BlogGang.com : : เด็กเล็ก : นี่แหละ ที่ค่ายยุววิศวกรบพิธ

นี่แหละ ที่ค่ายยุววิศวกรบพิธ

ไม่ได้เขียนมานาน
จริงๆ มีเรื่องอยากเขียนมากมาย แต่ก็ขี้เกียจมากมาย
ลงมาจากค่าย หลายวันแล้ว งานยังไม่ค่อยเดินเลย ทั้งรถแข่ง ทั้ง statement สมัครทุน ทั้งอะไรทั้งหลายแหล่ ยังไม่ได้ทำทั้งนั้นหละ

ขึ้นค่ายไปก็ไม่ได้ใช้แรงเท่าไร (ทั้งที่ไม่ค่อยจะมีแรงให้ใช้อยู่แล้วด้วย) บรรยากาศก็ดีนะ แม้จะยังไม่ค่อยถูกใจเท่าไร ไม่รู้สิ ก็เขียนมาตรงๆ บันทึกไว้ แต่ว่ายังไง ค่ายก็ยังเป็นค่าย ความเป็นค่ายก็ไม่ได้หายไปไหนหรอก
เริ่มจากขึ้นไป รถผลัด วันที่ 31 มีนาคม ไปกับพวกเผ่า max เสก เยียร์ แนน จิน จุก และน้องเฟรชชี่อีกสองคน น้องชิน และ เบนซ์ และเพื่อนซีเนียร์ชายอีกหลายคน
บรรยากาศก็ชิวๆ ดีนะ ไปค่ายหนะ เฮฮาปาร์ตี้กันดี แต่น้องๆ ก็ยังไม่ค่อยคุยเท่าไร เสียดายน้องๆ น้อยไปหน่อย น้องผู้หญิงก็ไม่ค่อยจะมี แต่ก็สนุกดีไปค่าย
แต่บรรยากาศเริ่มไม่ค่อยชิวตอนที่จุกเล่าถึงความซีเรียสของเต่า เรื่องขนม แต่ก็ไม่ราย ช่างมัน

