Group Blog
 
 
กันยายน 2556
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930 
 
25 กันยายน 2556
 
All Blogs
 
พ่ายพรหมลิขิต ตอนที่ 1

เนื่องจากชื่อนิยายซ้ำปุ้ยเลยต้องรีบเปลี่ยนเพื่อให้เกียรติเจ้าของนิยายท่านนั้นค่ะ หวังว่าชื่อนี้คงไม่ซ้ำใครแล้วน๊า...


1

หนึ่งสัปดาห์ก่อน....

“งานนี้ต้องพลับแล้วล่ะ”

ตระการหัวหน้าสถาปนิกซึ่งเพิ่งกลับจากพบลูกค้าที่กรุงเทพฯข้อมูลที่ได้จากลูกค้านั้นเป็นสไตล์การออกแบบที่พลับพลึงถนัดแต่ที่ต้องเรียกคุยก็เพราะพลับพลึงนั้นยังมีงานออกแบบบ้านพักบนดอยค้างอยู่ประเมินจากเวลาแล้วตระการคิดว่างานนั้นน่าจะใกล้เสร็จแล้วจึงคิดจะมอบงานชิ้นนี้ให้ต่อบวกกับงานที่กำลังทำอยู่นั้นอยู่ในเขตจังหวัดเดียวกันน่าจะไม่ใช่เรื่องยากที่จะไปดูแลยามก่อสร้าง

“ได้ค่ะพลับไม่มีปัญหาหรอกว่าแต่ทำไมสีหน้าคุณต้นไม่ดีเลยล่ะคะ”

คุณต้นหรือตระการพ่นลมหายใจออกมาหนักหน่วงไม่อยากจะนินทาลูกค้าก็ต้องนินทาให้ฟังก่อนที่ลูกน้องจะมาถอนหงอกทีหลัง

“พี่คิดว่าลูกค้าคนนี้ค่อนข้างเอาใจยากซักหน่อย”จากที่ฟังรายละเอียดของตัวบ้านที่อยากได้อีกอย่างลูกค้ารายนี้ดูจะไม่ค่อยมีอารมณ์ขันซักเท่าไหร่ด้วย

พลับพลึงเลิกคิ้วเบ้ปากคาดว่าคงจะเจอลูกค้างี่เง่าอีกแล้วแต่ก็ไม่ได้รู้สึกกังวลอะไรเพราะแต่ละงานที่ตระการส่งให้นั้นก็ไม่หมูอยู่แล้วไม่เจอลูกค้างี่เง่าก็เจอลูกค้ารู้มากชอบอวดภูมิสั่งแก้นั่นโน่น นี่ โดยไม่เชื่อถือคนที่ร่ำเรียนมา

“พี่ไม่กล้าส่งงานให้คนอื่น”

สีหน้าตระการไม่สู้ดี

“ลูกค้าผู้ชายละสิคะ”

“ใช่และเพราะเหตุนี้พี่ถึงอยากให้พลับรับงานนี้”

“แล้วถ้าเขาไม่ปลื้มงานของพลับล่ะคะ”

“ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันอีกทีแต่พี่ว่าพลับน่าจะเอาอยู่”

พลับพลึงย่นคอสยองก็ไม่มั่นใจว่าจะเอาอยู่อย่างที่ตระการต้องการจริงอยู่ที่เธอเป็นผู้หญิงแต่ความเป็นกุลสตรีมีน้อยมากแถมความอดทนยังน้อยตามไปด้วยจะเอาความสวยเข้าสู้แต่ก็นะส่องกระจกทุกวันก็พอจะรู้ตัวเองดีแต่นั่นกลับสวนทางกับความคิดของตระการสถาปนิกสาวเพียงคนเดียวของสำนักงานแม้ไม่ใช่คนสวยโดดเด่นจนต้องเหลียวหลังในวินาทีแรกแต่ก็มองแล้วไม่เบื่อ ปากนิดจมูกหน่อย โด่งรั้นชวนให้ค้นหาดวงตากลมโตเป็นประกายดึงดูดเพศตรงข้ามไม่น้อยแถมความรู้ทางสถาปัตย์ก็พอตัว

“นะพลับงานนี้พี่ไม่กล้าส่งให้คนอื่นจริงๆ”

พลับพลึงถอนหายใจพรืด“ไม่ต้องอ้อนขนาดนี้พลับก็รับอยู่แล้วค่ะ”

