Group Blog
 
<<
ตุลาคม 2556
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031 
 
8 ตุลาคม 2556
 
All Blogs
 
พ่ายพรหมลิขิต ตอนที่ 2

2

ชนแก้ว!

เสียงแก้วไม่ต่ำกว่าสี่ใบกระทบกันตามด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนานของกลุ่มสถาปนิกและวิศวกรโครงการก่อสร้างรีสอร์ทขนาดใหญ่ของเศรษฐีลูกครึ่งชาวอเมริกาซึ่งงานอาคารส่วนหน้าได้ดำเนินการก่อสร้างไปเกินกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้วแต่บางส่วนก็ยังนับเปอร์เซ็นต์ไม่ได้เพราะยังออกแบบไม่เสร็จอย่างเช่นในส่วนของสถาปนิกสาวงานออกแบบเพิ่งเสร็จสิ้นแต่ยังต้องรอคอมเม้นต์จากลูกค้าอีกทีว่าต้องการเพิ่มเติมส่วนไหนหรือไม่พอใจส่วนใดบ้างหรือไม่

“ดีใจด้วยนะพลับแหม...งานเสร็จก็ได้พักยาวเลยแถมยังได้งานใหญ่ต่ออีกคุณต้นลำเอียงเห็นๆ”นุติวิศวกรหนุ่มแสดงความยินดีกับสถาปนิกรุ่นน้องพร้อมแขวะเจ้านายกรายๆที่มักงุบงิบยื่นงานใหญ่ๆให้หญิงสาว

“คุณต้นลำเอียงที่ไหนคะพี่นุที่คุณต้นให้งานพลับเพราะมีพลับคนเดียวที่ยังว่างอยู่แต่ละคนมีงานเข้าสามสี่งานกว่าจะเสร็จก็ปาไปต้นปีหน้าโน่นอีกอย่างงานใหม่เนี่ยก็ไม่ใช่สไตล์ของพี่ๆหรอกค่ะ”พลับพลึงชี้แจงก่อนที่เหล่าเพื่อนร่วมงานจะคิดเป็นอื่น“อีกอย่าง ที่ได้หยุดยาวไม่ใช่เพราะลาพักผ่อนหรอกค่ะลากิจมากกว่า” พลับพลึงทำปากยื่นอ้อนที่เธอต้องไปกรุงเทพฯก็เพื่อร่วมงานแต่งงานของลูกพี่ลูกน้องกลับมาก็ต้องรีบออกแบบบ้านให้ลูกค้าอีกยุ่งจะตาย

สามวันที่แล้วพลับพลึงได้รับโทรศัพท์จากป้าว่าพิมพ์พรรณจะแต่งงานอยากให้เธอกลับไปร่วมยินดีกับน้องสาวซึ่งพลับพลึงก็ไม่ได้อิดออดออกจะยินดีเสียด้วยซ้ำแต่ที่แปลกใจและน้อยใจนิดๆคงจะเป็นเรื่องที่ทำไมพิมพ์พรรณผู้เป็นน้องไม่โทร.บอกด้วยตัวเองแถมยังจัดงานกะทันหันน้ำเสียงของป้าเองก็เหมือนจะเร่งๆชอบกล

“เฮ้ย...อะไรพลับพี่แค่ล้อเล่น คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้”นุติกลั้วหัวเราะพลอยให้สถาปนิกสาวหน้าจ๋อยสบตาค้อน

“ไม่มีใครคิดอกุศลแบบนั้นหรอกอีกอย่างงานสไตล์โมเดิร์นถึงให้ก็ไม่เอาว่ะพลับไม่ใช่แนว” พิทยาสถาปนิกคนละแนวเอ่ย

“ก็แหม...พี่นุพูดอย่างกับพลับเป็นคนโปรดนี่คะ”

“เออโปรดก็โปรดไปเถอะ ไม่มีใครว่าอะไรหรอกแค่งานที่มีอยู่พี่ก็แย่ละนี่ก็กะจะบอกคุณต้นอยู่เลยนะเนี่ยว่างานต่อไปขอปีหน้าเลยนะครับ”พิทยาโครงศีรษะที่รุ่นน้องคิดอะไรหยุมหยิมก่อนจะหันไปอ้อนหัวหน้างาน

“ก็ได้แต่โบนัสก็ตามนั้น”