ขึ้นไปก็เจอความแปลกๆ ของแกงค์น้องหม่อ ที่มันจะลง วงวันนั้นแบบว่า น่าเบื่อมาก สั่งสอนพี่ๆ ที่ขึ้นมาใหม่อยู่ได้ แปลกแยกพวกที่ขึ้นมาใหม่สุดๆ ด่าพี่ด้วย กรูหละแบบว่า เห้อ แถมไม่ยอมลงอีก แล้วก็มาพล่ามๆ อีกตอนเช้า แล้วก็ อีกคืน ... ชวนคุยก็ไม่ค่อยจะคุย แบบว่าปิดอะ
ก็แบบว่า บางทีน้องมันก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ทำยังกะพี่ๆ ไม่เคยขึ้นค่ายงั้นแหละ ทำเป็นว่าตัวเองรู้เยอะ เต่าก็แก้ตัวแทนน้องว่าน้องมันกลัวพี่ๆ จะไม่เข้าใจ (แล้วจะพูดซ้ำๆ ทำไม)มันไม่ต่างจากที่แก ไม่ชอบ น้อง น. เพราะชอบสอน น้องที่ขึ้นมาใหม่เลย นี่มันแบบว่า พี่นะเฟ่ย ถ้าเกรงใจ กลัวว่าพี่ๆ จะเบื่อเนี่ย ก็หุบปากไปซะดิฟะ แต่เอาเหอะ น้องมันเมา เอาไรมาก แล้วส่งกันทีก็ นานโคตรรรร แถมทำพี่ๆ เมากันทำงานไม่ได้ อยากได้แบบค่าย 32 อะ ส่งพอดี ทำงานได้ ไม่เสียงาน งานเป็นงาน
แถมอีฟุก ก็หวงเพลงค่ายจังเหอะ กินหนึ่งใจ ไรเนี่ย อยู่แล้วรู้สึกว่า มันให้ความสำคัญกับเหล้า มากเกินไป ความสำคัญมันควรจะเป็นบรรยากาศ ไม่ใช่ไปบังคับใครกินเหล้า แล้วก็อย่าให้มันมากเกินไป เกินเหล้าเยอะๆ ใช่ว่าจะดี เช้าก็ทำงานไม่ได้ วงก็อยู่ดึก
แล้วแบบ บรรยากาศมันไม่ชิวอะ ไม่รู้ดิ
ขึ้นวัน สองวันแรก นี่อยากลงชิบหายเลย วันแรกเป็นสวัสดิ์ ก็เอาวะ ก็เริ่มชิว เพราะว่ากลางวัน ก็ทำงานกับเพื่อนๆ เป็นสวัสดิ์ก็ซ่อมโทรศัพท์หละ วันแรก
วันสอง เดินไฟ กับไอ้แบงค์ หนุกดี จริงๆ ใครๆ มักจะว่าไอ้แบงค์อู้ แต่จริงๆ แล้ว มันก็เอาการเอางานนะ แต่มันก็ขี้งอน เหอะๆ ตลกดี มันมักจะบ่นว่าทำดีไม่มีใครเห็น
ก็เริ่มมีความสุขกะค่ายหละ วงวันนี้น้องเฟรชชี่ไม่เข้าวง เลยกลายเป็นวงซีเนียร์ไป หนุกไปอีกแบบ ขำดี
แต่ก็ยังรู้สึกอยู่ดี ว่า ค่ายมันแอบแปลกๆ นะ ให้ความสำคัญกับอะไรที่ไม่ค่อยจะสำคัญมากเกินไป กว่าที่จะให้ความสำคัญในสิ่งที่ควร เช่น เรื่อง อาหารค่ายเงี้ย ไข่จะเก็บไว้ทำไมให้มันเน่าเสีย ก็ใช้ๆ ไปสิ อยู่กันอย่างพอเพียง อย่าคอเอียง แล้วก็เน้นกินเหล้ากันจัง บังคับเพื่อนกินเหล้า หวงเพลงค่าย แต่ว่าไม่รีบออกไปทำงาน แล้วก็ไม่ทำให้บรรยากาศมันมีความสุขอะ มันจะมีช็อท เหน็บเพื่อนกันเองตลอดเวลา ไม่รู้สิ มันมีวิธีพูด หรือปฏิบัติที่ดีกว่านี้
งานควรเป็นงานอะ สะพานมันก็ใหญ่ แต่ดันไปให้น้ำหนักกับอะไรก็ไม่รู้ แล้วจะต้องเหน็บเพื่อนกันเองโดยไม่จำเป็น
แต่เอาวะ ค่ายก็เป็นค่าย คิดไรมาก อยู่ไปไม่ต้องคิดหรอก
มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย เราขึ้นค่ายมานะเฟ่ย

ก็อยู่มาเรื่อยๆ ก็มีความสุขดี แต่ว่าจะต้องทำงานใช้สมองตลอดเวลา
วันที่จะได้ clear site กำลังจะจับพลัวตักดินหละ ก็โดนเรียกกลับบ้านไปซ่อมโทรศัพท์ที่ไม่คิดว่าจะซ่อมได้ แต่ก็ซ่อมได้
อีกวันก็เดินไฟ เทปูน ได้ไปเป็น driver แป๊บนึง แล้วก็ไปแบกหินทราย เมื่อยไปทั้งตัวเลย แต่ว่ามันก็เป็นวันเดียวที่ได้ใช้แรง

