บทที่ ๑๖ สมองกล

(พ.ศ. ๒๕๔๙)

ส่วนที่สอง

     เย็นวันถัดมาหลังจากที่ทีมงานออกแบบผลิตภัณฑ์เสร็จจากช่วยงานคุณยศผู้จัดการฝ่ายขายในการต้อนรับแขกต่างชาติรายพิเศษของนายใหญ่แล้วพวกเธอจึงกลับมารวมตัวกันที่แผนกเพื่อผ่อนคลายสมองและเตรียมเก็บข้าวของก่อนเลิกงานโดยพี่อั๋นนั้นออกอาการรื่นเริงอย่างเห็นได้ชัดเพราะลูกค้าพอใจตัวอย่างสินค้าที่ออกแบบได้ยอดเยี่ยมนี้จนสั่งซื้อสินค้าเป็นจำนวนมากทำให้เธอได้รับคำชมเชยจากคุณเกียรติอย่างไม่ขาดปากดังนั้นเธอจึงเสนอที่จะพาพลอยและนัทตี้ไปเลี้ยงขอบคุณและฉลองความสำเร็จนี้ด้วยกัน

“เดี๋ยวเราไปกินหมูกะทะฉลองกันดีไหมค่ะวันนี้พี่เลี้ยงเอง” พี่อั๋นยิ้มหน้าบาน

        “ค่ะพี่แค่คิดก็เปรี้ยวปากแล้วค่ะ” นัทตี้รู้สึกอยากกินจนน้ำลายสอ

                 “ก็อยากกินค่ะพี่แต่ว่าวันนี้หนูมีนัดแล้ว” พลอยปฏิเสธด้วยความเสียดาย

               “อะไรกันพลอยนัดกับใครค่ะ บอกพี่มาซะโดยดี” พี่อั๋นออกท่าทางอยากรู้อยากเห็นมาก

               “กับพี่พลค่ะ คนที่เมื่อวานมาช่วยพลอยแก้คอม ก็แค่เลี้ยงขอบคุณพี่เค้าหนะคะ” พลอยตอบไปตามจริง

                “คุณพลเหรอคะที่เราเล่าให้พี่ฟังเมื่อตอนเที่ยง”พี่อั๋นไม่แน่ใจนักว่าลูกชายของเจ้านายจะเก่งกาจอย่างที่พลอยโฆษณา “ไม่น่าเชื่อเนอะว่าพวกเราจะได้บอสคนใหม่ที่ทั้งเก่งแล้วก็นิสัยดี สาธุ”

              “ใช่ค่ะพอดีนัดกับพี่พลไว้แล้ว ต้องขอโทษด้วยค่ะ” พลอยรู้สึกผิดที่ไปด้วยไม่ได้

               “งั้นไว้เป็นพรุ่งนี้ละกันเนอะ เราค่อยไปกินกัน” พี่อั๋นแอบเสียดายแต่ก็ไม่อยากแทรกนัดของน้อง

          “แหมะ!  เรียกพี่พลซะด้วย เดี๋ยวนี้ร้ายนะยะเพื่อนชั้น หยิบชิ้นปลามันซะด้วย” นัทตี้ชักหมั่นไส้ที่พลอยเรียกว่าที่ผู้จัดการคนใหม่อย่างสนิทสนมจึงแหย่เธอ

                 “ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย นัทตี้เธอก็พูดมั่วไปเรื่อย” พลอยส่ายหน้าเพราะเรื่องรักใคร่กับลูกเจ้านายอย่างที่นัทตี้คิดไม่เคยอยู่หัวของเธอเลย

                  ซึ่งจังหวะที่พลอยถูกนัทตี้แซวยังไม่ทันขาดคำนี้เองพลก็มาถึงที่แผนกพอดีตามเวลานัดหมายและเขาก็เดินเข้ามาใกล้มากพอที่จะได้ยินคำพูดหยอกเย้ากันของสองสาว

                   “เชิญค่ะบอสสวัสดีค่ะ”นัทตี้รีบกล่าวตอนรับเมื่อเห็นนายคนใหม่มาเยือนถึงที่

                  “ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับผมชื่อพล” พลพูดอย่างสุภาพและยิ้มให้ทุกคน “พลอยช่วยแนะนำหน่อยได้ไหมครับ ผมยังไม่รู้เลยว่าที่แผนกเรามีใครบ้าง”