ใครจะกล้าปฏิเสธงานกันล่ะมีหวังอดโบนัสตอนสิ้นปี

“แล้วพลับต้องทำไงบ้างคะ”

“อาทิตย์หน้าลูกค้าจะขึ้นมาเชียงใหม่พี่จะส่งพลับไปพบคุณดล อ้อลูกค้าชื่อธนดล”

พลับพลึงพยักหน้ารับรู้พร้อมรับเอกสารคร่าวๆเพื่อศึกษาความต้องการของลูกค้าแล้วลุกเดินออกไปจากห้องตระการพยักหน้าส่งลูกน้องสาวแล้วถอนหายใจหนักหนุ่มหล่อก็ต้องส่งสาวสวยไปปลาบต่อให้เรื่องมากแค่ไหนก็คงต้องเกรงใจความสวยบ้างล่ะแต่แล้วตระการก็ส่ายหน้านี่ถ้าลูกน้องสาวจะคิดโมดิฟายด์ตัวเองขึ้นอีกนิดก็คงจะดีกว่านี้ชักเบื่อเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์และผมซอยสั้นเต็มที

พลับพลึงเป็นผู้หญิงสวยก็จริงปากนิด จมูกหน่อยผิวขาวอมเหลืองอย่างผิวคนเอเชียแต่อาจจะเอียงไปทางพม่าซักหน่อยดวงตารีเล็กดื้อรั้นแต่ก็มีเสน่ห์ยามสบตามักวาววับตื่นเต้นชวนน่ามองจมูกโด่งรั้นยิ่งรับกับปากรูปกระจับริมฝีปากสีชมพูโดยไม่ต้องแต่งแต้มลิปสติกสีใดๆรูปร่างอรชรสมส่วนส่วนสูงมาตรฐานหญิงเอเชียแต่สำหรับตระการจะมองว่าผอมไปซักหน่อยแต่ถ้าเทียบกับส่วนสูงแล้วถือว่าสมส่วนเสียแต่ว่าไม่รู้จักแต่งตัวให้เข้ากับหน้าตาที่สะสวยนั้นตั้งแต่ทำงานด้วยกันมานับครั้งได้ที่จะเห็นพลับพลึงใส่เสื้อแขนกุดอ้อนอกเสียจากชุดสุภาพที่ต้องถูกบังคับให้สวมใส่ยามต้องไปงานพิธีการอย่างเช่นงานแต่งงาน หรืองานเลี้ยงของบริษัท


คนได้รับมอบหมายงานเมื่อสามวันที่แล้วชะลอฝีเท้าเมื่อเดินเข้ามาถึงโต๊ะประชาสัมพันธ์ของโรงแรมยกข้อมือขึ้นดูเวลาเหลืออีกห้านาทีจะถึงเวลานัด

“ขอโทษค่ะฉันมาพบคุณธนดล”พลับพลึงแจ้งความประสงค์กับประชาสัมพันธ์สาว

พนักงานสาวก้มดูโน้ตแล้วถามกลับไปว่า“คุณคงเป็นสถาปนิกที่คุณธนดลนัดไว้”

“ค่ะ ฉันเอง”

“ถ้าอย่างนั้นเชิญด้านโน้นเลยค่ะคุณธนดลนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกด้านโน้น”

พลับพลึงมองตามมือที่ผายบอกแล้วทำปากห่อเช้นส์ไม่ผิดเลยนึกไว้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นผู้ชายคนนั้นมาดนิ่งขรึมอย่างที่ตระการบอกเสียด้วยเธอเห็นเขาตั้งแต่เดินเข้ามายังล็อบบี้แล้วเพียงแต่ไม่แน่ใจเท่านั้น

“ขอบคุณมากค่ะ”

พลับพลึงก้าวยาวๆพร้อมกับยกข้อมือขึ้นดูเวลาต่อให้เสียเวลาหน้าเคาน์เตอร์ก็ยังไม่สาย

“คุณธนดลใช่มั้ยคะ”เธอเอ่ยทักเมื่อก้าวยาวๆเข้ามาถึงตัวลูกค้าแต่แทนที่ลูกค้าจะตอบรับทันทีกลับยกข้อมือขึ้นดูเวลา

“ครับคุณคงเป็นสถาปนิก”

“ใช่ค่ะฉันชื่อพลับพลึงค่ะ”สถาปนิกสาวแนะนำตัวแล้วยกข้อมือขึ้นดูบ้างอย่างน้อยจะได้ใช้แย้งหากลูกค้าจะตำหนิว่าเธอมาสายแต่ลูกค้ากลับไม่พูดอะไรนอกจากผายมือเชิญนั่งแถมยังเอื้อเฟื้อตามมารยาทด้วยว่า

