พ่ายพรหมลิขิต ตอนที่ 19
19 พลับพลึงเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำร้อนเหตุเพราะรู้สึกปวดตาจนเหมือนลูกตาจะทะลักออกมานอกเบ้าอาจเพราะจ้องคอมพิวเตอร์เป็นเวลานานเกินไปวันหยุดอย่างนี้จริงๆแล้วเธอควรจะนอนหรือไม่ก็หาอะไรสนุกๆทำ แต่ไม่ใช่ที่นี่เพราะที่นี่คงทำอะไรตามใจตัวเองได้ไม่มากนักเหตุเพราะเจ้าของบ้านหรือสามีจำเป็นนั้นนั่งอยู่ข้างนอกจึงเปิดคอมพิวเตอร์เช็คงานที่ผ่านมาและตระเตรียมงานสำหรับโปรเจคต่อไปดีกว่านานติดต่อกันเกือบห้าชั่วโมงที่จ้องหน้าคอมพิวเตอร์พกพาอยู่อย่างไม่วางตาจนเกิดอาการปวดตาอย่างที่เห็นสาวผมสั้นจึงละจากหน้าจอเพื่อหาผ้าชุบน้ำอุ่นมาประคบตาธนดลซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่นอกระเบียงเห็นหญิงสาวตั้งแต่เดินโสลเสลออกมาจากห้องแล้วสงสัยว่าเธอเดินเข้าไปในครัวทำไมเมื่อเธอกลับออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กประคบอยู่ที่ตาสลับไปมาระหว่างสองข้างแล้วเดินกลับเข้าห้องโดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งๆที่เวลานี้น่าจะเป็นเวลาที่หญิงสาวควรจะออกมาถามเขาว่าหิวหรือยังวันนี้จะทานอะไรดีแต่เธอกลับเดินเข้าห้องด้วยท่าทางไม่ค่อยสบายเขาวางหนังสือที่อ่านค้างอยู่ลงแล้วเดินไปที่หน้าห้องนอนเคาะประตูแล้วเปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอคนข้างในอนุญาตภาพที่เห็นก็คือหญิงสาวนั่งกึ่งนอนอยู่ที่เก้าอี้หวายตัวยาวโดยมีผ้าชุบน้ำประคบอยู่ที่ตาทั้งสองข้างแถมยังมีเสียงครวญครางพึมพำอ่อยๆ เป็นอะไรหรือเปล่าธนดลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย คุณดล คุณจะใช้ห้องหรือคะพลับพลึงยันตัวจะลุกยืน ไม่ต้องลุกหรอกผมเห็นคุณผิดปกติเลยเข้ามาดูแล้วทำไมต้องประคบตาด้วย หากประคบที่หน้าผากยังพอจะเดาได้ว่าเธอเจ็บแผลที่กระแทกเข้ากับผนังจนปูดเป็นลูกมะนาวผ่านมาหนึ่งวันแล้วไม่น่าจะปวดแล้วนะ ปวดตาค่ะสงสัยจะจ้องคอมฯ นานไปหน่อย ธนดลเบือนสายตาไปที่โต๊ะทำงานซึ่งหญิงสาวยึดเป็นที่ทำงานของตัวเองชั่วคราวก่อนหน้านี้เขาบอกกับเธอเองว่าใช้ได้เลยเพราะเขาคงไม่เข้ามาในห้องนี้บ่อยนักโน้ตบุ๊คส์ยังคงเปิดค้างไว้ข้างๆ นั้นมีแบบบ้านขนาดกระดาษเอสามวางอยู่เขาเดินเข้าดูแบบบ้านสวยทีเดียวบ้านสองชั้นหลังใหญ่โตจนเกือบจะเรียกว่าบ้านไม่ได้หากก่อสร้างแล้วเสร็จคงจะสะดุดตาต่อผู้ที่พบเห็นไม่น้อย คุณบ้างานแบบนี้ประจำเลยหรือ ลูกติดพันน่ะค่ะฉันไม่ได้บ้างานอะไรหรอกฉันเป็นแบบนี้บ่อยได้ผ้าชุบน้ำอุ่นมาประคบเดี๋ยวเดียวก็หายฉันรู้สึกเกรงใจคุณงานของคุณยังไม่ถึงไหนเลย แบบบ้านที่เคยคุยกันไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้วจนป่านนี้ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างยิ่งธนดลไม่ถามก็ยิ่งรู้สึกเกรงใจ แต่ผมว่าคุณควรจะนอนพักซักหน่อยนะดูท่าตาคุณจะล้ามากส่วนเรื่องบ้านของผมไม่ต้องรีบก็ได้ พลับพลึงเลื่อนผ้าขนหนูออกจากลูกตาเหลือบมองดูคนตัวสูง อ้าว... ตอนแรกเห็นเร่งยิกๆตอนนี้บอกไม่รีบซะแล้ว พักเถอะไหนคุณบอกว่าวันนี้วันหยุดไงวันหยุดก็ควรจะหยุดทุกอย่าง พลับพลึงมองคนตัวโตแล้วกระพริบตาปริบๆ ผมไม่ใช่สัตว์ประหลาดนะคุณเอาเป็นว่าเย็นนี้ผมจะเป็นคนทำอาหารเองเขาเสนอเมื่อเห็นสภาพอ่อนแรงของอีกฝ่าย คุณนี่นะพลับพลึงเสียงสูงอย่างไม่อยากจะเชื่อ ใช่ ก็ผมนี่แหละรับรองว่าดีกว่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของคุณ พลับพลึงเบ้ปากเมื่อถูกแขวะธนดลหัวเราะในลำคอแล้วแขวะต่ออีกนิด อ้อแล้วผมก็รอบคอบพอที่จะอ่านฉลากก่อนนำอาหารออกมาทานรับรองได้ว่าคุณไม่ท้องเสีย พลับพลึงค้อนขวับเอาผ้าขนหนูชุบน้ำปิดตาหันหน้าหนีธนดลหัวเราะในลำคออย่างพอใจสังเกตได้ว่าวันนี้เขายิ้มและหัวเราะได้ตลอดเวลาที่อยู่กับสาวผมสั้น ถึงเวลาอาหารเย็นผมจะมาปลุก