“ค่ะ” พลอยยิ้มรับด้วยความยินดี “ที่แผนกเรามีแค่สามคนค่ะอาวุโสสุดนี่พี่อั๋นค่ะ ถัดมาก็สุดสวยนัทตี้ แล้วก็พลอยค่ะ”

                  “ยินดีตอนรับผู้จัดการฝ่ายคนใหม่ค่ะพวกเราจะได้มีหัวเรือใหญ่ช่วยนำทัพซะที”พี่อั๋นเริ่มเปลี่ยนความคิดในการมองคุณพลไปในเชิงบวก “แล้วก็ที่แผนกไอทีกับการตลาดก็มีอีกไม่กี่คนค่ะเดี๋ยวไว้พี่พาคุณพลไปแนะนำให้ทุกคนรู้จักอีกทีนะคะ”

                “ครับยังไง ผมฝากเนื้อฝากตัวกับทุกคนด้วยครับ” พลแสดงท่าทีอ่อนน้อม“เดี๋ยวเดือนหน้าผมจะมาเริ่มงานอย่างเป็นทางการส่วนห้องทำงานก็อยู่ติดกับห้องของพี่เอกนะครับ”

       “อีกอย่างเรื่องปรินส์งานเมื่อวานพี่ต้องขอบคุณมากค่ะถ้าไม่ได้คุณพลช่วยทีมเราถึงคาดแน่”พี่อั๋นเพิ่งนึกเรื่องนี้ขึ้นได้

      “เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้วครับ อย่าเกรงใจไปเลย” พลพูดพลางหันหน้าไปส่งยิ้มให้พลอย

“เออ! เชิญคุณพลพาน้องพลอยไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”พี่อั๋นผู้เป็นงานรีบกล่าวทิ้งท้ายแล้วจึงดึงมือนัทตี้เตรียมลากตัวกลับไปพร้อมกัน “งั้นพี่ขอตัวเลยนะคะ”

       เมื่อพี่อั๋นกับนัทตี้เดินคล้อยหลังไปแล้วพลก็พาพลอยเดินไปยังรถยนต์ส่วนตัวที่จอดรถภายในอาคารของบริษัท ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เอกนั่งอยู่ในรถเก๋งคันงามบริเวณนั้นเห็นเข้าและสงสัยมากที่ทั้งสองคนมาด้วยกันเขาจึงรีบออกจากรถลงไปที่หน้าตึกเรียกมอเตอร์รับจ้างเพื่อให้ดักรอและสะกดรอยตามรถของน้องชาย

    ขณะที่เอกแอบมุ่งตามทั้งคู่ไปอย่างใจร้อนฝ่ายพลอยู่ในรถนั้นก็ค่อย ๆ ขับอย่างใจเย็นและเขาเริ่มเปิดบทสนทนากับพลอยอย่างเป็นกันเองด้วยมีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสอง

     “ทานอะไรกันดีครับผม” พลเอ่ยถามสาวที่เขาชื่นชอบ

     “ถ้าเป็นร้านธรรมดาที่ไม่ใช่ภัตตราคารพี่กินได้ไหมค่ะ” พลอยยังไม่แน่ใจว่าลูกเศรษฐีอย่างเขาจะสามารถใช้ชีวิตแบบติดดินได้

     “สบายมาก ได้ทุกอย่างเลยครับ” พลรีบตอบให้พลอยมั่นใจ

     “งั้นเป็นก๋วยเรืออยุธยาแบบดั้งเดิมเลยนะคะ”พลอยอยากให้เขาได้ลองทานของอร่อยที่เธอชอบ แล้วจึงบอกทางไปร้าน “ร้านอยู่ฝั่งนี้ค่ะ ขับตรงไปสักกิโล”

     “อ๋อ! ชอบทานอาหารไทยนี่เอง”พลพยักหน้าแล้วเก็บข้อมูลนี้ไว้

     “ก็ทานได้เกือบทุกอย่างแต่ที่พลอยรักเลยก็อาหารไทยค่ะ”พลอยพูดไปพลางนึกถึงก๋วยเตี๋ยวเรือที่ลอยเข้ามาในมโนภาพ “เป็นก๋วยเตี๋ยวเรืออยุธยายิ่งใช่เลย”