คืนนั้นวงก็มีแต่ซีเนียร์อีกแล้ว ฮาดี ขำๆ
แล้วเพื่อนๆ ก็ลงวันรุ่งขึ้น ไม่มีส่งกันเล้ย เราว่าน่าจะมีกันหน่อยน้า ทีไอ้น้องๆ แม่งส่งกันทุกวัน แถมนานอีก พวกตูก็คิดถึงเพื่อนเหมือนกันนะเฟ่ย
ต่อมาก็ไปเดินไฟอีกหละ เตรียมเทฟุต
แล้วอีกวันก็เป็นสวัสดิ์
ตอนนี้พี่นายช่างเริ่มขึ้นมาหละ น้องๆ ก็เริ่มคุย เริ่ม เข้าวง เริ่มกินเหล้า
วันเป็นสวัสดิ์ ก็จะเทฟุตกัน อยู่บ้านก็โดนเรียกไปไซต์ ไปแก้ไฟ ไฟมันช็อต เห้อ อะไรวะเนี่ย

ไฟแม่งก้ไม่พอ ไอ้นี่นี่เดินสายด้วยสายใหญ่ที่สุดที่มีอยุ่ที่ค่ายแล้วนะ งืมๆ แค่อุปกรณ์มันดันใช้ไฟเยอะแค่นั้นเอง
มีน้องพลอยมาช่วย น้องเป็นเด็กนิเทศ แต่ว่ามาค่ายวิดวะ แต่น้องก็สนิทกับพวกเด็กวิดวะอยู่แล้ว
ประทับใจอะ น้องแม่งเก่ง และเข้ามาช่วย ตอนแรกนึกว่าน้องวิดวะ เป็นผู้หญิงขึ้นมาใหม่ ก็ดีใจ เย่ มีน้อง ญ ขึ้นมาหละ
น้องก็ช่วยๆ เราแบบว่ามาจากบ้าน ลากอีแตะ ตอนขึ้นจากฟุต รองเท้าหลุด น้องก็ลงไปเก็บให้ ขอบใจนะจ๊ะน้องสาว
ก็ทำงานๆ ไป ยังไม่ทันไร ตอนลงเอาสายไปไฟเดินในฟุต ตูก็แบบว่า ซวยอีก เหยียบหิน ในฟุต แล้วก็ลื่น ตีลังกา มือเข้าไปขัดในซอกหิน ... ตอนนั้นมือชาทั้งมือเลย นึกว่าไม่เป็นไร ลุกขึ้น หยิบสายไฟ จะเดินต่อ แต่ว่า เลือดหยดจากมือ ลงรองเท้าแตะ แล้วก้เอามือขึ้นมาดู เอ่อ เลือดนี่หว่า ก็เลยต้องขึ้นจากหลุม ดินเต็มมือเลย น้องก็ช่วยเราล้างแผล แล้วก็ช่วยดูแล แล้วก็มาช่วยทำไฟต่อ เราก็กลายเป็นคนมือพิการไปในชั่วข้ามคืน
จริงๆ ก็ไม่ได้เป็นไรมากหรอกนะ ก็นิ้วบวม กับ มันปวด เวลาเลือดลงอะ ดูแผลไม่ใหญ่ แต่มันเจ็บหวะ
น้องมันก็ดูแล และเป็นห่วง แล้วก็เลยทำงานด้วยกันคืนนั้น คือ ดูแลไฟ 555 ที่แม่งดับตลอดเวลา
หลังจากนั้นเราก็ไปเป็นสวัสดิ์ตามเดิม แต่ต้องป้อนมาม่าด้วยมือซ้ายหวะ
วันนั้นเทปูนกันถึงเกือบๆ ตีห้า ง่วงมาก เราแบบว่าไม่มีแรงอาบน้ำ ก็นอนไปเลย รุ่งขึ้น ก็มีเวลาครึ่งชม. ในการตัดสินใจ จะกลับดีหรือไม่กลับดี
ตอนแรกว่าจะอยู่ต่อ แต่ว่าก็คิดไปคิดมา วันนี้ก็เทปูนอีก ก็คงทำอะไรไม่ได้ ก็ตัดสินใจ กลับดีกว่า น้องพลอยก็กลับด้วย ไอ้แบงค์ ไอ้เอ๋ย ก็กลับ ก็เลยกลับแล้วกัน
รีบไปอาบน้ำ พบว่า มือมันดีขึ้นมากๆ เหอะ นอนแค่คืนเดียว ดีขึ้นได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
วันรุ่งขึ้นโทรไปที่ค่าย คืนนั้นดันมีวง เพราะไม่งั้นจูขึ้นมาจะไม่ได้กินเหล้าเลย แล้วเทปูนอีกวันแทน ก็แอบเสียดายนึดนึง อยากอยู่วงกับจูเนียร์ แต่ก็กลับมาแล้ว เอาเหอะ