แล้วจะทำอะไรดีล่ะธนดลเดินเอามือไพล่หลังข้างหนึ่งอีกข้างยกขึ้นเกาคางวนไปเวียนมาอย่างใช้ความคิดอยู่นอกชานโม้ไว้เสียดิบดีว่าจะทำอาหารที่อร่อยไม่ท้องเสียให้สาวผมสั้นทานแต่พอถึงเวลาต้องทำจริงๆกลับนึกเมนูไม่ออก เอาเถอะเดี๋ยวเมนูอาหารก็คงนึกออกตอนนี้หุงข้าวก่อนดีกว่าหลังจากหุงข้าวเสร็จได้เกือบหนึ่งชั่วโมงธนดลจึงไปเคาะประตูห้องนอนเพื่อปลุกคนปวดตให้าลุกมาทานข้าวเคาะอยู่นานก็ไม่มีเสียงตอบรับจึงเปิดประตูเข้าไปก็เห็นคนตัวบางนอนคุ้ดคู้อยู่บนเก้าอี้หวายเขายิ้มเมื่อเห็นผ้าห่มตกอยู่ที่พื้นแทนที่จะพันเป็นรังอยู่กับตัวสองแขนทิ้งดิ่งลงจนเกือบติดพื้นใบหน้ากับลำตัวบิดเบี้ยวไปคนละทางดูเหมือนจะหลับสนิทหรืออาจจะเพราะพิษของอาการปวดตาก็ไม่รู้ได้ คุณ... เงียบ... พลับพลึงธนดลเรียกเสียงแผ่วแต่คนหลับไหลก็ไม่กระดิกตัวแม้สักนิดจนต้องเขย่าที่แขนเบาๆคุณ...พลับพลึง หญิงสาวขี้เซาเริ่มขยับตัวพร้อมเสียงครางอืออาเหมือนขัดใจ ลุกเถอะ ทานข้าวกันธนดลเร่ง หญิงสาวขี้เซาลืมตาบิดขี้เกียจไปหลายทีให้เห็นพลับพลึงเด้งตัวขึ้นนั่งเมื่อเห็นว่าใครที่โก้งโค้งอยู่เหนือใบหน้ากระพริบตาปริบๆเพื่อปรับสายตาแล้วลุกพรวดขึ้นยืนแต่ขาเจ้ากำกลับไม่แข็งแรงเหตุเพราะสะดุดผ้าห่มที่ลากยาวถึงพื้นโชคดีที่มือใหญ่คว้าตัวไว้ได้ทันแถมยังดุเสียงเข้มอีกด้วย จะรีบไปไหน ค่อยๆลุกก็ได้ ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยมือใหญ่ที่แตะอยู่บนท่อนแขนพลับพลึงขืนแขนออกแล้วนั่งลงที่เดิม กี่โมงแล้วคะ หกโมงเย็น ตายแล้ว!นี่เธอนอนหลับไปตั้งสองชั่วโมงหญิงสาวขี้เซาเบ้หน้าย่นจมูกแก้เขิน ไปทานข้าวเถอะแล้วนี่ตาเป็นไงบ้าง ดีขึ้นมากแล้วค่ะ คงจะไม่มีไข้หรอกนะ ไม่ค่ะก็แค่อาการล้าของตาเท่านั้นได้นอนเต็มอิ่มแบบนี้หายชัวร์ ธนดลอมยิ้มเมื่อเห็นรอยยิ้มกว้างปนทะเล้นหน่อยๆหากไม่ใช่คู่สมรสเขาคงนึกว่าเธอเป็นเด็กอายุซักประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปีเพราะมีอะไรหลายๆอย่างที่ยังเด็กอยู่มาก ขอบคุณมากนะคะคุณดล ธนดลเลิกคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้นก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเอามือล้วงกระเป๋าเพื่อแก้เขินกับถ้อยคำหวานนั้น ถ้าอยากขอบคุณผมจริงๆก็ช่วยทำตัวเป็นภรรยาที่ดีในช่วงเวลาหนึ่งปีนี้ก็พอ พลับพลึงทำปากขมุบขมิบล้อเลียนทันทีเมื่อเขาหมุนตัวเดินออกไปจากห้องเขาก็ยังคงขี้เก๊กเหมือนเดิมแล้วเดินตามออกไปนอกห้องอยากรู้เหมือนกันว่าชายหนุ่มจะทำอะไรทานเห็นคุยนักคุยหนาว่ายังไงก็ไม่ท้องเสียและดีกว่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เธอทำให้เขาทานเมื่อวันแรกที่มาถึงที่นี่
กลิ่นหอมฉุยลอยแตะจมูกพลับพลึงสูดกลิ่นหอมๆของไข่เจียวจานใหญ่เข้าเต็มจมูกแม้หน้าตาไข่เจียวจะแฟ้บและอมน้ำมันไปบ้างแต่ก็นับว่าฝีมือดีกว่าที่คิดไว้แม้จะเป็นอาหารง่ายๆแต่ก็ต้องยอมรับว่าไม่เลวเลยเหลือแค่รสชาติเท่านั้นที่ต้องรอการพิสูจน์ก่อน ฉันก็นึกว่าจะพิเศษกว่านี้พลับพลึงเยาะแบบยิ้มๆ ของในตู้เย็นมีแค่นี้ เขาแก้ตัวปนยิ้มพอใจกับน้ำเสียงหยอกๆของหญิงสาว พลับพลึงเลิกคิ้วอย่างไม่อยากจะเชื่อแต่เอาเถอะ ไหนๆเขาก็มีน้ำใจก็อย่าได้ซักไซร้ให้มากความเลยพลอยจะทำให้คนตัวสูงเสียความมั่นใจเสียเปล่าๆเมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงหันไปสนใจกับหม้อหุงข้าวแทน ไม่ต้องเดี๋ยวผมตักเอง พลับพลึงจึงนั่งลงที่เดิมนึกทึ่งชายหนุ่มอยู่มากขนาดหุงข้าวเป็นด้วยทั้งๆ ที่เธอเป็นผู้หญิงแท้ๆยังหุงข้าวแฉะเลย คุณนี่มีอะไรให้ประหลาดใจมากเหมือนกันนะเธอเอ่ยชม แต่บางสิ่งที่แปลกไปแค่ตักข้าวไม่น่าจะนานนักแต่ธนดลกลับทำยักๆ เยิดๆเหมือนไม่อยากจะยกจานข้าวมาวาง มีอะไรหรือเปล่าคะ พลับพลึงเอ่ยถามก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเขาหันมาพร้อมจานข้าวที่วางลงตรงหน้า ข้าวแฉะ พลับพลึงอุทานทั้งเสียงหัวเราะจนน้ำตาเล็ดก่อนจะรีบหุบปากกลั้นหัวเราะจนหน้าแดงก่ำเมื่อสบเข้ากับใบหน้าบูดขรึมของพ่อครัว ฉันขอโทษค่ะจริงๆ แล้วคุณจะทำข้าวต้มใช่มั้ยแบบนี้ก็ทานง่ายดีนะข้าวต้มกับไข่เจียว ไม่ต้องพูดเอาใจผมหรอก พลับพลึงหยุดหัวเราะแล้วมองหน้าตรงๆ ฉันขอโทษที่หัวเราะอย่างนั้นฉันนี่เสียมารยาทจริงๆ เลยทั้งๆ ที่ฉันเองก็อาจจะทำไม่ได้อย่างคุณเชื่อมั้ยคะว่า ฉันไม่เคยหุงข้าวได้เลยทุกครั้งถ้าไม่เป็นข้าวต้มก็ไม่สุกนี่คุณยังดีนะแค่แฉะเอง สาวผมสั้นช่างพูดจาเอาใจคนอื่น ทานเถอะค่ะฉันหิวแล้ว คุณทานได้แน่นะ โธ่...คุณดลฉันไม่ใช่คนเรื่องมากนะคะอะไรๆ ฉันก็ทานได้ทั้งนั้นแหละคุณต่างหากที่น่าเป็นห่วง ธนดลยิ้มเมื่อได้ยินอย่างนั้น ผมทานได้แน่นอนฝีมือผมเองนี่นะ ถ้างั้นก็ทานเถอะค่ะเดี๋ยวไว้มีโอกาสฉันจะเลี้ยงอาหารอร่อยๆคุณเอง ขอที่ไม่หมดอายุด้วยละกัน พลับพลึงค้อนเล็กน้อยก่อนตอบ แน่นอนรับรองว่าคุณไม่ท้องเสียเป็นครั้งที่สองแน่นอน แล้วเธอก็ฉีกยิ้มกว้างพลอยทำให้อาหารค่ำวันนี้ที่มีแค่ไข่เจียวกับข้าวสวยแฉะก็สามารถเป็นอาหารที่วิเศษได้เผลอแผลบเดียวทั้งข้าวแฉะและไข่เจียวก็หมดจานพลับพลึงอาสาขอเป็นคนล้างจานเพื่อตอบแทนที่ชายหนุ่มเป็นคนทำอาหารให้ทานส่วนธนดลนั้นก็ออกไปนั่งรับลมเย็นๆรอนอกชานหลังจากจัดการในครัวเรียบร้อยพลับพลึงก็เดินตามออกไปนอกชาน ดูเหมือนว่าวันนี้เราจะไม่ได้อาบน้ำพลับพลึงเอ่ยขึ้นอย่างขันๆ ก็ไม่ได้ไปไหนนี่ไว้อาบพรุ่งนี้ก็แล้วกันอีกอย่าง ก็ต่างคนต่างนอนกลิ่นคงโชยไม่ถึงหรอกหรือว่าคุณจะอาบ ก็ได้นะ ผมจะไปเป็นเพื่อน หูย..ไม่ไหวหรอกค่ำแล้ว ฉันน่ะไม่มีปัญหาหรอกแต่คุณสิ ไม่นึกว่าจะทนได้ ธนดลหัวเราะหึหึ ก็แค่คุณไม่พูดให้ใครฟัง โอ้ย ฉันไม่พูดหรอกเพราะคุณเองก็เก็บความลับฉันด้วยนี่ ทั้งสองปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างขบขันสถาปนิกสาวคนนี้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆจริงๆถ้าเป็นคนอื่นนะคงร้องวี้ดว้ายขอให้เขาพาไปอาบน้ำแล้วเพราะทนกับความเหนียวเหนอะไม่ไหว แล้วคืนนี้คุณจะเข้าไปนอนในห้องหรือเปล่า แล้วคุณว่าไงล่ะธนดลย้อนถาม ก็แล้วแต่คุณสิ คุณสะดวกใจหรือเปล่า คุณอยากรู้จริงๆ ธนดลพยักหน้ารอฟัง ก็ไม่สะดวกใจนักหรอกแต่ถ้าคุณจะนอนก็ได้ฉันเสียสละได้ ธนดลหัวเราะเบาๆเพราะนั่นเป็นคำตอบที่เขานึกไว้อยู่แล้วแต่กลับทำให้เขาพอใจมากกว่าจะได้ยินตอบเป็นอย่างอื่นเช่น 'นอนด้วยกันเหมือนเดิมก็ได้นะฉันไม่ถือ'ถ้าเธอตอบแบบนั้นสิเขาคงคิดหนัก อย่าเลยวันนี้น้อยคงยังไม่กลับหรอกเดี๋ยวผมนอนห้องรับแขกเอง แน่ใจนะคะ ธนดลพยักหน้าใบหน้ายังมีรอยยิ้มยิ่งได้ยินเสียงถอนหายใจโล่งอกของอีกฝ่ายเขาก็ยิ่งยิ้มมากขึ้น คุณยังกลัวผมอยู่อีกหรือเปล่า เปล่า แต่ก็ไม่ถึงกับสบายใจฉันไม่ค่อยชินกับการนอนร่วมห้องกับผู้ชาย ขนาดไม่ค่อยชินยังนอนร่วมเตียงหลับเป็นตายทุกคืนมาเดือนกว่า... ผมไม่กล้าทำอะไรคุณหรอกเสียดายเงินห้าล้าน ธนดลเอ่ยขึ้นมาลอยๆพลอยทำให้พลับพลึงเลิกคิ้วอยากจะยกกำปั้นทุบไหล่เขานั่นสินะ ถ้าเขายอมจ่ายก็บ้าแล้วไม่วายมีเขางอกออกมาเพราะค่าตัวเธอคิดอย่างไรก็ไม่น่าถึงห้าล้านบาท คุณคิดได้อย่างนั้นก็ดีแล้วพลับพลึงทำเสียงเยาะพร้อมกับยักไหล่แล้วบิดตัวไปมาสองสามทีฮ้า...ฉันว่าฉันไปนอนดีกว่า คุณจะนอนหลับหรือเพิ่งตื่นเอง นั่นสิ จะนอนหลับหรือพลับพลึงก็ถามตัวเองเหมือนกันแต่ถ้าไม่เข้านอนแล้วจะให้ทำอะไรล่ะจนได้ยินคนตัวสูงเอ่ยขึ้นนั่นถึงได้นึกสนุกขึ้นมา อยู่เล่นยี่สิบคำถามกันก่อนสิ จะดีหรือหรือว่าคุณคิดจะหลอกถามอะไรฉันอีก คุณนี่คิดมากจริงผมก็แค่อยากทำความรู้จักคุณให้มากขึ้น จำเป็นด้วยเพราะอีกไม่นานเราก็จะเหมือนคนไม่รู้จักกันอยู่แล้วนะ นั่นมันเรื่องของอีกตั้งนานอย่าลืมสิว่าเมื่อกลับจากฮันนีมูนเรายังต้องอยู่ในสังคมอีกพักใหญ่การได้เรียนรู้ซึ่งกันและกันบ้างก็น่าจะเป็นผลดีกว่าไม่ใช่หรือ พลับพลึงคิดตามสิ่งที่เขาพูดมานั้นก็ถูกแต่เขาพูดผิดอยู่อย่างนั่นคือเธอต้องอยู่ในสังคมของเขาไม่ใช่สังคมของเราเพราะคงไม่มีโอกาสหรอกที่เขาจะเข้ามาอยู่ในสังคมติดดินของเธอ ก็ได้แต่แหม...