~*~ ปลายคิมหันต์ ~*~

๐ แสงสุดท้ายลับล่วงจากห้วงฟ้า
สนธยาราตรีคลี่ม่านฝัน
ป่านนี้คน..ซึ้งใจ..ที่ไกลกัน
อาจไหวหวั่นว้าเหว่โหมเห่ทรวง

๐ ผ่านทิวาราตรีสักกี่กัป
นานเกินนับ..พันแสงขึ้นแปลงสรวง
ผลัดเปลี่ยนเวียนดาวน้อยขึ้นลอยดวง
แล้วค่อยล่วงเลือนรางจนจางลง

๐ เลยฤดูน้ำค้างพรายพร่างหยาด
มาบำราศพรรณพุ่มเคยลุ่มหลง
คราวแต้มกลีบบุษบันอย่างบรรจง
บัดนี้คงเริงสรวงสิ้นห่วงมาลย์

๐ ปล่อยเรียวกลีบบอบบางปลิวคว้างหล่น
รอแหลกป่นปนดินสิ้นหอมหวาน
มิเหลือความสวยงามล่วงตามวาร
จากผลิบานรานร่วงผลัดช่วงวน

๐ ขณะรักแตกลัดระบัดช่อ
ไหวลู่ล้อปรารมภ์ล่องห่มหน
ลอยเลื่อนจากดวงใจจนไกลตน
ฝากถึงคนห่างเห็นช่วยเอ็นดู

๐ อย่าได้เฉยเฉื่อยชาแม้คราหนึ่ง
ด้วยคิดถึงเหนี่ยวรั้งภวังค์อยู่
กระแสจิตช่วยนำให้ค้ำชู
สืบส่งสู่แดนเถื่อนผ่านเดือนปี

๐ แม้เพรงบาปสาปสั่งเข้าถั่งโถม
ความทุกข์โหมชีวันสุดผันหนี
ตราบเมื่อยังไม่สิ้นสูญอินทรีย์
ขอเยื่อใยไมตรีอย่ามีคลาย

๐ ด้วยความหวังรั้งวาสน์ผูกชาติคล้อง
หลอมรวมสองชีวีสู่ที่หมาย
จากนี้แม้คืนวันจะผันกลาย
อย่าได้วายสวาทวางจนร้างรัก

๐ ขอเวียนว่ายสังสารเพื่อพานพบ
ได้บรรจบช่วงกาลสมานสมัคร
เมื่อมอบแล้วทั้งทรวงคล้องบ่วงภักดิ์
หมายฝ่าหักวงบาปคำสาปบรรพ์

๐ แม้ชีพนี้ต้องพรากสุดฟากฟ้า
ไกลจนสุดสายตาจักพาฝัน
เติมแต่งความหวานชื่นผ่านคืนวัน
ให้ฟ้าคั่นเพียงตัวแต่หัวใจ-

๐ จะเคียงชิดสนิทอยู่เป็นคู่ชื่น
คนไหนอื่นหมื่นแสนมิแทนได้
เพียงหนึ่งเดียวเกี่ยวมั่นมิปันใคร
ห้วงหทัยดวงนี้ให้พี่ครอง

๐ สาส์นนี้แทนซุ่มเสียงประเดียงศัพท์
วางสำหรับแนบในหัวใจของ
คนไกลถิ่นโปรดรับ..ประคับประคอง
สู่ห้วงห้องทรวงไว้ด้วยนัยเดียว

๐ ลมปลายร้อนอ้อนสายรำพายฟ้า
ผ่านพลิ้วโลมอกหล้าภูผาเขียว
พัดพาสายใยรักมาถักเกลียว
แล้วรัดเหนี่ยวอีกขวัญตรึงมั่นไว้

๐ จะขับกล่อมคีตกานท์บรรสารบท
มธุรสพจมานที่ขานไข
ลามแผ่ห้อมล้อมหนสู่คนไกล
ฝากเอาไว้ย้อมทรวงผ่านล่วงวาร

๐ ตราบเทพแถนแดนอินทร์ถ้วนถิ่นที่
นั้นปราณีหมุนวงรอบสงสาร
ผลักคาบวารผันล่วงซ้อนช่วงกาล
ให้สองดวงวิญญาณผสานบุญ

๐ บนเส้นทางสายฝันที่ดั้นฝ่า
สองฝั่งฟ้าแสนไกลห่างไออุ่น
มีแต่เพียงกรองกานท์หวานละมุน
คอยเจือจุนจิตใจยามไกลตา

๐ แสงสุดท้ายลับลาฟากฟ้าแล้ว
ลมผ่านแผ่วพัดหวนก็ครวญหา
ฝากคะนึงแนบชิดในนิทรา
ตราบขอบฟ้าแต้มแต่งแสงอรุณฯ

วลีลักษณา
๑๒ มิถุนายน ๒๕๖๓