บทที่ ๑๓ ปริญญาชีวิต

(พ.ศ. ๒๕๔๕)

                หลังจากที่นิสิตทั้งหลายพากเพียรร่ำเรียนมากหลายปีในที่สุดช่วงเวลาสำคัญของบัณฑิตป้ายแดงที่บรรดาพ่อแม่ญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงของพวกเขานั้นได้มาร่วมภาคภูมิใจในความสำเร็จครั้งสำคัญนี้ซึ่งในวันนี้เอกและเพื่อน ๆ ร่วมรุ่นที่จบการศึกษาสวมชุดครุยสีขาวเต็มยศเพื่อเข้าร่วมพิธีพระราชทานปริญญาบัตรอันทรงเกียรตินี้โดยเอกนั้นเป็นบัณฑิตหัวกะทิของรุ่นที่อยู่ในเกณฑ์ได้รับรางวัลเกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วยจึงทำให้คุณหญิงโสและทุกคนในครอบครัวที่ที่ตั้งใจหอบของขวัญมาร่วมแสดงความยินดีนั้นปลาบปลื้มใจมากขึ้นเป็นทวีคูณ

              ตอนนี้เอกกำลังถ่ายภาพกับครอบครัวหลังจากช่วงเช้าตรู่ที่เก็บภาพถ่ายกับเพื่อน ๆ ได้มากพอสมควรแล้ว

            “หันด้านนี้ครับจะได้ไม่ย้อนแสง” ช่างภาพมืออาชีพที่คุณหญิงโสจัดมาสำหรับงานนี้โดยเฉพาะกำลังเล็งหามุมกล้องที่ดีที่สุดให้กับรูปหมู่ของครอบครัวพระอมรินทร์นิมิต“ขอชิด ๆ กันอีกหน่อยครับ”

            “โอเครึยังค่ะ” คุณหญิงโสหงุดหงิดที่เขาใช้เวลานานเกินไปจนทำให้เธอเหงื่อออก

“คุณหญิงสวยแล้วครับ ส่วนคุณพ่อกับคุณน้องชายช่วยขยับเสื้อให้ตึงนิดนึงครับ” ช่างภาพบอก

“เอาเลยดีกว่าไม่ต้องเสียเวลา”คุณเกียรติก็เริ่มรู้สึกว่าช่างภาพนั้นพิถีพิถันมากเกินไป

              “ได้รึยังอย่ามัวแต่ยกยอ” คุณหญิงโสดุเขาด้วยสายตา

             “ครับๆ” ช่างภาพตกใจและไม่รีรอที่จะยกกล้องขึ้นถ่ายทันที “สามสองหนึ่ง”

“มุมนั้นต่อเลยค่ะ”คุณหญิงโสชี้ไปที่ป้ายซุ้มแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่ที่มหาวิทยาลัยจัดไว้

      “ครับ ต่อนะครับ สามสองหนึ่ง” ช่างภาพไม่รีรอที่จะถ่ายภาพต่อ เพราะเขาเกรงว่าคุณหญิงจะไม่พอใจจนไม่จ้างเขามารับงานอีก

                ซึ่งระหว่างที่ช่างภาพทำงานนี้พลที่มีความชำนาญด้านถ่ายรูปด้วยกล้องดิจิตอลนี้ก็จะคอยแนะนำเทคนิคให้ช่างเป็นระยะๆ ด้วย เพื่อให้พี่ชายได้ภาพความทรงจำที่ดีที่สุดเก็บไว้

“เสียดายงานนี้ถ้าผมลงมือเองนะพี่ รับรองว่าไวและภาพเจ๋งกว่านี้แน่นอน” พลกระซิบบอกพี่ชายด้วยความมั่นใจเมื่อนำภาพกล้องจากช่างมาเปิดดู

“ไม่เป็นไรหรอกคุณแม่ท่านอยากจ้างช่างหนะ เราจะได้เป็นนายแบบหล่อกันเต็มที่” เอกพูดติกตลกอย่างอารมณ์ดีกับน้องชาย ในช่วงที่พ่อกับแม่นั้นไปนั่งพักหลบแดดด้านในของตัวอาคาร

            “งั้นไว้เป็นงานแต่งพี่กับคุณหนูเจนละกันเดี๋ยวผมจัดให้” คำพูดของพลทำให้เอกถึงกับออกอาการขนลุกซู่

             “พอ ๆ นายไซเบอร์” เอกมักแซวน้องชายด้วยฉายานี้เวลาหยอกกันเพราะพลนั้นเรียนอยู่สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์และเก่งด้านนี้มาก

