BlogGang.com : : ฤทัยนาวา :

ขอบคุณที่ไปเม้นท์ให้นะคะ

สำหรับคำถามที่ฝากไว้นั้น ต้องขอบอกก่อนว่า
โดยส่วนตัวแล้ว ข้อธรรมยังไม่มากพอที่จะบอกหรืออธิบายในลักษณะแบบธรรมล้วนๆ ได้ค่ะ

แต่ก็ขอตอบตามความเข้าใจก็แล้วกันนะคะ

ความรู้สึกกับสมองนั้น ไม่ได้เป็นตัวกำหนดว่าอันไหนควรทำ อันไหนไม่ควรทำ

สิ่งที่เป็นตัวกำหนดว่าสิ่งไหนควรทำ สิ่งไหนไม่ควรทำ นั้นคือ ความยับยั้งชั่งใจ ต่างหาก
เช่น เราเห็นว่าของบางอย่างต้องตาต้องใจ ทำให้เราอยากได้มาเป็นของเรา
ถ้าเราใช้แต่ความรู้สึกว่าอยากได้ โดยไม่มีความยับยั้งชั่งใจ เราก็จะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาเป็นของเรา
ซึ่งหากมองดูดีๆ แล้วจะเห็นว่าไม่เกี่ยวกับสมองสั่งการ หรือความรู้สึกเป็นตัววัดเลย

สิ่งแรก ความอยากได้ คือ กิเลส ที่ก่อกำเนิดขึ้นในใจเรา
สิ่งที่สอง หากขาดความยับยั้งชั่งใจ ก็จะหาวิธีมาเป็นของแรา แม้มันจะไม่ถูกต้อง ก็ไม่แคร์

ในทางกลับกันหากเราพิจารณาดูแล้ว เห็นว่าไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง
ที่เราจะนำมาเป็นของเรา ก็ควรปล่อยวาง ละทิ้ง ไม่ดึงดันที่จะครอบครองสิ่งนั้น

สรุปก็คือ ควรใช้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี และความยับยั้งชั่งใจ เป็นเครื่องชั่งวัดใจเราเอง ว่าสื่งไหนควรทำหรือไม่ควรทำค่ะ

ก็ไม่แน่ใจนะคะ ว่าคำตอบที่ได้จะตรงกับที่ต้องการรึเปล่า แต่ก็ตอบให้ตามที่เข้าใจและใช้อยู่ค่ะ

ถ้ามีข้อธรรมที่สงสัย ก็ไปสอบถามได้ที่ //www.larndham.net จะมีคนที่มีความรู้ด้านธรรม มาตอบให้ อาจจะได้คำตอบที่ตรงกว่าค่ะ