เมื่อก่อนเคยสงสัย ทำไมเวลาที่มามิปอกส้ม
มักจะมีส้มส่วนนึงกองไว้ต่างหาก
แยกห่างจากส่วนที่ปลอกไว้ให้ลูกๆกิน
พอถาม มามิก็ให้คำตอบว่า กองนั้นแม่เก็บไว้เอง ไม่เหมาะกับลูก แม่แกะให้ลูกๆก็กินไปตามนี้เถิด
มักเป็นแบบนี้บ่อยๆ จนฉันและน้อง ต้องแอบเอื้อมมือไปหยิบบางชิ้นในกองที่มามิเก็บแยกไว้
ใส่เข้าปากอย่างรวดเร็ว แล้วก็... มามิก็ยิ้มขำ....
วันนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไม ในวันนั้นมามิจึงทำแบบนั้น
ยามที่ฉันปอกส้มให้คนรัก เจอลูกไหนไม่หวาน จืดสนิท หรือฝ่อ ฉันเก็บลูกนั้นไว้กินเอง
แยกไว้ไกลมือเขา กลัวเขาจะพิเรนท์เอื้อมมือมาใส่เข้าปากเหมือนตอนฉันเป็นเด็กๆ
อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่เขา อยากให้เขาได้กินแต่ของอร่อย
ฉันไม่เคยปอกลิ้นจี่ให้ใคร ดูเหมือนว่าเป็นสิ่งที่ง่ายหากปอกเข้าปากตัวเอง
แต่ไม่ใช่เลย การบรรจงปอกเป็นโดยอัตโนมัติด้วยใจที่อยากทำให้!
ไม่ให้มันแฉะ ไม่ให้ผิวมันเสีย เลือกส่วนที่เสียทิ้งไป
น่าแปลกมากมาย ทั้งที่สภาพใจฉันเศร้าหมองเต็มที่ แต่ฉันก็ยังยิ้มได้กับเรื่องนี้
และเป็นงานที่พบว่า ฉันทำมันได้ดีเสียด้วย
การเต็มใจรัก เต็มใจทำให้คนที่รัก มันรู้สึกแบบนี้เอง ไม่มีใครบังคับ บ้าไปเอง ไม่มีอะไรที่ต้องแก้ตัว
ถ้าวันนี้จำเป็นที่ต้องเดินหันหลังให้ความรัก ให้เขากลับไปอยู่ในที่ของเขาน่าจะเหมาะสมกว่า
ฉันก็ไม่สมควรเสียใจ ส่งยิ้มบอกลาให้เขาไป เหลือไว้เพียงน้ำตาที่กอดไว้ยามคิดถึงเขาก็ไม่เป็นไร
บันทึกเรื่องดีๆที่ยิ้มไว้ก่อนหลับตา ๑๙ พ.ค. ๒๕๕๖
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