“คุณจะรับอะไรหน่อยมั้ย”

“ขอบคุณค่ะแต่ฉันเรียบร้อยมาแล้วเราจะเริ่มงานกันเลยมั้ยคะ”

“อืม...ก็ดี”

คนพร้อมทำงานตั้งแต่ออกจากบ้านหยิบสมุดบันทึกขึ้นมากางบนโต๊ะพร้อมปากกาอยู่ในท่าเตรียมพร้อมแล้วเข้าเรื่องทันที

“ไม่ทราบว่าคุณมีความต้องการอะไรบ้างคะ”

“ผมว่าผมได้ให้ข้อมูลคุณตระการไปหมดแล้ว”

พลับพลึงต้องข่มอารมณ์เป็นอย่างมากที่ถามเพราะต้องการรื้อฟื้นความคิดก่อนที่จะเสนอเนื้องานที่เตรียมไว้เชื่อแล้วว่าลูกค้าคนนี้‘ยาก’

“ค่ะคุณต้นเกริ่นให้ฟังบ้างแล้วถ้าอย่างนั้นคุณลองดูแบบคร่าวๆก่อนมั้ยคะ”

พลับพลึงได้ทำการร่างแบบคร่าวๆเพื่อเสนอต่อลูกค้าแทนที่จะพรีเซ้นต์ปากเปล่าเพราะตระการบอกว่าลูกค้าคนนี้‘ยาก’ จึงต้องทำการบ้านหนักหน่อย

“คุณต้นบอกว่าคุณชอบสไตล์โมเดิร์นซึ่งนั่นเป็นงานถนัดของฉันหรือถ้าคุณยังไม่มั่นใจในตัวฉันจะดูผลงานที่ผ่านมาก่อนก็ได้นะคะ”พลับพลึงพรีเซ้นต์ตัวเองเต็มที่หากพลาดงานนี้โบนัสสิ้นปีก็จะหายไปด้วยฉะนั้น ไม่ว่าอย่างไรเธอจะต้องได้งานนี้

“คุณดูยังอายุน้อยมาก”

พลับพลึงชักสีหน้างานที่ทำเกี่ยวอะไรกับอายุกันล่ะพ่อคู้ณจะมากหรือน้อยมันขึ้นอยู่กับฝีมือและสิ่งหนึ่งที่มั่นใจได้นั่นคือเธอจบมาในสาขาสถาปัตยกรรมแน่นอน

“อืม ผมชอบแล้วผมจะได้เห็นแบบเต็มๆเมื่อไหร่”

“จริงหรือคะ”พลับพลึงค่อนข้างตื่นเต้นจริงๆ แล้ว ลูกค้ารายนี้ก็ไม่ได้เรื่องมากเท่าไหร่เธอเริ่มชมแค่รู้ว่าลูกค้าชอบแบบประมาณไหนก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้ว“ฉันคงต้องขอไปดูพื้นที่ก่อนค่ะถึงจะจัดการออกแบบได้ไม่ทราบว่าคุณจะสะดวกไหมคะ”

“ได้สิถ้างั้นไปวันนี้เลย วันนี้ผมว่าง”ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลุกขึ้นพลับพลึงเธอรีบเก็บข้าวของลงกระเป๋าแล้วรีบตามออกไปเออนะ เห็นขรึมๆอย่างนั้นบทจะเร็วก็ยิ่งกว่าพายุเล่นเอาตั้งตัวแทบไม่ทัน

ระหว่างที่เดินไปยังลานจอดรถพลับพลึงก็โทร.รายงานตระการว่าวันนี้อาจจะไม่เข้าสำนักงานหรือไม่ก็เข้าบ่ายเพราะต้องไปดูพื้นที่กับลูกค้าแม้จะยังตอบอะไรไม่ได้แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้ตระการดีใจจนเนื้อเต้นบอกแล้วว่า นารีมีรูปเป็นทรัพย์คนยากๆ ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยแล้วมีหรือจะรอดงานนี้คงต้องชมเชยสถาปนิกสาวซักหน่อยแล้ว


