มีเพื่อนคนนึงถามฉันว่า จะทรมานตัวเองให้ช้ำทำไมว่ะ จะเก็บไว้ทำไมกับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
ช่างใจอยู่อึดใจนึง ก่อนที่จะตอบไปแบบไม่รีรอ
.. ไม่มีใครรู้จักรักของเราเท่าตัวเราเองหรอก หัวใจเราสมัครใจที่จะให้เขาไปตั้งแต่วันที่รู้ว่ามีเขาอยู่ในใจแล้ว ถึงแม้ว่าเขาไม่รักก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเลิกรักเขานี่ จะแปลกอะไรหากจะเก็บเขาไว้ในใจ เพื่อทำสิ่งดีๆมากมายในโลกความเป็นจริง
"ถ้าคุณรักใครสักคน
จงเอาเขาไว้รอบตัวคุณแทนที่จะใส่เขาไว้ในใจ
เพราะหัวใจสามารถแตกสลายได้
แต่ถ้าเขาอยู่รอบตัวคุณ เขาจะอยู่กับคุณตลอดไป"
และเรายังเผื่อแพร่ความหวังดีให้คนรอบข้างได้อย่างดีด้วย
ฉันคิดได้ไงเนี่ย ยิ้มแก้มจะแตก ภูมิใจมากมายถึงจะเศร้าอยู่ลึกๆก็เถอะ
นอกจากเกิดมาเพื่อเป็นลูกที่ดีของพ่อและแม่ เป็นพี่ที่ดีของน้องชายแล้ว ฉันยังมีอีกหน้าที่คือ ใช้กรรม เราเกิดมาเพื่อใช้กรรม ในทางหลักพุทธศาสนา
เราต้องทำหน้าที่ของการเป็นมนุษย์ของเราต่อไปดีกว่า
พรุ่งนี้จะมีให้เราหายใจรึเปล่าไม่รู้ ชีวิตฉันจะไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้กับโรคที่เป็นอยู่ วันนี้กำลังใจของฉันยังดีอยู่ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ ฉันจะสะดุดกับกำลังใจที่แฟบลงรึเปล่า
เวลาเหลือน้อยลงเรื่อยๆ ยิ้มไว้ๆๆ ฉันสู้เต็มที่แล้ว กับโรคร้ายที่จะฉุดฉันลงนรกไปเรื่อยๆ
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ทุกคนรู้วันที่มาบนโลกใบนี้ แต่เราไม่รู้วันที่เราต้องจากโลกใบนี้ไป ทุกวันมีค่าสำหรับเราทุกคน ให้ทุกๆวันเป็นวันที่ดีที่สุดคะ มีความสุขในทุกๆวันนะคะ ยิ้ม หัวเราะในทุกเวลาที่ทำได้คะ