11

บรรยากาศเย็นสบายในยามบ่ายของภูเขาสูงยิ่งในสวนกล้วยไม้แห่งนี้ด้วยแล้วไม่ต้องพูดถึงว่าอากาศจะเย็นเยียบเพียงไรแต่ยังทำให้มีเหงื่อผุดออกมาตามรูขุมขนได้อย่างน่าอัศจรรย์

“พี่พลับคะอย่าพาพิมพ์กลับบ้านเลยนะคะ”

พิมพ์พรรณกุมมือทั้งสองข้างของพี่สาวไว้แน่นดวงตากลมโตฉายแววเศร้าสร้อยและอ้อนวอนอย่างที่สุด

“แล้วพิมพ์จะให้พี่ทำยังไง”

พลับพลึงขอความเห็นใจเช่นกันเธอเองก็ทนเห็นลุงกับป้าเป็นทุกข์ไม่ได้เช่นกัน

“พิมพ์ก็ไม่ทราบค่ะแต่พิมพ์กลัว กลัวคุณแม่กลัวไปสารพัด”

“แต่ยังไงซักวันพิมพ์ก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความจริงพิมพ์จะหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ไม่ได้”

ต่อให้การกระทำครั้งนี้ของน้องสาวไม่ได้ทำให้เธอเดือดร้อนก็ยังความคิดเดิมคือ'ไม่เห็นด้วย'ทำแบบนี้น้องสาวรังแต่จะเสียเปรียบ

“แล้วเขาเอ่อ...คุณคาร์เวลเขาคิดยังไงพี่ไม่ชอบใจเลยนะให้ตายสิ”พลับพลึงหัวเสียเมื่อนึกถึงฝรั่งลูกครึ่งลูกเสี้ยวที่เป็นลูกค้านั่น

“เขาเป็นคนดีพีทรักพิมพ์ค่ะ”

“เชอะรักแล้วต้องพาหนีหรือไง”

“พีทก็ไม่อยากทำแบบนี้แต่เขาเองก็มีความจำเป็น”พิมพ์พรรณแก้ตัวแทน

“ความจำเป็นอะไร”

ดูจากสมบัติพัสถานหากจะรักใคร่ชอบพอน้องสาวจริงๆลุงกับป้าก็คงไม่ขัดข้องแต่แพททริคคาร์เวลกลับเลือกที่จะพาพิมพ์พรรณหนีนี่นะ

“พิมพ์บอกไม่ได้ค่ะพิมพ์บอกพี่พลับได้แค่ว่าเราสองคนรักกันและพิมพ์ก็เสียใจที่ทำให้เรื่องวุ่นวายพิมพ์ขอโทษ”

ขอโทษที่รู้ใจตัวเองช้าไปส่วนหนึ่งเพราะความน้อยใจแพททริคจนทำให้ตอบรับครอบครัวสุทธิการไปอย่างนั้น

คืนนั้นแพททริคกระโดดข้ามรั้วมาหาพิมพ์พรรณลมหายใจมีกลิ่นแอลกอฮอล์อยู่นิดหน่อยน้ำเสียงทักทายเศร้าสร้อยพิมพ์พรรณลงมาเดินเล่นเพื่อสูดอากาศในสวนหย่อมรู้สึกอึดอัดและในใจหวิวๆพิมพ์พรรณบอกไม่ถูกว่าดีใจแค่ไหนที่คำภาวนาเป็นจริงเมื่อแพททิคปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าวันนั้นเขาสารภาพรักกับเธอยังบอกด้วยว่าชีวิตนี้ขาดเธอไม่ได้เขาตัดสินใจกลับมาเมืองไทยเพื่อรักเธอโดยไม่สนใจว่าบ้านที่อเมริกาจะเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากรู้ข่าวว่าพิมพ์พรรณกำลังจะแต่งงานเพียงแค่ได้รู้ความในใจของแพททริคพิมพ์พรรณที่รักเขาเต็มหัวใจก็ตัดสินใจวันนั้นเช่นกันว่าในเมื่อเขายอมทิ้งทุกสิ่งที่อเมริกามาเพื่อเธอเธอก็ขอทำตามหัวใจเรียกร้องบ้างในคืนนั้นทั้งสองจึงพากันหนีงานแต่งงานไปเงียบๆโดยไม่ได้นึกถึงความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้น

พิมพ์พรรณเงยหน้าขึ้นมองพี่สาวที่ปั้นหน้ายุ่งเคร่งเครียดเธอยื่นมือไปกุมมือบางของสถาปนิกสาวอย่างอ้อนวอนอีกครั้ง