    “ยังไงผมก็อยู่ข้างพี่อยู่แล้ว” พลกล่าวอย่างจริงใจ

    “ดีมากเดี๋ยวถ้าเธอมา พลช่วยกันท่าให้พี่ด้วยหละ”เอกแสดงความขอบใจน้องชายด้วยการแตะไหล่ “ตามนี้นะ”

     ซึ่งขณะที่เอกพูดไม่ทันขาดคำและยังไม่ทันตัวตัวนี้เองคุณหญิงโสก็ยิ้มเดินนำพาคุณหญิงช้อยกับลูกสาวมาถึงพอดี โดยวันนี้คุณหนูเจนดัดผมเป็นลอนสวยงามมาในชุดนักศึกษากระโปรงยาวอย่างหรูหราเธอตั้งใจสรรหาดอกไม้ช่อโตเพื่อนำมาร่วมยินดีกับความสำเร็จของชายหนุ่มในดวงใจ

     “ลูกเอกน้องมาแล้ว” คุณหญิงโสพูดเบา ๆ กับลูกชาย

     “สวัสดีครับคุณหญิงสวัสดีครับคุณหนู” เอกยกมื้อขึ้นไหว้พร้อมกล่าวทักทายอย่างนอบน้อม

     “อะไรกันหลานเอกเรียกคุณน้ากับหนูเจนดีกว่าค่ะ คนกันเองแท้ ๆ” คุณหญิงช้อยมองเอกด้วยความชื่นชม“นี่ไม่ได้เจอกันนาน หลานหล่อขึ้นมากจริง ๆ”

     “ครับคุณน้า”เอกรับคำคุณหญิงชดช้อย

     “หนูเจนเขยิบมานี่สิลูก” คุณหญิงชดช้อยบอกลูกสาวที่ยังหลบอยู่ข้างหลังด้วยอย่างไว้เชิง

     “ค่ะคุณแม่”หนูเจนรับคำคุณแม่

   “เอกรู้ไหมลูก วันนี้น้องหยุดเรียนมางานนี้เลยนะคะ”คุณหญิงโสช่วยพูดส่งเสริมหนูเจนอย่างออกนอกหน้า

     “ยินดีด้วยนะคะหนูเจนดีใจกับพี่เอกมาก ๆ ค่ะ” หนูเจนมอบดอกไม้ให้กับเขาพร้อมส่งยิ้มหวาน

 “ขอบคุณครับ”เอกกล่าวสั้น ๆ ตามมารยาท

  “มาค่ะหนูเจนเรามาถ่ายรูปกันดีว่าค่ะ” คุณหญิงโสไม่รีรอที่จะจัดการให้หนูเจนยืนคู่ข้างลูกชายของเธอ

 “ค่ะ”หนูเจนรับคำและยิ้มแก้มปริเมื่อได้ใกล้ชิดกับผู้ชายที่เธอชอบมาก

    ในห่วงเวลาที่เอกกำลังอึดอัดอยู่กับการถ่ายภาพกับหนูเจนอยู่นี้เองก็โชคดีเหลือบไปเห็นแมนเพื่อนชี้เดินผ่านมาเขาจึงแอบบอกพลให้หาจังหวะไปบอกแมนมาช่วยแก้ไขสถานการณ์ โดนแมนก็รีบมาทันทีที่รู้ว่าเพื่อนกำลังตกที่นั่งลำบาก

“คุณหญิงแม่ขออนุญาตนะครับ” แมนเดินตรงเข้ามาหาเอกพร้อมกล่าวทักทายและยกมือไหว้คุณหญิงโส

“มีอะไรเหรอลูก”คุณหญิงโสจำแมนเพื่อนสนิทของลูกชายได้

“พอดีอาจารย์เรียกแถวแล้วผมเกรงว่าเอกจะเข้าหอประชุมไม่ทันเลยมาตามหนะครับ” แมนทำหน้าตาตื่นอย่างสมจริงสมจังทั้งที่จริงแล้วพอมีเวลาอีกเกือบครึ่งชั่วโมง

“อ๋อขอบใจมากจ้ะลูก” คุณหญิงโสเชื่อแมนอย่างสนิทใจ

“งั้นผมขอตัวเลยนะครับ เดี๋ยวจะไม่ทันรับปริญญา” แมนชิงโอกาสรีบกล่าวขอตัวและทำเนียนคว้ามือเอกพาเดินฝ่าฝูงชนจากไปอย่างรวดเร็ว

“อ้าว!เพิ่งจะ...” คุณหนูเจนเสียดายมากที่เพิ่งถ่ายรูปคู่กับพี่เอกได้เพียงภาพเดียว

“โสต้องขอโทษแทนลูกด้วยนะคะ”คุณหญิงโสกล่าวด้วยความเกรงอกเกรงใจคุณหญิงช้อย

“ไม่เป็นไรหรอกโอกาสหน้ายังมีอีกมาก” คุณหญิงช้อยพยักหน้าอย่างเข้าใจเหตุผล“อีกอย่างวันนี้รับปริญญารถเยอะมากเราก็เลยมาถึงงานช้าไปเองหนะค่ะ”

