บทที่ ๑๒ รุ่นพี่

(พ.ศ. ๒๕๔๓ - ๒๕๔๔)

                 “ใช่เลยเพื่อน” เอ้นั้นก็รู้สึกประทับใจมาก ๆ เช่นกัน

               “ฉันต้องเก่งให้ได้แบบท่านอาจารย์” พลอยเผลอพูดขึ้นเสียงดัง

                “เบา ๆหน่อย”รีที่ยืนถัดไปหันมาบอกให้เพื่อนทั้งคู่ของเธอเงียบเสียง เพราะเกรงว่าจะสร้างความรำคาญกับคนในพิธีที่กำลังตั้งใจกัน

                “ครับจานแว่น” เอ้พูดประชดเบา ๆ พร้อมกับทำสีท่าล้อเลียนเอามือวงไปที่รอบตาตัวเองจนทำให้รีถึงกับมีอาการควันออกหู

               “เราขอโทษนะรี” พลอยออกตัวรับผิดครั้งนี้ด้วยไม่อยากให้เพื่อนทะเลาะกันเพราะรู้ว่าตนเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้

แล้วสภาวะการในวงเพื่อนนี้ก็กลับเข้าสู่ปกติอีกครั้งและงานอันทรงเกียรติก็ยังคงดำเนินต่อไปโดยที่ทุกคนล้วนใจจดใจจ่อกันแต่พอเข้าช่วงใกล้ ๆ เสร็จพิธีการที่ทุกคนจะได้แยกย้ายกันไปชมนิทรรศการงานศิลปะที่จัดขึ้นโดยรอบนั้นเองพลอยที่เดิมยืนสงบนิ่งอยู่นาน จู่ ๆ ก็ก็เกิดอาการลุกลี้ลุกลนขึ้นมา เธอหันซ้ายหันขวากวาดตามมองไปทั่วเมื่อรู้ตัวว่าของสำคัญที่เหน็บไว้กับเข็มขัดคาดเอวหายไป

     “แพ็คลิงค์” พลอยอุทานด้วยความตกใจ เมื่อแน่ใจแล้วว่าเพจเจอร์ของเธอนั้นหาย

“หาดีรึยังพลอย” รีถาม “หรือจะหล่นไปตอนที่เอ้รีบคว้าตัวเธอมา” เธอยังไม่วายย้อนแขวะเพื่อน

    “นี่ยายรีมันใช่เวลาไหม” เอ้ฉุนที่เพื่อนยังไม่หยุดหาเรื่อง “ไปพลอย เราไปช่วยหาเอง”

      “ไม่เป็นไรเราไปคนเดียวดีกว่า เดี๋ยวจะแตกตื่นกัน” พลอยปฏิเสธ

“ตามใจ งั้นไปดี ๆ หละขอให้หาเจอนะ” เมื่อเอ้พูดจบ พลอยก็ปลีกตัวออกไปจากแถวอย่างเงียบๆ เดินย้อนตามทางและไปยังลานกว้างที่ผ่านมาในตอนแรกเพื่อค้นหาเพจเจอร์

จากนั้นพลอยจึงรีบรุดมายังลานที่มีต้นไม้น้อยใหญ่อยู่หลายต้นนั้นและพยายามหาตามพื้นกระทั่งมุดเข้าไปรื้อค้นตามพุ่มไม้จนหน้าเปื้อนฝุ่นแล้วก็ไม่พบจนทำให้เธอเริ่มถอดใจและนั่งลงตรงเก้าอี้เล็ก ๆ

      “งานเข้าแล้วๆ คุณลุงคุณป้าเพิ่งซื้อให้เป็นของขวัญที่สอบเข้าได้ ดันมาหายซะงั้น” พลอยบ่นพึมพัมด้วยสีหน้าเครียด

       “หาของนี่อยู่ใช่ไหมครับ” นักศึกษาชายคนนึงเดินเข้ามาใกล้ ๆพลอยพร้อมกับยื่นของที่เธอกำลังตามหาอยู่ให้กับมือ

       “ค่ะ” พลอยตกใจและรับเพจเจอร์มาด้วยอาการขวยเขิน เพราะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก็คือพี่โจรุ่นพี่นักศึกษาชายชั้นปีสามคนที่เธอแอบชอบอยู่นั่นเอง

        “พอดีพี่เก็บได้ตอนเดินมาเข้าห้องน้ำหนะครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพมาก

       “อ๋อค่ะ” พลอยตอบสั้น ๆ เพราะเขินอายต้องพูดคุยกับรุ่นพี่ที่ชอบอย่างสองต่อสองเป็นครั้งแรก

