ถนนสายนี้..มีตะพาบโครงการ 110 อากาศดีดี
ไม่มีขาย ถนนสายนี้..มีตะพาบ โครงการ 110 อากาศดีดี
ไม่มีขาย.. ปฐมบทของชีวิตบนทางสายใหม่  มีน กุสุมา เขียนคำ
เสียงนกเล็กๆที่นอกหน้าต่าง
ปลุกภวังค์ให้สาวิตรีลืมตาตื่น เธอบิดขี้เกียจ กลิ้งไปกลิ้งมาเพื่อสลัดความง่วงงุน สูดอากาศเข้าปอดด้วยความสดชื่น เหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียงเป็นเวลาตีห้าครึ่ง ลุกขึ้นพับผ้าห่ม จัดที่นอน ตบหมอนที่ยับย่น หยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่ สาวเท้าออกไปทักทาย อรุณรุ่งที่กำลังจะมาเยือน
แสงพระอาทิตย์กำลังส่งยิ้มเรื่อๆตรงขอบฟ้า คล้ายๆจะชวนเชิญ
น้ำค้างยังเปียกชื้นไปทั่วอาณาบริเวณ
เสียงจิ้งหรีดกรีดปีกอยู่ในดงหญ้า ทุกครั้งที่ก้าวเดินสัมผัสถึงความสากระคายและเย็นเยียบ ได้ยินเสียงสวบสาบ ทุกครั้ง เมื่อเธอย่างเหยียบ ประสานเสียงไก่ขันเจื้อยแจ้ว นกดุเหว่าแว่วอยู่ไม่ไกลๆ สายลมพัดโบก ดอกไม้โยกเล่นลมไหว แมลงหยอกเย้าเกสรดอกไม้ หอมรวยรินผสมไอดินและกลิ่นฟาง หอมจางจางระรื่นชื่นใจลอยมากับสายลม กบเขียดคางคกร้องครวญคราง อึ่งอ่างแอบอยู่ตรงกอบัวร้องระงม ปลุกทุกสรรพชีวิตให้ตื่นรับความชื่นบานของวันใหม่
อนิจจา
อาการใจสั่น หายใจไม่อิ่ม เหงื่อแตก มือชา
มึนงงโคลงเคลง ซึมเซา เหงาหงอย หมดเรี่ยวแรง คล้ายยืนอยู่ในเรือที่โต้คลื่นอยู่กลางทะเล เหมือนกำลังตกอยู่ในความฝัน... งงงันเงอะงะ...ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ หลงๆลืมๆได้หน้าลืมหลัง
นั้นพลันหายไป
เมื่อเธอค้นพบว่าอากาศดีดีไม่มีขายและได้สัมผัสมัน
ณ..วันนี้เธอยังคงทำงานอยู่ที่เดิม
ผู้คนแบบเดิมๆ ...สิ่งแวดล้อมเดิมๆ
และอยู่คนเดียวเหมือนเดิม งานในหน้าที่ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง มีสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงไปคือจิตใจตัวเอง ไม่ป่วยปางตายก็คงไม่เปลี่ยน
พึงพอใจกับสิ่งเล็กๆน้อยๆรอบตัวมากขึ้น โลกภายในใจที่บูดเบี้ยวสวยงามขึ้น เลิกคาดหวังลมๆแล้งๆกับโลกในอุดมคติ..
เข้าใจโลกและผู้คนอย่างที่เป็น... มีสติมากขึ้น..หายใจยาวขึ้น...และเดินช้าลง...