“ค่ะยังไงก่อนลูกเอกจะบินไปเรียนต่อที่อเมริกาเราต้องได้นัดทานมื้อใหญ่กันอีกแน่นอนค่ะ” คุณหญิงโสกล่าวย้ำความตั้งใจ

“ด้วยความยินดีค่ะ”สิ่งที่คุณหญิงช้อยได้ยินจากปากคุณโสทำให้รู้สึกพอใจในคุณสมบัติของชายที่จะมาเป็นว่าที่ลูกเขยเพิ่มขึ้นไปอีก

ส่วนเอกที่เพิ่งรอดตัวจากความอึดอัดใจมาได้ก็รีบเดินจ้ำอ้าวสุดฝีเท้าเขากับแมนเดินมาสักระยะจนแน่ใจว่าพ้นจากระยะสายตาของคุณหญิงโสแล้วจึงหยุดพักให้พอหายเหนื่อย

“ขอบใจมากเลยนะแมนถ้าไม่ได้เอ็งช่วยข้าต้องแย่แน่” เอกสูดลมหายใจเข้าอย่างแรงด้วยความโล่งใจ

“แค่นี้เองเรื่องจิ๊บๆ ว่าแต่นายจะหนีไปถึงเมื่อไหร่ฟะ น้องเค้าก็ดูสวยดีออก” ”แมนถามด้วยความสงสัย

“ไม่รู้สิอาจจะไปเรียนต่อแล้วก็ทำงานที่อเมริกาเลยมั้ง” เอกตอบแบบเลี่ยงๆ

“ชักจะเลอะเทอะไปกันใหญ่แล้ว”แมนส่ายหัว

“เตรียมตัวไปเข้าหาประชุมกันดีกว่าเพื่อน”เอกหาทางเปลี่ยนประเด็น “ช่างเถอะตอนนี้ยังไม่อยากคิดเรื่องนี้ให้ปวดหัวหนะ”

                 ในปีเดียวกันนี้เองที่เอกเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรได้เป็นบัณฑิตเต็มตัวแล้วฝ่ายพลอยก็กำลังเตรียมจัดดอกไม้ช่องามที่เธอตั้งใจทำอย่างสุดฝีมือเพื่อนำไปมอบให้กับพี่โจบัณฑิตใหม่ของคณะมัณฑศิลป์ซึ่งเขากำลังจะเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรเช่นกัน

                โดยวันนี้ที่มหาวิทยาลัยจัดงานรับปริญญาจึงไม่มีการเรียนการสอนตามปกติเพราะคณาจารย์ต้องเข้าร่วมในงานพิธีและนักศึกษาปัจจุบันบางคนก็มีหน้าที่สนับสนุนงานต่างๆ ของพิธีการนี้ให้กับพี่ ๆ บัณฑิตด้วยส่วนพลอยกับสองสาวเพื่อนซี้นั้นไม่ได้มีหน้าที่อะไรที่ทางมหาวิทยาลัยมอบหมายให้ทำเป็นพิเศษพวกเธอจึงมีเวลาอิสระที่นัดเจอกันเพื่อจะไปร่วมแสดงความยินดีถ่ายรูปกับพี่ ๆหลายคนที่รู้จัก โดยพลอยมาถึงก่อนใคร ๆ ได้สักพักแล้ว เธอจึงยืนรอเพื่อน ๆอยู่ที่จุดนัดหมาย กระทั่งเอ้กับรีเพิ่งมาถึงพร้อมกัน

 “โอ้โห้!ดอกไม้สวย ๆ” เอ้เอ่ยชมเมื่อเห็นดอกไม้ช่อใหญ่ในมือพลอย

 “อือ! นี่ฉันตั้งใจทำเองเพื่อพี่โจเลยหละ” พลอยมองดอกลิลลี่สีขาวในมือด้วยความชุ่มชื่นหัวใจ

  “ไร้สาระแค่ถ่ายรูปกันก็เยอะแล้วปะ เสียดายตังค์” รีไม่เห็นด้วยที่พลอยต้องทุ่มเทมากมายเพื่อผู้ชายคนนี้

 “แต่ก็คิดว่าจริงอย่างที่รีพูดนะ”เอ้เห็นดีเห็นงามกับรี เพราะเมื่อหลายเดือนก่อนตอนไปดูหนังเธอบังเอิญไปเห็นพี่โจอยู่กับผู้หญิงแปลกหน้าคนนึง“พี่โจเนี่ยะเจ้าชู้จะตาย”

https://web.facebook.com/199Foods/