ข้อความสะกิดใจจากเพื่อน-ขอบใจนะเว่ย

วันนี้ ว่างๆ lab network ก็ขี้เกียจทำ
บ่ายไปเล่นแบดกับไอ้เล็ก
ดั้น แกล้งมัน โยกไปมา แล้ว + รองเท้าลื่น จนมันข้อเท้าพลิกเลย (รู้สึกผิด ง่า ขอโทษนะมึง)

ก็เลยได้โอกาสคุยกันนานหน่อย
ก็เรื่องเดิมๆ หนะแหละ เพื่อนนะ เพื่อน

แต่ความเห็นมึง กรู ยอมรับเลย ดีมาก
(อันนี้จำไม่ค่อยได้ แต่เนื้อหาประมาณนี้หละมั้ง ในวงเล็บคือความคิดนะ)
กรู: "เสียดายหวะ เสียดายความรู้สึกดีๆ ที่เคยให้ได้ ตอนนี้ กรูไม่สามารถรักมันได้เหมือนเดิมแล้ว"
กรู: "กรูก็เป็นห่วงมันนะ ไม่คิดจะโกรธหรอก แต่แบบว่า ก็อึดอัดเหมือนกัน ตอนแรกกกรูคิดว่า กรูทำได้ ไม่คิดมากเนี่ย แต่.. ก็นะ มันก็มีบ้าง"
(ไม่บอกมัน เด๋วมันเป็นห่วง จริงๆ เมื่อวาน งืม ก่อนนอนนี่รู้สึก fail จนน้ำตาไหลเลย เฮ้อ ทำไมถึงได้อ่อนแอนะ แต่ตื่นมาก็ ok ดีแล้ว อารมณ์ต่างๆ มันไม่ยั่งยืนหรอก)
มึง: "มันทำอย่างนี้ มันไม่ได้ได้เปรียบเลยนะ มันก็ลำบากใจ ก็เจ็บเอง"
กรู: "กรูก็บอกมันไปแล้ว การจะโกรธจะเกลียดใคร มันผลดีกับตัวเองซะทีไหน อย่างน้อยไม่คิดถึงคนอื่น ก็คิดถึงตัวเองก็ยังดี ปล่อยให้ตัวเองเจ็บอยู่อย่างนี้ทำไม"
กรู: "แต่ เวลาที่ผ่านมา มึงก็รู้ว่ากรูเป็นคนตรงๆ อยู่กับมัน กรูอ้อม กรูไม่พูด ได้เลยหละ เพราะกรูเคย กรูทดลองจนชัวร์แล้วหละ ยังไงกรูก็เปลี่ยนมันไม่ได้ (ก็เหมือนที่มึงรู้หนะแหละ)"
กรู: "ก็เลยตอนนี้ คบคนพาลพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตบัณฑิตพาไปหาผล แล้วแม่ง"
(ไม่ได้ว่ามันเป็นคนไม่ดีอะไรนะ แต่ในทางธรรม ถ้าคบแล้วจะต้องคิดมาก ต้องยอมทำอะไรที่เราเห็นว่าไม่ดี ก็อย่าเลยดีกว่า ต่อไปนี้กรูจะเป็นคนดีให้ได้)
มึง: "กรูว่ามึงคงเหนื่อยกับมันแล้วหละ"
กรู: "ก็ไม่นะ แต่ก็ไม่รู้จะทำไง กรูก็เข้าใจมันนะ ขนาดเมื่อวาน กรูยังรู้สึกไม่ค่อยจะดี (ถึงขนาดเมื่อคืน) มันหนะ ก็คงเครียดมากกว่ากรูเยอะ ขนาดไปหาพ่อย. เองเลยนะ" <<-- พ่อย. คือหมอจิตแพทย์
กรู: "กรูก็ว่าดีนะ แต่แบบว่า กรูไม่เข้าใจเวลามันพูด มันก็พูดในมุมมองของมัน มันสามารถโน้มน้าวคนฟังได้สุดยอดมาก ...
ระหว่างนี้ มันก็พาดพิงเยอะไปหน่อย ละไว้แล้วกัน ไม่ได้มีแก่นสารอะไร
.
. (คุยๆ ไป)
.
มึง: "แล้ว ... หละวะ กรูว่ามันปกติเปล่า มันเป็นไงบ้าง ดูมันซึมๆ เปล่า"
กรู: "ไม่มีไรมั้ง ก็ปกติ อาจจะมีเรื่องบาส นิดหน่อย มันก็แบบว่า อยากซ้อม แต่ไม่ค่อยอยากแข่ง เพราะมันไม่มั่นใจว่ามันจะทำได้"
มึง: "อือ มันเหมือนกรูเลย"
.
. (ก็พล่ามๆ ไป)
.
กรู: "จริงๆ กรูอยากคุยเรื่องแบบนี้กับ ... ได้หวะ"
กรู: "แต่กรูก็ไม่อยากให้มันรู้ กลัวมันจะเสียใจ"
มึง: "... มันไม่ได้เสียใจที่มันโดน แต่มันเสียใจเรื่องถ้าเพื่อนมันต้องมาเป็นแบบนี้"
กรู: "กรูก็รู้ไง กรูถึงไม่พูด"
มึง: "อือ ดีแล้วแหละ แต่กรูว่ามันก็น่าจะรู้ ก็ ... ... ... ก็รู้หมด"
กรู: "ถ้ามันรู้แล้วมันยังอยู่แบบนี้ได้ กรูก็ไม่ห่วงมันแล้วหละ สบายๆ"

4.20 หละ ไปเปลี่ยนชุดเหอะ (มึงสอน 4.30 นิ)

.
.
.
ระหว่างมึงเดินไปสอน และกรูเดินกลับหอ ทางเดียวกันเล็กน้อย
.
. (ระหว่างเดินๆ คุยๆ ไปเรื่อย)
.

มึง: "มึงเป็นคนที่แบบว่า อยู่กับมันตั้งแต่ดี แล้วก็ห่าง แล้วก็ไม่ดี แล้วก็แย่ ทุกรูปแบบ"
มึง: "กรูว่า มึงอย่าเสียดายความรู้สึกเลย ต่อจากนี้ไม่ว่ามึงเจอใคร กรูว่าคงไม่มากกว่ามันแล้วหละ ถือว่ามึงเข้มแข็งขึ้นเว่ย เป็นประสบการณ์"

กรู: "อืม" (แต่กรูก็ไม่ได้อะไรมากเท่าไร ม. อาจจะมากกว่ากรูก็ได้)

กรู: "เค กรูก็ว่าดี คิดงี้ ขอบใจเว่ย แล้วเจอกัน"
(แล้วก็แยกกัน)

ว่าจะกลับมาทำงาน แต่ก็ หึหึ นอนนนนนนนนนนนนนนนนน
แล้วดึกๆ ก็ไม่นอนอะนะ พรุ่งนี้ตื่นเช้า นอนไม่พออีก เห้อ

กรูว่า มึงอย่าเสียดายความรู้สึกเลย ต่อจากนี้ไม่ว่ามึงเจอใคร กรูว่าคงไม่มากกว่ามันแล้วหละ ถือว่ามึงเข้มแข็งขึ้นเว่ย เป็นประสบการณ์

ขอบใจนะมึง

Create Date : 27 มกราคม 2549		2 comments
Last Update : 27 มกราคม 2549 0:01:28 น.
Counter : 815 Pageviews.
Share Tweet