จันทร์คืนวันวิสาขะ

จันทร์คืนวันวิสาขะ

ดวงจันทร์แห่งคืนวิสาขะ
และบทเพลงรักที่ขับกล่อม
ทำให้ค่ำคืนฤดูร้อนเป็นเหมือนโลกอีกโลกหนึ่ง
ซึ่งเลือนลาง อ่อนนุ่ม
ราวกับท่องไปในดินแดนอันแสนแปลกประหลาด
และงามล้ำลึก

จริงๆก็มีคนอื่นๆอยู่รอบกาย ดูอึกทึก
แต่ฉันมองไม่เห็นสิ่งใดเลย นอกจากโลกที่สวยงาม
แผ่กว้างและกว้างใหญ่ไพศาล อยู่เบื้องหน้า
ราวกับภาพวาดอันปราณีต

สุมทุมพุ่มไใม้อันเริงใจในฤดูร้อน
ทุกกิ่งก้านเริ่มออกช่ออ่อนราวกับโลกกำลังผลิยิ้ม
ดาวสวยส่องประกายสะท้อนเงาท้องฟ้า
สีน้ำเงินเข้มวิบวับ

แว่วเสียงเพลงดังก้อง รอยยิ้มของฉันหยักขึ้นที่มุมปาก
ประกายนัยน์ตาสีนิลพราวระยับ
ฉัน....ไม่ซ่อนเร้นปิดบังความปรารถนาในใจ

ด้วย เสียงขับกล่อม เฉกละม้ายจิตวิญญาณแห่งนางไม้
เข้ามาสิงสู่ในร่างทิพยสุรเสียงหวานใส
ดั่งแก้วเจียระไนวาววับ ถูกเปล่งออกมาจากลำคอ
คล้ายกวีจะร่ายบทกลอน

พาฉันดิ่งย้อนไปถึงการขับลำนำโบราณที่ดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท เมื่อครั้งยังวัยเยาว์...

ลำนำโบราณบทนั้น ที่คุณตาคุณยายชอบขับร้องให้ฟัง...



...นิลเนตรน้อง

เหม่อมองปองจันทร์

สีเงินยวงนั้น

หมื่นพันราตรี

งามหยาดเพชรเอก

ดวงเนตรนที

แสงแห่งชีวี

มณีนภา



นิลเนตรน้อง

ผยองก้องหล้า

เหนือสายธารา

วับวามรามราย

พงไพรงามดอก

ระลอกเอนกาย

ภูติพรายนางไม้

กรีดกรายร่ายรำ



นิลเนตรน้อง

เพรียกร้องคิมหันต์

ข้ามผ่านเหมันต์

คืนวันตามลม

บุปผาร้างรัก

อกจักตรอมตรม

เหว่ว้างขื่นขม

วอนจงเห็นใจ



นิลเนตรน้อง

โอบครองกายข้า

หมอกม่านเมฆา

ทิวาเรืองรอง

ฤาเจ้าพารัก

ใคร่จักข้าจร

เอนกายแนบหมอน

รอนอนฝันดี...

ฉันนึกถึงกาลแห่งวัยเยาว์
ที่ล่วงเลยผ่านมานานนับหลายสิบปี

ยามเมื่อนั่งอยู่บนตักของคุณตา
เก้าอี้หวายโยกเยกเอนไปมา
ท่ามกลางหมู่มวลพฤกษานานาพรรณ
ของบ้านสวนกลางป่าเหนือแห่งนั้น

คุณตากับคุณยายสร้างศาลาพักกายใจไว้ให้
กลางสวนใหญ่หลังบ้าน
มีสระว่ายน้ำไว้ให้หลานๆไปเล่น
(เอากับท่านสิ...ต่างจังหวัดในป่าเขาแห่งนี้
....มีสระว่ายน้ำมาสามสิบปีแล้ว)
ทุกเช้าฉันจะไปหเดินเที่ยวเก็บมะเขือเทศเอย
มะเขือเปาะ ปีนไปเก็บมะเฟือง ขุดเผือก ขุดมัน
เก็บผลนุ่นที่ตกจากต้นมาเป่าลมเล่น
สารพัดสารพันที่เด็กอย่างฉัน
(และเพื่อนอีกหนึ่งโขยง)
จะใช้ชีวิตให้หมดไปแต่ละวันด้วยความรื่นรมย์