อากาศหนาวเป็นบ้าเลยคุณ อืม...จริงด้วย ธนดลมองหาอะไรบางอย่างเขาลุกขึ้นดินหายเข้าไปในบ้านไม่นานก็ออกมาพร้อมกับไวน์แดงขวดใหญ่ ที่นี่มีของแบบนี้ด้วย?พลับพลึงตาโต มีสิ แต่ไม่ค่อยได้เปิดแต่วันนี้พิเศษ เขายื่นขวดไวน์ให้หญิงสาวดู คุณจะมอมฉันหรือไงพลับพลึงหรี่ตามองแต่ก็ยอมรับมาถือไว้ว้าว...ไวน์ดีซะด้วย ไวน์ดีหรือไม่ดีดูกันที่ปีและแห่งผลิตรวมถึงยี่ห้อซึ่งขวดที่เธอถืออยู่นี้มีวันเดือนปีที่ผลิตน่าสนใจเพราะค่อนข้างจะหมักนานแถมเมืองที่ผลิตยังเป็นต้นกำเนิดเจ้าแห่งไวน์ยิ่งราคาไม่ต้องพูดถึงซื้อเหล้าแดงที่พวกวิศวกรโครงการชอบดื่มได้เป็นลังๆ ไม่หรอกแค่รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจคุณจะไม่ดื่มก็ได้ผมไม่ว่าอะไรหรอก เรื่องอะไรของดีแบบนี้ฉันต้องชิมเธอลอยหน้าลอยตาแล้วยิ้มเผล่ อย่าเลยคุณเป็นผู้หญิงนะ อ้าวแล้วคุณเอาออกมาทำไมล่ะถ้าไม่อยากให้ฉันดื่มด้วยอ้อ หรือแค่อยากอวดว่ามีของดีราคาแพงฉันรู้นะว่าคุณไม่ได้คิดแบบนั้นนี่อย่าแอ๊บน่าก็คิดซะว่าดื่มฉลองความเข้าใจกันระหว่างเราก็ได้ ธนดลสะบัดเสียงหัวเราะช่างพูดซะจริงสถาปนิกคนนี้เขาก็แค่พูดเล่นเท่านั้นร่ายมาซะยาวเชียวเท่านี้ก็รู้แล้วว่าอยากดื่มมาก เสียงเปิดไวน์ดังเปาะพอๆกับรอยยิ้มหวานฉ่ำของคนรอดื่มธนดลยื่นแก้วไวน์สีแดงช้ำส่งให้หญิงสาวด้วยท่าทางสบายๆต่างจากอีกฝ่ายที่รับมาด้วยความตื่นเต้น ว้าว!กลิ่นห๊อมหอม ลาภปากฉันจิรงๆ หากเป็นผู้หญิงคนอื่นยามเมื่อยื่นมือมารับแก้วไวน์จากมือเขาคงต้องโปรยเสน่ห์จากดวงตาจนหวานฉ่ำคงไม่มีโอกาสได้เห็นท่าทางตื่นเต้นกระดี๊กระด๊าว่าอยากดื่มไวน์ราวกับเป็นน้ำทิพย์ที่หล่นลงมาจากฟากฟ้าอย่างนี้ธนดลมองหญิงสาวอย่างเพลิดเพลิน อย่าดื่มมากนะคุณเดี๋ยวจะเมาก่อนจบยี่สิบคำถาม ไม่มีทางหรอกแล้วจะให้ใครเริ่มก่อนดีล่ะ ธนดลแทบจะไม่ต้องคิดก็เอ่ยเลดี้เฟิร์ส ได้เลยพลับพลึงเบิ่งตาเธอวางแก้วไวน์ลงเอามือถูกันไปมาราวกับกำลังจะลงสนามประลองฝีมือฉันอยากรู้ว่าคุณเป็นคนยังไงแล้วหรี่ตารอคำตอบ ขอความจริงนะคุณ ธนดลยกยิ้มเมื่อถูกดักคอก็คนดีคนหนึ่ง ฮะ แค่นี้ ขี้โกง
พลับพลึงต่อว่าเพราะคำตอบนั้นกว้างสุดจะบรรยาย แล้วคุณต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ ก็อย่างเช่นว่านิสัย ใจคอ อารมณ์ อะไรประมาณนี้อ่ะ กี่คำถามแล้วเนี่ย พลับพลึงถลึงตามอง คำถามเดียวสิแต่ถ้าคุณไม่ตอบก็ได้นะฉันจะได้ไปนอนเธอยิ้มเพราะแค่ได้ดื่มไวน์ราคาแพงไปแก้วหนึ่งก็คุ้มแล้วแถมยังไม่ต้องถูกถามอีกต่างหาก ถ้าคนไม่รู้จักก็อย่างที่คุณเห็นคุณชอบพูดว่าไงนะ ขี้เก๊กส่วนอารมณ์ ผมค่อนข้างเก็บอารมณ์ได้ดีทีนี้ตาผมบ้างละนะ ได้สิ ฉันก็เป็นคน... เดี๋ยวผมยังไม่ได้ตั้งคำถามเลย พลับพลึงอ้าปากค้างกับคำตอบที่กำลังจะเอ่ย อ้าว
ก็นึกว่าคุณอยากรู้เหมือนกับที่ฉันอยากรู้ เรื่องนั้นผมพอดูออก พลับพลึงรู้สึกวูบๆไม่ค่อยสบายใจขึ้นมารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องระหว่างที่รอคำถาม ทำไมคุณถึงยอมแต่งงานแทนพิมพ์พรรณ พลับพลึงถอนหายใจเฮือกที่จริงคำถามนี้เขาก็น่าจะรู้อยู่แล้วตั้งแต่ต้นแต่เมื่อเอ่ยถามอีกครั้งก็จะตอบให้ ก็อย่างที่คุณรู้ถ้าฉันไม่ยอมแต่งลุงกับป้าก็ถูกคุณฟ้องล้มละลาย เหตุผลแค่นี้ อือ ฮึ คุณกำลังโกหกก็ไหนคุณบอกว่าจะไม่โกหกไง พลับพลึงหน้าบึ้งกระเง้ากระงอดเมื่อถูกจี้เอาสิ ในเมื่ออยากรู้นักก็จะบอกความจริงให้รับรู้ ฉันเป็นเด็กกำพร้าป้าเลี้ยงฉันมาอย่างลูกในไส้ส่งเสียให้เรียนจนจบปริญญาตรีและฉันคงอกตัญญูมากหากจะปล่อยให้ท่านลำบากตอนแก่อีกอย่างท่านก็เอ่ยปากขอร้องด้วยตัวเองตอนนั้นพิมพ์ก็หายตัวไปแล้วถ้าฉันยังไม่ยอมทำตามที่ท่านขอลุงกับป้าฉันคงตรอมใจซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันทนดูไม่ได้ตอนแรกป้าบอกว่าแค่เข้าพิธีหลอกๆซึ่งฉันก็คิดว่าคงไม่เป็นไรแต่เมื่อเอาเข้าจริงกลับตกกระไดพลอยโจนพลับพลึงหยุดเธอช้อนตามองคนตรงหน้าที่กำลังตั้งใจฟังคุณจะเชื่อมั้ยว่าถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นฉันก็อาจจะค้านหัวชนฝาแต่ก็แปลกนะเมื่อเห็นหน้าคุณฉันมีความรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนใจร้ายฉันคงจะไม่เป็นไรอ้อ...