บทที่  ๑๓ ปริญญาชีวิต

(พ.ศ. ๒๕๔๕)

ส่วนที่สอง

      “ใช่แล้วก็รูปที่เอ้ให้แกดูไง” รีพูดสำทับพลอยถึงภาพต้นเรื่องที่เอ้ใช้กล่องในมือถือแอบถ่ายมาได้

      “ไอ้ภาพมืด ๆ เบลอ ๆ นั่นเหรอเก็บไว้หลอกเด็กเถอะ” พลอยย้ำอย่างหนักแน่น “ขอหละเพื่อน วันดี ๆ อย่างนี้ อย่าพูดเรื่องนี้ได้ปะ”

      “ใจเย็นๆ เพื่อน” เอ้พยายามควบคุมสถานการณ์เมื่อเห็นว่าพลอยเริ่มควันออกหู

     “เราขอตัวนะ” พลอยพูดปัด ๆ เพราะไม่อยากคุยต่อจนทะเลาะกับเพื่อน “พอดีเมื่อกี้เราพี่รหัสและได้ถ่ายรูปกับพี่บัณฑิตเรียบร้อยแล้วหละ”

     “ได้ ๆตามสบายเลยพลอย เดี๋ยวเที่ยงกลับมาเจอกันที่นี่เนอะ” เอ้ไม่อยากบรรยากาศแย่ลงไปกว่านี้จึงจำใจต้องปล่อยให้พลอยไปหาพี่โจเพียงลำพัง

     ตอนนี้พลอยหงุดหงิดมากที่ต้องเจอเหตุการณ์แย่ๆ ในวันดี ๆเช่นนี้ที่ตั้งใจอย่างเต็มที่มางานรับปริญญาเพื่อร่วมแสดงความยินดีกับพี่โจแต่เธอก็พยายามกุมสติและสะกดตัวเองให้อารมณ์ดีขึ้นเพราะต้องการให้เขาพบกับรอยยิ้มที่เบิกบานของเธอให้วันแห่งความสำเร็จนี้

     และในที่สุดพลอยเริ่มรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้เดิน ๆ ไปเรื่อย ๆ กับมองดอกไม้ช่อใหญ่ในมือที่ทำด้วยใจนี้ ไม่นานนักเธอเดินมาถึงจุดนัดหมายที่มีพี่ๆ บัณฑิตรวมกันอยู่หลายคนและเห็นด้านหลังชุดครุยของพี่โจมาแต่ไกล ถึงแม้วันนี้ผมเขานั้นสั้นเรียบร้อยจนดูแปลกตาไปมากแต่เธอก็จะจำได้อย่างแม่นยำแล้วเธอจึงค่อย ๆ ย่องอย่างช้า ๆ เพราะอยากจะให้เขาประหลาดใจโดยที่ไม่ทันตั้งตัวเมื่อได้พบเธอพร้อมดอกไม้ช่อพิเศษนี้แต่ขณะที่เดินกำลังจะเข้าไปยังนั่นเองเธอก็ต้องหยุดเมื่อได้พบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดคลุมท้องพุ่งตรงเข้ามาหาเขา

     “มาได้ไง”พี่โจหน้าตาตื่นเมื่อเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

     “ทำไมเปิ้ลเป็นเมียพี่ ก็ต้องมายินดีกับผัว” ผู้หญิงชื่อเปิ้ลที่อ้างตัวว่าเป็นภรรยาพี่โจคนนี้นี้พูดอย่างเสียงแข็งจนเขาต้องเอามือปิดปากเธอและรีบลากตัวออกไปจากฝูงชน

     เหตุการณ์ตรงหน้านี้ทำให้พลอยตกใจมากจนเกือบทำอะไรไม่ถูกแต่เธอก็พยายามรวบรวมสติเพื่อเดินตามทางที่ทั้งคู่หายตัวไปเธอเดินสะกดรอยตามทางนั้นจนถึงมุมข้างหลังตึกและได้พบกับภาพบาดใจที่ผู้หญิงท้องคนนี้กอดพี่โจไว้แน่นกับตัว

    “ปล่อยได้แล้ว”พี่โจพูดอย่างไร้เยื่อใย หลังจากที่เธอกอดเขาอยู่เป็นนาที

     “ไม่ เปิ้ลรักพี่รักพี่มากที่สุด” เปิ้ลกอดพี่โจแล้วบอกรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอคนนี้เป็นพนักงานสาวของผับที่เขาไปเป็นเที่ยวเป็นประจำ

    “พอเถอะพี่บอกแล้วใช่ไหม่ว่าไม่ให้มางานนี้” พี่โจพูดพลางค่อย ๆสลัดตัวออกจากเธอ

    “นี่ลูกของเรานะคะพี่โจจับลูกดูสิคะ” เปิ้ลพยายามพูดออดอ้อนและใช้ลูกในท้องมาเรียกร้องความเห็นใจ

    “ฟังนะคืนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ” พี่โจหันมาจ้องไปที่ดวงตาพร้อมบีบที่แขนเธอ“พี่ไม่เคยต้องการให้เกิดขึ้นเลย”เขากล่าวย้ำใส่เธอด้วยเสียงเข้ม

    “ยังไงนี่ก็ลูกเราแต่งงานกันนะคะ” เปิ้ลกอดพี่โจให้อยู่และบอกรักเขาซ้ำ ๆ

     “เอาเป็นว่าพี่จะรับผิดชอบเรื่องลูก”พี่โจพูดด้วยสีหน้าเครียดมาก ก่อนที่จะเอ่ยถึงสาเหตุแท้จริงที่เขาแต่งงานกับเธอไม่ได้ “แต่แต่งไม่ได้ พี่มีน้องพลอยอยู่แล้ว”

     “นางพลอยมันเกี่ยวอะไรด้วย” น้ำของเปิ้ลเปลี่ยนไปเป็นเกรี้ยวกราดอย่างแรงเมื่อได้ยินชื่อนี้

     คำพูดนี้เหมือนถูกมีดกรีดเข้าที่หน้าทำให้พลอยอึ้งมากจนเผลอทำดอกไม้ในมือล่วงลงเมื่อมีเสียงดังขึ้นเปิ้ลกับพี่โจหันมาและรู้ตัวว่ามีใครแอบฟังอยู่ข้างหลังเสาต้นใหญ่ทำให้พลอยต้องเดินออกมาปรากฎและเผชิญสภาพวะบีบคันหัวใจนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

     “พลอยพลอยฟังพี่อธิบายก่อนนะ” พี่โจตกใจเมื่อรู้ว่าพลอยรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว

     “เธอมาก็ดีแล้วจะได้รู้ไว้ว่าฉันกับพี่โจมีลูกด้วยกัน” เปิ้ลรีบอ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าของในตัวเขา“เดี๋ยวพี่โจก็ต้องแต่งงานกับฉันแน่นอน”

    “อย่าฟังเรื่องไร้สาระนะพลอยเชื่อพี่” พี่โจยังพยายามคุมสถานการณ์แม้ว่าความแตกแล้ว

      “มานี่!มาดูพยานรักเรา กำลังดิ้นแรงเลย” เปิ้ลดึงมือพลอยมาจับที่หน้าท้องของเธอจนทำให้พลอยไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้

     “พี่รักพลอยคนเดียวคนอื่นไม่เคยรัก” พี่โจยังไม่หยุดแก้ตัว

     “เอาไปเลย”พลอยตะโกนเสียงแข็งใส่เปิ้ล “เธออยากได้นักใช่ไหมเอาไปเลยยกให้” เธอพยายามดึงความเข้มแข็งในใจที่พอจะเหลือเพียงน้อยนิดเพื่อพูดประโยคนี้

    “ให้อภัยพี่เถอะพลอยพี่รักพลอยนะคะ” พี่โจยังคงร้องขอร้องขอความเห็นใจจากพลอยด้วยความรักที่จอมปลอม

     “แต่พลอยไม่รักพี่แล้วและจะไม่มีวันรัก” พลอยทำให้พี่โจอึ้งมากเพราะไม่คาดคิดว่าคำพูดเด็ดขาดอย่างนี้จะออกมาจากปากของผู้ที่ที่อ่อนหวานและอ่อนไหวอย่างเธอ

     “ไม่จริง ๆ ๆ” พี่โจในชุดครุยอันงามสง่าถึงกับทรุดตัวลงกับพื้นเพราะรู้ว่าไม่อาจเปลี่ยนใจหญิงอันเป็นที่รักได้แล้ว

     เมื่อสิ้นเสียงการตัดขาดพลอยต้องอดทนใจแข็งเดินหันหลังจากไปอย่างไม่แสดงอาการอาวรณ์ใด ๆ ออกมา แม้พี่โจจะพยายามร้องเรียกเพื่อขอความเห็นใจอย่างสุดชีวิต แต่พอคล้อยหลังจากมุมตึกพลอยน้ำตาก็ไหลพลากๆ ออกจากเบ้าตาอย่างไม่อาจควบคุมได้เธอเดินร้องไห้ฝ่าไปท่ามกลางคนมากมายในงานรับปริญญาที่กำลังเปี่ยมล้นไปด้วยร้อยยิ้มของความยินดีต่อสำเร็จของบัณฑิตทั้งหลาย