“เฮ้ย!ถ้างั้นก็...ส่งงานมาตามแต่คุณต้นเห็นสมควรเถอะครับ”พิทยารีบอ้อนกลับก็แค่สนุกปากในวงเหล้าไม่คิดว่าหัวหน้างานจะจริงจังท่าทางออดอ้อนขอความเห็นใจของพิทยาเรียกเสียงหัวเราะครื้นเครงไม่เว้นแม้แต่หัวหน้างานที่มักจะหยอกลูกน้องหนักๆแบบนี้ประจำ

“เราคงคิดถึงพลับแย่”จู่ๆ วุฒิชัยวิศวกรหนุ่มก็อ้อนขึ้นทุกเสียงที่หัวเราะอยู่เงียบลงเปลี่ยนมาส่งตาหวานปนหยอกกับคนถูกอ้อนแต่คนถูกอ้อนกลับไม่เคลิ้ม

“อะไรกันพลับไปแค่ไม่กี่วันเองนี่อย่าเว่อร์น่าชัย”พลับพลึงผลักไหล่ของวุฒิชัยเบาๆแต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้หัวใจของวิศวกรหนุ่มห่อเหี่ยวไป

“ดูทำหน้าเข้าคิดมากนะเนี่ย”คนถูกอ้อนหยอกต่อหมายจะเรียกบรรยากาศครึกครื้นให้กลับมาแล้วยกแก้วน้ำอัดลมขึ้นดื่มยกเว้นพลับพลึงคนเดียวเท่านั้นที่ขออนุญาตไม่ดื่มแอลกอฮอล์ขอเป็นน้ำอัดลมแทนเพราะไม่อยากให้ทุกคนมองว่าเป็นสถาปนิกใจแตก

“เออ นี่พลับน้องสาวก็จะแต่งงานแล้วแล้วเมื่อไหร่จะถึงตาพลับล่ะ”ตระการเอ่ยเชิงหยอกล้อคล้ายจะเกริ่นแทนใครบางคนแต่คำถามนั้นกลับเหมือนสะกิดต่อมความโสดของหญิงสาวเข้าใบหน้าเบิกบานของพลับพลึงค่อยๆหุบลง ดวงตาเปื้อนยิ้มแสดงความไม่พอใจปนมาเนืองๆตระการก็อีกคนที่แอบเชียร์วุฒิชัยแบบเนียนๆพลับพลึงจึงต้องรีบหยุดความคิดของพี่ๆร่วมงานเสีย

“คุณต้นคะไม่ใช่ว่าพลับไม่อยากแต่งนะคะแต่แหม...คุณต้นก็เห็นเนื้อคู่ของพลับยังไม่ปรากฏตัวเลย”

“อ้าว...แล้วกันแล้วที่นั่งหัวโด่อยู่นี่ล่ะครับ”วิศวกรรุ่นพี่อีกคนเสียงดังขึ้นเหลือบตาไปทางวุฒิชัยซึ่งนั่งเบิกตารอรับอานิสงค์จากเพื่อนร่วมงานหวังลึกๆว่าหญิงสาวจะใจอ่อนคล้อยตามไปกับคำยุยงของพี่พ้อง

หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวของโครงการที่ไม่เคยยอมรับตัวเองเลยว่าสวยและพยายามทำตัวเหมือนหญิงแกร่งหรือบางครั้งออกจะห้าวจนน่าหมั่นไส้แต่ทุกคนกลับหลงรักในความเป็นธรรมชาติและมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีเยี่ยมของเธอหลายครั้งที่พี่ร่วมงานจะมีท่าทางเหมือนหมาหยอกไก่แต่ไก่ก็ไม่เคยให้หยอกสมใจซักทีจน ‘หมา’ทั้งหลายเลิกเป็นหมากลายมาเป็นกองหนุนวิศวกรโครงการแทนและตอนนี้ทุกคนก็พยายามต้อนไก่เข้าสุ่มวุฒิชัยอยู่

“พี่นุครับพูดอะไรเกรงใจชัยบ้างสิครับเดี๋ยวมันก็ลุกขึ้นมาตะบันหน้าพี่หรอก”เอกพลวิศวกรอีกคนเอ่ยแซวแล้วตามด้วยเสียงหัวเราะของทุกคนในที่นั้นยกเว้นพลับพลึงกับวุฒิชัยที่หัวเราะไม่ออก