พลับพลึงมองพื้นที่โดยรอบแล้วถึงกับอึ้งที่ดินผืนนี้สวยมากอยู่บนเนินเขาไม่สูงมากความลาดกำลังพอดีให้เล่นระดับสวยป่าไม้บริเวณนี้ก็ยังชอุ่มแถมไม่ไกลจากตัวเมืองเท่าไหร่แต่ที่น่าเสียดายเห็นจะเป็นบ้านทรงไทยล้านนาที่เจ้าของบอกว่าจะรื้อเมื่อสร้างบ้านหลังใหม่เสร็จ

“น่าเสียดายนะคะบ้านหลังนี้สวยมากทำไมคุณไม่เก็บไว้ละคะทางเราสามารถออกแบบให้เข้ากับบ้านหลังนี้ได้นะคะ”คนเสียดายแนะนำบ้านหลังนี้ดูก็รู้ว่าใช้สถาปนิกออกแบบและคงจะเพิ่งสร้างเสร็จได้ไม่นาน

“ไม่ต้องหรอกผมไม่ชอบก็เท่านั้น”

พลับพลึงกลอกตาคนรวยนี่ก็แปลกทำอะไรไม่นึกถึงเม็ดเงินที่สูญไปไม่รู้จักค่าของเงิน แค่คำว่า'ไม่ชอบ'ก็สามารถทำลายบ้านทั้งหลังได้แล้ว

“ค่ะฉันก็แค่แนะนำเพราะเสียดายแทนเท่านั้นเอง”

“คุณน่าจะดีใจนะเพราะถ้าผมไม่คิดจะรื้อบ้านหลังนี้คุณก็คงไม่ได้งานนี้”

พลับพลึงย่นจมูกนึกหมั่นไส้ผู้ชายคนนี้ต้องมีปัญหาทางจิตแน่ตั้งแต่พบกันยังไม่เคยเห็นเขายิ้มหรือพูดจาหยอกเอิงเลยซักครั้ง

“เอาเถอะจะรื้อหรือจะสร้างมันก็เรื่องของคุณแล้วตกลงว่าคุณจะสร้างบ้านหลังนี้ตรงไหนคะ”

“ตรงโน้น”เขาชี้ไปที่ด้านซ้ายของตัวบ้านหลังเก่า“ส่วนบริเวณบ้านหลังเก่าผมจะทำเป็นสวน”

“อ้อค่ะเรื่องแบบคงไม่เกินเดือนฉันน่าจะนำมาเสนอคุณได้หวังว่าคงไม่ช้าเกินไปนะคะส่วนเรื่องราคาฉันจะให้คุณต้นคุยกับคุณอีกทีถ้ายังไงฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวดูคุณอายุยังน้อยแต่ทำไมคุณตระการถึงได้มอบหมายงานนี้ให้คุณ”

“เพราะสไตล์ที่คุณต้องการมั้งคะ”พลับพลึงตอบฉะฉาน

“งั้นหรือผมนึกว่าเพราะผมเป็นผู้ชายซะอีก”ลูกค้าพูดเหมือนรู้ทันความคิดของตระการ

“ทำไมคะหรือคุณไม่ชอบให้ผู้หญิงออกแบบถ้าคุณไม่ชอบจะเปลี่ยนตัวสถาปนิกตอนนี้ก็ยังทันนะคะฉันเองก็ไม่อยากทำงานกับคนที่ไม่ชอบขี้หน้าหรือไม่ไว้ใจฝีมือคุณเองถ้าไม่ไว้ใจให้ฉันออกแบบฉันว่าเราก็คงจะทำงานร่วมกันยากดีไม่ดีงานคุณก็อาจจะล่าช้าฉันเองก็ไม่มีใจจะทำงานให้กลายเป็นว่างานจะออกมาไม่ดีซะเปล่าๆคุณเองก็จะเสียดายตังค์ทีหลังด้วยตกลงว่าคุณยังไม่พอใจสถาปนิกฉันจะได้กลับไปบอกคุณต้นให้ส่งสถาปนิกคนใหม่มาคุยกับคุณ”พลับพลึงสรุปความทั้งที่ส่วนลึกก็กลัวเต็มที่ว่าลูกค้าจะบ้าจี้ตามหากว่าลูกค้าตกลงเปลี่ยนตัวสถาปนิกขึ้นมาล่ะก็เธอได้อดโบนัสสิ้นปีแน่แท้แต่เพราะน้ำเสียงขรึมๆกับท่าทางเย่อหยิ่งมันทำให้เธออดท้าทายไม่ได้จริงๆ