     พลอยนั้นยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ อย่างไร้สติจนหมดแรงและไปนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว เธอได้แต่นั่งและหวนนึกถึงวันเวลาอันหวานซึ้งทั้งน้ำตาจนกระทั่งเอ้กับรีตามมาเจอเมื่อเวลาล่วงเข้าบ่ายโมงกว่าแล้ว

     “ทำไมมานั่งคลุกฝ่นอย่างนี้หละพลอย” เอ้แปลกใจที่เห็นพลอยนั่งอยู่กับพื้นดินอย่างไม่สนใจอะไร

    “หายไปไหนมาพลอยพวกเราตามหาอยู่ตั้งนาน” รีต่อว่าพลอยเพราะเธอทั้งโกธรทั้งเหนื่อยที่เพื่อนไม่กลับไปเจอตรงที่นัดหมายตอนเที่ยงตามที่ตกลงกันไว้

    “เฮ้ย! เป็นอะไรปะเพื่อน” เอ้เพิ่งสังเกตเห็นว่าพลอยตาแดงก่ำ “ใครทำอะไรแกรึเปล่า บอกมาว่าเดี๋ยวไปจัดการให้”

    “แล้วพี่โจหละ” รีสงสัยว่าที่พลอยเป็นเช่นนี้เพราะพี่โจ

    “ใช่พี่โจรึเปล่าพี่โจใช่ไหม” เอ้พูดชื่อนี้เข้าหูพลอยซ้ำ ๆ จนเธอต้องร้องไห้โฮออกมา

     “เขามีผู้หญิงอื่นใช่ไหม” รีพยายามคาดคั้นเอาความจริง

     “เค้ามีลูกแล้วผู้หญิงคนนั้นท้อง” พลอยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ว่าแล้ว”เอ้ไม่ค่อยตกใจนักเพราะเรื่องนี้เป็นไปตามที่คาดคิด

     “ดีแล้วหละที่จับได้ตอนนี้จะได้ตาสว่างไงเพื่อน” รีจับที่หน้าพลอยเบา ๆ เป็นการปลอบใจ “สวย ๆ อย่างพลอยเนี่ยะ ต้องได้คนดีกว่านี้แน่นอน”

     “คนพันธุ์นี้ไม่มีค่าพอหรอก” เอ้เข้าโอบพลอยด้วยความสงสารเพื่อนอย่างจับใจ

     “ไปดื่มกันดีกว่าวันนี้ฉันขอเมาให้ถึงที่สุด แล้วจะลืม ๆ” พลอยย้ำกับตัวเอง

      ในเวลานี้เพื่อนชี้ทั้งสองจำใจต้องทำตามคำขอของพลอยเพราะเห็นว่าเพื่อนกำลังอยู่เสียใจมากอย่างยากจะเยียวยาแล้วและพวกเธอก็คิดว่าน้ำเมาอาจจะช่วยย้อมใจให้เพื่อนดีขึ้นได้บ้าง แต่เมื่อไปถึงที่ร้านอาหารได้ไม่ทันไรพลอยที่ไม่เคยดื่มของมึนเมาเลยก็สลบลงทันทีที่ดื่มเหล้าเข้าไปเพียงแก้วเดียวจนเอ้ต้องบากหน้าโทรไปตามคนทางบ้านพลอยให้มาช่วยมารับเธอกลับอย่างไม่เป็นท่าเลย แต่อย่างไรก็ตามในวันรุ่งขึ้นพลอยนั้นเริ่มได้สติและบอกตัวเองให้แข็งใจก้าวต่อไปแม้ว่าจะไม่มีเขาแล้วเธอต้องอยู่ให้ได้ต้องเรียนต่อไปให้สำเร็จเพราะเรื่องเหล่านี้เป็นเพียงฝันร้ายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

     ซึ่งความรักครั้งนี้ก็ทำให้พลอยในฐานะนักศึกษาธรรมดาที่ยังไม่มีใบปริญญาใดๆ รับประกันความสามารถนั้นได้รู้คิดขึ้นอย่างมากมายเพราะสิ่งที่เธอได้รับมาตลอดเวลาที่คบหากับพี่โจนับตั้งแต่เจอกันครั้งแรกจนกระทั่งนาทีนี้มันทำให้เธอเข้าใจอย่างถ่องแท้ที่จะไม่มองใครแค่เพียงเปลือกนอกเท่านั้น และประสบการณ์อันทารุณหัวใจคราวนี้ก็ทำให้พลอยแข็งมีจิตใจที่แกร่งขึ้นเสมือนคว้าได้เธอปริญญาชีวิตมาได้อีกขั้นแล้ว

https://web.facebook.com/199Foods/