“พิมพ์ทำให้พี่พลับเดือดร้อนแต่พิมพ์ขอเวลาพิมพ์สัญญาว่าพิมพ์จะกลับไปรับโทษพี่พลับอย่าเพิ่งบอกพ่อกับแม่เลยนะคะพิมพ์ขอร้อง”

พลับพลึงไม่สามารถพูดอะไรได้แม้อยากจะบอกเหลือกเกินว่าการกลับไปจากพิมพ์พรรณนั่นจะทำให้เธอได้อิสรภาพเร็วขึ้น

“แล้วพิมพ์แน่ใจได้ยังไงว่าคุณคาร์เวลจะดีต่อพิมพ์”

“พิมพ์ก็บอกไม่ถูกค่ะพิมพ์รู้แค่ว่า ณ เวลานี้พิมพ์มีความสุขการได้อยู่กับคนที่รักมันมีความสุขจริงๆนะคะพี่พลับ”

พลับพลึงถอนหายใจเห็นหน้าพิมพ์พรรณแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้

“ก็ได้พี่จะยังไม่บอกใครแต่พี่ก็หวังว่าคุณคาร์เวลจะเป็นลูกผู้ชายพอ”

“พิมพ์รักพี่พลับที่สุดเลยค่ะ”

พิมพ์พรรณโผเข้าไปกอดพี่สาวด้วยความซาบซึ้งใจแม้ในถ้อยคำนั้นจะประชดประชันคนรักของเธออยู่บ้างก็ตามทีแต่ในไม่ช้าพิมพ์พรรณเชื่อว่าแพททริคจะสามารถทำให้พลับพลึงเชื่อได้ว่าเขารักเธอจริงๆ

“ไหนๆพี่พิมพ์ก็มาแล้วอยู่ทานข้าวด้วยกันนะคะพิมพ์อยากให้พี่พลับทำความรู้จักกับพีทพี่พลับจะได้วางใจว่าเขารักพิมพ์แค่ไหน”

พลับพลึงแค่นยิ้มพยักหน้าส่งๆเท่านั้น

บรรยากาศของระเบียงติดภูเขาไม่ได้ทำให้พลับพลึงสนใจเท่าที่ควรจะเป็นปกติแล้วหากพบบรรยากาศแบบนี้เธอจะต้องยิ้มและมีอาการตื่นเต้นต้องสูดอากาศขาวสะอาดเข้าเต็มปอดพิมพ์พรรณจูงมือพี่สาวไปนั่งที่เก้าอี้แล้วจึงเดินอ้อมไปนั่งข้างเจ้าของบ้านซึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้วแพททริคยิ้มให้สถาปนิกผู้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นญาติแต่รอยยิ้มของเขากลับไม่ได้รับการต้อนรับอย่างที่ควรจะเป็นเมื่อสถาปนิกสาวเพียงยิ้มฝืนๆแล้วก็เบือนหน้าหนีท่าทางของเธอเหมือนจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาเป็นลูกค้าที่เธอสมควรจะง้อ

“พี่พลับคะนี่พีทค่ะ”

“เรารู้จักกันแล้วจ้ะพิมพ์คุณคาร์เวลเป็นลูกค้าของพี่เอง”

“หรือคะ”พิมพ์พรรณออกอาการตื่นเต้นเบิ่งตามองชายหนุ่มและแพททริคก็พยักหน้าตอบ“ไม่นึกว่าโลกจะกลมขนาดนี้นะคะ”

คงมีเพียงพิมพ์พรรณเท่านั้นที่ตื่นเต้นเพราะพลับพลึงกับแพททริคออกจะอึดอัดมากกว่า

“เรียกผมว่าพีทดีกว่านะครับคาร์เวลดูห่างเหินเกินไป”

“จะดีหรือคะก็คุณเป็นลูกค้า”

“ดีสิคะพี่พลับนะคะพี่พลับ พิมพ์ขอร้อง”พิมพ์พรรณอ้อน

พลับพลึงพยักหน้าเพราะไม่อยากขัดความสุขของน้องสาว

“ก็ได้จ้ะ”

“ถ้าอย่างนั้นอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะคะเราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันนานแล้ว”

“ขอแค่ของว่างก็พอจ้ะคือ…พี่มีงานด่วนต้องทำ”

พลับพลึงวกกลับเข้าเรื่องที่เธอต้องถ่อสังขารมาถึงที่นี่เธอมองเจ้าของบ้านหนุ่มเพื่อเตือนความจำ

“พิมพ์จ๊ะพี่ขอคุยงานกับคุณคาร์เวลเอ่อ…คุณพีทซักครู่นะ”

“อ้อค่ะ”