และฉันยังรู้สึกอีกว่าคุณไม่ใช่คนมักง่าย อะไรทำให้คุณถึงคิดแบบนั้น นี่เป็นคำถามที่สองใช่มั้ยพลับพลึงย้อนแล้วก็ตอบคำถามต่อง่ายนิดเดียวไม่มีผู้ชายคนไหนที่มีความเพียบพร้อมอยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักและไม่รู้จักหรอกฉันพูดถูกมั้ยคะ ธนดลอมยิ้ม แล้วทำไมถึงมีข้อตกลงระหว่างแต่งงาน อ้าว
คุณถึงแม้จะเป็นคนที่มีลักษณะไว้ใจได้แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นอย่างนั้นเสมอไปฉันก็ต้องป้องกันตัวเองไว้ก่อนสิอีกอย่างนักธุรกิจอย่างคุณคงไม่กล้าลงทุนด้วยเงินตั้งหลายล้านกับผู้หญิงธรรมดาที่ไม่รู้จักมักจี่หรอกถ้าคุณทำอย่างนั้นคุณก็...พลับพลึงรีบหุบปากก่อนที่หลุดคำไม่สุภาพออกไปแต่ยกมือชูนิ้วชี้งอๆทั้งสองข้างไว้บนหัว คุณกำลังจะบอกว่าผมเป็นเจ้าทุย เปล๊า! พลับพลึงปฏิเสธหากแต่หัวเราะก๊ากคุณใช้ไปสามคำถามแล้วนะ ธนดลยิ้มยกไวน์ขึ้นขอชนแก้วอีกฝ่ายก็ไม่ปฏิเสธเพราะพอดื่นไวน์แล้วก็ทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น ฉันขอถามเรื่องส่วนตัวคุณหน่อยได้มั้ย ธนดลยักไหล่ ที่คุณจ่ายเงินยี่สิบห้าล้านให้ลุงกับป้าแถมด้วยการแต่งงานหลอกๆนี่ เพราะคุณประชดชีวิตหรือเปล่า ส่วนหนึ่ง แค่ส่วนเดียว? พลับพลึงมองชายหนุ่มหวังจะได้รู้อะไรมากกว่านี้ ก็อาจจะจริงอย่างที่คุณว่าผมกำลังประชดชีวิต ธนดลมองเห็นทางออกกับคำตอบต้องขอโทษด้วยจริงๆที่ไม่สามารถตอบตามความจริงได้ทั้งหมดเมื่อมองเห็นคำถามยุ่งยากรำไรจึงตัดบทด้วยการยกแก้วไวน์ขึ้นแล้วเลื่อนไปแตะแก้วของหญิงสาวซึ่งยังตั้งอยู่ตรงหน้าเสียงแก้วชนแก้วใสดังกริ๊ง!กังวานแข่งกับเสียงระงมของสรรพสัตว์อย่างเช่นจิ้งหรีดเรไร แล้วพยักหน้าให้หญิงสาวยกแก้วขึ้นตามคำเชื้อเชิญ สำหรับมิตรภาพ พลับพลึงค้อนเมื่อถูกบังคับให้ดื่มอย่างนั้นจริงๆจะบอกว่าเขาบังคับก็ไม่ถูกเพราะเธอก็กำลังติดใจไวน์ราคาแพงลิ่วนี้อยู่ระหว่างไวน์ราคาแพงกับเหล้าขาวผสมน้ำแดงที่กลุ่มวิศวกรและสถาปนิกอย่างพวกเธอดื่มกินกันบ่อยๆนั้นมันช่างต่างกันลิบลับตอนนี้พลับพลึงเข้าใจแล้วว่าทำไมราคาของเครื่องดื่มถึงได้ต่างกันนอกจากจะเป็นการแบ่งชั้นวรรณะของผู้ดื่มแล้วยังแบ่งตามรสชาติที่หอมหวานบาดลิ้น ต่างกันอีกด้วยไวน์แดงราคาแพงขวดนี้ ทั้งหอมทั้งหวาน ทั้งนุ่ม ชวนให้หลงใหลจริงๆ ด้วยความเจ้าเล่ห์ในแบบฉบับของพ่อค้าธนดลสามารถนำพาบทสนทนาออกจากเรื่องส่วนตัวไปได้อย่างแนบเนียนจากคนเคร่งขรึมเขาสามารถนำพาเสียงหัวเราะด้วยบทสนทนาแปลกใหม่ติดมุขตลกเล็กๆชวนให้เคลิบเคลิ้มไปกับเขาได้ไม่ยากยิ่งหัวเราะมากเท่าไหร่ก็ยิ่งชนแก้วกันบ่อยมากขึ้นเท่านั้นพอเริ่มมึนๆ เรื่องโก๊ะๆของแต่ละคนก็เริ่มเปิดเผยโดยเฉพาะพลับพลึงดูเหมือนว่าเธอจะปล่อยเรื่องส่วนตัวออกมาอย่างไม่ปิดบังทำให้ธนดลพอใจกับการสังสรรค์ครั้งนี้ไม่น้อยสุดท้าย