“อะไรกันคะพลับกับชัยน่ะแค่เพื่อนกันพวกพี่อย่ามายุเสียให้ยากจริงมั้ยชัย”พลับพลึงหัวเราะกลบเกลื่อนซึ่งแตกต่างจากวุฒิชัยที่ไม่พูดอะไรพลับพลึงเหลือบตามองแล้วแอบหนักใจทำไมจะไม่รู้ว่าวิศวกรหนุ่มคิดอย่างไรแต่ต้องยอมรับว่าสำหรับพลับพลึงแล้ววุฒิชัยยังไม่ใช่

“อ้าว จริงถ้าอย่างนั้นผมก็มีหวังนะสิ”นุติเอ่ยขึ้นพร้อมกับกลั้วหัวเราะ

“คงหมดโอกาสแล้วล่ะค่ะเพราะแม่ทูนหัวพี่เดินมาโน่นแล้ว”พลับพลึงบุ้ยปากทุกสายตามองตามก่อนจะอ้าปากหวอแล้ววงเหล้าที่เพิ่งเริ่มก็แตกฮือไม่เว้นแม้แต่ตระการเจ้าของบ้านพัก

“อะ ฮึ่มรู้สึกง่วงแล้วสิพี่ว่าเราแยกย้ายดีกว่านะ”ตระการคำรามขึ้นพร้อมส่งสายตาไปที่เป้าหมายซึ่งกำลังย่างสามขุมเข้ามาหายกเว้นนุติที่นั่งหันหลังให้ผู้มาเยือนจึงรู้ตัวช้ากว่าทุกคนช้าจนลุกไม่ทัน เป็นอันรู้กันว่าถึงเวลานี้คงจะต้องตัวใครตัวมันถ้าขืนยังชักช้าอาจจะตกเป็นเป้านิ่งหรือโดนลูกหลงจากหญิงสาวชาวดอยผู้เพิ่งตกเป็นเมียของวิศวกรปากหวานได้ไม่นาน

“โชคดีนะพี่นุ”วุฒิชัยกระซิบให้กำลังใจแล้วหันไปคว้าข้อมือพลับพลึงให้รีบลุกขึ้นในขณะที่นุติยังเหลอหลามองพรรคพวกที่แตกฮือ

“เดี๋ยวสิชัยพลับอยากรู้”คนถูกลากออกมาจากวงสังสรรค์ขืนตัวไว้เมื่อออกมาจากวงเหล้าไม่ไกลพลับพลึงหันกลับไปมองนุติที่รู้ตัวแล้วและกำลังจะพรวดออกจากวงเหล้าเช่นกันแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อถูกคว้าหมับเข้าที่แขน

“จะอยากรู้ไปทำไมไปเถอะน่า ไม่เห็นหรือไงว่าในมือมะแอน่ะอีโต้

“น่าอยู่ดูก่อน” พลับพลึงอ้อนอยู่ตรงนี้ก็ถือว่าปลอดภัยแล้วมีเสาบ้านให้บังต้นเบ่อเริ่ม

“อ้าว...มะแอ...”

วิศวกรปากหวานที่หนีไม่ทันฉีกยิ้มกว้างลากเสียงยาวหากว่าสาวชาวดอยก้าวเข้ามาในวงเหล้าช้ากว่านี้เขาก็คงจะเผ่นแนบเหมือนทุกครั้ง

“อ้อยังจำได้หรือว่ามะแอเป็นเมีย”

สาวดอยประชดประชันด้วยภาษาเหนือชัดถ้อยชัดคำเพราะคลุกคลีอยู่กับคนพื้นที่ราบมาหลายปีเธอเป็นคนงานก่อสร้างในไซด์งานนี้มาปีกว่าๆก่อนจะตกลงปลงใจยอมเสียผีเป็นเมียของวิศวกรรูปหล่อเพราะคำป้อยอ ลิ้นพระลอรูปหล่อเกินห้ามใจของหนุ่มกรุงเทพฯแต่พักหลังๆ นุติกลับทำเหมือนจะตีจากจนหลายครั้งมะแอต้องแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเอาผีป่ามาอ้างบ้างเอาผู้ใหญ่บ้านมาอ้างบ้างแต่ชายหนุ่มก็ยังพลิกลิ้นได้ตลอดจนสองสามครั้งหลังสาวดอยต้องใช้ตัวช่วยเป็นของแข็งและมันก็ได้ผลเมื่อถืออีโต้มาทีไรก็ได้ตัววิศวกรหนุ่มกลับไปบ้านด้วยทุกครั้ง