เธอสัมผัสได้ในทุกอรุณรุ่งของวันใหม่ ว่าลมหายใจยังคงอยู่
การยื้อยุดกับลมหายใจมานับครั้งไม่ถ้วน ทำให้เธอพบว่าการมีชีวิตอยู่ ยาวนานสักเท่าไหร่.....ก็ไม่สำคัญ เธอผ่านกระบวนการซ้อมรับกับความตาย เผชิญหน้ากับความหวาดกลัว...ความกลัวสอนให้เธอรู้ว่า
ปฐมบทของชีวิตบนทางสายใหม่ สังขารคือกองทุกข์ และจิตใจที่กล้าแกร่ง สามารถก้าวข้ามความหวาดกลัว ชีวิตในแต่ละวันเพียงแค่สูดลมหายใจได้เต็มปอด กินได้เต็มอิ่ม นอนได้เต็มตื่น สำหรับสาวิตรีแล้ว เท่านี้ก็เพียงพอ
แอมอร ท้ายเรื่อง ห่างหายไปนาน วันนี้หวลกลับมาบ้านนี้อีกครั้ง คิดถึงชาวตะพาบจัง
ไม่เดินเข้าใกล้ความตาย ก็ไม่รู้ค่าของชีวิต
แค่อากาศดีๆสบายๆ ก้อคุ้มค่าแล้ว โดย: ซองขาวเบอร์ 9
 วันที่: 26 กรกฎาคม 2557 เวลา:19:26:19 น.อากาศยามเช้ามีผลกับการดำเนินชีวิตของวันนั้นอยู่เหมือนกันนะคะ
ถ้าเช้าไหนไม่ร้อน ลมเย็น วันทั้งวันก็อากาศดี อารมณดี โดย: NENE77
วันที่: 27 กรกฎาคม 2557 เวลา:1:51:46 น.ภาพในบล็อกสวยจริงๆครับพี่แอม
มีนกบินด้วย จังหวะลงตัวมากๆเลยครับ โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 27 กรกฎาคม 2557 เวลา:13:39:52 น.อากาศดีๆ ต้องออกไปหา
เหมือนตังค์ ต้องหาเหมือนกัน มีโจทย์ให้โหวตแล้วนะครับ ไปโหวตกัน โดย: เป็ดสวรรค์
 วันที่: 27 กรกฎาคม 2557 เวลา:15:48:28 น.ภาพนกบินตัดพระอาทิตย์สวยเชียวครับ ว่าแต่นกกระยางมันบินได้สูงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?
ปีนึงคนเมืองจะหยุดพักผ่อนไปสูดอากาศไกลๆ สัก 1-2 หน อันที่จริงต่อให้อยู่ในเมืองที่มืดทึบแออัด แต่ถ้าเปลี่ยนทัศนคติให้สดใสแล้วอากาศรอบตัวก็ดูสดชื่นขึ้นมาได้จริงๆครับ พี่แอมอรหายไปจากตะพาบนานเลย ช่วงหลังๆผมก็โดบ่อยเหมือนกัน มัวแต่ดูบอลโลกบ้างอะไรบ้าง โดย: ชีริว
 วันที่: 27 กรกฎาคม 2557 เวลา:16:11:11 น.สวัสดีครับพี่แอม ^^
มาอ่านงานตะพาบละเมียดละมัยในนามปากกามีน กุสุมา แจ๋วเหมือนเดิมเลยนะครับไม่ได้อ่านเสียนานเลย จริงที่สุดเลยครับ คนเราต้องถึงจุดหนึ่งแล้วจึงยอมเปลี่ยนความคิด ยอมปล่อยวาง เรียกว่า ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตานะครับ 555++ ความสุขจากจิตใจที่มีสติ สมาธิ คือความสุขที่ผมใช้หล่อเลี้ยงตัวเองสู้กับงานหนัก เต็มพลังกันทุกวันเหมือนกันครับ ^^ ขอบคุณที่มาร่วมเขียนงานตะพาบอีกครั้งนะครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจกับงานเขียนที่บล็อกด้วยนะครับ ^^ ฝากภาพมาทักทายด้วยครับผม อิอิ   โดย: วนารักษ์
 วันที่: 27 กรกฎาคม 2557 เวลา:20:50:05 น.อากาศดีๆ
ไม่มีขาย ใช่เลยค่ะ โชคดีที่ลูกสาวเป็นคนตื่นเช้า บ้านก็เป็นสวน ยามเช้าเลยได้รับอากาศดีๆ ดู นก กระรอก สดใสในวันหยุด..^^
โดย: มี๊เก๋+ป๊าโอ๋=ซีทะเล (kae+aoe
) วันที่: 28 กรกฎาคม 2557 เวลา:9:21:10 น.อ่านข้างบนแล้ว...ครับ
อากาศดี ๆ บางขณะก็ดีสำหรับบางคน บางคน ก็แสวงหาโดยไปออกกำลังกาย เจออากาศดี ๆ ครับ เป็นเช่นนั้นจริง ๆ โดย: ไวน์กับสายน้ำ
วันที่: 28 กรกฎาคม 2557 เวลา:9:31:11 น.สวัสดีค่า ^^
มาอ่านตะพาบค่ะ อากาศดีๆไม่มีขายจริงๆค่ะ อ่านเริ่มแรก เห็นภาพเลยค่ะ บรรยายเพราะจัง ภาพสวยด้วยค่ะ ภาพแรกเหมือนกัารเริ่มต้นชีวิตใหม่ ^^ ยังไงก็ตาม จิตใจที่เข้มแข็ง ก็สามารถเผชิญความทุกข์จริงๆค่ะ จบแบบได้ข้อคิดการดำเนินชีวิตมากๆเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ โดย: lovereason
วันที่: 28 กรกฎาคม 2557 เวลา:15:58:53 น.สวัสดีค่ะคุณหมอเอม
ไม่ได้แวะมาอ่านนานพอสมควร เจอภาพแรก สวยจังค่ะ บรรยายได้น่ารัก มองเห็นภาพเลย ชอบเรื่องที่เขียนค่ะ อากาศดีดี ไม่มีขาย..! วันนี้อ่านเรื่องเขียนของเพื่อนๆหลายบล๊อก เลยไม่มีโหวตมาถึงที่นี่เลยค่ะ จะแวะมาเยี่ยมอีกนะค่ะ คิดถึงเช่นกันค่ะ.... โดย: tui/Laksi
 วันที่: 28 กรกฎาคม 2557 เวลา:22:12:23 น.ขอบคุณที่ไปอ่านนิทานกับน้องซีนะคะ แล้วพบกันงานตะพาบ 111
โดย: มี๊เก๋+ป๊าโอ๋=ซีทะเล (kae+aoe
) วันที่: 29 กรกฎาคม 2557 เวลา:10:16:25 น.คนเรามักฝันถึงสิ่งไกลตัวที่มิอาจเอื้อมถึงเสมอ
โดย: tuk-tuk@korat
วันที่: 29 กรกฎาคม 2557 เวลา:15:52:33 น.ทักทายยามเย็นจ้า
ได้เวลาอร่อยมื้เย็นแล้วนะคะ ชีวิตในแต่ละวัน ได้กินของอร่อย กับอยู่ในที่อากาศดี ต้นไม้ดอกไม้เยอะๆ แค่นี้ก็มีความสุขแล้วเนาะ โดย: NENE77
วันที่: 29 กรกฎาคม 2557 เวลา:17:58:09 น. เวลคัมค่ะพี่แอมอร ถ่ายภาพออกมาได้ฟิลล์มากสวยค่ะสวย โดย: อุ้มสี
 วันที่: 2 สิงหาคม 2557 เวลา:13:48:13 น.ชีวิตเรามันก็แค่นั้นจริงๆ แหละนะ แค่เรายังมีลมหายใจ กินอิ่มนอนหลับ ก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว
หายจากการเขียนถนนสายนี้มีตะพาบไปนานเลยนะครับ + โดย: คุณต่อ (toor36
 ) วันที่: 2 สิงหาคม 2557 เวลา:23:11:17 น.ตามอ่านตะพาบครับ พี่แอม
เขียนพรรณาเริ่มต้นได้สวยงาม มองเห็นภาพเลยครับ สังคมชนบท กับ สังคมเมือง ต่างกันลิบลับครับ โดย: เศษเสี้ยว
 วันที่: 8 สิงหาคม 2557 เวลา:12:41:09 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 61 คน [
ถนนสายนี้เดินทางมายาวไกลดีจังนะคะ
ทุกๆ วันเป็นเช้าวันใหม่นะคะ
แต่อากาศนี้ไม่ใช่ทุกวันเนอะ ^^