คำถามที่คิดว่าจะถามอีกฝ่ายก็ถูกกลบไปด้วยเรื่องขบขัน ฉันไม่ไหวแล้วล่ะฉันว่าเราไปนอนได้แล้วมั้ง แก้วแล้วแก้วเล่ายิ่งดื่มก็ยิ่งถูกคอมารู้ตัวอีกทีก็เมื่อรอบๆตัวเริ่มหมุนติ้วๆ เดี๋ยวสิคุณไวน์ยังไม่หมดเลยธนดลเอื้อมมือไปรั้งแขนไว้พลับพลึงปรือตามองไวน์เหลืออีกนิดหน่อยจึงพยักหน้ารับ ก็ได้ ถ้างั้นก็... เธอยื่นแก้วไวน์ไปหาเพื่อให้เขารินไว้ให้แล้วชนแก้วดังกริ๊งแข่งกับเสียงของหรีดหริ่งเรไรที่กำลังร้องระงม หมดแก้วนะคุณ ธนดลรับคำท้าด้วยความเต็มใจยอมรับว่าตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยมีความสุขกับการดื่มมากเท่าวันนี้เลย สองร่างโซเซพยุงกันไปนอนแต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะมีอาการหนักกว่าเพราะดวงตาปิดสนิทแทบจะไม่เหลือสติรับรู้พลับพลึงพึมพำได้ศัพท์บ้างไม่ได้ศัพท์บ้างเธอพาเธนดลข้าไปนอนในห้องแล้วก็ล้มลงที่เตียง เฮ้...คุณขยับไปหน่อยสิ แล้วผลักคนที่นอนครางอืออาอยู่ข้างๆให้เขยิบแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะคนตัวใหญ่ไม่ให้ความร่วมมือแถมยังพลิกตัวมาทางเธออีกแต่นั่นยังไม่ร้ายเท่ากับมือที่ควานสะเปะสะปะชวนขนลุกจนต้องยันออกจิตใต้สำนึกของพลับพลึงผุดขึ้นในหัวทันทีเมื่อเจอกับเหตุการณ์อย่างนี้ ต้องป้องกันตัว! จะมีวิธีใดดีไปกว่าการสวมกางเกงหลายๆชั้นนั่นคือสิ่งแรกที่พลับพลึงคิดได้จึงเดินตุปัดตุเป๋ไปที่ตู้เสื้อผ้ารื้อค้นหากางเกงให้มากที่สุดเท่าที่จะหาได้มาสวมทับซ้อนกันให้มากที่สุดเท่าที่จะสวมใส่ได้แล้วก็คลานขึ้นไปนอนบนเตียงเคียงคู่กับชายหนุ่มซึ่งหลับไหลไปแล้วด้วยความหนาวเหน็บที่เย็นยะเยือกขึ้นทุกทีทำให้สองร่างที่ไร้สติควานหาผ้าห่มแต่นั่นยังไม่สามารถคลายหนาวได้เท่ากับอ้อมกอดของกันและกันเสียงครางอืออาค่อยๆอ่อนแรงลงจนเงียบไปในค่ำคืนนั้น ...ผ้าห่มนวมหนานุ่มหรือจะเท่าอ้อมกอดของมนุษย์สุดสวาท... ต่างยิ้มแก่ความฝันที่เลือนรางอยู่ในอากาศในนิทรารมย์ที่สุขสมนานเท่าใดแล้วหนอที่ไม่เคยฝันหวานอย่างนี้ยิ่งทำให้อ้อมกอดของทั้งคู่นั้นแนบแน่นจนแทบจะเป็นร่างเดียวกันโดยไม่สนใจเวลาที่เคลื่อนคล้อยของท้องฟ้าที่มืดดำค่อยๆมีสีสันจากแสงอาทิตย์แต่งแต้มขึ้นจนเหลืองทองหากแต่สองร่างยังกอดกันกลมอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนาซึ่งห่อหุ้มทั้งคู่ไว้ข้างใน แสงแดดลอดผ่านมาทางหน้าต่างแยงเข้าเต็มตาคนบนเตียงจนหนังตาขยิบแต่ก็ยังไม่สามารถลืมตาได้ด้วยความหนักอึ้งของฤทธิ์แอลกอฮอล์ต่างจากมือหนาที่มีประสาทสัมผัสเร็วกว่าเริ่มออกแรงลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของหญิงสาวซึ่งไม่ต่างจากอีกฝ่ายที่เริ่มบิดขี้เกียจแต่เมื่อไม่สามารถบิดตัวได้เต็มที่หนังตาก็ค่อยๆเปิดมือบางที่ลูบไปตามสิ่งแปลกปลอมในรังผ้าห่มทำให้ต้องรีบลืมตาขึ้นเต็มตาดวงตาสองคู่ลืมขึ้นสบตากันปิ๊งๆก่อนจะเบิกกว้างราวกับเห็นเอเลี่ยนปรากฏอยู่ตรงหน้า กรี๊ด!!!! อ้าก!!!.... สองเสียงกรีดร้องต่อหน้ากันด้วยความตกใจ คุณมานอนตรงนี้ได้ไงเนี่ย!แล้วนี่คุณทำอะไรฉันพลับพลึงเมื่อตั้งสติได้ก็โวยวายยกใหญ่พยายามขืนตัวออกจากรังผ้าห่มแต่ก็ทำได้ยากเย็นเพราะมันพันตูแน่นยิ่งกว่าข้าวต้มมัด อย่าดิ้นสิคุณเดี๋ยวก็ตกเตียงหรอกธนดลเค้นเสียงสั่งคนโวยวายเมื่อตั้งสติได้ คุณนี่ไว้ใจไม่ได้จริงๆไหนว่าจะไปนอนห้องรับแขกไงแล้วนี่มานอนบนเตียงเดียวกับฉันทำไมออกไปสิ พลับพลึงยังพยายามผลักดันร่างหนาให้ออกห่างและพยายามหาทางออกจากรังผ้าห่มให้เร็วที่สุดแต่ยิ่งดิ้นร่างกายก็ยิ่งมีโอกาสเสียดสีกับร่างหนามากขึ้น อย่าดิ้นสิคุณ ธนดลดุเมื่อแรงเสียดสีกำลังทำให้เขาประคองตัวและอารมณ์ได้ยากลำบาก คุณนั่นแหละที่ดิ้น พลับพลึงเองก็ขึ้นเสียงก่อนใบหน้าที่เพิ่งตื่นจะเกิดอาการร้อนผ่าวยิ่งเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนร่วมชะตากรรมใต้ผ้าห่มก็ยิ่งร้อนผะผ่าวมากขึ้นจนต้องหยุดดิ้นไปชั่วขณะ เชื่อผมหรือยัง ธนดลเอ่ยเป็นนัยๆทำให้สาวไม่โสดแต่ยังสดเข้าใจเรื่องแบบนี้ไม่ต้องถึงกับมีประสบการณ์ก็พอจะเข้าใจใช่ร่างกายของเธอกำลังทำให้อะไรบางส่วนของธนดลไม่สามารถบังคับให้อยู่กับร่องกับรอยได้ คุณนี่ลามกที่สุดแล้วนี่จะทำไง พลับพลึงต่อว่าแต่ยังไม่ทันได้คำตอบเธอก็ร้องยี๊กรี๊ดออกมาอีกแล้วเริ่มผลักไสคนตัวโตอีกครั้งเมื่อรู้สึกขนลุกเกรียวด้วยเหตุว่าอะไรที่อยู่ใต้ร่มผ้านั้นดุนดัน