และพระจันทร์คืนวันวิสาขะนั้น
สาดแสงส่องสว่างไปทั่วแผ่นน้ำ
หิ่งห้อยอ้อล้อรวมตัวกันเป็นฝูงใหญ่
ฉันเคยได้ยินเรื่องเล่าขาน

ยามเมื่อแสงสีทองของหิ่งห้อยนั้นกระพริบ
นอกจากมันกระพริบเพื่อการดำรงอยู่ของชีวิตแล้ว
แต่อีกนัยหนึ่งคือการที่ตัวผู้กำลังเกี้ยวพาราศีตัวเมีย
และตัวเมียเองก็กระพริบตอบรับ คงเป็นวิธีสื่อสาร
เป็นภาษาของหิ่งห้อย มนุษย์เราไม่อาจเข้าใจ
แต่ระหว่างพวกมันจะเข้าใจกันได้เป็นอย่างดี

ภาพความสวยงามของหิ่งห้อยที่เห็น
และบทเพลงที่ได้ใคร่ฟังบ่อยครั้งในวัยเด็กนั้น
ติดตรึงมิเคยลืม .............

ฉันชอบธรรมชาติ ชอบความสวยงาม
ที่ธรรมชาติสรรค์สร้าง...
รักบทเพลง และชื่นชมทุกความคิด
ที่สร้างสรรค์บทเพลงที่รื่นรมย์ใจเหล่านั้น


ฉันบอกกับตัวเองเสมอ ว่าฉันจะพยายาม
ทำให้คนรักในเสียงเพลงของฉันให้ได้
อยากเห็นดวงหน้าที่มีความสุข
ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเพลงของฉัน

ทุกสิ่งที่ทำ
เพราะฉันมีความเชื่อ และรักในสิ่งที่ฉันทำ
และเพราะไม่อยากเก็บความรู้สึกอันล้ำค่านั้น
ไว้กับตัวเองคนเดียว
แต่อยากเผื่อแผ่ไปให้คนหลายคนได้รับรู้ด้วย



ดังนั้น ณ วันนี้
ฉันจึงอยากจะก้าวไปอยู่ในจุดที่สูงที่สุด
ที่ตัวเองจะทำได้
จะไม่มีการเหยียบย่ำให้ใครเป็นฐาน
ไม่มีการทำลายความรู้สึกของใคร
จะต้องเป็นตัวเองที่ทำได้เอง
เพียงแค่ไหนก็แค่นั้น
จะไม่เสียใจกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น
เพราะมันมาจากตัวเองทั้งสิ้น

และฉันกลับจะภูมิใจว่า นี่ล่ะ
คือสิ่งที่ตนสรรสร้างมาเองกับมือ
เป็นคุณค่าคือความภาคภูมิใจ
ที่ฉันพึงมี และพึงได้รับ

คุณค่าของสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่ที่ว่า
เราได้รับอะไรจากสิ่งๆนั้นบ้าง
และเข้าถึงสิ่งที่เป็นแก่นแท้ของสิ่งๆนั้นหรือไม่


มีคำถามที่มักเป็นคำถามพื้นฐาน
สำหรับคนดนตรีว่า ดนตรีคืออะไร...

...... ดนตรีคือสิ่งจรรโลงจิตใจมนุษย์
ช่วยปลอบประโลมปัดเป่าความรู้สึกในด้านอคติธรรม
มิใช่การแข่งขันชิงความเป็นหนึ่งว่า
ใครมีเทคนิคเหนือชั้นกว่าใคร...

หลายครั้งที่ฉันมักเฝ้าถามตัวเอง มิใช่แค่นั้น
ยังถามผืนแม่พระธรณี ถามผืนมหาสมุทร
ถามแผ่นน่านฟ้า ถามโลกของคีตา...

เหตุใดหนอ
มนุษย์จึงชอบแย่งชิงความเป็นหนึ่ง
แม้แต่ในโลกของดนตรีที่ฉันคลุกคลีอยู่นี้
อะไรคือสิ่งที่ตัดสินว่า นักดนตรี
นักร้องผู้นั้นเก่งกาจเหนือผู้ใด...
เทคนิคที่เขาเล่น/ร้องหรือ? ค
วามยากของเพลงหรือเปล่า?
จดจำโน้ต/เนื้อเพลงได้แม่นยำ
นั่นเป็นสิ่งที่เสริมแต่งลดหลั่นลงมามิใช่หรือ?