“วันนี้จะกลับบ้านกับมะแอหรือเปล่า”แม่สาวดอยถามแกมข่มขู่

“กลับสิจ๊ะไม่กลับไปหาเมียแล้วจะให้ไปหาใคร”นุติลากเสียงยาวอย่างเอาใจด้วยเกรงอีโต้ในมือแม่เสือภูเขาท่าทางของเขาแทบจะกราบกรานสาวดอยเลยก็ว่าได้ลักษณะแบบนี้ไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยนักในบุคคลที่ถูกเรียกว่า‘คาสโนว่า’

“ก็นึกว่าจะไปหานังแม่ค้าตาโตที่ขายอาหารตามสั่งอยู่หน้าไซด์งานนะสิ”

“โถ...ใครจะไปกล้าล่ะจ๊ะมะแอสวยขนาดนี้พี่ไม่กล้าไปมีคนอื่นร้อก…”

“ก็ดีถ้างั้นก็กลับบ้านกันเดี๋ยวนี้เลยจะได้ทำพิธีเป็นเรื่องเป็นราว”

“ห๊ะ อะไรนะพะ...พิธีอะไร”วิศวกรหนุ่มอุทานพยายามปฏิเสธในสิ่งที่ตัวเองคิดอยู่ดวงตาเบิกกว้างก่อนหัวคิ้วย่นเข้าขยายสลับกันหลายครั้ง

“ก็พิธีแต่งงานไงนี่ก็ผลัดมาเป็นเดือนแล้วผู้ใหญ่บอกว่าถ้าวันนี้นายช่างไม่ยอมก็ให้เจื๋อนทิ้งได้เลย”มะแอยกอีโต้ขึ้นขู่ถลึงตาราวกับนางเสือสาวก็ไม่ปาน

“ว้าย!...”วิศวกรหนุ่มยกมือขึ้นห้ามเสียงร้องนั้นแทบจะทำให้คนที่หลบซ่อนอยู่ตามมุมต่างๆในบริเวณนั้นแทบกลั้นเสียงหัวเราะไม่อยู่เพราะฟังอย่างไรก็ไม่ใช่เสียงผู้ชาย“ใครว่าไม่ยอมละจ๊ะย๊อม...ยอมอยู่แล้ว”

“อืม ดีพูดง่ายๆ จะได้โตเร็วๆ ไป!ต้องให้ขู่นี่ถ้ารู้ว่าพูดง่ายอย่างนี้นะมะแอเชื่อคำผู้ใหญ่บ้านนานแล้ว”หญิงสาวชาวเขาพึมพำอารมณ์ดีขึ้นกว่าตอนเดินมาถึงหลายเท่าผู้ใหญ่บ้านพูดไม่มีผิดผู้ชายหากยอมเสียหมดทุกอย่างก็จะได้ใจบางครั้งก็ต้องใช้ไม้แข็งเจื๋อนมันทิ้งไปซะถ้ายังดึงดันจะไม่รับผิดชอบแม้จะรู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อยแต่ผู้ใหญ่ก็พูดถูกอีกนั่นแหละถ้าไม่เจื๋อนทิ้งเสียอนาคตเขาก็ต้องไปใช้กับคนอื่นที่ไม่ใช่เราอยู่ดีในเมื่อเราไม่ได้แล้วจะเหลือไว้ให้เป็นของสาธารณะทำไม

ทุกคนรอจนมะแอลากตัวนุติออกไปจากตรงนั้นถึงได้พากันปรากฏตัวออกมาอีกครั้งต่างส่ายหน้าถอนหายใจไว้อาลัยแด่ความโสดของนุติกันใครจะเชื่อเล่าว่าหนุ่มชาวกรุงต้องมาเสียทีสาวชาวดอยนี่ไงตัวอย่าง ใครว่าสาวชาวดอยไม่ฉลาดมะแอได้พิสูจน์แล้วว่าเธอฉลาดกว่าวิศวกรโครงการเสียอีกเพราะอย่างไรคืนนี้นุติก็คงต้องเข้าพิธีแต่งงานอย่างเลี่ยงไม่ได้ไม่อย่างนั้นคงไม่เหลืออุปกรณ์ไว้ให้ฉี่

