริน
ลองย้อนทบทวนชีวิตตอนเป็นเด็กดูอีกทีนะ
ว่าใครเขาใส่แต่เรื่องร้ายๆไว้ในสมองของเธอหรือเปล่า"


น้ำตาไหลพรากราวเปิดท่อ สารินสะอื้นไห้


"พ่อทิ้งแม่ตั้งแต่หนูอยู่ในท้อง จำความได้ก็ได้ยินแต่เรื่องร้ายๆ
เกี่ยวกับพ่อจากปากของแม่

พ่อมีครอบครัวใหม่ แต่ก็ส่งความช่วยเหลือมาให้บ้าง

ตอนนี้พ่อก็ตายไปแล้ว แต่หนูก็ยังโกรธเขาอยู่เลยค่ะพี่

ส่วนแม่แต่งงานใหม่มีน้องอีกสองคน
หนูก็คงชินกับความคิดที่เป็นด้านลบ เพราะความอิจฉาน้องมังคะ"


สารินสารภาพออกมาจนหมดสิ้น


"พ่อเขาคงมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้อยู่กับแม่ไม่ได้

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รักเรา

ลองมองพ่ออย่างเข้าใจก็จะเห็นความเป็นจริงในข้อนี้

เราก็มีครอบครัว มีลูกแล้ว คงจะเข้าใจได้ไม่ยาก

ลองสร้างอาณาจักรแห่งใหม่ อย่าได้เพ่งโทษแต่คนอื่น
ลองมองข้อดีของคนอื่นบ้าง เรื่องข้อเสียมีกันทุกคน

ลดอคติลงมองมันอย่างเข้าใจ
แล้วเราจะพบกับความสุขสงบในใจของเราเอง


ตัวเองอุ่นจับฉ่าย แล้วลืมไว้บนเตาเองแท้ๆ
แต่ดันไปด่าคนอื่น นี่มันพาลชัดๆ
ว่างๆไปเช็คสมองดูบ้างนะ

อ้อ...สามีที่บอกว่าไม่ดี โล๊ะทิ้งเมื่อไหร่บอกกันบ้างนะ
พี่จะได้เซ้งต่อ ฮา ฮา"



"โหยยยยยยยยยยยย
พูดอ้อมๆบ้างก็ได้"


"จริงๆแล้วค่าทำเล็บเนี่ย น่าจะฟรีนะ
หักค่าให้คำปรึกษาน่าจะหายกัน"