        “เห็นมีสติกเกอร์รูปการ์ตูนตัวนี้ติดอยู่ครับเลยคิดว่าเป็นของน้องพลอย” พี่โจพูดแล้วก็เขยิบตัวเข้าใกล้พลอยขึ้นอีก

        “อ๋อค่ะ” พลอยยังพูดซ้ำอย่างเดิมเพราะไม่รู้จะวางตัวอย่างไรดี

        “ทีแรกพี่กะจะคืนให้ตอนพิธีเสร็จแต่เห็นเราหายจากแถวไปนาน เลยเดินตามมาหนะครับ” พี่โจอธิบาย “พี่เห็นเราออกจากพิธีมาสักพักแล้วหนะ คิดว่าต้องมาตามหาของที่หายแน่ ๆ” เขาพยายามชวนคุย

        “ขอบคุณขอบคุณพี่โจมากเลยค่ะ” พลอยเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าควรจะพูดคำนี้หลังจากที่ตัวแข็งทื่ออยู่นาน

       “น้องพลอยก็จำชื่อพี่ได้ด้วยเหรอครับ” รุ่นพี่แกล้งถามเพื่อเย้าเธอ

       “ก็ ก็ก็ตอนรับน้องไงหนะค่ะ ที่พี่ ๆ แนะนำตัวกัน” พลอยตอบอย่างตะกุกตะกัก

       “ขอโทษนะครับที่หน้าเปื้อน” พี่โจจับเนคไทขึ้นเช็ดคราบดำ ๆที่แก้มให้พลอย

     “ไม่ไม่เป็นไรค่ะ” พลอยตกใจเมื่อถูกสบตาใกล้ ๆ จนทำตัวไม่ถูก

     “น่ารักจัง” พี่โจได้โอกาสแสดงท่าทีชอบพลอยอย่างออกนอกหน้า

“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” พลอยดีใจที่เขาเอ่ยชม แต่ก็เขินมากจนต้องตัดบท

      “แล้วเย็นๆ พี่จะมารอที่นี่ทุกวันนะครับ”พี่โจย้ำความตั้งใจและรีบชิงจังหวะนี้ก่อนที่พลอยจะเดินคล้อยหลังกลับไปหาเพื่อน ๆในงานพิธี

      จากจุดเริ่มต้นของความประทับใจนี้ที่สร้างความสัมพันธ์ของพลอยกับรุ่นพี่โจก็ค่อยๆ พัฒนาดีขึ้นเรื่อย ๆ โดยเขานั้นจะส่งข้อความหวาน ๆ ให้เธอทุกวันและมาเจอกันเป็นประจำแต่พลอยยังคงรู้สึกไม่มั่นคงในสถานะระหว่างกันมากนักเพราะเขาเป็ฯผู้ชายที่มีเสน่ห์ต่อสาวๆ อย่างมาก อีกทั้งพี่โจก็ไม่เคยบอกรักเธออย่างเป็นเรื่องเป็นราวเลยสักที

     กระทั่งถึงเดือนแห่งความรักครบเวลาที่ทั้งคู่ดูใจกันมาได้เกือบครึ่งปีจึงเป็นช่วงที่พลอยตั้งตารอคอยว่าจะมีสิ่งพิเศษเกิดขึ้นในวันนี้แต่พี่โจก็กลับทำตัวเงียบหายไม่มาหา และไม่มีแม้กระทั่งข้อความใด ๆ ส่งมาหลายวันแล้วจึงทำให้พลอยกระวนกระวายใจอย่างมากจนไม่เป็นอันทำอะไร

       แม้กระทั่งถึงวันวาเลนไทน์เขาก็ยังคงเงียบหายไม่มีแม้แต่เงาทำให้บ่ายวันนี้พลอยนั้นหงุดหงิดจนไม่มีสมาธิต่อการวิชาวาดเส้นที่ปกติเธอชอบและถนัดมาก

      “โอ้ย!” พลอยฉีกกระดาษปอนด์ที่เธอกำลังร่างลายเส้น

      “เป็นอะไรเพื่อน” เอ้ถามพลอยด้วยความเป็นห่วง

      “จะอะไรซะอีกหนะ” รีคอยสังเกตพลอยมาสักพักแล้ว จึงพอเดาเหตุการณ์ได้ “แค่ผู้ชายคนเดียว”

     “เธอจะเข้าใจอะไรยายชี” พลอยพูดโพล่งขึ้นด้วยความโกธร

     “ชั้นเตือนเธอด้วยความหวังดีนะพลอย” รีรวบรวมสมาธิและค่อย ๆ พูดจากับพลอยด้วยเหตุผล “นี่เวลาเรียนเราก็ต้องตั้งใจเรียน อย่าให้อะไรมาทำให้เสียการเรียน”