คุณทำอะไรของคุณเนี่ยออกไปนะ! โอ๊ะโอ้ย... สองร่างที่ยื้อยุดกันอยู่บนเตียงหล่นตุบลงพื้นหลังกระแทกแต่โชคดีที่เป็นหลังของธนดลเป็นเบาะรองรับพลับพลึงจึงไม่รู้สึกเจ็บอะไรนอกจากด้านหน้าของเธอจะกระแทกกับหน้าอกแกร่งและส่วนที่บังคับไม่ได้ของชายหนุ่มก็โดนตัวเธอเต็มเปาเธอเบิกตากว้างท่าทางไม่ต่างคนเสียสติทุบกำปั้นรัวที่อกของคนใต้ร่างไม่ยั้ง โอ้ยคุณ ผมเจ็บนะคุณทำบ้าอะไรเนี่ยแค่ผมเป็นเบาะรองให้คุณนี่ก็เจ็บพอแล้วนะ พลับพลึงหน้าแดงก่ำไม่สามารถบอกถึงสาเหตุได้ว่าทำไมเธอถึงต้องหน้าแดงและต้องรัวกำปั้นทุบอกเขาอย่างนี้ทำได้เพียงสบถในใจเท่านั้นเพราะแรงตกจากเตียงทำให้ตัวเธอกระแทกเข้ากับอะไรบางอย่างที่แข็งแรงเกินปกติจนเกิดอาการวูบวาบขึ้นทั้งตัวพลับพลึงหันซ้ายแลขวาแล้วพยายามพลิกตัวลงจากร่างหนาเพื่อคลี่ผ้าห่มออกจากตัวให้เร็วที่สุด บ้าที่สุดเลยคุณนี่มันคนฉวยโอกาสของแท้ เธอยังสบถพึมพำต่อว่าต่อขานจนธนดลเองก็โมโหจึงยุดร่างบางไว้ไม่ให้ออกไปจากผ้าห่ม ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะ ใช่ คุณไม่ได้ทำแต่ไอ้นั่นของคุณทำ ร้ายกาจมาก!เธอเถียงอย่างเอาจริงเอาจัง นี่คุณ เช้าๆแบบนี้อะไรมันจะตึงมันจะตื่นผมก็ห้ามมันไม่ได้เพราะมันเป็นของมันเองมันเป็นธรรมชาติคุณเข้าใจหรือเปล่าแล้วเรื่องที่ผมมานอนม้วนต้วนอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกับคุณนี่ผมก็ไม่รู้เรื่องว่ามาได้ยังไงคุณลืมไปแล้วหรือไงว่าเมื่อคืนนี้เราดื่มไม่แน่นะเมื่อคืนคุณอาจจะเป็นคนพาผมเข้ามาในห้องเองก็ได้ พลับพลึงอ้าปากค้างแล้วภาพที่เลือนรางของเมื่อคืนก็ค่อยๆปรากฏ แทบจะกรี๊ดออกมาดังๆอีกครั้งเมื่อเป็นอย่างที่เขาพูดมาจริงๆเธอเป็นคนพาเขาเข้ามานอนในห้องนี้จริงๆ ฉันคิดผิดจริงๆที่ดื่มไวน์กับคุณ เพราะเห็นแก่ของแพงแท้ๆเล้ย พลับพลึงดุตัวเอง แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรคุณแค่นี้ก็น่าจะพอใจนะส่วนไอ้เรื่องผ้าห่มที่พันเป็นหนอนอยู่เนี่ยผมเข้าใจว่าไม่ใช่ฝีมือผม พลับพลึงแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีนอกจากใบหน้าจะร้อนผ่าวๆแล้ว ยังต้องเบ้หน้าเบือนหนีหลับตาปี๋ด้วยความอับอายแน่ล่ะนอนดิ้นพันผ้าห่มเข้าหาตัวเป็นนิสัยที่เธอกระทำโดยไม่รู้ตัวบ่อยๆ ว่าไงแล้วทีนี้จะต่อว่าอะไรผมอีกมั้ย ไม่ก็ได้ถ้างั้นคุณก็อยู่นิ่งๆแล้วกัน ฉันจะได้คลี่ผ้าห่มออก ธนดลเบ้ปากพยักหน้านอนหงายรอให้อีกฝ่ายหาทางมุดออกนอกผ้าห่มก่อนเมื่อเธอหลุดออกจากผ้าห่มได้เขาก็แทบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสภาพของหญิงสาวที่กำลังยืดตัวยืนขึ้น คุณไม่ต้องห่วงไปหรอกปราการคุณแน่นหนาซะขนาดนั้นผมคงไม่มีปัญญาทำอะไรคุณหรอก พลับพลึงหน้าเหลอเพราะไม่เข้าใจความหมายออกจะโกรธเสียด้วยซ้ำกับเสียงหัวเราะขบขันนั่นขนาดถลึงตามองเขายังไม่ยอมหยุดหัวเราะเลยจนต้องก้มลงมองตามสายตาขบขันและอีกครั้งที่อยากแทรกแผ่นดินหนีนี่มันชุดอะไรกันยะยายพลับพลึงเธอถามตัวเองด้วยความอับอายกางเกงทั้งสั้นทั้งยาวนุ่งทับซ้อนกันไม่รู้กี่ชั้นต่อกี่ชั้นแถมที่น่าอายไปกว่านั้นเห็นจะเป็นกางเกงตัวนอกสุดซึ่งเป็นผ้าตัวบางสีชมพูอ่อนซึ่งไม่ควรนำออกมาให้ใครเห็นสภาพตอนนี้น่าเกลียดกว่าซุปเปอร์แมนซะอีก คุณคงจะมีไอดอลเป็นซุปเปอร์แมนผมว่าซุปเปอร์แมนแต่งตัวแย่แล้วคุณยังแย่กว่าอีกดูสิสวมเข้าไปได้ยังไงตั้งหลายชั้นไม่รู้สึกอึดอัดบ้างหรือไงครับคุณพลับพลึง นี่คุณ!หยุดหัวเราะนะ พลับพลึงออกคำสั่งทั้งใบหน้าแดงก่ำตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องรู้สึกอับอายขนาดนี้เลย ก็เพราะคุณนั่นแหละถ้าไม่เพราะคุณฉันคงไม่ต้องทำอะไรบ้าๆแบบนี้พลับพลึงค้อนขวับแล้วรีบถอดกางเกงตัวที่ไม่จำเป็นออกอย่างกระฟัดกระเฟียด แต่ก็น่ารักดีนะ พลับพลึงชะงักมือที่กำลังถอดกางเกงตัวที่สองหันไปมองชายหนุ่ม ปกติผมไม่เคยชอบผู้หญิงผมสั้นแต่คุณเป็นคนแรกที่ทำให้ผมเปลี่ยนใจไปอาบน้ำกันเถอะไม่อย่างนั้นคุณกับผมคงเป็นเนื้อหมักแน่ ขืนซักแห้งอีกวันคงเข้าขั้นซกมกแล้ว