     “ดีกว่าสูตรของที่อื่นเหรอครับ” พลถามด้วยความอยากรู้

     “ก็ไม่เชิงหนะคะคิดถึงรสมือแม่ ไม่ได้ทานนานแล้วพลอยเป็นคนที่นั่นแต่มาเรียนที่นี่อยู่บ้านกับคุณลุงคุณป้าที่กรุงเทพค่ะเดี๋ยวนี้พอทำงานแทบไม่ได้เข้าครัวทำกินเองยิ่งพอต้องย้ายมาอยู่คอนโดเพราะรถติดเลยไม่สะดวกทำไปกันใหญ่เดือนนึงบ้างที่ก็ไม่ได้กลับบ้าน” พลอยคิดถึงบ้านมากจึงเผลอพูดระบายออกมายาวเหยียดอีกทั้งพี่แก้วพี่สาวที่รักนั้นเพิ่งเป็นแพทย์เต็มตัวและต้องไปทำงานใช้ทุนไกลถึงโรงพยาบาลทางภาคใต้จึงทำให้เธอยิ่งเหงาอีกด้วย

     “เข้าใจแล้วครับ ต่อไปนี้พลอยมีเรื่องอะไรโทรหาพี่ได้เสมอนะครับ”พลจับมือพลอยด้วยความห่วงใยจนทำให้เธอสะดุ้ง

      “ไม่เอาแล้วเศร้า คุยอย่างอื่นดีกว่าค่ะ”พลอยเพิ่งคิดได้ว่าไม่ควรพูดเยอะเช่นนี้ จึงหาทางวกกลับเข้าเรื่องงาน “ทำไมหัวหน้าถึงทำคอมเก่งจังพลอยเห็นเตรียมวางระบบฐานข้อมูลของใหม่ของบริษัทด้วย”

      “ชอบตั้งแต่เด็กแล้วหละ พี่ได้ใช้คอมตั้งแต่สมัยที่เป็นเครื่องใหญ่ ๆ จอสีเขียว มาจอขาวดำแล้วก็มีที่เก็บข้อมูลแผ่นโต ๆ กระทั่งก้าวหน้ามาเป็นจอสีแบน ๆ แบบในปัจจุบันนี้” เมื่อพลเล่ามาถึงตรงนี้ภาพเด็กสาวน่ารักคนนึงที่เขาเจอที่สวนน้ำราวสิบปีก่อนก็ผุดขึ้นมาในหัวทำให้เขาจำได้แล้วว่าเธอก็คือพลอยคนนี้เอง แต่เขาก็ไม่แสดงพิรุจใด ๆ ให้เธอรู้โดยไม่หยุดที่จะเล่าเรื่องคอมพิวเตอร์นี้ต่อไปอย่างไหลลื่น “ซึ่งพี่เชื่อว่าเทคโนโลยีเหล่านี้จะพัฒนาอย่างไม่หยุดยั้งอีกไม่นานต้องได้เห็นเราต้องได้เห็นปัญญาประดิษฐ์หรือพวกหุ่นยนต์สายพันธุ์ใหม่อะไรทำนองนั้น มาสร้างประโยชน์ให้วงการต่าง ๆ ได้มาก”

     “ท่าจะดีมากนะคะ” พลอยสนุกและคล้อยตามไปกับหลายสิ่งที่ไม่ได้ยินมาก่อน

    “สมองกลหรือคอมพิวเตอร์เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากถ้าอยากรู้ให้ลึกต้องคุยกันยาวครับ เดี๋ยวพี่จัดจะคอร์สอบรมให้ทุกคนในทีม” เมื่อพลพูดเรื่องเรียนนี้อย่างเป็นการเป็นงานก็พลอยชักหวั่น ๆ

      “ดีค่ะ ๆ” พลอยตอบรับไปตามน้ำให้เขาพอใจแล้วจึงได้ตัดบทด้วยการบอกทางต่อพอดีที่ใกล้ถึงร้านอาหาร “เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายซอยข้างหน้านี้เลยค่ะ”

      เมื่อพลขับต่อมาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวและได้ที่จอดรถเรียบร้อยทั้งสองก็พากันเข้ามาในร้านที่หนาแน่นไปด้วยลูกค้าทำให้ต้องยืนรอเรียกคิวอยู่ที่ด้านหน้าซึ่งระหว่างนี้เอกที่ตามมาติด ๆ นั้นก็ตรงพุ่งเข้ามาเล่นบททักทายน้องชายทันที