ลงมาจนถึงตอนนี้ยังแทบไม่ได้ทำไรเลย
แค่ กดดันให้คนอื่นทำงาน แต่ตัวเองก็ไม่ค่อยเดิน เฮ้อ หรือว่า มันเป็นงานที่สำคัญของทีมนะ

คิดถึงเพื่อนๆ เยียร์ น้องพลอย ไอ้เอ๋ย ไอ้แบงค์ เผ่าพันธุ์ เต่าและทุกๆ คน หวะ
อยากขึ้นไปอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แม้ค่ายจะเป็นยังไง ก็เอาเหอะ เราไปสร้างสะพาน และไปอยู่ร่วมกัน
แม้ว่ามันจะไม่ได้สบายใจสุดๆ แต่ว่าบนค่ายมันก็สบายใจและสนุกกว่าข้างล่างเยอะหวะ
บางที เสี้ยวเวลาของเราชาวค่าย มันก็มีค่าเหลือเกิน บางทีคุยกับใคร หรือร่วมงานกับใครแค่ช่วงข้ามวัน เราก็เป็นเพื่อนที่ให้ความรู้สึกดีต่อกันมากมาย
นี่แหละ ที่ค่ายยุววิศวกรบพิธ

Create Date : 14 เมษายน 2550

Last Update : 14 เมษายน 2550 1:18:54 น.

5 comments

Counter : 1152 Pageviews.

มิตรภาพระหว่างเพื่อนนั้นน่าทึ่งนะคับ

โดย: frank3119

วันที่: 14 เมษายน 2550 เวลา:1:39:07 น.

ชีวิตมีรสชาติดีค่ะ..เด็กวิศวะ
บางทีไปค่ายก็ต้องมีอาการตรึมๆ(บอกไม่ถูก)มั่งแหละค่ะ โดยเฉพาะเวลาที่ผ่านมามากกว่า 1 ค่าย

โดย: พะยูนน้อยกลอยใจ

วันที่: 14 เมษายน 2550 เวลา:10:56:10 น.

อ่านนานแล้วแต่คิดไม่ออกว่าจะคอมเมนต์อะไร

ตกลงจะเรียนต่อแล้วเหรอ จะสมัครทุนไหนเหรอ
ดีใจมาก ๆ ที่ยังเขียนบล๊อกสนุก ๆ ให้เราได้มีโอกาสอ่านอยู่นะ

โดย: MR.T IP: 219.111.141.24 วันที่: 3 พฤษภาคม 2550 เวลา:21:02:31 น.

รักลูกมากที่สุด

โดย: เมย์เเม่ลูกอ่อน IP: 124.157.153.7 วันที่: 22 พฤษภาคม 2550 เวลา:13:56:20 น.

เคยขึ้นค่ายตอนปี 1 ประทับใจมากๆๆๆๆๆ คิดว่ายังไงก็จะขึ้นอีก

แต่เวลาผ่านไป จนจบแล้ว ก็ไม่ได้ขึ้นอีกเลย
จะว่าเพราะมัวแต่ทำอย่างอื่น มันก็ไม่ใช่ซะทีเีดียว เพราะถ้าอยากขึ้น ยังไงมันก็แบ่งเวลาได้
อาจเป็นเพราะ ไม่มีเพื่อนซี้ๆ ขึ้นด้วย

หรือ เพราะ ไม่อยากเอาความที่รู้สึกที่"จะได้" ไปเปรียบเทียบกับความทรงจำทีดีเดิมๆ ...

โดย: อิ๊ก IP: 58.9.148.60 วันที่: 30 มิถุนายน 2550 เวลา:23:58:58 น.