“โอ้โห...มะแอสุดยอดไปเลย”พลับพลึงชมในความเก่งกล้าของสาวดอยแต่ถ้อยคำนั้นก็ทำให้เธอกลายเป็นแกะดำเมื่อสายตาทุกคู่จ้องเขม็งมาที่เธอเป็นตาเดียว“ทำไมมองพลับอย่างนั้นละคะก็มันจริงนี่พี่นุไปได้เสียกับเค้าเองนี่ก็ต้องรับผิดชอบสินี่แหละ อยากเจ้าชู้ดีนักเจอของจริงเข้าเป็นไงล่ะหงอยเลย” พลับพลึงยังเยินยอสาวดอยไม่ขาดปากต่างจากเหล่าชายหนุ่มทั้งหลายที่มีพฤติกรรมไม่ต่างจากนุติที่เจอแจ็คพอตได้เป็นเขยชาวดอยไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

“แต่ชัยไม่เป็นอย่างนั้นแน่นอนพลับไว้ใจได้”พลับพลึงยิ้มอึดอัดแล้วพยักหน้ารับเธอเชื่อว่าวุฒิชัยจะไม่ทำตัวอย่างนั้น

“อืม...ดึกแล้วพลับไปนอนก่อนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องไปท่ารถแต่เช้า”พลับพลึงขยับตัวจะผละไปด้วยรู้สึกขวยเขินกับถ้อยคำหวานที่พักหลังๆมานี้วุฒิชัยจะใช้บ่อยขึ้นทุกที

“พรุ่งนี้ชัยไปส่งนะ”

พลับพลึงหันกลับมายิ้มแล้วพยักหน้าก่อนไปนอนพลับพลึงก็อดขำไม่ได้คาสโนว่าอย่างนุติแพ้ทางสาวดอยเสียราบคาบยังนึกเสียดายอยู่ไม่น้อยที่ไม่ได้อยู่ปลอบใจพี่ร่วมงานในวันพรุ่งนี้ไม่รู้ว่าเจ้าบ่าวหมาดๆจะทำหน้าอย่างไรที่ถูกจับเข้าพิธีอย่างนั้นอีกอย่างที่สะใจก็คือ มะแอสาวดอยรักษาสิทธิของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยมแม้วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็สุดแต่จะคาดเดาแต่วันนี้มะแอเป็นผู้ชนะและสามารถเรียกศักดิ์ศรีกลับคืนมาได้อย่างสวยงามอย่างน้อยก็ยังได้ทำพิธีขอขมาที่เสียผีไปก่อนได้เข้าพิธีแต่งงาน  




Create Date : 08 ตุลาคม 2556
Last Update : 8 ตุลาคม 2556 9:40:29 น. 1 comments
Counter : 1206 Pageviews.

 
โสน้าหน้าโดนเสียบ้าง อีหรอบนี้แต่งไปก็มีตัวเล็กตัวน้อยอยู่ดีอ่ะนะ

เพิ่งมีเวล่ำเวลามาอ่านต่อนะ เดี๋ยวค่อยๆกระดึ้บๆไป


โดย: พี่หมูน้อย IP: 202.28.248.42 วันที่: 5 พฤศจิกายน 2556 เวลา:9:47:58 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ใยไหมเจ้าค่ะ
Location :
เลย Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]




โลกแห่งนิยายมีทุกอย่างให้นึกคิด เป็นอีกคนที่ชอบจินตนาการไปพร้อมๆ กับบทประพันธ์ ใยไหม...คือนามปากกาที่ได้มาจากสิ่งที่เห็น รังไหมสีเหลืองทองรูปร่างเรียวรีสะดุดตาเข้าเต็มเปา...
เจ้าขนปุย...คืออีกหนึ่งความรักที่มาจากใจ

 งานเขียนทั้งหมดใน blog นี้ สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ พ.ศ.2537 ห้ามนำไปพิมพ์ เผยแพร่ หรือลอกไปกระทำการใดๆ ก็ตาม หากผู้ใดกระทำการผิด เจ้าของ blog จะเอาผิดท่านตามกฏหมาย ได้ทุกกรณี (นี่ไม่ใช่คำเตือน แต่...ขอร้อง...)


Google
Friends' blogs
[Add ใยไหมเจ้าค่ะ's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.