..สิ่งสำคัญคือ.............
เราสามารถเข้าถึงแกนแท้ของดนตรี
ของเพลงนั้นได้มากแค่ไหน
แล้วเป็นตัวแทนสื่อสิ่งที่ได้รับนั่นออกมา
ให้คนอื่นรับรู้ ...........ตัวโน้ต
ที่ถูกเขียนบนแผ่นสกอร์บอร์ด แผ่นกระดาษ
ก็เป็นแค่เพียงภาษาทางดนตรีธรรมดา
จะทำอย่างไรให้มันไม่ใช่แค่ตัวโน้ต
ที่อยู่บนแผ่นสกอร์บอร์ด แผ่นกระดาษ
แต่สรรสร้างให้มันมีชีวิตขึ้นมา
และนำมันมาขับกล่อม โลดแล่น
ร่ายร้องเต้นรำบนแท่นฟลอร์
.......................

นักดนตรีสมัยใหม่หลายคนมักมองข้ามสิ่งเหล่านี้
มีไม่กี่คนที่น่าชื่นชมเอาเป็นเยี่ยงอย่าง
ประจักษ์แก่สายตา
ถ้าเราเข้าใจถึงแก่นแท้ของเพลง
ไม่ว่าจะเป็นเพลงที่ง่ายดาย
หรือแสนจะธรรมดาอย่าง ‘แฮปปี้เบิร์ดเดย์’
เราก็สามารถทำให้มันเป็นเพลงที่พิเศษสุดได้
หากเราสามารถสื่อให้คนทั้งโลกได้รับรู้ว่า
เรายินดีที่คุณได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกจริงๆ
ไฉนเลย จึงต้องสนใจความเป็นหนึ่ง 

แค่เพียงใครสักคน
เห็นคุณค่าที่แท้จริง
ของสิ่งที่ฉันต้องการจะสื่อ
นั่นคือการได้รับความปรารถนา
ในจุดที่สูงที่สุดแล้ว
......ไม่เป็นเรื่องน่าภาคภูมิใจ
หากคนจะจดจำฉันว่า เก่งกาจ.....
แต่หากอยากให้จดจำว่า...

ฉันเป็นผู้ร่ายขุนเขา...กล่อมโลกที่แข็งทื่อ
ให้มีชีวิตชีวาด้วยเสียงเพลง...

ยุติที่จะคิดถึงเรื่องในวัยเยาว์ไว้เพียงเท่านั้น
ความสนใจทั้งมวลก็กลับมา
ที่ดวงจันทร์คืนวันวิสาขะอีกครั้ง

ช่วงเวลาที่ต้องอยู่ห่างบ้าน มาอยู่ที่แสนไกล
ไม่ได้ทำให้ใจชื้นเสียเท่าไหร่
ว่าตนได้รับอิสรภาพ
เมื่อหลุดออกจากอ้อมกอดของเคหาสน์

หากสำหรับฉัน มันไม่ใช่....
มันยังเหงา... ว้าเหว่
แต่ก็ยังไม่มากจนแทบทนไม่ได้

เพราะหัวใจฉัน รู้ว่า ‘บ้าน’
ยังสถิตอยู่ในใจของฉัน เสมอ

และเพียงแค่ใจฉันรับรู้เท่านั้นว่า
ทุกอย่างยังอยู่ที่นั่นเสมอ
แค่นี้มันเป็นความสุขที่สุดในชีวิตฉัน

ที่มีบ้านหลังนี้ที่ที่มีผู้คนที่ฉันรัก อยู่...
ทั้งบ้านกลางเมืองกรุงและบ้านกลางสวนของฉัน
....ในค่ำคืนพระจันทร์วันวิสาขะเช่นนี้....

...เพลงอะไรหนอ..
ช่างไพเราะจนทำฉันเป็นได้ถึงเพียงนี้....

Create Date : 25 พฤษภาคม 2551		3 comments
Last Update : 12 พฤษภาคม 2555 11:55:38 น.
Counter : 1206 Pageviews.
Share Tweet