พลับพลึงซึ่งอยู่ในชุดกระโจมอกนั่งแช่อยู่ในน้ำข้างโขดหินเธอวิดน้ำเล่นด้วยอาการเลื่อนลอยบรรยากาศที่เย็นยะเยือกไม่ได้มีผลต่อคนที่กำลังเหม่อเสียงน้ำไหลกระทบโขดหินหลายๆก้อนก็เช่นกันเหมือนเป็นเพียงเสียงลมที่แผ่วเบาเหมือนธาตุอากาศที่ไม่มีตัวตนจนเสียงทุ้มร้องเรียกเธอถึงได้ดึงสติกลับมา คะ ฉันอยู่นี่ค่ะอย่าเพิ่งมา!ฉันยังไม่ขึ้นจากน้ำ แล้วรีบร้องบอกเมื่อเสียงทุ้มนั้นใกล้เข้ามาทุกทีพลับพลึงรีบขึ้นจากน้ำผลัดผ้า หนาวขนาดนี้ทำไมไม่รีบอาบเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก เรื่องของฉันน่า ธนดลแค่นหัวเราะเรื่องของเธอที่ไหนล่ะเพราะถ้าหากไม่สบายขึ้นมาก็เดือดร้อนเขานี่แหละที่ต้องดูแล ขึ้นบ้านเถอะดูสิ ผมเผ้าเปียกชุ่มไปหมด เขาส่ายหัวอย่างระอากับคนไม่ดูแลตัวเองหันไปเก็บอุปกรณ์อาบน้ำแล้วเดินนำหน้ากลับบ้านแต่ก็ยังไม่วายพึมพำให้ได้ยิน วันนี้น้อยคงจะกลับมาแล้วล่ะ แน่ใจหรือคะ ไม่แน่ใจ อ้าว ก็แค่คาดเดาเพราะหลายวันแล้ว พลับพลึงพยักหน้าคิดตาม อุ๊ย!คนตกใจเงยหน้าขึ้นมองคนเดินนำหน้าที่หยุดเดินกะทันหันจะหยุดก็บอกกล่าวบ้างสิคะคุณ ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ พลับพลึงค้อนเล็กๆไม่ได้ตั้งใจของเขาแต่ทำให้หน้าอกของเธอชนกับแผ่นหลังเขาเต็มๆพอๆ กับใบหน้าที่ยู่เข้าไปหลังเขาเต็มหน้า แล้วคุณหยุดทำไมมิทราบพลับพลึงเสียงเขียว เงียบๆ! พลับพลึงเบิกตากับเสียงเข้มหรี่เล็กเธอเงยหน้าเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าหล่อแล้วมองตามทิศทางของสายตาที่แน่วแน่ ฮะ! เสียงอุทานไม่อาจจะลอดออกมาได้เพราะมือใหญ่ปรี่เข้าปิดปากแต่พลับพลึงก็รับรู้ด้วยสัญชาตญาณว่าเสียงอุทานนั้นชัดเจนอยู่ในใจเธอเพียงไรร่างบางแข็งทื่อชาไปทั้งตัวเมื่อรับรู้สาเหตุที่ทำไมชายหนุ่มหยุดเดิน ไปเถอะ ธนดลเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นานเขาเลื่อนมือออกจากปากบางแล้วออกตัวเดิน รอด้วยสิคุณ พลับพลึงรีบจ้ำอ้าวเมื่อตามเขาทันเธอก็คว้าแขนเขาเพื่อหาที่พึ่งพิงธนดลก้มลงมองแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรกลับเดินยิ้มไปจนถึงบ้าน ผมนึกว่าคุณกลัวไม่เป็นซะอีก บ้าหรือคุณฉันก็คนนะ แถมเป็นผู้หญิงนั่นงูนะไม่กลัวก็บ้าแล้วอย่าว่าแต่ฉันเลยคุณเองก็กลัวใช่มั้ยล่ะไม่งั้นไม่ยืนตัวแข็งทื่อเป็นสากแบบนั้นหรอก ใครว่าผมกลัว ก็ฉันนี่ไงถ้าไม่กลัวแล้วคุณหยุดเดินทำไมล่ะพลับพลึงได้ทีถือโอกาสล้อแถมเยาะด้วยดวงตา การนิ่งนี่หมายถึงกลัวอย่างเดียวหรือไง ถ้าไม่กลัวแล้วหมายความว่ายังไงล่ะคะคุณชายนายแบงค์พลับพลึงใช้น้ำเสียงประชดประชัน เขาไม่ได้ทำอะไรเราซะหน่อยคุณคิดดูนะ ระหว่างงูกับคนใครกลัวใครกว่ากัน งูสิพลับพลึงตอบอย่างไม่ต้องใช้เวลาคิด แต่ผมว่าคนนะพลับพลึงเบิ่งตาอย่างต้องการคำอธิบายธนดลจึงอธิบายให้ฟังตามสิ่งที่เขาคิดคนเจองูยังมีโอกาสรอดแต่ถ้างูเจอคนงูตายลูกเดียว พลับพลึงย่นคิ้วงงความคิดผู้ชายคนนี้แปลกๆแต่เมื่อคิดตามมันก็จริงของเขางูกัดคนก็เพราะตกใจและป้องกันตัวแต่คนถ้าเจองูต้องฆ่าให้ตายเพราะความกลัวและความสะใจใช่ คนน่ากลัวกว่าจริงๆ ด้วย แสดงว่าเมื่อกี้นี้คุณตั้งใจอยู่นิ่งๆเพื่อให้งูหนีไป ก็ไม่เชิงหรอกกลัวด้วยส่วนหนึ่ง พลับพลึงย่นจมูกค้อนไม่เห็นจะต้องอธิบายยืดยาวให้เธอเขวไปด้วยเลยหญิงสาวเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ ร้ายนักนะคุณชายนายแบงค์
*********** ^^
| Create Date : 09 ธันวาคม 2557 |
| Last Update : 9 ธันวาคม 2557 9:54:26 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 6933 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [