ถนนสายนี้....มีตะพาบ
130 ::
โจทย์โดย : เป็ดสวรรค์
"ลืมได้เลยลืมว่าเคยรักกัน"
มีน กุสุมา เขียนคำ
ยามบ่ายปลายเดือนเมษายน
ฉันกลับจากสระว่ายน้ำ กำลังจะเดินเข้าบ้าน
รู้สึกคล้ายๆกำลังถูกจับจ้อง
เงยหน้าไปมอง เห็นเหมียวน้อยกำลังจ้องมาที่ฉัน ตาไม่กระพริบ
เราประสานสายตากันแวบเดียว
แม่แมวอยู่ไม่ไกลจากลูกๆ
วิ่งเข้ามาใกล้ส่งเสียงขู่ฟู่ๆในลำคอ
ต้นเดือนพฤษภายังเห็นเหมียวน้อยสามตัวกินนมจากเต้า
แม่แมวซูบผอมลงถนัดตา
มันคาบเหยื่อมาให้ลูกๆซ้อมมือ
และเมมโมรี่ใส่หัวลูกๆว่ามนุษย์นี้ช่างแสนอันตราย
ฉันเกรงว่ามันจะคาบลูกๆย้ายไปที่อื่น
จึงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ยุ่งไม่กวนให้เขาต้องตกใจกลัว
คืนหนึ่งพายุฤดูร้อนนำลมฝนพร้อมลูกเห็บเม็ดโตๆ
หล่นลงมาบนหลังคาบ้าน
ต้นไม้หักโค่นมันพาลูกๆหลบเข้าไปในตู้ลำโพงเก่าๆ
เห็นมันวิ่งเข้าวิ่งออก ด้วยอาการหวาดระแวง
อยู่มาไม่นานแม่แมวออกอาการแปลกๆ
ทิ้งลูกไว้ครั้งละนานๆมากขึ้นๆ
ลูกๆปีนต้นไม้ได้คล่องแคล่ว วิ่งตามแม่ได้แล้ว
บางทีมันก็ปล่อยให้เหมียวน้อย ร้องหาแม่ทั้งคืน
ย่างเข้ากลางเดือนพฤษภาดูเหมือนว่า
แม่แมวลืมไปจนหมดสิ้น ไม่แม้แต่จะหันมามอง
และท้องมันป่องขึ้นทุกวันๆ
ฉันนึกสงสัย
มันลืมความรักและความห่วงใยที่มีต่อลูกๆได้อย่างไร
หรือการลืมจะดีต่อมันและดีต่อลูกคลอกใหม่
ไม่มีความกังวลเพราะความห่วงใยหลงเหลืออยู่เลย
มันปล่อยให้ธรรมชาติตัดสินใจ ว่าใครจะอยู่หรือใครจะไป
หรือเพราะมันปล่อยวางได้
และมั่นใจว่าสิ่งที่ได้สั่งสอนไป
ลูกๆสามารถดำรงชีวิตอยู่รอดได้ โดยไม่จำเป็นต้องลืม
"ลืมได้เลยลืมว่าเคยรักกัน"
ฉันยิ้มให้กับตัวเองและฮำเพลงเบาๆ
ระหว่างแม่แมวกับฉัน ใครกันที่ไม่ยอมปล่อยวาง
ก่อนที่จะก้มลงอุ้มเหมียวน้อยที่เหลือตัวสุดท้ายไว้แนบอก
แอมอร
ท้ายเรื่อง แวะมาเดินบนถนนสายตะพาบอีกครั้ง
ด้วยความคิดถึง ลืมกันหรือยังคะ
ผู้ติดตามบล็อก : 61 คน [
แม่เหมียวทำลืมลูกเหมียวแบบนี้ก็เสร็จแอมอรสิครับ ฮา