เสียงขอโทษของความเหงา

เหตุการณ์บางอย่างเมื่อวันเสาร์ที่แล้ว ทำให้ความหนักแน่นในบางเรื่องสั่นคลอน สร้างความสับสนให้สมองและหัวใจ จนไม่รู้อะไรสำคัญกว่ากัน ต้องมาเริ่มนั่งทบทวนลำดับเหตุการณ์กันใหม่

สองคืนก่อน ในคืนวันเกิดของตัวเอง ฉันต้องกลับไปที่จุดเริ่มต้น  คำ"ขอโทษ"ของใครบางคนก็ลอยขึ้นมา แว่วเสียงนี้แทบจะกลบเสียงฝนที่ตกอยู่กระหน่ำด้านนอก  ละอองฝนปลิวกระทบเสื้อผ้าที่เปียกอยู่แล้ว ไม่ได้ทำให้หยุดความคิดถึง แม้จะหนาวจนเข้ากระดูก ปวดหัวปร่าไปหมด แต่..ไม่รู้เพราะอะไรจึงต้อง  ทบทวน!

หนึ่งทุ่มกว่าๆกับการวางสายที่ปลายทาง  ปากฉันแทบจะอ้าปากไม่ออก ทำไมไม่บอกเขาไป ว่าฉันอยู่ที่นี่แล้ว  ทิฐิอะไรหนักหนา  ไหนๆก็กล้าพูดออกไปแล้วว่า "อยากกินข้าวด้วย"  เพราะความรู้สึก รู้สึกว่าเขาไม่ได้อยากเจอกัน  คนที่ทำให้ฉันร้องไห้ในวันเกิดตั้งแต่เช้า กลับเป็นคนคนเดียวที่ฉันอยากนั่งกินข้าวด้วย  ไม่เคยรู้สึกว่าวันเกิดคือวันสำคัญ แต่วันเกิดปีนี้ ดันอยากให้เป็นวันสำคัญ!!  ผู้หญิงนี้เข้าใจยากจริง ฉันเองยังงงในความคิดตัวเอง

"มาถึงแล้ว ก็โทรมาแล้วกัน.." น้ำเสียงกระหวัดดั่งลายเซ็นที่เร่งรีบ

มือกำโทรศัพท์แน่น ได้แต่มองตัวเลขที่หน้าจอ  มองจนนับครั้งไม่ถ้วน  จนแล้วจนรอดก็ไม่โทร
เสียงบอกเวลาที่ดังมาจากหอนาฬิกา ดังขึ้นเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้   ฉันอยู่ที่นี่ จ้องมองสายน้ำที่ไม่มีวันไหลกลับ เวลาก็คงเช่นกัน ย้อนไม่ได้  ยกแขนดูข้อมือตัวเองสักครั้ง 23.00น. ฉันเพ้อเจ้อมากไปแล้ว กับการคิดถึงและเฝ้ารอคนที่ไม่ได้เป็นสถานะอะไรในชีวิตฉัน  เรื่องเล็กน้อย มุมเล็กน้อย กลับคิดถึงอย่างอุ่นหัวใจ

คำว่า "ขอโทษ" ลอยเข้ามากระทบโสตประสาทอีก  
เรียกสติตัวเองกลับจากภวังค์อีกครั้ง  
รีบๆตัดสินใจซะว่าจะทำไงกับเรื่องแบบนี้ในชีวิต  หาจุดเริ่มต้นได้รึยัง???

ได้แล้ว...
แล้วกล้าเปิดเผย บอกเขาไหม

ไม่บอกดีกว่า  ไม่มีประโยชน์  เขาคงมีคนของเขาแล้ว
และเราก็...

เวิ้งว้างความเศร้าของแม่น้ำและสายฝน กระหน่ำจนพื้นเปียกทั่วไปหมด
มองคนมากมายที่คอยรอข้ามฟาก  มองหลายคู่ที่เขาทะเลาะกันเสียงดังแข่งเสียงฝน
และมองคนเดียวดายที่เขาไม่มีบ้านกลับ จนต้องพึ่งพาที่นี่เป็นที่หลับนอน

ฉันรักความเรียบง่าย  ดอกรักเล็กๆเริ่มผุดที่นี่  ฉันพยายามทำลายมันไปครั้งหนึ่งแล้ว โดยการหยุดทุกอย่าง หายไปจากชีวิตแบบนี้เพียงเพราะคิดว่า มันไม่ใช่..
สุดท้าย ดอกรักมันก็เติบโต ท่ามกลางความฝันและความหวั่นไหว  ไม่มีอะไรหล่อเลี้ยงมัน แต่มันโตเองได้
แสดงว่า สิ่งที่คิดแต่แรก นั้นผิด    ... ฉันมีใจให้เขา  ไม่รู้ว่ามากหรือน้อย  แต่มีใจให้ไปแล้ว

ความเย็นชา ของเขา   เป็นสิ่งที่สมควรแล้วที่ต้องเจอ 
ไม่เป็นไร  ฉันจะเริ่มเอง จะลองให้โอกาสตัวเองสักครั้ง 
นาฬิกาเรือนใหญ่ใกล้ท่าน้ำดังอีกครั้ง พร้อมเสียงเพลงประจำจังหวัด  บอกเวลาเที่ยงคืนพอดี

วันใหม่แล้วเรา  วันเกิดที่เราอยากให้เป็นวันสำคัญผ่านไปแล้ว  มีแต่น้ำตาและสายฝนที่เป็นเพื่อน
................
ผ่านไปสองวัน ครบหนึ่งสัปดาห์แห่งความสับสน
และความพยายามเกินสามครั้งของฉัน ก็ไร้เสียงตอบรับ
ความเงียบและเย็นชา คือคำตอบที่บอกให้เข้าใจ

ทุกครั้งที่ต้องเริ่มก่อน อยากจะบอกว่า คือ หัวใจล้วนๆที่สั่งให้ทำ  ยอมวางความถูกต้องและศักดิ์ศรีไว้ข้างหลัง

คำตอบในวันนี้ ก็คือ  แค่ความหวั่นไหวของคนเหงาที่ส่งไออุ่นมาให้โดยไม่ได้ตั้งใจ 
คำ "ขอโทษ"ของคนเหงา  คงทำให้ฉันรู้ถึงสัจธรรมในชีวิตเพิ่มอีกมากขึ้น

Create Date : 09 พฤศจิกายน 2556 Last Update : 9 พฤศจิกายน 2556 17:30:34 น. Counter : 992 Pageviews.		0 comments
Share Tweet