     “อือ ๆเราอารมณ์ไม่ดีเองแหละ โทษที” พลอยเริ่มเรียกสติกลับมาได้

      “งั้นเดี๋ยวเรียนเสร็จ เราไปหาของอร่อย ๆ กินกันดีกว่า”เอ้ได้โอกาสชวนเพื่อนไปกินอาหารร้านที่ชอบ

     “ได้สิเอาร้านส้มตำที่เธอชอบเนอะพลอย” รีเห็นด้วยกับเอ้เพราะคิดว่าการพากันไปกินนี้จะช่วยให้พลอยสบายใจขึ้นได้บ้าง

     “ได้ ๆ” พลอยตอบรับคำเพื่อน

     พอหมดเวลาของคาบเรียนของวันนี้สามสาวก็พากันเก็บข้าวของและเดินไปยังทางออกประตูหน้ามหาวิทยาลัย โดยระหว่างทางเมื่อพลอยนั้นเดินมาถึงลานกว้างที่เป็นความทรงจำดีๆ นี้ของงานพิธีเมื่อปีก่อน พลอยถึงกับต้องสะดุดกับเสียงเพลงกีตาร์อันไพเราะที่ลอยมาเข้าหูแล้วจู่ ๆ พี่โจก็ที่หลบอยู่หลังต้นไม้ก็เดินออกมาปรากฏตัวให้เธอเห็นและตั้งใจร้องเพลงสากลที่สุดแสนโรแมนติกให้กับเธอทำให้พลอยปลื้มใจมากแม้ว่าฟังแล้วจะไม่เข้าใจเนื้อความทั้งหมดของเพลงแต่เธอก็พอจับใจความได้ว่าเขาต้องการบอกรัก

      “สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับพลอย” พี่โจส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มพร้อมกับมอบช็อกโกแลตทรงดอกไม้รูปหัวใจให้เธอ

      “ค่ะ” พลอยหน้าแดงก่ำเพราะหัวใจเต้นแรง

      “พี่ต้องขอโทษนะครับที่หายไปหลายวันเพราะมัวแต่ซุ่มซ้อมเพลงนี้”คำพูดของพี่โจนี้ทำให้พลอยลืมความโกธรและหายเศร้าเป็นปลิดทิ้ง “ยิ้มหน่อยนะครับ”

      “ได้ค่ะ” พลอยได้แต่ยิ้มและรับคำ

      “ขอให้พี่ได้ดูแลพลอยได้ไหมเราเป็นแฟนกันนะครับ” พี่โจด้วยน้ำเสียงสุขุมลุ่มลึก

“ค่ะ”พลอยรับคำสั้น ๆ อย่างเดิม แต่ในใจนั้นพองโตอย่างยิ่ง

     “เราเป็นแฟนกันแล้วนะน้อง ๆ เป็นพยานให้พี่ด้วยนะครับ” พี่โจหันไปบอกกลับเอ้และรีแต่ก็จำใจต้องพยักหน้ารับรู้แม้ว่าไม่เห็นด้วยเลยที่จะให้เพื่อนไปคบกับผู้ชายที่ดูเจ้าชู้เช่นนี้

     “หิวมากแล้วหนะพลอยไปกินข้าวกันเถอะ”เอ้หาเรื่องตัดบทเพื่อลดความหวานของทั้งคู่

     “ได้ ๆเราก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน” พลอยเห็นด้วยกับเพื่อน

“ไปครับน้องพลอยมื้อนี้พี่ขออนุญาตเป็นเจ้ามื้อเลี้ยงทุกคนเองนะครับ” เขาออกตัวแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของพลอยอย่างชัดเจนด้วยการคว้ามือเธอมากุมไว้แน่น

       ห่วงเวลานี้หัวใจของพลอยนั้นพองโตด้วยความปลาบปลื้มต่อพี่โจหนุ่มแนวศิลปินที่ดูอบอุ่นอย่างที่อุดมคติที่หวังไว้ ความหวานจากทั้งเพลงกับช็อกโกแลตสื่อรักได้รับจากรุ่นพี่นี้ก็ล้วนทำให้เธอรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจมากจนบรรยายเป็นคำพูดออกมาไม่ได้เธอจึงพูดน้อยเหลือเกินในค่ำนี้แต่ส่วนลึกแล้วกลับมโนภาพฝันไปไกลถึงวันที่ได้แต่งชุดเจ้าสาวและก้าวเข้าประตูวิวาห์กับเขาคนนี้

https://web.facebook.com/199Foods/