ผมสูดลมหายใจเข้าปอดปิดเปลือกตาเบาๆ
และปล่อยใจไปกับเสียงของเธอ



“จงผ่อนคลายๆๆๆๆ”



เธอออกคำสั่งช้าๆเป็นเสียงโมโนโทน




“นำจิตมาวางไว้ที่มือข้างขวา จากนั้นจิตนาการว่ามีลูกตุ้มเหล็ก
วางอยู่ตรงกลางฝ่ามือ และรู้สึกว่าหนักมาก
ตรึงมือไว้จนยกไม่ขึ้น”



ผมทำตามที่เธอสั่งอย่างว่าง่าย รู้สึกไว้ใจไม่มีสิ่งใดเคลือบแคลง
เธอบอกว่าหากผมรู้สึกไม่สบายใจ
สามารถยุติทุกสิ่งได้ตลอดเวลา
ก่อนที่จิตจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ ผมดึงจิตให้เพ่งไป
ที่มือของผมตามที่เธอสั่ง
ว่ามีลูกตุ้มเหล็กอันมหึมามาทับเอาไว้

“ ต่อจากนั้นค่อยๆประคองสติ ย้ายลูกตุ้ม
มาไว้ที่มือข้างซ้าย
รู้สึกถึงน้ำหนักของลูกตุ้มที่ทิ้งลงมา “



เวลาผ่านไปเท่าใด เสียงของเธอยังสม่ำเสมอมิได้ขาด




“จิตนาการว่ามีก้อนน้ำแข็งวางอยู่บนหน้าผาก”




ผมรู้สึกถึงความเย็นของน้ำแข็ง และหยาดน้ำที่ละลายอาบหน้า
จินตนาการที่รู้สึกเสมือนจริง ตรึงผมให้นิ่งและรู้สึกสงบ
รวมกันเป็นหนึ่งเดียวจดจ่อทำตามที่เธอสั่ง
กระทั่งไม่ได้ยินสรรพเสียงสำเนียงใด
จนถึงขั้นตอนสุดท้าย ทุกอย่างคล้ายหยุดนิ่ง

“จินตนาการว่า ขณะนี้คุณยืนหันหลัง
ให้กับขั้นบันไดขั้นที่ยี่สิบ
แล้วจงถอยหลังลงมาทีละก้าวอย่างช้าๆๆๆ”





ในตอนนั้นความรู้สึกของผมคล้ายๆจะผงะหงายลงมา
จิตผมโงนเงนไปมา คล้ายว่าจะตีลังกากลับหลัง
เสียงสั่งเบาๆแต่หนักแน่นในความรู้สึก
ก่อนที่จิตจะกระเจิดกระเจิงไปไกล

“สั่งจิตให้มาอยู่ที่เท้าขวาก้าวถอยหลังลงมา
แล้วตามด้วยเท้าซ้าย




20 19 18 17 ถอยลงมาทีละขั้นทีละชั้น อย่างช้าๆ
…….5 4 3 2 1 ….




“ขณะนี้คุณมาหยุดยืนที่พื้นแล้ว จิตของคุณสงบนิ่ง
ปราศจากสิ่งขุ่นมัว
คล้ายน้ำใสๆลองมองย้อนกลับไปเมื่อวัยเด็ก
แล้วบอกฉันว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น”



ความทรงจำวิ่งถอยหลังกลับ
คล้ายรถที่วิ่งผ่านฉากสองข้างทางไปอย่างรวดเร็ว




“ผมเห็นคนกลุ่มหนึ่งแบกของสิ่งหนึ่งมาวางไว้ที่ศาลาวัด
จากนั้นทุกคนก็เดินห่างออกไป ทิ้งไว้ไม่หันหลังกลับผมกลัวมาก
คล้ายได้ยินคนร้องเรียกให้รอ แต่คล้ายๆว่าไม่มีใครได้ยิน
ผมรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้ รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก
คล้ายๆกับที่ผมเคยฝัน สะดุ้งตื่นขึ้นมาทีไร
เหงื่อชุ่มโชกไปหมดทั้งตัว”




“ตอนนี้คุณเห็นอะไรคะ”






“ผมเห็นความตาย ผมเห็นดินกำลังกลบทับหลุมศพ ”

“คนในหลุมศพเป็นใคร”




“ผมเห็นหน้าเธอแล้ว เธอคือแม่ผมเอง”





ผมตอบเธอได้แค่นั้น ต่อจากนั้นผมก็สะอื้นไห้คล้ายเด็กๆ
ร่างของแม่กำลังถูกกลบฝัง พ่อร้องไห้ปิ้มว่าจะขาดใจ
พ่ออุ้มผมไว้ในอ้อมแขน
ภาพสุดท้าย ทุกคนเดินจากมา ทิ้งแม่ผมไว้ที่วัด
ผมรู้สึกสงสารแม่จับใจ ภายในใจตื่นตระหนก และหวาดกลัว

“ถอยหลังออกมาจากเหตุการณ์นั้น
มาช่วงที่คุณเป็นผู้ใหญ่แล้วนะคะ”