พิมพ์พรรณพยักหน้ารับแล้วลุกเพื่อไปเตรียมของว่างปล่อยให้ทั้งสองได้คุยงานพลับพลึงรอจนพิมพ์พรรณเดินออกไปจากตรงนั้นจึงหยิบแบบในกล่องออกมากางแต่ยังไม่ทันจะคุยเรื่องงานแพททริคก็เอ่ยขึ้น

“ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยพอใจ”

พลับพลึงเงยหน้าขึ้นมองหน้าชายหนุ่มใช่ เขาพูดถูกเผงเธอไม่ชอบใจเลยกับการกระทำที่ไม่ให้เกียรติน้องสาวอย่างนี้

“แล้วถ้าเป็นคุณล่ะถ้าหากมีคนพาน้องสาวของคุณหนีแบบนี้คุณจะยินดีด้วยหรือไงคะ”เธอย้อน

แพททริคถอนหายใจใช่ว่าเขาไม่สนใจความรู้สึกของทุกคนแต่เขาก็มีความจำเป็นจริงๆที่ต้องทำแบบนี้

“ผมต้องขอโทษจริงๆผมเองก็มีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้แต่ผมไม่สามารถบอกถึงเหตุผลได้จริงๆผมบอกคุณได้แค่ว่าตอนนี้กำลังหาทางแก้ปัญหาอยู่และมันคงจะจบในเร็ววันนี้ถึงตอนนั้นผมจะพาพิมพ์กลับบ้านและขอขมากับทุกคน”

แม้จะไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่แต่ก็ต้องยอมรับว่าท่าทางจริงจังดวงตาวาวๆ ของหนุ่มลูกครึ่งทำให้พลับพลึงอยากให้โอกาส

“ก็ได้ฉันจะพยายามเชื่อแล้วกันว่าคุณรักน้องสาวฉันจริงๆแต่บอกไว้ก่อนนะคะว่าถ้าคุณทำให้น้องสาวของฉันเสียใจล่ะก็ฉันไม่เอาคุณไว้แน่”

พลับพลึงข่มขู่โดยไม่ได้สนใจเลยว่านั่นคือลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทแพททริค คาร์เวลก็พยักหน้ายิ้มรับคำขู่นั้นเช่นกันแน่นอน สำหรับแพททริคคาร์เวลเขากล้ารับปากเพราะเขารักพิมพ์พรรณจากใจจริงและจะไม่มีวันทำให้หญิงสาวเสียใจการที่เขายอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อมาหาพิมพ์พรรณถึงเมืองไทยย่อมพิสูจน์ได้ว่าเขาจริงใจกับหญิงสาวแค่ไหน

“อ้อส่วนเรื่องแบบฉันจะทิ้งไว้ที่นี่แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาฟังความเห็นจากคุณว่าต้องการเปลี่ยนแปลงตรงไหนบ้าง”

พลับพลึงวกเข้าสู่เรื่องงานเมื่อความขัดข้องนั้นเบาบางลงไป

“น่าจะอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อน”

“ไม่ล่ะค่ะไว้โอกาสหน้าดีกว่าฉันขอตัวกลับเลย”

ยอมรับว่ายังทำใจยอมรับลูกค้าหนุ่มในฐานะน้องเขยไม่ได้พลับพลึงเธอมองหาพิมพ์พรรณที่หายออกไปจากตรงนั้นแต่ก็ไม่พบจึงบอกลาผ่านชายหนุ่มแทน

“ฝากบอกพิมพ์ด้วยว่าฉันกลับก่อน”

“ครับถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้คุณมาที่นี่บ่อยๆพิมพ์คงจะดีใจผมสังเกตเห็นว่าพิมพ์สดชื่นขึ้นมากเมื่อได้พบกับคุณ”

“แน่นอนค่ะฉันต้องมาหาน้องสาวฉันอีกแน่นอน”พลับพลึงตอบรับแข็งๆแต่แพททริคกลับยิ้มยินดี

“ขอบคุณครับ”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะเพราะยังไงพิมพ์ก็เป็นน้องสาวของฉันฉันก็ต้องขึ้นมาดูว่าน้องสาวของฉันมีความสุขจริงหรือเปล่า”

รอยยิ้มของแพททริคค่อยๆหุบลงเมื่อถูกต่อว่าด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแต่เขาไม่ยอมแพ้หรอกอย่างไรเขาจะต้องเอาชนะใจพี่สาวของหญิงสาวคนรักให้ได้

***********

เค้ามาถี่แล้วน๊า...

Create Date : 22 กรกฎาคม 2557
Last Update : 22 กรกฎาคม 2557 8:20:56 น.		1 comments
Counter : 1052 Pageviews.
Share Tweet