      “อ้าว! พลมากินกับเค้าด้วยเหรอ”เอกทำเหมือนการพบกันนี้เป็นเรื่องบังเอิญ

       “คุณเอก นี่คุณอีกแล้วเหรอ” พลอยพูดเสียงดังขึ้นมาด้วยความแปลกใจก่อนที่พลจะตอบ

      “ของอร่อย ใคร ๆ ก็มากินกัน ว่าแต่พี่มาได้ยังไงครับ”พลตอบไปในขณะที่ในหัวกำลังคิดสงสัยพี่ชาย

      “พอดีพี่นั่งแท็กซี่มาหาลูกค้าแถวนี้หนะเห็นร้านนี้คนเยอะเลยมาลองบ้าง” เอกโกหกหน้าตายแล้วจึงหยั่งเชิงถามน้องชาย “งั้นพี่นั่งด้วยคนนะพล คงไม่ได้มาขัดจังหวะอะไรนายเนอะ”

      “ได้สิครับ” พลตอบรับพี่ชาย ทั้งที่เสียดายมากที่มื้อพิเศษนี้มาถูกสอดแทรก

      “ไม่น่าเชื่อๆ ว่าจะเป็นพี่น้องกันได้” พลอยพูดเบา ๆเพราะไม่เข้าใจว่าคนที่ทั้งฉลาดและนิสัยดีอย่างหัวหน้าจะเป็นน้องของผู้ชายที่ชอบยีชวนอย่างคุณเอกที่แกล้งเธอเป็นประจำได้

      “อะไรพลอยมีอะไรอย่างุบงิบ” เอกพูดแขวะเธอ

              “ได้จัดให้ค่ะ ก็แค่สงสัยว่าคนสมองกล ดันกลายเป็นญาติกับนายสมองกลวง”ครั้งนี้พลอยพูดเสียงแหลมขึ้นกระทบกระเทียบคุณเอกเพราะมั่นใจว่ามีน้องชายเค้าช่วยถือหางแถมเธอยังยักคิ้วเย้ยด้วย

     “เดี๋ยวนี้กล้าใหญ่แล้วนะพลอย” เอกชักน้อยใจที่ถูกเธอพูดเปรียบเทียบอย่างนี้

      “เล็กน้อยหนะพี่เอกอย่าถือสาน้องพลอยเลยครับ” พลรีบออกตัวขอโทษแทนพลอย

      “ก็ได้แต่มื้อนี้พลอยต้องเป็นเจ้ามือ”เอกยอมพูดน้อยเพราะอ่านเกมส์ได้ว่าวันนี้พลอยเป็นต่อ จึงไม่อยากต่อปากต่อคำกับเธอให้ยืดยาว

       “ไม่เป็นปัญหาค่ะตั้งใจจะมาเลี้ยงขอบคุณพี่พลอยู่แล้ว พ่วงคุณอีกคนจะเป็นไรไป” พลอยรับคำท้านี้ด้วยสีหน้าท้าทาย

       และแล้วมื้อค่ำนี้สถานการณ์ก็กลับกลายมาเป็นพลอยต้องทานอาหารด้วยความอึดอัดอยู่ระหว่างลูกชายทั้งสองของเจ้านายจนทำให้เธอกลืนอะไรไม่คล่องคอมิหน่ำซ้ำเอกยังขอติดรถกลับด้วยกันระหว่างทางที่พลนั้นอาสาไปส่งพลอยถึงตึกที่พักจนเธอต้องนั่งตัวแข็งทื่อเป็นหุ่นมาตลอดทางแต่อย่างไรก็ตามก็เป็นช่วงเวลาที่เธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้มีหัวหน้าคนใหม่ผู้แสนดีเช่นนี้ซึ่งเธอยังมั่นใจมากด้วยว่าความสามารถด้านสมองกลของเขานั้นจะมาช่วยสนับสนุนการทำงานออกแบบผลิตภัณฑ์และพัฒนาระบบงานโดยรวมของบริษัทให้เจริญขึ้นได้อย่างแน่นอน

https://web.facebook.com/199Foods/