“เปล่าผมพอใจในสิ่งที่คุณพรีเซ้นต์มาก็แค่สงสัยเท่านั้นแต่ตอนนี้หายสงสัยแล้วคุณลงมือออกแบบได้เลย”

พลับพลึงตาโตเออนะ ลูกค้ารายนี้ก็ซาดิสเหมือนกันแฮะชอบให้พูดอะไรตรงๆไม่ต้องป้อยอขอความเห็นใจใดๆแบบนี้ชักชอบแล้วสิ

“คุณเลือกฉัน”

“ใช่และผมก็หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวัง”

“แน่นอนค่ะไว้ใจฉันได้ถ้าอย่างนั้นอีกประมาณเดือนฉันจะส่งแบบให้คุณดูนะคะ”

ธนดลพนักหน้าแล้วหันไปมองบ้านหลังเก่าที่อีกไม่นานก็จะถูกรื้อใช่ มันควรจะต้องถูกรื้อไปพร้อมกับความหลังที่เจ็บปวด


*************

เรื่องใหม่คงไม่ได้มาเร็วไปนะคะ^^




Create Date : 25 กันยายน 2556
Last Update : 26 กันยายน 2556 14:01:05 น. 6 comments
Counter : 1582 Pageviews.

 
รอตอนต่อไปจ้า


โดย: nako IP: 203.154.149.228 วันที่: 25 กันยายน 2556 เวลา:18:51:08 น.  

 
สวัสดีค่า จขบ. แวะเข้ามาอ่าน และเค้ามีข้อความหลังไมค์ถามนิดนึงจ้า


โดย: มิโดริ (momoka ) วันที่: 25 กันยายน 2556 เวลา:22:22:57 น.  

 
เอ่อ...ไม่ทราบว่าข้อความหลังไมค์ดูตรงไหนคะ แบบว่าเจ้าของบล็อคโลเทคจริงๆ ค่ะ (มะเคยมีหลังไมค์กะเค้าซักกะทีเลยค่ะ^^)


โดย: ปุ้ย (ใยไหมเจ้าค่ะ ) วันที่: 26 กันยายน 2556 เวลา:9:25:00 น.  

 
อ้อ เลื่อนหน้าจอขึ้นไปหน้าบล็อกนี่ล่ะค่ะ จะเห็นแท็บที่เขียนข้อความหลังไมค์คลิกเข้าไปจะเห็นกล่องข้อความที่เราฝากไว้ค่ะ


โดย: มิโดริ IP: 125.24.111.218 วันที่: 26 กันยายน 2556 เวลา:12:57:45 น.  

 
ล็อกอินเข้าพันทิปก็ดูหลังไมค์ได้นะ

พี่ว่าพี่ Low tech แล้วเชียว มีคนชนะแล้ว เลิศ

เผลอๆเข้าไปแล้วมีคนฝากไว้ล้นกล่องล่ะมั้งนี่

นางเอกเป็นสถาปนิก ชอบ เป็นอาชีพที่อยากเป็นแต่ไม่ได้เป็น


โดย: พี่หมูน้อย IP: 202.28.248.42 วันที่: 28 กันยายน 2556 เวลา:12:42:28 น.  

 
น้องกำลังพยายามจะไฮอยู่นะค๊า...พี่หมูน้อยขา... อิอิ


โดย: ปุ้ย IP: 49.48.153.59 วันที่: 3 ตุลาคม 2556 เวลา:12:38:09 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ใยไหมเจ้าค่ะ
Location :
เลย Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]




โลกแห่งนิยายมีทุกอย่างให้นึกคิด เป็นอีกคนที่ชอบจินตนาการไปพร้อมๆ กับบทประพันธ์ ใยไหม...คือนามปากกาที่ได้มาจากสิ่งที่เห็น รังไหมสีเหลืองทองรูปร่างเรียวรีสะดุดตาเข้าเต็มเปา...
เจ้าขนปุย...คืออีกหนึ่งความรักที่มาจากใจ

 งานเขียนทั้งหมดใน blog นี้ สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ พ.ศ.2537 ห้ามนำไปพิมพ์ เผยแพร่ หรือลอกไปกระทำการใดๆ ก็ตาม หากผู้ใดกระทำการผิด เจ้าของ blog จะเอาผิดท่านตามกฏหมาย ได้ทุกกรณี (นี่ไม่ใช่คำเตือน แต่...ขอร้อง...)


Google
Friends' blogs
[Add ใยไหมเจ้าค่ะ's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.